Draai om je oren - Jazz & meer

		Draai om je oren Jazz en meer - Weblog

Concert
Imposante techniek, gebrek aan muzikale beroering
Allan Holdsworth Trio, vrijdag 18 mei 2012, Paradox, Tilburg

De Engelse gitarist Allan Holdsworth, sedert de jaren zeventig actief in verscheidene bands, waaronder Soft machine, Tony Williams Lifetime en Bill Brufords band, heeft tal van soloprojecten op zijn naam staan. Door het combineren van jazz met progressieve rock, moet Holdsworth in staat zijn een groot en jong publiek aan te spreken. Het optreden is dan ook al maanden tot de nok toe uitverkocht. Ten opzichte van de line-up van anderhalf jaar daarvoor heeft bassist Ernst Tibbst plaatsgemaakt voor Jimmy 'Yellowjackets' Haslip. Virgil Donati neemt de drumstokken over van Chad Wackerman.

Holdsworth heeft een kenmerkende vloeiende speelstijl. Het geluid is deze keer afkomstig uit zijn Carvin headless 'Holdsworth' Signature Midi-gitaar. Dit instrument zorgt ervoor dat het door Holdsworth geproduceerde geluid niet rechtstreeks, maar via een synthesizer (en dus langs een veelheid aan vervormingen) de luisteraar bereikt.

Het griezelig technisch perfecte spel van Holdsworth blijkt in dit trio-optreden overigens niet aan eentonigheid te kunnen ontkomen. Natuurlijk zijn de uitgebreide, aaneengeregen klanktapijten in eerste instantie een lust voor het oor. Ook toont Holdsworth, via zijn legato-spel, dat hij in staat is de een na de andere virtuoze gitaristische cascade te laten ontstaan. Zijn basale toon is romig en soepel en wordt in elke compositie uiteindelijk zwaar vervormd, waardoor een synth-achtig geluid ontstaat.

De lange duizelingwekkende solo's, bij vlagen in een verbazingwekkend tempo uitgevoerd, duiken neer, stijgen onverwacht op en worden voorzien van een stuwend ritmisch drumvocabulaire met een hoog testosterongehalte. De drumtechnische variatie wordt gegenereerd uit de volstrekt onafhankelijke beweeglijkheid van Donati's vier ledematen. Ook solistisch krijgt de Australiër de nodige ruimte. De supersnelle dubbele roffel op de basdrum is al even imposant als betoverend. Haslip rijgt het geheel aan elkaar met zijn basspel. Hij is in staat om de onontbeerlijke ruimte tussen de noten te laten. Bovenal weet hij effectief repeterende accenten als een baken aan te brengen bij de dichtgetimmerde muzikale muur. De kenmerkende, door Jaco Pastorius beïnvloede, melodische lijnen en lyrische, gitaristische solo's zijn de meest geslaagde van de avond.

Rustgevend is dat de routineuze Holdsworth af en toe uit een ander vaatje tapt. Zo klinken de gearticuleerde, orkestrale klanken aanhoudend door in een aanzwellend volume, in een hoornachtige toonzetting. En worden ook de blues en funk toegelaten tot het gitaarspel. Maar overall slaagt de watervlugge Holdsworth er niet in tot het einde te blijven boeien. Zowel compositorisch als solistisch wekt het muzikaal de indruk dat de luisteraar op den duur alles wel gehoord lijkt te hebben. De technische vaardigheid is verbluffend, maar de muzikale beroering blijft grotendeels uit.

Klik hier voor een fotoverslag van dit concert door Louis Obbens.

Labels: concert

(Louis Obbens, 31.5.12) - [print] - [naar boven]

Cd
De Beren Gieren - 'Wirklich Welt So' (El Negocito, 2012)
Opname: december 2011

De Beren Gieren – en jawel, dat zal slechts weinigen ontgaan zijn. Het Gentse pianotrio dat in 2009 werd opgericht, won datzelfde jaar nog de wedstrijd Jong Jazztalent Gent, waardoor de drie musici de volgende editie van het Gent Jazz Festival mochten openen. In 2010 zag tevens hun eerste EP het licht en ondernamen ze een tournee voor JazzLab Series, wat hun muziek tot ver buiten Gent verspreidde. Toch blijft het trio gehecht aan de stad waar hun muzikale wortels liggen. Zelf beschouwen ze hun sound, die latent schatplichtig is aan invloeden van funk, blues en klassieke muziek, als een exploot van het leven op de plaats die door UNESCO officieel tot 'Creative City of Music' gekroond werd. Gent is een broeikas voor mensen die met allerlei soorten muziek bezig zijn, gaande van ruige hiphop over controversiële avant-garde tot elektronisch geüpdate jazz.

De muzikanten van De Beren Gieren draaien niet toevallig zelf mee in verschillende dergelijke bands, waarin improvisatie zo veel mogelijk versmolten wordt met de werelden van rock en funk. Wie De Beren Gieren de laatste jaren aan het werk zag, werd dan ook geregeld verrast door de nieuwe richting die de formatie uitging. Nu eens een uit de hand gelopen Mozart-bewerking, dan weer geflirt met de Fender Rhodes of het snarenwerk van de piano, later weer als conventioneel pianotrio. Dit cd-debuut laat alweer een band spreken die weliswaar dwars en recht door zee klinkt, maar dit eens te meer anders dan op de concerten die het trio de voorbije drie jaar gaf.

De drijvende kracht achter De Beren Gieren lijkt de Nederlandse pianist Fulco Ottervanger, die jazz studeerde bij Jozef Dumoulin en Erik Vermeulen. In Gent volgde hij ook een opleiding compositie bij Frank Nuyts, van wie hij misschien zijn zin voor eclecticisme erfde. Echt klassiek zal Ottenvanger nochtans nooit klinken, maar wel draagt hij het gegeven 'compositie' hoog in het vaandel. Dit mag echter de vrijheid van de improvisatie niet in de weg staan en op hun debuut bereiken De Beren Gieren inderdaad een mooie symbiose tussen uitgeschreven melodieën en vrije doorwerking. Door de brute manier waarop een keurig gladgestreken thema kan ontaarden in provocerend pianogeweld, heeft de luisteraar absoluut niet het gevoel dat de drie musici te veel vasthangen aan het rigoureuze kader dat de composities zijn.

Tegelijk draagt 'Wirklich Welt So' misschien te veel de sporen van een groep die expliciet aast op een origineel, aantrekkelijk geluid. Het naast elkaar plaatsen van extremen ontaardt niet zelden in een onoverzichtelijke klankbrij die per se tegen de borst lijkt te willen stoten. Het gerammel in afsluiter 'Na Het Afstuderen' is bijvoorbeeld hoogst ludiek, maar muzikaal niet om van omver te vallen. Opener 'Apollinisch' probeert dan weer een bijna Oosters aandoende trance op te wekken, die langzaam maar zeker wordt opengetrokken richting een quasi-symfonisch orgasme. Deze truc is dan weer wat doorzichtig en het nummer zal daarom niet keer op keer boeien.

'Wirklich Welt So' lijkt in zijn geheel veel meer een plaat waarmee het trio wil bewijzen wat het allemaal in zijn mars heeft, meer dan een consistente ervaring waarop elke noot zijn nut bewijst. De Beren Gieren doen hun status van jonge lefgozers alle eer aan, wat wel degelijk tien spannende avonturen oplevert. Humor is daarbij een steevast terugkerend onderdeel: in 'Esje Brons', een jam onder stroom, citeert Ottervanger 'Ik zag twee beren broodjes smeren', de melodieën in 'Try Time In Front Of The Forefront' zijn heerlijk gezwollen en 'Jog Life' drijft op een onweerstaanbare puls. Tegelijk profileert dit trio zich met meer cerebrale jazz in 'Hues In Wheel', 'Aah Me' en het tweeluik 'Broensgebuzze'. In dit meer majesteitelijk repertoire geven De Beren Gieren echter nog steeds blijk van een grote hekel te hebben aan doorzichtigheid. De provocatie trekt dan ook soms een streep door de rekening van de melancholische stemming waarin bepaalde nummers openen.

Het debuut van het beloftevolle ensemble De Beren Gieren is dus geen perfecte plaat, omdat de sound al te vaak geen concreet volgbare richting uitgaat. Wel dient gezegd dat Fulco Ottervanger, bassist Lieven Van Pee en drummer Simon Segers geweldig op elkaar zijn ingespeeld. De soms wat matte opnameklank kan het plezier van dit veelzijdige album dan ook niet drukken. Alleen zou een volgende plaat van dit trio misschien nog beter werken met een minder gezocht koppig en meer transparant geluid.

Deze recensie verscheen eerder op Kwadratuur.be

Meer horen?
Klik hier om de volgende tracks van deze cd te beluisteren: 'Na Het Afstuderen', 'Broensgebuzze III' en 'Jog Life'. En bekijk hier een reportage van Cobra.be over De Beren Gieren.

Labels: cd

(Jan-Jakob Delanoye, 30.5.12) - [print] - [naar boven]

Concert
Philip Catherine Plays Cole Porter
Philip Catherine Quartet, vrijdag 11 mei 2012, Paradox, Tilburg

Een zaal gevuld met volle aandacht voor de 70-jarige gitarist Philip Catherine, die net als Toots Thielemans zich een icoon mag gaan noemen binnen de Belgische jazzwereld en ver daarbuiten. Als je zoekt naar romantiek in de jazz ben je bij hem aan het juiste adres! De bezetting waarmee hij zijn cd 'Philip Catherine Plays Cole Porter' opnam, is met uitzondering van bassist Philippe Aerts verschillend. Karel Boehlee en Martijn Vink zijn vanavond respectievelijk vervangen door Nicole Andrioli (piano) en Joost Patocka (drums). En dat zorgde voor verrassende solo's, die niet op de cd voorkomen. Er was sprake van een bijzondere chemie tussen de bandleden en het voortdurende onderlinge oogcontact verhoogde het speelplezier.

De opkomst van Philip Catherine is altijd vermakelijk. Zijn schijnbare onhandigheid met apparatuur en zijn verstrooidheid zijn vertederend. Maar bij de eerste aanslagen brengt hij het publiek tot verstomming en komt zijn virtuositeit meteen op de voorgrond. Hoed aan de kant en één en al concentratie. Zijn gitaarspel wordt gekenmerkt door het fijngevoelig ontrafelen van elk akkoord. Elke aanslag en klank die hij voorbrengt, is weloverwogen en doordacht en het stuurt onze emoties naar de top. Net als in de teksten van Cole Porter is zijn muziek doorweven van poëzie met vaak onverwachte wendingen. Catherine's vertolking van 'So In Love' ging diep onderhuids en bezorgde je bovenhuids kippenvel!

In de tweede set opent Catherine met twee composities van de hand van Andrioli, ronduit prachtig, subliem, geen zuchtje in de zaal. Aerts had het duidelijk naar zijn zin. De altijd op de achtergrond ernstige en gereserveerde muzikant liet zich vanavond hier en daar betrappen op een geamuseerd glimlachje en het oogcontact met Andrioli was goedkeurend en veelzeggend.

En met de hoed opnieuw op, zwaaide Catherine eervol af. Een staande ovatie was onvermijdelijk en met de bisnummers 'Love For Sale' en 'Everytime We Say Goodbye' kan het publiek nog wat langer nagenieten van dit kwartet. De stormloop naar cd's, die Catherine eigenhandig staat te verkopen en te signeren, getuigt alleen maar van de grote kwaliteit vanavond. Ja, naast Toots zijn er nog wel meer om uw hoed voor af te nemen!

Klik hier voor foto's van dit concert door Cees van de Ven.

Labels: concert

(Gerda Boel, 30.5.12) - [print] - [naar boven]

Cd / Jazztube
The Royal Improvisers Orchestra - 'Live At The Bimhuis' (Riot Impro, 2011)
Opname: 27 juni 2009

Om te doen lijkt me dit erg grappig. Collectief improviseren op basis van minimale of geen afspraken. Als een gezelschap daar bedreven in is, kunnen er interessante weefsels ontstaan. Edoch: de gevreesde Brownse Beweging ligt altijd op de loer. Dat is op een paar plekken aan de hand op deze cd van het Royal Improvisers Orchestra, een internationaal collectief met daarin bekende namen als saxofonist Jon Dikeman, pianist Oscar Jan Hoogland en bassist Raoul van der Weide.

Soms, zoals in 'His Composition', met gastdrummer Han Bennink, lijkt er sprake van 'conduction', een oud improvisatieprincipe dat in de jaren tachtig door cornettist Butch Morris nieuw leven werd ingeblazen. Daarbij dirigeert een leider op basis van specifieke afspraken instrumentgroepen en individuele muzikanten, zodat ter plekke frisse composities ontstaan. Hoe dan ook, het resultaat klinkt hier als filmmuziek voor een documentaire over abstracte kunst uit Zeeland, of over nieuwe nanotechnologie om groene stroom te ontlokken aan piëzo-elektrische kristallen. Dat wil zeggen, voor zover de musici niet overstemd worden door de beide zangeressen, die zenuwachtig rondtrippelen als vrije uitloopkippen op de eerst lentedag.

Die vocalen zijn een hoofdstuk apart. In 'Collective Improvisation' voeren de vocalistes een animistische Kwaakzang voor Twee Dames op, terwijl ze in 'Burocratie' juist sjamanistisch krijsend rondfladderen. Lieflijker is het tableau Feeën bij de Waterval in 'Truism Turism'; sneu was wel weer dat één der feeën tijdens de opname onwel werd, waarbij haar maagpapje via de waterval door de studio werd verstoven.

Een van de meer geslaagde nummers is wat mij betreft 'Immigratie Walk'. Dat begint met een duidelijke ritmische structuur, die al snel door een uit de pas dwalende saxofonist doorbroken wordt. Het duurt niet lang of alle nationaliteiten lopen hun eigen pasjes en zo hoort het vanzelfsprekend ook.

Bekijk de Jazztube!
Klik op de afbeelding linksboven om het Royal Improvisers Orchestra live aan het werk te zien in het Bimhuis op 27 juni 2009. De dirigent is saxofonist Yedo Gibson, die we ook kennen van EKE.

Labels: cd, jazztube

(Eddy Determeyer, 30.5.12) - [print] - [naar boven]

Festivalverslag
Jong en oud met oude en jonge jazz
Breda Jazz Festival met o.a. Licks And Brains, Stephanie Trick, Festival Surprise Band, Echoes Of Nawlins & Chris Peeters, donderdag 17 mei 2012, Breda

Achter een raam van café De Korenmaat prijkt een affiche van het Breda Jazz Festival. Op zich is dat niet zo bijzonder: de meeste cafés en restaurants van Breda hebben wel een poster hangen. Alleen: dit is een aankondiging van de elfde editie. En thans zijn we aan nummer 42 toe.

Nu verdenk ik het management van De Korenmaat ervan, dat het speciaal voor dit festijn die ouwe poster met geschoeide handen uit het archief heeft gelicht en hem met dezelfde zorg met state-of-the-art plakband aan het glas heeft gekleefd. Maar het onderstreept wat locoburgemeester Meeuwis bij de opening zei. Het Breda Jazz Festival zit in de ziel van de Bredanaars. Onlangs heeft de gemeente zich voor andermaal drie jaar aan het evenement gecommitteerd. Voor Breda is het behalve een cultureel vendel natuurlijk ook een economische boost van belang. En ik moet zeggen: petje af voor een organisatie die met een grotendeels gratis toegankelijk topprogramma rond 300.000 bezoekers de binnenstad inlokt. Want een bierpompfestival is het bepaald niet. Altijd heeft de inhoud vooropgestaan. Met de jaren is de koers wat eigentijdser geworden. En zo konden we kiezen voor Hans Dulfer of de Dixieland Crackerjacks, voor Saskia Laroo of Zydeco Annie And The Swamp Cats. (Of gewoon voor alle vier, natuurlijk.)

Licks And Brains, de bigband van altist Rolf Delfos, is zo'n eigentijdse attractie. Funky is de beat en daar is het hele orkest ondergeschikt aan. Verwacht dus geen groots panorama van kleurenpracht en verfijnde nuances. Wees voorbereid op een orkest met de slagkracht van een kruiser in de A-klasse. Deze club beweegt, letterlijk en figuurlijk: de blazers, opgesteld in een line abreast formatie van dertien, met Delfos als een soort dompteur ervoor, staan geen moment stil. Met klappen en unisono bewegingen geven ze de muziek extra stuwkracht. Toch werkt ook Licks And Brains in een traditie. De traditie namelijk van de grote zwarte ensembles, van Lunceford tot Earth, Wind & Fire, die immers eveneens hun specifieke ritmes centraal stelden.

Van de andere kant biedt het festival ook plek aan jonge muzikanten die zich met hart, ziel, huid en haar aan de traditie hebben overgeleverd. Een van de grote attracties is pianiste Stephanie Trick (25), afkomstig uit ragtimestad St. Louis, die behalve rags ook stijlzuivere stride piano en boogiewoogie laat horen. Voordat de Festival Surprise Band van saxofonist Robert Veen aftrapt, zit Trick al een beetje voor zich uit te pingelen. 'Old Folks At Home', ja hoor. Intussen wordt nog even een microfoon verwisseld. Op de Havermarkt straalt alles een Bourgondische gemoedelijkheid uit. De Surpise Band (Veen: "Dit is een orkest dat niet bestaat en toch speelt") werkt in de vertrouwde lingua franca van de jazz, ergens tussen swing, Dixieland en mainstream. Het internationale gezelschap heeft even tijd nodig om bij dezelfde ritmische opvatting te arriveren, maar met een drummer als Johnie Faren, gepokt en gemazeld in de Gene Krupa School of Swing, lukt dat vanzelfsprekend wel (Krupa en Faren hadden dezelfde slagwerkleraar, Roy C. Knapp.) Mooie showpik, deze drummin' man. Trick intussen vergast ons op een solostuk, Fats Wallers 'Minor Drag', waarin ze heel knap twee ritmes met elkaar verenigt. Ook boven 'I Never Knew' zweeft de gezellige bolle toet van Fatsie Watsie. Het is wel duidelijk wie haar favoriet is.

Voor Robert Veen is de aanwezigheid van rietblazer Gentleman Jim Buchman aanleiding om een paar sopraansaxduels uit te vechten, waarbij de blazers twee verschillende Bechet-benaderingen laten horen, lekker vet en lekker soepel namelijk. Veen draait zijn hand ook niet om voor een potje tenorhonken à la Lester Young anno 1944. Automatisch rees zijn tenor daarbij naar een horizontale positie.

Young en Bechet hadden beiden een New Orleans-achtergrond. Echoes Of Nawlins komt uit het Deense Nordrhein-Westfalen, maar heeft haar hart verpand aan de Crescent City. De Denen brengen rhythm and blues, zoals die ooit in de Dew Drop Inn en de Astoria klonk. Dat wil zeggen: saxofonist Dahn Thai speelt een stuk tammer dan Lee Allen of Herb Hardesty destijds. Daar staat dan weer tegenover dat hij op sopraan een wonderschoon 'Eu Quero E Sossego' laat horen, een ingetogen Braziliaanse choro.

Van Baronische bodem is vocaliste Chris Peeters, dochter van jazzpatriarch Joep Peeters en lid van de notoire Peeters Sisters. Iets van die illustere stamboom heeft ze verwerkt in haar openhartige 'Chris’ Blues'. Peeters is een begaafde songwriter, die een voorliefde aan de dag legt voor het jaren veertig-idioom, wat onder meer blijkt uit haar compositie 'Suit'. Maar ze zit niet vastgebakken aan de tijd van Billie Holiday. Een bezoek aan het Rotterdamse museum Boymans Van Beuningen inspireerde haar tot 'Petite Danseuse De Quatorze Ans', naar aanleiding vanzelfsprekend van dat ontroerende beeldje van Edgar Degas. "Dit is ook een soort Franse les," licht ze toe, maar heeft daarbij toch buiten de waard, in casu de geluidsman, gerekend. 'Papa fume une pipe', meen ik op te vangen, maar dat kan ook heel goed 'Maman est dans le jardin' zijn geweest.

Chris Peeters laat zich bijstaan door een puike band, opgetrokken rond basmeister Jos Machtel. Opvallendste lid voor mij is toetsenman Derk van de Linde, die ergens tussen Bill Doggett en Jimmy Smith en gerieflijk plekje heeft gevonden. Mooie akkoorden haalt die gast uit zijn orgel en zijn dynamiek is om door een ringetje te halen. En zo werd 'You Let me Down' een heuse dirge. Waren we toch weer in New Orleans. Wat is dat toch met die stad?!

Meer weten?
Klik hier voor ons interview met Stephanie Trick.

Labels: festival

(Eddy Determeyer, 28.5.12) - [print] - [naar boven]

Festival
Gevarieerd programma in een vrije en open sfeer
C-Mine Jazz met o.a. Muze Jazz Orchestra, Frank Vaganée Trio, Lizz Wright, Matthew Halsall & Pascal Schumacher Quartet, vrijdag 13 april 2012, C-Mine, Genk

Op zondag 29 april vond de officiële opening plaats van C-mine expeditie. En terwijl er nog hard gewerkt wordt aan het binnenplein, kon de bezoeker van het C-Mine Jazz Genk festival al een voorsmaakje krijgen. Meteen bij het verlaten van de gratis parking staat de bezoeker oog in oog met de overblijfselen van het mijnverleden van Winterslag met zijn torenhoge schachtbok. Geen mijnwerker die ooit had kunnen denken dat hun werkplek een oord kon worden voor ontspanning en cultuur.

Artistiek directeur Michel Bisceglia bouwde dit jaar het festival op rond het begrip 'verfijning'. Dat staat wel fel in contrast met het robuuste mijnwerkersleven dat zich hier vroeger heeft afgespeeld. Vrijblijvend kon je als bezoeker bewegen over drie verschillende ruimtes. Het festival was verspreid over twee dagen, waarvan ik enkel de eerste avond gevolgd heb, die op het eerste gezicht een beetje leek op een bijeenkomst voor vibrafonisten. Voor een instrument dat toch niet zo vaak te zien is in de jazzscene, kwamen er drie van de negen geprogrammeerde groepen mee voor de dag. Als opener kon je Bart Quartier aan het werk zien in het Muze Jazz Orchestra. Het Bruno Vansina Project bracht Steve Nelson mee, de vaste vibrafonist van Dave Holland. En last but not least was er Pascal Schumacher met zijn kwartet.

Verfijning was ook terug te vinden in de originele bewerkingen van de muziek van Frank Zappa, die vrolijk en aanstekelijk werden gebracht door het Muze Jazz Orchestra, een 9-koppig orkest. Maar er was ook ruimte voor originele composities van saxofonist Lieven Cambré, die met een arm in het gips en als toeschouwer te midden van het orkest gedoemd was toe te kijken bij de uitvoering van eigen werk en naar zijn verdienstelijke vervanger Tom Van Dyck.

De muziek van het Frank Vaganée Trio werd begeleid door twee illustratoren Philip Paquet en Gilliom Werner Claessens (alias Cyclop Max, die ter plekke en op de achtergrond geprojecteerd met humoristische tekeningen en commentaar in kalligrafisch schrift een verwijzing deden naar de liefdesgeschiedenis van Orpheus en Eurydice. Cyclop Max was echt de max! Maar de volledige set was niet te volgen aangezien er een grote dame ons stond op te wachten in de grote zaal.

De verschijning van Lizz Wright is op zich al een verfijning. Opvallend hoe zij het publiek laat meeleven met de manier waarop zij haar geloof beleeft. Bij het vertolken van vooral nummers van haar nieuwe cd 'Fellowship' staat zij bijna letterlijk met naakte voeten op hete kolen. Met beide handen naar de hemel gericht of met de rechterhand op het hart gedrukt, raakt het publiek helemaal in de ban van de waarheid van haar geloof.

Maar evengoed kan verfijning verwijzen naar het aantrekken van nieuw talent. Trompettist Matthew Halsall uit Manchester, heeft diep zijn inspiratie gezocht in de eenvoudige akoestische stijl van de vorige generatie. Delicaat was de ballade 'Samatha' met Rachael Gladwin, die met de harp de geest van Alice Coltrane probeerde op te roepen.

Opvallend waren de prijzen en nieuwe cd-releases van gepresenteerde musici. De Jamaicaanse pianist Monty Alexander kreeg recentelijk een Grammy Award-nominatie voor het album 'Harlem-Kingston Express Live'. Matthew Halsalls derde album 'On The Go' werd door Radio 1-dj Gilles Peterson bekroond met een Worldwide Award. Lizz Wright stelde zoals gezegd haar nieuwste cd 'Fellowship' voor en Bruno Vansina zijn in New York opgenomen album 'Stratocluster'. En persoonlijk was ik er op gebrand om het Pascal Schumacher Quartet te bewonderen, van wie recent het vijfde en internationaal geprezen album 'Bang My Can' verscheen.

Deze avond bracht een aangenaam afwisselend programma in een vrije en open sfeer. Wie even wilde uitblazen, kon dat doen bij een hapje en een drankje met het zwarte goud onder zijn voeten en met volle bewondering starend naar de centrale monumentale hal, een schitterend staaltje van unieke industriële architectuur. Een mooie locatie voor dit festival, waar we volgend jaar zeker naar zullen terugkeren.

Klik hier voor foto's van deze concerten door Cees van de Ven.

Labels: festival

(Gerda Boel, 23.5.12) - [print] - [naar boven]

Cd
Joe Newman - 'Four Classic Albums' (AVID Jazz, 2012) 2 CD
Opnamen: 1955-1958

Toen trompettist Joe Newman deze vier albums onder eigen naam opnam was hij, zou je kunnen zeggen, vergroeid met de bigband van pianist Count Basie. Dichtbij het Basie-gevoel komen inderdaad de lp's 'All I Wanna Do Is Swing' uit 1955 en 'The Midgets' van een jaar later. Voor dat laatste album koos Newman Frank Wess op (uitsluitend) fluit als frontpartner. Ook Freddie Green (ritmegitaar) en Eddie Jones (bas) maakten destijds deel uit van de Basie-familie. Bovendien was Ernie Wilkins als arrangeur aangetrokken. En die was midden-jaren vijftig de belangrijkste architect van de Basie-sound.

Het titelstuk, een compositie van Newman, hadden ze een half jaar eerder al eens opgenomen, tijdens de 'Shiny Stockings'-sessie van Basie's band. Ze gaan hier, voortgegeseld door de drums van Osie Johnson, full speed loos; we hebben hier te maken met een ideale ritmesectie en een ideale frontlinie van gestopte trompet en fluit. Johnson is in vorm en genereert een onbedaarlijke swing. Het nummer 'She Has Red Hair' is daarentegen weer heel precieus vormgegeven, met afgebakende taken voor alle instrumenten en een speciale rol voor de sologitaar van Barry Galbraith. 'Indeed The Blues' begint met een slim duet voor piano en gitaar, dat geëchood wordt door Newman en Wess.

Wilkins keert terug als een van de vormgevers van 'All I Wanna Do Is Swing'. Hij speelt hier ook mee op altsax, maar is alleen in de collectieven aanwezig. Het is weer eens zonneklaar hoezeer handige arrangementjes zo'n octet karakter kunnen geven en naar een hoger plan tillen. Temeer daar we met voortreffelijke solisten te maken hebben. Tenorist Al Cohn is een bedaarde pijproker met een fraai uitgebalanceerd geluid en trombonist Frank Rehak verstaat de kunst met frasen van wisselende lengtes de conversatie gaande te houden. Newman zelf is een Armstrong-man, die tevens aangeraakt is door Fats Navarro.

Ook als vocalist (frasering, timing, versierinkjes) heeft hij een tic van Pops meegekregen, blijkens het album 'Soft Swingin’ Jazz', met organiste Shirley Scott. Het is niet slecht, het nummer 'The Farmer’s Daughter' heeft wat hips, maar bij mijn weten heeft Joe Newman het bij deze proeve gelaten.

Labels: cd

(Eddy Determeyer, 23.5.12) - [print] - [naar boven]

Nieuws
Geen Jazzin' The Hague

Jazz en Den Haag. Sinds het verhuizen van North Sea Jazz naar Ahoy in Rotterdam gaan deze twee niet bepaald hand in hand. Na het verdwijnen van Pure Jazz en het fiasco rondom The Hague Jazz leek er met Jazzin' The Hague weer hoop op een Haags jazzfestival. Het mocht helaas niet zo zijn. Op woensdag 16 mei maakte de organisatie van het festival bekend dat het festival is afgelast.

Jazzin' The Hague zou op vrijdag 1 en zaterdag 2 juni voor het eerst plaatsvinden in het World Forum Theater in Den Haag, het oude Congres Centrum dat jaren de thuisbasis was voor North Sea Jazz. Op het programma stonden onder andere optredens van Roy Hargrove, Macy Gray, Rita Reys, Oleta Adams, New Cool Collective en Hans Dulfer. Vorige week liet de organisatie weten dat de zeer tegenvallende kaartverkoop heeft geleid tot "een situatie waarin het onverantwoord is het festival door te laten gaan".

"Ondanks de vele positieve berichten in de media over het initiatief, het sterke programma en de uitgebreide marketinginspanningen, is het niet gelukt om voldoende kaarten te verkopen op basis waarvan er een festival georganiseerd kan worden dat eer doet aan de geprogrammeerde artiesten en zou kunnen voldoen aan de verwachtingen die de consument van een dergelijk festival mag hebben", aldus Arwin Touw namens de organisatie. "Met pijn in het hart moeten wij helaas constateren dat het publiek het massaal heeft laten afweten en dat de basis voor een jazzfestival in Den Haag blijkbaar is verdwenen."

Gekochte kaarten kunnen worden geretourneerd tegen volledige vergoeding van de aanschafwaarde. Kijk op de website van Jazzin' The Hague voor meer informatie.

Labels: nieuws

(Maarten van de Ven, 21.5.12) - [print] - [naar boven]

Mats Gustafsson, Paal Nilssen-Love & Mesele Asmamaw – 'Baro 101' (Terp Records, 2012)
Opname: 27 februari 2010

Punkband The Ex reist regelmatig naar Ethiopië om daar op te treden en zich te laven aan de rijke muziektraditie. Door hun enthousiasme en daadwerkelijke bevlogenheid is deze betrokkenheid met een derdewereldland veel meer dan het quasi-geëmotioneerd fotomoment, waartoe een dergelijke reis zich bij veel andere muzikanten beperkt.

Via samenwerkingen met lokale muzikanten, zoals saxofonist Getatchew Mekuria, slaagt The Ex er daadwerkelijk in te helpen een onderbelichte muzikale traditie te doen emanciperen. Hierbij werd de band rond de jaarwisseling van 2009 bijgestaan door een batterij aan prominente freejazzmusici, waaronder Ken Vandermark, Paal Nilssen-Love, Mats Gustafsson en Ab Baars. Samenwerkingen tussen de gastmusici en lokale muzikanten konden niet uitblijven en Baro 101, opgenomen in kamer 101 van het Baro Hotel, is hiervan het resultaat.

Hoewel de band, bestaande uit Mats Gustafsson (baritonsaxofoon), Mesele Asmamaw (krar) en Paal Nilssen-Love (drums), voor tweederde hetzelfde is als supergroep The Thing, ligt de nadruk hier meer op textuur en directe improvisatie dan op strakke riffs. Dat wil niet zeggen dat deze niet voorbij komen, maar de krar, een Ethiopische luit, is minder geschikt voor staccato riff-werk dan een contrabas. Gustafsson is zich hiervan bewust en kiest er overduidelijk voor af en toe door middel van slap tonguing of herhaling van noten een ritme aan te geven, waar Nilssen-Love vrijelijk omheen kan werken. Hierdoor wordt een kader uitgezet waarbinnen de improvisatie zich organisch kan ontwikkelen.

Hierbij heeft de krar de grootste vrijheid, aangezien dit instrument in deze context de grote onbekende is en zich zodoende niet aan enige conventie hoeft te houden. Soms wordt Asmamaw echter enigszins ondergesneeuwd door de luidere Scandinaviërs, maar op andere momenten krijgt hij alle ruimte om zijn instrument te bespelen, zowel op een traditionele als op een meer experimentele manier. De Ethiopische muziektraditie kent een aantal op de blues gelijkende vormen, waarin glissando's en microtonale ornamenten een plaats kennen, die wellicht een inspiratie hebben gevormd voor Asmamaw's bijdrage, die soms ver buiten de gebaande paden van het snaarinstrument gaat en zich richting Derek Bailey begeeft. Wanneer Asmamaw halverwege 'Baro 101-B' opeens begint te zingen, worden plotseling de wortels van zijn cultuur weer zichtbaar. Het resultaat is een uitstekende, hypnotiserende plaat, die zich mijlenver van de derivatieve 'wereldmuziek' en diep in het domein van de originaliteit bevindt.

Meer horen?
Op deze website kun je twee fragmenten van dit album beluisteren.

Labels: cd

(Sybren Renema, 18.5.12) - [print] - [naar boven]

Concert
Gatecrash speelt Bolero
Eric Vloeimans' Gatecrash ft. Fay Lovsky, zaterdag 5 mei 2012, Paradox, Tilburg

Met Gatecrash in the house ben je verzekerd van een uitverkochte zaal gevuld met een uitermate enthousiast publiek. De elektronische formatie rond trompettist Eric Vloeimans staat immers altijd garant voor een avond eigenzinnige, krachtige jazz met kleurrijke spelingen vanuit allerlei wereldse, muzikale stromingen. Deze keer was er echter één verschil. De eerste set was in triovorm met singer-songwriter Fay Lovsky en pianist Jeroen van Vliet, de tweede set was als vanouds een ware soundexplosie aangevuld met de vaste Gatecrashers bassist Gulli Gudmundsson en slagwerker Jasper van Hulten.

Lovsky kennen we natuurlijk al van het gevoelige 'Images Of Washington' van de cd 'Gatecrashin’', het eerste album van de band. Maar de zangeres heeft ook een reputatie als veelzijdig instrumentalist. Zo bespeelde zij vanavond ook de zingende zaag, vibrafonette en theremin, een elektronisch instrument dat bespeeld wordt door de afstand tussen de handen en twee antennes te variëren. Dat was op zich al een openbaring. Zij begeleidde hiermee zichzelf bij zoete, lichtvoetige liedjes en poëtische vertolkingen binnen een breed muzikaal idioom, dat uiteenliep van pop, jazz en blues tot kleinkunst en chanson. Toch bracht ze juist hierdoor ook onrust. Door het telkens wisselen van instrumenten en verschillende muziekstijlen was het eigenlijk allemaal net iets te kort en te vluchtig om echt impact te hebben. Mais soie, Lovsky's verschijning is bijzonder fraai en fris. Zij bracht een zekere lichtheid en beroerde de nieuwsgierige luisteraars met haar welgevallige stem, open blik en leuke verhaaltjes. En met op de achtergrond de hese trompet van Vloeimans en het melodieuze pianogeluid van Van Vliet kon het niet meer stuk.

Gatecrash speelde in de tweede set enkel nieuwe songs. Te beginnen met 'Bolero' - niet te verwarren met dé Bolero - dat je zou kunnen omschrijven als een typisch Gatecrash-stuk: uptempo, sterke drive, veel breaks en elektronische effecten. Zonder zichzelf bewust als ego te etaleren is Vloeimans met zijn lyrische spel hierin het onbetwiste middelpunt, wat overigens ook geldt voor de meeste andere stukken. In zijn hang naar het avontuur en experiment in de muziek schroomt hij niet om zichzelf te laten zien. Hij stampvoet, lacht, is opgewonden of juist heel ingetogen. Het mag allemaal gezien worden en de kijker beleeft het daardoor intens mee. Gatecrash is mede hierdoor echt een liveact.

Maar, en dat moet toch gezegd worden, Gatecrash zou Gatecrash niet zijn zonder Van Vliet, wiens talent steeds maar lijkt te groeien. Zijn opzwepende akkoorden en intens gevoel voor melodie ('Albuquerque') zijn zeer zeker bepalend voor het signatuur van de band. En ook Gudmundsson imponeert telkens weer met zijn originele en basic, zeer sterke basgeluid. Om het enigszins visueel te maken: Gudmundsson speelde een breekbare melodie op zijn bas waar Vloeimans omfloerste tonen begon in te blazen. Hun samenspel ontvouwde zich als een soort mijmering, delicaat en toch krachtdadig. Van Hulten wist het juiste moment te vinden om subtiel in te breken, waarna naar een stemmige climax werd toegewerkt. Vloeimans noemde deze compositie liefkozend, voor zijn geliefde: 'When She Sleeps'. Dunkt mij dat er bij de heren genoeg potentie aanwezig is voor een nieuwe, gloedvolle cd.

Klik hier voor foto's van dit concert door Monique van der Lint. En klik hier voor een fotoverslag door Cees van de Ven.

Labels: concert

(Donata van de Ven, 14.5.12) - [print] - [naar boven]

Nieuws
Han Bennink gelouwerd

Han Bennink is zondag benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje-Nassau. Hij kreeg de versierselen opgespeld voor zijn bijzondere en omvangrijke verdiensten als beeldend kunstenaar en slagwerker.

Bennink (1942) wordt gekenschetst als een van de origineelste en vindingrijkste slagwerkers in de wereld. Hij verwierf faam in verschillende combinaties, zoals zijn duo met pianist Misha Mengelberg( sinds 1960), het door hem en Mengelberg geleide Instant Composers Pool Orchestra (ICP, sinds 1967) en het Trio Clusone (1988-1998). Zijn mede in deze groepen ontwikkelde, met absurde humor en theatrale elementen vervlochten virtuositeit heeft als 'New Dutch Swing' tot in de Verenigde Staten erkenning gevonden.

Bron: De Volkskrant

Labels: nieuws

(Cees van de Ven, 14.5.12) - [print] - [naar boven]

Cd
Miles Davis - 'Icon' (Sony/Columbia, 2010)

De Columbia-periode van trompettist Miles Davis is uitputtend uitgezocht, verzameld, gebloemleesd, gereissued, herpakt en nog maar weer eens gerereissued. Vanwaar dan dit onder auspiciën van The Hague Jazz uitgebrachte driedubbelalbum?

Laten we vooropstellen dat deze collectie een aardige dwarsdoorsnede biedt van wat Davis opnam vanaf het moment dat zijn carrière momentum begon te krijgen, zo rond 1956, tot zijn 'commerciële' jaren, zo na 1985. Opmerkelijk is dat de periode 1969-1981, de Sturm und Drangjahre, hier vrijwel ontbreekt. Er lijkt sowieso geselecteerd te zijn op ballads en ander introvert spul.

De samenwerking met arrangeur Gil Evans leidde tot onbetwiste hoogtepunten. 'Summertime', waarin de trompettist zich verstaat met gedempt koper en fluiten, behoort tot de allerbeste uitvoeringen van deze evergreen; de vamp haakt zich in je oren vast en je komt er niet meer van af. 'Solea' evoceert een bonte processie van monniken, prelaten en edellieden achter een zee van vaandels, flambouwen en Mariabeelden in een stoffig achttiende eeuws stadje op de Spaanse hoogvlakte. In het ruim zestien minuten durende 'Concierto De Aranjuez' dat op 'Solea' volgt, wordt duidelijk gemaakt dat dat stadje dus Aranjuez heet; de chemie tussen de trompettist en het orkest van Evans bereikt hier magische proporties. Dit is een studie van tinten, stemmingen en contrasten waarin hoorns, trombones en tuba adembenemend diep gaan.

Deze drieling werd in 2010 al eens geworpen en het is vreemd, dat Sony het kennelijk niet de moeite waard vond, nieuwe liner notes te laten vervaardigen. Hier is namelijk de directeur van het een jaar later zo smadelijk gesneefde festival aan het woord. Dat de goede man (die deze schijfjes ook samenstelde?) rept over 'een internationaal festival dat zich kleurrijk en met liefde voor muziek en muzikant gevestigd heeft tussen al die andere grote festivals' lijkt me pijnlijk voor al die muzikanten die vergeefs op hun centen wachtten. Dat de directeur voorts van Davis meldt dat die 'samenspeelde met alle groten der aarde, maar uiteindelijk zelf het grootste bleek' is eveneens aanvechtbaar. Groter dan Charlie Parker dus? Coleman Hawkins? Sarah Vaughan? Thelonious Monk? Sonny Rollins? John Coltrane? Kom op, zeg.

Labels: cd

(Eddy Determeyer, 14.5.12) - [print] - [naar boven]

Nieuws
De beste jazz van eigen bodem via Spotify

Nederland en België hebben veel moois te bieden op het gebied van jazz. Op Draai om je oren besteden we dan ook veel aandacht aan artiesten van eigen bodem. Tegenwoordig kun je behalve via het geschreven woord, steeds gemakkelijker ook via audio en video kennis maken met muziek. Een bijzondere ontdekplek is Spotify, de muziekdienst die je via het internet toegang geeft tot miljoenen muziektracks. Daar vind je ook veel jazz.

Speciaal voor gebruikers van Spotify zijn we twee zogenaamde 'open playlists' gestart: een met jazz van Nederlandse bodem en een met jazz van Belgische bodem. 'Open' betekent dat iedereen die zich via Spotify abonneert op de lijst zelf tracks kan toevoegen. Hierbij nodigen we je uit een bijdrage te leveren.

Welke Nederlandse of Belgische jazzartiest of -band mag niet ontbreken en welke track vertegenwoordigt het best de kwaliteit van deze artiest(en)?

Wil je een liedje toevoegen aan de lijst, volg dan deze stappen.

Je hebt een Spotify-account nodig en de software van Spotify.
Open Spotify. Klik op deze link (Nederlandse jazz) of deze (Belgische jazz). De lijsten openen nu in Spotify.
Klik op + Abonneren. De titel van de lijst verschijnt nu in het overzicht van al je playlists.
Zoek nu in Spotify de track op die je wilt toevoegen. Sleep deze naar de playlist in het overzicht. De track is nu toegevoegd.

Welk land wint de jazz-battle en is het meest bijzondere jazzland? Nederland of België? Jij bepaalt mee!

De jazzscene kent een hoge mate van wisselende samenstellingen. Artiesten mogen meer dan één keer voorkomen in de lijst, maar om de lijst behapbaar te houden het verzoek om van een bepaald album maximaal 1 track toe te voegen.

Heb je suggesties voor andere thema's voor playlists, laat het even weten via e-mail aan erno@mijland.nl.

Labels: nieuws

(Erno Mijland, 13.5.12) - [print] - [naar boven]