Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 


Concert
Martin Blume presenteert nieuw kwartet

Delius/Kaufmann/Manderscheid/Blume, zaterdag 18 februari 2017, PlusEtage, Baarle-Nassau

De in 1956 geboren drummer en percussionist Martin Blume heeft inmiddels een lange staat van dienst opgebouwd en trad sinds zijn debuut in de begin jaren tachtig zo ongeveer met alle groten in de geïmproviseerde muziek op. Zo hoorde we hem nog zeer onlangs, samen met collega-percussionist Paul Lovens, vibrafonist Els Vandeweyer en pianist Fred Van Hove tijdens de marathon die Van Hove's tachtigste verjaardag markeerde. Dat we hier wederom over Blume schrijven hangt samen met een nieuw kwartet dat hij vorig jaar presenteerde in Keulen. Een kwartet dat naast Blume op slagwerk bestaat uit bassist Dieter Manderscheid, pianist Achim Kaufmann en saxofonist/klarinettist Tobias Delius en dat nu zijn opwachting maakt in de PlusEtage. Voorwaar een sterbezetting. Manderscheid heeft, als generatiegenoot van Blume, al ongeveer net zo'n indrukwekkende staat van dienst opgebouwd. En voor Kaufmann en Delius geld hetzelfde, al zijn zij een generatie jonger. Waarbij Delius, sinds 1984 woonachtig in Nederland, voor ons natuurlijk het meest bekend is.

Bovenstaande namen overziend zal het u niet verrassen dat het kwartet de gehele set kiest voor de pure improvisatie zonder enige afspraak vooraf. Het levert in de twee sets menig verrassend en boeiend moment op, waarbij opvalt dat het kwartet zijn beste prestaties levert als het goed op stoom is. Als Blume en Manderscheid een stevig ritmisch patroon neerleggen, dat door Kaufmann wordt benut om er zijn verdichte notenclusters tegenaan te gooien en door Delius om hartverscheurende lijnen te blazen op zijn tenorsax. Met net dat kleine beetje onzuiverheid, dat kleine rafelrandje om het spannend te maken. Natuurlijk zijn er ook rustige momenten, zoals het duet tussen Manderscheid en Blume in de eerste set, waarbij Manderscheid zijn bas zo prachtig laat zoemen en vibreren, waarna Delius en Kaufmann al even subtiel aansluiten. Delius hanteert overigens op dit soort momenten regelmatig de klarinet, die net even iets beter past bij de ingetogen boodschap die hij wil overdragen. Met weemoedig laag of juist snerpend hoog en maar al te vaak getormenteerd, schrijnend en verontrustend klinkend, neemt hij ons mee.

Een ander boeiend rustig moment is het einde van het eerste stuk. Blume wrijft hier met een houtblok over zijn snaredrum, intussen trommelend met zijn andere hand, terwijl Manderscheid hoge, snerpende klanken aan zijn contrabas ontleent met behulp van zijn strijkstok. Fluisterzacht vullen Kaufmann en Delius aan tot het ineens gedaan is.

In de tweede set is het Kaufmann die nadrukkelijk aanwezig is met zijn felle, massieve pianospel en die Blume en Manderscheid beweegt tot ritmischer spel dan tijdens de eerste set. En ook nu is het Delius die op menig moment het uiterste vergt van zijn tenorsax in een niet aflatende stroom bijna angstaanjagende klanken. Met het uiterste aan bezieling en passie beweegt hij zich in diepe concentratie over het podium.

Foto's: Geert Vandepoele & Cees van de Ven

Labels:

(Ben Taffijn, 28.2.17) - [print] - [naar boven]



Nieuws
Presentatie cd-box Willem Breuker Kollektief


Op woensdag 1 maart vindt in het Bimhuis te Amsterdam de presentatie plaats van een 11-cd box van het Willem Breuker Kollektief: 'Out Of The Box', die wordt uitgebracht op het BV Haast-label.

Willem Breuker heeft ruim 45 jaar een grote rol gespeeld in het Nederlandse muziekleven, als muzikant, componist, arrangeur en organisator. Met zijn Kollektief bracht hij een avontuurlijke en vernieuwende melange van jazz, vrije improvisatie, hedendaags klassiek en theater- en circusmuziek, vaak verlevendigd door zijn persoonlijke gevoel voor humor.

Kollektief-leden van het eerste uur Arjen Gorter en Bernard Hunnekink hebben nu uit dit enorme oeuvre een bloemlezing samengesteld, te vinden op deze 11 schitterend geremasterde cd's. Thema's als muziek voor film, theater en strijkers komen langs, evenals songs en langere, complexere stukken. Veel van de gepresenteerde opnamen zijn elders niet meer verkrijgbaar, of verschijnen nu voor het eerst, zoals de complete soundtrack voor de film 'Faust', en het afscheidsconcert 'Happy End'. Tevens bijgesloten is een uitgebreid boekje van 84 pagina's, met foto's door de decennia heen en geschreven teksten van Jean Buzelin, Filippo Bianchi, Kees Stevens en Alan Stanbridge.

Bezoekers van de presentatie in het Bimhuis kunnen de cd-box ter plekke kopen voor € 50,-. Daarna is de box te bestellen bij BVHAAS door een mail te sturen naar wbk@xs4all.nl, ofwel door € 69,- inclusief verzendkosten over te maken op NL69INGB0003236920 t.n.v. Haast Grammofoonplaten, met vermelding van het postadres waar het naartoe moet. Ook verkrijgbaar via Subterrannean Distribution.

Foto: Cees van de Ven

Labels:

(Maarten van de Ven, 28.2.17) - [print] - [naar boven]



Concert
Vederlicht en ongrijpbaar

Oded Tzur Quartet, woensdag 15 februari 2017, Paradox, Tilburg

Soms is het amusant om geluid te laten horen zonder het instrument te tonen. Kees Schilperoort is door het telefoonspelletje 'Raden Maar', als onderdeel van het KRO-radioprogramma 'Van Twaalf Tot Twee' bekend door geluiden te laten raden. Maar dit terzijde.

Oded Tzur heeft jaren geïnvesteerd om tot een unieke speelwijze en techniek te komen. De liefde voor traditionele jazz en de erfenis van grote saxofonisten wordt, na lange bestudering van Indiase muziek en een leerschool bij beroemde Indiase fluitist Pt. Hariprasad Chaurasia, geleidelijk tot een uniek muzikaal kunstwerk uitgewerkt. Om het geluid tussen de noten te bereiken maakt Tzur gebruik van de microtonaliteit van de Indiase muziek. Het westerse toonstelsel verdeelt een octaaf in twaalf gelijke intervallen van een halve toonafstand. De intervallen die Tzur gebruikt zijn kleiner dan een halve toon en de omvang bedraagt meer dan twaalf tonen in een octaaf.

De Israëlische saxofonist, componist en bandleider, die momenteel in New York woont, produceert een zeldzaam en exceptioneel tenorgeluid. Hij noemt dit The Middle Path, een term uit de leer van het boeddhisme. Voor een instrumentalist is een herkenbaar eigen geluid het hoogst haalbare doel. Oded Tzur schept een vederlicht, ongrijpbaar en atypisch tenorgeluid, zonder indrukwekkende uithalen en groovende passages. Zijn ijle, fluitende tonen zijn eerder hemels. Ondanks het uitblijven van ogenschijnlijk grote gebaren is zijn ingetogen geluid, paradoxaal genoeg, swingend en intens. Horen en zien is geloven!

Oded Tzur weet zich in Paradox omringd door geestverwanten: pianist Nitai Hershkowitz, de onstuitbare drummer Ziv Ravitz en contrabassist Petros Klampanis. Het kwartet, onder leiding van de saxofonist, bestaat uit ware verhalenvertellers. Deze vertellingen worden opgediept uit de albums 'Like A Great River' en het nog niet officieel verschenen 'Translator’s Note'. De lange uitgesponnen composities scheppen geen lineair verhaal, maar kennen talloze vertakkingen. Deze staan bol van de spanning en scheppen ruimte voor een vervolg. De sfeer die wordt opgeroepen is mysterieus en vol verlangen.

Het is jazzmuziek vol improvisatie van alle instrumentalisten. In de kern draagt het bij tot een natuurlijke verbinding tussen westerse en oriëntaalse muziek. Het resultaat is een vorm van moderne jazz beïnvloed door de kenmerken van de klassieke Indiase muziek. De hechte groep speelt in de eerste, opvallend korte, set twee tracks: 'Single Mother' en 'Welcome', beide afkomstig van de laatste plaat. De tweede set neemt de meeste ruimte in beslag. Daarin worden twee nummers van het oude repertoire virtuoos over het voetlicht gebracht. Het sprookjesachtige 'The Song Of The Silent Dragon' en het zweverige 'The Dance'. Met tussendoor een nieuwe compositie, het weelderige 'The Three Statements Of Garab Dorje'.

De toegift is een heerlijke verrassing. De standard 'Body And Soul' wordt zeer sensitief gebracht. Met als kleine dissonant het fluiten van drummer Ziv Ravitz in een verder gedenkwaardig optreden. Oded Tzur is met het berijden van The Middle Path een eind op weg gekomen.

Klik hier voor foto's van dit concert door Louis Obbens.

Labels:

(Louis Obbens, 27.2.17) - [print] - [naar boven]



Cd
De Groote-Faes Duo - 'Symphony For 2 Little Boys' (El Negocito, 2017)

Opname: juni/november 2016

Een cd waar je na enkele seconden beluisteren meteen warm van wordt? Het kan zomaar met 'Symphony For 2 Little Boys' van het De Groote-Faes Duo. Als twee kleine kinderen stoeien beide musici onbekommerd in muziekland. Op drie nummers krijgen ze hulp van grote jongen Dave Douglas.

Bruno De Groote speelde tango, blues en rock en weet vooral een heel eigen gitaargeluid te creëren. Een echte jazzgitarist kan hij niet genoemd worden, maar hij zoekt het wel bij gitaristen als Marc Ribot en Bill Frisell. Die hebben ook lak aan de do's en don'ts van een genre en komen toch met een consistent verhaal op de proppen. Bassist Ben Faes stamt uit de wereld van klassieke muziek en wereldfolk. Hij speelde bij zangers als Wannes Van de Vele of Marc Hauman. In elk nummer van deze cd zit wel een passage met ruimte voor improvisatie, maar het duo verliest zich niet in eindeloze solo's. Ze bereiden hun muzikaal recept met de nodige kruiden en overgave en hebben oog voor de opbouw van een song.

In drie nummers komt trompettist Dave Douglas meeblazen. 'Fermeture' is een prettig gestoord Midden-Oosters getint nummer en doet denken aan Douglas zijn Tiny Bell Trio, meer dan aan Masada. Falafeljazz, noemt de trompettist het. 'Bastien' (zonder Douglas) is een gekapseisde ode aan Bach met een ferme gitaarmelodie. Het filmische 'La Bataille' klinkt als een dramatische klankevocatie en voelt aan als een droge woestijnwind. 'Endormi' lijkt ontworpen als een speels slaapnummer met een huppelend melodietje. 'Help (I Need It)' is dan weer een liedje dat op een ontwapende manier gezongen wordt door De Groote.

Eigenlijk zijn de meeste nummers op de cd een beetje liedjes. Het zijn vertellingen zonder woorden met een uitgesproken karakter, met de instrumentale virtuositeit van jazzmusici, maar gebracht door muzikanten die niet zijn groot geworden met Charlie Parker, wel met alles van Armstrong over Cream tot Zappa (and beyond). Een andere invalshoek... met eigenzinnig en fris resultaat.

Bruno De Groote en Ben Faes brengen hun kijk op de wondere wereld van duizend-en-één-muziekjes. Hiermee kunnen ze muziekliefhebbers van diverse pluimage bekoren, maar zeker ook jazzfanaten.

Klik hier om een aantal tracks van dit album te beluisteren.

Deze recensie verschijnt ook op Jazz'Halo.

Labels:

(Iwein Van Malderen, 26.2.17) - [print] - [naar boven]



Concert
Louis Hayes - Alive and kicking!

Quintessential Louis Hayes 80th Birthday Celebration Band, maandag 13 februari 2017, De Singer, Rijkevorsel

De Singer in Rijkevorsel zit nagenoeg vol, de tafeltjes zijn zelfs verwijderd, met publiek dat deze levende legende aan het werk wil zien: drummer Louis Hayes. Hij debuteerde op zijn achttiende, in 1955 bij Horace Silver, werkte op zijn eenentwintigste mee aan 'Lush Life' van John Coltrane en drumde bij musici als Cannonball Adderley, Oscar Peterson, Thelonious Monk, Sonny Rollins, Wes Montgomery, Donald Byrd en Freddie Hubbard. De lijst is lang, onuitputtelijk.

En nu wordt hij op 31 mei van dit jaar 80 en heeft hij verreweg het grootste deel van zijn kompanen van toen overleefd. 80, het is dat je het weet, want geven doe je het hem niet. Trompettist Jeremy Pelt, die deze verjaardagstour heeft georganiseerd, maakt het nog eens duidelijk: Pelt is in de afgelopen 20 jaar dat ze samenspelen ouder geworden, Hayes niet.

De drummer komt vanzelfsprekend niet alleen. We noemden trompettist Pelt reeds. En vinden verder pianist Danny Grissett en bassist Dezron Douglas aan zijn zijde. Musici die de afgelopen jaren bewezen hebben dat de traditie van Hayes nog steeds springlevend is en die als geen ander weten hoe je een goede show moet neerzetten. Het kwartet presenteert ons met veel zorg en toewijding een reeks klassiekers van collega's van Hayes met wie hij intensief heeft gewerkt, zoals Byrd en Hubbard. Het zijn daarin met name Grissett en Pelt die de show stelen. Grissett met zijn trefzekere, ritmische aanslagen, aangelengd met een vleugje melancholie, en Pelt met zijn rijke en volle klank en zijn lyrische, krachtige uithalen.

Douglas en Hayes vormen de ruggengraat. Beiden verstaan de kunst van het begeleiden optimaal en kaderen het spel van Grissett en Pelt. Maar beiden kunnen ook groots swingen, zeker in hun solo's. Dat we daarbij vooral geïnteresseerd zijn in die van Hayes mag niet verbazen. En in die keren dat hij er op zijn eentje vandoor gaat, stelt hij niet teleur. Met een groots gevoel voor timing en ritme bewerkt hij zijn drumstel en dan met name zijn bekkens. Hij mag dan bijna 80 zijn, zijn scherpte bezit hij nog steeds.

Hoogtepunten zijn de ballads. In beide sets één. De eerste is het uit 1950 stammende 'I Wanna Be Loved With Inspiration'. Het kwartet wiegt je zo in slaap. Pelts' flinterdunne, ragfijne trompetspel klinkt hier bijna té mooi en ook de overige drie leden van dit kwartet doen er alles aan om de luisteraar in hogere sferen te krijgen. De tweede is een nieuwe en uit de koker van Pelt, 'Your First Touch'. Boterzacht, grenzeloos genuanceerd en zeer fijngevoelig. De blues doet de rest.

Klik hier voor foto's van dit concert door Cees van de Ven.

Labels:

(Ben Taffijn, 26.2.17) - [print] - [naar boven]



Cd
Nick Finzer - 'Hear & Now' (Outside In Music, 2017)

Opname: 21 juni 2016

Toen trombonist Nick Finzer vorig jaar aan de muziek voor dit album bezig was, had hij het idee dat het over het (over)leven in New York zou gaan. Maar de politieke gekte van de tijd sloop naar binnen en zo kreeg 'Hear & Now' toch iets van een protestplaat. Of, nou, protestplaat is niet de juiste aanduiding: de muziek is niet opstandig of zo. Eerder ('Again And Again') gelaten. Een pleidooi ('Love Wins') voor de zachte krachten.

Zijn fenomenale techniek en met name zijn gruwelijke snelheid stelt hij slechts in een enkel nummer tentoon. In 'Dance Of Resistence' en 'Race To The Bottom', met iedereen in de bopstand, laat Finzer horen dat hij schatplichtig is aan J.J. Johnson en Curtis Fuller. In Duke Ellingtons 'Single Petal Of A Rose', de enige standard op het album, echoën in zijn demperwerk de grote Ellington-growlers, van Tricky Sam Nanton tot Booty Wood. Via overdubbing heeft hij hier een sobere orkestrale achtergrond gecreëerd. De pure schoonheid, dat is Nick Finzers wapen.

Sowieso heeft de trombonist, samen met mede-producer Ryan Truesdell, veel aandacht geschonken aan het totaalgeluid. Wat dat betreft is 'Again And Again' het prijsnummer. Het thema heeft een gedragen karakter, met trombone en tenorsax (van Lucas Pino) unisono, boven het nerveuze ritme van drummer Jimmy Macbride. Gitaar (Alex Wintz), bas (Dave Baron) en piano (Glenn Zaleski) hebben op deze cd bescheiden rollen, maar hier laat Wintz toch even van zich horen, in een beheerste, trefzekere solo, die het nummer nochtans leven inblaast.

Klik hier om het album 'Hear & Now' te beluisteren.

Labels:

(Eddy Determeyer, 25.2.17) - [print] - [naar boven]



Concert
Vuurwerk van all-star kwartet

Bennink-Beets-Goudsmit-Jacobs, zondag 19 februari 2017, De Lieve Vrouw, Amersfoort

Twee generaties die elkaar gevonden hebben in een top all-star formatie. De veertigers gitarist Anton Goudsmit en pianist Peter Beets en de zeventigers drummer Han Bennink en bassist Ruud Jacobs. Muzikaal gezien was er van een generatiekloof absoluut geen sprake. Het viertal musiceerde dat de vonken er vanaf sprongen in een puur swingend mainstream idioom in combinatie met vrije escapades in zowel solo's als samenspel.

De vroegere avant-gardist Bennink vervulde een uiterst stimulerende rol in de swingende groove die het kwartet produceerde. Zeer geconcentreerd en stuwend met zowel brushes als de sticks creëerde hij met naast hem de solide bassende Jacobs een onweerstaanbaar swingende achtergrond voor de solo's van Beets en Goudsmit. Het muzikaal plezier knalde er vanaf en was ook zichtbaar op de gezichten - veel gegrijns - van de vier mannen en merkbaar in de onderlinge hilarische verbale momenten.

Het repertoire bestond uit enkele originals van pianist/componist Misha Mengelberg, met wie Bennink zeer langdurig een duo vormde in de roerige hoogtijdagen van de free jazz. Hij vermeldde nog, zeer emotioneel, dat het niet goed ging met Misha en dat hij in het ziekenhuis lag. Naast de originals kregen enkele standards als 'Airegin', 'Angel Eyes' en 'Love For Sale' een plaats in het programma.

Naast het reeds genoemde stuwende en swingende spel van de twee oude meesters Bennink en Jacobs waren de solo's van de jongere garde, dus Goudsmit en Beets, qua virtuositeit en interpretatie adembenemend. Beiden werden door het vurige ritme opgezweept en raasden heftig en razendsnel solerend door de akkoordenschema's.

Hoewel het sinds geruime tijd gebruikelijk is dat het publiek ongeacht de kwaliteit van het gebodene en masse opstaat voor een staande ovatie, was dat in dit geval meer dan verdiend. En nu maar hopen dat de nog weinig functionerende jazzpodia - want er is wat weg bezuinigd! - deze formatie rap gaan contracteren.

Klik hier voor foto's van dit concert door Maarten Jan Rieder.

Labels:

(Jacques Los, 24.2.17) - [print] - [naar boven]



Concert
Kleurrijk orkest

JD Walter Quartet, dinsdag 31 januari 2017, De Smederij, Groningen

Met één keer repeteren en drie keer optreden stond er in De Smederij een keihard swingend kwartet cracks met de wonderbaarlijke stemkunstenaar JD Walter als hemels middelpunt.

Walter kan zijn stem inzetten als een niet nader gedefinieerd oosters blaasinstrument. Zoals in het openingsnummer, waarin met gestreken bas (Esat Ekincioglu), gitaar (Jorrit Westerhof) en de brushes van Aleksandar Skoric een verbluffend kleurrijk orkest werd gecreëerd.

Walter heeft daarbij een machientje dat zijn vocalen kan vermenigvuldigen of van een baslijn voorzien. Een beetje Al Jarreau – maar dan verder. In 'September' nam het vierspan de hit van Earth Wind & Fire effectief onder handen. De huidige editie van EW&F zouden de mannen van JD Allen er zó uitspelen.

Dat heeft natuurlijk alles van doen met het concept en het vuur van de groep. Er wordt gewerkt met grote spanningsbogen, waarbij binnen zo'n golf nog van alles gebeurt. Deze heren is het niet gegeven stil te zitten, zeker figuurlijk niet. Westerhof giert weer alle bochten uit en schuift al snel zijn bluesblauw de band in, Skoric zet met gewiekst gedraai het ritme los en vast. Qua power en opgeroepen vergezichten moest ik soms aan het oude King Crimson denken. Er zijn slechtere beelden om bij in slaap te vallen.

Klik hier voor foto's van dit concert door Henriika Steidel.

Labels:

(Eddy Determeyer, 24.2.17) - [print] - [naar boven]



Cd
Noah Preminger - 'Meditations On Freedom' (Dry Bridge, 2017)

Opname: 17 december 2016

Een jaar na zijn indrukwekkende album 'Dark Was The Night, Cold Was The Ground', waarmee tenorsaxofonist Noah Preminger aansluiting zocht en vond bij stokoude bluesmannen, heeft hij opnieuw een duidelijk statement gemaakt. De opnamedatum van 'Meditations On Freedom' lijkt mij niet toevallig: nog geen anderhalve maand na de verkiezing van de nieuwe Leider van zijn land.

De teneur van het album is ingetogen, de vormgeving van de muziek is zorgvuldig en er worden weliswaar 'protestsongs' gespeeld, maar de sfeer is eerder waardig dan opruiend of boos. De eerste track, Bob Dylans 'Only A Pawn In Their Game', begint als een koraal. Het geluid van de saxofonist lijkt nog harder en voller te zijn geworden. Er wordt speels van rollen gewisseld; soms zijn het de blazers die de composities op het spoor houden, terwijl de ritmesectie alle vrijheid krijgt en neemt. Er is opnieuw sprake van een associatie met het werk van altist en componist Ornette Coleman, maar diens nerveuze springerigheid vind je hier niet.

Met trompettist Jason Palmer – de band is intact gebleven - creëert Preminger soms een soort van vrije harmonieën, zoals in 'Women’s March' (voorzichtig: dit is een speedmars, dames!). In een volgend nummer, 'Give Me Love' van George Harrison, blazen Preminger en Palmer min of meer unisono, om vervolgens in een estafetteloop het solistenstokje aan elkaar door te geven. Opvallend is het 'ouderwetse' stralende geluid van de trompettist. Alle vier de muzikanten - Kim Cass speelt bas, Ian Froman drums - zitten op het puntje van hun stoel. Wit van spanning, wachtend op wat komen gaat.

Beluister een drietal tracks van dit album: 'A Change Is Gonna Come', 'Only A Pawn In Their Game' en 'Give Me Love'.

Labels:

(Eddy Determeyer, 24.2.17) - [print] - [naar boven]



Jazzradio
Jazz Rules #112-113


In deze aflevering veel nieuwe muziek, onder andere van de pianisten Heleen Van Haegenborgh en Christian Mendoza. Binnenkort verschijnt hun quarté-mains album 'Copper' bij De Werf. Je hoort al een voorsmaakje daaruit. Ook nieuw werk van 'Nature City', het nieuwe album van LABtrio, en van 'Virgule', de nieuwe cd van Les Chroniques De l'Inutile, een septet onder leiding van gitarist Benjamin Sauzerau.

Peter Vandenberghe is deze week te gast bij Dirk Roels. De pianist heeft onder de naam GLiTS een nieuw album uit, samen met trompettist Bart Maris. Vandenberghe gaat binnenkort ook op tournee met 'Nightwatch'. Dit is een voorstelling met beelden, muziek van Too Noisy Fish (het trio met bassist Kristof Roseeuw en drummer Teun Verbruggen) en met teksten van Dimitri Verhulst. In Jazz Rules hoor je exclusief een stuk uit Nightwatch.

Vandenberghe is ook actief bij Flat Earth Society. Zij gaan in maart op tournee met een nieuw project samen met David Bovée.

Klik hier om Jazz Rules #112 te beluisteren.

In Jazz Rules #113 ontvangt Dirk Roels de jonge pianist Bram De Looze (26), bekend van het LABtrio, waarin verder drummer Lander Gyselinck en contrabassiste Anneleen Boehme zitten. Afgelopen vrijdag vierden ze de tiende verjaardag van hun trio in de Handelsbeurs in Gent. Bram brengt binnenkort ook het soloalbum 'Piano E Forte' uit en praat over de samenwerking met saxofonist Robin Verheyen, waarmee hij een album gaat opnemen.

Daarnaast ook muziek van het Shai Maestro Trio. Zij spelen binnenkort op het Leuven Jazz Festival. Zowel het Mimi Verderame Quartet als Black Flower gaan op tournee en er is ook nog de duoplaat van Brad Mehldau en Joshua Redman.

Klik hier om Jazz Rules #113 te beluisteren.

Labels: ,

(Maarten van de Ven, 23.2.17) - [print] - [naar boven]



Concert
De vrije improvisatie in actie

Wilbert de Joode: Core & More, woensdag 8 februari 2017, Paradox, Tilburg

We zitten in de tweede set. Ada Rave blaast een energieke, ritmische solo op tenorsax. Wilbert de Joode zit achter zijn bas. Hij wacht. Zijn linkerhand beweegt over de hals van zijn bas, maar spelen doet hij niet, nog niet. Tot het moment daar is en de vingers van zijn rechterhand in de snaren grijpen. Het is een scène die de essentie van vrije improvisatie uitstekend vangt. Luisteren, wachten, focus creëren en uiteindelijk spelen. De Joode, bezig aan zijn tour die voortvloeit uit het winnen van de Buma Boy Edgar Prijs 2016, benadrukt het voorafgaand aan het concert nog maar eens: er is niets, maar dan ook helemaal niets onderling afgesproken.

De avond in Tilburg wijkt enigszins af van alle andere concerten die De Joode deze maanden geeft. En dat komt door Paul van Kemenade. Hij organiseert reeds enige jaren iedere drie maanden 'Paul van Kemenade invites' en heeft in dit kader nu De Joode en zijn metgezellen uitgenodigd. In de eerste twee korte optredens speelt hij tevens mee. Eerst een kwartet met naast de eerder genoemde Rave, De Joode zelf, Van Kemenade en drummer Onno Govaert. De bassist zet direct de toon met een speels gestreken melodietje, dat al rap opgepakt wordt door Govaert en Rave en iets later door Van Kemenade. Ritmisch en energiek spelen de vier musici op elkaar in, scherp luisterend, in diepe concentratie op elkaar reagerend. Tot het stuk zijn kookpunt bereikt. De moeite waard is ook de dialoog tussen Van Kemenade en Tobias Delius, de een op altsax, de ander op tenor. Samen zorgen ze voor een luisterrijk, licht swingend stuk.

Het treffen tussen Ab Baars, hier op klarinet, basgitarist Jasper Stadhouders en drummer Onno Govaert is van een andere orde. Stadhouders en Govaert zetten hier een straf ritme neer met heftige erupties op zijn tijd. Het lijkt wel Cactus Truck, dat andere vehikel van Govaert en Stadhouders. Het is voor Baars aanleiding om zijn klarinet al even heftig te laten klinken. Met een grenzeloze intensiteit , Baars' handelsmerk, laat hij zijn instrument janken en schreeuwen, waarbij hij zich hier vooral van het hoge register bedient.

En dan is daar het sextet dat ons ook de gehele tweede set zal vergezellen op deze muzikale reis: De Joode, Govaert, Stadhouders – nu op gitaar - en de drie blazers: Delius, Baars en Rave – alle drie wisselend op tenorsax en klarinet. Het eerste stuk wordt aangezet door Delius en opgepakt door Baars en Rave. Ze kiezen voor een geluidssculptuurachtige aanpak. Het doet Stadhouders, die zijn elektrische gitaar reeds omgehangen had, besluiten om toch maar zijn akoestische gitaar ter hand te nemen. Die past beter, zie je hem denken. En inderdaad voegt hij daarmee gevoelige noten toe. Totdat Govaert het wel mooi vindt, er een ritme ingooit en Stadhouders naar zijn elektrische gitaar grijpt. Het is gedaan met de rust. De Joode vindt het prima en heftig plukkend haakt hij aan. Dan gaat het tempo iets omlaag, voegen de blazers zich erbij en hebben we de blues.

Het lange stuk na de pauze begint met een tokkelduet: Stadhouders, wederom op akoestische gitaar, en De Joode. Dan haken Delius en Govaert aan en vervolgens Rave, waarna we op het moment komen waar deze recensie mee begon. Prachtig is ook het sfeervolle klarinettrio dat daarop volgt. Soms vallen de drie luisterrijk samen, soms ook lijkt het meer op een volière waarvan de bewoners vinden dat het er iets té druk is. Tot het dit keer Stadhouders is die het welletjes vindt, zijn gitaar met de hals tegen de versterker drukt en zo een muur van herrie creëert. De opmaat tot de tweede dialoog met De Joode, alleen nu met een totaal ander karakter. Een nieuwe sextetronde volgt, waarin we Baars horen op de shakuhachi (Japanse fluit) en Delius door zijn sax praat in plaats van blaast. De zes brengen het geheel weer aan de kook, waarna het stuk uitgaat als die zo bekende nachtkaars.

De tour van De Joode doet de komende maanden nog een fors aantal podia aan en eindigt op 30 april met een concert in LantarenVenster, Rotterdam. Door de pure improvisatie en de wisselende samenstellingen per concert is meerdere keren gaan echter zeker ook een idee. Check hier de data en locaties van de nog komende concerten.

Klik hier voor foto's van dit concert door Louis Obbens.

Labels:

(Ben Taffijn, 21.2.17) - [print] - [naar boven]



In memoriam
Larry Coryell


Gitarist Larry Coryell, die beschouwd mag worden als een van de grondleggers van de rockjazz, overleed zondag 19 februari 2017 in een hotel in New York. Hij had opgetreden in de Iridium en stierf in zijn slaap. Coryell is 73 geworden.

De in Galveston geboren muzikant groeide op in de buurt van Seattle, waar hij, geïnspireerd door Chuck Berry, gitaar begon te spelen. Een studie Journalistiek beviel uiteindelijk niet en in 1965 begon hij in New York The Free Spirits, met saxofonist Jim Pepper en drummer Bobby Moses. In die groep werden folkrock-, Indiase en free jazzinvloeden gecombineerd, wat volstrekt nieuw was voor die tijd. Hij kreeg daardoor de bijnaam 'the godfather of fusion'.

Eind jaren zestig, begin jaren zeventig werd Coryell een van de meest gevraagde gitaristen in rock, jazz en andere muziekgenres. Gedurende die tijd deed hij mee met diverse sessies met onder anderen Jack Bruce, Jimmy Webb, Miles Davis, Ron Carter, Chet Baker, Charles Mingus, Billy Cobham, Chick Corea en John McLaughlin. De albums die hij in die tijd produceerde werden een mengeling van rock, jazz, Oosterse toonladders en een vrije vorm van improvisatie van klassieke riffs.

Afgelopen jaar ging Coryell door het oog van de naald, toen tijdens een neusoperatie zijn hersenen geraakt werden. De gitarist zweefde een maand tussen leven en dood en moest vervolgens zijn 'vingergeheugen' via eindeloze oefeningen en jamsessies weer terug zien te krijgen. In oktober kwam zijn laatste album uit, 'Barefoot Man: Sanpaku' en in juni staat de release van de lp 'Seven Secrets' gepland, het product van een reünie van zijn succesvolle groep Eleventh House.

Foto: Cees van de Ven

Labels:

(Eddy Determeyer, 21.2.17) - [print] - [naar boven]



Concert
Pareltjes van vakmanschap

Ben Sluijs Quartet, donderdag 19 januari 2017, JazzCase, Dommelhof, Neerpelt

Jazzcase bracht op 19 januari een uniek concert van het Ben Sluijs Quartet. In dit nieuwe kwartet, dat saxofonist Sluijs voor het eerst voorstelde op de Club Stage op Jazz Middelheim 2016, laat hij zich bijstaan door enkele gerenommeerde muzikanten van de Belgische jazzscene: de ervaren Dré Pallemaerts op drums samen met Bram De Looze op piano en Lennart Heyndels op contrabas, twee talentrijke muzikanten van de nieuwe generatie. Na Jazz Middelheim een mooie primeur in JazzCase!

Het beheerste en uiterst creatieve pianospel van De Looze, de warme basklanken van Heyndels, de uiterst subtiele percussie van Pallemaerts en daarbovenop het saxofoonspel van meester Sluijs zorgden voor een bijzonder warm concert. Lyrisch melodieuze passages wisselden elkaar af met meer uptempo nummers met aanstekelijke ritmes. Stuk voor stuk pareltjes van vakmanschap.

Het melodieuze openingsnummer 'Ice Crystal', met een mooi ritmisch begin op bas, aangevuld met subtiele pianoklanken, werd ingetogen gebracht. In 'Miles Behind' bracht Sluijs op sax, een ode aan grootmeester Miles, summier begeleid op piano en met stevige percussie. In het lyrische 'Arabe', met Ben ditmaal op dwarsfluit, groeide het aanstekelijke ritme crescendo naar het einde om ingetogen te worden afgesloten.

Het melancholische 'Sweet Dolores', een compositie van trompettist Kenny Wheeler, leek wel op het lijf van Ben Sluijs geschreven te zijn. Het nummer dreef lazy op Heyndels' warme contrabas van Lennart Heyndels en De Looze's speelse pianoklanken. In het mysterieuze en betoverende 'Mali', andermaal een feature voor de dwarsfluit, zorgden de donkere atmosferische basklanken en strakke percussie voor een stevige beat. Als toegift kregen we het dromerige 'Air Castles', een nummer met een pleidooi om nooit te stoppen onze dromen na te jagen. Mooi om de avond mee af te sluiten.

Al met al een uiterst warm concert dat voornamelijk uitblonk door vakmanschap en de ingetogen en bedachtzame manier van musiceren door de absolute top van de Belgische jazzscene.

Eind dit jaar volgt er een uitgebreide tournee met dit programma in het kader van de JazzLab-series en wordt er een cd opgenomen. We kijken er nu al naar uit!

Klik hier voor foto's van dit concert door Cees van de Ven.

Labels:

(Robert Kinable, 20.2.17) - [print] - [naar boven]



Cd
Rose Ellis – 'Like Songs Like Moons' (ZenneZ, 2016)

Opname: 7-8 oktober 2015

Roos Plaatsman is een Nederlandse zangeres die enkele jaren in New York heeft doorgebracht en daar Rose Ellis werd. Ja, Plaatsman ("how do you pronounce your last name, sweetie?"), dat rijmt op Suleiman en op Ellis Island kun je je als minder gewenste vreemdeling altijd nog terugtrekken. Je weet het niet hè, ze kicken je zo het land uit.

Is ze Amerikaanse geworden? 'You Light Up My Life' begint met "you light up like the fireflies in Central Park" en haar Engels zal er zeker op vooruit zijn gegaan. Maar verder hoor ik een singer-songwriter die gewoon haar eigen gang gaat, op een persoonlijke wijze over haar eigen verliefdheden en hang-ups zingt. Op drie na zijn de afwisselend weifelende en uitbundige liedjes van eigen snit. Rose heeft een obscure song van Billie Holiday opgedoken, 'Preacher Boy', die de Lady zelf nooit heeft opgenomen. Het klinkt nogal atypisch voor Holiday, maar ach, die heeft in gezelschap van vrienden ook 'My Yiddishe Momme' gezongen, en heel overtuigend. Maar misschien was die hedonistische hartenbreekster wel veel religieuzer dan we altijd dachten.

Heel Amerikaans klinkt in ieder geval 'Like Never Before', gebaseerd op het 'All The Things You Are' van trompettist Clifford Brown, uit 1953. Onvervalste vocalese, in de voetsporen van Eddie Jefferson en King Pleasure. Ze heeft hier zelf de achtergrondvocalen ingezongen, wat in dit liedje beter werkt dan in een aantal andere songs waar ze de gimmick heeft toegepast. Zoals in 'I Wish I Could Have Skipped Today', waarmee ze overigens wat mij betreft dan wel weer haar brevet als songschrijver heeft gehaald.

Ellis haalt haar beeldentaal onder meer uit de kosmos, toe maar ("gravity fails and the whole world trips" in 'Satellite'). Soms lijken de beelden helder, terwijl de bedoeling van de tekst toch enigszins duister blijft. Zo geeft ze je de ruimte om te associëren. Ze stelt zich heel dapper kwetsbaar op, maar is er ook voor de kwetsbaren. De baby die met 'Don’t Be Afraid' sussend wordt toegezongen heeft mazzel. Kijk, als ik haar coach was, zou ik zeggen: daar is nog een heleboel te halen, meid, in de diepte en de warmte.

Haar New Yorkse trio stelt zich dienstbaar op, treedt nergens op de voorgrond. In het genoemde 'Don’t Be Afraid' zet pianist Glenn Zaleski zich in de George Shearing-mode, waarmee deze song de meest jazzy wordt van het elftal.

Klik hier om geluidsfragmenten van dit album te beluisteren.

Labels:

(Eddy Determeyer, 18.2.17) - [print] - [naar boven]



Nieuws
Axes, podium voor avontuurlijke muziek in Eindhoven stopt


Het bestuur van stichting Axesjazzpower heeft, in nauwe samenspraak met directeur John Thomas, besloten de stichting, die zich richtte op de programmering van vernieuwende muziek, op te heffen. Concerten van Axes vonden onder meer plaats in Café Wilhelmina, Van Abbemuseum, TAC en bij Piet Hein Eek. Aanleiding voor de opheffing zijn de structureel teruglopende inkomsten en het feit dat het ondoenlijk is gebleken het programma voor een groter en jonger publiek toegankelijk te maken. Daarmee komt een einde aan zo'n veertig jaar Axesjazzpower-concerten van avontuurlijke muziek.

Bekend is dat Axes al enige jaren op zoek was naar een oplossing voor het probleem van de lage bezoekersaantallen, voor het feit dat de groep bezoekers nauwelijks verjongt, dat de inkomsten vanuit kaartverkoop beperkt zijn en er een structurele kentering ten positieve uitblijft. Diverse maatregelen, zoals een nieuw communicatiebeleid en een aantal intensieve brainstormsessies, bleken niet in verbetering van de situatie te resulteren. Hoewel er waardering is voor de inhoud vanuit gemeente, provincie en het Rijksfonds FPK, acht het bestuur de verhouding tussen hoge inspanningen, precaire financiële situatie en de maatschappelijke impact van het podium onvoldoende in balans.

Met gebrekkige inkomsten en met een substantieel lagere subsidie in 2017 in het vooruitzicht, achten zowel het bestuur als John Thomas het een onmogelijke opgave een kentering teweeg te brengen. Het bestuur spreekt de wens uit dat avontuurlijke muziek in de toekomst op andere manieren en in alternatieve vormen een deel van het muziekaanbod in Eindhoven zal blijven vormen.

Axes is als Stichting Jazzpower begonnen in september 1979, in café Poort van Kleef in Eindhoven. Zij fuseerde in 1997 met Axes. Door de jaren heen hebben er vele belangrijke nationale en internationale jazz- en impro-muzikanten opgetreden.

Labels:

(Maarten van de Ven, 18.2.17) - [print] - [naar boven]



Concert
Gemengde gevoelens

Jeff 'Tain' Watts Trio, zaterdag 4 februari 2017, LantarenVenster, Rotterdam

Jeff 'Tain' Watts is een sterdrummer. Voordat hij het muzikale leiderschap van een jazzband op zich neemt, heeft de slagwerker drie decennia lang een grote staat van dienst opgebouwd als begeleider. Watts staat aan de wieg van het vernieuwen en revitaliseren van het swing- en hardbopmetier in de bands van trompettist Wynton Marsalis. Met de albums 'Think Of One', 'J Mood' en 'Black Codes From the Underground' van Marsalis worden muzikale en commerciële successen behaald. Wijlen pianist en soulmate Kenny Kirkland heeft hier ook aan bijgedragen. Volgens ingewijden is de pianist verantwoordelijk voor Watts bijnaam Tain.

Na de periode bij Wynton Marsalis gaan Watts en Kirkland een langdurige samenwerking aan met Branford Marsalis. De drummer speelt in deze periode zowel in kwartet- als trioverband met de beroemde saxofonist. Ook na de tragische dood van Kirkland in 1998 wordt de samenwerking voortgezet. 'I Heard You Twice', 'The First Time', 'Contemporary Jazz', 'Eternal', 'Requiem' (een ode aan Kenny Kirkland) en de legendarische live-uitvoering van 'A Love Supreme' in het Bimhuis getuigen van deze grootse samenwerking. Watts verlaat de groep van Branford in 2009 om zijn eigen pad uit te zetten, ten faveure van Justin Faulkner. Hij heeft inmiddels tien albums uitgebracht, van 'Citizen Tain' tot 'Blue Volume 2'. De verwachtingen voor dit optreden zijn dan ook vanzelfsprekend hoog.

Tijdens de eerste twee stukken bekruipt al snel het gevoel dat niet alles wat Jeff 'Tain' Watts creëert in goud verandert. Obligaat en zielloos is de voorlopige conclusie. Vanzelfsprekend is de gitaarhandling van Paul Bollenback gedegen, speelt bassist Orlando le Fleming adequaat en ritmisch en verraden de delicate touches op de cymbalen de klasse van een meesterdrummer. Spanning en fantasie blijven echter uit. Bij het derde nummer keert onverwacht de hoop op een geslaagde jazzavond terug. De suspense, het bezwerende ritme en de moderne soundscapes op de gitaar verrassen. De uptempo en soulvolle hardbop geeft plotsklaps enig brille aan het optreden. Dit wordt echter voorlopig en vakkundig om zeep geholpen door een gekunstelde zangpartij van de drummer. De luchtigheid van de compositie, het ingetogen spel en de geslaagde gitaarsolo zijn de spreekwoordelijke reddingsboeien.

Het trio van Watts vindt, met complexe ritmes en maatsoorten, verder zijn weg in een humoristische en abstracte compositie. De spacy gitaarklanken bieden de nodige spanning. De rafelige blues, voorzien van dissonante ritmes, zijn de opmaat voor een imposant slotstuk. Op de toppen van zijn kunnen, weergaloos technisch, vindingrijk en met een magistrale explosiviteit, ontsteekt Watts eindelijk het heilig vuur. Het fusiongeluid van Bollenback is vurig en creatief en het begeleidend funky drumwerk draagt bij aan een broeierige sfeer. Elegant en artistiek dooft het nummer op een natuurlijke wijze uit. Bij de toegift laat het trio het gedachtengoed van Kenny Kirkland op een waardige wijze doorklinken. Het slotstuk mag imposant zijn geweest, maar het geheel laat de toehoorder met gemengde gevoelens achter. De rol van Jeff 'Tain' Watts als muzikaal leider roept twijfels op.

Klik hier voor foto's van dit concert door Louis Obbens.

Labels:

(Louis Obbens, 14.2.17) - [print] - [naar boven]



In memoriam
Al Jarreau


Op zondag 12 februari overleed in Los Angeles, Californië, de Amerikaanse R&B- en jazzzanger Al Jarreau. Afgelopen week werd hij al in het ziekenhuis opgenomen met oververmoeidheids- en uitdrogingsverschijnselen, de tournee waarmee hij bezig was moest hij hierdoor stoppen.

De zanger wordt gezien als een van de meest gevierde jazzzangers en heeft als enige zanger Grammy Awards, de onderscheiding van de Amerikaanse platenindustrie, in drie categorieën: pop, rhythm-and-blues en jazz. Jarreau is bekend geworden door zijn uitzonderlijke en lenige stem, waarmee hij veelvuldig improviseerde en instrumenten imiteerde. Ook zijn scat’s zijn wereldberoemd.

Alwyn Lopez Jarreau werd op 12 maart 1940 in Milwaukee in de noordelijke staat Wisconsin geboren als zoon van een predikant van de zevendedagsadventisten. Hij heeft het gebruik van de menselijke stem tot kunst verheven. Met zijn uitzonderlijke en lenige stem bootste hij instrumenten als gitaar en percussie perfect na. Ook het scatten beheerste hij tot in de perfectie.

Zijn doorbraak kwam in 1977, met zijn live-album 'Look To The Rainbow', waarvoor hij zijn eerste Grammy won. Dat succes werd vier jaar later overtroffen met het album 'Breaking Away'. Jarreau werkte in zijn carrière al samen met grote namen als Herbie Hancock, Jill Scott, George Benson, Marcus Miller, Paul McCartney en het Metropole Orkest. Tot zijn bekendste songs behoren tracks als 'Rondo A La Turk', 'Boogie Down', 'Mornin’', zijn vocale versie van Dave Brubecks 'Take Five' en natuurlijk zijn klassieker 'Roof Garden'.

In een verklaring op de site van de artiest stond onder meer een bedankje aan zijn fans, alsmede een oproep. "To young people everywhere, especially the musicians he was grateful to meet at school workshops, musical competitions, residencies and at concerts. From you, Al asks a favor. Please find any artistic thing that you can do with passion, and do it. With art in your life, you will be a better family member, neighbor, friend, and citizen."

Foto: Cees van de Ven

Labels:

(Maarten van de Ven, 13.2.17) - [print] - [naar boven]



Cd
Andrea Rea Trio - 'Impasse' (Losen, 2016)

Opname: 27/29 september 2015

Als ik stel dat de geest van Bill Evans vaardig is over Andrea Rea, bedoel ik niet zozeer dat de Napolitaan bewust werkt in de pastelkleurige wereld die het icoon van de jazzpiano heeft geschapen. Het is eerder de onderzoekende insteek, de manier waarop Rea zo'n thema van alle kanten bekijkt en benadert. De vormentaal is verwant, ook hier worden we geconfronteerd met plotselinge invallen en vlotte schetsjes. Ook hier die fraaie afwerking die kenmerkend is voor een gedegen klassieke training.

Het openingsnummer heeft Andrea 'De Repente' genoemd, maar dat is dan zeker het berouw van vóór de zonde: een aantrekkelijk thema walst vrolijk door zijn bewerkingen. Zo wordt ook in 'Endangered Species' het gegeven vervlochten in het geheel.

Bassist Daniele Sorrentino is slechts op een paar plekken in een traditionele rol te horen; elders huppelt, tuimelt en buitelt hij door de muziek. Eerder een hopper dan een walker dus. Hij is Rea's Scott LaFaro, speelt een trefzekere tweede stem en blijft daarbij constant in contact met de basdrum van Marcello De Leonardo. Ook die laatste speelt extravert, in een vrije groove, waarmee hij de muziek nochtans deugdelijk aardt. De geluidsbalans, gemodereerd door technicus Fabricio Frezzo, zorgt ervoor dat De Leonardo nergens storend de overhand krijgt.

Merkwaardig genoeg hebben de laatste drie nummers van dit intrigerende en niet snel vervelende album een meer orthodox karakter. 'Il Pirato' toont de zeeschuimer op een volmaakt vlakke oceaan. Het thema krijgt een lineaire, jazzy uitwerking, in degelijk 4/4. Ivan Lins' 'Rio Mayo' is een vertrouwde bossanova. Kennelijk maakt Il Pirato ook de kusten van Brazilië en met name die van Ipanema onveilig. Tot besluit mag opgemerkt worden dat het drietal zijn nummers altijd op tijd besluit, voordat oeverloosheid of scheurbeuk kunnen toeslaan.

Klik hier om een track van dit album te beluisteren: 'Endangered Species'.

Labels:

(Eddy Determeyer, 13.2.17) - [print] - [naar boven]



Festival
Fred Van Hove at 80


"Fred Van Hove wordt op 19 februari tachtig jaar. Alle reden dus om de man, zijn werk en zijn invloed te eren. Het is de verdienste van Sound in Motion (Oorstof) en De Singel dat dit ook gebeurt, twee dagen lang. Wie de carrière van deze man in ogenschouw neemt, kan niet anders concluderen dan dat dit eerbetoon veel eerder had moeten plaats vinden, veel te kort is en te kleinschalig. Dat zegt niets over de organisatoren, integendeel, maar alles over het culturele klimaat waar Van Hove reeds tientallen jaren in werkt en wat eerder verslechtert dan verbetert."

Op vrijdag 3 en zaterdag 4 februari bezocht Ben Taffijn in De Singel in Antwerpen het festival ter gelegenheid van de 80ste verjaardag van de Antwerpse pianist en pionier van de de vrije muziek, Fred Van Hove. Onder het motto Celebrating Free Music and Minds waren er optredens van Hus/Leroy/Van Hove, Gebruers/Coomans/Van Heertum, Quat, De Joode/Jacquemyn, Brand/Sanders/Beresford/Van Hove, Festen Quartet, Van Heertum/Reijseger/Van Hove, Parke/Drake/Van Hove en WIM Ensemble.

Klik hier om zijn festivalverslag te lezen.

Klik hier voor foto's van dit festival door Cees van de Ven. En hier vind je een fotoverslag van door Geert Vandepoele.

Labels:

(Maarten van de Ven, 13.2.17) - [print] - [naar boven]



Cd
Estafest - 'Bayachrimae' (BMC, 2017)

Opname: 1-3 september 2016

De nieuwste cd van Estafest. Vers van de pers kregen we deze in handen op 16 januari 2017, tijdens het eerste concert van de cd-releasetour bij Axes in het Eindhovense café Wilhelmina. Het is alweer het derde album van dit kwartet. Opgenomen in Boedapest en afgemixt door Chris Weeda, die veel Nederlandse jazz afmixt. Net als de vorige cd ('Eno Supo') is het een studioalbum.

Estafest is met geen enkel ander jazzensemble te vergelijken. Jeroen van Vliet, Anton Goudsmit, Mete Erker en Oene van Geel behoren tot de elite van de Nederlandse jazz; er zitten maar liefst drie Boy Edgar Prijswinnaars in deze band. Dat ze hun instrumenten beheersen, hoor je overal terug. De heren hebben een heel herkenbare stijl van spelen: je haalt ze - ook op andere cd's - er direct uit.

Live is deze band in ieder geval de moeite waard om ervoor om te rijden. Al was het maar vanwege de ongewone samenstelling: Van Vliet op piano, Goudsmit op gitaar, Erker op tenor- en sopraansax en Van Geel op altviool en cajon. Dus geen bas en nauwelijks slagwerk. Daarmee ontstaat een heel eigen klankkleur en repertoire. Daarnaast spat het plezier tijdens het spelen bij deze mannen van hun gezicht. Er is veel ruimte voor improvisatie, geen haantjesgedrag. Iedereen soleert, maar zorgt net zo makkelijk voor het fundament. Dat verklaart ook de naam Estafest: feest en estafette. Hun muziek is geen doorsnee-jazz, maar zeer zeker geen piep-knor-boink. Er is altijd wel een terugkerende melodie/thema in hun muziek te onderkennen.

Maar is dat alles ook te vangen op een cd? Uiteraard is het anders dan live. Elk liveconcert is anders, dus we waren gewaarschuwd. Maar na intensieve beluistering is er maar één conclusie mogelijk: de cd is zeer de moeite waard. Het is een echte luister-cd geworden, met veel lagen, nummers die heel ingetogen en klein zijn, maar ook composities met meer energie en een pakkende melodie. Iets rustiger dan de vorige cd's, maar wel met meer gelaagdheid, zonder saai te worden. Meer één verhaal dan de vorige twee albums.

De titel van de cd is een samentrekking van Bayaka en Lachrimae, zo lezen wij in de liner notes: muziek van de Pygmeeën uit Centraal-Afrika en Lachrimae, een compositie van de renaissance-componist John Dowland. Twee uitersten waartussen de componisten zich willen bewegen. En dat is precies wat je ook terughoort: heel veel verschillende invloeden in de muziek, maar zonder plagiaat of direct herkenbare muziekstijlen. Juist die samensmelting van stijlen is wat hun muziek bijzonder maakt. 'Bayachrimae' is een complete cd geworden, waarop wat ons betreft niet één nummer echt favoriet is. 'Ornette's Clockwork' heeft een heel catchy riff, net als 'Cookies' en 'Bright Light'. 'After The Cowboy Met The Bear', 'Polderlucht' en 'Impro 1013' zijn zeer sfeerrijk en intiem.

Estafest gaat deze week weer verder met zijn cd-releasetour: op donderdag 16 februari speelt het kwartet in het Bimhuis, een dag later staan ze in LantarenVenster tijdens Jazz International Rotterdam.

Klik hier voor foto's van het eerste concert van Estafest in deze tour bij Axes in Eindhoven door Cees van de Ven.

Labels:

(Armand Fanchamps, 12.2.17) - [print] - [naar boven]



Concert
Een straffe gast

Craig Taborn, zaterdag 28 januari 2017, De Singer, Rijkevorsel

Craig Taborn is na jaren van spelen met artiesten als James Carter, Tim Berne, David Murray en talloze anderen uitgegroeid tot een van de belangrijkste pianisten van zijn generatie.

Vorig jaar gaf hij een betoverend soloconcert, helemaal alleen op het grote podium van Jazz Middelheim. Nu kwam hij naar België voor een aantal optredens op kleinere podia: twee huiskamerconcerten in Oostende in de namiddag en een concert in De Singer 's avonds. Drie concerten op één dag, Taborn draait er zijn hand niet voor om. Tijdens het laatste concert klonk hij nog scherp en vol energie.

In de aankondiging voor het concert werd gemeld dat Fred Van Hove die dag van de Vlaamse cultuurzender Klara een carrièreprijs gekregen had. Taborn zette zich aan het klavier, plaatste zijn handen ergens ogenschijnlijk willekeurig op de toetsen en nam de luisteraar mee voor een unieke set. Het eerste nummer hield hij het kort en liet hij vrij improviserend snel wisselende motieven, melodieën en sferen horen. Een ode aan de in de inleiding genoemde Van Hove? Ik weet het niet, maar in mijn hoofd kwam het alvast zo over.

Na het eerste nummer viel een stilte en met een aantal tikken van de voet op het podium werd het publiek naar een volgende compositie geleid. Vanaf dan kwam geleidelijk de vintage Taborn naar voren. De sferen en motieven werden langer vastgehouden. Al improviserend werden instant composities neergezet die onder andere door herhaling van riffjes in het oor kropen. Op een bepaald ogenblik ging de pianist met een bluesmotiefje aan de slag en dacht ik onwillekeurig aan Don Pullen. Die verstond eveneens de kunst de luisteraar mee te nemen op een vrije reis, waarbij het vuur van black music in al zijn vormen deel uitmaakte van het verhaal. Craig Taborn zorgde ook voor voldoende ruimte in de muziek, waardoor over die erfenis van zwarte muziek en blues toch een andere schaduw viel.

Op Fender durft Craig Taborn met een rauw geluid spelen. 'Junk Magic' is niet toevallig de titel van een van zijn cd's. In deze soloset koos hij uitsluitend voor piano. Het ging van fluisterzacht en gestreelde pianosnaren tot het stevigere werk. Ook als het volume de hoogte inging en hij clusters vol noten speelde, liet Taborn de piano kristalhelder klinken. Een notenbrij werd het nooit.

Een half jaar terug op Middelheim liet Taborn je van bij de eerste noot op het puntje van je stoel zitten. In De Singer bouwde hij de spanning geleidelijk op, om naar een fantastisch slot toe te werken. Het slotakkoord was zo accuraat dat een bisnummer overbodig leek. Het kwam er toch, een liedje in driekwartsmaat. Het klonk mooi en spannend, maar ook zonder zou het fijne avond geweest zijn. Vrije geïmproviseerde muziek die fans van hedendaagse klassieke muziek zeker zou kunnen aanspreken. Straffe gast, die Taborn.

Klik hier voor foto's van dit soloconcert door Cedric Craps.

Deze recensie verschijnt ook op Jazz'Halo.

Labels:

(Iwein Van Malderen, 10.2.17) - [print] - [naar boven]



Cd
Frank Carlberg Large Ensemble – 'Monk Dreams Hallucinations And Nightmares' (Red Piano, 2016)

Opname: 7-8 januari 2016

Het heeft natuurlijk met de Thelonious Monk Centennial te maken: op 10 oktober 2017 is het honderd jaar geleden dat de befaamde componist en pianist werd geboren. Na pianist John Beasley (MONK'estra) is het nu de beurt aan collega Frank Carlberg om met een bigband het erfgoed van de geweldenaar te lijf te gaan. De aanpak lijkt verwant, maar er zijn verschillen. Beasley keert Monks composities binnenstebuiten en geeft ze nieuwe ritmen, zoals ik in Draai al eerder schreef. Het is overigens de bedoeling dat het MONK'estra op het komende North Sea Jazz Festival in Rotterdam optreedt.

Frank Carlberg is anders te werk gegaan. Hij heeft zich laten inspireren door het Monk-materiaal en maakte daar in wezen nieuwe stukken van, waarin de inspiratiebron wel, al dan niet vluchtig, geciteerd wordt. Heel mooi is dat gelukt in 'No Fear, My Dear', dat met een plechtstatig trombonekoor begint. Pas na vier minuten komt het thema van 'Ruby, My Dear' bovendrijven. Alsof je op de Laan van Meerdervoort loopt, nog nazinderend van 'Zon, Zuipen, Ziekenhuis', terwijl je beste vriend zich al tweehonderd meter naast je blijkt te bevinden en je dat pas nu doorhebt. Net zo ongemerkt duikt de oude Ruby weer onder in de nieuwe.

Veel aandacht heeft Carlberg geschonken aan de klankkleur, door secties in elkaar te schuiven en cornet, bugel en basklarinet in te zetten. 'Beast', gebaseerd op 'Ugly Beauty', is een lieflijke, hoofse pas de deux in driekwartsmaat voor koper (de trombone van Alan Ferber) en orkest. Iets dergelijks is aan de hand in 'Round Midnight', het enige Monkstuk dat niet, of minder, getransformeerd werd. Hier voert de trompet van Kirk Knuffke het hoogste woord, Of, nou ja, hoogste is te sterk uitgedrukt. Knuffke is zowel solist als partner voor het ensemble. 'Round Midnight' ontvouwt zich als een kleurrijke bloemenruiker op je verjaardag (nachtschade?).

'Dry Bean Stew', waarmee dit intrigerende album opent, begint als een machientje, een roestig wandelwagentje om preciezer te zijn, dat in elf en een halve minuut langs een bont panorama van abstracte landschappen rammelt en krukt. Ook 'Sphere' is een soort Tinguely: hier heeft Carlberg het orkest versmolten met een machinefabriek. Een uitstekend voorbeeld van recyclen – van 'Straight No Chaser' in dit geval. Om in termen van de beeldende kunst te blijven; de (her)componist heeft 'Light Blue' à la Wolf Vostell grondig gedeconstrueerd, met 'A Darker Shade Of Light Blue' als resultaat. Abstract gekwaak leidt hier naar een mysterieus thema, dat vervolgens wordt ontbonden in factoren die dialogen met elkaar aangaan. Een meditatief mompelende basklarinet (van Brian Landrus) geeft commentaar op de chaos. Een andere solist die indruk maakt is altsaxofonist John O'Callagher, die een furieuze solo blaast in 'You Dig!' Voor de verandering niet gebaseerd op een Monk-compositie, maar op een uitdrukking van de oude meester.

Opmerkelijk bij dit alles is dat het pianospel van de baas allerminst naar dat van Monk smaakt. Eerder naar John Lewis. Concluderend zou je dus eigenlijk beide schijven, van John Beasley en van Frank Carlberg moeten aanschaffen. Dan zit je dit jaar gebeiteld.

Klik hier om vier tracks van dit album te beluisteren: 'Sphere', 'A Darker Shade Of Light Blue', 'You Dig!' en 'Dry Bean Stew'.

Labels:

(Eddy Determeyer, 10.2.17) - [print] - [naar boven]



Concert
R&B feestje met Marcia Ball

woensdag 25 januari 2017, North Sea Jazz Club, Amsterdam

"Nu de oorspronkelijke bluesmeesters er niet meer zijn en wij als tweede generatie het stokje moeten doorgeven, is het goed dat er met name in Europa jongelui zijn die de draad oppikken. Het is heel normaal om tegenwoordig in Noorwegen bandjes te vinden die de geschiedenis grondig bestudeerd hebben." Aldus Marcia Ball (67), pianiste, zangeres, componiste en fakkeldraagster in de kleedkamer van de North Sea Jazz Club. Niet dat we La Ball inmiddels bij het oud vuil kunnen zetten, verre van dat. Haar stem is onverminderd krachtig en rauw, ze combineert de countrytraan van Tammy Wynette met de bluessnik van Janis Joplin en voegt daar haar eigen smeuïge southern drawl aan toe. Daarbij blijft ze altijd goed verstaanbaar ("inderdaad, bij die ouwe bluesknakkers had je vaak een vertaling nodig"), wellicht een residu van haar studie Engels. Haar pianospel is relatief ongecompliceerd; via Allen Toussaint laafde zich aan de bron die aan Professor Longhair ontsprong, wanneer u me deze weinig kiese beeldspraak vergeeft.

Ball had haar voortreffelijke vaste band meegenomen. In Mighty Michael Schermer heeft ze een gitarist van wie je zegt: ja, eindelijk eens een gast die weet hoe het moet. Blues en dan met name de bluesgitaar heeft echt bitter weinig te maken met dat onwelluidende, snerpende gehuil dat in de jaren zestig in Engeland ontstond en waar alle bluesrockbands sindsdien mee behept zijn. Terwijl het recept zo simpel is: gewoon goed naar Pee Wee Crayton en Chuck Berry luisteren en daar dan je eigen ding van maken. In Clarence Garlows 'Crawfishin’' battelde Schermer met de niet minder formidabele tenorist Eric Bernhardt. Ook aan Bernhardt klopte alles. Hij heeft een ongelikt, ja uitgesproken gemeen geluid. Jammer dat de saxofonist niet de ruimte kreeg om een mooie klassieke ballad te blazen. Zou hij volgens mij prima kunnen.

Toen de feestvreugde halverwege de tweede set haar voorlopig hoogtepunt had bereikt, schoof boogiepianist Dirk Jan 'Deejay' Vennik aan voor een verwoestende quatre mains, waarbij je je afvroeg of 'quatre' niet het best met een stuk of zes, zeven vertaald zou moeten worden.

Het optreden van Marcia Ball had wel iets van een goedgevulde R&B jukebox: we hoorden behalve oorspronkelijk werk ook nummers van Toussaint, Bobby Charles, Freddie King en The Treniers passeren. Haar eigen teksten gaan over de essentiële zaken des levens. Over feesten, uiteraard, maar in songs als 'Human Kindness' en 'The Squeeze Is On' roerde ze ook ongemakkelijker zaken aan. "Het is fijn om in Amsterdam te zijn, in Nederland," sprak de diva. "We mogen hopen dat Amerika over tweeduizend jaar even ver is."

Labels:

(Eddy Determeyer, 7.2.17) - [print] - [naar boven]



Cd
Mamutrio - 'Primal Existence' (Origin, 2016)

Opname: 24 augustus 2015

Er is een kleine sensatie in de maak, hou het vooral niet stil! Vakmensen die weten hoe een sax/bas/drums-trio functioneert en handig tussen de op de loer liggende clichés slalommen, zijn dun gezaaid. Twee jonge veteranen nemen on the bandstand een jonge kerel op sleeptouw. Op zijn beurt injecteert die jonge gast de muziek met een dosis frisheid die een mysterieuze glimlach tevoorschijn tovert op het gezicht van zijn twee medemusici. Dit zou in een notendop het verhaal achter het Mamutrio kunnen zijn.

Lieven Cambré is de altsax van dienst. Altsax in een trio zonder gitaar of piano is niet echt een evidente keuze, dus weinig voorbeelden... Iets in het spel van dit trio doet denken aan groepen rond Mark Turner. Dan is de creatieve melodische input van de Tristano-adepten als Warne Marsh of Lee Konitz nooit ver weg. Piet Verbist, die andere jonge veteraan, houdt alles in de juiste banen met de nodige verbeelding. Onopvallend zuigt drummer Jesse Dockx de aandacht naar zich toe.

Toen deze opnames gemaakt werden, was Jesse Dockx amper 18. Wat doet denken aan het optreden van Miles in Antibes in 1964 toen de Master Of Ceremony Tony Williams aankondigde en terloops vermeldde "il a 17 ans", zich goed bewust van de sensatie die de drummer teweeg zou brengen bij een publiek dat hem niet kende. Dockx speelt alert en met de energie van een jong veulen. Hij drumt de bas en sax niet in een hoekje, maar etaleert schijnbaar achteloos en in functie van het groepsgeluid zijn technisch kunnen. Een pluim ook voor Fré Madou, die als opnametechnicus alle nuances in de muziek wist te capteren.

Dré Pallemaerts schrijft in de liner notes dat jazz zichzelf vernieuwt door jonge musici te koppelen aan gevestigde waarden. En dit is wat deze groep doet. Mamutrio speelt niet Antibes, de kans dat je ze aantreft in een kleine club in je buurt is groter. Ook dan twijfel je best niet om gaan luisteren hoe jazz anno 2017 best boeiend kan zijn. 'Primal Existance' werd trouwens uitgebracht op het Amerikaanse label Origin Records. Om maar te zeggen dat ze er aan de andere kant van de oceaan toch ook wel iets in zien!

Klik hier voor geluidsfragmenten van dit album.

Deze recensie verschijnt ook op Jazz'Halo.

Labels:

(Iwein Van Malderen, 6.2.17) - [print] - [naar boven]



Jazzradio
Jazz Rules #110-111


In aflevering 111 van Jazz Rules ontvangt presentator Dirk Roels een gerenommeerde gast uit de Belgische jazzscene: percussionist Chris Joris. Hij is al ruim veertig jaar actief in de jazzwereld en speelde met heel wat grote nationale en internationale namen. Vorig jaar nam hij samen met zijn kinderen het album 'Home And Old Stories' op. Chris Joris vertelt erover en heeft een aantal favoriete jazzalbums meegenomen naar de studio. Het lijkt bijna een trip door de jazzgeschiedenis! Daarnaast hoor je ook exclusieve liveopnamen van het Chris Joris Home Project featuring Naima Joris.

Je hoort nieuwe muziek van onder meer Xero Slingsby And The Works, het LABtrio en het Bill Evans Trio & Stan Getz live op Jazz Middelheim.

Verder is er een vooruitblik op het Gent Jazz Festival 2017, waar onder andere contrabassist Christian McBride acte de présence zal geven.

Klik hier om Jazz Rules #111 te beluisteren.

Saxofonist Nicolas Kummert is op tournee met Drifter en brengt binnenkort een eigen album uit. 'La Diversité' verschijnt bij Edition Records en naast Kummert spelen ook de Amerikaanse gitarist Lionel Loueke, bassist Nicolas Thys en de Canadese drummer Karl Jannuska mee. Kummert is te gast bij Dirk Roels. Hij speelt live in de studio en laat een paar van zijn favoriete jazzalbums horen.

Nieuwe muziek is er van Buscemi & The Michel Bisceglia Ensemble. Zij touren met een soundtrack bij de horrorfilm 'Nosferatu' uit 1922. Het album komt binnenkort uit op het label Prova Records en in de band horen we ook onder meer accordeonist Rony Verbiest en bassist Nathan Wouters.

Orchestra Nazionale Della Luna is een project van onder anderen saxofonist Manuel Hermia en drummer Teun Verbruggen. Ook zij stellen een nieuw album voor. Bij ECM verschijnt de nieuwe cd van gitarist John Abercrombie. Je hoort er in deze aflevering muziek van. Zijn kwartet heeft een all-star bezetting: pianist Marc Copland, bassist Drew Gress en drummer Joey Baron.

Klik hier om Jazz Rules #110 te beluisteren.

Labels: ,

(Maarten van de Ven, 6.2.17) - [print] - [naar boven]



Concert
Grote kinderen worden groter

Gerben Wasser Kwintet, dinsdag 10 januari 2017, De Smederij, Groningen

Inmiddels zijn we drie jaar verder. Begin 2014 spotte ik tenorsaxofonist Gerben Wasser, destijds achttien en net uit de puistjes, voor het eerst in Groninger dreven. Op sessies leek hij vastbesloten het evangelie volgens Dexter te verkondigen aan eenieder die dat maar horen en voelen wilde. Een soort Gordon Wasser dus.

In De Smederij presenteerde Wasser zijn eigen kwintet. En hij manifesteerde zich ook echt als bandleider. Via blikken en gebaartjes hield hij zijn vijfspan in de baan. Van die vijf viel drummer Eddy Lammerding het meest op. Met hem achter de ketels kun je eenvoudigweg niet uit de groove raken, al zou je het willen. Al die versierinkjes en fills hielden de pulse ongemoeid. Heel verfijnd en muzikaal en tegelijkertijd zo stuwend als een ramjet. ("Waar doet die drummer je aan denken," vroeg mijn buurman, om er zelf het goede antwoord op te geven: "Aan Billy Higgins." Verdomd, ja.) Hoogste tijd dat Lammerding ook buiten zijn woonplaats Meppel doorbreekt.

Uiteraard glorieerden de overige groepsleden er niet minder om. Een band is zo goed als zijn drummer, weet u nog? Bassist Andrea Caruso kon lekker vrij figuurtjes trekken, die precies in de drumpatronen pasten. En als je een oogwenk niet oplette streek hij een compleet elegisch landschap bij elkaar.

Pianist Diederik Idema schudde achteloos wat Art Tatum-loopjes uit zijn mouwen, bij wijze van intro voor een 'Cherokee', waar Ray Noble zich gelukzalig in zijn tombe zal hebben gewenteld. Ook op hem kon je vertrouwen: alle goede akkoorden werden behoedzaam tevoorschijn getoverd, zodat je je als solist wat dat betreft geen zorgen hoefde te maken. Op trombone hoorden we het vertrouwde geluid van Pavel 'Pasja' Shcherbakov, de Bill Harris van Groningen en Rusland. Met het grootste gemak schoof hij nieuwe melodietjes over de oude.

De leider van het kwintet blijkt tegenwoordig ook een gaaf laag te beheren. Het zou mooi zijn wanneer hij dat nog wat verder uit zou weten te diepen. Hij had tevens de neiging in elke solo zijn ziel en zaligheid te leggen, zodat je je soms afvroeg of er nog wat over zou schieten voor de rest van de avond. Maar dat bleek gelukkig geen probleem.

Foto: Zoltan Acs

Labels:

(Eddy Determeyer, 6.2.17) - [print] - [naar boven]



Concert
Trio Paul Van Gysegem & GLiTS


"Van Gysegem zette de set in met gestreken bas. Cimbalen, troms en pianotoetsen vielen hem bij, terwijl hij op de snaren van zijn instrument ging tokkelen. In de ritmes van deze samenvallende activiteiten leek een verre verwantschap te zitten met poëzie van Paul Van Ostaijen. Vanavond werd Lokeren de Bezette Stad."

Op zaterdag 21 januari bezocht Danny De Bock in de Lokerse Jazzklub een dubbelconcert van Trio Paul Van Gysegem en GLiTS (oftewel: Getting Lost in Tiny Spaces).

Klik hier om zijn verslag te lezen.

Klik hier voor foto's van dit dubbelconcert door Cees van de Ven.

Deze recensie verschijnt ook op Jazz'Halo.

Labels:

(Maarten van de Ven, 6.2.17) - [print] - [naar boven]



Cd
Christoph Irniger Pilgrim - 'Big Wheel Live' (Intakt, 2016)

Opname: novmember 2015

Een groot wiel, een wiel dat iedere keer, al draaiend bij het begin uitkomt. Het is een mooie associatie bij een live spelend jazzkwintet, zoals Christoph Irniger Pilgrim. Of zoals tenorsaxofonist Irniger het zelf omschrijft: 'Important for us is to start unprejudiced from zero every time, to really accept what is happening underway, on the route. Decisions may catch you on the wrong foot and some can be felt by other musicians on the whole group. It is a recurring issue in our work: accept things, not judging it. Leave it as it stood and acknowledge it as something important for the how, the way we make music.'

Het is de kern van de vrije improvisatie die we terug vinden in deze woorden en in de muziek op dit album, 'Big Wheel Live', opgenomen tijdens een tournee in november 2015. De muziek bezit weliswaar een sterk ritmische, soms minimalistisch aandoende structuur, maar de kracht van de stukken blijkt pas ten volle als de individuele bijdragen een aanvang nemen. Zoals in 'Acid', waar pianist Stefan Aeby de ritmische structuur verklankt middels strak swingend pianospel en Irniger er een totaal andere draai aan geeft als hij zijn solopartij start. Bijna schuchter, eveneens swingend, maar op een veel ingetogenere manier, alsof hij zich inhoudt. Hier losjes begeleid door slagwerker Michi Stulz. De laatste twee minuten van 'Acid' zijn voor gitarist Dave Gisler, die tegen hetzelfde ritmische patroon weer een ander type solo zet. Zo terughoudend als Irniger klonk, zo gloedvol laat Gisler hier zijn gitaar janken, alsof we in een rockband zijn beland.

Ook Ending At The District' start met Aeby, die zich over het ritme ontfermt, hier sterk repetitief minimalistisch en met Irniger die het benut voor een zeer subtiele, ietwat schurend geblazen partij. Als in een dans bewegen ze om elkaar heen, terwijl de overige musici het decor verder inkleuren. Een magisch moment. En als Gisler het stokje overneemt, klinkt het al even meesterlijk: aanvankelijk beheerst, maar gaandeweg steeds feller klinkend. Opvallend is ook de indrukwekkende solo van Irniger in 'Falling II'. Krachtig, schril, met een ijselijke dimensie. Afgezet tegen het dwingende ritme waarin naast de dwingende slagen van Stulz vooral het spel van bassist Raffaele Bossard opvalt.

Klik hier voor geluidsfragmenten van deze cd.

Labels:

(Ben Taffijn, 5.2.17) - [print] - [naar boven]



Concert
Delfos? Gewoon doorgaan ermee!

vrijdag 20 januari 2017, Paradox, Tilburg

Je mag Rolf Delfos best een ouwe rot in het vak noemen. Met respect. Delfos speelt de alt-, bariton- en sopraansax, maar is ook componist, arrangeur, programmeur en radiomaker. Hij componeerde en arrangeerde voor verschillende artiesten en verbond zijn naam aan vele ensembles waar hij duidelijke sporen achterliet. Ik noem maar even Artvark, The Houdini's, The Jazzinvaders, Licks And Brains. Nooit eerder bracht hij een album uit onder zijn eigen naam, terwijl die behoefte er wel bestond. Hij schreef een aantal stukken die alleen gedragen konden worden door een jazzrockformatie. Zie daar! Hij vond medestrijders in bassist Udo Pannekeet, drummer Pascal Vermeer, toetsenman Berthil Busstra en gitarist Peter Heijnen. Geïnspireerd op het verhaal van een oude dame, die in plaats van een laatste chemotherapie koos voor een reis met haar zoon, ontstond de cd 'Roadtrip (For The Last 90 Days Of Your Life)'.

De klank van een altsaxofoon is over het algemeen wat scherper en gladder dan bij een tenor, maar Delfos heeft de controle om – zelfs in de ruigere passages - warm en zwoel te klinken. Vermeer had de beschikking over een blinkend nieuwe drumkit, met een groter dynamisch bereik dan we gewend zijn in de jazz, maar uitstekend geschikt voor de muziek die Delfos voor ogen had: met de vrijheid van jazz en de feel van rock. Naast Delfos componeerden ook Pannekeet, Busstra en Vermeer voor de muzikale reis op 'Roadtrip'. Krachtige muziek met een diepzinnig hart.

Je kunt wel stellen dat de ritmesectie de kern van deze band vormt. Ze begrijpen elkaar. Dat drijft en prikkelt met een enorme energie. Ook de interactie met Busstra levert mooie klankscenario's op. Deze band existeert door een combinatie van factoren. Jarenlange ervaring, maar ook durf en een frisse open blik voor nieuwe wegen. Dat maakt het bijzonder en nieuwsgierig naar meer.

Waarom een vraagteken achter de bandnaam? Op de cd hoes zegt Rolf Delfos hierover: 'How can a necessary being exist totally polluted with the possible? If this answer is not satisfying, ask yourself why I should have made this album? Well, all I can say is that I still have a lot to tell and I do hope my music speaks for itself.' Tja, mocht Delfos nog enigszins twijfelen - zoals het vraagteken zou kunnen impliceren: niet doen. Gewoon doorgaan ermee! Lekkere muziek, heerlijke band.

Klik hier voor foto's van dit concert door Donata van de Ven.

Labels:

(Donata van de Ven, 3.2.17) - [print] - [naar boven]



Cd
Erik Jekabson – 'A Brand New Take' (Origin, 2016)

Opname: 11 oktober 2015

Voor het merendeel is het vrij orthodoxe hardbopmuziek wat hier de klok slaat. Het Miles Davis Quintet van de jaren zestig en, in mindere mate, de elektrische band van altist Cannonball Adderley uit die periode lijken de muzikanten voor ogen te staan. In de handen van competente, creatieve muzikanten is een dergelijk concept uiteraard geen probleem en deze band uit de Bay Area bestaat uit vakbekwame jonge toonkunstenaars.

Het lekker verende ritme in het openingsnummer 'Streamlined' is het eerste dat opvalt. De bassdrum van Hamir Atwal versterkt de baslijnen van John Wiitala. Die eerste speelt licht, maar zeer levendig. Als een bantamgewicht-bokser danst hij door de muziek. In 'Blues For O' slaat hij een soort New Orleans second-line beat. Dat is niet helemaal verrassend: leider Erik Jekabson woonde en werkte vier jaar in de Big Easy. De trompettist diende ook in de bigband van tenorist Illinois Jacquet, een van de laatste jazzorkesten die echte onversneden swing speelden.

Met de referenties zit het dus wel goed bij Jekabson. Hij is geen vuurspuwende hemelbestormer: zijn stijl is overwegend ingetogen. De bugel lijkt speciaal voor hem ontworpen. Zijn liefdesverklaring in 'My Funny Valentine' haalt hij uit een fluwelen doosje. De ontboezeming gaat over in een kort duet in contrapunt met altiste Kasey Knudsen, de tweede soliste die hier de aandacht trekt. Knudsen blinkt uit in lange lijnen, die ze zonder inzinkingen of haperingen trekt en netjes afwerkt. De soli worden op deze cd overigens overwegend kort gehouden. In één of hooguit twee chorussen moet het wel gezegd zijn.

Met twee extra krachten, John Grove op trombone en tenorist Dave Ellis, is de groep sterk genoeg om een overtuigend stampende versie van 'Thriller' neer te zetten. De plaat eindigt met 'Chettie', een eigen compositie van de leider, residu van een eerder Chet Baker-project. Het thema is van zuivere wol gesponnen (gebreid?), de mijmeringen van Jekabson, wederom op bugel, en Knudsen getuigen van een zuivere liefde voor de betreurde lyrische trompettist.

Klik hier om dit album te beluisteren.

Labels:

(Eddy Determeyer, 3.2.17) - [print] - [naar boven]



Concert
Burton Greene en Donald Trump

Burton Greene & Roberto Haliffi, vrijdag 20 januari 2017, Bimhuis, Amsterdam

"Waarom geven ze me nu juist vandaag deze gig?" verzucht de Amerikaanse pianist Burton Greene tijdens het concert in het Bimhuis, doelend op de inauguratie van de 45ste president van de Verenigde Staten. Greene steekt zijn afkeer van Trump niet bepaald onder stoelen of banken op deze vrijdagavond. In Amerika gelden twee waarheden, zo houdt hij ons voor: Time is money en Money talks and bullshit walks. Zo krijgt 'Lies' van Pat Metheny een wel heel eigen uitvoering: Greene doorspekt zijn pianospel en het slagwerk van Roberto Haliffi met een hard gezongen "bla, bla, bla". En zijn eigen 'When You’re In Front Get Off My Back' krijgt in het licht van Trump ook een geheel nieuwe betekenis. Het duo speelt het met volle overgave, terwijl Greene herhaaldelijk roept: "Get off my back, you jitterbug!"

Burton Greene, hij is een legende. Presenteerde in 1968 zijn eerste album en speelde een grote rol binnen de Amerikaanse avant-garde. Tegenwoordig woont hij in Amsterdam en heeft zijn muziek een veel ritmischer en melodischer karakter gekregen. Een kant van zijn muziek die hij hier in het Bimhuis met name toont. Op twee solo's na aan het begin van iedere set, waarin hij de abstractie zoekt middels bedachtzaam en weloverwogen pianospel, speelt hij zijn concert met de eerder genoemde, oorspronkelijk uit Libanon afkomstige Haliffi. Reeds 28 jaar spelen ze op regelmatige basis samen en dat is te horen. Opvallend aan dat samenspel is dat er geen sprake is van een vaste rolverdeling ritme–melodie. Beiden verzorgen allebei, dwars door elkaar heen.

En dat is een belangrijk statement gezien de soort muziek die het duo ons hier presenteert. Die bevat een zeer hoog circus- en variétégehalte en past bijzonder goed bij de politieke draai die Greene deze avond aan zijn optreden geeft. Het wordt er bijna politiek theater van. Greene's stijl heeft daarbij wel wat weg van Mengelberg en Janssen. Die beiden ook het ernstige en het luchtige met elkaar konden, respectievelijk kunnen vermengen. En net als die componisten kruidt Greene zijn muziek met legio citaten en kan hij nooit een cover gewoon spelen zoals de componist dit ooit bedoeld heeft. Zie het hierboven genoemde 'Lies' van Metheny. Maar onder die jolijt zit ook altijd een boodschap. Zoals in 'Don’t Forget The Poet' van Enrico Pieranunzi, dat het duo hier brengt met een zangerige, zuidelijke melodie en ook hier weer met indrukwekkend samenspel. Prachtig zoals de twee eendrachtig melodie en ritme vormgeven.

Totaal onverwachts sluit fluitist Tilo Baumheier op een drietal momenten aan. Onder andere in diens compositie '3 Octobre 2011', eveneens een speels stuk, met een sterk theatraal karakter. Een aangename traktatie.

Concertfoto's: Rody Mulder

Labels:

(Ben Taffijn, 2.2.17) - [print] - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.