Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 




Cd
Miles Davis - 'Icon' (Sony/Columbia, 2010)


De Columbia-periode van trompettist Miles Davis is uitputtend uitgezocht, verzameld, gebloemleesd, gereissued, herpakt en nog maar weer eens gerereissued. Vanwaar dan dit onder auspiciën van The Hague Jazz uitgebrachte driedubbelalbum?

Laten we vooropstellen dat deze collectie een aardige dwarsdoorsnede biedt van wat Davis opnam vanaf het moment dat zijn carrière momentum begon te krijgen, zo rond 1956, tot zijn 'commerciële' jaren, zo na 1985. Opmerkelijk is dat de periode 1969-1981, de Sturm und Drangjahre, hier vrijwel ontbreekt. Er lijkt sowieso geselecteerd te zijn op ballads en ander introvert spul.

De samenwerking met arrangeur Gil Evans leidde tot onbetwiste hoogtepunten. 'Summertime', waarin de trompettist zich verstaat met gedempt koper en fluiten, behoort tot de allerbeste uitvoeringen van deze evergreen; de vamp haakt zich in je oren vast en je komt er niet meer van af. 'Solea' evoceert een bonte processie van monniken, prelaten en edellieden achter een zee van vaandels, flambouwen en Mariabeelden in een stoffig achttiende eeuws stadje op de Spaanse hoogvlakte. In het ruim zestien minuten durende 'Concierto De Aranjuez' dat op 'Solea' volgt, wordt duidelijk gemaakt dat dat stadje dus Aranjuez heet; de chemie tussen de trompettist en het orkest van Evans bereikt hier magische proporties. Dit is een studie van tinten, stemmingen en contrasten waarin hoorns, trombones en tuba adembenemend diep gaan.

Deze drieling werd in 2010 al eens geworpen en het is vreemd, dat Sony het kennelijk niet de moeite waard vond, nieuwe liner notes te laten vervaardigen. Hier is namelijk de directeur van het een jaar later zo smadelijk gesneefde festival aan het woord. Dat de goede man (die deze schijfjes ook samenstelde?) rept over 'een internationaal festival dat zich kleurrijk en met liefde voor muziek en muzikant gevestigd heeft tussen al die andere grote festivals' lijkt me pijnlijk voor al die muzikanten die vergeefs op hun centen wachtten. Dat de directeur voorts van Davis meldt dat die 'samenspeelde met alle groten der aarde, maar uiteindelijk zelf het grootste bleek' is eveneens aanvechtbaar. Groter dan Charlie Parker dus? Coleman Hawkins? Sarah Vaughan? Thelonious Monk? Sonny Rollins? John Coltrane? Kom op, zeg.

Labels:

(Eddy Determeyer, 14.5.12) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.