"Na een muzikale carrière van 48 jaar die beroepsmatig in 1977 begonnen is, stop ik als zodanig in 2025. Ik vind het dan mooi geweest, 't is tijd voor wat anders en wil iedereen bedanken die mij en mijn groepen en projecten al die jaren gesteund hebben. Ik wil de komende twee jaren 2023 en 2024 benutten om concerten te spelen met enkele van de groepen, waarmee ik een langdurige samenwerking heb zoals met: Paul Van Kemenade Classic Quintet, Duo Stevko Busch-Paul Van Kemenade en Three Horns And A Bass.

Eveneens beëindig ik in 2025 mijn rol als organisator van het in 1993 opgerichte festival Stranger Than Paranoia en de muziekwandeling Rund Om Hausen. Alle bovenstaande groepen en projecten zijn enkel nog in 2023 en 2024 te boeken! Vanaf 2025 ben ik eventueel beschikbaar in een adviserende of organiserende rol. Met veel dank aan allen die mij een warm hart toedragen!"

Paul van Kemenade

Foto: Cees van de Ven

Labels: nieuws, Paul van Kemenade, statement

(Maarten van de Ven, 28.8.23) - [print] - [naar boven]

In het Supersonic Orchestra van Gard Nilssen, een van de hoogtepunten op het laatste North Sea Jazz, kwamen we ook de bassist Ingebrigt Håker Flaten en de saxofoniste Signe Krunderup Emmeluth tegen. Beiden zijn ook te horen op het bij PNL Records verschenen 'Guts & Skins' van Flaten en drummer Paal Nilssen-Love, als onderdeel van een overdonderend octet. Verder hier aandacht voor het onlangs bij Aerophonic verschenen 'Harvesters' van het Rempis Percussion Quartet, waarin we Flaten horen met saxofonist Dave Rempis en de drummers Tim Daisy en Frank Rosaly.

'Guts & Skins' is een soort van suite in zeven delen, waarin Flaten en Nilssen-Love, het is tenslotte hun band, duidelijk de leiding nemen, aangevuld met Johan Holmegaard op percussie. Verder bestaat dit octet uit drie rietblazers - Emmeluth op altsax, Hanne De Backer op baritonsax en Isabelle Dutoit op klarinet en vocalen, trompettist Magnus Broo en Alexander Hawkins op piano en hammondorgel. Zoals Flaten en Nilssen-Love betaamt, beginnen we met regelrechte chaos, een overdonderende kakofonie van geluid. Pas helemaal aan het einde van het eerste deel belanden we met een duet van Flaten en Nilssen-Love in wat rustiger vaarwater. Zo overdonderend als het eerste deel klinkt, zo ingetogen begint het tweede: zeer ingetogen percussie en dan een ritmisch patroon van Flaten. Hier overheerst de melodie, met duidelijke latininvloeden, iets waar je onze Noren nu niet echt mee associeert, maar wat prima blijkt te werken. Helemaal harmonieus verloopt het overigens niet, daar zijn deze musici net even een slag te dwars voor. Gelukkig maar. Die gewoonte culmineert naar het einde toe dan ook in een heerlijke triopassage van de drie rietblazers. In het derde deel - de band is weer volledig op stoom - valt vooral Hawkins' pianosolo op, waain hij ongrijpbare noten om zich heen strooit. Een onweersbui aan geluid krijgen we in het vierde deel; de percussie in actie, aangevuld met Hawkins' aanslagen en Dutoits bijzondere vocale kwaliteiten. Hawkins verrast ons stomend op zijn hammondorgel in het zesde deel, krachtig begeleid door de ritmetandem. De Backer ken ik vooral door de concerten die Sound in Motion organiseert, daar dateert haar contact met de heren dan ook zeker van. Haar solo in het laatste deel laat goed horen hoe terecht de plek is die ze in deze superband inneemt.

The Rempis Percussion Quartet kwam hier eerder voorbij, ik besprak zowel 'Cash And Carry' uit 2015 als 'Cochonnerie' uit 2017. Sindsdien verschenen nog 'Sud Des Alpes' en 'The Long Haul' en nu is er dus 'Harvesters'. Een dubbelalbum om het tienjarig jubileum van deze band te vieren! Dave Rempis begint solo op tenorsax in 'Everything Happens To You', balancerend tussen melodie en experiment, met dat voor hem zo krachtige geluid. En in deze bezetting wordt dat alleen nog maar verder versterkt: Flaten, Daisy en Rosaly vormen de perfecte ritmemachine. Een niet aflatende stroom klanken, met af en toe een rustpunt, maar dan ook alleen af en toe. Tegelijkertijd bevat een van die momenten, nog steeds in dat eerste stuk, een bloedmooie solo van Flaten. In 'The Exuberant Aubergine' ligt het tempo wat lager, al gaat dat zeker niet ten koste van de ritmiek. Bijzonder fascinerend is Rempis' solo net over de helft, vol onverwachte geluiden. 'Spooky Action', het eerste stuk op de tweede schijf, vangt aan met een mooi ritmische dialoog tussen Flaten en de beide drummers, waarna Rempis onverwacht melodieus aansluit. Na de geluidssculptuur 'Little Facists' horen we in 'Fat Lip' allereerst Flaten in een bijzonder innemende solo, gevolgd door Rempis met al even subtiele, melodieuze noten. Maar lang rustig blijft het ook hier niet, aangevuurd door de beide drummers.

Labels: cd, Dave Rempis, Frank Rosaly, Ingebrigt Haker Flaten, Paal Nillsen-Love, Rempis Percussion Quartet

(Ben Taffijn, 23.8.23) - [print] - [naar boven]

Het soloconcert van pianiste Eve Beuvens was de perfecte opmaat voor een nieuw seizoen Bijloke Wonderland, in een copresentatie met JazzLab.

Het werd een concert om in te lijsten. Haar cd 'Inner Geography' (Igloo Records) kreeg terecht lovende recensies, maar dit liveconcert bezorgde je zelfs bij de zomerse temperatuur kippenvel. Beuvens oogt misschien wat fragiel en zonder pathos, maar haar toucher van met name haar linkerhand is stevig, prominent en onontkoombaar. Haar composities en spel zijn divers, boeiend maar bovenal orgineel, met een aansprekende eigenheid die niet iedereen is gegeven. Zoals bij de alom bekende composities 'Joline' en 'Caravan', welke Beuvens een totale make-over gaf en voorzag van een volstrekt eigen signatuur. Rustige intimistische stukken werden afgewisseld met intens ferm, maar altijd verstaanbaar werk.

Bij het selecteren van foto’s van dit concert, beluisterde ik haar niet te missen cd, waarbij het Brusselse Igloo-label een welgemeend brevet van vermogen verdient voor de uitstekende opnamekwaliteit. Daarmee wordt absoluut recht gedaan aan deze bijzondere componiste/pianiste die Eve Beuvens is.

Tenslotte wil ik liefhebbers van uitstekende pianomuziek deze cd graag van harte aanbevelen. Maar neem ook zeker de gelegenheid te baat om een van haar concerten te bezoeken die JazzLab voor haar in petto heeft.

Foto: Cees van de Ven. Klik hier voor zijn fotoverslag van dit concert.

Labels: aug23, Bijloke Wonderland, concert, Eve Beuvens, Igloo Records

(Cees van de Ven, 19.8.23) - [print] - [naar boven]

Na meer dan een decennium activiteit en vijf albums, waarvan vier in dezelfde bezetting, is het kwintet rond saxofonist Christoph Irniger uitgegroeid tot een vaste waarde van de Centraal-Europese jazz. Dat is gelukt door geduld en bedachtzaamheid te koppelen aan inventiviteit en avontuur dat het niet van makkelijke strapatsen moet hebben.

De band kan traditioneel klinken én toch spelen met vorm, en tegelijk een bijzondere balans aanhouden van spontane en cerebrale ideeën. Het helpt ook dat deze vijf goed op elkaar ingespeeld zijn (gitarist Dave Gisler en bassist Raffaele Bossard slaan de handen ook nog eens in elkaar binnen Gislers iets meer explosieve trio) en zo naadloos kunnen transformeren tussen gezapig zoekende namiddagjazz en meer frenetische grootstadsmuziek, zoals de broeierige afsluiter 'Walking With Dinosaurs'.

Echt exploderen doet het nooit, maar op z'n best hanteert het kwintet een fijne spanning, die het misschien net iets te veel laat afweten om te kunnen spreken van een Pilgrim Grand Cru. Niettemin: 'Ghost Cat' is een degelijke plaat van een band die een heel eigen koers volgt en stilaan kan spreken van een oeuvre.

Deze recensie verscheen ook in Jazz&Mo'

Labels: cd, Christoph Irniger, Dave Gisler, Pilgrim, Raffaele Bossard

(Guy Peters, 16.8.23) - [print] - [naar boven]

"Bebop ontstond in het begin van de jaren veertig als reactie van jonge muzikanten op het heersende, als rigide ervaren bigband-regime. Dat is het narratief dat je in veel jazzgeschiedenisboeken kunt vinden. Eerlijk gezegd ben ik altijd sceptisch geweest ten aanzien van deze opvatting. In de loop der jaren heb ik tientallen boppers van het eerste uur geïnterviewd en nooit gemerkt dat er iets als animositeit jegens de bigbands bestond waar ze in hadden gewerkt. Integendeel: de meesten uitten zich positief over die bands en de financiële zekerheid die dat werk opleverde."

Uiteindelijk schreef Eddie Determeyer een compleet essay hierover. "Terwijl mij alleen maar een inleiding voor een interview met tenorsaxofonist Eddie 'Lockjaw' Davis over de bebop voor ogen stond. Maar van de andere kant: ik vond het tijd worden om de zaken eens degelijk op een rijtje te zetten, met dank aan het internet."

Klik hier om het artikel te lezen.

Foto: Esmond Edwards

Labels: artikel, bebop, Eddie 'Lockjaw' Davis, essay, interview

(Maarten van de Ven, 12.8.23) - [print] - [naar boven]

Een paar dagen geleden bereikte mij, via het ICP Orchestra, het bericht dat Tristan Honsinger afgelopen zaterdag is overleden. Hij werd drieënzeventig. Bij deze dus condoleances aan eenieder die hem kende en met hem samenwerkte. Een groot verlies voor hen, maar zeker ook voor alle liefhebbers van de geïmproviseerde muziek, waarvoor hij van onschatbare waarde was. Als cellist en vocalist, als componist, maar zeker ook als gangmaker en humorist. Om hem te eren sta ik stil bij het laatste album dat hij vorig jaar uitbracht: het bij Setola di Maiale verschenen 'Small Talk'.

Honsinger werd op 23 oktober 1949 geboren in de Amerikaanse staat Vermont. Hij begon zijn studies aan het New England Conservatory en studeerde vanaf 1968 aan het conservatorium van Baltimore. De klassieke muziek bleek echter niet zijn ding en na zijn verhuizing naar Montreal, een jaar later, stapte hij over op de improvisatie. In de jaren daarna woonde hij in Amsterdam, Parijs, Italië en weer in Amsterdam, waar hij uiteindelijk toetrad tot de Instant Composers Pool. In de jaren daartussen werkte hij samen met Toshinoro Kondo, Michael Vatcher, Sean Bergin, Giancarlo Schaffini, Gianluigi Trovesi en eind jaren tachtig met Cecil Taylor. Maar hier ontleende hij toch vooral zijn roem aan zijn bijdrage aan ICP, al bleef hij zijn oude vrienden opzoeken, bijvoorbeeld in Italië, waar 'Small Talk' van getuigt. Het album bevat opnamen voor de Italiaanse radio, gemaakt op 11 december 2017. We horen hier Honsinger zowel op cello als vocaal, iets dat hij deelt met Cristina Vetrone en Vincenzo Vasi, die we daarnaast ook horen op respectievelijk de organetto en de theremin, bassist Luigi "Lullo" Mosso en drummer Cristiano De Fabritiis. Verder horen we in dit octet klarinettist Enrico Sartori, saxofonist Edoardo Maraffa en bassist Antonio Borghini.

Een prachtig album, dit 'Small Talk' en helemaal in lijn met Honsinger. Wat we ook bij het ICP tegenkomen, het clowneske en het theatrale, vinden we hier in overtreffende trap. Puur theater wat hier gebeurt, muziek die associaties oproept met die van Nino Rota voor de films van Federico Fellino. Te beginnen in het knotsgekke 'The Guest Room' van Honsinger, gevolgd door het 'hoorspel' van Borghini: 'Il Niente E Il Poco'. Prachtig ook dat melancholieke 'Ha Ha Naru Kawa' van Honsinger, met als hoogtepunt die heerlijk schurende saxsolo van Maraffa. En dan die zang en stemkunst in 'Nientese' en 'Tractatus': heuse toneelstukken worden hier opgevoerd, alleen al die stembuigingen, in combinatie met de accenten die de instrumenten plaatsen - nog jammer dat de cd geen teksten bevat. En soms is er even sprake van instrumenteel vuurwerk, zoals in Maraffa's 'La Gallina Di Zamira', in de drie delen 'Impro' en zeker ook in 'Potsdam', waar Sartori en Maraffa elkaar de loef afsteken, gevolgd door een bijzonder weemoedige klarinetsolo van Sartori. En is het Honsinger die zingt in zijn eigen 'Malacoda'? Aan zijn Italiaans te horen wel. Kortom van alle markten thuis deze man, we zullen hem missen!

Foto: Cees van de Ven

Labels: cd, ICP, in memoriam, Tristan Honsinger

(Ben Taffijn, 10.8.23) - [print] - [naar boven]

We pikten een kort stuk mee van het Immanuel Wilkins Quartet, dat op de Garden Stage helaas af te rekenen kreeg met een tegenvallende sound. De band rond de bejubelde altsaxofonist die vinnige slierten de weide in slingerde, speelt hedendaagse jazz met wortels in free en gospel, en dat met een drukke energie die soms wat vormeloos aanvoelde, alsof het verhaal niet helemaal uit de verf kwam. Jammer, want het was snel duidelijk dat er een hoop talent bij elkaar stond.

Bij BJO Invites Aka Moon klopte daarentegen alles. De combinatie van het Brussels Jazz Orchestra én het doorgaans al redelijk drukke Aka Moon suggereert bijna een overdadige, corpulente weelde, maar het was eigenlijk genieten - op voorwaarde dat je je gordel om deed. Veel ademruimte zat er immers niet in het concert, dat verpulverend van start ging met de suite 'The Why And The How', die meteen liet horen tot wat die optelsom kan leiden. Je kan spelen met secties en bijvoorbeeld de tandem Galland/Hatzigeorgiou uitspelen tegen de blazers van het BJO, of Cassol met de Portugese gast, accordeonist João Barradas, die zijn MIDI-accordeon liet klinken als een Fender Rhodes. Of je kan ze natuurlijk allemaal bij elkaar zetten.

Het was een feest van ingenieuze arrangementen en voluptueuze gelaagdheid. En indrukwekkende solo's, zoals die eerste van Frank Vaganée, die er haast bij stond als een waakhond die maar blééf rukken aan die leiband op sopraansax, zo fel was zijn fysieke intensiteit. Er werd lekker gepompt, gejakkerd en breed uitgesmeerd, ook in het aan Pierre Van Dormael opgedragen 'Peace' of het veelzeggend getitelde 'Scofield', dat gearrangeerd werd door Harrison Steingueldoir. Dit was turbojazz op het scherp van de snede, met een combinatie van strakheid en flexibiliteit, en een weelde aan kleuren en klanken. 'Aka Truth' beloofde "iets rustiger" te zijn, maar dat was eigenlijk een leugen, want er werd al bewogen naar een kolossale finale én een energiestoot die zou aanhouden tot 'Galileo Galilei'. Enige bedenking dus: iets minder voluit gaan had geen kwaad gekund, wat reliëf is altijd mooi. Anderzijds: wat ga je toch zitten emmeren als je zo'n genereuze bak orkestrale jazz over je heen krijgt? Strak, bevlogen en gevarieerd, zonder goedkope krachtpatserij of effecten. Op-en-top Belgisch ook, maar van internationaal niveau en meteen de onbetwiste piek van de slotdag.

Niet veel later kwam Herbie Hancock (83) het podium op gejogd met een overwinnigsgebaar. "We're gonna play weird music, is that ok?", vroeg de man, die er oprecht zin in leek te hebben. En het kwintet was vertrokken voor een concert dat met haken en ogen aan elkaar hing, een paar keer z'n flow volledig verspeelde (vooral door ellenlange bindteksten) en uiteindelijk afgleed in een bedenkelijke effectenshow. Als het goed zat, dan was het sterk: in de 'Overture', een vergaarbak van gecondenseerde publieksfavorieten waar Hancock zijn concerten al een eeuwigheid mee aanvangt, was het een schizofreen potje genrehoppen, met fijne oldskool jazz die bruusk overging in pompende funk, spacey spelletjes op de synthesizer, kale grooves en gerotzooi met loops van gitarist Lionel Loueke, die demonstreerde hoe je in geen tijd en met talloze effecten eighties-reliek 'Rockit' in elkaar kan steken.

Allemaal behoorlijk maf, maar dat zou eigenlijk niet mogen verbazen. Keer nog eens terug naar een album als 'Sextant' (1972), uit een tijd dat geen idee te gek was, en je hoort die grilligheid, die onvoorspelbaarheid en die drang om buiten de lijnen te kleuren in al zijn jonge glorie. 'Footprints', de bekendste compositie van Hancocks beste vriend, wijlen Wayne Shorter, liet een meer coherent geluid horen, maar werd simpelweg verkloot door de synthetische trompetsound van Terence Blanchard. Dat een muzikant van dat formaat heil blijft zoeken bij zo'n wanstaltig geluid is onbegrijpelijk. Vanaf dan werd wel het feestje ingezet: Herbie's synth klonk in jazzfunkklassieker 'Actual Proof' nog even gesjeesd als cool, maar de solo's van James Genus en jeugdige drummer Jaylen Petinaud waren meer effect dan inhoud.

En dan moet je erkennen, ook al voelt het wat respectloos aan, dat wat ooit nieuw was, niet noodzakelijk nog werkt. De vocoder in 'Running To Me' was een fout idee, dat je eraan herinnerde dat (ooit) nieuwe technologie gebruiken niet altijd leidt tot innovatie of een meerwaarde. Cheesy en vermoeiend, daarentegen. In het afsluitende 'Chameleon' was de onvermijdelijke keytar van de partij, een instrument dat maar op één plaats thuishoort: het Muziekinstrumentenmuseum in Brussel. Toegegeven: het enthousiasme van Hancock was aanstekelijk, je wilde graag meegaan in zijn dolle fantasieën, maar we geraakten niet verlost van die pijnlijke grimas... Net zoals bij de vrijheid van meningsuiting zijn er grenzen.

Dus ja: laat Herbie Hancock, helemaal terecht een icoon van de jazz, gerust nog eens terugkomen, maar dan akoestisch, zodat de geniale flitsen die er gisteren veel te weinig waren tot hun recht kunnen komen. Maar dat gaat hij natuurlijk niet doen, zijn concerten volgen intussen al jaren hetzelfde stramien. En kijk, zo klinken wij ineens als reactionaire ouwe rukkers. Niettemin: fijn slotweekend, het deed deugd!

Foto's: Cees van de Ven. Klik hier voor zijn fotoverslag van deze festivaldag van Gent Jazz.

Dit verslag verscheen ook op Enola.be

Labels: Aka Moon, Brussels Jazz Orchestra, festival, Gent Jazz 2023, Herbie Hancock, Immanuel Wilkins

(Guy Peters, 4.8.23) - [print] - [naar boven]

Het eindeloze gemor over wat muziek die geen jazz is op een jazzfestival komt doen, is intussen bijna gaan liggen. Intussen heeft iedereen begrepen dat de marktlogica is wat ze is en dat je met 'echte' jazz geen festival van dit formaat uitverkoopt. Herbie Hancock is vermoedelijk de grootste nog levende en spelende jazzmuzikant van zijn generatie, maar zelfs hij heeft niet de brede aantrekkingskracht die Ludovico Einaudi, Joe Bonamassa, Snarky Puppy en Zaz uitoefenen. Dus het wordt dit, ofwel een kleinschaliger aanpak. Ooit al gehoord van een festival dat daar bewust voor kiest? Juist.

Maar goed, de muziek dus. Met in de spits Alex Koo, die bezig is aan een gestage opmars en de laatste tijd vooral solo hoge ogen gooit. Een goed onthaald soloalbum ('Etudes For Piano') bij W.E.R.F. Records was het opstapje naar meer zichtbaarheid én een plekje op het hoofdpodium van Gent Jazz. En Koo deed dat goed, met een stijl en setlist die je op schok namen door een universum waarin jazz, klassieke, minimalisme en filmische muziek hand in hand gaan.

Het begon speels-dramatisch met 'All Arms On Deck!', waarvoor Koo daadwerkelijk de rechtervoorarm inzette; gevolgd door het impressionistisch getinte 'Luna Umi'. Dan viel op dat Koo echt wel een persoonlijk geluid heeft dat misschien minder geschikt lijkt voor een groot jazzfestival, maar wel aanslaat. 'DbREAM' herinnerde even aan het manische roteren van Nik Bärtsch. Vervolgens passeerde een knappe hommage aan Ennio Morricone (inclusief gefluit), maar het zwaarte- en hoogtepunt van het concert zat in 'Sonar', een etude met een verhaal dat opgehangen werd aan de jacht van de potvis. Koo's introductie over de inktvissengenocide was zo uitvoerig dat je begon te vrezen voor een verlies van flow, maar niets daarvan. Het stuk speelde ingenieus met licht en donker, met densiteit en kaalheid, en was veel meer dan conceptuele spielerei. 'Echt fijn om zo'n verhalende pianist te horen", verklaarde de mevrouw voor ons bij het verlaten van de tent. De nagel op de kop, fijn concert.

Het was nog de vraag of de intimistische muziek van Profound Observer overeind zou blijven op de Garden Stage, die regelmatig dienst doet als veredelde zomerbar. Dat lukte goed voor dit trio van de jonge saxofonist Lennert Baerts, die zoals gewoonlijk geflankeerd werd door gitarist Vitja Pauwels, en deze keer ook drummer Jesse Dockx van zijn band Anti-Panopticon, die inviel voor Daniel Jonkers.

De muziek van het trio zit in een spreidstand tussen traditioneel en experimenteel, met Baerts' sound die regelmatig naar het Hoge Noorden leek te wijzen, terwijl Pauwels zich regelmatig liet gaan met weirde effecten en uithalen. Hij is het soort joker dat je elke band toewenst, in staat om vorm en kleur naar zijn hand te zetten. Dat leverde een bijzondere spanning op in stukken als 'Concealed In Ice' en 'Ray Of Light', waarin het weidse en intieme mooi samengingen. 'Wanderlust' smokkelde subtiel wat exotische invloeden binnen, met Baerts die veel ruimte kreeg en Pauwels die het samenspel bij 'The Other Person In Me' dan richting postrock duwde, weliswaar alsof Gary Lucas zich ermee moeide. 'Fulfilment Of A Not Forgotten Promise', een blues met een etherisch randje, was naar goede gewoonte de afsluiter van een sterke set, al was het met de bedenking dat de band pas écht tot z'n recht komt met wat meer tijd om een gelaagd verhaal te vertellen. Er komen ongetwijfeld nog kansen.

Op het hoofdpodium leek de komst van Bilal aanvankelijk een geval van miscasting. De band van de gelauwerde soulzanger die voor een groot deel van de loyale Herbie Hancock-aanhang vermoedelijk een onbekende was, leek aanvankelijk eentje van de 'soep & patatten'-soort, met wat lompe, funky riffrock. De ritmes waren rudimentair, de muziek ergens tussen repetitieve groove, voorspel-soul en funk, maar zeker geen jazz. Maar het was Bilal zelf die het tij deed keren. Met een stemtimbre dat nu en dan herinnerde aan H.R. van zwarte punkband Bad Brains, en een falsetto die wijlen Curtis Mayfield opriep, stuurde hij de band naar het zwoele, eclectische terrein van Erykah Badu, D'Angelo & co., met slaapkamersoul die naadloos overging in drukkende funk met belijdenisverzen. Bilal beperkte zijn bindteksten tot het hoogstnodige, hield de vaart erin en liet zijn vocale kwaliteiten voor zich spreken. De aanhouder won.

Foto's: Cees van de Ven. Klik hier voor zijn fotoverslag van deze festivaldag van Gent Jazz.

Dit verslag verscheen ook op Enola.be

Labels: Alex Koo, Bilal, festival, Gent Jazz 2023, Profound Observer

(Guy Peters, 3.8.23) - [print] - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.