Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 


Dave Brubeck krijgt katholieke prijs

De inmiddels 85-jarige pianist/componist Dave Brubeck krijgt op 21 mei de Laetare Medal 2006 uitgereikt, een onderscheiding van de Amerikaanse University of Notre Dame. Volgens de voorzitter van de universiteit helpt de muziek van Brubeck de mensheid waardering op te brengen voor het allesomvattende van de schepping. De prijs, die in 1883 voor het eerst werd uitgereikt, gaat naar een katholiek die een bijdrage geleverd heeft aan kunst of wetenschap, wiens werk een voorbeeld is van de idealen van de katholieke kerk en die een bijdrage heeft geleverd aan het erfgoed van de mensheid. Brubeck heeft een aantal religieuze stukken geschreven, waaronder een mis.

(Erno Mijland, 29.3.06) - [print] - [naar boven]





Michiel Braam's Wurli Trio – 'Hosting Changes' (BBB, 2006) *****
Trio BraamDeJoodeVatcher – 'Change This Song' (BBB, 2006) ****½

'Demented cocktail organ music a-go-go', zo omschrijft ene Freek uit Nijmegen op een forum bij de onvolprezen jazzsite All About Jazz de muziek van het Wurli Trio, het nieuwe vehikel van de immer aan de weg timmerende pianist/componist/bandleider Michiel Braam, waarop hij voor de verandering is overgestapt op een ietwat vergeten instrument: de Wurlitzer.

Zijn eerste kennismaking met dit keyboard kreeg de jonge Braam op muziekschool De Lindenberg in Nijmegen. Destijds werd de Wurlitzer veel gebruikt in de popmuziek, onder meer door Supertramp (luister maar eens naar het begin van 'Dreamer'). Braam raakte geïinteresseerd in muziek die pop met jazz vermengde, zoals Miles Davis' 'In A Silent Way'. Na zijn muziekopleiding zou Braam 25 jaar trouw blijven aan zijn piano, al bezat hij ook een Fender Rhodes, die hij echter bijna nooit gebruikte, omdat dat keyboard het specifieke geluid en vibrato van de Wurlitzer ontbeerde. Vorig jaar ruilde Braam zijn Rhodes dan ook in voor een Wurlitzer 200 A. En aangezien het geluid zo verschillend is in vergelijking met de piano, formeerde hij er een nieuwe groep voor, het Wurli Trio, met Pieter Douma (op semi-akoestische bas) en drummer Dirk-Peter Kölsch.

Tijdens een Canadese tournee schreef Braam een compleet songbook met stukken voor zowel zijn trio met bassist Wilbert de Joode en drummer Michael Vatcher als voor zijn Wurli Trio, soms in twee aparte versies. Interessant is dat alle composities zich weliswaar baseren zich op hetzelfde notenmateriaal, maar dat door variaties in ritme, toonlengte en sfeer de stukken toch totaal verschillend lijken te zijn. Braam heeft dit achterliggende idee overigens consequent doorgetrokken in de titels: het zijn allemaal anagrammen van 'Change This Song' (bekijk de hieronder genoemde stukken en puzzelt u zelf maar eens mee).

Het geniale snelle thema van 'Gosh, Ethnics Gan' zou zo geschreven kunnen zijn door Herbie Nichols, terwijl het prachtig verstilde 'Nightsong Aches' doortrokken is van de geest van Erik Satie. Beide stukken krijgen uiteenlopende behandelingen van de twee trio's; waar De Joode en Vatcher ze als het ware demonteren, binnenstebuiten keren en aan nader onderzoek onderwerpen, daar klinkt het Wurli Trio vaak compacter en funkier, maar altijd sfeervol. Is het laatstgenoemde stuk bij Braam, De Joode en Vatcher intimis-tisch van aard (met een schitterend strijkende De Joode); Braam, Douma en Kölsch be-nadrukken juist meer de mystiek. 'Can Ghosts Neigh?' krijgt een zwoel meanderende uitvoering mee van het Wurli Trio, terwijl Braam, De Joode en Vatcher het stuk een Monkiaans stotterende behandeling meegeven.

'Change This Song', de cd van het akoestische trio, vergt dan wellicht wat meer inspanning om te doorgronden, maar is het ontdekken meer dan waard. De extra halve ster voor 'Hosting Changes' mag dan ook niet gezien worden als een aanduiding van kwaliteitsverschil. De vijf sterren zijn er veeleer vanwege de enorme verrassing die 'Hosting Changes' me bereidde; nooit gedacht dat een elektrisch keyboard zo fraai zou kunnen klinken! In handen van Michiel Braam krijgt de Wurlitzer als het ware een extra betekenislaag.

(Anoniem, 28.3.06) - [print] - [naar boven]





Take Ten Bart van der Putten

In een nieuwe aflevering van onze rubriek Take Ten worden de vragen beantwoord door saxofonist Bart van der Putten, die onlangs nog schitterde in het nieuwe programma van Bik Bent Braam, '13 Concerten'. Uit onze recensie van een optreden in De Toonzaal, Den Bosch: "Opvallend was de zwierige, lyrische en mooi getoonzette solo van altist Bart van der Putten, die wij in het verleden toch ook furieus fel hebben zien spelen!"

Klik op bovenstaande button om Van der Puttens Take Ten te lezen.

(Anoniem, 28.3.06) - [print] - [naar boven]





SJU Jazz Festival 2006: drie keer raak, twee keer mis

Op 16, 17 en 18 maart vond in de Kleine Zaal van Vredenburg in Utrecht de achttiende editie van het SJU Jazz Festival plaats. "Het viel niet altijd mee op dit jaarlijkse festijn voor de fijnproevers. Zelden zullen de contrasten zo groot zijn geweest. Van softe, slaapverwekkende nachtclubjazz (Tok Tok Tok) tot en met superagressieve garagerock/
punkjazz (Bobby Previte) en de onvermijdelijke wereldmuziek-jazz. Uiteindelijk kon men terugzien op een succesvol festival. Van de acht groepen vormden er twee (Bobby Previte's Coalition of the Willing, Tok Tok Tok) een dieptepunt en drie een hoogtepunt (Benny Wallace Quartet, [em], Henri Texier Quartet) en dat is voldoende."

Aldus het beknopte oordeel van onze man ter plaatse, Jacques Los. Klik hier voor zijn complete festivalverslag.

(Anoniem, 28.3.06) - [print] - [naar boven]





Naardense jazzprijs voor Thielemans

Toots Thielemans (83) kreeg zaterdagavond de 'Kiwanis Naarden Jazz Award 2006' uit handen van zijn vriend en oud-televisiepresentator Willem Duys. Het was een van de hoogtepunten van een geslaagd Goois Jazz Festival in het Bussumse theater Spant!, dat met vijftienhonderd bezoekers was uitverkocht.

Later op de avond kreeg Thielemans van Trijntje Oosterhuis het eerste exemplaar van zijn cd 'One More For The Road', waarop Thielemans negen vocalisten begeleidt, onder wie Oosterhuis.

Bron: De Gooi- en Eenmlander

(Erno Mijland, 27.3.06) - [print] - [naar boven]





Siteseeing #12
Jazz 100

Wie van lijstjes houdt kan terecht op de site Jazz 100 en zijn jazzhart ophalen. Het begint al goed met de page 'Jazzlinks'. Na een dertigtal algemene en interessante jazzlinks kom je terecht bij 'Lists & Recommendations'; een behoorlijk aantal sites met allemaal lijsten van beste albums. Bij het doorkijken van de verschillende sites blijkt dan al gauw dat je eigen collectie in het geheel nog niet compleet is en talloze omissies vertoont. Op de pages 'Poll Classic Jazz', 'Poll New Jazz' en 'Poll Australian Jazz' kan je zelf ook je voorkeuren invullen.

Vanaf de rubrieken 'Articles' en 'Reviews' wordt het interessanter, want dan worden de vermelde albums kort besproken. De lijsten zijn onderverdeeld in stijlen (zoals bebop, cool, latin jazz en free), periodes (the sixties, the seventies, etcetera) en instrumenten. Het is een genoegen om in de lijsten te grasduinen.

Pete Sykes verdient een compliment voor het tot stand brengen van al die lijsten. Nadat hij uit allerlei bronnen een 70-tal lijsten had gevonden, had hij het idee dat hij in staat zou zijn een redelijk objectieve ultieme lijst van de beste albums te kunnen samenstellen (zie de page 'About the lists'). Wat mij wel opviel was dat de lijsten nogal conservatief zijn samengesteld. Ik ben musici als Marty Ehrlich, Ellery Eskelin, Tony Malaby, Tim Berne, Orrin Evans en Craig Handy in ieder geval niet tegengekomen.

(Jacques Los, 25.3.06) - [print] - [naar boven]





Gitaarband vindt langzaam samenhang
Eric Boeren's Guitar Band, maandag 20 maart 2006, Wilhelmina, Eindhoven

Op zoek naar parels in een grote mand vol oesterschelpen… het kwintet rond trompet-tist/cornettist Eric Boeren zette het publiek hard aan het werk tijdens een concert op 20 maart in Eindhoven. De oogst werd pas in de loop van de avond binnengehaald.

Zonder enig medelijden wierp de band meteen al in het eerste nummer de luisteraar voor de leeuwen: twee elektrische gitaren, trompet, bas en drums, complexe thema's en maar één aanknopingspuntje voor de toch wat geschrokken luisteraar: een flard 'Tea For Two'. Daarna bleef het vooral in de eerste set stevig doorbijten. Maar dat loonde wel… De band vond langzamerhand de samenhang en transparantie die deze eigenzinnige jazz nodig had.

Bandleider Boeren is een veelzijdig krachtpatser met een lange adem. In zijn creatieve composities verwerkt hij elementen uit funk, reggae, bop en swing. Zijn ritmesectie vormde hiervoor een passende sparring partner. Bassist Wilbert de Joode sloot aan met een snelle walking bass, strijkwerk of hypnotiserende patronen. En drummer Paul Lovens, in kraakhelder wit overhemd met stropdas, deed de rest: zeer overtuigend met vooral veel bekkens (zonder dempers en met meetrillende boutjes en moertjes). Het tweetal vormde een ijzersterk ritmetandem dat ook in gezamenlijke soli wist te fascineren.

De twee Amerikaanse gitaristen stelden wat teleur. Bern Nix speelde in de eerste set te hard en zijn melodische kleuren vloekten met wat de rest van de band deed. Zijn gitaar klonk mottig alsof de fretten te ver afgesleten waren en het doffe geluid zong af en toe onaangenaam rond. Tony Wilson speelde knap en onnavolgbaar vingervlug. Met uitzon-dering van enkele soli slaagde hij er echter niet in een persoonlijk verhaal neer te zetten. In de tweede set vonden de gitaristen wat meer aansluiting bij het geheel. Maar de echte parels zaten in de stukken waarbij niet alle bandleden actief waren. Zo was het hoogtepunt van de avond een duet van gestreken bas en gedempte trompet. Boeren en De Joode bouwden een prachtige spanning op in het gedragen 'Song For Tracy The Turtle', vernoemd naar een knuffel van een van de kinderen van de bandleider.

Binnenkort volgt ook een fotoimpressie van dit concert.

Deze recensie verscheen eerder in Eindhovens Dagblad

(Erno Mijland, 24.3.06) - [print] - [naar boven]





Rotterdam Jazz Orchestra speelt Charles Mingus

Het Rotterdam Jazz Orchestra verzorgt komende zondag een bijzonder concert geheel gewijd aan de muziek van Charles Mingus. Het concert wordt ondersteund met impressies van video artist Koen van de Wouw, waarin beelden te zien zijn van Mingus. Het concert vindt plaats in Salon du Jazz/Prachtig aan het Willemsplein in Rotterdam. Aanvang: 19.30 uur.

(Erno Mijland, 23.3.06) - [print] - [naar boven]





Andrea Mayer Quartet - 'A Tribute To Ella Fitzgerald' (Jazz4Ever, 2005) **½

Als je gefascineerd bent door een musicus, of vocaliste in dit geval, kun je dat op diverse manieren beleven en uitdragen. Je kunt in de kamer allemaal affiches van het betreffende idool ophangen of zo'n compleet mogelijke discografie proberen te verzamelen, een fanclub beginnen of juist een muzikaal eerbetoon proberen te realiseren.

Tot dat laatste heeft de uit Freiburg afkomstige zangeres Andrea Mayer besloten. Haar bewondering voor zangeres Ella Fitzgerald schijnt dan ook al sinds haar prille jeugd te bestaan. Als hommage aan deze grootse zangeres toog Mayer in 2005 naar de studio om het album 'A Tribute To Ella Fitzgerald' op te laten nemen. Begeleid wordt Andrea door een leuk swingend trio, met vermoedelijk allemaal uit Duitsland afkomstige musici: pianist Andy Herrmann, contrabassist German Klaiber en drummer Matthias Daneck.

Twaalf tracks bevat dit album en het zijn louter standards. Het klinkt allemaal erg braaf en ongetwijfeld doet iedereen zijn uiterste best, maar de luisteraar zal er niet erg warm of koud van worden. Fijn dat Ella Fitzgerald een eerbetoon krijgt, maar deze plaat lijkt het beste tot zijn recht te komen als achtergrondmuziek bij een, al dan niet door kaarslicht beschenen, soupeetje.

(Anoniem, 23.3.06) - [print] - [naar boven]



The Turnaround

The Turnaround #13

De 16 jaar oude jazz-indie Palmetto Records is van start gegaan met een serie goedkoop geprijsde reissues onder de naam Palmetto Classics. Morgen verschijnen de eerste uit-gaven in deze serie: 'As Wave Follows Wave' van drummer Matt Wilson (1996), 'Focus' van het kamerjazztrio Thirteen Ways (een fraai album uit 2000 van pianist Fred Hersch, rietblazer Michael Moore en drummer Gerry Hemingway), pianist Andrew Hills klassieker 'Dusk' (2000) en 'Medicine Wheel', het tweede album van Ben Allison (zijn eerste bij Palmetto) uit 1998. Op 18 april verschijnt overigens de eerste cd van het nieuwe kwartet van deze bassist, die in 2005 de Bird Award won: 'Cowboy Justice' (een sneer naar het beleid van George Bush?). Zijn kwartet bestaat uit gitarist Steve Cardenas en de twee mainstays trompettist Ron Horton and drummer Jeff Ballard. Op zijn website krijg je alvast een voorproefje: je kunt er de openingstrack 'Tricky Dick' beluisteren.

Onlangs verscheen bij Palmetto ook het nieuwe album van Fred Hersch, met de alles-zeggende titel 'In Amsterdam: Live At The Bimhuis'. Downbeat noemde de pianist "one of the small handful of brilliant musicians of his generation". Of die kwalificatie terecht is, mag u zelf beoordelen bij dit solopiano-recital, opgebouwd uit composities van Monk, Carmichael, Jobim, McHugh, Rowles en Hersch zelf. Maar het lijkt niets teveel gezegd om te veronderstellen dat lyriek, melodie, inventiviteit en vakmanschap de samenstellende delen van dit album vormen.

Eerdergenoemde Ron Horton bracht onlangs op het mij onbekende label Fresh Sound New Talent 'Everything In A Dream' uit, een album waarop hij de verworvenheden uit de klas-sieke jazztraditie, de innovaties van de free jazz en de sfeer van klassieke kamermuziek samenvoegt. Zo zijn er interpretaties van Samuel Barbers 'Saint Ita’s Vision' en Claudio Monteverdi's 'Lamento d'Arianna' en een swingende cover van 'Yellow Violet', een obscure compositie van Andrew Hill, terwijl Hortons meer avontuurlijke kant goed naar voren komt op het Art Ensemble-achtige 'Grovellin’'. Met mensen als tenorsaxofonist Tony Malaby, pianist Frank Kimbrough en de twee bassisten (!) John Hebert en Masa Kamaguchi herbergt zijn septet de nodige kwaliteit.

Tenslotte voor de fijnproevers een legendarisch concert dat het Duke Ellington Orchestra in 1940 gaf in Fargo, North Dakota. De dubbel-cd 'Complete Legendary Fargo Concert'
(Definitive Records) biedt een kijkje in de keuken van een van de beste jazzorkesten ooit. De door hobbyisten gemaakte opnamen klinken alleszins redelijk en laten in topvorm verkerende muzikanten als Ben Webster, Johnny Hodges, Harry Carney en Jimmy Blanton horen in de hoogtijdagen van het big band-tijdperk.

(Anoniem, 20.3.06) - [print] - [naar boven]



Winnaars 'Dutch Basses 2006'

De drie winnaars van de compilatie-cd 'Dutch Basses 2006' zijn bekend. Vorige week vroegen we onze lezers hiervoor hun favoriete baspartij te beschrijven (zie eerder bericht).

Geert Horvers uit Nijmegen koos: 'Waltz For Debby' - Bill Evans.
"De baspartij van Scott LaFaro roept samen met de partij die Evans speelt daadwerkelijk het beeld op van een walsend paar. En zijn solo is gewoon pure schoonheid. Een nummer waar ik keer op keer naar kan luisteren om daarvan telkens opnieuw weer blij te worden met het leven."

Nicoline Snaas uit Amsterdam koos: 'I’ve Grown Accustomed To The Bass' - Sheila Jordan en Cameron Brown.
"Een duet. Ik houd van de mengeling van stem en de zware doordringende akoestische klank van een bas. Stemoverstijgend! Er is moed voor nodig van beide instrumenten."

Henk de Boer uit Bussum koos: 'But Not For Me' - Hein van de Geyn en Paulien van Shaik.
"Deze blijft al heel lang in mijn hoofd rondspoken. En ik kan er niks aan doen, maar telkens wanneer ik hun gezamenlijke cd 'Tenderly' beluister springen me de tranen in de ogen..."

De cd's liggen deze week in de brievenbus van deze inzenders.

(Erno Mijland, 20.3.06) - [print] - [naar boven]





Don Cheadle in film over Miles Davis

Acteur Don Cheadle (bekend van Oscar-bekroonde film 'Crash') is aan het onderhandelen over een mogelijke rol in de nieuwe biografische film over jazzlegende Miles Davis. Een aantal familieleden van de legendarische trompettist maakte dit afgelopen maandag bekend tijdens de Rock and Roll Hall of Fame-ceremonie in New York. Davis verkreeg maandagavond een plek in de Hall of Fame.

De film zal onder andere gaan over de manier waarop Davis invloed uitoefende op ver-schillende muziekstijlen. Antoine Fuqua is volgens een familielid een van de gegadigden voor het regisseren van de film. Er moet alleen nog een script geschreven worden. Het is nog onbekend wanneer de opnamen voor de film starten. Platenmaatschappij Sony Legacy gaat in de tussentijd verschillende cd's en dvd's van Davis opnieuw uitbrengen, waaronder opnames van een aantal concerten in Zwitserland tijdens het Montreux Jazz Festival.

(Erno Mijland, 19.3.06) - [print] - [naar boven]





Three For All - 'We Three' (Challenge, 2006) ****

In eerste instantie leent de titel van deze net uitgebrachte plaat ('We Three') in combinatie met de zich hier Three For All noemende groep voor een woordspelletje. Hoe je ook start en speelt met deze woorden, je komt altijd bij de kern uit: drie individuele jazzmusici die willen samenwerken.

En dat is hen erg goed gelukt, want hier spelen dan ook drie uitzonderlijk getalenteerde musici op een buitengewoon coöperatieve manier samen. Three For All is samengesteld uit drie doorgewinterde musici: basgitarist Steve Swallow, tenor- en sopraansaxofonist David Liebman en Adam Nussbaum op drums.

'We Three' is een bijzonder fris en afwisselend klinkend album, waarop Liebman, zonder duidelijke transcriptie, vrij als een wendbare vogel door het jazzfirmament lijkt te vliegen. Hij hanteert hierbij vijf keer zijn tenorsaxofoon en zes keer de sopraan. Hij wordt daarbij door Swallow en Nussbaum weergaloos, afwisselend stuwend ondersteunend en subtiel begeleidend, terzijde gestaan. Alle registers worden hierbij verkend en er lijken frase-rende invloeden van zowel Ornette Coleman als van Sonny Rollins naar voren te komen.

De verbindende ervaringen uit het jazzverleden zijn belangrijk voor deze groep, want zowel Nussbaum als Swallow hebben in groepen van gitarist John Scofield en vibrafonist Gary Burton gespeeld, terwijl Liebman en Swallow weer hebben gewerkt met pianist Chick Corea en met onder anderen drummer Bob Moses in het Open Sky Trio. Kortom, aan de ervaringen uit het verleden zal het mede hebben gelegen dat deze hernieuwde samen-werking zo geslaagd is te noemen. Zelf noemen ze 'We Three' dan ook "een nieuwe combinatie van oude vrienden".

De luisteraar heeft de keuze uit elf stukken; twee daarvan zijn afkomstig van zowel Nussbaum als Liebman, drie andere zijn ontsproten aan het creatieve brein van Steve Swallow. Maar ook de vertolkingen van Thelonious Monks 'Plyed Twice' en van de Miles Davis-klassieker 'All Blues' - met Liebman excellerend op sopraansaxofoon - zijn van een grote en originele schoonheid. Echt een album dat de luisteraar geregeld uit de kast zal trekken.

(Anoniem, 18.3.06) - [print] - [naar boven]



Yuri Honing Wired Paradise bij Vrije Geluiden

Het VPRO-televisieprogramma Vrije Geluiden besteedt aanstaande zondag (NL3, 11.00 uur) aandacht aan het nieuwste project van saxofonist Yuri Honing: Wired Paradise. Honing speelt hierin onder andere samen met gitarist Frank Möbus, de Duitser met een internationale cultstatus, die hij verwierf met zijn trio Der Rote Bereich.

Meer weten?
  • Onze recensie van het album 'Temptation' van Yuri Honing Wired Paradise

    (Erno Mijland, 17.3.06) - [print] - [naar boven]





    New Yorks kwartet neemt Turks stoombad
    Paradox Trio, maandag 13 maart 2006, Wilhelmina, Eindhoven

    Terwijl de buitentemperatuur maandagavond onder nul lag, bracht het New Yorkse Paradox Trio - een kwartet! - in Eindhoven een optreden waar de verzengende hitte van een Turks stoombad van af spatte.

    Het kwartet bracht eigenzinnige, maar allerminst moeilijke muziek, gebouwd op een melting pot van muzikale tradities: Turkije, de Balkan, Afrika en de Keltische landen.
    De aanpak deed denken aan die van zigeunermuziek en klezmer, maar ook van jazz.
    De muzikanten werkten binnen strakke kaders die mooi getimede, plotse overgangen mogelijk maakten. Maar er was ook ruimte voor improvisatie.

    Bandleider Matt Darriau, met hoedje, bespeelde verschillende saxofoons, fluiten en een doedelzak. Afwisseling gegarandeerd. Samen met gitarist Brad Shepik verzorgde hij fraaie melodielijnen. Shepik bracht een eerlijk geluid met slechts af en toe een beetje distortion om de solo's een vleugje jazzrock mee te geven. Razendsnel liet hij de iele nootjes achter elkaar aan hollen. Waar het riet van Darriau meeholde, klonk de gekte van een zonne-steek.

    Percussionist Seido Salifoski gebruikte de darabuka als basis, een vaasvormige trommel uit de Turkse en Arabische muziek. Salifoski bespeelde het instrument zoals het hoort met de hand en vingers, maar ook met brushes en rietjes. Hij completeerde zijn geluid met verschillende bekkens en belletjes.

    De meest bijzondere verschijning op het podium was toch wel cellist Rufus Cappadocia. Alles is langwerpig aan hem: zijn lijf, zijn gezicht, zijn armen en vingers. Hij speelde op zijn instrument, een vijfsnarige cello, voornamelijk baspartijen. Met snelle vingers en strijkstok putte hij alle mogelijkheden van het instrument uit. Zelfs de slap-techniek uit de funk kwam voorbij. En zo kon het zijn dat zijn cello de ene keer als een traditioneel instrument uit de klassieke muziek klonk en de andere keer als een Afrikaanse kora.

    Het publiek raakte langzaamaan betoverd door het hypnotiserende van de herhaling en de dromerige sferen. Goed voor een toegift. Die kwam niet meteen. Maar toen het publiek het klappen al had opgegeven, klonk vanuit een hoek van de zaal de fluit van Darriau, die vervolgens zijn muzikanten als een rattenvanger van Hamelen terug naar het podium leidde voor een laatste spetterend nummer.

    Klik     hier voor een fotoverslag van dit concert.

    Deze recensie verscheen eerder in Eindhovens Dagblad.

    (Erno Mijland, 17.3.06) - [print] - [naar boven]





    Grooven en funken met Tacuma en Rochester
    The Super Quartet, donderdag 9 maart 2006, Bimhuis, Amsterdam

    Het is niet voor het eerst dat gitarist Jan Kuiper met de super ritmetandem basgitarist Jamaaladeen Tacuma en slagwerker Cornell Rochester op het podium staat. Reeds in het begin van de jaren '90 speelden de befaamde Amerikanen mee in het Podium Trio (Kuiper, Wolter Wierbos en Paul van Kemenade). Ook toen al waren dat powerful concerten, waarbij het niet ontbrak aan publieke belangstelling. De ritmetandem is vooral freefunk-gericht. Tacuma is in het bijzonder bekend van altist Ornette Colemans Prime Time en Rochester heeft zijn sporen verdiend bij Joe Zawinuls Syndicate. Ook nu bleek in een uitverkocht Bimhuis dat het publiek maar al te graag op deze supergroovers afkomt. En terecht (in dit geval), want 'The Super Quartet' werd ook nog eens gecompleteerd door één van de meest interessante avant-garde tenorsaxofonisten: David Murray.

    Op 21-jarige leeftijd maakte Murray zijn eerste album ('Flowers For Albert', 1976). Hij werd onmiddellijk herkend als aanstormend talent en - na John Coltrane – de eerste vernieuwende saxofonist. Inmiddels heeft Murray talloze platen onder eigen naam en als sideman uitgebracht. Zijn speelwijze is niet alleen geïnspireerd door Coltrane, maar ook door Albert Ayler. Al in het eerste nummer pakte Murray stevig uit. Alles wat uit een saxofoon te halen is werd door hem waargemaakt. Het grommen, het honken en bovenal het exploreren van het flageoletto register; toch zeker wel twee octaven boven de hoge C. Met een kenbaar groot gemak produceert hij in dat register nog alleszins melodische lijnen. Gedurende het gehele concert waren Murray's soli van een zeer hoog en energiek niveau. Ook op de basklarinet wist Murray te imponeren.

    Gitarist Jan Kuiper, die enthousiast en geïnspireerd begeleidde, kreeg zeer terecht voldoende ruimte om te soleren. Zijn soli waren uiterst muzikaal, virtuoos en met veel power. Het paste uitstekend in het groovy freefunk-concept van dit Super Quartet. Solistisch was hij geheel gewaagd aan het explosieve sologeweld van Murray. Zijn alleen gespeelde solo 'Mali Blues' was even een aangename contemplatief intermezzo. Drummer Cornell Rochester en basgitarist Jamaaladeen Tacuma legden niet alleen een swingend funky tapijt neer voor Kuiper en Murray, maar soleerden in enkele nummers fenomenaal. Speciaal de battle tussen Kuiper en de vingervlugge Tacuma dwong respect af, was spannend en dwong beide matadoren tot uitersten van hun muzikale kunnen.

    Het kan niet anders dan dat dit Super Quartet de kraker zal kunnen zijn op de inter-nationale podia en aankomende grote Europese jazzfestivals. Volgens Kuiper is het niet uitgesloten dat het kwartet in de nabije toekomst een tournee door Amerika gaat maken en dat voor het volgende seizoen een special guest aan het kwartet wordt toegevoegd.

    (Jacques Los, 14.3.06) - [print] - [naar boven]





    Advanced Warning - 'You Are Busted!' (Rare BLR Records, 1987) ****

    In het voormalige en bomvolle Bimhuis aan de Oude Schans in Amsterdam speelde in 1987 deze groep, met dit keer een speciale samenstelling. De muziek op 'You Are Busted' (vrij vertaald: je bent gesjochten of failliet) geeft beslist invulling aan de meest elementaire rol die jazzmuziek de luisteraar dient te bieden. Je gaat namelijk, als je naar deze plaat luistert, niet alleen met je beide voeten meetikken; onwillekeurig staat de luisteraar na een korte periode op om onbedaarlijk te gaan swingen.

    En dan te bedenken dat de muziek op 'You Are Busted' oorspronkelijk niet eens bedoeld was om op cd te zetten. Het betreft hier dan ook een onofficiële opname, gemaakt door kwintetleider Herbert Noord. Deze uit 1987 afkomstige opnamen zijn pas in 2004 ge-masterd en nu is deze registratie alsnog uitgebracht. Noord, een bekende Nederlandse Hammond-adept, wist in 1987 een aansprekende samenstelling van Advanced Warning te realiseren. Dit keer geen tenorsaxofonist Rinus Groeneveld, maar Fred Leeflang en geen Pierre van der Linden op drums, maar Rick Hollander, aangevuld met gitarist en blues-zanger Paul Weeden en trompettist Charles Green.

    'You Are Busted' is een bijzonder stevig swingende en lekker ruige jazzplaat, die het aanwezige publiek ongetwijfeld aan het swingen gebracht zal hebben. En nu lijkt het de beurt van de luisteraars van dit album om te gaan swingen, waarbij vier van de vijf op-genomen swingende stukken maar liefst een lengte hebben van om en nabij een kwartier en de kortste track nog altijd een kleine tien minuten inklokt. Een heel boeiende ervaring!

    (Anoniem, 14.3.06) - [print] - [naar boven]



    Donald Fagen (foto: Danny Clinch)

    Nieuwe cd Donald Fagen

    Vers van de pers gerold: 'Morph The Cat', de nieuwe cd van Donald Fagen, de ene helft van Steely Dan. Negen nieuwe tracks in de gekende laid-back jazzy stijl die we van hem gewend zijn. Het is het derde album van de meervoudige Grammy-winnaar. "The Nightfly (1982) is sort of looking from the standpoint of youth," legt Fagen uit. "Kamakiriad (1993) would be more about midlife. This new one is about endings, really."

    Een melange van jazz, soul, rock en andere invloeden kenmerkt de zoals altijd perfect uitgewerkte songs, waarin Fagen vaak ruim de tijd neemt voor het muzikale exposé.
    "I like it when songs develop in some way and four minutes usually isn't enough time for something to develop musically", vertelt hij. "I'm still plugged into the Duke Ellington model, something akin to classical music, where you start with something, you develop a little bit and stick with it. And when you get a groove going, time flies."

    Het album werd opgenomen in New York City en Kauai, Hawaii. Een uitgebreide line-up sessiemuzikanten staat de zanger/toetsenist bij, waaronder vele Steely Dan-alumni, zoals gitaristen Hugh McCracken en Wayne Krantz, pianist Ted Baker, bassist Freddie Washington en drummer Keith Carlock. Verder is er ook een uitgebreide blazerssectie, met fraaie solo's van Walt Weiskopf op tenorsax, Marvin Stamm op muted trompet, Howard Levy op harmonica (!) en natuurlijk Donald Fagen zelf op melodica.

    Tekstueel valt er ook weer veel te genieten. Sterfelijkheid, depressies en apocalyptische dan wel amoureuze scenario's op het gebied van binnenlandse veiligheid. Zo handelt 'Mary Shut The Garden Door' over een coup door een of andere vage secte en wordt in 'Security Joan' een gestrande vliegtuigpassagier verliefd op een beveiligingsbeambte. "I don't think you can escape the environment we live in now," zegt Fagen daarover. "If Steely Dan has survived - and I have survived as a solo artist - it's partly because we've reflected what's going on around us."

    Met dank aan     All About Jazz.

    Meer weten?
  • Klik hier voor een uitgebreid interview met Donald Fagen.
  • Op de website van Donald Fagen kun je tracks van dit album beluisteren.

    (Anoniem, 13.3.06) - [print] - [naar boven]





    Schrijvers in Concert Special met cd-presentatie in het Bimhuis

    De opening van de boekenweek met als thema 'schrijvers en muziek', is voor Corrie van Binsbergen een uitstekende aanleiding voor een feestelijk concert. Op woensdag 15 maart worden in het Bimhuis twee nieuwe cd's gepresenteerd uit de tweede serie 'Schrijvers in Concert', die in mei 2005 in het Bimhuis plaatsvond. Het gaat daarbij om Renate Dorrestein en Josse de Pauw. Daarnaast zijn er korte gastoptredens van schrijvers uit de eerste serie, waarvan al eerder cd's verschenen: Remco Campert, Toon Tellegen en Kees van Kooten. Jules Deelder zorgt na afloop voor lekkere jazzplaatjes.

    In februari 2003 organiseerde Van Binsbergen bij wijze van experiment een eerste serie 'Schrijvers in Concert' in het Bimhuis, met achtereenvolgens Remco Campert, Toon Tellegen, Manon Uphoff en Kees van Kooten, en een prachtig ensemble musici. Het achterliggende idee daarvan was om 'een film voor je oren' te maken; terwijl de auteur verhalen las, ontvouwde zich een speciaal op die verhalen geïnspireerd muzikaal scenario. Deze verrassende en succesvolle combinatie van schrijvers en musici leidde tot een landelijk tourneetje. In mei 2005 volgde een tweede serie met schrijvers en dichters: Ramsey Nasr, PF Thomese, Renate Dorrestein, Josse de Pauw, Rascha Peper, Hagar Peeters, Eric Jan Harmens en Jules Deelder.

    De band bestaat uit een 'improvisatietrio' (Tobias Delius op tenorsax en klarinet, Wilbert de Joode op bas, Alan Purves op percussie), een 'strijktrio' (Tineke de Jong op viool, Bap-tist Kurvers op altviool, Marjolein Meijer op cello) en een 'brugtrio' (Jan Willem van der Ham op fagot en altsax, Albert van Veenendaal op (prepared) piano, Corrie van Bins-bergen op gitaar).

    Meer weten?
  • Een recensie van cd's van de Corrie van Binsbergen Band met Remco Campert, Toon Tellegen en Kees
        van Kooten.
  • Klik hier voor een fotoverslag en recensie van een concert van Corrie en de Grote Brokken.
  • Klik hier voor een fotoverslag en recensie van een concert van het Corrie van Binsbergen Quartet + 1.

    (Anoniem, 13.3.06) - [print] - [naar boven]



    Harlem krijgt rusthuis voor bejaarde blues- en jazzmusici

    The Jazz Foundation of America is een inzamelactie gestart om in de New Yorkse wijk Harlem een rusthuis voor bejaarde jazz- en bluesmuzikanten te bouwen. "We hebben tien miljoen dollar nodig", zegt Jarrett Lillien, de voorzitter van de Jazz Foundation op de website van de stichting.

    Veel oudere jazzmusici in de Verenigde Staten leven in behoeftige omstandigheden. Het gaat vaak om muzikanten die vroeger naast de grootste jazzartiesten speelden. Maar de inkomsten uit de platenverkoop of rechten op bepaalde nummers gaan vaak aan hen voorbij. Sommigen gaan zelfs als dakloze door het leven.

    The Jazz Foundation of America, die talrijke initiatieven onderneemt om jazzmuzikanten te steunen, wil in the Player's Residence in Harlem veertig bewoners met een blues- of jazzverleden huisvesten. "Dit rusthuis is nodig en we zullen een hele stap verder staan eens het er is", zegt Jarrett. "Wij vragen zowel hulp van individuen als van bedrijven en stichtingen."

    Bron: Het Belang van Limburg

    (Erno Mijland, 13.3.06) - [print] - [naar boven]





    Bas van Lier 3 - 'How Does It Feel' (Maxanter Records, 2005) ***½

    Deze groep, die Bas van Lier 3 als naam heeft, lijkt niet echt op het gebruikelijke jazztrio, ondanks het feit dat ook hier de bezetting uit piano, contrabas en drums bestaat. De manier van spelen van dit trio biedt alle leden voldoende ruimte om te excelleren. De pianist wordt gelukkig niet alleen maar 'onderdanig' begeleid door bas en drums, iets wat toch vaak het geval is. De soloruimte is goed gedoseerd, zodat er geen sprake is van egotripperij. Het feit dat alle drie musici jarenlange ervaring hebben opgedaan in zowel dienende als solistische rollen in zeer uiteenlopende groepen en muzieksoorten, heeft er mede toe geleid dat deze groep erg evenwichtig klinkende muziek tentoonspreidt, met een behoorlijke dosis soul erin.

    Bas van Lier is een melodieus spelende pianist. Hij is ook bekend als begeleider van vocalisten en leidt de wekelijkse vrijdagavond jam session in Club Toomler in Amsterdam. Cyril Directie is naast jazzdrummer, een veel gevraagde slagwerker in de Nederlandse popscene. Contrabassist Eric Barkman is een musicus met een walking bass-stijl, dus met een erg vloeiende manier van spelen, met benadrukking van iedere tel.

    Het leuke aan 'How Does It Feel' is voornamelijk de speelvreugde die van deze plaat afdruipt. Dat is ook het gevolg van de gepresenteerde muziekkeuze. Bijna alle negen tracks hebben een minimale lengte van ruim vier minuten, waardoor er sprake kan zijn van redelijk goed uitgewerkte solopartijen. De stukken zijn een afspiegeling van de voorkeur en achtergrond van de trioleden. Naast uitgesproken jazzstukken komen dan ook popsongs aan bod, die op een originele manier invulling krijgen.

    (Anoniem, 11.3.06) - [print] - [naar boven]





    Nederlandse bassisten verzameld

    Gestreken of geplukt, contra of elektrisch, vier- of vijfsnarig... de basgitaar heeft vele gezichten. Tel daarbij de persoonlijke stijl van spelen bij op van inventieve musici als Mark Haanstra, Ernst Glerum, Tony Overwater en Jeroen Vierdag en je hebt een bijna oneindig palet van klankkleuren.

    Producer, uitgever en initiatiefnemer van de jaarlijkse European Bass Day Marco Schoots heeft veertien Nederlandse bassisten uit de jazz, funk, pop en world music bij elkaar gebracht op het verzamelalbum 'Dutch Basses 2006'. Het is een boeiend album geworden met vele sferen: van de hyperactieve jazzfunk van Edwin van Huik tot de ingetogen, bijna klassieke aanpak van Mark Haanstra met violist Oene van Geel en Guillaume Orti op sax.

    Draai om je oren mag drie exemplaren van het album weggeven. Stuur een e-mail aan     redactie@draaiomjeoren.com met je naam en adres. Geef de titel van het nummer met je favoriete baspartij uit de jazzgeschiedenis, voorzien van een korte toelichting. Inzenden kan tot vrijdag 17 maart.

    Meer weten?
  • Klik hier voor een uitgebreide beschrijving van de tracks op het album.
  • Klik hier om het album te bestellen (12 euro).
  • En hier vind je meer informatie over de European Bass Day, dit jaar op 5 november.

    (Erno Mijland, 11.3.06) - [print] - [naar boven]





    Bik Bent Braam blijft fascineren
    vrijdag 17 februari 2006, De Toonzaal, Den Bosch

    Het podium van de Toonzaal gaf een wat vreemde aanblik: de vleugel stond als een soort zwart slagschip op de voorgrond, daarmee het publiek deels het zicht ontnemend op de blazerssectie van Bik Bent Braam, terwijl van de naamgever van dit alles, pianist Michiel Braam, alleen diens hoofd af en toe boven de vleugel uitpiepte. Het nieuwe programma '13 Concerten' bood deze avond echter genoeg aanknopingspunten om de aandacht er toch ten volle bij te houden, want er viel weer veel te genieten. Soms leek het wel op een vrijgevochten circusorkest, maar dan wel eentje dat de regie te allen tijde in eigen hand houdt.

    Voor alle dertien leden van zijn Bik Bent componeerde Braam een speciaal stuk, toege-spitst op ieders individuele kwaliteiten. Maar wanneer en hoe die stukjes moeten worden gespeeld, wordt bij dit programma min of meer vrij gelaten. Zo kon het in de Toonzaal gebeuren dat er voor de pauze meer collectief werd geïmproviseerd, waarbij de ver-schillende secties elkaar lekker uitdaagden, plaagstootjes gaven, maar ook keer op keer fraaie klankclusters en -combines vormden. Na de pauze maakte het ene na het andere bandlid zijn opwachting vooraan het podium voor een solo tijdens zijn eigen 'concert'.

    Altsaxofonist Benjamin Weidekamp verving Frank Gratkowski, een welhaast onbegonnen zaak natuurlijk, al deed hij zichtbaar zijn best met een springerig vrije, high-energy solo, vol hoge shrieks, in de geest van het afwezige Bik Bent-lid, maar zonder diens ultieme instrumentbeheersing. Een eervolle vermelding gaat naar Patrick Votrian, die een ver-bluffend staaltje lenigheid ten beste gaf in een met veel laag doortrokken vloeiende solo over een al even spannende achtergrond van 'Baretta'-achtige incidental music. Opval-lend was de zwierige, lyrische en mooi getoonzette solo van altist Bart van der Putten, die wij in het verleden toch ook furieus fel hebben zien spelen! Subtiel: het perfect gedoseerde spel van Wilbert de Joode (bas) en Michiel Braam achter Angelo Verploegens bugelsolo in een latin-flavoured stuk. De met een enorme urgency en in-en-out spelende Jan Willem van der Ham (op altsax), de lekker krachtig aangeblazen, staccato trombone van Wolter Wierbos, de volle en warme sound van tenorsaxofonist Frans Vermeerssen... het zijn nog maar enkele van de vele wapens die deze band in stelling kan brengen.

    Concluderend mag je stellen dat Braams songbook de verschillende spelopvattingen in de Bik Bent mooi aan het licht bracht. De solo's kleurden en stuurden in dit programma voor een belangrijk deel de muzikale ontwikkelingen. De rol van Michiel Braam in dit alles is soms opvallend bescheiden: eerder een great facilitator dan iemand die nadrukkelijk zijn credits zal opeisen.

    Binnenkort op onze site een fotoverslag van dit concert. Houd onze fotopagina's dus in de gaten!

    (Anoniem, 10.3.06) - [print] - [naar boven]



    18e SJU Jazz Festival

    Van donderdag 16 tot en met zaterdag 18 maart 2006 organiseren het SJU Jazzpodium, Muziekcentrum Vredenburg Utrecht en VPRO Jazz de 18e editie van het SJU Jazz Festival.

    De programmering van het festival varieert van moderne jazz tot crossover wereldmuziek en jazzy soul. Enkele hoogtepunten uit het programma zijn Bobby Previte's Coalition of the Willing, Henri Texier Strada Quartet en Benny Wallace Quartet. Trompettist Eric Boeren heeft voor zijn Guitar Band de VPRO-compositieopdracht voor het festival ge-kregen. Zowel voorafgaand als na afloop van de concerten in Vredenburg zijn er gratis toegankelijke optredens in de vorm van 'laboratoriumconcerten' en sessies.

    Meer weten?
  • De website van het SJU Jazz Festival 2006.

    (Erno Mijland, 9.3.06) - [print] - [naar boven]





    Frank Woeste in Take Ten

    "Woeste haalt het beste uit twee werelden, hij heeft de nauwkeurigheid, de sierlijkheid, discipline en virtuositeit van een klassieke pianist en het gevoel voor uitgebreide en gecompliceerde harmonieën en swing en improvisatie van de jazzmuzikant." Dat schreef Maartje den Breejen van Het Parool in haar recensie van het album 'Mind At Play' van het Frank Woeste Trio.

    De pianist uit Hannover beantwoordde voor Draai om je oren de 10 vragen van Take Ten. Klik op bovenstaande button voor zijn antwoorden.

    (Anoniem, 8.3.06) - [print] - [naar boven]



    Eddie Palmieri

    Concertgebouw Jazz Award 2006 naar Eddie Palmieri

    De Concertgebouw Jazz Award is dit jaar toegekend aan de Amerikaanse pianist, componist, arrangeur en bandleider Eddie Palmieri. Hij zal de oeuvre-prijs op maandag 29 mei in het Concertgebouw in ontvangst nemen uit handen van Concertgebouw-directeur Martijn Sanders.

    Palmieri treedt deze avond op met het Jazz Orchestra of the Concertgebouw o.l.v. Henk Meutgeert en met de winnaar van de Deloitte Jazz Award 2006. De genomineerden voor deze aanmoedingingsprijs voor jonge, veelbelovende jazzmusici zijn eveneens bekend gemaakt. Dit zijn violist Jeffrey Bruinsma, vocalist Wouter Hamel, saxofonist Paul van der Feen, pianist Robert Rook en gitarist Timucin Sahin. Zij spelen op zondag 2 april een voorronde in het Bimhuis in Amsterdam, waarna drie kandidaten op woensdag 17 mei een finaleronde spelen, ook in het Bimhuis. Beide avonden spelen ook zij met het Jazz Or-chestra of the Concertgebouw o.l.v. Henk Meutgeert. De uiteindelijke winnaar ontvangt een geldprijs van € 20.000, de andere twee finalisten een stimulansprijs van € 2.500.

    Meer weten?
  • Een artikel uit 2004 over Eddie Palmieri door Eddy Determeyer.
  • Meer informatie over het concert van 29 mei (en de mogelijkheid kaartjes te bestellen.
  • Ons historisch overzicht van belangrijke jazzprijzen.

    (Erno Mijland, 7.3.06) - [print] - [naar boven]



    Hiromi Uehara - 'Spiral'

    Hiromi Uehara - 'Spiral' (Telarc, 2005) ****

    'Spiral' is het derde album van de nu 26-jarige Japanse pianiste Hiromi Uehara. Het is een bijzonder en erg sfeervol album, waarop zij zowel de piano als de keyboards bespeelt. Het is zeker geen echt jazzalbum, want Hiromi weet afwisselend in dromerige sferen te spelen om daarna regelmatig te exploderen met stevig aangezette jazzgrooves. Uehara speelt op 'Spiral' met een onvoorstelbare techniek. Zij wordt op dit album terzijde gestaan door basgitarist Tony Grey en Martin Valihora op de drums.

    Deze jonge pianiste en componiste Hiromi Uehara is in 2004 afgestudeerd aan het Berklee College Of Music in Boston en schijnt in haar geboorteland Japan de reputatie van ster te bezitten. Want met haar debuutalbum 'Another Mind' uit 2003, dat overigens werd geproduceerd door Ahmad Jamal, wist Hiromi direct al een gouden award te ontvangen (omdat er van dit album meer dan honderdduizend exemplaren werden verkocht) en ook nog eens een Jazz Album Of The Year Award. Haar tweede album 'Brain' uit 2004 was ook succesvol en ontving inmiddels ook diverse prijzen.

    De muziek die Uehara op 'Spiral' speelt is eigenlijk niet te vangen in een bepaalde stijl, want het vormt een mix van elementen uit rock, klassieke muziek en jazz, gevat in acht fantasierijke composities, alle door haar zelf gecreëerd. Centraal staat op dit album de suite 'Music For Three-Piece-Orchestra', dat bestaat uit vier afzonderlijke composities. De luisteraar wordt via lieflijk aandoende sferen constant eerst schijnbaar in slaap ge-sust, om daarna werkelijk van de linkerspeaker naar de rechter en vice versa geslingerd te worden door explosies van robuust gespeelde jazz. Hierbij weet Hiromi met een on-voorstelbare vingervlugheid en techniek te spelen. Zij lijkt hierbij beïnvloed door Chick Corea, Ahmad Jamal en Oscar Peterson.

    Voor een gelimiteerde eerste editie wordt ook een bonus dvd meegeleverd met een live registratie van 'Return Of Kung-Fu World Champion'. Dit duizelingwekkend snel gespeelde nummer staat ook als bonustrack op dit bijzondere album 'Spiral'.

    (Anoniem, 6.3.06) - [print] - [naar boven]



    Bernlef schrijft over jazz

    "Op zaterdagmiddag had je op de radio een programma van Pete Felleman. Die draaide wel eens een jazzplaatje. Dat moest bij ons thuis direct uit. Kolere herrie. Maar een vriendje nam me mee naar zijn huis. Hij had een broer die in Indië zat. En die had een stapeltje 78-toeren platen. Daar heb ik mijn eerste jazz gehoord." Schrijver Bernlef in een     interview met dagblad BN De Stem, naar aanleiding van zijn pas verschenen boek 'Hoe van de trap te vallen', een bundel met jazzverhalen.

    (Erno Mijland, 5.3.06) - [print] - [naar boven]



    Jazzpianist Robert Rook bij Vrije Geluiden

    In het VPRO-televisieprogramma Vrije Geluiden is aanstaande zondag pianist Robert Rook te zien. Hij zal onder andere een stuk spelen met zijn trio met Thomas Andersen (contra-bas) en Dick Verbeeck (drums). Vrije Geluiden begint om 11.00 uur op Nederland 3.

    Meer weten?
  • De website van Robert Rook.

    (Erno Mijland, 4.3.06) - [print] - [naar boven]





    Song Mob is feest
    zaterdag 25 februari 2006, Bimhuis, Amsterdam

    In een totaal uitverkocht Bimhuis vierde het puikje van de Nederlandse impro-jazzscene (Eric Boeren, Wolter Wierbos, Tobias Delius e.a.) onder leiding van de immer vitale voormalige Zuid-Afrikaan Sean Bergin een zeer aanstekelijk African jazzfeestje. Met zijn 'My Own Band' (MOB) plus drie vocalisten (Molla Sylla, Phil Minton en Maggie Nichols) verloochent Bergin zijn afkomst niet en speelt hij vooral een op Zuid-Afrikaanse muziek geïnspireerde eigentijdse improjazz.

    In het instrumentale openingsnummer krijgt Jan Willem van der Ham alle ruimte om een expressieve altsaxsolo te produceren. In dit nummer blijkt al dat de muzikale kracht van MOB niet te vinden is in het collectieve samenspel. De collectieven worden enigszins nonchalant gespeeld. Een en ander wordt ruimschoots gecompenseerd door de ent-housiaste speelwijze en de door bassist Ernst Glerum en drummer Han Bennink neer-gelegde continue African groove.

    Bij de vocalisten vielen vooral Molla Sylla en Phil Minton op. Minton is in het bijzonder zeer sterk als scatvocalist in een door het zangtrio gezongen en gescat a-capella nummer. Sylla heeft een fraai stemgeluid. Deze van oorsprong uit Senegal afkomstige zangeres produceert de specifiek authentieke Afrikaanse zang en vervult daarmee een prominente rol in het muzikale concept van Bergins Song MOB.

    Behalve door het zangtrio werden ook door Sean Bergin en trompettiste Felicity Provan vocale prestaties geleverd. Bijzonder en hilarisch was het duet dat door Bergin en pianist Alex Maguire werd vertolkt, vooral vanwege het warme masculiene stemgeluid van Sean Bergin en zijn laconieke en subtiel komische presentatie. De niet geheel toonvaste vocale bijdrage van Provan in een ballad behoorde niet tot de betere zangmomenten. Gelukkig tilde de melancholieke tenorsolo van Tobias Delius de ballad nog enigszins boven het gemiddelde niveau uit.

    In het recht toe recht aan swingende nummer 'Snel Weg' demonstreerde Bennink zijn fenomenale hard swingin' brushestechniek en soleerde pianist Maguire fijnzinnig en punctueel swingend. Kenmerkend voor Song MOB is, dat vooral de vocalen de meest prominente rol spelen en dat er niet al te veel ruimte is voor instrumentale solobijdragen. Befaamde improvisatoren als Eric Boeren en Wolter Wierbos kregen daardoor nauwelijks gelegenheid zich te manifesteren. Dat neemt niet weg dat Bergins Song MOB een interessant project is en dat het repertoire zeer gevarieerd, origineel en swingend is. Tel daarbij op Bergins charismatische persoonlijkheid en zijn stand-up comedian-like presentatie en het feest is compleet.

    (Jacques Los, 4.3.06) - [print] - [naar boven]





    Documentaire over Martin Fondse bij NPS Output

    Het televisieprogramma NPS Output besteedt komende zondag aandacht aan componist, arrangeur, dirigent, jazzpianist en bandleider Martin Fondse. De documentaire heet 'Van harmonium tot Heideroosjes'. De titel verwijst enerzijds naar het harmonium van zijn grootvader, dat bij Fondse de liefde voor muziek bijbracht en anderzijds naar zijn muzi-kale veelzijdigheid. Naast jazz en klassieke muziek heeft Fondse ook een liefde voor pop-muziek. Zo arrangeerde hij eind jaren negentig muziek van de Limburgse punkband De Heideroosjes voor het Metropole Orkest.

    In het programma wordt Fondse gefilmd terwijl hij aan het werk is als dirigent van eigen composities met de big band van het Rotterdams conservatorium en zijn eigen 14-mans formatie The Groove Troopers. Als componist wordt Fondse gevolgd tijdens de creatie van zijn nieuwste werk 'Primar Dark'. Daarbij laat hij zich inspireren door de aankoop van een woonboot.

    Uitzending: zondag 5 maart, NPS Output, Nederland 3, 14.45 uur.

    (Erno Mijland, 2.3.06) - [print] - [naar boven]


    Lees verder in het archief...








    • Menupagina's:




    Cd van het moment:
    Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
    Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





    Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
    Mail de redactie.