|
Draai om je oren Jazz en meer - Weblog |
|
||
|
| |||
 Concert Met een vingerknip een knallende muilpeer Atomic, zondag 10 december 2011, Kunstencentrum BELGIE, Hasselt Van de Scandinavische geweldenaars wordt wel eens beweerd dat ze niet veel meer kunnen dan aan de slag gaan met de nalatenschap van Brötzmann, maar wie afgezakt was naar Hasselt werd geconfronteerd met een realiteit die veel rijker en genuanceerder is dan dat, al deed de ene het met finesse en de andere het met een botte hakbijl. De impact was er in beide gevallen niet minder om. De line-up van Atomic verraadt belachelijk veel talent in één band. De vijf muzikanten zijn stuk voor stuk kleppers die in talloze contexten werkzaam zijn, waarvan er veel amper verwantschap vertonen met die van Atomic. De sound van het Zweeds-Noorse kwintet vastpinnen, is intussen ook geen eenvoudige opdracht meer. De traditionele bezetting en spetterende sound doen nu en dan denken aan een geslaagd evenwicht tussen de tweede gouden Blue Note-periode, in wisselwerking met klassieke free jazz, maar de beweging die de band maakte sinds zijn debuut uit 2002 is, zoals het recent verschenen 'Here Comes Everybody' bewees, eentje van steeds toenemende subtiliteit. Nochtans zorgde opener 'Milano' meteen voor een oplawaai van jewelste. Het is dan ook een perfecte dwarsdoorsnede van waar de band zoal voor staat, met zowel catchy thema's en hecht samenspel als vrijere passages. Pianist Havard Wiik mocht meteen van jetje geven en profileerde zich als misschien wel de grootste ontdekking binnen het Atomic-verhaal. Rietblazer Fredrik Ljungkvist (tenor- en baritonsax en klarinet) liet ook meteen horen een indrukwekkend veelzijdig muzikant te zijn, een die vanuit het aangereikte basismateriaal kan variëren, met sprekend gemak de band leidt en een neus heeft voor onverwacht melodische ideeën en harmonische rijkdom. Hij baande zich een weg door vijf composities van 'Here Comes Everybody' en het iets oudere 'Green Mill Tilter', liet duidelijk verstaan de touwtjes in handen te hebben, maar gunde ook de nodige vrijheid aan zijn kompanen. Kreeg trompettist Magnus Broo de kans om zijn sterk geaspireerde speelstijl te laten horen in 'Upflog' en kon drummer Paal Nilssen-Love in het titelnummer van de recente plaat uitpakken met zijn speelse versnellingen, vertragingen en rammelende cimbalengeweld, dan was Ljungkvist degene die ervoor zorgde dat 'Unity Toccata' in de tweede helft, waarvoor hij overschakelde van klarinet naar baritonsax, uitgroeide tot een knetterend, bevlogen hoogtepunt. De muziek van Atomic was bij momenten gespierd en virtuoos, maar werd altijd met zorgvuldigheid gebracht en subtiel uitgewerkt. Weinig bands zijn in staat om in een vingerknip een retestrakke en knallende muilpeer uit te delen, en toch bewust te kiezen voor de grotere uitdaging van het uitstel. Atomic zorgde voor het spektakel dat we stiekem de hele tijd verwachtten. Deze recensie verscheen eerder op Goddeau.com Op 1 december 2011 trad Atomic op bij de JIN in de Lindenberg, Nijmegen. Klik hier voor een fotoverslag van dat concert door Maarten van de Ven. Labels: concert (Guy Peters, 22.1.12) - - [naar boven] Lees verder in het archief...
|
Archief
Artikelen Cd-recensies Concertrecensies Colofon Festivalverslagen Interviews Jazz in memoriams
Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken? |
