|
Draai om je oren Jazz en meer - Weblog |
|
||
|
| |||
 Concert Strijken tegen de grens Arditti Quartet & Biondini-Godard-Reijseger, zaterdag 13 november 2010, Sounds of Music, Noorderkerk, Groningen De eisen die moderne componisten aan de uitvoerende strijkkwartetten stellen, worden steeds hoger. Gelukkig lijkt het erop dat de ensembles qua kunnen meegroeien; de bedenkers van de muziek kunnen de lat nog zo hoog leggen, de strijkers zeilen er superieur glimlachend wel overheen. Neem het Arditti Quartet van Irvine Arditti dat naar Groningen was ontboden om werk van Jonathan Harvey, John Cage en Hèctor Parra te vertolken. Laatstgenoemde componist had een in mijn oren hondsmoeilijk 'Leaves Of Reality' geschreven, dat het kwartet met een verbluffende precisie wegstreek. Het werk bestond uit een reeks cellen met daarin miniatuurtjes die elk een paar seconden oplichtten, om dan weer plaats te maken voor het volgende frame. De dynamische contrasten waren indrukwekkend, de pianissimo's leken in het niets weg te glippen. De ciselering van de violen verleenden de instrumenten scherpe contouren. Volgens de trotse en enthousiaste componist krijgt het werk bij elke uitvoering meer diepte. De eisen van Jonathan Harvey, leermeester van Parra en centrale componist van Sounds of Music, doen niet onder voor die van de Spanjaard. Zijn tweede 'String Quartet', uit 1988, bevat twee extreem hoge, bijna transparante vioolpassages, eenzame geluiden die in combinatie met de zacht vibrerende altviool en cello een surreëel effect opleverden. Alsof we gezeten op een straal van een Thérémin het rijk van de magie binnengezapt werden. In vergelijking met dit 'Quartet' was Harvey's 'Trio', uit 2004, nog een stuk woester. Het begon met een striemende ijsregen van dissonanten die ons naar serene intergalactische dreven voerden, waar hemellichamen opdoken en weer wegflitsten, waarbij we niet in de gaten hadden dat het metertje inmiddels tot voorbij de lichtsnelheid was gekropen. Daarnaast leek John Cage's 'String Quartet In Four Parts' een sanatorium in de herfstzon. Alles klonk bescheiden en bedachtzaam, ijl en traag. Het is zaterdagmiddag half vijf. Een pastoor loopt in zijn tuin te brevieren en verwijdert een blaadje dat op het pad is neergedwarreld. Mensen die dat allemaal zonder blikken of blozen verstouwen, kunnen ook wel tegen zo'n trio als van Luciano Biondini, Michel Godard en Ernst Reijseger, moeten de organisatoren van Sounds of Music gedacht hebben. En zo sloot dit improvisatiegezelschap, bestaande uit accordeon, bas (plus tuba, plus serpent) en cello, de avond af. De motor is Biondini, wiens warmbloedige accordeon de muziek een aards en volks karakter geeft. Zijn valses musettes swingen onbedaarlijk. De Italiaan is aan Reijseger gewaagd. Diens hilarische epos 'Koekoek' banjert onbekommerd door een veelheid aan stijlen en speelwijzen. Lieve mijnheer Rutte, wat u ook gaat slopen, wilt u alstublieft gedoogsteun geven aan Sounds of Music? (Eddy Determeyer, 20.11.10) - - [naar boven] Lees verder in het archief...
|
Archief
Artikelen Cd-recensies Concertrecensies Colofon Festivalverslagen Interviews Jazz in memoriams
Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken? |
