'Fugimundi' symbiose van vriendschap, muzikaal talent en speelvreugde

Op zaterdag 14 februari staan drie jazzvrienden wat verloren op het grote podium van de Rabozaal van het Frits Philips Muziekcentrum in Eindhoven. Maar dit podium wordt volledig gevuld als het trio begint te spelen. De goed bezette zaal kreeg wat haar hartje begeerde en was getuige van de bijzondere chemie tussen deze drie eigenwijze jazzgiganten. De al vaak geroemde prachtige toon en creativiteit van trompettist Eric Vloeimans. Anton Goudsmit, de onontkoombare gitarist, die muzikaal altijd tot op de bodem gaat. Alleskunner Ernst Reijseger op cello, die ook de humor in zijn spel betrekt. Het werd een avond van hoog muzikaal gehalte. Drie grote muzikale ego's die elkaar respecteren en inspireren, zich met elkaar versmelten en er zodoende voor zorgen dat het resultaat aanzienlijk meer is dan de som der delen. Zo zou men zich elk concert wensen!

Bij concerten met Reijseger heb je op momenten dat hij loos gaat altijd het gevoel dat er ergens spontaan het bordje met 'Fasten Your Seatbelts' oplicht. Ernst gebruikt zijn cello als gereedschap waarmee hij zijn klus moet klaren. Zijn verhouding ermee lijkt ogenschijnlijk op een haat-liefdeverhouding. Op enig moment doet hij zelfs verwoede pogingen om met zijn stijkstok het instrument doormidden te zagen, maar net als je het meldpunt Instrumentmishandeling wilt bellen is plotseling de 'woede' weer geluwd, de onderlinge harmonie hersteld en onlokt hij weer de mooiste klanken en melodieën aan zijn cello, zoals in zijn compositie 'Srabismo Di Venere'. Pure schoonheid!

Goudsmit is zoals Ernst een muzikale rebel en klankentovenaar. Ook hij illustreert met zijn spel dat jazz humor en plezier mag hebben zonder dat het clichématig wordt. Hij gebruikt smaakvol, uitdagend en ondeugend het gehele klankenspectrum en de technische vervormingsmogelijkheden van zijn instrument. Schroomt niet om klanken te 'misvormen' of effecten toe te passen, zolang ze maar bijdragen tot het vormgeven van zijn verhaal of het totaalbeeld. Heerlijk is zijn brutale solo in 'Good Ol' Benz'. Hij leverde ook het titelstuk van de nieuwe cd van dit trio en Harmen Fraanje, met een hoge dansbaarheidfactor: 'Boompetit'.

Dan Vloeimans, nóg steeds progressief in spel, zeggingskracht en composities. De trompet met zijn weerbarstige, harde, dominante karakter verwordt in zijn handen tot was. Zijn instrumentbeheersing en embrouchure stellen hem in staat het hele bereik van het instument naar believen te gebruiken. Terecht roemt men zijn prachtige, rijke toon die zelfs in de hogere stratosferen van zijn trompet behouden blijft. Hij dwingt bewondering af door de manier waarop hij zelfs in de zachtste passages de spanning weet vast te houden. Gebruik makend van de half valve-techniek glijdt hij met delicate glissandi van de ene naar de andere noot. Meditatief klinkt hij in zijn ontroerende miniatuurtje 'Solo Di Tromba No. 5' en het daaropvolgende 'Never Before', dat met zoveel emotie en muzikaliteit wordt vertolkt dat je na afloop in plaats van obligaat, banaal applaus er beter het zwijgen toe doet. Vloeimans heeft een volstrekt persoonlijke muzikale identiteit. Bovendien zoekt en vindt hij altijd zijn perfecte muzikale partners. Dit alles maakt hem tot een geliefde, unieke instrumentalist. Het is te hopen dat de muzikale chemie tussen Eric, Ernst en Anton nog lang zal voortduren.

De onlangs uitgekomen cd van 'Fugimundi', waaraan ook Harmen Fraanje met prachtig oorstrelend pianospel en composities meewerkte, verdient hoge 'luistercijfers'. Een belangrijk jazzdocument dat volgens mij zeker kanshebber is voor een Edison. Tenslotte nog een compliment aan de technische staf van het Muziekcentrum voor hun sublieme klankregistratie!

Voor

(Anoniem, 21.2.04) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.