Cd
Leo Cuypers – 'Leo Cuypers' (MCN, 2011)
Opname: 1973
Een van de aangenaamste dingen aan een heruitgave is dat je als luisteraar waarschijnlijk al weet wat je te wachten staat. De kwaliteit zal hoog zijn, omdat slechte platen niet vaak opnieuw worden uitgebracht. Bovendien weet iemand die een bijna 40 jaar oude opname koopt waarschijnlijk ongeveer om wat voor muziek het gaat. Dat maakt een heruitgave over het algemeen een veilige aanwinst voor elke muziekverzameling en zodoende oninteressant om over te schrijven.
Toch zijn er uitzonderingen op deze regel, zoals Leo Cuypers' opname uit 1973, waarvan er niet eens 500 in omloop zijn gebracht en die zodoende dus alleen bij het allerselectste gezelschap bekend is. Onbekend maakt onbemind en dat is de grote tragiek van veel van Cuypers' carrière: door een combinatie van persoonlijke problemen, zelfverkozen isolement en het feit dat hij in de prehistorie van de Nederlandse improvisatiemuziek doorbrak, is veel van zijn muziek onvoldoende gehoord. Alleen daarom al is de heruitgave van dit album door het bedreigde Muziek Centrum Nederland alle aandacht waard.
Met zijn voorliefde voor grote stylistische contrasten, absurde titels en onvoorstelbare techniek is Cuypers een typisch exponent van zijn tijd. Een stuk als 'Cynisch Sjabloon Theater' is hiervan een goed voorbeeld: deze improvisatie omspant alles van een soort stride tot serialisme, impressionisme en atonaal gehamer. Door zijn gevoel voor contrapunt en feilloze aanslag draagt de muziek altijd een bluesgevoel in zich. Tijdens de meest extreme passages lijken we hier te doen te hebben met Cecil Taylor op klompen, terwijl ook beelden van een ranzige pianist in een rokerige biljartkroeg soms niet ver weg zijn.
Het aan zijn collega gewijdde 'Tristano Song' is, net als het in 1995 op 'Songbook' verschenen 'Jarrett', een ode aan een andere lyrische pianist. Dit zeer stemmige en betrekkelijk eenvormige stuk is een herinnering aan het feit dat de pianist Cuypers niet als complete eenling in de wereld staat, maar juist van alle kanten beïnvloed werd. Dit kan makkelijk vergeten worden van iemand wiens carrière zo vaak onderbroken is door pauzes en die bovendien vrijwel uit het niets de landelijke podia bestormde.
Wat deze heruitgave uitermate begerenswaardig maakt, is de toevoeging van ruim een half uur aan extra materiaal, dat is opgenomen in de Brakke Grond en een VARA-studio. Op de twee lange 'Medleys' is er volop plaats voor onderzoekingen die de kortere nummers van het originele album ontberen. Hierdoor is er ruimte voor een zeer interessante deconstructie van Paul Desmonds 'Take Five', die feilloos overgaat in 'Daar Was Laatst Een Meisje Loos', alvorens terug te keren naar de vijfkwartsmaat en vervolgens te ontsporen in een wervelstorm aan noten. Deze medleys voelen minder geconcentreerd aan dan het originele album, maar laten tegelijkertijd zien hoe lyrisch een concert van Cuypers wel niet zijn kon. Dat is, voor liefhebbers van een muzikant die helaas zo onzichtbaar is gebleven, een groot goed.
Meer horen?
Op de website van het Muziek Centrum Nederland kun je Guus Janssen meerdere stukken van Cuypers horen spelen tijdens de cd-presentatie op 2 oktober 2011 in het Bimhuis, Amsterdam.Labels: cd
(Sybren Renema, 10.1.12) - [print]
- [naar boven]
Concert
Geen kers op de taart ...of toch
Oleta Adams, Ruben Hein, Ferdinand Povel & Jazz Orchestra of the Concertgebouw, vrijdag 23 december 2011, Muziekgebouw Frits Philips, Eindhoven
Buiten gedragen de seizoenen zich niet meer zoals verwacht en je zou haast denken dat het lente is. In de zaal kondigt de kersttijd zich pas aan als het Jazz Orchestra Of The Concertgebouw onder leiding van Henk Meutgeert een cocktail serveert van kerstliederen, waarbij verdienstelijke solisten zich laten opmerken zoals onder andere Jan Oosting, Joris Roelofs, Martijn van Iterson en Jan van Duikeren.
Er staat vanavond veel talent op het menu. Ruben Hein, die dit jaar nog genomineerd werd voor een 3FM Award in de categorie beste zanger, doet vele harten smelten met zijn warme volwassen stem. He makes us high to make us fly met zijn versie van 'Lazy Afternoon'. Met 'Deaf Dumb And Exposed', een nummer in vijfkwartsmaat, maakt Meutgeert aan het publiek duidelijk hoe je dit moet tellen. Hein houdt het hoofd koel en het wordt een zachte en aangename uitvoering.
Saxofonist Ferdinand Povel kreeg dit jaar niet voor niets de VPRO/Boy Edgar Prijs. Hij is het die vanavond de kers op de taart zet, onder andere met de zelfgekozen nummers 'Come Rain Or Come Shine' en 'For All We Know'. Met zijn fraaie toon en zijn vloeiende melodische lijnen brengt hij in beide nummers een prachtige vertolking in samenspel met bassist Frans van Geest.
Deze concertzaal mag dan wel de naam toegewezen krijgen van de beste concertzaal van Europa te zijn qua klank, maar aan de weergave van Oleta Adams stem schort er duidelijk iets vanavond. Van Adams, opgegroeid in de gospelmuziek, verscheen vorig jaar het album 'Let’s Stay Here'. Twee nummers van het duo Richard Rodgers/Lorenz Hart - 'Falling In Love With Love' en 'It Never Enteres My Mind' - brengen haar niet op niveau. Adams begint zwak en de nummers zijn qua geluidsniveau over de top. Ze kan het publiek niet echt overweldigen. Een rasechte soulstem krijgen we niet te horen en ook haar stemvastheid wankelt soms. 'After You’ve Gone' uit de tweede set wordt door haar na een innige intro van pianist Peter Beets té dramatisch vertolkt. Geen opmerking echter over de solist, trompettist Ruud Breuls, die het geheel nog boeiend weet te houden, zoals ook het indrukwekkende orkest dat het feestje verder opbouwt en waarbij de speelvreugde aanstekelijk werkt.
Na de pauze kondigt Meutgeert met enige trots aan dat het Jazz Orchestra Of The Concertgebouw vermeld wordt als één van de vier beste bigbands van de wereld. "Je moet liefhebben om te kunnen spelen," zei Louis Armstrong ooit, en dat doet deze band ook. Beets met zijn snelle vingers, zijn swingende tempi, zijn boogiewoogie-stijl doet het feest in de zaal opnieuw losbarsten. Na een kerstmedley van Ruben Hein ('Winterwonderland/Let It Snow/Feelin’ Good/Santa Claus Is Coming To Town') en een paar duetten van Oleta Adams wordt deze kerstparade afgesloten met een dansje van Adams met Meutgeert.
Het zijn stuk voor stuk knappe bewerkingen en composities, voortreffelijk gebracht door topmuzikanten. En op de tonen van 'We Wish You A Happy New Year' en 'I’m Dreaming Of A White Christmas' krijgen we genoeg inspiratie mee naar huis om de kerstnacht morgen nog eens over te doen met een kers op de taart en een kalkoen in de oven.
Klik hier voor foto's van dit concert door Cees van de Ven.
Labels: concert
(Gerda Boel, 7.1.12) - [print]
- [naar boven]
Festival
Stranger Than Paranoia 2011 Part 1
Kurt Rosenwinkel & Paul van Kemenade International Quintet, Stranger Than Paranoia, donderdag 22 december 2011, Paradox, Tilburg
Het jaarlijks, rondom het kerstreces, terugkerende intieme jazzfestival Stranger Than Paranoia is bij uitstek dé gelegenheid om opmerkelijke en onderscheidende muziek te beluisteren. De ambities van organisator Paul van Kemenade reiken echter verder. Een aantal jaren achtereen is het streven geweest het festival op te rekken door het Poppodium 013 erbij te betrekken. Logischerwijs door voor een breder publiek een toegankelijke mix van meer dansbare muziek te programmeren. Vanwege een gebrek aan grote publieke belangstelling is dit experiment in 2010 ter zielen gegaan. Dit jaar is het initiatief genomen tot een beperkte schaalvergroting, door het vermaarde festival in vijf dagen tijd in drie Brabantse steden (Tilburg, Breda en Den Bosch) te laten plaatsvinden.
Kurt Rosenwinkel heeft buiten kijf de laatste jaren gedemonstreerd een van de meest opmerkelijke jazzgitaristen te zijn. Tijdens Stranger Than Paranoia doet Rosenwinkel hier nog een schepje bovenop. Hij waagt zich aan solo gitaarspel waarin voortdurend het avontuur wordt gezocht. Langs beweeglijke, melodische wegen zoekt de gitarist inzichtelijk, soms duister, naar delicate gitaarlijnen met een gevoel van onderdrukte passie. Zijn voorliefde voor hornlike spel en subtiele dissonanten zitten stelselmatig in het spel opgesloten. De lange uitgesponnen solo's vinden hun weg door middel van zowel standards als originelen. De stukken worden geheel uiteengerafeld en zijn laat herkenbaar, zoals bij 'Goodbye Pork Pie Hat'. Het geluid dat Rosenwinkel uit zijn Moffa-signature gitaar tovert, houdt wel heel nadrukkelijk het midden tussen een akoestische en elektrische gitaar. De gitarist wisselt, met een gemaskeerd genoegen, op ongedwongen wijze akkoorden en solo's af. Met zijn rechterhand beroert Rosenwinkel de zes snaren, zowel met plectrum als direct met de vingers en soms zelfs gelijktijdig. De gitaarexercitie duurt meer dan een uur, maar tendeert nooit naar een moment van verveling.
Zonder opkloppen kan worden geconstateerd dat de altsaxofonist en componist Paul van Kemenade aan het einde van 2011 een glorieus jaar besluit. Waar en in welke samenstelling dan ook: Van Kemenade weet ontroering en begeestering teweeg te brengen. In 2011 zagen twee uitmuntende cd's het licht: 'Who’s In Charge' en 'Close Enough'. De laatste werd in juli bekroond met een vijfsterren-beoordeling in het prestigieuze magazine DownBeat. Op 8 december 2011 kreeg hij de kans om vier muzikale disciplines - renaissance-vocalen (Cappella Pratensis), Afrikaanse ritmiek (Seringe C.M. Gueye), flamenco (El Periquin) en jazz (Stevko Busch & Paul van Kemenade's Three Horns And A Bass) - eindelijk live te laten samensmelten tijdens een gedenkwaardig optreden in de Concertzaal in Tilburg (klik hier voor een fotoverslag door Cees van de Ven).
Paul van Kemenade vermeldt bij aanvang van het optreden in Paradox dat de vaste gitarist Frank Möbus van zijn Internationale Quintet helaas in een ziekenhuis in Berlijn verblijft vanwege de behandeling van tuberculose. Het verhindert het kwintet echter niet om retestrak, met een touch in het verleden 'Who’s In Charge' in te zetten. Met een afwisseling van tegendraads en samensmeltend spel tussen Van Kemenade en trombonist Ray Anderson wordt het stuk uiteindelijk in een virtuoze vraag-en-antwoordspel geëindigd. 'Tune For N', opgedragen aan Van Kemenade's oude leermeester Niko Langenhuijzen, is vederlicht en openbaart zich in een losse swing. Het stuk 'Ass Yet' van Anderson refereert nadrukkelijk aan de mood van de fifties, mede door het doorklinkende thema van 'Salt Peanuts'. Moderniteit wordt aangebracht door de opzwepende en onruststokende swing van drummer Han Bennink. Als een cri de coeur daalt een ballad neer om plaats te maken voor de sneltrein suspense van 'Silver Nichols'. In een ademloze afwisseling van emoties cumuleert het aanvankelijke zwaarmoedige 'Song For Che' in een Zuid-Amerikaans strijdlied met de zo kenmerkende onderhuidse dreiging. Andersons trombone in 'Funkalific' klinkt al even extatisch-virtuoos als grensverleggend. In de gedaante van een boosaardige clown of een wispelturige tovenaarsleerling doemen ongelooflijk muzikale invallen uit het koper op. Het afsluitende korte walsje vormt het spreekwoordelijke slagroom op het toetje van een optreden dat elke gemeenplaats te boven gaat.
Klik hier voor een fotoverslag van deze festivaldag van Stranger Than Paranoia 2011.
Labels: festival
(Louis Obbens, 6.1.12) - [print]
- [naar boven]
Vooruitblik
Cd-presentatie Talking Cows
Vanavond presenteren de Talking Cows - Frans Vermeerssen, Robert Jan Vermeulen, Dion Nijland en Yonga Sun - in het Bimhuis in Amsterdam hun nieuwe, derde cd 'Almost Human'. Een album dat laat horen hoe de groep zich in zeven jaar tot een hecht, flexibel en origineel ensemble heeft ontwikkeld. De aanvankelijk nog wat gescheiden stijlelementen (met als uitersten de vrije klankexploraties en de traditionele jazz) zijn samengesmolten tot een nieuwe blend. De composities van Vermeerssen en Vermeulen putten nog steeds uit de rijke geschiedenis van de jazzmuziek: van blues, rythmchanges, Ellington, impro tot funk. Maar alle stukken krijgen door de manier waarop de groep ermee aan de haal gaat een typische Talking Cows-sound.
Tevens wordt in het Bimhuis de samenwerking van Talking Cows met het Frysk Fanfare Orkest gepresenteerd, onder de titel 'Cows in Space'. Toen dirigent Jouke Hoekstra een jaar geleden in het tv-programma Vrije Geluiden een optreden van Talking Cows zag, hing hij na afloop meteen aan de telefoon met Vermeerssen en sprak: "Twee ensembles, twee componisten, jazz en fanfare, kunnen we daar niet iets prachtigs van maken?" Zo werd een spannend plan geboren: de combinatie van de intieme, hard swingende muziek van Talking Cows met het grootse en kleurrijke geluid van het Frysk Fanfare Orkest.
Het concert in het Bimhuis begint om 20.30 uur. De entree bedraagt € 16,00.
Labels: nieuws
(Maarten van de Ven, 5.1.12) - [print]
- [naar boven]
Festival
Succesvol impro-afscheid van het oude jaar
Brokken Oud & Nieuw Festival, zaterdag 31 december 2011, Bimhuis, Amsterdam
Champagne, oliebollen, kaasbrokjes, Bernadette van Beurtens docufilm 'Improvising Hands Improvisings Minds' en een gevarieerd impro-muziekprogramma, ziedaar de ingrediënten om op gepaste wijze de oudejaarsavond door te brengen.
Gitariste Corrie van Binsbergen, initiator van het festival, organiseert sinds 2006 in Zaal 100 (Amsterdam) op de laatste zondag van de maand bijzondere concerten. Vanaf 2008 worden de hoogtepunten van die concerten aan het eind van het jaar op het Brokken Festival in het Bimhuis gepresenteerd.
Het festival werd geopend met de vertoning van een smaakvolle en interessante documentaire, waarin een aantal impro-coryfeeën – onder andere pianist Albert van Veenendaal, fluitist Mark Alban Lotz, saxofonisten Ad Colen en Ab Baars en Corrie herself – toelichten en demonstreren hoe improvisaties tot stand komen en hoe dat werkt in hoofd en handen.
Daarna volgde de Oud & Nieuw Estafette. Tien minuten optredens van solisten en duo's brachten jolijt, vertier, serieuze impro en flamenco. Onder jolijt en vertier waren te rangschikken: Alan Purves met zijn plastic piep-speelgoedbeestjes, het zangduo Una Bergin & Stan Vreeken en zanger/fluitspeler Sean Bergin met harpiste Anne Koene. De serieuze impro- en gecomponeerde muziek werd door het duo Tatiana Koleva (vibrafoon,percussie) & Rutger van Otterloo (sopraansax) en het duo Jochem Braat (piano) en Wilbert de Joode (bas) uitgevoerd. Gitarist Eric Vaarzon Morel opende na de docufilm met spetterende flamencomuziek.
Na de estafette volgden twee voortreffelijke mini-concerten van elk een half uur door Toon Tellegen & Het Wisselend Toonkwintet en de 'Astronotes plays Sun Ra' onder leiding van Joost Buis. Auteur/verteller Toon Tellegen toonde zich als een vis in het water. Relaxed, haperloos en met een prachtige stem declameerde hij enkele gedichten en amusante dierenvertelsels, terwijl hij met een subtiele en strakke soft swing (vooral door toedoen van drummer Purves) door Corrie's kwintet werd begeleid. Trombonist Joost Buis speelde met een kleine bezetting Astronotes een prachtige, ingetogen en geconcentreerde set Sun Ra-muziek, waarin hijzelf en tenorsaxofonist Frans Vermeerssen sterk soleerden.
Tot aan het middernachtelijke uur werd het podium bezet met veel elektronica, sample-apparatuur, effectpedalen, stekkers en ontelbare snoeren. Het werd dus tijd het jaar uit te knallen met Knalpot, een duo bestaande uit Raphael Vanoli op gitaar en elektronica en Gerri Jäger op drums en - u raadt het al - elektronica.
Na de twaalf slagen werd het nog erg gezellig met champagne, oliebollen, kaasbrokjes en DJ Joost 'Plutones' Buis en een dansje!
Klik hier voor een fotoverslag van dit concert door Joke Tijhuis.
Labels: festival
(Jacques Los, 5.1.12) - [print]
- [naar boven]
Artikel
Archie Shepp en de helden van de jazz
"Over het saxofoonspel van Shepp is niet iedereen even verrukt. Hij is geen saxofonist met een op de Franse leest gebaseerde saxofoontechniek. Hij is van huis uit dramaturg en zijn uitgangspunt is de menselijke stem. Geluiden als oef! en ah! zijn dus net zo waardevol als een op akkoorden gebaseerde melodielijn. Zijn muziek heeft een ontwikkeling doorgemaakt van vrije, abstracte muziek in de jaren zestig naar op traditie gebaseerde muziek in de jaren zeventig."
Mede aan de hand van persoonlijke ervaringen belicht Ton van Leeuwen 'de nestor van de free jazz', tenorsaxofonist Archie Shepp.
Klik hier om zijn artikel te lezen.
Labels: artikel
(Maarten van de Ven, 5.1.12) - [print]
- [naar boven]
Concert
Originele reflecties en toekomstmuziek
Vijay Iyer & Dual Identity, zaterdag 17 december 2011, LantarenVenster, Rotterdam
De Stichting Jazz International Rotterdam is een netwerkorganisatie met als doel de realisatie van een volwaardig concertaanbod van jazz en improvisatiemuziek. In dit geval is de stichting, in samenwerking met het jazzpodium LantarenVenster, er in geslaagd de crème de la crème vanuit de vooruitstrevende en uiterst florerende Brooklynse jazzscene naar de Maasstad te halen. De twee samengebrachte optredens hebben veel gemeen. Zo leggen de geboren Amerikanen, Vijay Iyer en Rudresh Mahanthappa, een complexe symbiose aan tussen moderne creatieve westerse jazz, de Noord-Indiase klassieke (Hindoestaanse) muziek en de Karnatische muziek uit Zuid-India. Steve Lehman, instrumentalist en componist, beweegt zich eveneens in het volle spectrum van de moderne, experimentele muziek. In zijn werk en studie richt hij zich op de ontwikkeling van computergestuurde modellen voor improvisatie. Door een toon te analyseren worden uiteindelijk nieuwe harmonieën ontwikkeld.
De deels originele composities van Vijay Iyer worden tijdens diens gewaagde optreden afgewisseld door standards. Zijn rol als groot en vooruitstrevend vernieuwer wordt in zijn solowerk enigszins naar de achtergrond geschoven. Tijdens het optreden reflecteert de pianist op grootse wijze aan zijn Amerikaanse voorgangers en met name aan het percussieve en dissonante spel van Thelonious Monk. Overigens is het niet louter een eerbetoon aan de jazzhistorie. De pianistische uitwijdingen die Iyer spanningsvol aanbrengt in zijn spel zijn al even uniek als onorthodox. Vooral in de eerste drie, uitgesponnen, nummers transformeert hij voortdurend het ritme op subtiele wijze. De muzikale sferen die worden opgeroepen zijn wijds, warm impressionistisch en overwegend introspectief van aard. Bij vlagen monden ze uit in een vreugdevolle of dreigende, soms grillige, expressie. Maar het spel blijft flexibel, elegant en bezit een transparante complexiteit.
Het openingsnummer van Dual Identity is even veelzeggend als illustratief. Eerst zijn de twee in elkaar overvloeiende altsaxofoons te horen en na luttele minuten komt de ritmesectie op gang, in een melodieuze tegendraadsheid. Direct zijn de stijlverschillen tussen de altisten te herkennen. Mahanthappa, begenadigd met een warme, emotionele, ronde klank, en Lehman, met een kristalheldere, gortdroge toon. Beide muzikanten, voorzien van een technische perfectie, zoeken de improviserende wegen langs onheilspellende, kronkelige en vaak abstracte paden. Het risico van een volstrekt cerebrale aanpak ligt op de loer, maar wordt vermeden door gepassioneerd spel en een dualistische en avontuurlijke aanpak.
Het uitgevoerd materiaal is afkomstig van het album 'Dual Identity' uit 2010. De ritmische frontlinie, aangevoerd door drummer Damion Reid en bassist Rich Brown, zet een eigentijdse, zwaar aangezette groove neer. Gitarist Liberty Ellman zorgt voor verlichting binnen het labyrint aan ritmische en harmonische experimenten. Hulde voor de wijze waarop volstrekt eigenzinnig klinkende blazers, zowel qua toon als stijl, elkaar complementeren in muziek, die zijn schaduw vooruitwerpt in de toekomst.
Klik hier voor een fotoverslag van dit concert.
Labels: concert
(Louis Obbens, 3.1.12) - [print]
- [naar boven]
Concert
Genuanceerd klankenpalet
Bill Carrothers Trio, donderdag 15 december 2011, CC Maasmechelen
Ooit gehoord van Big Daddy, Wiggle, Goofball, Punkie en niet te vergeten de hond Fluffcicle? Ga dan maar eens een kijkje nemen op de website van Bill Carrothers en je komt binnen in een gekke wereld vol kinderlijke fantasie. Ten gevolge van de big deal van een week spelen samen met Nicolas Thys (bas) en Dré Pallemaerts (drums) in de The Village Vanguard in New York, werd dit jaar een dubbel-cd uitgebracht, 'A Night At The Village Vanguard', die ze vanavond komen voorstellen.
Een opwarming van de handen van deze muziekatleten is noodzakelijk voor de intro 'Junior's Arrival' van Clifford Brown. Volgens Carrothers verdient de muziek van deze trompettist meer aandacht en wordt hij te weinig gespeeld. Met als argument "my fingers are my best features" brengt hij hem zijn eerbetoon. Samen met de bassist, die meer volume verdient, en de drummer werd dit een intense en swingende start. Carrothers speelt met een fluwelen toucher. Mooi hoe hij in het nummer 'Time' als het ware zweeft over het klavier en daarbij een intieme, zachte klank weet voort te brengen, waarbij het publiek en zelfs het geprojecteerde logo van Motives For Jazz op de achtergrond niet meer durft te bewegen.
Als antwoord op dit pianospel haalt Pallemaerts als troef zijn fijngevoeligheid naar boven, af en toe met behulp van schelpjes of brushes. Altijd duidelijk op zijn gemak, soms met een kreet erbij, oogcontact zoekend met Thys of glimlachend naar Carrothers. Het lijkt allemaal zo eenvoudig. 'Delilah', dat klinkt als een eindeloze lange voettocht, die meditatief wordt ingeleid door Carrothers en vervolgens stap voor stap op tempo komt, om samen met Thys op wandel te gaan en tenslotte als trio te eindigen, is in één woord prachtig.
Gedurende de ganse set blijven de muzikanten zich gelijklopend voortbewegen in een relaxte sfeer, waarbij nauwlettend naar elkaar geluisterd wordt. Deze muziek klinkt en luistert heel toegankelijk vanwege de grote mate van muzikale chemie in dit trio. Het plezier dat ze weten te vinden in hun samenspel, is voor het publiek een aangename ervaring. Het genuanceerde kleurenpalet van hun muziek omvat het scala diep, triest, intens, gevoelig, lyrisch, emotioneel en spannend. Het Bill Carrothers Trio is zeer wel in staat om te boeien en te imponeren met sferische klanken. De perfecte samenwerking tussen deze sublieme muzikanten levert niet alleen een knap concert op, maar een al even knappe dubbel-cd.
Klik hier voor foto's van dit concert door Cees van de Ven.
Labels: concert
(Gerda Boel, 2.1.12) - [print]
- [naar boven]
Lees verder in het archief...