(Jacques Los, 28.2.04) - [print] - [naar boven]

(Erno Mijland, 28.2.04) - [print] - [naar boven]

(Erno Mijland, 28.2.04) - [print] - [naar boven]

Siteseeing #3
Miles Ahead

Niet alleen heeft Peter Losin op zijn site

(Jacques Los, 27.2.04) - [print] - [naar boven]

(Jacques Los, 26.2.04) - [print] - [naar boven]

Kinda Dukish, maar typisch Baars

Wat maakt rietblazer Ab Baars zo'n intrigerende musicus? Wellicht zijn vermogen om composities van anderen volledig naar zijn hand te zetten en als het ware een nieuw leven te geven. Zoals woensdag 18 februari in het Tilburgse Paradox, waar hij met zijn trio en trombonist Joost Buis een speciaal Ellington-programma bracht.

Nu biedt het werk van 'The Duke' natuurlijk de uitgelezen ingrediënten voor rasimprovisatoren als Baars, Buis, bassist Wilbert de Joode en drummer Martin van Duynhoven. Immers, hoezeer ze af en toe ook zijwegen en dwarsstraten verkennen, steeds kunnen ze weer terugvallen op de rijke, vaak verrassende melodielijnen die het werk van Ellington kenmerken. Ab Baars presenteerde met 'Kinda Dukish' een niet alledaagse bloemlezing, met curiosa als het pakkende 'Tymons Of Athens March', extracten uit suites, 'Sonette for Caesar' en zowaar een polka!

Dan is het fijn te weten dat je een ritmesectie hebt, die perfect aanvoelt waar het om draait. Zo gaf Van Duynhoven in 'Drop Me Off In Harlem' met zijn fraai opgebouwde, melodische solo een enerverend en energieke beeld van deze New Yorkse wijk. Op zijn 'baby-bas' combineerde Wilbert de Joode een heldere attack met een volle, pure klank. Ogenschijnlijk volledig autonoom bleven beiden door een onzichtbare draad met elkaar verbonden.

Buis en Baars accentueerden, contrasteerden en vulden elkaar waar nodig aan. Zo 'gromden' beiden in het uitbundig swingende 'Jack The Bear', en bracht een zalvende Joost in 'Aristocracy A La Jean Grafitte' Ab na een heftige solo in rustiger vaarwater. Laatstgenoemde etaleerde, beurtelings op tenorsax en klarinet, zijn geheel eigen, ietwat hoekig spel. Joost speelde sfeervol en compact; echt volledig out ging het sowieso niet deze avond. Stukken als 'Impression Of A Prelude' en het trance-achtige 'Half The Fun' klonken juist heel fijnzinnig, bijna breekbaar. Kinda Dukish, indeed...

Klik

(Anoniem, 24.2.04) - [print] - [naar boven]

'Dance, My Dear?': cd-presentatie van het Michiel Scheen Quartet

Voor zijn nieuwe kwartet nodigde pianist Michiel Scheen drie prominente Nederlandse musici uit: Ab Baars (saxofoon en klarinet), Ernst Glerum (contrabas) en Han Bennink (drums). Scheen staat bekend om zijn individuele, van verre herkenbare stijl en misschien ook wel om zijn serieuze en academische aanpak. Na een time-out van drie jaar keert Scheen terug naar vroege muzikale liefdes: jazz en improvisatie, met een meer lichtvoetige en associatieve inslag. Op vrijdag 12 maart presenteert het Michiel Scheen Quartet de cd 'Dance, My Dear?' (Data Records) in Paradox, Tilburg.

"Voor deze groep heb ik stukken gemaakt waarin de speler veel bewegingsruimte heeft. En het is prachtig te zien hoe zulke fantastische musici als Ab, Ernst en Han zich die vrijheid toeëigenen. Melodische frasen worden fijnzinnig gefileerd en aan flarden de ruimte in gekatapulteerd, brokken harmonie vliegen erachteraan. Ook hun spel met het tempo is werkelijke wonderbaarlijk; de swing zit niet zozeer in de beat, maar in een vrije frasering van de puls. Soms spelen we vier tempi tegelijkertijd: een soort polyfone, multi-subjectieve swing. Als je erop zou dansen, zouden alle bewegingen zijn toegestaan, ieder zijn/haar eigen stijl."

"Een onontkoombare, steeds terugkerende inspiratie is het krachtige en bezeten werk van Thelonious Monk. Vooral op harmonisch gebied ben ik duidelijk door hem beïnvloed. Maar er schuilen denk ik nog veel meer mogelijkheden in zijn hoekige, dreunende en vlijmscherp blinkende lyriek. Voor mij is hij een woeste beeldhouwer met klank, een geniaal muzikaal architect met een melancholieke, vrolijke, absurde en hoopvolle visie. Met Monk is de wereld een beetje beter... En ik prijs mij zeer gelukkig met musici die nog immer zo'n enorme creatieve bijdrage aan de hedendaagse geïmproviseerde muziek leveren; mede door hen blijft de muziek zich op structureel en associatief gebied ontwikkelen."

Het concert op 12 maart in Paradox begint om 21.30 uur. De entree is € 7,-.

Het toerschema van het kwartet is te vinden door op 'Agenda' te klikken op de

(Anoniem, 23.2.04) - [print] - [naar boven]

(Erno Mijland, 22.2.04) - [print] - [naar boven]

(Erno Mijland, 22.2.04) - [print] - [naar boven]

Kora Jazz Trio - Kora Jazz Trio (Celluloid, 2003)****

Het komt niet zo vaak voor dat muzikanten uit de rijke, melodieuze West-Afrikaanse muziektraditie zich tot de jazz bekeren zonder de hulp van blanke jazz-veteranen. Maar dit keer zijn het louter Westafrikanen die hun traditionale snaarinstrument, de bolle harp, tot exponent maken van jazzmuziek. En meteen met krachtig resultaat.

Geen al te pretentieus, academisch geneuzel - zoals vaak wanneer jazzmuzikanten zich tot de wereldmuziek bekeren - maar muziek met frisse, en toch ook zo af en toe weer emotioneel geladen helderheid. Het Kora Jazz Trio bedient zich van piano, kora, kalebas en af en toe ook zang. De piano van Abdoulaye Diabaté (leider van Senegals Nationaal orkest) en de kora van Djeli Moussa Diawara (een Guinese griot die eerder een duo vormde met Bob Brozman) gaan dialogen met elkaar aan, waarbij repetitieve pianopatronen, typisch voor de muziektraditie uit deze contreien, telkens weer de weg vrijmaken voor virtuoze kora-passages. Moussa Cissoko (Senegal) sluit daar naadloos bij aan met minimalistische percussie op kalebas. Diaware brengt hier en daar nog meer Afrikaanse kleur met vocalen van intense emotionaliteit. En het zal de kenners niet verbazen: het levensgevoel, hoe groot de tragiek af en toe ook mag zijn, blijft relaxed.

Het materiaal komt zowel uit de Afrikaanse traditie als regelrecht uit de idiomen van de westerse jazz en zelfs de sixties pop. Zo eigent Diabate zich op bijzonder inventieve wijze Dave Brubecks 'Take Five'-motief toe. En lijkt een van z'n betoverende pianopartijen zo weggeplukt uit de Doors' song 'Riders On The Storm'. Dan weer hoor je een vrolijk piano-recital, dan weer hoor je Charly Parkers' 'Now Is The Time' als een stukje pure African bebop. Met deze jazz zweef je weg, en blijf je toch met beide benen op de grond.

Tekst: Henk Postma (

(Erno Mijland, 21.2.04) - [print] - [naar boven]

'Fugimundi' symbiose van vriendschap, muzikaal talent en speelvreugde

Op zaterdag 14 februari staan drie jazzvrienden wat verloren op het grote podium van de Rabozaal van het Frits Philips Muziekcentrum in Eindhoven. Maar dit podium wordt volledig gevuld als het trio begint te spelen. De goed bezette zaal kreeg wat haar hartje begeerde en was getuige van de bijzondere chemie tussen deze drie eigenwijze jazzgiganten. De al vaak geroemde prachtige toon en creativiteit van trompettist Eric Vloeimans. Anton Goudsmit, de onontkoombare gitarist, die muzikaal altijd tot op de bodem gaat. Alleskunner Ernst Reijseger op cello, die ook de humor in zijn spel betrekt. Het werd een avond van hoog muzikaal gehalte. Drie grote muzikale ego's die elkaar respecteren en inspireren, zich met elkaar versmelten en er zodoende voor zorgen dat het resultaat aanzienlijk meer is dan de som der delen. Zo zou men zich elk concert wensen!

Bij concerten met Reijseger heb je op momenten dat hij loos gaat altijd het gevoel dat er ergens spontaan het bordje met 'Fasten Your Seatbelts' oplicht. Ernst gebruikt zijn cello als gereedschap waarmee hij zijn klus moet klaren. Zijn verhouding ermee lijkt ogenschijnlijk op een haat-liefdeverhouding. Op enig moment doet hij zelfs verwoede pogingen om met zijn stijkstok het instrument doormidden te zagen, maar net als je het meldpunt Instrumentmishandeling wilt bellen is plotseling de 'woede' weer geluwd, de onderlinge harmonie hersteld en onlokt hij weer de mooiste klanken en melodieën aan zijn cello, zoals in zijn compositie 'Srabismo Di Venere'. Pure schoonheid!

Goudsmit is zoals Ernst een muzikale rebel en klankentovenaar. Ook hij illustreert met zijn spel dat jazz humor en plezier mag hebben zonder dat het clichématig wordt. Hij gebruikt smaakvol, uitdagend en ondeugend het gehele klankenspectrum en de technische vervormingsmogelijkheden van zijn instrument. Schroomt niet om klanken te 'misvormen' of effecten toe te passen, zolang ze maar bijdragen tot het vormgeven van zijn verhaal of het totaalbeeld. Heerlijk is zijn brutale solo in 'Good Ol' Benz'. Hij leverde ook het titelstuk van de nieuwe cd van dit trio en Harmen Fraanje, met een hoge dansbaarheidfactor: 'Boompetit'.

Dan Vloeimans, nóg steeds progressief in spel, zeggingskracht en composities. De trompet met zijn weerbarstige, harde, dominante karakter verwordt in zijn handen tot was. Zijn instrumentbeheersing en embrouchure stellen hem in staat het hele bereik van het instument naar believen te gebruiken. Terecht roemt men zijn prachtige, rijke toon die zelfs in de hogere stratosferen van zijn trompet behouden blijft. Hij dwingt bewondering af door de manier waarop hij zelfs in de zachtste passages de spanning weet vast te houden. Gebruik makend van de half valve-techniek glijdt hij met delicate glissandi van de ene naar de andere noot. Meditatief klinkt hij in zijn ontroerende miniatuurtje 'Solo Di Tromba No. 5' en het daaropvolgende 'Never Before', dat met zoveel emotie en muzikaliteit wordt vertolkt dat je na afloop in plaats van obligaat, banaal applaus er beter het zwijgen toe doet. Vloeimans heeft een volstrekt persoonlijke muzikale identiteit. Bovendien zoekt en vindt hij altijd zijn perfecte muzikale partners. Dit alles maakt hem tot een geliefde, unieke instrumentalist. Het is te hopen dat de muzikale chemie tussen Eric, Ernst en Anton nog lang zal voortduren.

De onlangs uitgekomen cd van 'Fugimundi', waaraan ook Harmen Fraanje met prachtig oorstrelend pianospel en composities meewerkte, verdient hoge 'luistercijfers'. Een belangrijk jazzdocument dat volgens mij zeker kanshebber is voor een Edison. Tenslotte nog een compliment aan de technische staf van het Muziekcentrum voor hun sublieme klankregistratie!

Voor

(Anoniem, 21.2.04) - [print] - [naar boven]

(Anoniem, 21.2.04) - [print] - [naar boven]

(Anoniem, 21.2.04) - [print] - [naar boven]

(Erno Mijland, 19.2.04) - [print] - [naar boven]

Vijf nieuwe cd's bij het Criss Cross-label

Het Criss Cross-label heeft op 15 februari vijf nieuwe albums uitgebracht. Het zijn: het Ralph Bowen Quintet met 'Keep The Change', het Jonathan Kreisberg Trio met 'Nine Stories Wide', het Jimmy Greene Quartet met 'Forever', Joe Magnarelli en John Swana met 'New York-Philly Junction' en het David Hazeltine Trio met 'Close To You'. Meer info is te vinden op de

(Anoniem, 18.2.04) - [print] - [naar boven]

(Anoniem, 17.2.04) - [print] - [naar boven]

(Jacques Los, 17.2.04) - [print] - [naar boven]

Harmen Fraanje ontvangt compositieopdracht!

Pianist en componist Harmen Fraanje heeft van de Nederlandse Jazzdienst en het North Sea Jazzfestival een compositieopdracht ontvangen. De bezetting waarvoor hij deze compositie gaat schrijven is nog niet bekend. Zodra we hierover meer informatie van Harmen ontvangen, zullen we dat u uiteraard direct melden.

(Anoniem, 16.2.04) - [print] - [naar boven]

(Anoniem, 15.2.04) - [print] - [naar boven]

Leo Janssen - 'Echoes Of The Mind' (Eigen beheer, 2003) ****

Soms is het fantastisch in je eentje te experimenteren met je instrument, je eigen muzikale ideeën vast te leggen en eraan te werken op momenten dat het jou uitkomt. De techniek helpt je daarbij met samplers, synthesizers en digitale opnameapparatuur. Het resultaat is per definitie heel persoonlijk. En als een luisteraar het vervolgens enthousiast oppikt, is dat mooi meegenomen.

Rietblazer Leo Janssen speelt normaal gesproken veel met grotere orkesten als het Metropole en Jungle Warriors. Maar op 'Echoes Of The Mind' doet hij het eens alleen. Slechts gitarist Eef Albers en bassist Marcel Schimscheimer helpen een handje, elk op één nummer. Het album is vooral een verzameling vastgelegde, maar niet in traditionele nummers uitgewerkte ideeën. Veel van die ideeën bestaan uit het samenbrengen van verschillende muzikale werelden: Arabisch, klezmer, Indiaas... en jazz. Interessant zijn de tracks waarop Janssen een zich herhalende basis speelt op tenorsax, om er met sopraansax of klarinet op te improviseren.

'Echoes Of The Mind' roept associaties op met new age, maar het album is allesbehalve een verzameling karakterloze geluidslandschappen, verpakt in hoesjes met blauwe lucht en stromend water. Janssen heeft juist een boeiend, persoonlijk album gemaakt waarin het plezier in het vrije experiment, de individuele expressie en diepgang de boventoon voeren.

Luister naar fragmenten:

(Erno Mijland, 14.2.04) - [print] - [naar boven]

Jan Kuiper - 'Shoshin' (Jungle Warriors, 2003) ****

Introspectie, meditatie, de geest leegmaken... het zijn ondergeschoven kindjes in de westerse ADHD-cultuur, waar snelheid, complexiteit en zap-gedrag regeren. Gelukkig is er in die wereld een oase van muziek die rust en intimiteit uitdraagt. Dat geldt zeker voor dit solo-album van noorderling Jan Kuiper, waarop hij miniatuurtjes schildert, slechts gewapend met een akoestische gitaar. Die gitaar klinkt goudeerlijk: het piepende geluid van schuivende vingers over de hals, het aanslaan van de snaren... het klinkt allemaal zo dichtbij dat je het hout van de gitaar bijna kunt ruiken. Qua melodieën sluit Kuiper nog het meest aan bij akoestische gitaristen als

(Erno Mijland, 14.2.04) - [print] - [naar boven]

Gevestigde normen en waarden bij Aki Takase en Rudy Mahall ver te zoeken

Een duo dat in staat is toehoorders een avond lang te boeien moet wel van bijzondere klasse zijn. In duovorm stelt men zichzelf uiterst kwetsbaar op. Vanwege de transparantie valt een zwak moment direct op, maar evenzo elke geslaagde interactie. En dat laatste was in hoge mate het geval op maandagavond in het Jazzpowerconcert in Wilhelmina in Eindhoven van de Japanse pianiste Aki Takase en de Duitse basklarinettist Rudy Mahall.

Geen enkele compositie verliep zoals die deed vermoeden of voorspellen. Juist op het moment dat prachtig pianospel gelijk een pianosonate van Mozart je naar meer deed verlangen en je wat comfortabeler op je stoel wilde gaan zitten, vond Mahall het welletjes en tijd voor een weerwoord en plaatste met een pertinente impro de zaak weer op een ander spoor of op losse schroeven. Beiden zijn medevormgevers van elkaars composities, maar ieder met een zeer persoonlijke invulling van hun aandeel; ze verloochenen geen enkel ogenblik hun eigen karakteristieke identiteit. Hier zijn twee idividualisten bezig aan een uitermate spannend muzikaal pingpongspel. Harmonieën ontleed, ontrafeld, herkneed en naar eigen hand gezet.

Aki Takase is een begenadigd pianiste, die klassiek pianospel en de wereld van de jazztraditie spannend en organisch weet te incorporeren in haar spel. Beroert het ene moment liefdevol het klavier om het vervolgens temperamentvol nietsontziend te teisteren, en prepareert de vleugel met pingpongballen! Dit alles om zodoende de door haar gewenste contrasten en 'kleuren' te verklanken. Rudy Mahall op zijn beurt zoekt daartoe de klankperiferie van zijn instrument. Hoekig en stug, knetterend en schetterend, soms 'ordinair' klinkend, gaat hij het gevecht aan met embrouchure en riet. Qua spel, onvoorspelbaar muzikaal gedrag en onontkoombaar geluid, wars van overdreven 'mooiblazerij', doet hij denken aan Monk. Samen maakten zij dit concert tot een luisterwerk vol verrassingen.

Als de gevestigde muzikale normen en waarden niet met voeten worden getreden, blijft alles bij het oude en is er geen sprake van nieuwe perspectieven in de ontwikkeling van de jazz. Takase en Mahall boden vanavond hun lonkende perspectieven naar die toekomst.

Klik

(Anoniem, 14.2.04) - [print] - [naar boven]

(Erno Mijland, 13.2.04) - [print] - [naar boven]

(Anoniem, 12.2.04) - [print] - [naar boven]

(Anoniem, 11.2.04) - [print] - [naar boven]

Art Af Oryx

Op 2 februari jl. gaf Art Af Oryx een geslaagd concert bij het Eindhovense Jazzpower in café Wilhemina. Het was de tweede keer binnen een jaar dat deze Duits/Nederlandse formatie van bassist Willem van Dijk Eindhoven aandeed. Ook dit keer was het Quintet uitstekend op dreef en etaleerde volop speelplezier. Diverse nieuwe stukken van hun zo juist uitgekomen cd 'Art Af Oryx In Transition' kwamen voorbij. Naast composities van de leider werd onder andere ook de traditional 'Sometimes I Feel Like A Motherless Child' gespeeld en gezongen. Dat laatste kwam door overbelaste stembanden van Van Dijk (een gevolg van het grote aantal achtereen gespeelde concerten) niet geheel uit de verf.

Bij 'The Antilope And The Snake', een sfeervolle ballad op Afrikaanse leest geschoeid, moest ik denken aan composities van Paul van Kemenade en Eric van der Westen, die beide sterke muzikale banden hebben met Afrika. Deze compositie zou zeker nog aan zeggingkracht winnen als men over de doorlopende melodielijn een impro van bijvoorbeeld trompettist Christoph Titz zou invoegen, waardoor het monotone karakter zou verdwijnen en de dynamische mogelijkheden zouden toenemen. Desalniettemin bleef er voldoende te genieten. Er werd met vuur gemusiceerd, waarbij met name Willem en Jonas Burgwinkel dat vuur op de juiste momenten flink aanwakkerden. Drummer Burgwinkel getuigde op overtuigende wijze van zijn kunnen in een boeiende solo in 'Lines For Larry'. Er werd (gelukkig) weinig gebruik gemaakt van additioneel computergeluid, loops, samples of hoe het allemaal ook mag heten. Oryx kan gemakkelijk zonder, er is immers voldoende zeggingskracht en eigens in deze formatie aanwezig dat nog ontgonnen kan worden.

Voor foto's van dit concert klik

(Anoniem, 11.2.04) - [print] - [naar boven]

Rembrandt Frerichs

In het kader van Jazz at the Crow treedt het Rembrandt Frerichs Quartet op vrijdag 13 februari a.s. vanaf 21.30 uur op in café Kraaij & Balder aan de Strijpsestraat 79 te Eindhoven.

In juni 2002 studeerde pianist Rembrandt Frerichs af aan het Koninklijk Conservatorium te Den Haag. Momenteel is hij bezig met zijn master degree opleiding jazzpiano bij Frans Elsen en Barry Harris, en studeert hij klassiek piano bij Albert Brussee. Van de 'Voorziening voor excellerende jonge musici' kreeg Rembrandt een studiebeurs op maat om in New York te studeren bij Kenny Barron en Mike LeDonne. Hij was één van de drie Nederlandse jazzmusici die deze beurs ontvingen.

Terwijl Rembrandt studeerde aan het conservatorium, werd hij gevraagd om vaste pianist te worden van het Deep River Quartet, waarmee hij in veel Nederlandse zalen heeft opgetreden. Ook zijn er tours gemaakt naar Zweden, Denemarken, Zwitserland, Duitsland en België. Verder speelde hij met Dave Liebman, James Moody, John Ruocco, Peter Ypma + Eleven, en nog vele anderen.

Naast Rembrandt Frerichs bestaat het Quartet uit Sjoerd Dijkhuizen (tenorsax), Uli Glaszmann (contrabas) en Ben Schröder (drums).

Tekst: Ton Suasso

(Anoniem, 10.2.04) - [print] - [naar boven]

(Anoniem, 10.2.04) - [print] - [naar boven]

Siteseeing #2
Jazz in Belgium

De site

(Jacques Los, 10.2.04) - [print] - [naar boven]

Pierre Courbois: ondergewaardeerde pionier van de free jazz in Nederland

In 1994 ontving hij op het North Sea Jazz Festival de Bird Award. Voor zijn bijdrage aan de ontwikkeling van de Nederlandse jazz werd hij op 28 april 2000 benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje Nassau. Toch is hij nauwelijks te zien op de Nederlandse podia. En de VPRO/Boy Edgarprijs mocht deze voor ons land zo belangrijke jazzmuzikant ook nog niet ontvangen. Maar goed, volgend jaar wordt hij 65, dus wie weet... Lees

(Anoniem, 7.2.04) - [print] - [naar boven]

(Anoniem, 7.2.04) - [print] - [naar boven]

Inschrijving Deloitte Jazz Award 2004 geopend

De inschrijving voor de derde editie van de Deloitte Jazz Award 2004 is van start gegaan. Jazzmusici kunnen ook dit jaar weer meedingen naar de onderscheiding, die bestemd is voor een 'talent deserving wider recognition'. De winnaar van de Award ontvangt tijdens de finale in het Amsterdamse Bimhuis op woensdag 12 mei a.s. een geldprijs van € 20.000,-. Kandidaten voor de award kunnen zich tot 25 februari inschrijven.

De Deloitte Jazz Award is bestemd voor jonge in Nederland gevestigde jazzmusici die al een zekere bekendheid hebben verworven, leiding geven aan een ensemble, (deels) eigen repertoire componeren en beschikken over de nodige persoonlijkheid en de ambitie om een internationale carrière te kunnen verwezenlijken. Eerdere winnaars van de Deloitte Jazz Award waren violist Oene van Geel (2002, toen nog Andersen Jazz Award) en klarinettist/baritonsaxofonist David Kweksilber (2003).

Uit de inschrijvingen selecteert een deskundige jury zes kandidaten voor de voorronde op 4 april, eveneens in het Bimhuis te Amsterdam. De drie uiteindelijke finalisten zullen op 12 mei in het Bimhuis optreden, waarna de jury haar oordeel zal vellen. Tijdens beide avonden zullen de kandidaten optreden met het Jazz Orchestra of the Concertgebouw o.l.v. Henk Meutgeert.

De jury van de Deloitte Jazz Award wordt voorgezeten door Peter Krom (Andersen Foundation) en bestaat verder uit Hein van de Geyn (musicus, producer, docent), Paul Gompes (coördinator Dutch Jazz Connection), Amanda Kuyper (muziekjournalist), Jan Menu (musicus, producer) en Bert Vuijsje (journalist, jazzrecensent).

(Erno Mijland, 7.2.04) - [print] - [naar boven]

(Anoniem, 7.2.04) - [print] - [naar boven]

(Erno Mijland, 6.2.04) - [print] - [naar boven]

(Erno Mijland, 6.2.04) - [print] - [naar boven]

(Erno Mijland, 5.2.04) - [print] - [naar boven]

(Erno Mijland, 5.2.04) - [print] - [naar boven]

Steely Dan - Everything Must Go (Reprise, 2003)

Waarom is Steely Dan zo'n prachtige band en 'Everything Must Go' zo'n prima plaat?

Omdat de fans steeds weer opnieuw krijgen wat ze verwachten: niks nieuws. Het is altijd hetzelfde, maar dan op de manier waarop Miles Davis altijd hetzelfde is geweest. Voor Donald Fagen en Walter Becker is die constante de synergie van rock en jazz zonder dat die fuseren. Dat was het bij hun debuutalbum 'Can’t Buy A Thrill' in 1972 en dat is het altijd gebleven.

Omdat het muzikanten-muziek is. Akkoordovergangen die eigenlijk niet kunnen, onverwachte modulaties, verrassende intro's, midtro's en outro's die na een paar keer luisteren de gewoonste zaak van de wereld lijken, onconventionele songschema's die ver af staan van de bekende A-B-A-B-bruggetje-A-B-B-liedjes, maar die niet de onrust hebben waar die andere muzikanten-muzikant Frank Zappa zich soms schuldig aan maakt.

Omdat alles zo doorzichtig geproduceerd is dat je met elk instrument en met elke stem afzonderlijk op avontuur kunt gaan. Ook nu ik de plaat inmiddels zo'n 20 keer heb gedraaid; nog steeds hoor ik nieuwe dingen of ontdek ik nieuwe verbanden.

Omdat de holistische laag van de Steely Dan liedjes er voor zorgt dat ook als je niet analytisch wilt of kunt luisteren, het meegaan in de groove een feest is. Donald en Walter noemen hun band een jazzorkest, maar of ze ook jazz spelen...

Omdat de teksten humoristisch zijn en zelden of nooit gaan over 'houden van' en meisjes, hetgeen buitengemeen verfrissend is. Onderwerpen die op de laatste cd aan de orde komen zijn: de sluiting van een supermarkt (Becker: "Winkelcentra maken veel in ons los"), dingen die mensen het meest missen (een Audi TT, een villa aan de kust), de uitverkoop, de historische ontwikkeling van het dialect, koffie drinken met ene Gina. Bijna dadaïstisch dus.

Is er dan geen enkele kritische kanttekening bij deze lieden te maken? Helaas! The Dan is still second to none.

Tekst: Mathieu Weggeman

(Anoniem, 4.2.04) - [print] - [naar boven]

Autoriteiten Quatar blazen North Sea Jazz Festival af

"Ik schrik ervan dat dit zo maar kan," reageert directeur Theo van den Hoek op het bericht uit Quatar dat de aldaar geplande editie van het geleidelijk mondialer wordende North Sea Jazz Festival niet doorgaat. Hij vermoedt dat het driejarig contract werd opgezegd omdat het nieuwe hoofd van de Quatar Tourism Authority jazz niet als een prioriteit beschouwt. En dat terwijl de organisatie al zo goed als afgerond was, getuige een fraai programma met op voorhand uitverkochte concerten van onder meer Buena Vista Social Club, Michiel Borstlap (reeds bekend van zijn opera voor Quatar), Toots Thielemans en Zap Mama. Er werd gerekend op vijfduizend bezoekers per dag. Mooie luchtkastelen naar nu blijkt. De organisatie laat het er niet bij zitten en beraadt zich op verdere stappen.

Bron: De Volkskrant

(Anoniem, 4.2.04) - [print] - [naar boven]

Razendsnel goud voor Trijntje's jazzplaat

Het album 'Strange Fruit' van Trijntje Oosterhuis (Blue Note) heeft binnen twee weken goud in de wacht gesleept met 15.000 verkochte exemplaren. Het aantal van 15.000 stuks geldt voor jazz en klassiek als 'gouden' plaat; voor popmuziek is dat 40.000. Op 'Strange Fruit' brengt Oosterhuis songs van Billie Holiday en George Gershwin, begeleid door het Amsterdam Sinfonietta en The Houdini's.
Meer succes voor Oosterhuis: op dinsdag 10 februari neemt ze een gouden Harp in ontvangst tijdens het Harpengala.

(Erno Mijland, 4.2.04) - [print] - [naar boven]

John Coltrane - The Classic Quartet - Complete Impulse! Studio Recordings (Impulse!, 1998)

Tussen december 1961 en september 1965 nam John Coltrane talloze platen op voor het toenmalige meest progressieve platenlabel, Impulse! De 8-cd box 'The Classic Quartet - Complete Impulse! Studio Recordings' bevat hoofdzakelijk opnamen van het beroemde kwartet met pianist McCoy Tyner , bassist Jimmy Garrison en drummer Elvin Jones. Op een paar tracks zijn Art Davis op bas en Roy Haynes op drums te horen. Inmiddels had Coltrane een geweldige reputatie opgebouwd en een respectabele platencarrière achter de rug. Een groot aantal albums onder eigen naam en als sideman op het Prestige label, het succesvolle album 'Blue Train' op Blue Note, met Miles Davis en Cannonball Adderley op CBS 'Kind Of Blue' en 'Milestones', en 'Giant Steps' en 'My Favorite Things' op Atlantic. Coltrane gold als de vernieuwer van het tenorspel.

Vooral in de periode waarop de opnamen voor Impulse! zijn gemaakt ondergaan zowel Coltrane als het kwartet een transfiguratie. Op de 66 tracks die deze box bevat is de evolutie van dit uitzonderlijke kwartet goed te volgen. Tot eind '63 wordt er nog voortgeborduurd op de enigszins modale speelwijze en Coltrane's repetitieve uitgebreide sheet of sounds soli( te horen op cd 1 en 2). Vanaf juni ’64 met de opnamen van 'Crescent' en 'Bessie’s Blues' en later - in december - gevolgd door 'A Love Supreme' slaat het kwartet de avant-garde richting in. De muziek wordt meer intens, passievol, hypnotiserend en spiritueel. Coltrane en zijn kwartet spelen dan een prominente rol in de Amerikaanse avant-garde scene.

Vanaf de derde cd wordt er dus experimenteler gemusiceerd met daarop het sublieme 'A Love Supreme'. Het vormt de aanzet tot Coltrane's hang naar devotie en het daaraan verbonden verpletterende, intense en emotievolle spel. Naast het al eerder genoemde 'A Love Supreme' behoort 'Meditations (Quartet Version)' op de zevende schijf tot één van de hoogtepunten van deze box. Ook Jimmy Garrisons bassolo in het nummer 'Ascent' (cd 6) is het vermelden waard. Al met al kent deze box amper zwakke momenten. Vooral in de avant-garde periode wordt er grenzeloos gesoleerd: Coltrane die zowel furieus als meditatief de geluidsmogelijkheden van de saxofoon exploiteert, McCoy Tyner die zich bedient van clusters en razendsnelle loopjes, en Garrison en Jones die dynamiek en crossrhythms creëren. De laatste schijf bevat zeven niet eerder uitgebrachte opnamen uit de gehele periode, onder meer 'Bessie’s Blues' en 'Resolution' van 'A Love Supreme'.

De muziek van deze box is destijds verschenen op 18 albums en is nu chronologisch vastgelegd. Een essentiële box waarin de ontwikkeling van John Coltrane spectaculair te volgen is. Voor liefhebbers van Coltrane en het moderne tenorspel een absolute must.

Labels: cd

(Jacques Los, 3.2.04) - [print] - [naar boven]

Tobias en Michiel Scheen spelen Deli[cio]us!

Een met zorg uitgelicht podium, een goede sfeer, een afwisselende programmering en publiek dat bereid is de oren wijd open te zetten. Kortom, Paradox in Tilburg. Op 23 januari jl. stonden daar niemand minder dan de kersverse VPRO/Boy Edgar-prijswinnaar Tobias Delius en zijn maatje van het eerst uur, componist/pianist Michiel Scheen. Het werd weer een avond vol avontuur! Beiden waren uitstekend op elkaar ingespeeld, omdat ze net terug waren van een concertreeks in Oostenrijk en Hongarije. Maar ingespeeld wil niet zeggen dat het een routineus, op de automatische piloot-concert werd…

Zijn reputatie indachtig hoef je dat overigens ook niet te verwachten bij Delius. Hij zoekt avontuur, verrassing en spanning; dat zijn de bronnen waaraan zijn creatieve geest zich laaft en die zijn luisteraars telkens weer weten te fascineren. Zijn saxofoonspel klinkt zelfverzekerd en overtuigend. Het is fraai om te zien hoe hij zijn gehele lichaam gebruikt om het gewenste geluid te zoeken en kracht bij te zetten; stampend, draaiend en af en toe meeneuriënd of fluitend. Wat er ook gespeeld wordt: Tobias behoudt altijd zijn eigen identiteit en muzikale persoonlijkheid. Ook dat maakt hem tot een unieke instrumentalist met een onontkoombare, prachtige toon, waarvan je wel mòet houden. In Michiel Scheen had hij een uitstekende evenknie. Deze eigenzinnige pianist is dan ook een vat vol ideeën. Zo kan hij je zomaar verrassen met een kort solostukje in de hoogste regionen van het toetsenbord. Zijn spel is gedegen en geworteld in een solide basis. Hij speelt met veel dynamiek en een uiterst verzorgde techniek. Tayloriaans vuurwerk wisselt hij net zo gemakkelijk af met spaarzame pianoschetsen à la Ellington. Scheen is ook als componist productief en succesvol. Hij ontvangt beurzen van het Fonds voor de Scheppende Kunst en andere organisaties.

Gezamenlijk zochten en vonden deze muzikanten vanavond weer nieuwe wegen, horizonten en expressiemogelijkheden, die ze voor de luisteraars boeiend wisten te verklanken. Het programma bood een interessant palet aan kleuren: een pittige, vrije compositie van Delius, een serie stukjes van de Ellington-plaat 'The Piano In The Foreground' (met een verleidelijke sax als in Websters beste dagen), Fats Wallers 'I’ve Got A Feeling That I’m Falling' (dat verrassend te voorschijn kwam na een intro vol fagiolet- en boventonen) en een delicaat, verstild 'liefdeslied' 'This Time It Will Last Forever' van Scheen, waarbij de lange spanningsvolle stiltes de titel nog een extra lading gaven.

Pas na afloop van dit voortreffelijke optreden beseften we pas ten volle dat er slechts twee musici op het podium stonden. Dus toch: minder kan inderdaad meer zijn! Het is niet eenvoudig om via geschreven of gesproken woorden weer te geven wat ogen zien en oren horen in de hedendaagse geïmproviseerde jazzmuziek. Enthousiasme en waardering wil je graag met anderen delen en daarom zoek je naar beelden en metaforen om die anderen te bereiken. Toch is er eigenlijk maar één goede manier die meer effect sorteert dan duizend woorden: dit soort avontuurlijke concerten gewoon bezoeken. We hebben in ons land zoveel uitstekende en unieke jazzpersoonlijkheden die de moeite waard zijn gehoord te worden. Tobias Delius en Michiel Scheen zijn twee namen die daar zeker toe behoren.

Woensdag 11 februari krijgt Delius de VPRO/Boy Edgarprijs uitgereikt in het Bimhuis. Lees het juryrapport. En hier kun je de foto's van het concert in Paradox bekijken.

Tekst: Cees en Maarten van de Ven
Foto: Cees van de Ven

(Anoniem, 1.2.04) - [print] - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.