Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 


Akkoord over Muziekpaleis

De Utrechtse muziekpodia Vredenburg, SJU Jazzpodium en Tivoli hebben na jaren onderhandelen hun handtekening gezet onder de samenwerkingsovereenkomst voor het nieuwe Muziekpaleis in de stad.

Op de dag dat feestelijk de eerste sloophandelingen werden verricht aan muziekcentrum Vredenburg, werd er nog druk onderhandeld. De onderhandelingen tussen het SJU, Vredenburg en Tivoli zijn niet soepel verlopen. Vaak was er onenigheid over de vorm van het nieuw op te zetten muziekcentrum. Dat resulteerde in jarenlange onderhandelingen. Maar de drie poppodia zijn toch nog op een lijn gekomen na een gesprek met burgemeester Wolfsen. Over het uiteindelijke resultaat zijn alle partijen dik tevreden.

(Maarten van de Ven, 30.6.08) - [print] - [naar boven]





Aangrijpende ode aan Holiday door Tutu Puoane & Brussels Jazz Orchestra
donderdag 5 juni 2008, De Warande, Turnhout

In de Warande bracht zangeres Tutu Puoane samen met het fameuze Brussels Jazz Orchestra het programma 'Writing Billie'. Voor dit project werd een zestal auteurs verzocht teksten te schrijven over het turbulente leven en werk van Billie Holiday. De gedeclameerde teksten door actrice Sara De Bosschere en Puoanes vertolkingen van 'Billie’s Blues', 'Trav’lin All Alone', 'Let’s Call The Whole Thing Of' en andere vormden ogenschijnlijk de hoofdbestanddelen van dit concert.

Ogenschijnlijk, want anders zouden we arrangeur Bert Joris en het Brussels Jazz Orchestra onvergeeflijk te kort doen. Het waren deze arrangementen, enkele nieuwe instrumentale composities en de gloedvolle en perfecte vertolkingen door het BJO en solisten die baanbrekend werk verrichtten voor Tutu Puoane. De cues van Frank Vaganée aan het adres van De Bosschere misten hun uitwerking niet. De voorstelling - bestaande uit één lange set - liep op rolletjes.

Puoane zong met inzicht en bezieling op haar eigen wijze bekende Holiday-klassiekers. En je begreep onmiddelijk waarom zij tot de belangrijkste jazzvocaliste van België wordt gerekend. Het BJO speelde weer zoals we dat zoetjes aan maar vanzelfsprekend gaan vinden: gedegen, accuraat, klankkleurrijk en verfijnd. Het orkest kon waar nodig stevig uitpakken, maar klonk nooit banaal. De symbiose van orkestspel, gedeclameerde teksten en de functionele basale puurheid van Puoane's vertolkingen zorgden voor een aangrijpend concert dat meer was dan de som der delen.

Klik hier voor een fotoverslag.

(Cees van de Ven, 29.6.08) - [print] - [naar boven]





Charles Lloyd - 'Sangam' (ECM, 2006)
Opname: 2004

De eerbiedwaardige Charles Lloyd kwam in zijn lange carrière al vaker op de proppen met spraakmakende albums, zoals de duo-opname 'Which Way Is East' met Billy Higgins (1936-2001), die in 2004 verscheen. 'Sangam', wat zoveel betekent als samenkomst of ontmoetingsplaats, werd in datzelfde jaar live opgenomen in Santa Barbara, Californië, als eerbetoon aan de betreurde drummer. Gelukkig voor ons werden de tapes op cd overgezet.

Lloyd presenteerde die meiavond in 2004 met de Indiase meesterpercussionist Zakir Hussain en jazzdrummer Eric Harland een onuitgegeven trio. De ongewone setting van tenor- en altsaxofoon (afgewisseld met tarogato, bas- en altfluit) en twee percussionisten mist op het eerste zicht de aanwezigheid van een harmonisch instrument. Lloyd en Harland brengen weliswaar om beurten ook een vleugje piano in, maar het is vooral Hussain die zijn goddelijke tabla's, naast halsbrekende ritmes, ook wonderlijke melodische klanken ontlokt.

Van Hussains hand is Guman, een ruim elf durende trip met vocale inbreng, die je tegemoet komt op de avontuurlijke reis naar Sangam. Het overige basismateriaal, bestaande thema's van Lloyd, wordt gretig overschilderd met expressieve kleuren. De meester zelf, die ooit van dezelfde bron dronk als Coltrane en Coleman, gaat voor in een spirituele ceremonie die in het teken staat van positieve energie en vrijheid. De muziek van 'Sangam' raakt de essentie. Een mooier eerbetoon kon Billy Higgins zich niet wensen.

Deze recensie verscheen eerder in Jazzmozaïek.

Meer zien en horen?
Klik hier en hier voor een documentaire over 'Sangam', waarin Lloyd vertelt over de ontstaansgeschiedenis van dit project en zijn muzikale drijfveren. Tevens zijn er liveopnamen van deze cd te zien en te beluisteren..

(Dirk De Gezelle, 29.6.08) - [print] - [naar boven]





Gent Jazz Festival

Het Gent Jazz Festival (het voormalige Blue Note Record Festival) vindt plaats in twee opeenvolgende lange weekends: van 10 tot en met 13 juli en van 17 tot en met 20 juli, allebei op de Bijloke in Gent.

In het eerste weekend ligt vooral de nadruk op de moderne jazz. Tijdens het tweede weekend is de programmering commerciëler, dus meer gericht op wereldmuziek, soul, funk, hiphop en reggae.

Onze medewerker Bruno Bollaert verheugt zich op dit festival in een uitgebreide voorbeschouwing, die je hier kunt lezen.

Op de website van Gent Jazz vind je uitgebreide informatie over het programma.

(Maarten van de Ven, 25.6.08) - [print] - [naar boven]





De vouwen uit je broek
Nueva Manteca, donderdag 19 juni 2008, USVA Theater, Groningen

Jan Laurens Hartong is leider, pianist en arrangeur van de latingroep Nueva Manteca en alles wat hij aanraakt gaat soepeltjes vanuit de heupen swingen. In het verleden boog hij zich al eens over het Great American Songbook, de muziek van New Orleans en de opera 'Porgy And Bess', recentelijk werd Motown-muziek gereviseerd en momenteel bereidt hij een Gregoriaans programma voor.

Het is opmerkelijk hoe Hartong met enkele simpele ingrepen ook repertoire dat stevig vastgeroest zit een nieuw Latijns leven kan geven. 'All Blues', waarmee het optreden in het Groninger studententheater werd geopend, was daar een voorbeeld van. Een paar simpele verschuivingen in het thema, wat onverwachte accenten et voilà: Miles Davis zou goedkeurend gebromd hebben. 'Caravan' van hetzelfde laken een zwierig pak.

De vier blazers (Rik Mol, Martijn de Laat, Ilja Reijngoud en Ben van den Dungen) werden vooral 'tutti' ingezet en volop 'forte', zodat de vouwen in je frisgesteven pantalon geen schijn van kans hadden. Met zo'n blaasgroep is evenwel meer variatie mogelijk en dat gebeurde ook in 'Isn’t She Lovely', waarin de trompetten als sectie messcherp scheurden en snerpten.

Wat betekent het woord 'intrepid', wilde Jan Hartong van de zaal weten, toen hij het nummer 'The Intrepid Fox' aankondigde. Niemand van de verzamelde intellectuelen die het wist en ondergetekende al helemaal niet. "Onrustig, gespannen", hielp de orkestleider de aanwezigen uit de droom – 'onverschrokken', zegt mijn Kramers. Hoe dan ook, het Freddie Hubbard-thema blijkt in de praktijk van Manteca allengs sneller te worden gespeeld en in het USVA zaaltje leken de honden het beestje wel heel dicht op de hielen te zitten.

Zo, en nu eerst de schoonheid van het Gregoriaans.

(Eddy Determeyer, 24.6.08) - [print] - [naar boven]





The Jazztube
Orrin Keepnews, Producer #13: Thelonious Monk - 'Brilliant Corners'

The Keepnews Collection:
Thelonious Monk - 'Brilliant Corners' (Riverside/Concord, 2008)
Opname: 1956
Blue Mitchell - 'Blue Soul' (Riverside/Concord, 2008)
Opname: 1959
Cannonball Adderley Sextet - 'In New York' (Riverside/Concord, 2008)
Live-opname: 1962
Milt Jackson & Wes Montgomery - 'Bags Meets Wes' (Riverside/Concord, 2008)
Opname: 1961

Hij begon als redacteur en journalist. Maar Orrin Keepnews raakte vlak na de oorlog betrokken bij de jazz. Samen met Bill Grauer, eigenaar van het tijdschrift The Record Changer, waarvoor hij werkte, richtte hij in 1953 het platenlabel Riverside Records op, eerst om bestaande opnamen uit de traditionele jazz en de swing opnieuw uit te brengen. Maar al snel richtte Keepnews zich als producer op de moderne jazz van die dagen.

Na het contracteren van pianist Randy Weston volgden opnamen met andere nieuwe musici, grote namen als Thelonious Monk, Bill Evans, Cannonball Adderley, Wes Montgomery, Johnny Griffin, Sonny Rollins en Jimmy Heath. Riverside was in business, als een van de leidende New Yorkse jazzlabels, en Keepnews was de naam achter een indrukwekkende serie 'klassieke' elpees. Maar na een paar jaar ging het mis: Riverside ging in 1964 failliet, vooral door slecht financieel management van Grauer. Keepnews ging door als freelancer, richtte het label Milestones op, waarvoor hij musici als Dick Katz, Lee Konitz, McCoy Tyner, Joe Henderson en Gary Bartz opnam.

In 1972 verhuisde hij naar San Francisco, waar hij hoofd jazz werd van Fantasy, dat de rechten op Riverside en Milestones had verworven. Maar in 1985 begon hij toch weer voor zichzelf met een eigen label: Landmark. Inmiddels is Keepnews een van de 'grand old men' van de jazzwereld, hij is nu 85 jaar oud, en still going strong.

Bij wijze van eerbetoon aan zijn rol in de jazz is hem gevraagd een bijzondere serie reissues samen te stellen: The Keepnews Collection. En daar zijn ze dan weer: die fantastische Riverside-albums. Monk, Montgomery, Adderley, te horen in de oorspronkelijke programma's, netjes digitaal opgewaardeerd in 24-bit-technologie, aangevuld met extra takes en soms met destijds niet geselecteerde nummers.

De hierboven vermelde titels zijn er maar vier uit de reeks, en schoolvoorbeelden van hoe je met historische opnamen omgaat. Hoogtepunt: de vijf stukken op 'Briljant Corners' van Thelonious Monk, met Sonny Rollins op tenor, Ernie Henry op alt, Oscar Pettiford op bas en Max Roach op drums (in één stuk vervangt Clark Terry trompettist Henry en valt Paul Chambers in voor Pettiford). Geniale muziek, met als extra bonus de solo van Monk op celesta in 'Pannonica', en niet te vergeten het solo door hem gespeelde 'I Surrender, Dear'.

Deze recensie was eerder te lezen in HVT Magazine.

Interessante achtergrondinformatie biedt ons een aflevering van de serie 'Orrin Keepnews, Producer', waarin de producer vertelt over de opnamesessies die resulteerden in het legendarische Monk-album 'Brilliant Corners'. Klik op bovenstaande afbeelding om deze Jazztube te bekijken en te beluisteren.

Labels:

(René de Cocq & Maarten van de Ven, 23.6.08) - [print] - [naar boven]





Column Herbert Noord
Het North Sea Songfestival komt naar Amsterdam

"Het stadsdeel Oud-West laat de oude tramremise aan de Bellamystraat tot cultuurcentrum verbouwen. Het initiatief voor deze plannen is gedaan door de investeringsmaatschappij LETZ (Leuk En Toch Zinnig), waarbij onder meer Harry de Winter en Leon Ramakers betrokken zijn. Deze twee willen van de tramremise een bruisend cultureel centrum maken met onder andere twee theaters, filmzalen, restaurants, een expositieruimte, een bibliotheek en een poppodium voor 2500 bezoekers."

Herbert Noord denkt dat deze locatie zeer geschikt zal zijn voor het 'North Sea Songfestival'. Al ziet hij gevaren die op de loer liggen. Klik op bovenstaande button om zijn column te lezen.

(Maarten van de Ven, 22.6.08) - [print] - [naar boven]





Zonnige folk jazz met een bite
Bite The Gnatze, zaterdag 14 juni 2008, SJU Jazzpodium, Utrecht

Paul Pallesen is gitarist, banjospeler en componist. Zijn band Bite The Gnatze (de mug) bestaat sinds 1995. Bite The Gnatze's basis is folk jazz en beweegt zich tussen klezmer, keltisch en country. Verder is het nog gelardeerd met potige swing en dringende vlagen rock. En dat alles op een bedje van jazz.

Je zou je misschien afvragen of dat allemaal wel valt te combineren, maar Pallesen slaagt erin. Er zijn onvermijdelijk duidelijke overgangen binnen één nummer, maar toch wordt alles soepel aaneengesmeed. De muziek is een intelligente mengeling van al die invloeden, steeds wisselend binnen elk nummer en tot een aangrijpend en wervelend geheel gesmolten. Dat geeft een geweldig gevoel van vrijheid en avontuur. Pallesen schrijft originele melodieën, allemaal verhaaltjes op zichzelf, doortrokken van een grenzeloos zonnig optimisme maar wel met een bite.

Altsaxofonist Steven Kamperman viel op met een fantastische solo, zeer expressief, melodieus en gepassioneerd. Hij speelde ook veel klarinet, samen met Michel Duijves die naast (bas)klarinet ook mooi op tinwhistle klonk. Trombonist Joost Buis liet heel fraai werk horen en was ook interessant op lapsteelgitaar, waarmee hij warme, passende effecten creëerde. Violist Jasper le Clerq was niet aanwezig. Wel pianist Frank van Bommel, die ook op glockenspiel en vibraphonette te horen was.

Drummer Alan Purves is veelzijdig en creatief in de 'special effects'. Van toeters tussen zijn benen tot fluitjes in zijn neusgat en wapperende brushes zingend in de lucht. Maar zonder effectbejag, want het was allemaal zeer relevant en goed genuanceerd. Wanneer Purves daarmee bezig was, was bassist Meinrad Kneer de ritmesectie in zijn eentje met snel en stevig tokkelwerk - krachtig spel. Pallesen was in dat geheel op Ierse bouzouki en gitaar een effectieve, niet overheersende integrator.

Bite The Gnatze's muziek roept droombeelden op van vergezichten over zee en zet tegelijkertijd aan tot fonkelende dadendrang. Zeer aanstekelijk. In juli speelt de band nog in Katwijk op het Juttersfestival.

Meer weten?
Klik hier voor onze recensie en fotoverslag van het concert van Bite The Gnatze bij Jazzpower in Wilhelmina, Eindhoven, 21 april jongstleden.

(Margretha van den Bergh, 21.6.08) - [print] - [naar boven]





Dré Pallemaerts - 'Pan Harmonie' (BFlat, 2007)

Wie Dré Pallemaerts vooral kent als drummer, zal in 'Pan Harmonie' even zijn weg moeten zoeken. Van de onverwachte accenten waarmee Pallemaerts als sideman de muziek en zijn collega-muzikanten permanent alert houdt, is hier weinig te horen. Hoewel hij secuur en weldoordacht blijft spelen, werkt hij zich op deze plaat nooit als drummer op de voorgrond.

De muziek die Pallemaerts voor deze plaat schreef, drijft vaak in een ijle sfeer van metrisch vrije nummers of trage grooves die niet nadrukkelijk aanwezig zijn. De vrijheid die de muziek zo krijgt, stelt Pallemaerts in staat om soberder te spelen dan gewoonlijk, waarbij het opvallend gebruik van cimbalen de zweverige en soms wat wollige atmosfeer versterkt. Melodisch kiest hij voor lijnen en harmonieën die niet dwingend klinken en zo in het luchtledige lijken te hangen. Bovendien is de intensiteit van de muziek vaak stabiel en wordt de dynamische opbouw beperkt tot het minimum.

Het kwintet dat op 'Pan Harmonie' te horen is, getuigt niet meteen van homogeniteit. Vooral het contrast tussen de hese, omfloerste sound van trompettist Stéphane Belmondo en de abstracter denkende saxofonist Mark Turner wordt snel duidelijk, al weet Pallemaerts die twee wel juist te casten. De klassieke, melodische benadering van Belmondo komt inderdaad het best tot haar recht in de meer herkenbare nummers, zoals 'MJ Rules' (het enige uptempo nummer op de cd) en Joni Mitchels 'I Had A King'. In deze laatste song vormen de eenvoudige harmonie en melodie een mooi moment van klaarheid in de stroom van het hele album.

Mark Turner daarentegen heeft het meer met onvoorspelbare melodielijnen en grillige ritmes. Die kan hij optimaal benutten in de soundscape-achtige tracks als 'Mode' waar de in- en uitfadende elektronica Turner en pianist Bill Carrothers alle vrijheid geeft. Het indrukwekkendst is het resultaat bij 'Orgue De Barbare' waar semi-dissonante elektronica de functie van een akkoordenschema overneemt. Wanneer de elektronische omkadering wat ijler wordt, schuift Turner mee in het hogere en lichtere register, maar echt dynamisch samenspel is ook hier niet te bespeuren.

Dat toetsenist Jozef Dumoulin zich kan vinden in het spelconcept van Turner is – gelet op zijn werk met onder andere Teun Verbruggen – geen verrassing. Vooral in 'Afternoon' weten ze elkaar te vinden. Zwevend door de mysterieuze, drone-achtige elektronica volgt Dumoulin Turner als een schaduw, waarna de twee door elkaar beginnen te vloeien en het basismotief in verschillende uitgekiende gedaanten opduikt. Pianist Bill Carrothers is van verschillende markten thuis, maar profileert zich bij uitstek in de standards. In Monks 'Bye Ya' laat hij het harmonisch ritme heerlijk over en weer schuiven en het bekende 'All The Things You Are' begraaft hij in akkoorden die de hoofdmelodie amper herkenbaar laten.

'Pan Harmonie' is een cd die ver buiten de lijnen van een reguliere jazzplaat kleurt. Vooral fans van het ijlere werk zullen de muziek kunnen smaken. Deze dominantie van atmosferische nummers zorgt er echter ook voor dat de muziek zelden echt spannend gaat klinken. Meer dan zeventig minuten 'Pan Harmonie' wordt daardoor wel erg lang.

(Koen Van Meel, 19.6.08) - [print] - [naar boven]





Bevredigend dubbelconcert van veelbelovende Utrechtse groepen
Steven Kamperman's Carrousel & Pan Project, zaterdag 7 juni 2008, SJU Jazzpodium, Utrecht

Het concert van twee plaatselijke formaties was niet alleen maar een gezellig onderonsje van Utrechtse jazzcoryfeeën, maar had ook muzikaal nog wel iets om het lijf. Multi-rietblazer Steven Kamperman presenteerde zijn nieuwe formatie Caroussel. In de groep zaten niet de eerste de besten: pianist Jeroen van Vliet, bassist Meinrad Kneer en drummer Andreas Pichler. Stuk voor stuk muzikanten die zich eveneens op experimentele improvisatiepodia (U-Ex bij het SJU Jazzpodium en Zaal 100 in Amsterdam) manifesteren.

In het geval van Caroussel ligt de nadruk niet zozeer op de vrije improvisatie, maar in het bijzonder op de nogal ingewikkelde en virtuoze composities van met name Kamperman en Kneer. De groep kiest dus voor dat concept. Het betekent dat de ruimte voor uitgebreide solo's enigszins beperkt is. Daar doen de muzikanten zich mee tekort, want als er gesoleerd wordt... fasten your seatbelts!

Zowel Van Vliet als Kamperman speelden behendig en met passie. Daarbij voegde de laatste veelvuldig Balkan-toonladders toe aan zijn indrukwekkende improvisaties – niet voor niets houdt hij zich voor een groot deel bezig met wereldmuziek in de Barana-ensembles en het Carlama Orkestar. Dat ging dan ook nog eens gepaard met een warm en vol geluid op de sopraansax. Kneer en het nieuwe talent Pichler begeleidden alert en muzikaal smaakvol. Het kwartet maakte een compacte en hechte muzikale reis in de wondere wereld van de mallemolen met jazz-kermismuziek (spookhuis, reuzenrad, enzovoorts) van een bijzonder hoog niveau.

In tegenstelling tot de wat gesloten muziek van Caroussel speelde het kwartet van de Grieks-Utrechtse slagwerker Nikos Tsilogiannis onder de noemer Pan Project open en vrije impro-muziek. Slechts enkele melodische motieven vormen de basis waarop rietblazers Henk Spies en Paul Weiling naar hartenlust konden soleren en collectief improviseren.

In de context van een dergelijke bezetting (twee saxen, bas en drums) wordt het interessant als er met verve gemusiceerd wordt. Hoewel er meer dan bekwaam gespeeld werd, ontbrak het heilige vuur. Dat veranderde prompt toen feature guest pianist Albert van Veenendaal achter de vleugel plaatsnam. Hij wist door zijn enthousiaste en robuuste pianospel het waakvlammetje te laten knetteren. Ook in het ensemblespel waren zijn akkoorden een aanvulling en een verrijking. Dat maakt nieuwsgierig naar de eerste cd ('El Greco') van de groep, waarop Van Veenendaal ook een bijdrage levert.

Klik hier voor Maarten Jan Rieders fotoverslag van dit concert.

(Jacques Los, 19.6.08) - [print] - [naar boven]





Esbjörn Svensson overleden tijdens duikongeluk

Verschillende bronnen, waaronder de website All About Jazz, hebben gemeld dat Esbjörn Svensson (rechts op de foto) afgelopen zaterdag op 44-jarige leeftijd is verongelukt tijdens het duiken. Het ongeluk gebeurde bij Vrmdö, een plaatsje bij Stockholm. Svensson is door nog onbekende oorzaak gewond geraakt; reddingspogingen mislukten.

In 1993 richtte hij het Esbjörn Svensson Trio (E.S.T.) op. Het was de eerste Europese groep die op de cover van het Amerikaanse jazzmagazine Down Beat kwam. Het trio (met Dan Berglund op bas en Magnus Öström op drums) won talloze prestigieuze internationale jazzprijzen, zoals de European Jazz Award en de BBC Jazz Award. E.S.T. was razend populair in landen als Duitsland, Frankrijk en Groot-Brittannië, maar ook in de Verenigde Staten. Svensson had een groot aantal internationale prijzen in zijn kast staan. Hij maakte dertien albums - met een mix van moderne jazz, rock, pop en elektronica - die bij fans en critici erg goed vielen.

De dood van Svensson is een pijnlijk verlies voor de moderne jazz. Ik mocht hem live aan het werk zien met zijn trio E.S.T. tijdens een concert in Brussel in 2005 en schreef toen: "Perfecte schoonheid met een scherp randje. (...) Hij blijft altijd dichtbij het thema; danst er als het ware uitdagend omheen. In zijn spel klinken elementen van zowel pop als klassiek."

E.S.T. speelde ook enkele keren in Nederland. In 2007 was de band te zien en te horen op het North Sea Jazz Festival en onlangs was E.S.T. in Middelburg voor een optreden. Eddy Westveer schreef toen op deze website: "Als in extase werden aan één stuk door prachtige muziekstukken uitgevoerd, waarvan het publiek ademloos wist te genieten. Esbjörn Svensson versmolt met zijn piano en ging op in de klanken."

Bij wijze van eerbetoon aan deze pianist verwijs ik graag naar de videoclip en het gedicht dat Draai om je oren in mei 2007 publiceerde. Klik hier.

Tekstbijdrage: Jacques Los

Meer weten?
  • De website van E.S.T.
  • Onze recensie van het concert van E.S.T. op het North Sea Jazz Festival 2007.
  • Onze recensie van het concert van E.S.T. in Flagey, Brussel op donderdag 10 maart 2005.

    (Erno Mijland, 16.6.08) - [print] - [naar boven]





    Loren Stillman - 'Trio Alto Vol. 1' (SteepleChase, 2006)

    Loren Stillman is een zeer goede saxofonist, met een krachtige, maar warme toon. Op deze cd wordt hij begeleid door Steve LaSpina op bas en Jeff Hirshfield op drums. Het trio waagt zich aan een aantal klassiekers uit de jazz, zoals 'All The Things You Are', 'Body And Soul', 'What Is This Thing Called Love?', maar dan niet in de zoveelste uitgemolken versie van deze nummers, maar wel opnieuw gebracht, herleid tot hun essentie en dan weer opgebouwd, zijdelings benaderd en in de improvisatie opgenomen.

    Zo is de versie van 'All The Things You Are' zoals in de beste freejazztraditie in het begin amper te herkennen (in de stijl van 'probeer eens te raden wat ik nu speel'), maar dit is geen free jazz, veeleer moderne hedendaagse jazz die toegankelijk is zonder het te moeten hebben van de gekende melodie. Pas na zeven minuten in de tune begint Stillman het thema te spelen. De grote kracht van deze saxofonist is dat zijn improvisaties gefocust zijn op de diepte van de song die hij brengt, en daardoor boeiend blijven. Hirshfield en LaSpina vullen hem daarbij perfect aan.

    Dit is bepaald geen achtergrondmuziek. Een leuk, enthousiast, knap album. Jazz met soul!

    Meer horen?
    Op de     website van Stillman is onder het kopje 'listen' een track van dit album te beluisteren: 'Long Ago And Far Away'. En op zijn MySpace-pagina vind je een ander nummer van deze cd: 'Body And Soul'.

    (Stef Gijssels, 15.6.08) - [print] - [naar boven]





    Deloitte Jazz Award 2008 naar Michal Vaňouček

    Afgelopen woensag heeft de Slowaakse pianist Michal Vaňouček in het Amsterdamse Bimhuis de Deloitte Jazz Award 2008 gewonnen. Pianist Gideon van Gelder, de gedoodverfde favoriet, en de Turkse zangeres Esra Dalfidan grepen naast de prestigieuze prijs. De finalisten werden begeleid door het trio van bassist en eerdere winnaar Stefan Lievestro.

    De prijs is een aanmoediging voor getalenteerde jazzmusici die in Nederland wonen, al een zekere bekendheid genieten en aan het begin van een internationale carrière staan. De winnaar kreeg een bedrag van 20.000 euro. De jury noemde Vaňouček een 'virtuoos, sprankelend en buitengewoon vaardig pianist met een degelijke klassieke ondergrond'.

    De pianist is bekend van de band As Guests, in essentie een samenwerkingsproject met de Tjechische vibrafonist Miro Herák, wisselend aangevuld met andere muzikanten (vandaar ook de naam). Zo wordt de groep op dit moment gecompleteerd door de Belgische bassist Janos Bruneel en de Portugese drummer Joao Lobo.

    Eerdere winnaars van de Deloitte Jazz Award zijn Oene van Geel, David Kweksilber, Joris Roelofs, Jeffrey Bruinsma en Ben van Gelder (de broer van Gideon).

    Meer weten?
    Klik hier voor onze recensie van een Jazz at the Crow-concert van As Guests op vrijdag 13 oktober 2006 in Kraaij & Balder, Eindhoven.

    (Jacques Los, 13.6.08) - [print] - [naar boven]





    VPRO's Jazz op het Dak 2008

    Op vrijdag 4 en zaterdag 5 juli 2008 vindt de zesde editie plaats van VPRO's zomerfestival Jazz op het Dak, op het dak van Science Center NEMO in Amsterdam. Dit jaar is het programma flink uitgebreid met extra programmering op drie nieuwe locaties, voorafgaand aan de concerten op het Dak zelf: Terras Muziekgebouw Star Fery, Dakterras Mövenpick Hotel Silroad en Op het Dak naast het hoofdpodium.

    Ook deze editie is de organisatie er weer in geslaagd een interessant en zinnenprikkelend programma op te zetten. We pikken er een aantal tussenuit: Het trio De Bende van Drie roept beelden op van doedelzakken in de Balkan, jazz meets Slauerhoff op een oriëntaalse trip. Akoestische muziek ontmoet elektronica in de band VOER, die een cross-over brengt van dance-, jazz-, Iraanse, Indiase, improvisatie- en gecomponeerde muziek. Vier virtuoze tubaïsten en een drummer spelen werk van Frank Zappa en Jimi Hendrix, aangevuld met eigen werk en improvisaties in de Low Frequency Tuba Band. De Paul Berner Band brengt pakkende, melodieuze jazz. "Berner componeert, arrangeert en speelt vanuit een groot creatief vermogen dat luisteraars aanspreekt", schreef onze recensent Cees van de Ven.

    Jeroen van Vliet treedt op met zijn Electric Trio, waarin prominente rollen zijn weggelegd voor Fender Rhodes, Wurlitzer en basgitaar. Het Carlama Orkestar, onder meer met altsaxofonist Steven Kamperman, vermengt Servische brassbandmuziek en impro met ritmes en melodieën uit de Balkan. Veelbelovend klinkt het nieuwe project van bassist Stefan Lievestro: The Gairloch Session, met pianist Harmen Fraanje en de Duitse toppers Nils Wogram (trombone) en Oliver Steidle (drums). Het Duitse trio [em], dat onze recensent Jacques Los ooit als volgt typeerde: "Interactie, goed naar elkaar luisteren, acute reactie en formidabele instrumentbeheersing".

    Voor uitgebreid programma overzicht klik hier.

    Meer weten en horen?
    Klik hier voor ons verslag in woord en beeld van Jazz op het Dak 2007. Via de VPRO-website kun je bovendien complete concerten van die editie beluisteren: Manu Katché, Trio Bennink Borstlap Glerum, Eric Vloeimans' Gatecrash, het Vijay Iyer Quartet en het Vera Westera Trio. Klik hier en hier.

    (Maarten van de Ven, 12.6.08) - [print] - [naar boven]





    Spannend en subtiel
    Erdmann 3000, vrijdag 7 maart 2008, Paradox, Tilburg

    Van Erdmann 3000 - naamgegeven naar tenorsaxofonist Daniel Erdmann - verscheen onlangs de derde cd 'Welcome To E3K!' op het Enja-label. Sinds de oprichting in 1999 is deze groep uitgegroeid tot dé smaakmaker van de Berlijnse avant-garde jazzscene. Dat zal zeker te maken hebben met het feit dat hun muziek verder kijkt dan de meeste neuzen lang zijn, met interessante vrije ritmische patronen, aparte harmonieën en gevoileerde klanken. Toch weer iets heel anders dan bijvoorbeeld Der Rote Bereich, de band van gitarist Frank Möbus, die ook in Erdmann 3000 een niet te onderschatten klankkleurende rol vervult.

    In Paradox kon het publiek deze avond getuige zijn van een boeiend concert met spannende composities, waarin gedreven en met duidelijk speelplezier werd gemusiceerd. Dat deze band - met naast Erdmann en Möbus bassist Johannes Fink en drummer John Schröder - na al die jaren goed op elkaar is ingespeeld, werd bewezen door een hecht, tight geluid. De melodische thema's lijken welhaast tentatief en bij toeval tot stand gekomen, alsof ze bij een volgend concert weer heel anders zouden kunnen uitvallen, zo vrij weet Erdmann 3000 zijn repertoire te brengen.

    Een aantrekkelijk aspect van deze band is het niet aflatende ritmische tapijt, dat Schröder onder de thematische exposities en solo's legt. Multigelaagd, soms dreigend subtiel, dan weer onverwacht erupterend. Imponerend ook om het gemak en de flow te zien waarmee hij drumt. Daarbij dient te worden aangetekend dat Fink hem geen moment uit het oog (of beter: oor) verloor - alsof de aanhechtingspunten van de spieren van het tweetal met onzichtbare draden aan elkaar verbonden waren. Finke bleek trouwens gezegend met een opvallend mooi woody basgeluid, althans tot het moment dat de kam van de contrabas afbrak. Maar gelukkig bood een 'bas van het huis' soelaas.

    Möbus vervult een slimme dubbelrol in Erdmann 3000; hij zet ritmische single-note basispatronen uit, waarover hij tegelijkertijd varieert. De effectapparaten die voor zijn voeten liggen uitgestald, gebruikt hij sporadisch en smaakvol, en zijn arty solo's omzeilen clichés uit de rock- en blueswereld. Zoals in 'Bishop', jazz met een loom-relaxed reggaegevoel, waarin hij zijn expressieve solo met reverb een ruimtelijk tintje geeft.

    Opvallend aan Erdmann zelf is zijn wat lichte toon op de sax, waardoor het hem met name in het begin van het concert af en toe wat moeite kostte zich verstaanbaar te maken. Maar hij mag dan bepaald geen honker zijn, daarmee is niet gezegd dat hij geen interessante saxofonist is. Zijn fraseringen, harmonische ondersteuning en solistische paden weten wel degelijk te fascineren. Met Erdmann 3000 heeft hij in ieder geval een goed stel om zich heen verzameld!

    Klik hier om dit concert te beluisteren via ons Audiocenter. En klik hier voor een fotoverslag door Cees van de Ven.

    (Maarten van de Ven, 10.6.08) - [print] - [naar boven]



    Nieuw Amsterdams Jazzfestival

    Van vrijdag 20 tot en met zondag 22 juni vindt het IJAZZ-festival plaats. Een nieuw, grootschalig en gratis jazzfestival aan de Noord-Amsterdamse NDSM-werf, de nieuwe place to be aan de IJ-oever. Geheel in lijn met de bekende hoofdstedelijke bescheidenheid worden zo'n 35.000 bezoekers verwacht.

    Bezoekers van het festival kunnen genieten van artiesten als Kraak & Smaak, Hans Dulfer, Room Eleven, het Rosenberg Trio, Trijntje Oosterhuis, Candy Dulfer, Rita Reijs en New Cool Collective. Het hoofdpodium is de Ocean Diva, een groot evenementenschip in de haven van de NDSM-werf. Schuin daartegenover, bij het gebouw van MTV, staat als architectonische trekker de bijzonder vormgegeven Duveltent, met eveneens spraakmakende optredens. Op de Pollux aan de NDSM-pier zijn optredens van kleinere groepen, evenals in de IJ-kantine en andere locaties.

    Bijzonder is dat het festival naast bovengenoemde grote namen tegelijkertijd een broedplaats wil zijn voor aanstormend talent: de IJAZZ Academy. Jonge talentvolle artiesten van de toekomst kunnen door middel van dit festival ervaring opdoen met grootschalige optredens. We noemen de Jazz Focus Big Band, SixAM, Jazz Kwartet Home Cookin en The Jazz Generation, allemaal onder leiding van Peter Guidi, saxofonist en leider van het Junior Jazz College. Dit gebeurt op de Young Talent Stage bij café Noorderlicht op de oostelijke NDSM-werf. De uitreiking van de IJAZZ Award voor de meest veelbelovende groep sluit dit programmaonderdeel af.

    Klik     hier voor uitgebreide informatie.

    (Jacques Los, 9.6.08) - [print] - [naar boven]





    Soo Cho Quartet - 'Prayer' (Challenge, 2008)
    Opname: 2007

    Een naam om in de gaten te houden: die van de Koreaanse pianiste Soo Cho. Ze ontving haar klassieke opleiding in Seoul, maar studeerde jazz in Nederland. Eerst bij Bert van den Brink in Utrecht, later bij onder anderen Karel Boehlee en Rob van Bavel in Amsterdam.

    Tussen de studie door verwierf ze een centrale positie in de Dordrechtse jazzscene, waar ze centraal stond met haar trio in de jamsessies van de plaatselijke jazzclub, en een serie concerten kon organiseren. Op uitnodiging speelden daar grote namen mee als Ruud Breuls, Jasper Blom, John Ruocco, Ben Sluijs, Eric Vloeimans, Ed Verhoeff, Juan Martinez, Bert Boeren en Angelo Verploegen.

    Laatstgenoemde is eregast (op trompet en bugel) op haar cd-debuut, waaraan verder meewerken haar Oostenrijkse bassist Daniel Lottersberger en Griekse drummer Sotiris Ntouvas. Een mooi album, met elf eigen stukken. Geen rechttoe-rechtaan jazz, maar (op twee uptempo stukken na) fraaie stemmige sfeerbeelden, waarin de instrumenten elkaar attent aanvullen en gevoelig tegenspel bieden. Vooral het titelstuk is daar een goed voorbeeld van.

    Deze recensie was eerder te lezen in HVT Magazine.

    Meer weten en horen?
    Klik     hier om de titeltrack van deze cd te beluisteren via de MySpace-pagina van Soo Cho.

    (Anoniem, 6.6.08) - [print] - [naar boven]





    2009 NEA Jazz Masters bekendgemaakt

    De National Endowment for the Arts heeft de laureaten bekend gemaakt van de 2009 NEA Jazz Masters Award – de hoogste nationale eer in deze typische Amerikaanse muziek. Zij zullen elk 25.000 dollar ontvangen. Een publieke ceremonie met concert is gepland op vrijdag 17 oktober 2008 in het Lincoln Center te New York, waar het Lincoln Center Orchestra onder leiding van Wynton Marsalis aandacht zal besteden aan het werk van de onderscheiden musici.

    De zes 2009 NEA Jazz Masters zijn: George Benson (zanger, gitarist), Jimmy Cobb (drummer), Lee Konitz (saxofonist), Toots Thielemans (harmonica en gitaar) en Snooky Young (trompettist). Geluidsingenieur Rudy Van Gelder zal de 2009 A.B. Spellman NEA Jazz Masters Award for Jazz Advocacy ontvangen.

    Klik hier voor meer informatie.

    (Maarten van de Ven, 4.6.08) - [print] - [naar boven]



    Jazzspeciaalzaak Blue Note stopt

    Blue Note, de enige jazzspeciaalzaak in Amsterdam, gaat zijn deuren definitief sluiten. Na 12 jaar met erg veel plezier in hun winkel in de Gravenstraat 12 in hartje Amsterdam te hebben gewerkt, hebben Johannes en Jeanette Bulthuis besloten om per ingang van 1 juli aaanstaande hun wereldwijd bekende jazzspeciaalzaak te sluiten. Uit binnen- en buitenland bezochten klanten en bekende musici de Blue Note.

    De hele maand juni kan men nog grasduinen in het zeer uitgebreide assortiment met maar liefst 20% korting op de gehele collectie cd's & dvd's (met uitzondering van bestellingen en nieuwe releases). Deze collectie omvat veel collectors items, Japanse import, boxsets, Nederlandse jazz, swing, bebop, free, enzovoorts. Plus een breed assortiment jazz-dvd's.

    Johannes Bulthuis verklaart: "Noodgedwongen moeten we er een punt achter zetten. Door de sterk teruglopende verkopen kunnen we helaas het hoofd niet meer boven water houden. Samen met mijn vrouw kijk ik terug op een twaalftal bijzondere jaren waarin we met vele vaste klanten een persoonlijke band hebben opgebouwd. Helaas trekt deze
    vaste harde kern de kar niet meer alleen."

    (Cees van de Ven, 3.6.08) - [print] - [naar boven]





    Mâäk's Spirit - 'Stroke' (Nefertiti, 2008)
    Opname: 2004

    'Stroke' is het zesde album van het Belgische avontuurlijke jazzcollectief Mâäk's Spirit. De gewoonte om voor elk album zichzelf opnieuw uit te vinden, wordt op deze plaat gehandhaafd. Met de inbreng van de Zuid-Afrikaanse spoken word-artiesten Samanta7 en Kgafela oa Magogodi laat Mâäk's Spirit weer een andere sound horen.

    Dat op 'Stroke' bijna geen solistische jazzactiviteit te noteren valt, belet niet dat improvisatie en vrijheid essentiële begrippen blijven voor de groep. De muziek wordt geïmproviseerd bij de teksten en vertrekt vaak vanuit een eenvoudige riff of enkele akkoorden. Hoe opvallend het repetitieve element daarbij ook is, statisch is de muziek nooit te noemen. Het geluid verandert en schommelt onophoudelijk door de vrije benadering en invulling van de ruwe schetsen.

    De balans tussen akoestisch en elektronisch is bijzonder fraai en laat de muziek heel verschillende gedaanten aannemen. Met een breed klankvocabularium dat varieert van de diep resonerende bas tot de sprankelende bovenbouw van de Fender Rhodes of de elektrische gitaar klinkt de muziek nu eens buitenaards zweverig en dan weer als een ambachtelijk potje rammelrock met spacy elektronica. In 'Sepoko Ntlogele (Sweet Blood)' kiest de groep even voor een quasi-industriële setting, die een tegengewicht vindt in de warmte van de blazers.

    Wanneer de drumgroove in 'I Mike What I Like' strakker getrokken wordt, de trompet op de voorgrond komt en elektronische effecten hun intrede doen, lonkt de sound even naar de jazzrock. Net als bij de andere invloedssferen mag ook deze echter niet overduidelijk doorbreken, waardoor het totaalgeluid mysterieus en rijk blijft.

    De stemmen van Samanta7 en Kgafela oa Magogodi worden mooi gedragen door de gevarieerde muziek, zoals in 'Being A Woman' dat golvend aan- en afstroomt. De wijze waarop Samanta7 hier haar tekst brengt is opmerkelijk: monotoon en schijnbaar onbetrokken herhaalt ze steeds dezelfde zin, maar telkens op een andere manier. De afstandelijkheid die ze zo creëert, geeft pathetiek en drammerigheid geen kans, waardoor haar teksten vol lichamelijke en zelfs expliciet seksuele verwijzingen een extra dimensie krijgen: niet dellerig, noch vrouwelijk-macho. In 'I Luss For Bliss' laat ze zich even wat expressiever horen. De muzikale omlijsting van een duidelijke drumpartij en melodische blazers maken deze track verder tot een van de meest direct toegankelijke van 'Stroke'.

    Met de teksten en de performances van Kgafela oa Magogodi (in het Engels en Tswana) krijgt het project er nog een extra kleur bij. In tegenstelling tot zijn vrouwelijke collega is de dictie van Kgafela oa Magogodi heel direct en haast declamatorisch. Deze typische uitspraak, gecombineerd met Magogodi's stemkleur, zorgt voor een herkenbaar Afrikaans geluid zonder weg te zakken in een risicoloos couleur locale.

    Door de verschillende stemkleuren en muzikale omlijstingen is 'Stroke' een plaat die erin slaagt om spoken word te verzoenen met instrumentale muziek die een eigenheid heeft, zonder de tekstgang te belemmeren. Het eindresultaat laat zich niet zomaar vangen in traditionele genrebeschrijvingen. Het tegendeel zou pas echt verrassend geweest zijn voor Mâäk's Spirit.

    Meer weten en horen?
    Lees     hier meer over de achtergrond van dit project en beluister de tracks: 'Maheta Hella (H2O)', 'Broken', 'When U Speak' (op de cd 'Echoes' getiteld) en 'Being A Woman'.

    (Koen Van Meel, 2.6.08) - [print] - [naar boven]





    Jazz-a-Palooza

    Van vrijdag 27 tot en met zondag 29 juni presenteert het SJU Jazzpodium 'Jazz-a-Palooza': drie dagen zomerse jazz in hartje Utrecht. Het festival vindt plaats op verschillende locaties in Wijk C en op de Neude en is gratis toegankelijk.

    De aftrap van Jazz-a-Palooza vindt plaats op vrijdag 27 juni in Wijk C, dat speciaal voor deze avond wordt omgetoverd tot Harlem in Utrecht. Op talloze plekken in deze oude volkswijk, tevens de geboortegrond van de Utrechtse saxofonist Gijs Hendriks, klinkt deze avond swingende jazz, stampende funk en sfeervolle soul. Bubblin' Toorop Trio, Jan Schröder Kwartet, Grand Wazoo, Funkyard, Gijs Hendriks Kwartet, Srdjan Ivanovic Blazin' Quartet, Rare Groove Orchestra zijn enkele van de groepen die op de diverse podia en etablissementen te horen zijn.

    Op zaterdagavond 28 juni presenteert SJU in samenwerking met Dommelsch Locals Only! een swingend zomers programma in hartje Utrecht op de Neude, met onder anderen Izaline Calister en Urban Roots & Kern Koppen. Op zondagmiddag 29 juni vormt de Neude wederom het middelpunt van Jazz-a-Palooza met een speciaal kinderprogramma, 'workshops in concert' en de spetterende Soul Rebels Big Band als afsluiter.

    Klik     hier voor uitgebreide informatie.

    (Jacques Los, 2.6.08) - [print] - [naar boven]


    Lees verder in het archief...








    • Menupagina's:




    Cd van het moment:
    Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
    Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





    Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
    Mail de redactie.