Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 


Cd
Frank Carlberg Large Ensemble – 'Monk Dreams Hallucinations And Nightmares' (Red Piano, 2016)

Opname: 7-8 januari 2016

Het heeft natuurlijk met de Thelonious Monk Centennial te maken: op 10 oktober 2017 is het honderd jaar geleden dat de befaamde componist en pianist werd geboren. Na pianist John Beasley (MONK'estra) is het nu de beurt aan collega Frank Carlberg om met een bigband het erfgoed van de geweldenaar te lijf te gaan. De aanpak lijkt verwant, maar er zijn verschillen. Beasley keert Monks composities binnenstebuiten en geeft ze nieuwe ritmen, zoals ik in Draai al eerder schreef. Het is overigens de bedoeling dat het MONK'estra op het komende North Sea Jazz Festival in Rotterdam optreedt.

Frank Carlberg is anders te werk gegaan. Hij heeft zich laten inspireren door het Monk-materiaal en maakte daar in wezen nieuwe stukken van, waarin de inspiratiebron wel, al dan niet vluchtig, geciteerd wordt. Heel mooi is dat gelukt in 'No Fear, My Dear', dat met een plechtstatig trombonekoor begint. Pas na vier minuten komt het thema van 'Ruby, My Dear' bovendrijven. Alsof je op de Laan van Meerdervoort loopt, nog nazinderend van 'Zon, Zuipen, Ziekenhuis', terwijl je beste vriend zich al tweehonderd meter naast je blijkt te bevinden en je dat pas nu doorhebt. Net zo ongemerkt duikt de oude Ruby weer onder in de nieuwe.

Veel aandacht heeft Carlberg geschonken aan de klankkleur, door secties in elkaar te schuiven en cornet, bugel en basklarinet in te zetten. 'Beast', gebaseerd op 'Ugly Beauty', is een lieflijke, hoofse pas de deux in driekwartsmaat voor koper (de trombone van Alan Ferber) en orkest. Iets dergelijks is aan de hand in 'Round Midnight', het enige Monkstuk dat niet, of minder, getransformeerd werd. Hier voert de trompet van Kirk Knuffke het hoogste woord, Of, nou ja, hoogste is te sterk uitgedrukt. Knuffke is zowel solist als partner voor het ensemble. 'Round Midnight' ontvouwt zich als een kleurrijke bloemenruiker op je verjaardag (nachtschade?).

'Dry Bean Stew', waarmee dit intrigerende album opent, begint als een machientje, een roestig wandelwagentje om preciezer te zijn, dat in elf en een halve minuut langs een bont panorama van abstracte landschappen rammelt en krukt. Ook 'Sphere' is een soort Tinguely: hier heeft Carlberg het orkest versmolten met een machinefabriek. Een uitstekend voorbeeld van recyclen – van 'Straight No Chaser' in dit geval. Om in termen van de beeldende kunst te blijven; de (her)componist heeft 'Light Blue' à la Wolf Vostell grondig gedeconstrueerd, met 'A Darker Shade Of Light Blue' als resultaat. Abstract gekwaak leidt hier naar een mysterieus thema, dat vervolgens wordt ontbonden in factoren die dialogen met elkaar aangaan. Een meditatief mompelende basklarinet (van Brian Landrus) geeft commentaar op de chaos. Een andere solist die indruk maakt is altsaxofonist John O'Callagher, die een furieuze solo blaast in 'You Dig!' Voor de verandering niet gebaseerd op een Monk-compositie, maar op een uitdrukking van de oude meester.

Opmerkelijk bij dit alles is dat het pianospel van de baas allerminst naar dat van Monk smaakt. Eerder naar John Lewis. Concluderend zou je dus eigenlijk beide schijven, van John Beasley en van Frank Carlberg moeten aanschaffen. Dan zit je dit jaar gebeiteld.

Klik hier om vier tracks van dit album te beluisteren: 'Sphere', 'A Darker Shade Of Light Blue', 'You Dig!' en 'Dry Bean Stew'.

Labels:

(Eddy Determeyer, 10.2.17) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.