Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 




Concert
Imposante techniek, gebrek aan muzikale beroering

Allan Holdsworth Trio, vrijdag 18 mei 2012, Paradox, Tilburg

De Engelse gitarist Allan Holdsworth, sedert de jaren zeventig actief in verscheidene bands, waaronder Soft machine, Tony Williams Lifetime en Bill Brufords band, heeft tal van soloprojecten op zijn naam staan. Door het combineren van jazz met progressieve rock, moet Holdsworth in staat zijn een groot en jong publiek aan te spreken. Het optreden is dan ook al maanden tot de nok toe uitverkocht. Ten opzichte van de line-up van anderhalf jaar daarvoor heeft bassist Ernst Tibbst plaatsgemaakt voor Jimmy 'Yellowjackets' Haslip. Virgil Donati neemt de drumstokken over van Chad Wackerman.

Holdsworth heeft een kenmerkende vloeiende speelstijl. Het geluid is deze keer afkomstig uit zijn Carvin headless 'Holdsworth' Signature Midi-gitaar. Dit instrument zorgt ervoor dat het door Holdsworth geproduceerde geluid niet rechtstreeks, maar via een synthesizer (en dus langs een veelheid aan vervormingen) de luisteraar bereikt.

Het griezelig technisch perfecte spel van Holdsworth blijkt in dit trio-optreden overigens niet aan eentonigheid te kunnen ontkomen. Natuurlijk zijn de uitgebreide, aaneengeregen klanktapijten in eerste instantie een lust voor het oor. Ook toont Holdsworth, via zijn legato-spel, dat hij in staat is de een na de andere virtuoze gitaristische cascade te laten ontstaan. Zijn basale toon is romig en soepel en wordt in elke compositie uiteindelijk zwaar vervormd, waardoor een synth-achtig geluid ontstaat.

De lange duizelingwekkende solo's, bij vlagen in een verbazingwekkend tempo uitgevoerd, duiken neer, stijgen onverwacht op en worden voorzien van een stuwend ritmisch drumvocabulaire met een hoog testosterongehalte. De drumtechnische variatie wordt gegenereerd uit de volstrekt onafhankelijke beweeglijkheid van Donati's vier ledematen. Ook solistisch krijgt de Australiër de nodige ruimte. De supersnelle dubbele roffel op de basdrum is al even imposant als betoverend. Haslip rijgt het geheel aan elkaar met zijn basspel. Hij is in staat om de onontbeerlijke ruimte tussen de noten te laten. Bovenal weet hij effectief repeterende accenten als een baken aan te brengen bij de dichtgetimmerde muzikale muur. De kenmerkende, door Jaco Pastorius beïnvloede, melodische lijnen en lyrische, gitaristische solo's zijn de meest geslaagde van de avond.

Rustgevend is dat de routineuze Holdsworth af en toe uit een ander vaatje tapt. Zo klinken de gearticuleerde, orkestrale klanken aanhoudend door in een aanzwellend volume, in een hoornachtige toonzetting. En worden ook de blues en funk toegelaten tot het gitaarspel. Maar overall slaagt de watervlugge Holdsworth er niet in tot het einde te blijven boeien. Zowel compositorisch als solistisch wekt het muzikaal de indruk dat de luisteraar op den duur alles wel gehoord lijkt te hebben. De technische vaardigheid is verbluffend, maar de muzikale beroering blijft grotendeels uit.

Klik hier voor een fotoverslag van dit concert door Louis Obbens.

Labels:

(Louis Obbens, 31.5.12) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.