Tobias en Michiel Scheen spelen Deli[cio]us!

Een met zorg uitgelicht podium, een goede sfeer, een afwisselende programmering en publiek dat bereid is de oren wijd open te zetten. Kortom, Paradox in Tilburg. Op 23 januari jl. stonden daar niemand minder dan de kersverse VPRO/Boy Edgar-prijswinnaar Tobias Delius en zijn maatje van het eerst uur, componist/pianist Michiel Scheen. Het werd weer een avond vol avontuur! Beiden waren uitstekend op elkaar ingespeeld, omdat ze net terug waren van een concertreeks in Oostenrijk en Hongarije. Maar ingespeeld wil niet zeggen dat het een routineus, op de automatische piloot-concert werd…

Zijn reputatie indachtig hoef je dat overigens ook niet te verwachten bij Delius. Hij zoekt avontuur, verrassing en spanning; dat zijn de bronnen waaraan zijn creatieve geest zich laaft en die zijn luisteraars telkens weer weten te fascineren. Zijn saxofoonspel klinkt zelfverzekerd en overtuigend. Het is fraai om te zien hoe hij zijn gehele lichaam gebruikt om het gewenste geluid te zoeken en kracht bij te zetten; stampend, draaiend en af en toe meeneuriënd of fluitend. Wat er ook gespeeld wordt: Tobias behoudt altijd zijn eigen identiteit en muzikale persoonlijkheid. Ook dat maakt hem tot een unieke instrumentalist met een onontkoombare, prachtige toon, waarvan je wel mòet houden. In Michiel Scheen had hij een uitstekende evenknie. Deze eigenzinnige pianist is dan ook een vat vol ideeën. Zo kan hij je zomaar verrassen met een kort solostukje in de hoogste regionen van het toetsenbord. Zijn spel is gedegen en geworteld in een solide basis. Hij speelt met veel dynamiek en een uiterst verzorgde techniek. Tayloriaans vuurwerk wisselt hij net zo gemakkelijk af met spaarzame pianoschetsen à la Ellington. Scheen is ook als componist productief en succesvol. Hij ontvangt beurzen van het Fonds voor de Scheppende Kunst en andere organisaties.

Gezamenlijk zochten en vonden deze muzikanten vanavond weer nieuwe wegen, horizonten en expressiemogelijkheden, die ze voor de luisteraars boeiend wisten te verklanken. Het programma bood een interessant palet aan kleuren: een pittige, vrije compositie van Delius, een serie stukjes van de Ellington-plaat 'The Piano In The Foreground' (met een verleidelijke sax als in Websters beste dagen), Fats Wallers 'I’ve Got A Feeling That I’m Falling' (dat verrassend te voorschijn kwam na een intro vol fagiolet- en boventonen) en een delicaat, verstild 'liefdeslied' 'This Time It Will Last Forever' van Scheen, waarbij de lange spanningsvolle stiltes de titel nog een extra lading gaven.

Pas na afloop van dit voortreffelijke optreden beseften we pas ten volle dat er slechts twee musici op het podium stonden. Dus toch: minder kan inderdaad meer zijn! Het is niet eenvoudig om via geschreven of gesproken woorden weer te geven wat ogen zien en oren horen in de hedendaagse geïmproviseerde jazzmuziek. Enthousiasme en waardering wil je graag met anderen delen en daarom zoek je naar beelden en metaforen om die anderen te bereiken. Toch is er eigenlijk maar één goede manier die meer effect sorteert dan duizend woorden: dit soort avontuurlijke concerten gewoon bezoeken. We hebben in ons land zoveel uitstekende en unieke jazzpersoonlijkheden die de moeite waard zijn gehoord te worden. Tobias Delius en Michiel Scheen zijn twee namen die daar zeker toe behoren.

Woensdag 11 februari krijgt Delius de VPRO/Boy Edgarprijs uitgereikt in het Bimhuis. Lees het

(Anoniem, 1.2.04) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.