Draai om je oren - Jazz & meer

		Draai om je oren Jazz en meer - Weblog

Festival
Gent Jazz 2023 Part 4
Bilal, Profound Observer & Alex Koo, zaterdag 15 juli 2023, Bijlokesite, Gent

Het eindeloze gemor over wat muziek die geen jazz is op een jazzfestival komt doen, is intussen bijna gaan liggen. Intussen heeft iedereen begrepen dat de marktlogica is wat ze is en dat je met 'echte' jazz geen festival van dit formaat uitverkoopt. Herbie Hancock is vermoedelijk de grootste nog levende en spelende jazzmuzikant van zijn generatie, maar zelfs hij heeft niet de brede aantrekkingskracht die Ludovico Einaudi, Joe Bonamassa, Snarky Puppy en Zaz uitoefenen. Dus het wordt dit, ofwel een kleinschaliger aanpak. Ooit al gehoord van een festival dat daar bewust voor kiest? Juist.

Maar goed, de muziek dus. Met in de spits Alex Koo, die bezig is aan een gestage opmars en de laatste tijd vooral solo hoge ogen gooit. Een goed onthaald soloalbum ('Etudes For Piano') bij W.E.R.F. Records was het opstapje naar meer zichtbaarheid én een plekje op het hoofdpodium van Gent Jazz. En Koo deed dat goed, met een stijl en setlist die je op schok namen door een universum waarin jazz, klassieke, minimalisme en filmische muziek hand in hand gaan.

Het begon speels-dramatisch met 'All Arms On Deck!', waarvoor Koo daadwerkelijk de rechtervoorarm inzette; gevolgd door het impressionistisch getinte 'Luna Umi'. Dan viel op dat Koo echt wel een persoonlijk geluid heeft dat misschien minder geschikt lijkt voor een groot jazzfestival, maar wel aanslaat. 'DbREAM' herinnerde even aan het manische roteren van Nik Bärtsch. Vervolgens passeerde een knappe hommage aan Ennio Morricone (inclusief gefluit), maar het zwaarte- en hoogtepunt van het concert zat in 'Sonar', een etude met een verhaal dat opgehangen werd aan de jacht van de potvis. Koo's introductie over de inktvissengenocide was zo uitvoerig dat je begon te vrezen voor een verlies van flow, maar niets daarvan. Het stuk speelde ingenieus met licht en donker, met densiteit en kaalheid, en was veel meer dan conceptuele spielerei. 'Echt fijn om zo'n verhalende pianist te horen", verklaarde de mevrouw voor ons bij het verlaten van de tent. De nagel op de kop, fijn concert.

Het was nog de vraag of de intimistische muziek van Profound Observer overeind zou blijven op de Garden Stage, die regelmatig dienst doet als veredelde zomerbar. Dat lukte goed voor dit trio van de jonge saxofonist Lennert Baerts, die zoals gewoonlijk geflankeerd werd door gitarist Vitja Pauwels, en deze keer ook drummer Jesse Dockx van zijn band Anti-Panopticon, die inviel voor Daniel Jonkers.

De muziek van het trio zit in een spreidstand tussen traditioneel en experimenteel, met Baerts' sound die regelmatig naar het Hoge Noorden leek te wijzen, terwijl Pauwels zich regelmatig liet gaan met weirde effecten en uithalen. Hij is het soort joker dat je elke band toewenst, in staat om vorm en kleur naar zijn hand te zetten. Dat leverde een bijzondere spanning op in stukken als 'Concealed In Ice' en 'Ray Of Light', waarin het weidse en intieme mooi samengingen. 'Wanderlust' smokkelde subtiel wat exotische invloeden binnen, met Baerts die veel ruimte kreeg en Pauwels die het samenspel bij 'The Other Person In Me' dan richting postrock duwde, weliswaar alsof Gary Lucas zich ermee moeide. 'Fulfilment Of A Not Forgotten Promise', een blues met een etherisch randje, was naar goede gewoonte de afsluiter van een sterke set, al was het met de bedenking dat de band pas écht tot z'n recht komt met wat meer tijd om een gelaagd verhaal te vertellen. Er komen ongetwijfeld nog kansen.

Op het hoofdpodium leek de komst van Bilal aanvankelijk een geval van miscasting. De band van de gelauwerde soulzanger die voor een groot deel van de loyale Herbie Hancock-aanhang vermoedelijk een onbekende was, leek aanvankelijk eentje van de 'soep & patatten'-soort, met wat lompe, funky riffrock. De ritmes waren rudimentair, de muziek ergens tussen repetitieve groove, voorspel-soul en funk, maar zeker geen jazz. Maar het was Bilal zelf die het tij deed keren. Met een stemtimbre dat nu en dan herinnerde aan H.R. van zwarte punkband Bad Brains, en een falsetto die wijlen Curtis Mayfield opriep, stuurde hij de band naar het zwoele, eclectische terrein van Erykah Badu, D'Angelo & co., met slaapkamersoul die naadloos overging in drukkende funk met belijdenisverzen. Bilal beperkte zijn bindteksten tot het hoogstnodige, hield de vaart erin en liet zijn vocale kwaliteiten voor zich spreken. De aanhouder won.