Cd / The Jazztube
Mike Reed's People, Places & Things - 'Stories And Negotations' (482 Music, 2010)
Opname: 25 augustus 2008
Aan Mike Reeds kwartet People, Places & Things - veelvuldig uitgebreid
met trombonist Jeb Bishop, ook hier - zijn op het album 'Stories And
Negotations' drie oudgedienden uit de Chicago jazzscene toegevoegd: trompettist Art Hoyle, trombonist Julian Priester en tenorsaxofonist Ira Sullivan.
De composities op dit album zijn van Reed zelf en van Chicago musici met een Sun Ra-verleden: Clifford Jordan, John Jenkins en Wilbur Campbell. Het gaat om de muziek uit Chicago van de vijftiger en zestiger jaren, maar dan wel gearrangeerd door de moderne hand van Mike Reed. Hedendaagse mainstream jazz, dus.
Door de uitgebreide bezetting - twee trombones (Bishop en Priester), drie
saxen (Tim Haldeman, Greg Ward en Sullivan) en trompet (Hoyle) - klinkt de
groep lekker vet en vol, en mede door het stevige swingen van bassist Jason
Roebke en drummer Mike Reed roept het reminiscenties op aan de wat grotere
Charles Mingus-formaties.
Belangrijker dan de collectieven zijn de solo's op deze cd. Daaruit blijkt
dat de oude garde beslist niet onder doet voor de jonge generatie of vice
versa. In het in uptempo gespeelde 'Wilbur's Tune' gaan de drie saxofonisten
furieus en gelijkwaardig te keer. Ook de kopersolisten zijn aan elkaar gewaagd.
Zonder de anderen te kort te doen is mijns inziens altist Greg Ward de meest aansprekende muzikant. Zijn solo's klinken helder en zijn fraseringen zijn verrassend, authentiek en soepel swingend.
Dit album, de derde in een trilogie van Chicago-jazz uit heden en verleden,
is een mooi voorbeeld van hedendaagse jazz zonder de historie te verloochenen.
Bekijk de Jazztube!
In de Jazztube deze keer een live-opname van People, Places & Things (hier in de kwartetversie) tijdens het festival Banlieus Bleus in Parijs op 26 maart 2010. We horen Tim Haldeman, Greg Ward, Jason Roebke en Mike Reed in een ronkende uitvoering van de Sun Ra-klassieker 'Saturn'. Klik op de linker afbeelding om de Jazztube te starten.
Labels: jazztube
(Jacques Los, 9.11.10) - [print]
- [naar boven]
Concert
Een boeiende rit door Sorey-land
Tyshawn Sorey Quartet, woensdag 20 oktober 2010, Bimhuis, Amsterdam
Sinds zijn optreden in mei dit jaar met Steve Lehman in het Bimhuis heeft Tyshawn Sorey grote indruk gemaakt als fenomenale drummer. Dat was ook de aanleiding hem nog eens te gaan zien, nu dan met zijn eigen kwartet. Vanavond echter presenteerde Sorey zich niet zozeer als drummer, maar vooral als componist. Dat is ook Sorey's pad; hij wil zich profileren als drummer-en-componist en merkte al eens op dat het een uitdaging is om als zodanig te worden erkend, met als voorbeelden collega New Yorker Susie Ibarra, maar ook Andrew Cyrille en zelfs de grote Max Roach, die ook componeerden. Vanavond niet Sorey's adembenemende drumwerk, maar wel zijn bekende fijngevoelige communicatie door middel van zijn percussie.
De blazers zetten in, al spelend boven vanuit het publiek de trappen aflopend naar het podium. Sorey ook, liep hoekig met theatrale bewegingen in een grote omweg naar de uitgebreide percussie-opstelling die hij had besteld. Op zich is het niet onaardig om zo vanuit het publiek te starten, maar of het veel toegevoegde waarde heeft... de muziek op zichzelf vertelt immers al zoveel. Aan de andere kant zou je het kunnen zien als een uitnodiging om de luiken wijd open te zetten en in de ontvangst-versnelling te gaan staan, want voor Sorey's muziek moet je je zintuigen finetunen.
Er was een ongelofelijk delicate groepsinteractie, die voor een voortdurende flow in de improvisatie zorgde. Daarnaast hadden Tayler Ho Bynum (op cornet/trompet) en Aaron Stewart (op tenorsax) een vrijwel continue dialoog. Bynum bracht met demper prachtige effecten aan en gromde, bubbelde door zijn instrument. Hij gooide ook de demper en andere attributen van ver af tegen de gong aan op welgemikte momenten. Pianist John Escreet bracht vooral fijne nuances aan op piano, samen met de lieflijk-melancholische klanken van Sorey op vibrafoon. Sorey bespeelde nauwelijks de 'gewone' drumkit, maar naast de vibrafoon ook buisklokken, pauken, een gong en alle maten trommels.
Het kerkklokkengeluid van de buisklokken gaf een donker, filmisch aspect aan het geheel. Waar de vibrafoon soms vervreemdend werkte, brachten piano en sax alles terug in het heden.
Door de vele details en de diep-intuïtieve accentjes die hij aanbrengt, creëert Sorey zijn eigen wereld. Een wereld die zozeer de zijne is dat je je als luisteraar te pletter luistert, omdat hij zoveel overbrengt en op zo'n gedetailleerde manier. Daarin is hij volstrekt intuïtief, eigenzinnig en uniek. Het is één lange boeiende rit door Sorey-land. Het vergt wel een specifieke soort concentratie, je moet echt 'plugged-in' zijn, anders gaat er te veel verloren. En dat zou vreselijk zonde zijn!
Klik hier voor een fotoverslag van dit concert door Maarten van de Ven.
(Margretha van den Bergh, 8.11.10) - [print]
- [naar boven]
Cd / Vooruitblik
Brick Quartet – 'Brick Quartet' (Chopstick Records, 2009)
Opname: 2 januari 2008 & 12 februari 2009
Zowel het Brick Quartet als Moker, bands die aangevoerd worden door de Gentse gitarist Mathias Van de Wiele, hebben veelbelovende, krachtige namen. Maar terwijl Moker ook uitpakt met kloeke, moderne jazz, laat dit kwartet een heel ander geluid horen: geraffineerder, flirtend met kamermuziek, vrije improvisatie en nu en dan zelfs vooroorlogse invloeden. Het leidt op dit debuut tot een frisse mix met een on-Vlaams karakter.
Met Ben Sluijs (altsax/fluit), Lode Vercampt (cello) en Dimitri Simoen (drums) heeft Van de Wiele, die tekende voor het gros van de composities, dan ook een band rond zich verzameld die niet vies is van een partijtje buiten de lijntjes kleuren. En er is vooral ook een enorme verscheidenheid aan het werk; wordt de plaat geopend met een vurige, Clusone 3-achtige brok kamerjazz-met-een-hoek-af en een expressieve aanpak en afgesloten met 'Opgelucht', een stuk dat authentieke blues koppelt aan Djangoswing, dan schippert het viertal daartussen naar uiteenlopende uithoeken van het jazzspectrum.
Vercampts 'Giants Talk' bouwt bijvoorbeeld heel subtiel een haast filmische sfeer op, met pastoraal blaaswerk van Sluijs en melancholisch gestreken cellopartijen. Daartegenover staat dan weer het sensueel heupwiegende 'Opgedoekt', met Van de Wiele op akoestische gitaar en mooi unisono spel met Sluijs. Ook erg geslaagd: de langere compositie 'Mountain Shock', dat een donkere kant van de band laat zien, met percussieve cello-accenten en lyrische solo's van Sluijs op altsax én dwarsfluit. Of 'D-Mi', dat met zijn potige gitaarspel en hechte passages soms naar de rock neigt.
Het middenblok van de plaat bevat enkele volledig geïmproviseerde stukken, en ook hier laat Brick Quartet horen te beschikken over voldoende bagage en creativiteit om dat tot een goede einde te brengen. Deze stukken, met 'I-Nyanga' op kop, vallen vooral op door hun fraaie coherentie en aangehouden spanning, vol momenten van grillige interactie, plots opduikende gitaareffecten en frenetisch drumwerk.
Het mag duidelijk zijn: dit kwartet koppelt imposante instrumentbeheersing aan een weelde aan ideeën en invloeden, wat leidt tot een verrassend diverse plaat met een spontaan karakter, die ondanks zijn avontuurlijke uitspattingen en wisselwerkingen steeds verteerbaar blijft. Een klassieke jazzclub breng je hier misschien niet mee aan de kook, maar daar zijn andere bands voor. Brick Quartet heeft bakken persoonlijkheid en legt de lat hoog op zijn debuut. Benieuwd wat we nog te horen gaan krijgen.
Morgenavond speelt het Brick Quartet bij Jazzpower in Wilhelmina, Eindhoven. Klik hier voor meer informatie.
Meer horen?
Op de MySpace-pagina van Brick Quartet kun je de volgende tracks van dit album beluisteren: 'Pressure', 'Giants Talk', 'Opgedoekt', 'D-Mi' en 'Opgelucht'.Labels: cd
(Guy Peters, 7.11.10) - [print]
- [naar boven]
Concert
Waar komt die warmte ineens vandaan?
Benjamin Herman Quartet, donderdag 28 oktober 2010, JIN, De Lindenberg, Nijmegen
In een uitverkochte Lindenberg speelde het Benjamin Herman Quartet, bestaande uit Benjamin Herman (altsax), Gideon van Gelder (piano), Ernst Glerum (contrabas) en Joost Patocka (drums).
Het eerste nummer dat de band deze avond ten gehore brengt - terwijl liefhebbers nog op zoek zijn naar een zitplaats - is 'Rollo 2'. Een moeilijke compositie van Misha Mengelberg, waarbij je je in een jaren-zestig club waant, vol energie, bezwerende klanken en verrassende tempowisselingen.
Het viertal volgt elkaar moeiteloos in de compositie 'De Sprong O Romantiek Der Hazen', eveneens geschreven door Mengelberg, die gaat over het geheime leven van de haas. Patocka hanteert de mallets en gooit zijn haar er eens bij los, terwijl hij onderonsjes heeft met Glerum. Zij zijn samen de kern van het viertal. Patocka's spel is niet altijd even spannend en soms wat eentonig. Ernst Glerum speelt gitaar op zijn contrabas, om er vervolgens met de strijkstok een dromerige zweem aan te geven. Van Gelder maakt er een beeldend geheel van, met mooie, overtuigend uitgekozen noten in het hoge register. Dit alles naast de onvoorspelbare veelzijdigheid van Herman, die er op een speelse, vrolijke manier kreten tussendoor roept als "zij vliegen van dak naar dak!". Over hazen die "vliegen naar gindse heuvels".
'Arachibutyrophobia' (over mensen die bang zijn dat pindakaas aan hun gehemelte blijft plakken) en 'I Dreamed Of The Cities At Night' (een verzoekje van Glerum) springen er ook uit vanwege het onvermoeibare, gepassioneerde spel en de sfeervolle boost die zij achterlaten.
Het publiek is uitbundig en geboeid. Met snelle, pakkende en energiek gebrachte verhaallijnen houdt Benjamin Herman de luisteraars ademloos in zijn greep. Ook zijn leuke praatjes tussendoor worden zeer gewaardeerd. Doordat de saxofonist alle ruimte biedt aan zijn bandleden ontstaat er een afwisselend concert. Na een staande ovatie sluit het kwartet af met een sterke toegift, het door Johnny Griffin geschreven 'Mil Dew'.
Benjamin Herman heeft overigens wekelijks een radioprogramma, dat te beluisteren is op Radio 6, elke maandag van 19 tot 21 uur.
Klik hier voor een fotoverslag van dit concert door Maarten van de Ven.
(Josien Lucassen, 7.11.10) - [print]
- [naar boven]
Lees verder in het archief...
