Bijna 42.000 muziekliefhebbers bezochten Gent Jazz, dat plaatsvond van 7 tot en met 16 juli op de Bijlokesite. Deze 21ste editie was er een waarop een aantal grote namen het podium betraden: Van Morrison, Melody Gardot en Sting. Jazzlegende Archie Shepp (85), die samen met pianist Jason Moran optrad, zorgde bij velen voor kippenvelmomenten.

Daarnaast was er zoals ieder jaar ook weer veel excellente jazz te versmaden, met optredens van onder anderen De Beren Gieren, Charles Lloyd & Bill Frisell en SoundPrints (het Dave Douglas & Joe Lovano Quintet).

Cees van de Ven was ook dit jaar weer aanwezig om fotografisch verslag te doen van een mooie editie van Gent Jazz. Klik hier om zijn beste zwart-witfoto's van Gent Jazz 2022 te bekijken.

Labels: Archie Shepp, festival, fotografie, gent jazz, Jason Moran

(Maarten van de Ven, 31.7.22) - [print] - [naar boven]

Sinds jaar en dag is North Sea Jazz ook het festival dat de helden van weleer eert. De mannen - ja, toen vrijwel altijd nog mannen - die de jazz in de jaren 50 en 60 van de vorige eeuw vormgaven. Herbie Hancock was dit jaar artist in residence, maar er waren ook concerten van Ron Carter, Han Bennink, Charles Lloyd en Archie Shepp. Verder op de zondag het trio van Vijay Iyer, eerder te horen tijdens de laatste editie van November Music.

Charles Lloyd is inmiddels vierentachtig, maar actiever dan ooit. Met zijn Marvels sloeg hij enkele jaren geleden een nieuw en bijzonder succesvol pad in. Met gitarist Bill Frisell en pedal-steelgitarist Greg Leisz legt hij de verbinding tussen jazz aan de ene kant en country en folk aan de andere kant. Het mooiste bewijs is het uit 2018 stammende 'Vanished Gardens' dat het kwintet opnam met Lucinda Williams. De muziek van Lloyd heeft altijd iets uiterst relaxed, zelfs in de meer uptempo stukken. Een stijl waar de ritmesectie, bestaande uit Reuben Rogers en Eric Harland, prima bij past. Dat de laatste tijdens dit concert wordt vervangen door Kendrick Scott doet daar gelukkig niets aan af. De man zelf heeft er nog steeds duidelijk plezier in en geeft de ene na de andere boeiende, maar ook diepgravende solo. Meestal op tenorsax, soms op fluit.

De conditie van Archie Shepp, inmiddels vijfentachtig, laat helaas wel het een en ander te wensen over. Als je hem ziet strompelen over het podium houd je je hart vast. Zelfs de tenorsax moet hem in handen worden gegeven. Alleen dan komt het, zodra het mondstuk zijn lippen beroert. Echt herrie maken kan hij niet meer, die tijd van activisme is voorgoed voorbij, maar zolang hij zich beperkt tot ballades, prachtig vormgegeven in duet met pianist Jason Moran, gaat het eigenlijk best goed. Sterker nog, als Shepp met gebroken, getormenteerde stem gaat zingen, spirtuals als 'Motherless Child' en 'Let My People Go', maakt dat diepe indruk. Prachtig zijn ook die paar duetten die hij met Marion Rampal zingt. Vooral klassieker 'Ain’t Misbehavin’' valt daarbij op. Moran heeft al eerder bewezen open te staan voor het klassieke jazzrepertoire, bijvoorbeeld met zijn album 'All Rise: A Joyful Elegy For Fats Waller' uit 2014 en laat ook hier horen dit repertoire met veel gevoel voor het voetlicht te kunnen brengen. Een memorabel concert, zeker gezien de fysieke conditie van Shepp. De kans dat we dit nog een keer mee gaan maken, acht ik niet groot.

Dat geldt waarschijnlijk niet voor Vijay Iyer, al krijgt niemand garanties in het leven. Ik stond reeds eerder stil bij 'Uneasy', het bij ECM Records verschenen debuut van dit onwaarschijnlijk goede trio, een van de meest bijzondere pianotrio's van dit moment, dat Iyer vormt met bassiste Linda May Han Oh en drummer Tyshawn Sorey. Kenmerkend, schreef ik al, is 'het enorme ritmegevoel en het vermogen om de luisteraar vast te pakken en gedurende dit vrij lange album niet meer los te laten'. Voeg daar de live-ervaring aan toe. Ik stond er reeds bij stil naar aanleiding van het concert november jongstleden en doe dat hier nog maar eens. Simpelweg omdat wat hier gebeurt zo onwaarschijnlijk goed is. Drie bijzonder eigenzinnige musici die samen streven naar eenheid en daar meer dan overtuigend in slagen. Alle drie verkeren ze op eenzame hoogte, samen zijn ze onverwoestbaar.

Iyer excelleert met de meest creatieve ritmische patronen, zich bewegend tussen jazz, folk en klassieke muziek. May Han Oh voegt er onvervalste swing aan toe en Sorey laat horen - het lijkt Han Bennink wel - dat je kwaliteit als drummer niet schuilt in de grootte van het drumstel. Een snaredrum, een basdrum en drie bekkens, maar wat een geluid, wat een groove! En dan na twee stukken, die zo ongeveer het hele concert in beslag nemen, zegt Iyer: "I think we open the space a little bit". Geen idee wat hij daarmee bedoelt, maar wat volgt is een prachtige, bijzonder introspectieve pianosolo, al even fragiel ondersteund door May Han Oh en Sorey en heel langzaam bouwt het trio die solo verder uit, krijgt het stuk vleugels. Een mooiere afsluiting van een alleszins geslaagd vijftigste editie van North Sea Jazz is niet denkbaar.

Klik hier voor een fotografisch verslag van de derde en laatste dag van North Sea Jazz 2022 door Louis Obbens.

Labels: Archie Shepp, Charles Lloyd, festival, jul22, Linda May Han Oh, north sea jazz, Tyshawn Sorey, Vijay Iyer

(Ben Taffijn, 26.7.22) - [print] - [naar boven]

In dit vierde concert dat gitarist Dirk Serries vanuit A New Wave Of Jazz organiseert bij de PlusEtage in Baarle-Nassau treedt hij aan met celliste Lucija Gregov en percussionist Kris Vanderstraeten. En omdat we Gregov vooral kennen van het Hydra Ensemble, hier ook maar meteen aandacht voor het recent bij A New Wave Of Jazz verschenen 'Vistas' van dit ensemble.

Een zomeravond en dus de ramen wijd open. Alleen waar je dan niet op rekent is op een amateurkoor, waarvan de leden buiten een wedstrijd lijken te houden in wie het meest vals kan zingen. Dan de ramen maar weer dicht en gelukkig weten deze drie musici de kunsten van dit koor al vrij snel te overstemmen. Terwijl Gregov en Serries elkaar afwisselen met krachtige interventies, weet Vanderstraeten de vrij gevallen gaten netjes op te vullen met een breed scala aan klanken. Vanderstraeten is geen drummer, ik vraag me af of hij nog ergens een onvervalst drumstel heeft staan, maar een verzamelaar van allerlei attributen waarmee je geluid kunt maken, letterlijk een koffer vol. Een handvol kleine trommeltjes dient daarbij vaker als ondergrond dan als instrumenten om zelf te bespelen. Vrije improvisatie moet je vooral zien en dat geldt des te meer als Vanderstraeten aan het werk is.

Er klinken 'mooie noten', maar zeker zo vaak gaan deze drie musici op zoek naar stroeve, schurende, ruwe en ongepolijste klanken. Precies datgene wat de leraar vroeger verbood, trekt nu aan. En net als we dan dankzij Gregov in een melodische groove geraken, gaat het brandalarm af. Het duurt even voor het tot ons doordringt dat we naar buiten moeten, het is immers meestal voor niets. Gelukkig blijkt eenmaal buiten dat er ook nu weer niets aan de hand is. Na dit ongeplande intermezzo vervolgt Serries met een mooi ritmisch patroon, waarna de drie al weer snel in de flow zitten.

Het koor is inmiddels uitgezongen, de ramen kunnen weer open, de bierglazen zijn weer bijgevuld en dus kan de tweede set beginnen. Nu zijn het de vogels die hun mond niet kunnen houden, maar erg kunnen we dat niet vinden. Sterker nog: onze musici lijken er rekening mee te houden. Voorzichtig beginnen ze deze set, op de grens van stilte en geluid. De opmaat tot een aanmerkelijk ingetogener deel, al loopt de spanning ook nu gaandeweg op. Het mooiste moment is als Vanderstraeten zijn strijkstok erbij pakt en daarmee een houten instrumentje aangesloten op de elektriciteit bespeelt. Het levert een prachtig duet op met Gregov en een van de hoogtepunten van dit concert.

Eind vorig jaar verscheen het debuutalbum van het Hydra Ensemble, 'Voltas'. Inmiddels ligt er al weer een opvolger: 'Vistas'. Een bijzonder kwartet, bestaande uit Rutger Zuydervelt, bassist Gonçalo Almeida en twee cellisten: Nina Hitz en de hierboven reeds genoemde Gregov. Aan de hand van dit debuut definieerde ik de muziek van dit kwartet als een geluidswereld die het midden houdt tussen experimentele elektronica, geïmproviseerde muziek en hedendaags gecomponeerde kamermuziek. Een uitspraak die onverkort van toepassing is op dit tweede, al even spannende album.

Na een vrij strak en ritmisch eerste deel valt ons 'Vista II' op, een uiterst beheerste klanksculptuur, vol onverwachte, vaak opvallend percussieve geluiden. En verderop doet de melancholie op meesterlijke wijze zijn intrede. In het derde deel is de klankwereld soms nog subtieler, al valt dit deel met name op door de dwingende onderstroom, uitmondend in een overdonderend ritmisch patroon. Zuydervelt kleurt het vierde deel, door de akoestische verrichtingen op subtiele wijze met zijn elektronische geluiden te verrijken. De overdonderende diversiteit, waarin hedendaagse kamermuziek experimentele elektronica ontmoet, komt wellicht nog wel het beste tot uiting in het ritmische vijfde deel en het afsluitende stuk van dit boeiende album.

Labels: cd, concert, Dirk Serries, hydra ensemble, jun22, kris vanderstraeten, lucija gregov

(Ben Taffijn, 24.7.22) - [print] - [naar boven]

Op 12 juli overleed op 78-jarige leeftijd Hammondorganist Herbert Noord.

In 1967 formeerde Herbert Noord zijn eerste eigen groep met onder meer Hans Dulfer. In 1969 bracht hij met deze groep het debuutalbum 'Live At The Bohemia Jazza Club' uit. In de zeventiger jaren maakte Herbert platen met onder anderen Alan Laurillard, de Amerikaanse saxofonist Harvey Kaiser en de Amerikaanse gitarist Paul Weeden. Met Kaiser tourde Herbert diverse malen door de Verenigde Staten.

In 1989 formeerde hij met tenorsaxofonist Rinus Groeneveld en drummer Pierre van der Linden de zeer succesvolle formatie Advanced Warning. De band bracht verschillende cd's uit, speelde diverse keren op het North Sea Jazz Festival, tourde regelmatig door Duitsland en Zwitserland en was een graag geziene gast op de belangrijke podia en festivals in Nederland.

Tussen 2005 en 2016 was Herbert als columnist verbonden aan Draai om je oren. Daarin beklaagde hij zich regelmatig over de stand van zaken wat jazz betreft. In 64 kritisch-humoristische columns behandelde hij een scala aan onderwerpen, variërend van het verdwijnen van radiozender Arrow Jazz tot 'foute uitgangspunten die leiden tot de oprichting van een jazzblad'. "De kans dat kamikazepiloten hun op vernietiging gerichte actie overleefden mag vele malen hoger worden ingeschat dan de overlevingskans van een jazzblad in ons land."

In 2005 had Jacques Los een interview met Herbert Noord, dat je hier nog eens kunt lezen. "Wat mij betreft moet muziek aan twee voorwaarden voldoen: het moet spannend zijn en het moet swingen."

Foto: Cees van de Ven

Labels: herbert noord, in memoriam

(Maarten van de Ven, 23.7.22) - [print] - [naar boven]

Het Julian Lage Trio is een van de bands die speelde in de vernieuwde Madeira van het Ahoy-complex. De energie van het Julian Lage Trio, met bassist Jorge Roeder en drummer Dave King, was vreugdevol, kleurrijk en voorzien van vele emoties. Het trio speelde stukken van hun laatste album 'Squint' en het album 'Arclight' uit 2016. Het luisteren naar een optreden van Julian Lage is een verademing. Een positieve vibe, gekoppeld aan dartelende gitaarklanken met een diepgeworteld gevoel van ritme en dynamiek, en een samensmelting van de drie muzikanten, maakte de muziek een bijna volmaakte luisterervaring.

De groepsgeest van het kwartet van trompettist Avishai Cohen was een factor van belang voor het succes van het optreden. De vier muzikanten kennen elkaar door en door. Het kwartet speelde integraal de 9-delige suite van het album 'Naked Truth' uit 2022. In dit geval intens ceremonieel, vaak zachtaardig, bij vlagen triest en altijd met elegantie uitgevoerd. Deze poëtische stemming blijft tijdens het hele concert intact, maar het wordt nooit eentonig of langdradig. De muziek is steeds voorzien van cruciale, mooi geplaatste noten en voorzien van een stemmige en passende ritmiek. Zelfs een door Cohen voorgedragen gedicht van de spirituele dichter Zelda Schneurson Mishkovsky ontbrak niet tijdens deze avond. De naakte waarheid is zowel ingetogen als gewaagd!

Klik hier voor een fotografisch verslag van de tweede dag van North Sea Jazz 2022 door Louis Obbens.

Labels: avishai cohen, festival, jul22, julian lage, north sea jazz

(Louis Obbens, 20.7.22) - [print] - [naar boven]

Onvervalste jazz op deze tweede dag van North Sea Jazz. Han Bennink doet zijn tachtigste verjaardag nog eens dunnetjes over, Kris Davis laat met 'Diatom Ribbons' horen hoe je de jazz kunt vernieuwen en Tineke Postma en James Brandon Lewis laten horen hoe je de traditie een stap verder kunt brengen. Daartussen zit nog een concert van John McLaughlin & The 4th Dimension. De enige vandaag die morrelt aan de grenzen van het muziekgenre.

Han Bennink behoeft al lang geen krans meer. Ruim zestig jaar (!) zit hij inmiddels achter die drumkit. En hoe klein ook - in Ahoy was hij met zijn standaarduitrusting voor Benninks doen nog redelijk groot - Bennink haalt er een machtig geluid uit. Clowneske grappen blijven ook nu niet uit - de handdoek gaat op de trommels, over zijn hoofd en dient als stokken - maar gaan nooit ten koste van de timing en het grenzeloze gevoel voor ritme. Drie miniconcerten vandaag, waarvan de meest bijzondere de duoset is met pianiste Aki Takase. In 2011 brachten ze samen 'Two For Two' uit bij Intakt Records, een album waarin klassiekers uit de geschiedenis van de jazz worden afgewisseld met soms knotsgekke improvisaties. En gelukkig, hier bewandelen de twee dezelfde weg. "Dit is voor de inleiding van het concert", zegt Bennink. Wat daarna volgt is een explosie van piano- en slagwerkklanken, gevolgd door een mierzoete melodie. Iets dat het ICP Orchestra ook altijd zo goed kan. Hier voor de gelegenheid uitgebreid met Joris Roelofs op basklarinet en Ben van Gelder op altsax, maar zonder cellist Tristan Honsinger en met Joost Buis als vervanging voor Wolter Wierbos. Daar zit Han trots in het midden, vol uitgelicht. Het bevalt hem prima. Tussen deze twee miniconcerten zit er nog eentje van het trio dat Bennink vormt met gitarist Reinier Baas en Van Gelder. Ritmisch vormen Bennink en Baas een ware eenheid, die elkaar soepel aftasten. "Ga je gang", zeggen ze tegen Van Gelder, die zich dit geen twee keer laat zeggen.

Kris Davis is zonder meer een van de meest boeiende pianisten van dit moment. En hoera, vandaag is ze zelfs twee keer te horen. Met haar eigen project 'Diatom Ribbons' en als lid van het meest recente kwintet van altsaxofoniste Tineke Postma, waarmee ze in 2020 'Freya' maakte, dat hier nu live klinkt. In 2019 bracht Davis bij haar eigen Pyroclastic Records 'Diatom Ribbons' uit. Hoe je jazz kunt vernieuwen? Zo dus. Experimentele elektronica wordt hier op een grandioze wijze vermengt met bijzonder ritmische jazz. Val Jeanty kende ik nog niet, maar van deze dame moet ik absoluut meer horen. Geniaal hoe zij de meest bizarre elektronische uitingen en gesproken samples door Davis' composities mengt. Neem 'Kingfisher', een nieuw stuk, en de wijze waarop die woorden 'journey into sound' op alle mogelijke manieren door de muziek vervlochten worden, de rillingen lopen je over de rug. En dan hebben we als solist naast Davis nog tenorsaxofonist Tony Malaby. Over wie ik ooit schreef dat 'die fragiele en intense noten kan blazen, maar ook gevoel heeft voor het meer gruizige en ongepolijste werk'. Daar doe ik niets aan af. Verder een ritmesectie die als een stoomwals door de set gaat: Trevor Dunn op basgitaar en Johnathan Blake op drums. Kris, vooral doorgaan hiermee.

Veelzijdig als ze is, laat ze bij Postma een totaal andere kant horen. Maar wat een kwintet! Als je deze line-up bij elkaar weet te krijgen - naast Postma en Davis horen we trompettist Ralph Alessi, bassist Robert Landfermann en drummer Tristan Renfrow - behoor je tot de groten. En dat geldt zonder meer voor Postma. Een lyrische altsaxofoniste, die hier de abstractie zeker niet uit de weg gaat. En wat een prachtige stukken schreef ze, waarmee ze eens te meer laat horen ook een eersteklas componiste te zijn. En bijzonder opvallend: al deze vijf zeer uitgesproken musici krijgen volop de ruimte te laten horen hoe goed ze zijn. Grote klasse!

Dat geldt evenzeer voor het kwartet van tenorsaxofonist James Brandon Lewis. Twee bij Intakt Records uitgebrachte albums, 'Molecular' en 'Code Of Being' brachten ons al in de stemming. Maar hoe mooi ook, live overtreft Lewis alle verwachtingen. Met een ongekende energie razen hij en pianist Arùan Ortiz, bassist Brad Jones en drummer Chad Taylor door een prachtige collectie stukken. Heb je als luisteraar bij het laatste concert nog wel eens de neiging met je gedachten wat af te dwalen, na een uurtje of zes à zeven muziek zitten de hersens ook bij mij vol), niet hier. Lewis houdt je zonder meer bij de les.

Dat lukt John McLaughlin eerder op de avond minder goed, althans deels. Er zijn prachtige momenten, vol tegen rock aanleunende jazz, met flinke scheuten blues en altijd aangelengd met duidelijk aan de Indiase muziek ontleende patronen, een muziekvorm waar deze gitarist al minstens een halve eeuw in grasduint. Maar ik kan helemaal niets met het mierzoete, ongekend sentimentele 'The Creator Has A Master Plan'. En dan heb ik het niet alleen over de tekst die handelt over love en peace, maar vooral over de nietszeggende muziek. Helaas niet het enige moment waar hij de mist ingaat, wel het meest sprekende.

Klik hier voor een fotografisch verslag van de tweede dag van North Sea Jazz 2022 door Louis Obbens. Foto Tineke Postma Freya Group: John Ferguson, London Jazz News.

Labels: festival, Han Bennink, James Brandon Lewis, John McLaughlin, jul22, Kris Davis, north sea jazz, Tineke Postma

(Ben Taffijn, 18.7.22) - [print] - [naar boven]

Gary Bartz & Maisha openden met speels gemak het NSJ-festival 2022 in de Congo. De legendarische Amerikaanse jazzsaxofonist Bartz speelde, net zoals de op het festival aanwezige Ron Carter en Harbie Hancock, met vele grootheiden uit de jazz, zoals Miles Davis. De combinatie van smeuïge Britse groove en de fijnzinnige swing van Gary Bartz pakten goed uit. Bartz is prominent aanwezig in zijn rol als solist, met de band Maisha in een ondersteunende rol. Ook de individuele muzikanten van Maisha grepen de kansen om zich solistisch te profileren, met beide handen aan.

Alles dat uit de koker komt van Ambrose Akinmusire en zijn kwartet verandert in goud. Technisch van weergaloos gehalte, gekoppeld aan een immense creativiteit, weet de zeer talentvolle trompettist het publiek in de stampvolle Madeira schijnbaar moeiteloos te boeien. De weergaloze trompetimprovisaties, de virtuositeit en een empathische connectie met zijn akoestisch kwartet zijn al even aangrijpend als ontroerend.

Het meest verrassende optreden van North Sea Jazz 2022 werd misschien wel uitgevoerd door het ensemble van de Zuid-Afrikaanse toetsenist Nduduzo Makhatini. Hij is bekend als lid van Shabaka Hutchings and the Ancestors, maar presenteerde recentelijk zijn fantastische album 'In The Spirit Of Ntu'. De voorouders van Makhathini's gemeenschap verzetten zich tegen de verschrikkingen van de apartheid - en personifieerden dat verzet als 'Ntu'. Makhatini vertelt hier uitgebreid over tijdens het optreden. Maar in de spiksplinternieuwe Missouri werd vooral vol overgave spirituele jazz verbonden met oorspronkelijke, levenslustige klanken uit de Zuid-Afrikaanse volksmuziek. Vaak intens en zonder mededogen, maar bij vlagen ook sensitief. De bijdragen van het magische saxofoongeluid van Logan Richardson en die van de ritmische tandem maakten het tot een gedenkwaardig concert.

Klik hier voor een fotografisch verslag van de eerste dag van North Sea Jazz 2022 door Louis Obbens.

Labels: ambrose akinmusire, festival, gary bartz, jul22, maisha, nduduzo makhatini, north sea jazz

(Louis Obbens, 16.7.22) - [print] - [naar boven]

Als je zo als ik niet van grote mensenmassa's houdt, is het zo rond zeven uur 's avonds wel even slikken. Zeker als je dan net toevallig op dat moment, voetje voor voetje, van het ene einde van het uitgebreide Ahoy-complex naar het andere moet zien te komen. North Sea Jazz is na twee jaar afwezigheid weer terug en ik blijk niet de enige die dat weet. Maar mooi weer en goede muziek maken veel goed en aan beiden was niet echt gebrek.

Zo'n eerste dag, na twee gemiste jaren, mag dan wel wat funky verlopen en dus koos ik voor Makaya McCraven, die stukken bracht van het vorig jaar verschenen 'Deciphering The Message' en een nog uit te komen album en voor Steve Coleman & Five Elements, waarvan onlangs het prachtige en door mij bejubelde 'Live At The Village Vanguard Volume II (Mdw Ntr)' het licht zag.

Maar eerst Marike van Dijk. Reeds eind 2019 kreeg ze de jaarlijkse compositieopdracht. Nu ruim twee jaar later mogen we het resultaat horen: 'Stranded'. De titel ontleende de saxofoniste aan de afgelopen twee jaar, waarin ze vast zat in Australië, waar ze naartoe was gegaan vanwege een PhD, maar pas tweeënhalf jaar later weer weg kon. Met 'The Stereography Project' bewees Van Dijk al eerder een eigenzinnige componist te zijn, die graag met wat grotere ensembles werkt. Met, en dat blijkt ook weer bij de negen musici die ze voor dit 'Stranded' vroeg, een zeer gelukkige hand van kiezen. Het past bij iemand als Van Dijk, die niet per se zelf in de schijnwerpers hoeft te staan, dat ze in staat is om voor zo'n gebeurtenis een redelijk hecht ensemble om zich heen te verzamelen. En de muziek is er ook al niet minder veelzijdig op geworden, zich bewegend tussen klassieke kamermuziek en postrock en zowat alle denkbare tussenstapjes, inclusief prachtige klanklandschappen en de nodige funk. Enige puntje van kritiek is de aanwezigheid van twee drummers. Dat levert vaak bijzonder veel op, maar soms zijn die twee ook zodanig overheersend dat die andere zeven musici er niet bovenuit komen.

Makaya McCraven brengt ons een uur later prima in de stemming met zijn laidback funky stuff. Al is het niet primair hij die de show steelt als wel gitarist Matt Gold en trompettist Marquis Hill. Beurtelings spelen ze de melodieuze solo's. Daarbij overigens altijd stevig vasthoudend aan de structuur die McCraven met de broeierig spelende bassist Junius Paul creëert. Echt vlammen doet het eigenlijk nergens, al onderneemt zeker Gold daartoe soms wat pogingen. En dat lag nu eens niet aan het publiek dat massaal naar de Congo-tent was gekomen - en met staanplaatsen kunnen er dan behoorlijk veel in.

Steve Coleman trok met zijn kwintet beduidend minder mensen. Jazz op een niveautje hoger, maar dus ook complexer, abstracter en minder eenduidig. En dus: minder luisteraars. De magie van 'Live At The Village Vanguard Volume II (Mdw Ntr)' ontbrak, maar ja: de Congo is dan ook geen Village Vanguard. De enige die er zo nu en dan in slaagde om de boel te laten overkoken was rapper Kokayi, met zijn spervuur aan vocale kunsten. Wat restte was een prima set met bijzonder goede muziek, meer dan voldoende.

Later op de avond nog even het Canadese kwartet BadBadNotGood gefrequenteerd. Muziek die eigenlijk nergens echt onder te brengen is en daardoor op mij overkomt als vlees noch vis. Er zit stevige rock in, maar zonder gitaren. Maar wel een tenorsax waaruit van die lounge-achtige melodieën komen die helemaal niet bij die rock passen. En na drie nummers weet je, de volgende drie zijn ongetwijfeld meer van hetzelfde: lounge met een rafeltje. Op naar dag 2.

Klik hier voor een fotografisch verslag van de eerste dag van North Sea Jazz 2022 door Louis Obbens. Met dank aan Henning Bolte voor de foto van Marike van Dijk.

Labels: BadBadNotGood, festival, jul22, Makaya McCraven, Marike van Dijk, north sea jazz, Steve Coleman & Five Elements

(Ben Taffijn, 14.7.22) - [print] - [naar boven]

Kort voor Covid-19 alles stil legde, in januari 2020, nam saxofonist James Brandon Lewis met zijn kwartet het album 'Molecular' op voor Intakt Records. Ruim een jaar later, in mei 2021, werd het album voor het eerst live gespeeld tijdens het Unerhört!-festival in Zürich. Toch in Zwitserland nam men in diezelfde maand de stukken op die terug te vinden zijn op het eind vorig jaar, eveneens bij Intakt, verschenen tweede album, 'Code Of Being'. 'Molecular' kwam hier nooit aan bod, daarom hier aandacht voor beide albums.

De kwaliteiten van Lewis, zonder meer een van de beste saxofonisten van dit moment, komen mooi tot uitging in de ballade 'First Importance', het tweede stuk op 'Molecular'. Uiterst fragiel, maar ook kleurrijk geeft hij hier zijn noten vorm, al even subtiel begeleid door ingetogen pianospel van Arùan Ortiz. In 'Helix' gaat het er dynamischer aan toe en krijgen we inzicht in de bijzondere ritmesectie, bestaande uit bassist Brad Jones en drummer Chad Taylor. Met name de solo van die laatste laat hier niets te wensen over. En toch, ik prefereer van deze musici de langzame stukken, zoals dat slome ritme in het titelstuk, 'Molecular'. Die stromende partij van Ortiz, zo perfect begeleid door Jones, dat wat nasale, licht getormenteerde spel van Lewis verderop, meebewegend op de stroom: het is gewoon perfect. Of neem het veel te korte 'Cesaire' en de prachtige wijze waarop Lewis hier iedere keer de melodie in abstracties laat oplossen, om het tegen het einde volledig te laten ontsporen.

'Breaking Code' is mooi vanwege Ortiz' spel - wat een fantastische pianist is dat - maar ook zeker door die ontroerend mooie partij van Lewis en tot slot het laatste nummer, 'Loverly' vanwege die prachtige solo van Jones. Daarnaast moet ook het meeslepende 'Neosho' worden genoemd. Het is vooral Ortiz die hier met zijn ritmische spel de toon zet en zo een uitstekende bedding legt voor het extraverte spel van Lewis. En met zo'n ritmesectie erbij wordt het dan helemaal een feest.

Op het album 'Code Of Being' borduurt Lewis voort op de ingeslagen weg. Het belangrijkste verschil is dat de nummers over het algemeen langer zijn en het kwartet dus ook meer de tijd neemt om de thema's uit te werken. Bassist Brad Jones en drummer Chad Taylor zijn dan ook direct in de vrij pittige opener 'Resonance' sterker aanwezig. Een ander belangrijk verschil is dat de diverse muzikale sferen op dit album meer door elkaar lopen. In die eerste twee stukken 'Resonance' en 'Archimedean' zitten zowel langzame als snelle delen. Maar het mooiste voorbeeld is zonder meer 'Where Is Hella', verderop op het album. Bijzonder is hier ook die afwisseling tussen uiterst melodieus, bijna dansbaar en vergaande abstractie.

'Every Atom Glows' is het eerste stuk dat in zijn geheel als ballade omschreven kan worden, met een bijzondere rol voor Jones en Taylor. Het is tevens ook het enige nummer dat volledig aan die kwalificatie voldoet, het enige stuk dat er nog enigszins in de buurt komt is het afsluitende 'Tessera'. Over het algemeen kunnen we dus stellen dat dit 'Code Of Being', het titelstuk is er een ander mooi voorbeeld van, een dynamischer album is geworden dan 'Molecular', met krachtige, grenzeloze solo's van Lewis en een ritmesectie die hier zichzelf overtreft. 

Op zaterdag 9 juli treedt het James Brandon Lewis Quartet op tijdens North Sea Jazz.

Labels: cd, James Brandon Lewis

(Ben Taffijn, 6.7.22) - [print] - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Rest in peace
Henny Vonk
(1937-2025)
Foto: Cees van de Ven

Cd van het moment:
Spinifex - Maxximus
Klik op de hoes om dit album te beluisteren en voor meer info

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.