|
Draai om je oren Jazz en meer - Weblog |
|
||
|
| |||
 Energiek en enerverend concert door meestersaxofonist Chris Potter zaterdag 27 januari 2007, Bimhuis, Amsterdam Reeds op 15-jarige leeftijd werd Chris Potter door pianiste Marian McPartland als groot talent gekenschetst. Sinds 1993 is Potters muzikale loopbaan dan ook zeer indrukwekkend. Vooral zijn regelmatige samenwerking met bassist Dave Holland heeft tot zijn wereldwijde bekendheid bijgedragen. Met zijn recente formatie Chris Potter's Underground tourt hij momenteel door Europa en aansluitend in de VS. De groep bestaat uit Craig Taborn (Fender Rhodes), Adam Rogers (gitaar) en Nate Smith (drums). "I want people to dance if they can, to feel the music and not think of it as something complicated and forbidden", aldus een uitspraak van Potter, die in het volgepakte Bimhuis zeker werd bewaarheid. Het kwartet produceerde een overwegend goovy, funky muziek waarbij het moeilijk was stil te blijven zitten. Chris Potter is niet alleen een uitmuntend saxofonist, maar eveneens een uitstekend componist. Het repertoire bestond grotendeels uit eigen en deels recente composities, enkele zelfs unnamed, die gekenmerkt werden door een open structuur, originaliteit, wisselende tempo's en dynamiek. Hoewel het donkere resonerende geluid van een bas enigszins werd gemist, wisten zowel Taborn als Rogers – soms wisselend, soms tezamen – spelend in het lage register van hun instrumenten die omissie adequaat op te vullen. Naast Joe Lovano, James Carter, Joshua Redman en Branford Marsalis kan Potter gerekend worden tot de toppers van de hedendaagse saxofonisten. Naast zijn eigenzinnige compositorische kwaliteiten is zijn speelwijze op de tenorsax uiterst origineel en zijn techniek formidabel. Dat alles gaat gepaard met een prachtige, volle, warme toonvorming. Ontegenzeggelijk is hij beïnvloed door mensen als Coltrane, Rollins, Henderson, Shorter en grondleggers als Hawkins, Young en Parker, maar met die bagage creëert hij zijn eigen unieke muzikale vocabulaire. Op de basklarinet kwam Potter niet erg uit de verf. Het is voor alle rietblazers een onhandig instrument en dus niet populair. Daarbij stond de microfoon amper open. Slechts in de subtiel en pianissimo begeleide gedeelten was het instrument te horen. Gelukkig ging het om twee als ballad ingezette nummers, die later overgingen in een medium groovy tempo, waarop Potter de tenorsax maar weer aan de mond zette. Eén van de weinigen die de basklarinet goed kon hanteren was wijlen Eric Dolphy. Ook de solistische prestaties van Craig Taborn en Adam Rogers waren voortreffelijk. Vooral na de pauze soleerde Rogers muzikaal en geïnspireerd. Behalve de leider was drummer Nate Smith de tweede 'grote' man in het kwartet. Hij toonde zijn klasse zowel in het subtiele slagwerk als in het hevig opzwepende funky drummen, maar ook in de solo's (met of zonder sticks) bleek hij een muzikale en inventieve drummer. Na twee interessante en enerverende langdurige sets had het terecht enthousiaste publiek er nog niet genoeg van en dwong het de groep een toegift af. Klik hier voor een fotoverslag van dit concert van Maarten Jan Rieder. (Jacques Los, 6.2.07) - - [naar boven] Lees verder in het archief...
|
Archief
Artikelen Cd-recensies Concertrecensies Colofon Festivalverslagen Interviews Jazz in memoriams
Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken? |
