Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 




Interview Tonny Nüsser

Het nieuwe bopdrummen, zoals dat door Kenny Clarke, Max Roach en anderen werd ontwikkeld, kreeg in Nederland aanvankelijk geen weerklank. De oorzaak daarvoor is simpel: grammofoonplaten werden gedurende de eerste naoorlogse jaren slechts mondjesmaat geïmporteerd en schijven van kleine labels als Savoy, Manor en Musicraft, waarop de nieuwe jazz werd gedocumenteerd, waren al helemaal onvindbaar. Mede daardoor kon de populariteit van de Dutch Swing College Band met zijn regressieve Chicago-dixieland ongekende proporties aannemen – met in het kielzog dozijnen andere oude stijl-orkestjes. Dat het Nederlandse slagwerk in die tijd toch volwassen werd, mag op het conto van Tonny Nüsser (84) geschreven worden.

Klik hier voor een interview met de drummer die het moderne, op Amerikaanse leest geschoeide drummen in Nederland introduceerde.

(Eddy Determeyer, 31.5.07) - [print] - [naar boven]



North Sea Jazz for Kids

Het North Sea Jazz Festival en Lantaarn/Venster brengen op 11 juli een speciaal programma voor jonge muziekliefhebbers: het North Sea Jazz Festival for Kids. Dit muziekspektakel bestaat uit voorstellingen, optredens en workshops. Het wordt een geweldige festivalmiddag, van 14.00 tot 18.00 uur, voor kinderen vanaf 7 jaar en hun ouders. Frank Groothof, muzikaal theatermaker bij uitstek, zal deze middag zijn nieuwe voorstelling 'Porgy & Bess' tweemaal opvoeren. Daarvoor, of daarna, kunnen de kinderen meedoen aan verschillende workshops en in- en uitlopen bij bijzondere concerten.

Klik hier voor meer informatie over deze dag.

(Maarten van de Ven, 31.5.07) - [print] - [naar boven]





Ode aan het orgel
James Carter Organ Trio, donderdag 17 mei 2007, De Oosterpoort, Groningen

Voor saxofonist James Carter – en voor degenen die er destijds bij waren – was met het optreden van zijn Organ Trio de cirkel rond. Twintig jaar eerder had hetzelfde gebouw het decor gevormd voor Carters sensationele Nederlandse debuut, tijdens de Jazzmarathon, met de groep van slagwerker Tani Tabbal. Meer nog dan de free jazz die hij met Tabbal speelde imponeerden destijds zijn bijdragen aan een geïmproviseerde jamsessie in de hal. Voor het eerst sinds de dagen van David Murray en Arthur Blythe was er weer een jonge blazer op het toneel verschenen met een ouderwets groot geluid en een schijnbaar ongelimiteerde techniek.

Inmiddels is James Carter een grote ster. Die oorspronkelijke karakteristieken, die kamerbrede sound en dat superieure technische meesterschap kenmerken hem onverminderd. Carter kan je qua geluid alle hoeken van de saxofoon laten zien, maar je blijft de verankering in de funky fifties horen. Circulaire en multifonische technieken verrijken zijn palet. Arctische stormen en vochtige passaatwinden wisselen elkaar af en dat resulteert, zoals we weten, in orkanen en doldrums.

Vanzelfsprekend verwijst Carter met zijn Organ Trio naar de roemruchte orgel-tenorcombo's van de jaren vijftig en zestig. De laatste jazzstijl, met andere woorden, die rechtstreeks wortelde in de zwarte buurtkroegen van steden als Philadelphia en Newark. We kregen dus heilzame odes aan Eddie Lockjaw Davis en Gene Ammons; een duidelijke verrijking van dit traditionele idioom leverde Carters sopraansax. Die bleek voortreffelijk met het krijsende Hammondorgel van Gerard Gibbs te mengen. De laatste had trouwens voor de gelegenheid een jarenzestig pop art-sweater aangetrokken.

Klik hier voor Govert Driessens fotoverslag van het concert in het Bimhuis in Amsterdam op woensdag 16 mei 2007.

(Eddy Determeyer, 30.5.07) - [print] - [naar boven]





Ravi Padmanabha & Daniel Carter - 'Nivesana' (Epoch Music, 2006)

Sorry, maar ik blijf maar cd's vinden van uitzonderlijke kwaliteit. Dit is er weer zo één. Absolute top en moeilijk te vinden. Daniel Carter is een trompettist, saxofonist en fluitspeler, die naast zijn eigen producties vooral gekend is van zijn deelname aan bands als Other Dimensions In Music en Test, beide freejazz-outfits van het hoogste kaliber. Dit album is anders, in het begin qua concept sterk te vergelijken met 'Compassion' van Wadada Leo Smith en Adam Rudolph. Wie deze laatste cd goed vindt, zal deze ook wel smaken. De combinatie en de insteek zijn immers dezelfde: vrije improvisatie van blazer en percussie.

De percussie komt van de in de VS residerende Indiër Ravi Padmanabha, die me verder onbekend is, maar dit album heel wat kracht geeft. Zijn percussiespel is vaak gebruikt als klankachtergrond (en in loops geplaatst), eerder dan ritmische ondersteuning, hoewel dat laatste niet mag worden onderschat. Zijn ritmes kunnen uitermate complex zijn, ondanks de eenvoud van uitvoering. Daniel Carter speelt prachtig, vooral op trompet, met lange zacht mediterende tonen, zonder echte melodie, maar ook niet dissonant.

Het pièce-de-résistance is het lange high-energy stuk 'Maka Supreme/Takadinkataka', waar op de achtergrond van repetitieve Indische vocalen een intens duet van sax en drums golft, van zachte passages naar knetterend vuurwerk van het hardste soort en dan weer verglijdend naar meditatieve tonen. Dit is knappe, authentieke muziek met een eigen stem en een heel strak gehouden logica voor de hele cd, ondanks de variatie van instrumenten en tempo's. Sterk aangeraden!

(Stef Gijssels, 30.5.07) - [print] - [naar boven]



Nieuwe tv-zender voor klassieke muziek en jazz

Een nieuw Nederlands tv-kanaal met de naam Podium.tv wil vanaf voorjaar 2008 ruimte bieden aan klassieke muziek, jazz en dans. Onder de initiatiefnemers zijn journalisten, documentairemakers en musici. De zender wil laten zien dat 'entertainment niet hetzelfde is als kunst, sentiment iets anders is dan gevoel en echt verschilt van kitsch'.

Podium.tv gaat 24 uur per dag uitzenden en heeft de ambitie uitgesproken om in het basispakket van Nederlandse kabelbedrijven te worden opgenomen. Naast reguliere uitzendingen wil de commerciële zender diverse mediavormen inzetten: tv via internet en op mobieltjes, video-on-demand en zogeheten webstreams.

Podium.tv moet volgens de initiatiefnemers voor klassieke muziek, jazz en dans worden 'wat MTV is voor de popmuziek'.

Bron: Villamedia

(Maarten van de Ven, 30.5.07) - [print] - [naar boven]



JazzArt winnaar Dutch Bigband Contest 2007

Bigband JazzArt uit Zwolle is tijdens het International Jazz Festival in Enschede winnaar geworden van de Dutch Bigband Contest 2007. De formatie won in de categorie 'professionals' en stelde vijftien andere professionele bigbands in de schaduw.

De jury was zeer lovend: "Unaniem waren we van mening dat deze bigband moest winnen. We waren onder de indruk van het hoge niveau en de wijze waarop de muziekstukken werden gespeeld. Een eer voor de componisten zoals zij dat uitvoeren."
De Zwolse band staat onder leiding van Bert Pfeiffer. Volgend jaar mag JazzArt een avondconcert geven tijdens het International Jazz Festival in Enschede. Tweede in de categorie 'professionals' werd de Sonic Blast BigBand uit Eindhoven.

De winnaar van de Europese ArtEZ compositiewedstrijd werd de Duitse componist David Grottscheiber (1982). Hij werd door componist Jim McNeely uit New York uitgeroepen tot winnaar en ontving een bedrag van 2500 euro.

Bron: De Roskam

(Maarten van de Ven, 30.5.07) - [print] - [naar boven]





Take Ten Bert Joris

Bert Joris is een kunstenaar zonder weerga op trompet en flugelhorn, gezegend met een fluwelen klank en een gloedvolle lyriek. Zijn compositorische gaven zijn onmiskenbaar; diverse bands en symfonieorkesten geven hem compositieopdrachten en voeren zijn werk uit. In een nieuwe aflevering van onze rubriek Take Ten geeft hij antwoord op onze tien vragen.

Klik op bovenstaande button om de Take Ten van Bert Joris te lezen.

Meer weten?
  • Klik hier voor meer Take Tens.

    (Maarten van de Ven, 29.5.07) - [print] - [naar boven]





    New Generation Big Band - 'Had Je Wat?!' (eigen beheer, 2007)
    Opname: 2006

    Het is natuurlijk geen nieuwe gedachte om de ritmiek van de rock te mixen met het improvisatie-aspect van de jazz: dat werd al in de jaren zestig gedaan. In die zin vindt de New Generation Big Band het wiel niet opnieuw uit. Maar bij dit leuke project gaat het wel om eigentijdse funky grooves, waar de pittige ritmesectie (aangevuld met percussionist Marnix Stassen) wel raad mee weet. Verder hebben we het hier vooral over een lekker enthousiast jong orkest in de reguliere bigbandbezetting (vijf trompetten, vier trombones, vijf saxofoons), samengesteld uit (ex-)studenten van het Amsterdamse conservatorium.

    Het swingt als een gek, en het bevat ook solisten van niveau met de saxofonisten Miguel Martinez (alt), Tineke Postma (sopraan en alt), Remco Keijzer en Iman Spaargaren (tenor), de trompettisten Herwin Lokken, Robert Scherpenisse en Ellister van der Molen, de trombonisten Uli Kaethner en Michael Rörby, gitarist Philipp Braemswig en pianist Mark van der Feen. Het programma wordt eigentijds opgefleurd met raps en een gastoptreden van altist Benjamin Herman. De cd is te bestellen via de     website van de New Generation Big Band.

    Deze recensie was eerder te lezen in HVT Magazine.

    (Anoniem, 29.5.07) - [print] - [naar boven]





    New Cool Collective Big Band paart kwaliteit aan toegankelijkheid
    maandag 14 mei 2007, Rotown, Rotterdam

    Een concert van het New Cool Collective is altijd een feestje. En dat feestje wordt natuurlijk alleen maar groter als de rest van de Big Band ook nog meedoet. Zulks was het geval in een uitverkocht Rotown in Rotterdam. Ondanks het disfunctioneren van de airconditioning en de speciaal daarvoor ingelaste pauze bleef de big band en het publiek genieten van de energieke sfeer.

    Het New Cool Collective maakt vooral dansbare funky jazz, beïnvloed door de exotische (Arabische) klanken uit het Oosten. Dat was ook weer duidelijk merkbaar tijdens het concert. Veel stukken openen met een lang, geïmproviseerd intro, waaruit blijkt dat de muzikanten elkaar goed aanvoelen en de big band zeker niet een soort programmaatje afdraait. En al weten we dat het New Cool Collective een constante kwaliteit aan muziek levert, de concerten blijven telkens weer een verrassing. Geen enkel concert is hetzelfde.

    In Rotown werden ditmaal veel nieuwe, maar ook een hoop oude nummers uit het repertoire gespeeld. De composities van de nieuwste cd, 'New Cool Collective Live!', (die net uit is) klinken nog dansbaarder dan voorheen, maar ook met meer ruimte voor echte jazzsolo's. Ook dit is een kenmerk van de concerten van NCC, op cd blijft de soloruimte beperkt, maar live kunnen de muzikanten helemaal doen wat ze zelf willen, zo lijkt het althans. De arrangementen zijn voor een groot deel van de hand van saxofonist Benjamin Herman, maar ook pianist Willem Friede heeft een aantal stukken voor zijn rekening genomen. De thema's, solo's en blazersarrangementjes sluiten goed op elkaar aan en vullen elkaar aan.

    Een puntje van kritiek is echter dat dezelfde nummers vaak terugkomen tijdens concerten. Weliswaar is er veel ruimte voor solo's, maar de structuur van het nummer blijft volledig hetzelfde. Nu is dat natuurlijk ook niet iets wat we van NCC kunnen verwachten. Een echte jazzliefhebber zou er misschien op gehamerd hebben dat er in z'n algemeenheid meer geïmproviseerd mag worden, maar juist de blijvende structuur en dansbaarheid van NCC trekt zo'n breed publiek. Het publiek in Rotown is dan ook merkbaar gevarieerd. Er zijn mannen en vrouwen van alle leeftijden, die-hard NCC-fans, mensen die NCC nog nooit gehoord hebben, of alleen op cd, of op een recensie in de krant af gaan... En iedereen is even enthousiast.

    We horen een aantal nummers terugkomen zoals 'Tramp Stamp', 'Enter The Dragon' en het langgerekte maar o zo prachtig opgebouwde 'Ms. Wilson' van de cd 'Trippin'. Nog meer verwijzingen en invloeden uit de Arabische muziekwereld zouden wat mij betreft zeker op zijn plaats zijn. Af en toe blijft het namelijk nog iets te brave 'WickedJazzSounds-jazz' (zie mijn vorige recensie over Dave Douglas).

    Eén stuk springt er wat dat betreft tussen uit: 'Klezz Of ’99', een compositie van klarinettist/saxofonist David Kweksilber, die we ook al hebben gezien in het ICP-orkest, een formatie met een totaal andere insteek dan het New Cool Collective. Juist daarom is het verschil en de compositie van Kweksilber zo opvallend, opvallend anders dan de andere stukken van het NCC; met wederom veel soloruimte voor Kweksilber zelf, waarin hij laat zien de free jazz te beheersen, maar ook mensen erin mee te kunnen trekken die normaal gesproken misschien niet naar deze muziek zouden luisteren.

    Het New Cool Collective is nog lang niet bezig een nieuwe richting in te slaan en juist door de blijvende kwaliteit en toegankelijkheid slaagt de band erin veel publiek te trekken, waardoor elk concert weer een reden is om een feestje te bouwen.

    Klik     hier voor Govert Driessens fotoverslag van het concert van de New Cool Collective Big Band in Paradiso, Amsterdam, op vrijdag 18 mei 2007.

    (Alexandra Mientjes, 28.5.07) - [print] - [naar boven]





    Bij Charles Gayle breekt de pleuris uit
    maandag 23 april 2007, Jazzpower, Wilhelmina, Eindhoven

    Autodidact Charles Gayle (28-02-1939) speelt al vanaf zijn negende jaar. Piano was zijn instrument, tot hij op zijn negentiende ook saxofoon tot zijn instrument maakte. In de jaren vijftig was hij al gefascineerd door bebop en met name Charlie Parker. In de jaren zestig verhuisde hij van Buffalo naar New York en kwam terecht in de opkomende freejazz-beweging. Om in zijn levensonderhoud te voorzien, speelde hij op straat en in subways; hij heeft gedurende een lange periode een arm en zwervend bestaan geleid. Pas in de tachtiger jaren kreeg hij met steun van de Knitting Factory enige erkenning, optredens en een min of meer geregeld inkomen.

    In 1999 had James Lindbloom een telefonisch interview met hem en hij stelde hem de vraag: "Does music pay the bills?" Waarop Gayle antwoordde: "No, I can only get by. There's nothing to complain about - I get a chance to do some travelling, and I do like to play. But as far as getting to the point where you can kick your heels back a little bit... I don't anticipate that. I look at it as: 'this is not the rich man's music'. And that's fine. I know when you travel and do a lot of things that some people think that you're doing quite well. This is just not a money brand of music, so to speak."

    Zijn optredens zijn veelal totaal geïmproviseerd en duren soms ononderbroken een half uur of langer, zoals ook in dit concert het geval was. Hij heeft een groot en stevig geluid met soms een onprettig extreem zwabberig ouderwets vibrato. In zijn improvisaties gebruikt hij veelvuldig multifonische uithalen, incorporeert alle registers van zijn altsax en schuwt de flageoletten niet. Nog steeds is hij een vat vol tegenstrijdige, weerbarstige improvisaties, klankerupties en bruisende notenreeksen en arpeggio's. Daartoe soms ook uitgedaagd of aangespoord door drummer Klaus Kugel en bassist Hilliard Greene. Zij hadden ook tot taak deze onvoorspelbare Gayle te volgen, te completeren, te inspireren en waar nodig tot kalmte te manen als de pleurisuitbraak te lang duurde. Een niet eenvoudige opgave met deze absoluut vrije vogel, maar gezien het verloop van dit concert verdienen zij hiervoor alle lof.

    Overtuigender en - hoewel vrij - toch toegankelijker was Charles Gayle aan de vleugel. Na de onvoorstelbare hoeveelheid noten, weirde escapades, ferme uithalen en wat dies meer zij, was het een herademing kennis te nemen van zijn harmonische vondsten, wendingen en kleuringen, creatief akkoordenspel en improvisaties vol subtiliteiten. Aan het klavier kwam het beste in Gayle naar boven.

    Klaus Kugel is niet alleen een powerdrummer die van werken houdt; hij beschikt ook over originaliteit en diversiteit in zijn spel, dat hij vanavond op vele momenten excellent wist in te brengen. En verschillende malen was appreciërend applaus zijn deel. In het eerste gedeelte van de tweede set was het vermakelijk hoe, onder een ultravrije improvisatie van Gayle, Hilliard Greene stoïcijns zijn walking bass speelde, alsof hij wilde zeggen: 'Gayle, jij doet wat je wilt and so do I!' Onweerstaanbaar was de schoonheid van zijn gestreken solo in Gayle's behandeling van de klassieker 'Body And Soul': wat een body had zijn toon en wat een soul zijn spel. Ook in het lastige hoge register van zijn bas speelde hij met loepzuivere intonatie. Hierbij was Gayle een bescheiden begeleider met sfeerbepalend spel. Hetzelfde gold voor Kugel.

    Als dank voor de ontvangen waardering speelde Charles Gayle solo op piano zijn eigenzinnige interpretatie van Monks 'Well You Needn’t' en bevestigde nogmaals zijn uniciteit. Hij is nog steeds een belangrijk exponent van de New Yorkse downtown improscene, die met zijn jeugdige, oprechte en eigenzinnige spel bij het talrijke Jazzpowerpubliek zeker aan de verwachtingen heeft voldaan.

    Klik hier voor een fotoverslag van dit concert.

    Meer weten?
  • Klik hier voor het interview van James Lindbloom met freejazz-icoon Charles Gayle.

    (Cees van de Ven, 25.5.07) - [print] - [naar boven]





    The Jazztube
    Charles Mingus Quintet in 'Jazz Pour Tous'

    The Jazztube presenteert een interessante video afkomstig uit de reeks 'Jazz Pour Tous', die Nicolas Dor en Jean-Marie Peterke maakten voor de Belgische televisiezender RTBF. We zien het kwintet van Charles Mingus (trompettist Johnny Coles had halverwege de Europese tour moeten afhaken wegens ziekte): Clifford Jordan op tenorsax, Eric Dolphy op altsax, basklarinet en dwarsfluit, Jaki Byard op piano, Dannie Richmond op drums en natuurlijk een opmerkelijk goedgehumeurde Charles Mingus op bas.

    De opname is gemaakt in een studio in Luik op 19 april 1964. Het kwintet speelt de volgende stukken: 'Farewell, Eric Dolphy' (Eric Dolphy zou in Parijs achterblijven om een eigen carrière te volgen, die helaas in de kiem werd gesmoord door zijn plotse overlijden op 29 juni van dat jaar), 'Meditations' en 'Peggy’s Blue Skylight', dat hier overigens nog 'Carlye Goodbye' heet. Hier krijgen met name Dolphy en Byard de kans om hun niet geringe kunnen te tonen in sterke solistische bijdragen.

    Klik op bovenstaande afbeelding om de video te bekijken en te beluisteren.

    Labels:

    (Maarten van de Ven, 23.5.07) - [print] - [naar boven]





    Fay Claassen maakt waar feest van laatste Jazz aan Zee-concert
    zondag 13 mei 2007, Jazz aan Zee, Paviljoen De Witte, Scheveningen

    Het optreden van Fay Claassen was het laatste door Stichting Prospero georganiseerde concert vóór de zomer in de serie Jazz aan Zee. In de sfeervolle zaal met uitzicht op zee en zijdelings op de Pier, verzorgde zangeres Fay Claassen begeleid door John Engels op drums (juist die dag 72 geworden; de jaren zijn hem niet aan te zien!), Hein van de Geyn op bas en Karel Boehlee op piano een prachtig concert voor een enthousiast publiek.

    Naast een aantal nummers die door de vertolking door Chet Baker bekend zijn geworden, werd ook een nieuw repertoire gebracht waarvan sommige nummers nog niet helemaal 'zaten', maar dat werd met groot vakmanschap opgelost.

    Fay Claassen heeft een warme stem met een grote zeggingskracht en een fantastische timing en dictie, waardoor haar teksten goed te verstaan zijn. Haar scatvocals zijn bij haar geen uiting van technisch vertoon, maar blijven bijzonder muzikaal en fijn om naar te luisteren, zoals in Charlie Parkers 'Perhaps'.

    Claassen geeft veel ruimte aan haar begeleiders om te soleren, en met de klasse van Engels, Van de Geyn en Boehlee verhoogt dat dan ook het luistergenoegen van het publiek, dat daar geestdriftig uiting aan gaf. De interactie tussen de musici onderling was groot; er werd naar elkaar geluisterd, geen terugval op routine, integendeel: de speelvreugde spatte ervan af.

    Grote verrassing was het onverwachte optreden van een gast, de Duitse tenorsaxofonist Paul Heller, die deel uitmaakt van de befaamde WDR Big Band. Heller paste naadloos binnen het geheel en ontpopte zich als begenadigd solist.

    Hoewel het concert uit louter hoogtepunten bestond, vielen in het bijzonder op 'Pensativa', een bossanova van Clare Fisher, en de van een tekst voorziene ballad van Johnny Griffin 'When We Were One'. Met een ingetogen 'My Funny Valentine' eindigde dit succesvolle optreden.

    Degenen die Fay Claassen gemist hebben kunnen haar nog horen en zien op 29 mei in De Maagd te Bergen op Zoom ('Two Portraits of Chet Baker') en op 14 juli tijdens het North Sea Jazz Festival ('Songs and Sonnets', met Ilja Reingoud). En voor wie toch in de buurt is: op 23 juni tijdens het Jazz Festival Saint-Maur-des-Fossés in Frankrijk ('Two Portraits of Chet Baker').

    (Ton Suasso, 23.5.07) - [print] - [naar boven]





    Evil Rabbit: een nieuw avontuurlijk muzikantenlabel

    Op het snijvlak van de jaren 2003/2004 is de ontmoeting ontstaan tussen pianist Albert van Veenendaal en bassist Meinrad Kneer. Dat resulteerde in een aantal inspirerende duo-ontmoetingen, waaruit bleek dat hun opvattingen over improvisatie en samenspel heel dicht bij elkaar lagen. Het kon dan ook niet uitblijven dat hun wederzijdse ideeën – onder andere het spelen van eigen composities waarbij improvisatie en compositie organisch in elkaar overgaan - gestalte kregen in het succesvolle trio Van Veenendaal-Kneer-Sun en in de groepen President Of The Globe en Spoon 3.

    Na de in 2005 op het label Trytone verschenen eerste cd van het trio Van Veenendaal-Kneer-Sun, 'Songs To Dance Strangely With', ontstond het idee een eigen label op te zetten. De realisatie van dat label, Evil Rabbit, was in 2006. Tijdens de Dutch Jazz Meeting op 8 december vond de officiële presentatie plaats.

    In samenwerking met ontwerper Lysander le Coultre en fotografe Monique Besten is een zeer bijzondere en exclusieve eerste serie van vier cd's verschenen. De lay-out is strak en visueel aantrekkelijk en de foto's zijn oogstrelend. Het was ook de bedoeling van Van Veenendaal en Kneer een onderscheidend – door musici voor musici - label op te zetten. Onderscheidend dus qua lay-out, maar ook voor wat betreft de muzikale context. Dat wil zeggen: eerlijke, authentieke, moderne improvisatie- en jazzmuziek met een Europese touch. Veel belang wordt gehecht aan een hoog impro-gehalte, de vorm en de geluidskwaliteit.

    De vier verschenen cd's zijn 'The Munderkingen Sessions' (Meinrad Kneer en Albert van Veenendaal), 'Duets For Prepared, Unprepared And Toy Pianos' (Fabrizio Puglisi en Albert van Veenendaal), 'Play Station 6' (Maartje ten Hoorn, Eric Boeren, Tobias Delius, Achim Kaufman, Meinrad Kneer, Paul Lovens) en 'Predictable Point Of Impact' (Van Veenendaal-Kneer-Sun).

    Het is de bedoeling dat op jaarbasis zes cd's worden uitgebracht. De reeds genoemde vier zullen worden aangevuld met cd's van Spoon 3 (Kneer, Van Veenendaal en Jodi Gilbert) en het duo Van Veenendaal-Kneer.

    Meer weten?
  • De website van Albert van Veenendaal.
  • Klik hier voor onze recensie van 'Predictable Point Of Impact'.

    (Jacques Los, 23.5.07) - [print] - [naar boven]





    Wim Bronnenberg Quintet piekt in Jazz at the Crow
    vrijdag 11 mei 2007, Jazz at the Crow, Kraaij & Balder, Eindhoven

    Toen de lastige unisono inzet van Bronnenberg en Ruocco van 'Hidden Agenda' trefzeker klonk en deze compositie zich fraai ontrolde, kon je het al weten: niks geen verborgen agenda's vanavond, een subliem concert zou het worden, waarbij iedereen zich muzikaal blootgaf. Hier stond dan ook een niet alledaagse bezetting op het intieme podium van café Kraaij & Balder: Wim Bronnenberg (gitaar), John Ruocco (tenorsax en klarinet), Harmen Fraanje (piano), Ulli Glaszmann (bas) en Hans van Oosterhout (drums).

    Zelden werd in Jazz at the Crow een vergelijkbaar niveau gehaald. Wim Bronnenberg, muzikaal leider en verantwoordelijk voor alle composities, toonde zich een authentieke gitarist met weinig referenties naar gitaariconen of school. Met een aangename, trefzekere aanslag en frisse heldere melodische lijnen werkte hij zijn composities verder uit met perfect klinkende en toegankelijke improvisaties, en dit gold ook voor de overige musici. En al duurden de stukken soms langer dan 20 minuten, het bleef smaken naar meer. Geen wonder ook dat Bronnenbergs cd 'Connected' zo goed wordt ontvangen.

    Toch had dit live-concert nog net iets meer te bieden dan de cd en het is maar goed dat mijn goede vriend Wim van de Ven (geen familie) er een uitstekende opname van maakte. Nu maar hopen dat die op welke manier ooit nog eens wereldkundig wordt gemaakt. John Ruocco, waarmee velen voor het eerst konden kennismaken, stak in een superbe vorm. Ingewijden wisten natuurlijk al wel wat deze aimabele Amerikaanse Nederlander allemaal in huis had, maar waren toch verrast over de zeggingskracht en de muzikale verbeelding van zijn spel. In de ballad 'Angel Falls' liet hij nog maar eens horen waarom hij tot een van 's werelds beste klarinettisten wordt gerekend.

    Harmen Fraanje hoorde ik nooit in betere doen! Hij had het ook zicht- en hoorbaar naar de zin in dit gezelschap. Het oogcontact en de verstandhouding met maatje Hans van Oosterhout mistten zijn uitwerking niet. Hemels en adembenemend was zijn solo in 'Connected', waarin hij in zijn solo ongehoord fraai verbinding maakte met de klassieke pianoliteratuur. En ook deze avond had hij weer de nodige smaakmakende surprises in zijn hoofd en vingers.

    Hans van Oosterhout had vanavond zo te horen weer goed gebruik gemaakt van zijn stemsleuteltje. Zijn drumkit klonk prachtig en zijn ride bekken mag hij wel extra laten verzekeren! Wat je ook aan technische en ritmische bagage en creativiteit in huis hebt, de zorg voor de klankkleur van een drumkit wordt nogal eens veronachtzaamd. Zo niet bij Van Oosterhout. Het was een feest om deze veel gevraagde en derhalve drukbezette drummer in dit illustere gezelschap te horen, want zijn spel zat barstensvol fijne subtiele vondsten en stimulerende middelen.

    Bij Bassist Ulli Glaszmann viel letterlijk geen onvertogen noot. Hij was verantwoordelijk voor het onder- en boventapijt van het kwintet en drukte een belangrijk stempel op het eindresultaat. Bescheiden soleerde hij in het langzame 'Call Of Duty'. Het was een van de spaarzame momenten waarop hij liet horen wat hij als solist te melden had.

    Het is bekend dat jazzformaties hun programma eerst op enkele podia in het land tot wasdom brengen om vervolgens te pieken op het North Sea Jazz Festival. De komende editie speelt het Wim Bronnenberg Quintet daar op zaterdagavond in de Missouri Zaal. Het is nog maar de vraag of dit topconcert in Jazz at the Crow daar zal worden overtroffen, maar dat het de moeite waard zal zijn staat buiten kijf.

    Klik hier voor een fotoverslag van dit concert.

    (Cees van de Ven, 22.5.07) - [print] - [naar boven]






    William Parker Bass Quartet - 'Requiem' (Splasch, 2006)

    William Parkers 'Requiem' is een echt avontuur: vier contrabassen en de huilende sax van Charles Gayle. De vier bassen blijven de ganse cd in hetzelfde register rommelende geluiden maken, afgewisseld met wat ijl gestrijk. Hier is geen melodie in te vinden, amper ritme, je kan de verschillende bassen niet van elkaar onderscheiden, ze soleren niet, ze blijven maar rommelen en strijken, maar het totaaleffect is overrompelend - blijven luisteren. En dan af en toe komt die sax er bovenuit: schreeuwend, huilend, krijsend. Intens blijven luisteren. Dit is droevige muziek. Opgedragen aan de grote overleden bassist Peter Kowald en aan de grote overleden bassist Wilber Morris. Blijven luisteren. Een totaalervaring.

    (Stef Gijssels, 22.5.07) - [print] - [naar boven]





    Boeiende muzikale vergezichten bij Cuong Vu
    donderdag 10 mei 2007, 't Schuttershof, Middelburg

    Cuong Vu - trompet / Chris Speed - klarinet, tenorsaxofoon / Stomu Takeishi - bas / Ted Poor - drums.

    De in Saigon geboren 36-jarige Cuong Vu wordt gezien als innovator binnen een nieuwe generatie muzikanten. Hij speelde met Pat Metheny, Laurie Anderson, David Bowie en Dave Douglas, om er maar een paar te noemen. Op zesjarige leeftijd emigreerde hij met zijn muzikale ouders naar Seattle. Sinds 1994 is hij onderdeel gaan uitmaken van de New Yorkse jazzscene. Daar vond hij onder meer in de Knitting Factory zijn muzikale bakermat. Nu toert hij met zijn eigen band Scratch. Dit kwartet is eigenlijk het Cuong Vu Trio met als speciale gast Chris Speed.

    Speed is ook geen onbekende in de New Yorkse jazzscene en goed bevriend met muziekmaker en trompettist Steve Bernstein (binnenkort in het Bimhuis). Speed wisselt regelmatig tussen klarinet (soms elektronisch bewerkt) en de tenorsaxofoon. Vooral Stomu Takeishi valt op door de wervelende partijen op zijn vijfsnarige elektrische bas en hij is duidelijk de bindende factor binnen het gezelschap. Hij verbindt schijnbaar intuïtief met zijn bijna lyrische basspel de muzikale uitstapjes van zijn collega's tot één geheel.

    Naast enkele nieuwe nummers worden er nummers gespeeld van de cd 'It’s Mostly Residual'. Een nummer als 'Chitter Chatter' begint bijna als een verzameling losse klanken waarin steeds meer structuur komt, om te eindigen als een strakke compositie. Cuong Vu geeft soms met één hand aan de trompet en één aan de elektronica vorm en kleur aan zijn muziekstukken. Hij laat daarbij vele wisselende muzikale boeiende landschappen aan het oor voorbij trekken.

    Klik     hier voor een fotoverslag.

    (Eddy Westveer, 20.5.07) - [print] - [naar boven]





    Tord Gustavsen Trio - 'Being There' (ECM, 2007)
    Opname: december 2006

    Na 'Changing Places' en The Ground' is dit het derde album van het Tord Gustavsen Trio. Toen ik hem vorig jaar voor het eerst hoorde op het jazzfestival in Dinant viel ik meteen voor deze pianist, met zijn ingetogen spel, de ruimtelijke weidsheid en de rust die hij opriep. Jarle Vespestad kleurt het landschap verder met subliem en aansluitend drumspel. Hij zorgt voor de flow, zelfs als alles lijkt stil te staan.

    Rust, beheersing en contemplatie versus exporeren van techische vingervlugheid is hier het parool. Dit trio kiest voor het muzikaal omarmen en vormgeven van bezinning en ruimte. Laid back is de flow met een minimale hoeveelheid noten, zoals in 'Vicar Street'. Of sterker nog in 'Draw Near', een van de instrumentale hymnes die net als de langzame gospel 'Still There', 'Vesper' en 'Wide Open' bindmiddel zijn op deze cd. Geen wonder, want wordless hymns and open-minded spirituality zijn uitermate belangrijk voor Tord Gustavsen, die zelf in het verleden veelvuldig in kerken speelde.

    De groove en soul van 'Blessed Feet' klinkt als een uitnodiging tot dans aan lijf en leden. 'Sani', een rubato gespeeld duet van Gustavsen en Vespestad, is vernoemd naar het Sani Festival even buiten Thessaloniki, waar dit stuk voor het eerst werd gespeeld. 'Karmosin' is de enige niet-Gustavsen compostie; geschreven door bassist Harald Johnsen. Een bijzondere indringende melodie, die begint met een kort intro voor drums en zich daarna organisch verder afwikkeld. 'Where We Went' is een stuk met duidelijk Spaanse elementen en verrassend, omdat je dit niet direct verwacht van het Gustavsen Trio, qua tempo en ritmiek. Wel blijft ook hier hun kenmerkende ruimtelijkheid behouden. In 'Cocoon' draait het om verandering en transformatie, een boeiend spel met vorm en inhoud.

    Het is na beluisteren van 'Being There' te begrijpen dat de muziek van het Gustavsen Trio bij luisteraars soms ook vertroosting kan brengen. Voor uw oren is het laatste stuk 'Wide Open' in ieder geval een aan te bevelen aanmoediging. Er kan bij deze cd in ieder geval aangenaam onthaast worden.

    (Cees van de Ven, 20.5.07) - [print] - [naar boven]





    Festival de Muzen 2007

    Van 7 tot en met 10 juni is het weer zover: het eigenzinnige Festival de Muzen presenteert dan wederom een weergaloos programma op de Eemlandse podia. Behalve jazz, poetry en art, is de tweede editie van het festival verrijkt met dans, Indiase muziek en film. Een keur aan topartiesten, gevestigde namen, oude meesters en aanstormend talent, geprogrammeerd op drie verschillende locaties in Baarn en Soest: De Speeldoos Baarn, Cabrio Soest en Artishock Soest. Het festival is een initiatief van Stichting Festival de Muzen, in samenwerking met Jazzpodium Artishock Soest.

    Nieuw in het festival is The JazzFactor, een masterclass programma voor jong improviserend talent, ondersteund door De Vijfde Verdieping en Het Prins Bernhard fonds. Onder begeleiding van professionele topmusici presenteren jeugdige talenten zich aan een deskundige jury. Nieuw is ook het element dans, met voorstellingen door Vraja Sundari Keilman en Dance Company Samadhi. Festival de Muzen krijgt in 2007 internationale allure door optredens van de Britse DJ Graham B, de Zuid-Koreaanse pianiste Soo Cho en een bijzonder raga concert van de Indiase broers Hussain uit India.

    Gebleven is de uitreiking van de Amer Award. De prijs wordt op 9 juni uitgereikt aan Cees Schrama door Hans Dulfer, tijdens het mini-jazzfestival in Openluchttheater Cabrio Soest, het hoogtepunt van het festival. Na concerten van het Anton Goudsmit Quartet en Stormvogel's Alter Ego met Tineke Postma wordt het podium vrijgemaakt voor een openlucht dance party met JazzJuice, Praful, Tamara Maria en SaraLee. Festival de Muzen wordt afgesloten op 10 juni in Artishock Soest met een knallende jazzparty: jazzbanket, film, poetry, concerten en supersessies met talloze topartiesten.

    Meer weten?
  • Klik hier voor meer informatie over het programma van Festival de Muzen.
  • Onze recensie met fotoverslag van het concert dat Soo Cho onlangs gaf in Wilou's Basement,
        Veldhoven.
  • De uitreiking van de Amer Award 2006 aan saxofonist Tony Vos.

    (Jacques Los, 20.5.07) - [print] - [naar boven]





    The Fell Clutch helder en wendbaar
    maandag 7 mei 2007, Jazzpower, Wilhelmina, Eindhoven

    Geïmproviseerde muziek roept bij veel mensen een krachtig gevoel van koudwatervrees op, een angst voor muzikale chaos en dichtgeplamuurde kakofonie. Het trio The Fell Clutch, dat maandag optrad bij Jazzpower in Wilhelmina, liet een heel ander geluid horen. Transparantie en wendbaarheid waren sleutelwoorden in een concert dat uitbouwde naar een swingende en meeslepende climax. Van meet af aan waren blazer Ned Rothenberg, drummer Tony Buck en bassist Stomu Takeishi meesters van de lange spanningsboog. Op zachte toon wisselden ze spaarzame noten uit, vulden die verder in.

    Rothenberg speelde op zijn klarinet een onafgebroken wiegelende melodie gelardeerd met uitschieters naar boven en beneden, waardoor het leek of hij twee instrumenten hanteerde. Buck grossierde in ruisende klankvelden en rommelende roffels, terwijl Takeishi zijn bas beurtelings liet grommen en fluiten, en er tussendoor snelle akkoorden op plukte. Als bij toverslag sloegen ze nieuwe richtingen in - voortgestuwd door een accent in het ritme van Buck, of door een melodische wending van Rothenberg.

    Toen Takeishi's versterker in de eerste set een tijdje dienst weigerde, vulden zijn companen de opengevallen plek als vanzelfsprekend op. Bij zijn terugkeer voerde hij volume en snelheid op met funky geplukte en geslagen noten, en ging het trio steeds meer swingen. Gedrieën deden ze even de jazz aan om uiteindelijk terecht te komen in muziek die qua geluid en kracht dicht tegen de rock aan lag. Maar ze bleven volkomen vrij in de bewegingen die ze gezamenlijk maakten, als een zwerm vogels die alle kanten op schiet.

    Klik hier voor een fotoverslag van dit concert door Cees van de Ven.

    (René van Peer, 17.5.07) - [print] - [naar boven]





    Mark Feldman – 'What Exit' (ECM, 2006)
    Opname: januari 2005

    Violist Mark Feldman is te horen op meer dan honderd cd's van anderen, maar debuteert hier als bandleider. 'What Exit' is een ambitieuze, maar immer verrassende luisterervaring. Niet alleen is Feldman een virtuoos muzikant, ook als componist en arrangeur weet hij je als luisteraar steeds weer te ontroeren en te verrassen. Neem de opener, 'Arcade', een stuk van meer dan 20 minuten dat een aaneenschakeling is van een korte stukken vrije improvisatie en uitgeschreven muziek. Het is deze combinatie die de cd een meerwaarde geeft; de muzikanten spelen zo goed dat het verschil tussen improvisatie en datgene wat op papier staat eigenlijk niet meer te onderscheiden is voor de luisteraar.

    Feldman is niet de enige die kamermuziek met improvisatie mengt, maar komt wel met de mooiste resultaten. De balans tussen toegankelijke, gestructureerde, meer jazz-gerelateerde songs en experiment is nagenoeg perfect. Een ander pluspunt is dat Feldman zijn muzikanten uitdrukkelijk verzocht niet teveel te spelen, zodat een soort less is more–effect ontstaat, waardoor de muziek meer ademt. Het mooist komt dat tot uiting in het melancholieke stuk 'Cadence', waarin Feldman een ontroerend mooie solo speelt en pianist John Taylor slechts spaarzaam begeleidt.

    'Father Demo Square' is een lieflijke ballad, met echo's van Bill Evans' 'Time Remembered'. Samenbindende factor op 'What Exit' is het geperfectioneerde geluid van Feldman, die daarbij een heel scala aan speeltechnieken hanteert, zoals het gedempt spelen en plukken aan de snaren in het thema van 'Maria Nunes', dat ritmisch een hele marathon is.

    De werkelijk fantastische productie maakt deze cd af. Ook na maanden draaien blijft deze prachtmuziek verrassen.

    (Eric van Rees, 17.5.07) - [print] - [naar boven]



    Jazz voor straatkinderen in Latijns-Amerika

    Het jazzfestival The Hague Jazz vraagt morgen en overmorgen (18 en 19 mei) aandacht voor de Haagse Stichting Hoop voor Straat- en Zwerfkinderen (Juconi). De stichting zet zich volledig in om straatkinderen in landen als Mexico, Colombia en Ecuador van straat te halen en liefdevol in de Juconi-tehuizen op te vangen. De kinderen krijgen niet alleen goed te eten en medische zorg, maar ook persoonlijke aandacht, onderwijs en culturele vorming (voornamelijk muziek en dans). Verder leren zij een vak, zodat ze later op eigen benen kunnen staan en in hun levensonderhoud kunnen voorzien.

    Jazzliefhebbers weten als geen ander hoe belangrijk muziek is en dat geldt ook voor de straatkinderen in Latijns-Amerika. Muziek heeft een positief effect op de ontwikkeling van kinderen. Zo stimuleert het hen om hun talenten te ontdekken, maar het kan ook een goede afleiding zijn. Je kunt je voorstellen dat kinderen die op straat leven vreselijke dingen meemaken. Muziek kan een manier zijn om deze nare ervaringen te verwerken.

    Om de stichting op een ludieke manier aan de festivalbezoekers te presenteren staan de schoenpoetsertjes van Latijns-Amerika centraal. Bezoekers kunnen voor een bijdrage aan het goede doel hun schoenen laten poetsen. Verder zal een jazzy schoenenpoets-entertainer aanwezig zijn die aandacht vraagt voor het werk van de stichting. Daarnaast trakteert hij de jazzliefhebbers op stand-up comedy en tap-dancing.

    Bron: Nieuwsbank

    Meer weten?
  • Klik hier voor meer informatie over Juconi.
  • Voor steun aan deze kinderen: Giro 4007 t.n.v. St. Hoop voor Straat- en Zwerfkinderen.
  • Kijk hier voor meer informatie over het programma van The Hague Jazz.

    (Maarten van de Ven, 17.5.07) - [print] - [naar boven]



    Koen Schouten

    Koen Schouten over de Dag van de Nederlandse Jazz

    Zevenhonderd deelnemers maakten op vrijdag 11 mei de gang naar Amersfoort voor de eerste Dag van de Nederlandse Jazz, die samen zo'n tweehonderdvijftig organisaties vertegenwoordigden. Muzikanten en organisatoren van diverse pluimage kwamen elkaar tegen op dit breed platform in een dagprogramma van seminars, symposia, workshops en informatiestands."

    Volgens Volkskrant-jazzscribent Koen Schouten was het "duidelijk dat de Jazzdag de potentie heeft om uit te groeien tot een krachtige katalysator voor de jazz, waarbij zuilen omzeild of omvergeworpen kunnen worden. De tijd is er rijp voor."

    Klik op de bovenstaande button voor het hele artikel.
    En klik hier voor Maarten Jan Rieder's fotoimpressie van het Amersfoort Jazz festival 2007.

    (Maarten van de Ven, 16.5.07) - [print] - [naar boven]





    Wayne Shorter wint Jazz Award

    Tenor- en sopraansaxofonist Wayne Shorter heeft de Concertgebouw Jazz Award 2007 gewonnen. Hij krijgt de oeuvreprijs op donderdag 21 juni uitgereikt door de directeur van het Amsterdamse Concertgebouw, Simon Reinink. Het Wayne Shorter Quartet deelt op die dag het podium met het Koninklijk Concertgebouworkest in het kader van het Holland Festival. Zij spelen een aantal speciaal voor deze gelegenheid geschreven jazzarrangementen van de hand van Shorter.

    Shorter (New Jersey, 1933) heeft als saxofonist en componist grote invloed uitgeoefend binnen de jazzmuziek, aldus het Concertgebouw. Als musical director van Art Blakey's Jazz Messengers en als lid van het legendarische Miles Davis Quintet maakte hij grote furore. In de jaren '70 vormde hij samen met Joe Zawinul de fusiongroep Weather Report, maar ook solo maakte hij een aantal belangrijke albums.

    Bron: ANP

    (Maarten van de Ven, 16.5.07) - [print] - [naar boven]



    Jazzism komt met publieksprijs

    Het tijdschrift Jazzism lanceert de Edison Publieksprijs in de categorie jazz- en wereldmuziek. Lezers kunnen stemmen via de website. De publieksprijs is een samenwerking van de Edison Stichting, de organisatie van de Edison Jazz/World Music Awards en jazz-zender Radio 6. Lezers van het tijdschrift kunnen een Nederlandse artiest nomineren voor de prijs via de website     edisonjazz.nl.

    Het stemmen gaat in drie stappen. Op dit moment kan het publiek een artiest met een album nomineren. Voorwaarde is dat het album tussen 1 juni 2006 en 31 mei 2007 is verschenen. Er worden uiteindelijk tien artiesten genomineerd en bekendgemaakt in het zomernummer van Jazzism. De lezers van het blad mogen dan opnieuw stemmen op hun favoriet. De winnaar wordt op dinsdag 6 november in Eindhoven op het Edison Jazz/World Music Awards Gala bekendgemaakt.

    Bron: Novum

    (Maarten van de Ven, 16.5.07) - [print] - [naar boven]



    Kuyper wint Jazz Media Award

    Amanda Kuyper, freelance-journalist voor onder meer NRC en nrc.next, heeft afgelopen vrijag de eerste Jazz Media Award gekregen. Ze krijgt deze door Buma Cultuur ingestelde prijs voor haar journalistieke bijdrage aan de Nederlandse jazzmuziek. De jury noemt Kuyper een van de beste jazz-trendwatchers in Nederland, "al jaren zeer betrokken, onafhankelijk en deskundig schrijvend." De prijs is toegekend tijdens de eerste Dag van de Nederlandse Jazz. Deze bijeenkomst, in Amersfoort, moet een platform worden voor de Nederlandse jazzscene.

    Bron: ANP

    (Maarten van de Ven, 16.5.07) - [print] - [naar boven]





    Tutu Puoane verkeert in goed gezelschap
    vrijdag 4 mei 2007, Hnita Jazz Club, Heist-op-den-Berg (B)

    Dit jaar kan het niet op voor Tutu Puoane; het succesvolle project 'GODDAM! A Tribute to Dr. Nina Simone', ze maakt deel uit van Saxkartel met saxofonisten van naam als Tom Van Dyck, Sara Meyer, Frank Vaganée en Kurt Van Herk, een nieuw project 'Writing Billie' met het Brussels Jazz Orchestra, haar juist uitgekomen eerste cd 'Song' met haar eigen kwartet en last but not least is zij in blijde verwachting.

    In de aangename ambiance van de Hnita Hoeve trad zij vanavond op met haar kwartet bestaande uit Tutu Puoane (zang), Ewout Pierreux (piano), Guus Bakker (bas) en Jasper van Hulten (drums). Het repertoire bestond voor de helft uit songs van haar cd, die de volgende dag officieel in de Arenberg Schouwburg in Antwerpen zou worden gepresenteerd.

    Dit goed bezochte concert bracht een aantal mooie muzikale momenten. Naast de soulvolle stem van Puoane was het uitstekende spel van Ewout Pierreux opvallend. Hij heeft naast een gedegen technische bagage ook boeiende muzikale ideëen, die hij overtuigend wist te communiceren. Een avontuurlijke pianist en zeker de moeite om nauwlettend te volgen naar mijn oordeel. In een Bert Joris-original, de ballad 'For The Time Being' met lyrics van Suzie Scragg, liet Puoane horen hoe je met stem en charisma publiek kunt fascineren, maar ook Guus Bakker liet zich hier van zijn beste kant horen. Met zijn volle, warme toon vertelde hij zijn verhaal in een meeslepende solo (hulde aan de sublieme geluidsverzorging in de Hnita Hoeve!). Met haar ruime stembereik en instemmende begeleiders werd het een vertolking met een goud randje, prachtig!

    Ook Jeroen van Vliets 'Song' kreeg eenzelfde behandeling, met daarin een prominente rol voor Pierreux met een sprankelende solo. Bescheiden, innemend, maar van groot belang in dit kwartet was drummer Jasper van Hulten, die samen met Bakker een ritmetandem vormde om van te likkebaarden. Dat Puoane niet de makkelijkste weg kiest, werd duidelijk met 'Just About Everything' van Bob Dorough, dat ondanks lastige intervallen een goede en swingende uitvoering kreeg. Al scat-rappend, met een aansporing om in de pauze haar nieuwe cd te kopen, kwam de eerste set tot een eind.

    Hierna kreeg de traditional 'You Are My Sunshine' een heerlijke opfrisbeurt. 'Atonal', andermaal van Joris, begon met een scat in uptempo met alleen bassist Guus Bakker, waarna Pirreux bijviel met fraaie tinten uit de donkere zijde van het klavier om vervolgens behendig en swingend het totale klavier in zijn spel te betrekken. Een geslaagde uitvoering van een sterke compositie. In de ballad 'Lakutshoni'Langa' een Zuid-Afrikaane traditional met fraai gestreken baswerk werd Puoane even onwel en stopte de muziek. Een barkruk, een glas water, enkele minuten rust en de bijstand van echtgenoot Ewout Pirrieux waren voldoende om onder luid applaus het stuk te hervatten en zo werd het concert tot een goed einde gebracht. Ze besloot de avond met een woord van dank aan het publiek voor het begrip en beloofde dat ze zich de komende tijd in acht zou nemen.

    Klik hier voor een fotoverslag van dit concert.

    (Cees van de Ven, 14.5.07) - [print] - [naar boven]





    Prijs voor Eddy Determeyer

    Eddy Determeyer, die op deze site al talrijke artikelen publiceerde, heeft van de Association for Recorded Sound Collections Award in de categorie 'Excellence in Historical Recorded Sound Research' een award ontvangen.

    ARSC Awards Program stelt zich ten doel erkenning en aandacht te schenken aan 'the finest work now being published in the field of recorded sound research'. Determeyer ontving de prijs voor de publicatie van zijn boek 'Rhythm Is Our Bussiness: Jimmie Lunceford And The Harlem Express'.

    Dit zei jazzcriticus Dan Morgenstern (tevens directeur van New Jersey's Institute of Jazz Studies en auteur van het boek 'Living With Jazz') over Determeyers publicatie: "The first detailed study of one of the swing era's most important bands and the first biography of its leader, Jimmie Lunceford. This is a most welcome and significant contribution to the literature of jazz, to our understanding of a vital period in jazz history, and to the music of an outstanding and unique ensemble that was emblematic of the swing era."

    Meer weten?
  • Klik hier voor nadere informatie.
  • Klik hier voor een artikel van Eddy Determeyer over Jimmy Lunceford.

    (Cees van de Ven, 14.5.07) - [print] - [naar boven]





    Mâäk's Spirit - '5' (W.E.R.F., 2006) revisited

    In 1959 verscheen een belangrijk album van Ornette Coleman: 'The Shape Of Jazz To Come'. Mijns inziens is die titel een rake typering van het vijfde album van de Belgische zesmansformatie Mâäk's Spirit. Zelden wist een cd me zo te overrompelen als deze even bizarre als geniale doorkijk op de toekomst (en de potentie) van de jazz.

    De in een ouderwets bigband-geluid gedompelde opener 'Sonnerie' is Sun Ra on speed, met een ranzige Fender Rhodes van Jozef Dumoulin. 'Strange Meeting' begint als een vrij klankexperiment met veel percussieversiering en keyboardbliepjes. De zangeres van dienst hier (Sophie Kokaj of Samanta7) is perfect op haar plaats, met haar bezwerende en omfloerste 'He loves me'-mijmeringen. De blaaspartijen van trompettist Laurent Blondiau en saxofonist Jeroen Van Herzeele (die ook figureert in het Ben Sluijs Quartet) geven het een fusion-tintje, om plotsklaps onderbroken te worden door wat klinkt als een stemsample gemangeld in een percussieve passage. Met het aansluitende 'Datta Error 3' gaat de band echt loos, in een even groovy als heftige outburst van free jazz. Intens, energiek en opwindend. 'Interlude' is een gepast getiteld broeierig sfeerstukje, waarop de blazers lange lijnen met veel lucht spelen. Fraai bekkenwerk ook van Eric Thielemans hier.

    De band vervolgt met 'Trois Mûles Bleues', een vreemd stuiterend-swingende compositie met versnelde vocalen, trompet-sax unisono's en staccato's, en gitaarinjecties van Jean-Yves Evrard, die zijn instrument lekker venijnig laat klinken. 'Chroma (Datta Error 6)' opent met door elkaar heen spelende sax en trompet, om open te barsten als weeral zo'n typisch groovend vrij stuk, waar deze band patent op lijkt te hebben. Een prominente rol is hier weggelegd voor de vervormde basgitaar van Sébastien Boisseau. Verder weer veel weerbarstigheid en underground-invloeden. Denk aan Sonic Youth of de avant-gardistische punk/funk klankcollages van The Popgroup. Het live opgenomen slotnummer 'Datta Error 9' getuigt daar zeker van; over een redelijk eenvoudige basis van bas en drums gaat Evrard hier volledig uit zijn dak in een gitaarorgie met sterk akkoordenwerk, die vakkundig wordt ondersteund door Dumoulins keyboard. De tien minuten durende hidden track die na afloop opeens opduikt, ontpopt zich geheel indachtig de uitgangspunten van Mâäk's Spirit als een bizarre en vervreemdende ghost-soundtrack van een cultfilm.

    Toegegeven, dit is geen gemakkelijke kost en lang niet iedereen lijkt overtuigd van de kwaliteiten van deze Belgen (zie links hieronder). Maar voor degenen die hun hoofd vrij kunnen maken van gangbare concepties en openstaan voor frisse nieuwe vergezichten op de grens van jazz en avant-garde, kan dit album een ware groeibriljant blijken.

    Meer weten?
  • Lees Stef Gijssels' recensie van dit album.
  • Onze recensie met fotoverslag van het concert van Mâäk's Spirit eerder dit jaar in Wilhelmina,
        Eindhoven.
  • De website van Mâäk's Spirit.

    (Maarten van de Ven, 13.5.07) - [print] - [naar boven]





    Jazzvers / The Jazztube
    De TGV van EST

    station, zon breekt door
    blauw vervangt alle wolken
    en ik stap in

    trein, traag op gang
    landschap glijdt voorbij
    steeds sneller

    beelden, vloeien steeds meer
    in elkaar, een enkel detail
    breekt door in een groeiende
    goed georganiseerde chaos

    station is herinnering
    trein wordt achtbaan
    beelden vertragen in de snelheid
    details worden rode draden

    en dan vouwen drie muzikanten
    hun klanken ineens
    op tot een prop

    Erno Mijland over de impact van het Esbjörn Svensson Trio. The Jazztube brengt in dat kader het fraaie 'Behind The Yashmak', live opgenomen tijdens het Jazz à Juan Les Pins Festival in Frankrijk, op 19 juli 2003.

    Klik op bovenstaande afbeelding om de clip te bekijken en te beluisteren.

    Labels: ,

    (Maarten van de Ven, 13.5.07) - [print] - [naar boven]





    Finalisten Deloitte Jazz Award 2007 bekend

    Pianist Rembrandt Frerichs, saxofonist Ben van Gelder en trompettist Rik Mol gaan door naar de finale van de Deloitte Jazz Award 2007. Juryvoorzitter Peter Krom maakte dit bekend na afloop van de spannende voorronde in Lantaren/Venster te Rotterdam.

    Naast de drie gekozen finalisten namen pianist Franz von Chossy, saxofonist Joris Posthumus en zangeres Xandra Willis deel aan de voorronde. De deelnemers traden op met het trio van bassist en voormalig Deloitte Jazz Award winnaar Stefan Lievestro. De finale vindt plaats op woensdag 13 juni 2007 in het Bimhuis te Amsterdam. De kandidaten worden dan begeleid door het Jazz Orchestra of the Concertgebouw onder leiding van Henk Meutgeert. De presentatie is in handen van Wilfried de Jong. De uiteindelijke winnaar ontvangt een bedrag van € 20.000. De andere finalisten krijgen een stimulansprijs van € 2.500.

    De prijs werd eerder gewonnen door Oene van Geel (2002), David Kweksilber (2003), Joris Roelofs (2004), Stefan Lievestro (2005) en Jeffrey Bruinsma (2006). De jury wordt voorgezeten door Peter Krom en bestaat uit Hein van de Geyn (musicus, producer, docent), Amanda Kuyper (muziekjournalist), Jan Menu (musicus, producer), Jacobien Tamsma (artist manager, impresario) en Bert Vuijsje (journalist). De winnaar van de Deloitte Jazz Award wordt ook uitgenodigd een concert te geven in het Concertgebouw te Amsterdam op vrijdag 27 juli 2007 in de serie Robeco Jazzcafé Live en op de Brussels Jazz Marathon 2008.

    (Jacques Los, 13.5.07) - [print] - [naar boven]





    5 jaar Pol's Place For Jazz

    Pol's Place For Jazz in Bergen op Zoom viert zondag 20 mei haar eerste lustrum. Om zo veel mogelijk publiek te kunnen ontvangen hebben eigenaar Pol de Bie en programmeur Marlies Heck de parkeerplaats achter de Don Camillo Bar en de dependance van Hotel De Draak als locatie gekozen.

    Het wordt een openluchtfestival dat zondagmiddag 20 mei vanaf 14 uur tot ongeveer 19 uur zal duren en gratis toegankelijk is. Op het programma staan in volgorde van optreden: Eric Vloeimans met zijn Gatecrash, de befaamde latin big band Panchito en tot slot Hans Dulfer met zijn nieuwe band. Ook later dit jubileumjaar staan er nog grote namen op het programma.

    In het programmaboekje is te lezen hoezeer dit podium wordt gewaardeerd door de talrijke bekende artiesten die er gespeeld hebben. Benjamin Herman verwoordde het zo: "Muziek schijnt in de muren van een club te blijven plakken. Hoe vaak en hoe goed er wordt gespeeld is voelbaar bij binnenkomst. Bij Pol's Place zit dat wel goed!".

    (Cees van de Ven, 13.5.07) - [print] - [naar boven]





    Vrije melodische improvisaties door goed ingespeeld kwartet
    Dave Liebman/Ellery Eskelin Quartet, vrijdag 4 mei 2007, Bimhuis, Amsterdam.

    De in 1946 geboren tenorist Dave Liebman, die in de zeventiger jaren furore maakte in Miles Davis' elektrische formaties, behoort thans tot één van de meest spraakmakende post-Coltrane tenoristen. Inmiddels is hij te beluisteren op een 300-tal platen c.q. cd's, waarvan zo'n 100 onder eigen naam of als co-leader. Hij heeft talrijke composities geschreven (onder andere voor de Nederlandse balletgroep JazzEx).

    Met zijn voormalige leerling tenorist Ellery Eskelin, bassist Tony Marino en drummer Jim Black heeft Liebman een voortreffelijk all-star kwartet geformeerd. In 2004 heeft dit kwartet de cd 'Different But The Same' op het Hatology-label opgenomen en sindsdien wordt er onder die naam regelmatig in Europa getoerd. Al de leden van het kwartet zijn daarnaast met grote regelmaat in andere formaties op de Europese podia te beluisteren.

    In het eerste nummer, 'The Decider' van Ellery Eskelin, blijkt al dat de twee tenoristen behoorlijk aan elkaar gewaagd zijn. Qua stijl – vrije melodische improvisatie – is er nauwelijks verschil. Het geluid van Eskelin is wat robuuster en warmer. Daarentegen beschikt Liebman over iets meer techniek. Beide tenoristen zijn goed op elkaar ingespeeld en beheersen het contrapunt meer dan voortreffelijk. Respectvol en aanvullend is hun samenspel en ieder soleert melodieus en inventief. Het is kamer-freejazz op zeer hoog niveau.

    Drummer Jim Black, die het podium van het Bimhuis wel als zijn woonplek kan beschouwen, begeleidde en soleerde uitmuntend. Het is fenomenaal hoe hij de mogelijkheden van zijn standaard drumset plus 'ritsel en rinkel'-instrumenten weet te benutten. Telkens reageert hij adequaat en muzikaal, zowel op hectische en swingende momenten als in de subtielere passages. Bassist Tony Marino, die al jaren in de David Liebman Group speelt, produceert een vol en donker geluid. In zijn solo's en in zijn completerende begeleiding vertoont hij meesterschap en in samenwerking met drummer Black creëert hij een sublieme background voor de beide tenorsolisten.

    Het concert wordt afgesloten met Eric Dolphy's compositie 'Out There', waarin Eskelin een elegante, rapsodische solo speelt, die gepaard gaat met een warm sonoor geluid. Al met al zijn Eskelins solo's bedachtzamer en daardoor interessanter dan de wat nerveuze solo's van Dave Liebman met zijn vingervlugge arpeggio's.

    Geheel terecht dwong het publiek het voortreffelijke kwartet een toegift af.

    Klik     hier voor Govert Driessens fotoverslag van dit concert.

    (Jacques Los, 12.5.07) - [print] - [naar boven]





    Harmen Fraanje - 'Ronja' (Challenge, 2006)

    Pianist Harmen Fraanje blijft onderzoeker en vindt steeds interessante formaties waarmee hij zijn muzikale ideeën vorm kan geven. Zo ook op deze cd met een kwintet bestaande uit 'Magic' Malik Mezzadri (fluit en zang), Nelson Veras (gitaar), Hein van de Geyn (bas) en Matthieu Chazarenc (drums). Fraanje tekende voor nagenoeg alle stukken. Maar ook het bekende 'My Funny Valentine' klinkt in het arrangement van Fraanje fris en hernieuwd. Andere niet-Fraanje composities zijn 'Oceania' van Björk en 'Karna-Tic' van Goudsmit. Met het spel en de zang van Magic Malik krijgt deze cd een aangename exotische touch.

    De composities zijn stuk voor stuk de moeite waard en hebben alle de onmiskenbare Fraanje-signatuur. Melodisch en ritmisch onvoorspelbaar, met veel doorzicht en zonder obligate klankkleuren. Op 'Ronja' vind je ook weer zo'n stuk dat in het hoofd blijft zitten: 'Haitoe'. Deze compositie, met summiere akkoorden en kleine modulaties, heeft een grote impact. Het geheim van dit geslaagde album moet gezocht worden in de creativiteit en compositorische kwaliteiten van Harmen Fraanje enerzijds en zijn voortreffelijke mede-instrumentalisten anderzijds.

    De inbreng van Maliks spel en zang en Nelson Veras' gitaarwerk is van grote waarde, maar nergens hoorbaar prominent. Hetzelfde geldt voor het ritmekoppel, Hein van der Geyn en Matthieu Chazarenc; ook zij zijn onopvallend en enigszins op de achtergrond sterk resultaat-bepalend. Dit is een sfeervolle cd, ongeschikt voor hen die houden van meetikbare en doorlopende ritmes, maar een aanrader voor hen die nog niet weten dat er bij een nieuwe cd van Fraanje veel te genieten valt. Bij deze pianist is er nooit sprake van muzikale egotripperij.

    (Cees van de Ven, 12.5.07) - [print] - [naar boven]





    Veel individuele kwaliteit, weinig samenhang
    The Super Quintet, vrijdag 27 april 2007, Paradox, Tilburg

    In een zo goed als uitverkocht Paradox in Tilburg speelde The Super Quintet. Dit gezelschap toert op het moment door Nederland. Veel repeteren zat er niet in; het concert had iets weg van een uitgebreide jamsessie. De muziek had invloeden uit de jazzfunk en pop, zelfs rap en poetry passeerden de revue. Voor dat laatste was een speciale gast uitgenodigd: G Ra. Een enorme, ontzag inboezemende, lange man, droeg in prachtig Engels zijn teksten voor. Hij riep associaties op met een personage uit Twin Peaks.

    De kwaliteiten van de individuele muzikanten mogen er zijn, maar dit was duidelijk een gig, met wel erg veel soloruimte voor alle muzikanten. David Murray blies met veel power en creatieve impulsen. Bassist Jamaaladeen Tacuma was een bindende factor in het geheel, hij stelde zich bescheiden op, dat was ook nodig gezien de hoeveelheid decibels om hem heen. De Nederlandse gitarist Jan Kuiper speelde technisch zeer bekwaam, maar miste net even een stukje groove; iets minder noten zou zijn spel ten goede zijn gekomen. Drummer Calvin Westen groovede als de neten, trefzeker, maar wel erg hard! Trombonist Craig Harris, die bekendheid verwierf met Lester Bowie en Sun Ra, is een veelgevraagde sideman, hij had enkele goede solo's en zong niet onverdienstelijk, net zoals Murray dat zelf overigens ook deed aan het einde van de tweede set.

    Sommige nummers waren afkomstig van jazzfunk-grondlegger op de saxofoon Eddie Harris, zoals het prachtige nummer 'Listen Here'. Eddie Harris is bekend geworden met nummers als 'Freedom Jazz Dance'. Veel muzikanten zoals onze eigen Benjamin Herman en Maarten Ornstein (SFEQ) hebben zich door Harris laten inspireren. De meeste andere nummers waren van de hand van Kuiper en Craig Harris. In de tweede set was de groep beter op elkaar ingespeeld en werd het geheel meer samenhangend. Sferische stukken werden afgewisseld met stevige grooves en freefunk-motieven. Het maakte de avond toch geslaagd, vooral door de al eerder genoemde hoge individuele kwaliteit van de muzikanten. Murray kan zeker gezien worden als een van de meest gezaghebbende Amerikaanse blazers van dit moment.

    Klik hier voor mijn fotoverslag van dit concert.

    (Koen Scherer, 10.5.07) - [print] - [naar boven]





    32e Editie North Sea Jazz Festival

    Na de succesvolle première van vorig jaar vindt de 32e editie van het North Sea Jazz Festival ook dit jaar weer plaats in Ahoy Rotterdam. De festivalorganisatie is erin geslaagd om het beproefde festivalconcept en de vertrouwde sfeer uit Den Haag naar de nieuwe, ruimere Rotterdamse locatie te verhuizen, een gouden greep zo bleek achteraf. Er is veel geleerd over de nieuwe locatie en met die ervaring op zak kan het festival komend jaar nog beter neergezet worden. North Sea Jazz 2007 verrast, daagt uit en viert de jazz in al zijn verschijningsvormen.

    Branford Marsalis, de Artist in Residence van vorig jaar, wordt dit jaar heel toepasselijk opgevolgd door zijn jongere broer Wynton Marsalis en het Lincoln Center Jazz Orchestra. Wynton zal op alle dagen van het festival optreden met een bezetting naar zijn keuze. Dat hij het podium op twee van die dagen deelt met het LCJO zal niemand verbazen. Samen met dit inmiddels wereldberoemde orkest brengt hij twee hommages: één aan de stoomtrein, een vervoermiddel dat vele jazzcomponisten, onder wie Marsalis zelf, muzikaal wist te inspireren, en één aan Ornette Coleman, de legendarische componist en freejazz-pionier die op de zondag van dit festival zelf met zijn kwartet optreedt.

    Andere grote namen op het festival zijn dit jaar onder anderen Sly & The Family Stone, Steely Dan, Paul Anka, Buena Vista Social Club, Elvis Costello & Allen Toussaint en Amos Lee. Vanzelfsprekend treden in Rotterdam naast Ornette Coleman ook vele andere jazz-iconen op, zoals Chick Corea, John Scofield, McCoy Tyner, Ron Carter, Dave Holland, Hank Jones, Lee Konitz en Joe Lovano.

    Ook de hedendaagse jazzhelden zijn goed vertegenwoordigd met namen als Roy Hargrove, E.S.T., Nils Petter Molvaer, Joshua Redman en Christian Scott. Nederland levert oude en nieuwe sterren als Misha Mengelberg, Hans Dulfer, Eric Vloeimans, Tineke Postma, Benjamin Herman, Michiel Borstlap en Trijntje Oosterhuis.

    Zoals ieder jaar is het fusionprogramma weer opvallend sterk met namen als Joe Zawinul, Larry Carlton, Steps Ahead, Mike Stern, Marcus Miller, Randy Brecker en Reunion met onder anderen Chuck Loeb en Dennis Chambers. Ook de inbreng van soul, funk en hiphop is groot met acts als Snoop Dogg, Candy Dulfer, India, Arie en Maceo Parker. Verder presenteert North Sea een keur van grote zangeressen van alle continenten en uit vele genres zoals Fay Claassen, Lura, Wende Snijders, Mari Boine en Dee Dee Bridgewater.

    Het festival van 2007 staat voor een groot deel in het teken van Europa, het continent dat op jazzgebied zowel kwantitatief als kwalitatief een mondiale jazzgrootmacht in wording is. Niet alleen Europese iconen als de Britten Barry Guy en Stan Tracey, de Fransen Henry Texier en Martial Solal, de Belg Fred van Hove, de Italiaan Enrico Pieranunzi of het Hollandse, internationaal vermaarde ICP Orkest treden voor het voetlicht. Ook jeugdig talent als Gwilym Simcock en Jef Neve wordt aan het publiek voorgesteld.

    De filmmuziek van Spike Lee en Terence Blanchard is een prestigieus project ter viering van de jarenlange samenwerking tussen regisseur Spike Lee en de gelauwerde trompettist en componist Terence Blanchard. Blanchard zal zijn soundtracks ten gehore brengen met zijn eigen kwintet en het Metropole Orchestra onder leiding van Vince Mendoza, met als gastsolisten Jamie Cullum, Bilal en Patti Austin.

    Voor uitgebreide informatie klik     hier.

    (Jacques Los, 10.5.07) - [print] - [naar boven]





    Drukte op podium verhult weinigzeggende muziek
    Dave Douglas Keystone Sextet, woensdag 2 mei 2007, Bimhuis, Amsterdam

    De eerste associatie die bij het openingsstuk opkomt is 'Miles In The Sky', het album dat Miles Davis in 1968 opnam en uitbracht. De combinatie van Fender Rhodes, dj en live-instrumenten (trompet, saxofoon, drum en bas) leggen in principe de basis voor het soort beginnende fusion dat Miles Davis toen al introduceerde. Het lukt het Keystone Sextet echter niet om 'Miles In The Sky' in een modern jasje te stoppen en uit te bouwen tot iets van hetzelfde kaliber.

    Wat Dave Douglas (trompet), Marcus Strickland (sax), Adam Benjamin (keyboards), Brad Jones (bas), Gene Lake (drums) en DJ Olive wel kunnen is het neerleggen van ontzettende funky grooves, waarbij solo's en effecten op een melodieuze wijze door elkaar heen lopen, maar elkaar verbazingwekkend genoeg niet in de weg zitten. DJ Olive improviseert door platen te scratchen en drumsamples worden door Gene Lake overgenomen en vervormd, om vervolgens weer terug te komen bij de sample. Helaas staat het geluid van DJ Olive te zacht en daardoor wordt de toegevoegde waarde van zijn elektronica niet altijd even duidelijk.

    Het grote probleem van het Keystone Sextet is dat er op het podium veel lijkt te gebeuren, maar de muziek weinigzeggend is. De solo's blijven vlak en de muziek straalt weinig kracht en explosiviteit uit, hoewel de muzikanten daar - te oordelen naar het volume - toch veel moeite voor lijken te doen. De vrij geïmproviseerde jazzsolo's van Strickland en met name Douglas sluiten niet goed aan bij de toegankelijke funk die de ritmesectie creëert. Zoals gezegd zitten de muzikanten elkaar niet in de weg - vooral het samenspel tussen Douglas en Strickland is indrukwekkend - maar er ontstaat steeds een discrepantie tussen de solisten en de andere musici. Opvallend is dat de spelers er zelf ook niet echt warm of koud van lijken te worden, net alsof ze een bandje afdraaien.

    Wanneer een nieuw stuk wordt ingezet, klinkt het aanvankelijk spannend, experimenteel en veelbelovend, maar de uitwerking is vaak slapjes, de sfeer wordt niet goed vastgehouden en de langdurige stukken worden saai. Het is, om maar eens een nieuwe term te introduceren, WickedJazzSounds-jazz. Jazz die op zondagavond gedraaid zou kunnen worden in de Sugar Factory in Amsterdam, waar het publiek meer komt om te dansen dan om muziek te beluisteren. Wie weet is dat ook de reden dat het Keystone Sextet in het leven is geroepen om muziek te maken bij een film, waarin de muziek zelf niet de hoofdrol speelt.

    In de tweede set komt het sextet iets meer op gang en blijkt het zelfs een politieke boodschap uit te willen dragen. Dave Douglas roept dingen als 'music to change the world' en DJ Olive mixt de stem van George W. Bush met Arabische stemmen door de muziek heen. Dit stuk, waarop Douglas overigens niet meespeelt, is zeker een van de betere van de avond. Nu blijft de spanning wel behouden en zijn de verschillende improvisaties (zonder trompet en saxofoon) wel op hun plek.

    Naast 'Miles In The Sky' lijkt ook Uri Caine's Bedrock Trio een inspiratiebron. Tijdens een drum 'n' bass-achtig nummer ontstaat er weliswaar goede dynamiek, maar wederom weten de muzikanten niet goed wat ze ermee aanmoeten en wordt het gapende gat tussen groove en solo alleen nog maar groter. Dit weet het Keystone Sextet tot het einde van het concert jammer genoeg niet meer goed te maken. Er is zeker sprake van een duidelijke stijl, maar het klinkt allemaal óf te pretentieus (vooral de solo's van Douglas) óf te gemakkelijk (de vertrouwde, oninteressante grooves) om iets waar te kunnen maken.

    (Alexandra Mientjes, 9.5.07) - [print] - [naar boven]





    Arve Henriksen - 'Strjon' (Rune Grammofon, 2007)

    Arve Henriksen is één van de beste Noorse trompetisten van het moment, zo niet van Europa. Door zijn bands Supersilent en Deathpord is hij waarschijnlijk beter gekend bij een elektronica-, ambient jazz- of rockpubliek. Daarin speelt hij samen met elektronica/sampling-kunstenaars Helge Sten (gitaar) en Ståle Storløkken (keyboards, net zoals op deze cd). Eén van zijn andere bands Veslefrekk is meer jazz-gericht en sterk aan te bevelen, maar hij speelt ook samen met de Tunesische oud-speler Dhafer Youssef.

    Ik vond zijn vorige cd 'Chiaroscuro' lichtjes ontgoochelend, maar dit is ook niet echt mijn type muziek, dus kan ik moeilijk oordelen. Maar toch... Ik hou van de ongelooflijke droefenis van deze muziek, ik hou van de klanken die hij uit zijn instrument tovert. Ok, hier en daar wat elektronisch bijgewerkt, maar goed... Henriksen brengt geluidslandschappen met minimale ritmische of melodische ondersteuning, die nogal repetitief van aard zijn, als ze al aanwezig zijn. Dit zijn dromerige, melancholische, prachtige klanken, zeer goed gebracht door Henriksen en uitstekend geproduceerd.

    (Stef Gijssels, 9.5.07) - [print] - [naar boven]





    The Jazztube
    Zoot Sims - 'Sweet Lorraine'

    Zoot Sims, die werd geboren in Inglewood, Californië in 1925, groeide op in een vaudeville familie (zijn vader was een bekende tapdanser). Reeds op jonge leeftijd speelde hij zowel drums als klarinet. In de voetsporen van de legendarische Lester Young ontwikkelde Sims zich als een innovatieve tenorsaxofonist. Hij speelde in bekende jazzbands als die van Benny Goodman, Artie Shaw, Stan Kenton en Buddy Rich. Ook was hij een van Woody Herman's 'Four Brothers'. Onder zijn vakbroeders stond hij bekend als een van de sterkste swingers op de sax.

    Sims leidde ook een aantal eigen combo's en toerde onder meer met sextet van zijn vriend Gerry Mulligan. Hij had een uiterst succesvolle samenwerking als co-leader van een kwintet met Al Cohn. Onder de naam 'Al and Zoot' werden verschillende platenopnamen gemaakt. De groep was een publieksfavoriet in de New-Yorkse club The Half Note. Op latere leeftijd bekwaamde Sims zich ook op de sopraansaxofoon.

    Deze Jazztube is gefilmd in een privé-residentie in Zweden in 1984, een jaar voor Sims' dood. We zien en horen de tenorist in 'Sweet Lorraine'. Hij wordt begeleid door Red Mitchell op bas en Rune Gustafsson op gitaar.

    Klik op bovenstaande afbeelding om de clip te bekijken en te beluisteren.

    Labels:

    (Maarten van de Ven, 8.5.07) - [print] - [naar boven]





    Trombonisten kleuren Les Trois Jours 2007

    De zeventiende editie van Les Trois Jours doet opnieuw een greep uit de actuele Europese jazz en brengt vier bijzondere trombonisten voor het voetlicht. Op donderdag 10, vrijdag 11 en zaterdag 12 mei presenteert Les Trois Jours 2007 in het Groningse Grand Theatre een uitschuifbaar menu van internationaal vermaarde trombonisten.

    In het Duitse tromboneduo Konrad Bauer/Nils Wogram ontmoeten twee generaties improvisatoren elkaar. De Franse trombonist Yves Robert is te gast bij Erdmann 3000, één van Duitslands meest avontuurlijke formaties van dit moment, met onder meer gitarist Frank Möbus. Een Nederlandse première komt van de Berlijnse trombonist Johannes Bauer, die zijn nieuwe trio AUS presenteert, waarin 's werelds meest powervolle trombonist te horen is met de geniale Australische ritmesectie Clayton Thomas/Tony Buck.

    Naast dit internationaal trombonistenoverzicht biedt Les Trois Jours ruimte voor een opvallend samenwerkingsproject van het Turks-Nederlandse trio Baraná met een opmerkelijke instrumentalist: de Italiaanse tamboerijnspecialist Carlo Rizzo. De Brusselse saxofonist Erwin Vann brengt zijn trio Let's Call Ed met Fender Rhodes-pianist Jozef Dumoulin en de inventieve drummer Dré Pallemaerts.

    Les Trois Jours 2007 wordt afgesloten met een optreden van Attwenger, dat in Oostenrijks dialect een absurde maar opwindende mix maakt van trekharmonica, slagwerk en elektronische beats.

    Klik hier voor uitgebreide informatie.

    (Jacques Los, 8.5.07) - [print] - [naar boven]





    Meegezogen in een bruisende muzikale wereldreis
    Eric van der Westen's Quadrant Extended, vrijdag 20 april 2007, Paradox, Tilburg

    Eric van der Westen - contrabas, basgitaar / Kristina Fuchs & Barbara Wiernik - vocalen / Miguel Boelens - altsax / Mete Erker - tenorsax, sopraansax / Angelo Verploegen - trompet, bugel / Hans Sparla - trombone / Aron Raams - gitaar / Jeroen van Vliet - Fender Rhodes, akoestische piano, toetsen / Hans Timmermans - elektronica, MC 909 / Thorsten Grau - drums.

    Het idee van Van der Westen om een suite te schrijven ontstond in 2004, toen hij was gevraagd als gastprogrammeur voor het Rotterdams Jazzfestival. Uiteindelijk heeft het geresulteerd in de cd 'The World Over' en een serie concerten, waarvan het optreden in Paradox het slotakkoord vormde. Van der Westen heeft een 15-delige suite geschreven die in twee delen werd gespeeld. De bassist liet zich inspireren door allerlei stijlen van over de hele wereld, van jazz, jazzfunk, rap, fusion, wereldmuziek tot pop en rock.

    Ondanks twee lange sets verveelde het concert geen moment. Dat is een compliment waard voor de componist Van der Westen. Met een verfrissende instrumentatie is hij erin geslaagd om een goede balans te vinden. Door de wisselingen in stijlen en tempi bleef de spanningsboog de hele avond op een hoog niveau aanwezig. Van der Westen schreef voor deze relatief grote bezetting prachtige arrangementen met een mooie afwisseling in solo's en thema's, met verrassende wendingen en een grote verscheidenheid aan klankkleuren. Er werd een enkele keer getransponeerd naar hoger liggende toonsoorten. Ook door de afwisseling in stemming van elk stuk bleef het concert de hele avond boeien.

    Een enkele keer deed de muziek me denken aan een groep die zijn roots ook in Tilburg heeft liggen: het Gemeente Reinigings Orkest Vaalbleek - later Vaalbleek Vocaal - onder leiding van Niko Langenhuijzen. Deze groep had een soortgelijke bezetting, waarin onder anderen trombonist Hans Sparla zijn sporen al heeft verdiend. Met deze bezetting kon Van der Westen verschillende secties met elkaar laten communiceren. Vaak werd een beat ingezet, waarbij Van Vliet en Raams opvallend sterk samenspel lieten zien, terwijl Van der Westen en Grau een krachtig fundament neerlegden, daarmee ruimte scheppend voor de solisten.

    Pianist Van Vliet mag gezien worden als een van de meest toonaangevende Fender Rhodes-bespelers van dit moment (zie: Gatecrash!). Hij kan als geen ander grooven, stuwen en prachtige soundscapes neerleggen. Sparla had een indrukwekkende solo in de eerste set. Met hulp van Timmermans werd zijn muziek live gesampeld. Op die manier ontstonden fraaie onderwatergeluiden, zoals een walvis die laat klinken. Ook Angelo Verploegen blonk uit in zijn veelzijdigheid, zoals hij liet horen in een swingende jazzy solo in de eerste set. Drummer Thorsten Grau verdient een compliment, hij was 'onopvallend goed aanwezig', waardoor het geheel transparant bleef. Hij was duidelijk een bindende factor. De zanglijnen van de twee vocalisten klonken af en toe als een blaasinstrument. Fuchs verdient een compliment voor haar vrije solo in de tweede set. Een ware stemkunstenares!

    Vanwege de uitstekende arrangementen van Van der Westen bleef het klankbeeld met deze grote bezetting mooi transparant. De zorgvuldig gerangschikte stukken liepen soms op een prettige manier door elkaar heen met een rijke afwisseling in melodie en ritmiek. Eric van der Westen's Quadrant Extended zorgde ervoor dat je als luisteraar meegezogen werd in een muzikale avontuur, the world over!

    Klik hier voor mijn fotoverslag van dit concert.

    (Koen Scherer, 8.5.07) - [print] - [naar boven]





    Radio voor vrijdenkers

    "Een reservaat voor beschermde diersoorten. Daar doet Radio 6 aan denken wanneer je de programmering bekijkt van het station dat volgens de eigen slogan 'jazz, world and beyond' biedt." NRC's Raymond Krul vraagt zich af of dat het resultaat is van een typisch Hilversums omroepcompromis en of de programmamakers van Radio 6 gezien het schamele budget en het ontbreken van een etherfrequentie geen gevecht voeren tegen windmolens.

    Lees zijn artikel op     NRC.nl.

    (Maarten van de Ven, 8.5.07) - [print] - [naar boven]





    Column Herbert Noord
    Nog een prijs

    "Na het verscheiden van Rudy Koopmans is er, op een enkeling als bijvoorbeeld Jeroen de Valk na, geen bekwame jazzjournalistiek meer bedreven. Mogelijk bij gebrek aan jazz, niet ondenkbaar, maar duidelijk meer bij gebrek aan vakbekwame journalisten in het jazzidioom. Je hoeft er de vaderlandse jazzbladen Jazz en Jazzism maar op na te slaan en dan weet je het al: Geen jazz."

    Herbert Noord over de Buma Cultuur Jazz Media Award, een prijs voor een Nederlandse jazzcriticus. Klik op bovenstaande button om de complete column te lezen.

    (Maarten van de Ven, 8.5.07) - [print] - [naar boven]





    Nederlands Jazz Archief presenteert cd met liveopnamen Chet Baker

    Op donderdag 10 mei 2007 presenteert het Nederlands Jazz Archief in de Casablanca Jazzclub aan de Zeedijk 26 te Amsterdam de eerste cd uit de nieuwe serie 'Jazz At The Concertgebouw'. In deze serie verschijnen exclusieve liveopnamen die impresario Lou van Rees in de jaren vijftig maakte tijdens de door hem georganiseerde jazzconcerten.

    Het Chet Baker Quartet met pianist Dick Twardzik gaf in september 1955 twee concerten in het Scheveningse Kurhaus en het Amsterdamse Concertgebouw, die grote indruk maakten. Met de cd 'Indian Summer - The Complete 1955 Concerts In Holland' brengt het NJA nu voor het eerst de complete liveopnamen daarvan uit, inclusief de nooit eerder op de plaat verschenen muziek die Chet Baker in het Concertgebouw speelde.

    Tijdens deze presentatie zullen de eerste exemplaren van de cd worden uitgereikt aan enkele jazzliefhebbers die er in september 1955 in het Concertgebouw bij waren, onder wie literator Bernlef en fotograaf Eddy Posthuma de Boer. Diens concertfoto's sieren ook de cd.

    (Jacques Los, 7.5.07) - [print] - [naar boven]





    Belangrijke tenorist met fluwelen toon
    David Sanchez Group, zondag 29 april 2007, Bimhuis, Amsterdam

    David Sanchez is in Guaynabo, Puerto Rico, geboren en studeerde op het prestigieuze Escuala Libre de Musica in San Juan tenor-, alt- en sopraansax en fluit en klarinet. De ritmes van de Zuid-Amerikaanse muziek en saxofonisten als Sonny Rollins, Dexter Gordon en John Coltrane hebben hem muzikaal erg beïnvloed. In 1988 vertrekt hij naar de Verenigde Staten en speelt daar in de groepen van Eddie Palmieri en Paquito D'Rivera. Trompettist Dizzy Gillespie onderkent Sanchez' talent en neemt hem onder zijn hoede. Sanchez maakt onder eigen naam succesvolle cd's als 'Sketches Of Dreams', 'Street Scenes', 'Obsésion' en 'Melaza'. Zijn meest recente album 'Coral' kreeg een Grammy-nominatie.

    Dus geen kleine jongen, deze David Sanchez. In een een goed bezet Bimhuis was dat dan ook goed te horen. Een ademloos luisterend publiek was getuige van een muzikaal en verfrissend optreden van Sanchez' Group, met gitarist Lage Lund, bassist Ricardo Rodriguez en drummer Henry Cole. Op een enkele uitzondering na werden er composities van Sanchez gespeeld. Vooral modale thema's, die zowel Lund als Sanchez alle ruimte boden solistisch uit te pakken. Beide solisten toonden een enorme technische vaardigheid op hun respectievelijke instrumenten. Wat dat betreft had het spel van Lund – een turbo Wes Montgomery – wel een tandje minder gemogen. Het leek alsof de verbluffende techniek de muzikale intentie – en daar gaat het toch om – moest verdoezelen. De 'Monk Guitar Award'-winnaar uit 2005 is echter nog jong. Hij moet nog iets groeien, maar komt er zeker wel!

    David Sanchez is er al helemaal. Hij kan gerekend worden tot de interessante en belangrijke tenoristen in het post-hardbop idioom. Zijn fluwelen toonvorming – denk aan Paul Gonsalves – is eigentijds en zijn improvisaties zijn idem dito, avontuurlijk en verrassend. Ook is hij een meester in de opbouw van zijn solo's: een relaxed begin, uiteindelijk eindigend in een exalterende climax. Daarin werd hij subliem gevolgd en begeleid door de swingend en groovy drummende Henry Cole. Een nieuwe ster. Hij drumde gedurende het gehele concert geconcentreerd en uitermate attent, muzikaal en zowel subtiel als relevant explosief. Ook musici als Miquel Zenon en Paquito D'Rivera hebben Cole's kwaliteiten ontdekt en hem opgenomen in hun ensembles. Dat bassist Ricardo Rodrigues vooral in zijn solo's niet hetzelfde hoogstaande niveau haalde als zijn medemuzikanten deed niets af aan het voortreffelijke optreden van de David Sanchez Group.

    Klik hier voor Maarten Jan Rieders fotoverslag van dit concert.

    (Jacques Los, 6.5.07) - [print] - [naar boven]





    The Diamond Five - 'Brilliant!' (Universal/Fontana, 2007)
    Opname: 1964

    Een paar jaar geleden, bij het verschijnen van de cd 'Finally After Forty Years' (Blue Jack Jazz Records), schreef ik dat er eindelijk een eind was gekomen aan een ernstig manco in de geschiedschrijving van de Nederlandse jazz op geluidsdragers. Er was, volgens mij, nooit een representatieve weergave geweest van de muziek van de Diamond Five. Dat had ik niet helemaal goed: in mei 1964 is in Hilversum een officiële elpee opgenomen met als titel 'Brilliant!' (verwijzend naar de bandnaam).

    Die plaat was echter aardig uit het zicht geraakt (volgens mij ook van Blue Jack Jazz Records), en wij waren vast niet de enigen die van het bestaan daarvan niet wisten. Maar de recente rerelease van dit materiaal op cd maakt veel goed: er is dus nóg meer bewijs voor de kwaliteit van dit roemruchte kwintet. Het was in de jaren vijftig na de combo's van Wessel Ilcken de eerste Nederlandse formatie die moderne jazz van een zodanig niveau speelde dat de spelers zich met recht konden meten met wat zich in het buitenland afspeelde. Het format van de band was dat van de hardbopgroepen zoals we die toen al kenden uit Amerika (Art Blakey, Horace Silver, Clifford Brown, Miles Davis): de standaard kwintetbezetting met trompet, saxofoon, piano, bas en drums.

    De kwaliteit van de samenstellende muzikanten en hun enthousiasme voor deze speelstijl zorgden voor een zeldzame vorm van chemie; de Diamond Five waren niet alleen snel een legende in eigen huis (de Amsterdamse jazzclub Sheherazade) maar ook een schoolvoorbeeld voor wat ook (zelfs?) in Nederland aan jazz gespeeld kon worden. De band maakte grote indruk op passerende Amerikaanse muzikanten, die werden uitgenodigd om in de 'Zade' mee te spelen en niet uitgepraat raakten over wat hun daar overkwam. Trompettist/ventieltrombonist Cees Smal, tenorsaxofonist Harry Verbeke, bassist Dick van der Capellen (na een ongeluk vervangen door Jacques Schols), drummer John Engels en leider/pianist Cees Slinger werden samen al snel beschouwd als het boegbeeld van de Nederlandse jazz.

    Mooi dat er nu een tweede cd is met bewijsmateriaal. Het gaat om zes stukken, drie van de hand van Smal, twee van Ruud Bos en een van Theo Loevendie. Ook in deze stukken maakt de band grote indruk, met een bewonderenswaardig stijlgevoel, strakke collectieven, gedreven solowerk, en de hechte basis van Schols en Engels, die voor maar weinig ritmetandems van die tijd hoeven onder te doen (misschien met uitzondering van die gevallen dat Art Blakey, Max Roach of Louis Hayes zelf aan de drums zaten). De cd bevat verder de originele hoestekst van Michiel de Ruyter.

    Deze recensie was eerder te lezen in HVT Magazine.

    Labels:

    (Anoniem, 5.5.07) - [print] - [naar boven]



    Dag van de Nederlandse Jazz volgeboekt

    Tot grote vreugde van de organisatie is het dagprogramma van de Dag van de Nederlandse Jazz nagenoeg volledig volgeboekt. De dag is een initiatief van Stichting JazzNL en Buma Cultuur en vindt voor het eerst plaats op 11 mei 2007 in conferentiecentrum De Observant in Amersfoort. De dag is bedoeld voor iedereen die op een professionele wijze bezig is met Nederlandse jazz. Er hebben zich voor deelname meer dan 200 organisaties aangemeld en ruim 600 professionals. Om de enorme toestroom van deelnemers goed te laten verlopen zijn enkele activiteiten ondergebracht in de nabijgelegen St. Aegtenkapel.

    Voorzitter Lodewijk Bouwens spreekt van een groot succes. "Dit is voor een eerste keer natuurlijk fantastisch. Het is mooi om te zien, hoezeer jazz leeft onder de mensen. De hele Nederlandse jazzindustrie bijeen onder een dak: van muziekstudenten tot programmeurs, journalisten en organisatoren en ga zo maar door. Het belooft een onderhoudende en leerzame dag te worden, met een boeiend dagprogramma van seminars, symposia, workshops en informatiestands."

    In verband met de enorme interesse en de daarmee samenhangende drukte, heeft de organisatie besloten dat men zich uiterlijk tot 6 mei 17.00 uur online nog kan registeren. Aanmeldingen na dit tijdstip kunnen niet meer in behandeling worden genomen. Het showcase-programma met 28 acts, dat 's avonds plaatsvindt op 4 locaties in de binnenstad is nog wel toegankelijk. Concertbezoek is gratis en er is geen extra registratie noodzakelijk.

    De Dag van de Nederlandse Jazz is een treffen van jazzmusici, boekingskantoren, radiostations, journalisten en geschreven media, platenmaatschappijen, distributeurs, studio's, conservatoria, jazzclubs en festivals. Musici kunnen er ook terecht voor webdesign, studiofotografie, biografie-hulp, demo-analyse, Buma Stemra, Sena en Norma. Het is een interactieve jazzmarktplaats, die vraag en aanbod bij elkaar brengt en fungeert als een zakelijk instrument voor jazzmusici die hun muziek optimaal willen exploiteren. Naast de markt is er een Jazzcarrousel en zijn er symposia en panels en 's avonds 28 showcases waar bands zich kunnen presenteren aan industrie en publiek.

    (Jacques Los, 5.5.07) - [print] - [naar boven]





    Masha Bijlsma viert feest

    Gedurende het seizoen 2007/2008 viert zangeres Masha Bijlsma het 15-jarig bestaan van haar loopbaan als jazzzangeres. In het kader daarvan is een tournee georganiseerd met haar Super Band, bestaande uit Rob van den Broeck (piano), Henk de Ligt (bas), Dries Bijlsma (drums), Tony Lakatos (sax) en Bart van Lier (trombone) en zal aan het eind van het jaar een nieuwe cd uitkomen. Op 11 en 12 mei concerteert Bijlsma in respectievelijk De Tor in Enschede en het Bimhuis in Amsterdam. Op andere data zijn er optredens in Duitsland en Zwitserland.

    Masha Bijlsma behoort zeker tot de betere Nederlandse jazzvocalisten. Ze oogst ook buiten de landsgrenzen veel succes. Ze toerde succesvol in Duitsland, Zwitserland, België, Engeland, Griekenland, Indonesië en de VS. Ze trad op voor radio en tv, en op belangrijke festivals, zoals het North Sea Jazz Festival.

    Inmiddels heeft ze een viertal cd's op haar naam staan, waarop onder anderen Eric Vloeimans, Bart van Lier, Tony Lakatos, Bob Malach, Gé Bijvoet, Jarmo Hoogendijk en Rob van den Broeck te horen zijn. Haar repertoire bestaat uit stukken van onder meer Thelonious Monk, Charlie Haden en Jasper van 't Hof. Zelf schrijft ze ook teksten op bestaande composities, zoals Tony Lakatos' 'A Dream Come True', Charlie Mariano's 'Good Time' en Charlie Hadens ballad 'First Song', die zij onder de titel 'Song For Abbey' opdroeg aan zangeres Abbey Lincoln.

    Kijk voor meer informatie op haar website.

    Meer weten?
  • Onze recensie van het concert van de Masha Bijlsma Band in Kraaij & Balder, Eindhoven op 5 december
        2005.

    (Jacques Los, 3.5.07) - [print] - [naar boven]


    Lees verder in het archief...








    • Menupagina's:




    Cd van het moment:
    Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
    Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





    Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
    Mail de redactie.