Brian Groder - 'Torque' (Latham, 2006)
Je moet het maar doen, het Sam Rivers Trio uitnodigen voor een gezamenlijke cd. Dat is net of je zelf gaat vragen of je als vijfde wiel aan de wagen mee mag. Voor wie het nog niet mocht weten: Sam Rivers heeft zowat alle jazz-watertjes doorzwommen in zijn 83-jarige leven, maar heeft met zijn geweldige tenor vooral de avant-garde en free jazz opgefleurd. En wel, Brian Groder is erin geslaagd om samen met Rivers en zijn ritmesectie, Doug Mathews op bas en Anthony Cole op drums, een dijk van een album te maken.
Brian Groder is een New Yorkse trompettist die op dit album niet alleen muziek maakt alsof hij al jaren met dit trio toert, maar er tegelijk in slaagt om een gezamenlijke taal te ontwikkelen die het midden houdt tussen free, avant-garde en bop. Met uitzondering van de zeer schaarse unisono thema's tussen sax en trompet bestaat dit album uit een zeer melodieuze ontdekkingstocht naar samenspel en klankkleur, met zeer veel ruimte voor improvisatie.
Het album bestaat uit enkele stukken waarop de hele band mee doet, maar bevat ook duo's, beginnend met Cole ('Spellcast'), met Rivers alleen (op fluit in 'Behind The Shadows', of sax in 'Camouflage'), dan met de bas ('Iota', 'Jingo'). Het album eindigt dan weer met een duo van trompet en drums. En ongeacht de configuratie, dit is schitterende muziek, die zowel freejazzers als mainstreamers zal bekoren, door zijn absolute muzikale vrijheid, openheid en visie, maar tegelijk door zijn toegankelijke gevoeligheid en het melodische en ritmische plezier.
Groder is uiteraard de centrale musicerende figuur, maar de intensiteit en de diepgang die hier wordt gebracht is de verdienste van de ganse band. En het meest verbluffende is dat Rivers op alle vlakken met Groder meegaat, alsof hij het alter ego van de trompettist is, maar dan op sax. Zijn kunnen, inlevingsvermogen en muzikaal begrip is verbijsterend. Alles wat hier wordt gebracht is een succes. Een must!(Stef Gijssels, 7.9.07) - [print]
- [naar boven]
Organisatie, publiek, zon en sfeer maken Jazz Garden Party succesvol
zaterdag 25 augustus, Bomencentrum Nederland BV, Baarn
Voor de zevende keer organiseerde Bomencentrum-eigenaar Hans Blokzijl cum suis weer een ontspannend muziekfestein. Het weer kon niet beter voor dit buitengebeuren, het werkte sfeerverhogend en de vele bezoekers vermaakten zich uitstekend. De organisatie, opvang en vervoer van het publiek en de catering was uitstekend.
Zestien formaties concerteerden op vijf verschillende locaties, die zodanig verspreid waren dat er geen hinderlijke overspraak was. Rita Reys trad op met het tomeloos swingende kwintet van bassist Ruud Jacobs. Pianist Peter Beets tekende voor de arrangementen waarin Ferdinand Povel (tenorsax) en Martijn van Iterson (gitaar) ook ruimte kregen voor hun solide solowerk. Joost Patocka (drums) zorgde samen met het trefzekere baswerk van Jacobs voor de grooves en background die La Reys nodig had, waardoor ze probleemloos haar hoge standaard kon waarmaken.
Het Rosenberg Trio speelde zijn duizelingwekkende 'Django Rheinhardjazz' en kreeg veel bijval. Even verderop in het restaurant konden zij die voor het diner dansant hadden ingetekend, zich tegoed doen aan de gastronomie van de keuken en optredens van The Rambles en The Vic Nickolson Band. In een grote tent die plaats bood aan honderden belangstellenden zong Joke Bruijs, begeleid door het trio van Frits Landesbergen, overtuigend een keur van songs uit het American Songbook.
In een partytent aan een vijver speelde het Trio Greetje Kauffeld. Deze lokatie deed absoluut geen recht aan deze topvocaliste, die beslist beter verdient. Maar buitenlucht- en zonminnend publiek wist haar te vinden en luisterde relaxed op enige afstand. Greetjes repertoire paste haar weer als een handschoen. Verrassend was het vocale duet van haar en Jan Menu in 'You Getting To Be A Habit With Me'. Peter Niewerf (gitaar), met wie Kauffeld veelvuldig gespeeld heeft, toonde nog steeds souplesse in zijn spel. Al bezorgde de lastige Kauffeld-uitvoering van het steeds sneller wordende 'One Note Samba' hem de nodige hoofd- en handbrekens. Maar de sympathieke en doorgewinterde vocaliste wist het allemaal in de hand te houden. Het daarop volgende concert was van de Marcel van Vught Band met toetsenist Arno Aerts, gitarist Martien Tielemans, vocaliste Leonie Tielemans en drummer Marcel van Vught. En ook zij wisten het publiek op hun plaats te houden.
Een grote tent stroomde vol voor het concert van Trijntje Oosterhuis & Band. Zij staat volop in de belangstelling vanwege haar nieuwe cd met Bacharach-songs. Haar repertoire bestond dan ook voornamelijk uit materiaal van deze cd. Met haar band met Karel Boehlee (piano), Theo de Jong (basgitaar) en Martijn Vink (drums) leverde de populaire zangeres een gedegen optreden en stelde ze haar publiek geenszins teleur, integendeel. Jan Vayne met de Gipsy Boys en Ellen Helmus speelden een mixture en cross-over van swingende standards, jazzy interpretaties van klassieke stukken en gypsy music. Het gekende virtuoze spel van Vayne en het uitstekende spel van fluitiste Ellen Helmus mengden prima met de sound van de Gipsy Boys.
En toen was voor mij de maat vol. Optredens van het Anke Angel Quartet, Quartet Peter Schmidt en anderen heb ik gemist. Stichting De Jazz Party zal tevreden zijn en de zeven goede doelen die deze stichting gaat doneren kunnen ook de weergoden dankbaar zijn. Uitgangspunt bij de programmering van deze dag was dat het gebodene vertrouwd in oren en ogen moest zijn, niet meer en niet minder. En dat was zeker het geval.
(Cees van de Ven, 5.9.07) - [print]
- [naar boven]
Festivalverslag Jazz Middelheim 2007: Dag 4
zaterdag 18 augustus 2007, Park Den Brandt, Antwerpen
Journalist Koen Van Meel bezocht het vijfdaagse festival Jazz Middelheim. Hij maakte van elke dag een apart verslag. Jos Knaepen zorgde voor de fotografische impressies. De vierde dag, vrijdag 17 augustus, had als jazz and beyond als thema meegekregen en een heterogene programmering met Nils Wogram's Root 70 featuring Simon Nabatov, het Eric Legnini Trio, Dez Mona en de Matthew Herbert Big Band.
Klik hier voor het verslag van de vierde dag.
(Maarten van de Ven, 4.9.07) - [print]
- [naar boven]
North Sea Jazz impressies: Stan Tracey Quartet & Benjamin Herman
zondag 15 juli 2007, Ahoy, Rotterdam
Op papier zag het er zo aardig uit; een oude Britse jazzlegende, Stan Tracey, met zijn trio naar het North Sea Jazz Festival halen en hem op een podium zetten met een van Nederlands meest opwindende saxofonisten, Benjamin Herman. Een passend eerbetoon zou het worden op deze laatste festivaldag in de Hudson-zaal van Ahoy'. Zeker gezien Hermans goed ontvangen cd 'The London Session', waarvoor de altsaxofonist naar een Londense studio trok om daar met het trio van de veteraan-pianist een zevental stukken vast te leggen.
Toch kon de set - met klassiekers als Ellingtons 'Drop Me Off In Harlem' en 'Autumn Leaves', maar ook een obscuur Monk-nummer als 'Bright Mississippi' - niet helemaal overtuigen. Zorgden Herman en gasttrompettist Guy Barker nog wel eens voor interessante en gedreven solo's, het trio van Stan Tracey speelde net wat te (Brits?) netjes en behoudend. Technisch was er op het spel niets aan te merken, maar het avontuur werd zelden gezocht. De beboptraditie stond hoog in het vaandel bij dit concert.
In de rustigere nummers, zoals de ballad 'Old Folks', kwam Tracey nog het beste tot zijn recht. Daar streelde hij de oren van de luisteraars met sfeervol pianospel, waarbij hij met fraai accenten de tijd mooi verdeelde, terwijl drummer Clark Tracey (inderdaad, zijn zoon) en Andrew Cleyndert - die zeer relaxed en vloeiend baste - hem adequaat begeleidden. Het creëerde de sfeer van een luie zomerdag.
Wel opvallend en smaakmakend was het samenspel van Herman en Barker. Qua geluid vulden en voelden zij elkaar perfect aan. Barker toonde zich een interessante blazer, met goede ideeën, een wat omfloerste toon en af en toe lekker flashy. Herman genoot zichtbaar; aan zijn trefzekere spel kon je merken dat hij zich thuis voelde in deze groep, die wat ondergetekende betreft naast de ruimschoots aanwezige sugar nog wel wat meer spice had kunnen gebruiken.
Klik hier voor een fotoverslag van dit concert.
(Maarten van de Ven, 2.9.07) - [print]
- [naar boven]
Motives for Jazz
Provincie Limburg (België) stimuleert en coördineert samenwerking tussen Limburgse cultuurinstellingen rond de disciplines beeldende kunst, design, dans, klassieke muziek, pop en jazz. De betrokken organisaties engageren zich in zogenaamde overlegplatformen. Het overlegplatform jazz heet Motives for Jazz.
Motives for Jazz ging van start in september 1997. Momenteel bundelt het Limburgse jazzplatform de culturele centra van Bilzen, Hasselt, Sint-Truiden en Maasmechelen, het popcentrum Muziekodroom en Kunstencentrum BELGIË (beide in Hasselt) en de Directie Cultuur Limburg.
Motives for Jazz spitst zich vooral toe op concertprogrammering. Jaarlijks presenteert Motives for Jazz een kwaliteitsaffiche met ruim 30 concerten. Het programma biedt een evenwichtige mix van traditionele tot hedendaagse jazz, van toegankelijk tot moeilijke avant-garde, jong talent en gevestigde waarden, Belgisch en internationaal, muzikanten en deejays. De concerten spreiden zich over tien podia, zowel grote zalen als intieme clubs.
In september 2007 bestaat Motives for Jazz precies 10 jaar. In het seizoen 2007/2008 brengt het provinciaal jazzplatform daarom een uitzonderlijk feestprogramma. Naast de drukke concertagenda zijn heel wat bijzondere randactiviteiten gepland. Ook promoot Motives for Jazz nog concerten en festivals van andere jazzorganisaties en jazzclubs in Limburg.
Naar analogie van het budget 'productieondersteuning aan Limburgse popmuzikanten' voorziet het jazzplatform vanaf 2008 middelen voor Limburgse jazzmuzikanten. De ledenclub van Motives for Jazz telt ruim 1000 enthousiaste jazzliefhebbers. Geïnteresseerden kunnen gratis lid worden. Dan krijgt je voortaan het concertprogramma en andere info over Motives for Jazz thuisgestuurd en kan je tegen fikse korting naar elk concert.
Klik hier voor meer informatie.
(Jacques Los, 2.9.07) - [print]
- [naar boven]
Ethnic Heritage Ensemble - 'Hot ’n’ Heavy - Live At The Ascension Loft' (Delmark, 2007)
Opname: 2006
Percussionist Kahil El'Zabar heeft twee groepen waarmee hij met de regelmaat van een klok cd's produceert: het Ritual Trio en het Ethnic Heritage Ensemble, dat meestal een kwartet is. Noch muzikaal, noch qua effect zijn er wezenlijke verschillen tussen beide bands; enkel de andere bezetting zorgt voor een andere invulling. De muziek is sterk ritmegedreven, met een vaste aanstekelijke groove die wordt aangehouden, wat de solisten de kans geeft om voluit te gaan op een spirituele queeste, gebouwd rond vaak mooie lange melodielijnen. Sfeer, enthousiasme, aanmoediging en interactie tussen de muzikanten staat centraal, niet altijd uitbundig, soms ook ingetogen, maar altijd ritmisch en met veel ruimte.
Het grootste verschil tussen beide bands is dat het Ritual Trio bestaat uit percussie, bas en trompet of sax, terwijl het Ethnic Heritage Ensemble bestaat uit percussie, de trombone van Joe Bowie, de sax van Ed Wilkerson of - zoals hier - van Ernest Dawkins, al dan niet aangevuld met de gitaar van Fareed Haque. En het repertoire is absoluut identiek: El'Zabars klassiekers zoals 'Ka-Real', 'Ornette', 'Love Outside Of Dreams', 'Ancestral Song', 'Alika Rising' en 'Papa’s Bounce' worden door beide bands op meer dan één cd gebracht. And who cares?
Maar deze cd brengt een totaal nieuwe songlist. En Joseph Bowie op trombone is vervangen door Corey Wilkes op trompet en flugelhorn (soms zelfs tegelijkertijd). Nogal wat veranderingen dus, maar muzikaal niet. De composities blijven ritmisch, de melodieën mooi, de arrangementen eenvoudig, de percussie absoluut fabuleus en het spelgenot van de muzikanten een plezier om te horen.
Het Eternal Heritage Ensemble is altijd het beste live te beluisteren, in een kleine zaal, intimistisch en dichtbij. En dan reageert het publiek zoals op dit album: goed, spontaan, enthousiast, deel van het geheel. De muzikanten geven echt een prima invulling aan El'Zabars composities; Corey Wilkes is absoluut sterk, Dawkins beheerst, met warme toon, Haque geeft de nodige harmonische ondersteuning en soleert knap als het nodig is, en El'Zabar zelf is onovertroffen als percussionist, maar evenzeer als bespeler van de Afrikaanse thumb piano, zo ongeveer zijn handelsmerk.
Dit is mainstream in zijn meest vrije vorm, of free jazz in zijn meest melodische en ritmische variant, en ook aan dit soort categorieën heeft El'Zabar lak. Zolang het maar klinkt, ruimte biedt en spiritueel is. En dat is het zeker, en fun bovendien. Aanrader.(Stef Gijssels, 2.9.07) - [print]
- [naar boven]
Lees verder in het archief...
