Je bent nog een jonge musicus, nog niet zo heel lang geleden rondde je het conservatorium af. Je hebt er inmiddels de nodige vlieguren opzitten, maar je eerste album met eigen materiaal, als leider van je eigen band, dat is andere koek. Wat is het goede moment? Wanneer ben je er klaar voor?

Nick Kerkhoff dacht vorig jaar: ik ga het gewoon doen. 'Here And Now' is het overtuigende bewijs dat dit voor deze bassist een goede keuze was. Met saxofonist Jesse Schilderink, pianist Emanuele Pellegrini en drummer George Panaite laat hij horen er klaar voor te zijn.

Het titelstuk staat direct vooraan. Met de titel 'Here And Now' wil hij het moment markeren van dit debuut, het zal er ongetwijfeld niet bij blijven. Een overtuigende dynamische ballade met een enerverend meeslepende solo op basgitaar, strak begeleid door Panaite. En ook verder klinkt dit stuk, tevens het langste op dit album, bijzonder overtuigend. Mooie solo's ook van Pellegrini en vooral van Schilderink. 'Intro' was oorspronkelijk het intro voor 'Almada', maar groeide uiteindelijk uit tot een zelfstandig stuk, een bijzonder ingetogen bassolo van nog net geen twee minuten.

Kerkhoff groeide op met jazz, luisterde naar Wayne Shorter en Pat Metheny, terwijl zijn leeftijdsgenoten op de Top 40 afstemden. Je hoort het terug op dit album, waarop Kerkhof zich beslist schatplichtig betoont aan de jazzgeschiedenis, zonder in simpel kopieergedrag te vervallen. Maar dat is niet alles; hij kiest hier vooral ook voor de melodieuze variant van de jazz. Bij hem en zijn bandleden geen dwarse experimenten, vreemde solo's en onverwachte wendingen. Integendeel, dit album bevat prachtige verhalen met een kop en een staart en die hebben zoals gezegd vaak een nogal introspectief gehalte. Dat eerdergenoemde 'Almada' is met zijn pittige karakter eerder uitzondering dan regel en ook hier hoor ik een vleugje melancholie, met name in de saxofoonpartij van Schilderink.

Maar dan zijn er 'Last Train Home', dat gaat over 'het gevoel wanneer je terugreist na lang van huis te zijn geweest'; 'Could Have Been You', dat handelt over een relatie die niet heeft mogen zijn en waar je met enige weemoed aan terug denkt; 'Siluae', waarin hij stilstaat bij een zware storm die ooit een optreden doorkruiste en waarbij een bezoeker omkwam en 'Leaves', als homage aan zijn inmiddels overleden opa.

Stuk voor stuk composities waarmee Kerkhoff weet te raken en zelfs te ontroeren. En hij heeft zijn musici mee. De omfloerste bewegingen van Schilderink, de bescheiden bijdragen van Pellegrini, het strakke slagwerk van Penaite: het past er allemaal perfect bij.

In de Jazztube zie je het Nick Kerkhoff Quartet met een uitvoering van het titelstuk 'Here And Now'.

Labels: cd, jazztube, Nick Kerkhoff

(Ben Taffijn, 31.1.22) - [print] - [naar boven]

Bassist Raoul van der Weide is niet meer weg te denken uit de Nederlandse progressieve jazzwereld en ver daarbuiten. Reeds actief sinds eind jaren 70 van de vorige eeuw horen we hem vooral de laatste tien jaar steeds meer en meer. Onlangs voegde hij weer twee albums toe aan zijn reeds rijke discografie. Met gitarist Henk Zwerver maakte hij 'Modèles Volantes' en samen met trompettist en fluitist Roy Campbell, saxofonist John Dikeman, bassist Peter Jacquemyn en drummer Klaus Kugel is hij te horen op 'When The Time Is Right'.

Cellist en bassist is Van der Weide, maar hij mag ook graag stoeien met een keur aan hulpmiddelen, percussie en zijn crackle box. Soms echte instrumenten, maar vaak ook spullen die bij mij in de keuken of in de gereedschapskist belanden. En ik overdrijf niet, beluister 'Skin Sound', het openingsnummer van 'Modèles Volantes' maar eens. Ik heb moeite om hier 'echte' instrumenten in te ontdekken. Hier wordt geschaafd, geschuurd, gevijld en gezaagd - de bouwmarkt is weer eens geplunderd. Nu ja, verderop in dit veel te korte stuk ontwaar ik snaren, Zwervers getokkel leidt zelfs in 'Manières De La Main' tot het begin van een melodie. Heerlijk onbestemd gesputter en gerommel ook in 'Tomkes'. Dit is geluidskunst in zijn zuivere vorm, aangelengd met wat akkoorden. In de laatste drie stukken, 'Before The Beginning', 'Mimetisme' en 'L’Esprit Des Cordes', gaat het er iets melodischer aan toe en horen we zelfs wat exotische invloeden, al houden de heren ook hier het experiment hoog in het vaandel.

De opnamen voor 'When The Time Is Right' vonden plaats op 3 mei 2013 tijdens het Doek Festival in het Amsterdamse Bimhuis, ruim een half jaar voor de dood van Campbell, 9 januari 2014. Hij was pas eenenzestig. Een belangrijk album, dat gezien kan worden als een eerbetoon aan een reeds tijdens zijn leven legendarische trompettist. Belangrijk ook omdat dit de enige keer was dat dit kwintet in deze zeer bijzondere bezetting optrad. Opvallend aan de opnamen, in feite één lang stuk, is dat we direct in het strijdgewoel terechtkomen. We herkennen de overweldigende kracht van Dikeman op tenorsax, terwijl op de achtergrond Jacquemyn, Van der Weide - hier overigens niet op contrabas, dat instrument neemt Jacquemyn voor zijn rekening, maar op cello - en Kugel een heftig tempo neerzetten. Campbell speelt met eenzelfde intensiteit. Rond de achtste minuut ontwaren we Jacquemyn en Van der Weide in heftig duet, waarna Campbell te horen is in een spannende solo op cornet. Slechts een wat rustiger intermezzo in een overrompelend dynamische set. Als ik dit hoor, denk ik maar één ding: waarom was ik daar niet bij?! Dus, wat een geluk dat 577 Records dit concert nu alsnog uitbrengt, hulde!

Labels: cd, Henk Zwerver, John Dikeman, Klaus Kugel, Peter Jacquemyn, Raoul van der Weide, Roy Campbell

(Ben Taffijn, 27.1.22) - [print] - [naar boven]

Er werd intussen al heel wat geschreven over de coronaperiode. Het vormde de inspiratie voor heel wat nieuwe muziek, maar een speciale plaats wordt ingenomen door de releases die opgenomen werden toen de omvang van het probleem begon te dagen. Het kan deels projectie zijn, maar 'All Your Ghosts In One Corner' van Kuzu lijkt wel het geluid te bevatten van een samenleving die plots aan een afgrond staat.

De vorige vier releases van dit trio met saxofonist Dave Rempis, gitarist Tashi Dorji en drummer Tyler Damon werden allemaal opgenomen in de periode 2017-2018. Met 'All Your Ghosts In One Corner' komen we dichterbij. Het trio had een korte tournee gepland van 8 tot 14 maart 2020, net op het moment dat levens drastisch op hun kop gezet werden. De groep speelde op 12 maart in Chicago en daags erna in het nabijgelegen Milwaukee, en een greep uit beide concerten belandde op dit album. In de infotekst staat dat de muzikanten de sfeer die in de lucht hing dag na dag voelden veranderen, ze speelden in het volle besef dat er van concerten snel geen sprake meer zou zijn.

Niet dat de methodes of sound daarmee op hun kop gezet worden. Dat niet, want je hoort hier een voortzetting van een interactie die al vastgelegd werd op een paar indrukwekkende albums. Het zit 'm eerder in de details, zoals de elegische sfeer die opduikt in opener 'One Fell Swoop', dat aftastend van start gaat, maar met de komst van Rempis' lange altsaxklanken meteen doordrenkt is van een geladen melancholie die stapsgewijs overgaat in een diep emotionele ontlading. Niet die van de agressie of explosie, maar van het besef dat de dingen niet meer zullen zijn wat ze ooit waren.

Het driedelige 'Scythe', opgenomen in Chicago, zoomt dieper in op de even hechte als vrije en originele interactie van de drie. Rempis' capaciteiten werden in deze regionen al uitvoerig uit de doeken gedaan, maar blijven onverminderd indrukwekkend. 's Mans beheersing van de alt-, tenor- en baritonsax is uitzonderlijk. Geworteld in de jazztraditie, maar met een voorwaartse blik en een knap gebruik van ongebruikelijke technieken. Dat wordt ook gespiegeld door Dorji, die je langs een schier eindeloze rij van technieken en ideeën stuurt zonder er een freakshow van te maken. Hij is duidelijk verankerd in die non-idiomatische school van Bailey & co., maar put net zo goed inspiratie uit dronemuziek, noise, bezwerende psychedelische folk, atonaal gefreak en hier een daar zelfs een slepend doomaccent.

Het geeft de muziek een potige stekeligheid en onvoorspelbaarheid die mooi ingekleed wordt door het genuanceerde spel van Damon. Die kan net als zijn collega's het vuurtje oppoken of spelen met reliëf, densiteit en klankkleur, gaat spontaan mee in golfbewegingen en plotse wendingen, maar ook in subtiele passages, zoals wanneer hij de brushes en percussie hanteert in slotluik 'Year Of The Rat'. Rempis laat onderweg de bariton ongemeen intens scheuren, Dorji belandt zowaar even op semisurfterrein en samen steken ze er voortdurend een heaviness in die niet voortdurend over de rooie moet gaan om te intimideren. Ondanks de vrijheid, de ontlading en de haast tastbare lijfelijkheid hoor je hier ook een trio dat weet hoe te spelen met controle en beheersing. Die was dan ook nodig om te anticiperen op de shitstorm die er stond aan te komen. Vijfde ijzersterke release van een toptrio.

Klik hier om twee tracks van dit album te beluisteren.

Deze recensie verscheen ook op Enola.be | Foto's: Geert Vandepoele

Labels: cd, Dave Rempis, Kuzu, Tashi Dorji, Tyler Damon

(Guy Peters, 24.1.22) - [print] - [naar boven]

De Keep an Eye Foundation geeft startende artiesten een flinke duw in de rug. Onder de noemer Keep an Eye The Records krijgen jaarlijks drie jonge jazzbands de kans om geheel kosteloos een album op te nemen. Op donderdag 27 januari presenteren de winnaars van Keep an Eye The Records 2020 - de Italiaanse singer-songwriter Marta Arpini, de Braziliaanse saxofonist en fluitist Lucas Santana en de Nederlandse altsaxofonist Mo van der Does - hun in 2021 opgenomen album, in het Bimhuis in Amsterdam. Dezelfde avond worden de drie nieuwe winnaars van The Records van dit jaar bekendgemaakt, aan wie volgend jaar de beurt is hun albums te presenteren.

De nieuwe winnaars van The Records 2022 worden eerder die dag uit zeven finalisten gekozen door de jury, bestaande uit musici en professionals uit het werkveld. De finalisten worden geselecteerd op basis van inzendingen van jazzalumni van de Nederlandse Conservatoria. De drie winnende bands krijgen een volledig gefinancierde cd-productie ter waarde van 10.000 euro.

Keep an Eye The Records is een project van de Keep an Eye Foundation. Deze particuliere stichting werkt samen met kunstvakopleidingen in heel Nederland en daarbuiten. De Keep an Eye Foundation zet zich in om jonge studerende muzikanten en kunstenaars te helpen bij de start van hun loopbaan. Met 'The Records' beoogt de Keep an Eye Foundation jaarlijks een aantal albumproducties van startende bands in Nederland financieel te ondersteunen en ze zo een vliegende start in hun loopbaan te kunnen bieden.

Normaliter is het Keep an Eye The Records-event een avondvullende show met publiek, maar vanwege de huidige coronamaatregelen hebben de organisatoren het event moeten omzetten in een livestream, die je gratis kunt bekijken. De avond begint om 20.00 uur. Klik hier voor meer informatie.

Foto: Karin van Rielst

Labels: concert, Keep an Eye The Records, vooruitblik

(Maarten van de Ven, 22.1.22) - [print] - [naar boven]

Op 13 januari is op 84-jarige leeftijd pianist Fred Van Hove overleden, een boegbeeld van de Europese free jazz en de geïmproviseerde muziek. Zijn belang voor de vrije muziek bij ons en in het buitenland is moeilijk te overschatten.

Fred Van Hove was een gentle giant. Zijn aanpak en filosofie inspireerde verschillende generaties musici en ook vandaag nog wordt hij geroemd om zijn precisie en pianistiek meesterschap. Hij nam het ook letterlijk op voor de muzikanten als voorzitter van WIM (Werkgroep Improviserende Musici). Zo ijverde hij voor speelplekken en steun voor avontuurlijke muziek en hij organiseerde het Free Music Festival vanaf 1972.

Zijn hart ging uit naar geïmproviseerde muziek: "De improviserende muzikant moet de muziek spelen die het moment nodig heeft." Van Hove was ervan overtuigd dat geïmproviseerde muziek niet bestaat vooraleer ze gespeeld is. En wat gespeeld is kan je niet herhalen. Het gaat erom je eigen sound en taal te ontwikkelen op je instrument. Dat betekent dat we de stem van deze pianist, improvisator, componist, accordeonist en orgelist nooit meer zullen horen. De Europese vrije muziekscene, waarmee zijn naam onlosmakelijk verbonden is, zal dus nooit meer hetzelfde zijn.

Tijdens een concert van Fred Van Hove vielen alle conventies weg. Dan werd je binnengezogen in zijn wereld. Je kon verrast worden door de mooie klanken of hoe aimabel zijn muziek ineens kon klinken. Zijn radicale visie leek ineens bijzaak, want de muziek oversteeg elke theorie. Dit was een muzikant die minutieus een sfeer en een set opbouwde en de cascade van noten moest je gewoon over je laten komen. Hij wist goed waar hij mee bezig was.

Van Hove was geboren en getogen Antwerpenaar. Fred zei zelf dat hij meer beïnvloed was door het klokkenspel van de Antwerpse kerktorens dan door Cecil Taylor. In 1966 begint hij samen te spelen met Peter Brötzmann en Han Bennink. Hij zou altijd blijven proberen om wat gangbaar was te omzeilen en eventuele codes te doorbreken. Als hij opnieuw solo gaat spelen voelt dit als een nieuwe wereld vol mogelijkheden. Het instrument werd gemanipuleerd en geprepareerd, maar toch brengt dat hem altijd terug bij de melodie.

Hij was ook een uitstekend componist, denk maar aan zijn projecten voor WIM en 'T Nonet Fred Van Hove. Zijn discografie is uitgebreid en indrukwekkend. Hij werkte samen met Tony Oxley, Phil Minton, Paul Lytton, Steve Lacy en Cel Overberghe. Recenter was vibrafonist Els Vandeweyer een vaste waarde.

Zijn 80ste verjaardag vierde hij in 2017 samen met jonge en oudere topmuzikanten zoals Niels Van Heertum en Seppe Gebruers tot Hamid Drake en Evan Parker. In datzelfde jaar mocht hij de Klara Carrièreprijs in ontvangst nemen. Mede dankzij Sound in Motion kreeg hij op hoge leeftijd de erkenning en aandacht die hij verdiende.

Fred Van Hove had sinds enkele jaren gezondheidsproblemen, maar dat belette hem niet om nog enkele weergaloze concerten te geven. In 2019 verscheen het boek 'Fred Van Hove at 80' via Dropa Disc. In 2020 maakte regisseur Philippe Cortens in opdracht van Studiecentrum Vlaamse muziek een documentaire over de carrière van Van Hove. 'Fred Van Hove: An Improvised Life' is een portret van een muzikant waarbij compromissen geen deel uitmaakten van zijn repertoire.

Bedankt voor de muziek en alle inzet, Fred. Goede reis. We gaan je missen.

Dit artikel verscheen ook op Klara, waar je via het programma Late Night Jazz een eerbetoon aan Van Hove kunt terugluisteren. Op 19 februari zou Fred Van Hove 85 zijn geworden. In dat kader laat Lies Steppe op 21 februari in datzelfde programma recent werk van de pianist horen.

In de Jazztube hierboven zie je een gedeelte uit het concert dat Van Hove met Quat gaf bij JazzCase in Pelt op 19 september 2013. | Foto's: Cees van de Ven

Labels: Fred Van Hove, in memoriam, jazztube

(Lies Steppe, 19.1.22) - [print] - [naar boven]

Als je je inspiratie haalt bij uiteenlopende kunstenaars als Anthony Braxton, Marvin Gaye, Vashti Bunyan, Roscoe Mitchell, Shirley Collins, Joseph Jarman, Jon Lucien, Leroy Jenkins, Hildegard von Bingen en Zia Mohiuddin Dagar, dan belooft dat wel wat voor je nieuwe album. In dit geval het bij Motvind Records verschenen 'Fredsfanatisme' van de Noorse klarinettist Andreas Røysum. 'Vredesfanatisme' in goed Nederlands, met Fred heeft het dus niets te maken. En Røysum vroeg niet de minsten voor zijn ensemble. Als blazers horen we Henriette Eilertsen op fluit, Signe Emmeluth op altsax en Marthe Lea op tenorsax. Verder vinden we violist Hans P. Kjorstad, cellist Joel Ring, de bassisten John Andrew Wilhite-Hannisdal en Christian Meaas Svendsen en tot slot Ivar Myrset Asheim op percussie.

Ruim vijfenzeventig minuten muziek, verdeeld over vier plaatkanten. Scandinavische free jazz zonder meer. Direct al in het begin van 'Til Tell Teigen' horen we die zo typische gestructureerde chaos die we ook tegenkomen bij het Fire Orchestra, Paal Nilssen-Love's Large Unit en het Angels-project van Martin Küchen. Jazz aangelengd met een flinke scheut bijzonder harmonieuze folk, het blijft een bijzondere combinatie. Røysum speelt klarinet, basklarinet en contrabasklarinet en het is dat laatste instrument met zijn bijzondere klank dat de toon zet in het energieke 'Lalibella'. Verder in dit stuk een meer dan aantrekkelijke drumsolo van Asheim, die de opmaat vormt voor het stomende 'Hina Hina', waarin we duidelijke invloeden horen uit de Ethiopische muziek, onder andere door de samenwerking van The Ex met Fendika ook in onze contreien populair.

'Flipp Ut' kent elementen uit de minimal music. Ook Røysum, die tekent voor alle composities, gebruikt hier lang uitgerekte patronen en geleidelijke verandering. Het gaat er alleen veel minder strak aan toe dan bij de klassieke voorbeelden; het blijft tenslotte wel jazz. Opvallend is dat we hierin tegelijkertijd ook weer de link met folk herkennen. Iets dat overigens nog sterker naar voren komt in het tweede, meer ingetogen deel van het stuk. En eindigen doen we hier in de volière - een kakafonie aan geluid produceren die vier blazers. 'Kvintett (For Leroy Jenkins)' wordt opgestart door de beide bassisten. Harmonieus verkennen ze hier een stroeve klankwereld. Verderop voegt Eilertsen zich erbij. Die hoge klank van de fluit vormt een prachtig contrast met de diepe klanken van de contrabassen. Een hoogtepunt, zeker als het gaat om het gebruik van de contrabasklarinet, is het fascinerende 'Sawakuro'. Maar let hier zeker ook op het bijzonder spannende, slepende ritme. Emmeluth schittert met een prachtige solo, vol afgeknepen geluiden in 'Kvartett (For Joseph Jarman)', Eilertsen doet dat in 'Keine LSD Blues'. Langgerekte solo's vol kleur en bijzondere momenten, ze geven dit album net even dat beetje extra. Dan zwaaien we uit met 'Jakter på Røyskatten', een onovertroffen klankuitbarsting.

Klik hier om dit album te beluisteren. | Foto: Darja Olsevskaja

Labels: Andreas Røysum Ensemble, lp

(Ben Taffijn, 16.1.22) - [print] - [naar boven]

'Oraison' is het dorp in de Provence waar rietblazer Raphael Imbert woont, een gemeente van iets meer dan drieduizend inwoners die alle straten in het dorp - en dat is uniek in Frankrijk - vernoemd heeft naar gevallenen in de Eerste en Tweede Wereldoorlog. Vandaar dat Imbert zijn bij Outhere Music verschenen album 'a meditation on memory' noemt om te vervolgen: 'history and the time that takes music as a poetic-temporal gauge'. Imbert horen we op diverse saxofoons en de basklarinet en weet zich omringd door pianist Vincent Lafont, bassist Pierre Fenichel en percussionist Mourad Benhnammou. Zij zijn verantwoordelijk voor een bijzonder album, de moeite waard om te beluisteren.

Imberts spel is uitstekend geschikt voor een album als dit; zijn toon is warm, diep doorleefd en voorzien van een rafelig randje. En op de zeventien vrij korte stukken weet hij iedere keer de toon op buitengewone wijze te treffen. Maar hij niet alleen, zo schittert Benhammou in het titelstuk 'Oraison' met bijzonder slagwerk, duidelijk meer dan ondersteunend. Op de achtergrond horen we Lafont, met voorzichtige aanslagen. Het album staat vol met verwijzingen naar het thema dat Imbert koos. Er is het indrukwekkende 'Strassen Des Gedenkens' en het introspectieve 'Oraison De Emile Latil', waarin hij stilstaat bij een van de slachtoffers van de Franse bezetting tijdens de Tweede Wereldoorlog. Een stuk dat zich uitstekend leent voor de basklarinet. Prachtig klinkt ook het innemende 'L’Atlantique', met wederom een sterke bijdrage van Benhammou.

Het delicate pianospel van Lafont kunnen we optimaal bewonderen in 'For Years' en het krijgt een vervolg in 'Chant De Bataille', waarin Imbert verwijst naar de omstreden dichter Georges Bataille. Een slepend ritmisch patroon hier, wat voor Imbert de voedingsbodem levert voor een bijzonder intieme solo op sopraansax. En verderop horen we Lafont weer solo, het ritme strak met de linkerhand, boeiende motieven met rechts. Een stuk dat in alles weemoed uitstraalt. In 'Oraison d’Eugène Revest' en 'Oraison De Clement Plane' staat Imbert stil bij de kinderen die omkwamen tijdens de Eerste Wereldoorlog en ook hier weet het kwartet op bijzondere wijze de gemoederen in beweging te krijgen. De basklarinet horen we weer in 'Timon En Berceuse' en 'Petite Sauge Couleur Garance', dat hij samen met 'Malo’s Sunset' opdraagt aan zijn drie kinderen.

Foto: Muriel Despiau

Labels: cd, Raphaël Imbert

(Ben Taffijn, 13.1.22) - [print] - [naar boven]

Ik geef eerlijk toe dat ik een persexemplaar van het bij ACT verschenen 'Odd Wisdom' aanvroeg vanwege saxofonist Donny McCaslin en gitarist Ben Monder. Sterker nog, Diego Pinera, onder wiens leiding dit album gestalte kreeg, was mij volkomen onbekend. En toch woont deze uit Uruguay afkomstige drummer al weer bijna twintig jaar in Berlijn, niet zo heel ver hier vandaan. Een veelzijdig talent, zo blijkt uit dit boeiende album, waarop we naast de drie hierboven genoemde musici ook nog bassist Scott Colley horen.

Volgens Pinera zelf is 'Odd Wisdom' een zeer persoonlijk album geworden: "It bringt together all of the sounds and rhythms that I have been working on for the past decade." En dat blijkt een zeer divers palet te zijn, want reeds in opener 'Clave Tune' horen we dat Pinera een drummer is die zich niet beperkt tot de binnen de jazz gangbare ritmische structuren. Hier klinken ook duidelijk zijn Zuid-Amerikaanse wortels door, zonder dat er het etiket 'Latin' opgeplakt kan worden en neigt het zo nu en dan ook zeker naar de percussie zoals die vaak in de meer experimentele muziek klinkt. Maar ondanks Pinera's percussieve uitweidingen klinkt dit album juist nergens bijzonder experimenteel. Integendeel, de nummers liggen uitstekend in het gehoor en zijn over het algemeen ronduit melodieus te noemen.

Dat past natuurlijk ook prima bij een saxofonist als McCaslin, die juist bekend staat om zijn fraaie melodische lijnen, een kwaliteit die je bij Monder eveneens terugvindt. Een hoogtepunt op het album is het langzame stuk 'Conversation With Myself', waarin werkelijk alles klopt. De zeer bescheiden rollen van Pinera en Colley, de fluisterzachte en innemende solo van McCaslin en verderop het ritmische duet tussen McCaslin en Monder, het maakt dit tot een prachtig stuk. Het zijn kwaliteiten waar het al even innemende 'Space' evenzeer aan voldoet. En het staat nergens vermeld, maar aan het Spaans te horen is het volgens mij toch Pinera die we hier horen zingen. 

Sowieso is dit over het algemeen een vrij ingetogen album, dat zijn kracht ontleent aan zorgvuldig en fijnbesnaard (samen)spel. Zelfs in een wat dynamischer stuk als 'Mi Cosmos' klinkt het allemaal nog steeds vrij ingetogen. Een prachtig stuk overigens, vanwege de indrukwekkende solo van McCaslin, melodieus en experimenteel tegelijk, maar zeker ook door het slagwerk van Pinera, dat hier in een lange solo uitstekend bewonderd kan worden. Die Zuid-Amerikaanse wortels van Pinera vinden we ook mooi terug in 'De Madrugada'. De soepel geblazen solo van McCaslin past prachtig bij de dansbare ritmiek van Pinera en Colley.

Klik hier om dit album te beluisteren.

Labels: Ben Monder, cd, Diego Pinera, Donny McCaslin, Scott Colley

(Ben Taffijn, 10.1.22) - [print] - [naar boven]

Concert
Big! Band! Bang!
WE Big Band, donderdag 16 december 2021, Pelt Jazz, CC Palethe, Pelt

Soms kun je maar pech hebben. Dan heb je in februari 2020 net met veel enthousiasme en geschikte muzikale maten een kakelverse bigband opgericht, waarvoor je een mooie setlist klaar hebt liggen en dan valt plotseling de gelegenheid om concerten te geven weg. Het overkwam trompettist Carlo Nardozza, artistiek leider van de WE Big Band. De coronapandemie doorkruiste zijn plannen, want de Genkenaar had om zich heen een veelbelovend gezelschap verzameld, met jonge toptalenten uit het Limburgse. Naast het spelen met zijn eigen formaties verdiende Nardozza zijn sporen als graag gezien bandlid in gerenommeerde formaties als het Brussels Jazz Orchestra, de WDR Big Band en het Metropole Orkest. Al die ideeën en ervaringen bleken nu volledig tot wasdom te zijn gekomen in de WE Big Band, die ondanks de coronabeperkingen een indrukwekkend en zeer onderhoudend optreden wist neer te zetten voor Pelt Jazz in CC Palethe.

Een valkuil bij bigbands kan soms zijn dat de verveling na een tijdje toeslaat bij de toehoorder, bijvoorbeeld vanwege een routineuze uitvoering. Niets daarvan bij deze fris klinkende bigband; daar zorgden de gevarieerde setlist, de uitstekende arrangementen en de sterke solistische bijdragen wel voor. De leider gaf zelf het goede voorbeeld met boeiende en verhalende improvisaties op trompet en bugel. Antoine Colin schitterde in 'Juaninfron' met stevig, high energy trompetwerk in de hogere regionen, gevolgd door een sterke sopraansaxsolo van Daniël Daemen. Mooie tutti's met de trompetten in de hoofdrol zorgden voor een filmisch gevoel; het zou zo een Bond-thema kunnen zijn. Nardozza toonde zich bijzonder onderhoudend met leuke anekdotes en milde ironie in zijn aankondigingen. Zo bleek 'Down To Bernina' geïnspireerd te zijn door een soort dollemansrit in een camionette waarmee hij ooit de Berninapas in Zwitserland afdenderde - de rem bleek niet te werken. Het stuk begon als een duo Nardozza-Daemen en werd vervolgens zeer visueel ingevuld door het orkest.

De ballade 'Commencar De Novo' droeg Nardozza op aan de vorig jaar overleden Ack van Rooyen. De volvette klank van zijn bugel, de melancholie en de late night feel vormden een passende ode aan deze gigant. Frederic Weatherly zou tevreden zijn om te merken dat zijn in 1913 geschreven 'Danny Boy' de tand des tijds nog steeds doorstaat. Zeker in zo'n aangenaam warme uitvoering met een feature voor Bram Weijters, die vaste pianist Ewout Pierreux deze avond prima verving. Nog zo'n ballade die langskwam was 'Paisellu Miu' van de Belgisch-Italiaanse zanger Rocco Granata. Een lied over een plek waar je je thuis voelt, dat inmiddels een soort lijflied is geworden voor Nardozza. De WE Big Band sloot af in Zuid-Amerikaanse sferen met 'Caravan', altijd fijn om weer te horen.

Het toch nog talrijke publiek werd tenslotte naar huis gestuurd met een verrassende toegift in de vorm van een als kerstsong verklede versie van 'Felicità', een hit uit 1982 van Al Bano en Romina Power.

Dat de WE Big Band met zijn spelplezier, virtuositeit en saamhorigheid een eigen plek gaat opeisen in het topsegment van de Europese bigbands lijdt eigenlijk geen twijfel. Het zou ook verdiend zijn!

Klik hier voor foto's van dit concert door Cees van de Ven.

Labels: Carlo Nardozza, concert, dec21, WE Big Band

(Maarten van de Ven, 8.1.22) - [print] - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.