New Yorks kwartet neemt Turks stoombad
Paradox Trio, maandag 13 maart 2006, Wilhelmina, Eindhoven

Terwijl de buitentemperatuur maandagavond onder nul lag, bracht het New Yorkse Paradox Trio - een kwartet! - in Eindhoven een optreden waar de verzengende hitte van een Turks stoombad van af spatte.

Het kwartet bracht eigenzinnige, maar allerminst moeilijke muziek, gebouwd op een melting pot van muzikale tradities: Turkije, de Balkan, Afrika en de Keltische landen.
De aanpak deed denken aan die van zigeunermuziek en klezmer, maar ook van jazz.
De muzikanten werkten binnen strakke kaders die mooi getimede, plotse overgangen mogelijk maakten. Maar er was ook ruimte voor improvisatie.

Bandleider Matt Darriau, met hoedje, bespeelde verschillende saxofoons, fluiten en een doedelzak. Afwisseling gegarandeerd. Samen met gitarist Brad Shepik verzorgde hij fraaie melodielijnen. Shepik bracht een eerlijk geluid met slechts af en toe een beetje distortion om de solo's een vleugje jazzrock mee te geven. Razendsnel liet hij de iele nootjes achter elkaar aan hollen. Waar het riet van Darriau meeholde, klonk de gekte van een zonne-steek.

Percussionist Seido Salifoski gebruikte de darabuka als basis, een vaasvormige trommel uit de Turkse en Arabische muziek. Salifoski bespeelde het instrument zoals het hoort met de hand en vingers, maar ook met brushes en rietjes. Hij completeerde zijn geluid met verschillende bekkens en belletjes.

De meest bijzondere verschijning op het podium was toch wel cellist Rufus Cappadocia. Alles is langwerpig aan hem: zijn lijf, zijn gezicht, zijn armen en vingers. Hij speelde op zijn instrument, een vijfsnarige cello, voornamelijk baspartijen. Met snelle vingers en strijkstok putte hij alle mogelijkheden van het instrument uit. Zelfs de slap-techniek uit de funk kwam voorbij. En zo kon het zijn dat zijn cello de ene keer als een traditioneel instrument uit de klassieke muziek klonk en de andere keer als een Afrikaanse kora.

Het publiek raakte langzaamaan betoverd door het hypnotiserende van de herhaling en de dromerige sferen. Goed voor een toegift. Die kwam niet meteen. Maar toen het publiek het klappen al had opgegeven, klonk vanuit een hoek van de zaal de fluit van Darriau, die vervolgens zijn muzikanten als een rattenvanger van Hamelen terug naar het podium leidde voor een laatste spetterend nummer.

Klik

(Erno Mijland, 17.3.06) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.