Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 




James Carter bouwt een feestje
zaterdag 18 april 2009, SJU Jazzpodium, Utrecht

'Dressed like a chess board' kwam hij op, als laatste van het kwintet, met de hele blinkende ijzerhandel onder zijn arm. Van sopraan- en tenorsax tot basklarinet en dwarsfluit, die hij uitstalde op een kleed. En geen instrument is onbenut gebleven. Meteen ging de beuk erin – alleen krachttermen volstaan hier – en Carter ging er zinderend en virtuoos vandoor op sopraansax in een woest en sprankelend openingsnummer. Ondersteund door een fantastische bassist, Ralphe Armstrong, die pittig stuwend speelde met mooie heldere noten op een prachtig klinkend instrument.

Dat beloofde heel wat, maar daarna zakte de spanning toch een beetje en werd die belofte niet helemaal waargemaakt. Natuurlijk, James Carter etaleerde alles wat hij technisch in huis had, op ieder instrument, en dat was imposant. Hij liet spetterende solo's horen en scheurde er lekker op los. Daarbij was drummer Leonard King een straffe timekeeper, maar soms ook behoorlijk overheersend met knetterend schelle cimbalen. Al met al moest pianist Gerard Gibbs er flink op los rammen met dikke blokakkoorden om niet te worden overvleugeld.

Maar bovenal zat Carter vanaf het begin strak in de rol van entertainer. Hij bouwde echt een feestje en wist gedurende het hele concert de zaal helemaal op zijn kop te krijgen en te houden. Hij heeft een fantastische energie, liep te grappen met de zaal en met de rest van de band, maakte danspasjes en hinkstapsprongen, niets was teveel. Maar misschien was het wel dát. Een beetje teveel etalage en show, en een beetje te weinig diepgang.

Pas aan het eind van het concert, of eigenlijk na het concert tijdens de toegift, hoorden we wat meer van de echte kant en de diepe passie van James Carter in zijn 'Tribute To Don Byas.' En misschien was dat wel het meest interessante, meest authentieke moment en het eigenlijke hoogtepunt van de avond.

Klik hier voor een fotoverslag van dit concert door Koen Scherer en Alex Jonker.

(Margretha van den Bergh, 30.4.09) - [print] - [naar boven]



Meer Jazz Festival 2009

Van vrijdag 15 mei tot en met zondag 17 mei vindt in Hoofddorp het Meer Jazz Festival plaats, alweer voor de vijftiende keer. Essentieel onderdeel is het op zaterdag 16 mei te houden Nationaal Big Band Concours 2009. Bekende bigbands doen hieraan mee, waaronder de Allotria Big Band, het Utrechts Jazz Orkest, de Jazz Focus Big Band, de Groover Big Band en de Residence Big Band. 's Avonds zijn er optredens van de finalisten.

Op vrijdag treden onder anderen het Rosenberg Trio, Monsieur Dubois, Boris, Peter Guidi en Saskia Laroo op. Naast het bigbandconcours wordt op de zaterdag eveneens geconcerteerd door de finalisten van de Keep an Eye Jazz Award. Op de afsluitende zondagmiddag zijn er optredens van onder meer Soesja Citroen, Josee Koning en tough tenor Wouter Kiers.

Klik hier voor uitgebreide informatie.

(Jacques Los, 30.4.09) - [print] - [naar boven]





Muziek wordt een collectief feest
Jules Deelder & New Cool Collective, vrijdag 17 april 2009, Parkstad Limburg Theaters, Heerlen

Van de bilnaad, naar de haven van Rotterdam, van Antwerpen naar kut en dan is het pauze in Heerlen. Deelder deelt uit, is oprecht verbaasd over de hoge opkomst, neemt plaats achter de trommel met de brushes, draait een plaatje, geniet. De jazzman in zijn element, omgeven door toppers, hij zit eerste rang, doet mee, streelt het trommelvel, draagt, heeft soms de leiding, loopt niet in de weg. Het ontbreekt vanavond niet aan humor, kolder en gretigheid. Vanuit een met free jazz overgoten Antwerpen, belandt de jeugdige Deelder in de verkeerde trein, stoned van in Nederland niet meer verkrijgbare en in België op straat liggende geestverruimende dragees. Een parodie op het mooie en veel bewogen free-jazz tijdperk.

In plaats van het geliefde Rotterdam belandt men tijdens de terugweg pardoes op station Heerlen. Deelders hoogtepunt: zijn brushes-solo. In stilte lacht hij om zichzelf, uiterlijk onbewogen, en deelt hij met het publiek een fantastische jazzavond, opgediend door het New Cool Collective. Een concert met jazzmuziek van nu in de hoofdrol. Vormen van jazz zoals die was en wordt. Meeslepend, jammerend passeert de blues, die luchtig verdwijnt. Zowel Noord- als Midden-Afrikaanse jazzklanken dienen zich aan. Muziek wordt een collectief feest, van een sfeer die volle zalen kan trekken: jazz van vandaag.

Knap, meeslepend om ieders inbreng te zien. Geen lange, maar wel overtuigende en opzwepende soli. Zowel Benjamin Herman als Anton Goudsmid maken hun faam helemaal waar, trompettist David Rockfeller excelleert. Mooi, lekker in het gehoor liggende blazerthema's, lange noten in een bed van percussie. Opzwepende ritmes en lekker verdeeld fantastisch solistenwerk, solo's die als vuurpijlen gelanceerd worden en door de zaal scheren, om op het hoogste punt uiteen te spatten. Het collectief is een collectief, overstijgt het jazzjuk van de kunstmatige ingewikkeldheid. Inderdaad Cool.

Individueel is ieder top, maar als je iets van sport weet, ken je die valkuil. Vanavond niets van dat. De ritmesectie en een ontketende Herman stuwen het publiek op de banken. Had het begin, mede door de ambiance van het theater, iets van 'naar het concert kijken', na dertig minuten opereren op de tast brengt het collectief de zaal in verrukking, komt de geest uit de fles, worden Deelders verzen en kwinkslagen een feest van herkenning voor zijn fans, ontdoet de grappige gast Ger 'Sax' van Vooren het theater van al zijn pluche. De musici maken zichtbaar plezier met elkaar; het is vanavond lachen met, genieten van en bewonderen om. Zo kan een jazzavondje in het theater nieuwe perspectieven openen voor de oude en jonge bezoeker, kan het New Cool Collectief roeren in de pot en kan Jules Deelder zijn nieuwe bundel met de nodige zelfspot onder de aandacht brengen.

Het New Collectief maakt dankbaar gebruik van de stoïcijnse jazzfreak Deelder, die op zijn beurt op een plezierige manier de boel wat in de war schopt en de strakheid hier en daar uit de muziek haalt, door zich in de rol te wanen van bandleader, waardoor drummer Joost Kroon de grootste capriolen moet uithalen om op de maat af te slaan. Het kan allemaal geen kwaad, integendeel: het applaus liegt er niet om en de groep komt niet weg zonder toegiften. Een zeer geslaagd avondje jazz, met een leuke 'nadiesel' in de foyer: een jazzbandje, een drankje en veel jeugd. Door de immense gang naar de diverse zalen van een verbouwd theater Heerlen, galmt de stem van Deelder die knotterend cd's staat te verkopen. Heerlen was vanavond het juiste perron om uit te stappen. Jazz blijft.

(Jo Dautzenberg, 29.4.09) - [print] - [naar boven]



JuniorJazzCamp 2009

In samenwerking met Jazz Impuls en met medewerking van het Conservatorium van Amsterdam zal in de zomer van 2009 het allereerste JuniorJazzCamp plaatsvinden. JuniorJazzCamp Amsterdam brengt jongeren tussen de 13 en 18 jaar met hart voor muziek samen en biedt hen de mogelijkheid om hun muziekkennis en ervaring uit te breiden.

JuniorJazzCamp vindt plaats gedurende twee weken in juli. Het programma duurt een week en staat in het teken van muziek en samenspel, maar ook van individuele les. De deelnemers zullen vooral muziek maken en veel ontdekken over de wereld van muziek: ze brengen een bezoek aan een muziekstudio, leren over de kunst van songwriting, professionele musici geven les, Wicked Jazz Sounds komt langs voor een jamsessie, oude rotten uit het vak vertellen over de beroepspraktijk, een bandleader legt uit hoe je een band formeert en wat er allemaal bij komt kijken om deze band aan de man te brengen, de deelnemers leren hoe ze zichzelf kunnen presenteren op het podium en wonen een concert bij in het Concertgebouw.

De twee periodes lopen van zondag 12 juli tot zaterdag 18 juli en zondag 19 juli tot zaterdag 25 juli. Het kamp zal in het nieuwe gebouw van het Conservatorium plaatsvinden. Slapen doen de kinderen in een 'Stay Okay'-jeugdherberg.

Meer informatie is op te vragen bij directeur Eartha Vyent, 06-55813389 of mail@fashioncamp.nl, Friederike Darius van Jazz Impuls, 06-55764863 of friederike@jazzimpuls.nl of Amarante Snellen, medewerker Externe Communicatie, 020-7511776 of a.snellen@stylingacademie.nl.

(Jacques Los, 28.4.09) - [print] - [naar boven]





Eric Vloeimans' Fugimundi - 'Live At Yoshi’s' (Challenge Records, 2009)
Opname: 2008

Wanneer je dit schijfje ongezien in je cd-speler zou stoppen, zou je bij het horen van de openingstonen vermoeden dat het een album betreft van een gelauwerde pianist in het klassieke muziek-genre. In feite gaat het om een wondermooi, sonate-achtig intro van Harmen Fraanje, dat de weg plaveit voor 'Corleone', een compositie van 's Neerlands toptrompettist Eric Vloeimans. De titel had niet beter gekozen kunnen worden, want de filmische connotatie wordt volledig waargemaakt.

Dit eerste nummer vormt de opmaat van een uitmuntend klinkende live-registratie van een concert op 13 oktober 2008 in Yoshi's Jazz Club in het Amerikaanse Oakland: het derde album van een trio waarvan de som der delen steeds groter wordt in vergelijking met de topmuzikanten waaruit het is samengesteld. Fugimundi dus. Want naast de schoonheid van het gespeelde materiaal is het vooral de synergie die in het oog springt; Vloeimans, Fraanje en gitarist Anton Goudsmit vinden elkaar op alle mogelijke manieren op wat nu al mag gelden als een van de beste jazzalbums van het nog relatief prille jaar. Hoewel de term 'jazzalbum' de cross-over potentie van deze plaat misschien wel onrecht aandoet.

Het drietal sleept de luisteraar mee in een imaginaire klankwereld, waarin emotionele zeggingskracht en zinnenprikkelende melodieën hand in hand gaan. Vloeimans laat zijn trompet beurtelings zalvend, speels en itchy klinken. Zijn instrumentbeheersing is ongekend; hij weet zijn gevoelens en gedachten feilloos te kneden in pakkende creatieve improvisaties, die zijn interesse in spiritualiteit weerspiegelen. Fraanje, de benjamin van het trio (1976), ontpopt zich meer en meer als een pianist van internationale allure; zijn rijpe en doorleefde spel legt een ijzersterk fundament onder Fugimundi. En Goudsmit weet het geheel te voorzien van exact de juiste noten en akkoorden, die hij zeer gefocust en precies inzet. Gelukkig mag hij in 'Antwan' ook even lekker loos gaan, want die uitspattingen zijn toch een onmisbaar aspect van zijn gitaarspel.

De intrigerende composities - overwegend van de hand van Vloeimans - zijn zoals gezegd van een grote schoonheid; de bijdragen van Fraanje ('March Of The Carpenter Ants' en 'Philip') en Goudsmit ('Ernesto') doen daar zeker niet voor onder. En de standard 'Somewhere Over The Rainbow' (bekend geworden door Judy Garlands vertolking in de filmklassieker 'The Wizard Of Oz') zal zelden zo oorspronkelijk en onbevangen tegemoet zijn getreden, met een mesmerizing resultaat.

'Betoverend, dat zeker. Melancholiek, dat ook. Vrolijk, vanzelfsprekend.' Het zijn toepasselijke typeringen van de schrijver van de liner notes, Martin Bril, die vorige week op de avond van de cd-presentatie overleed. Misschien dat zijn geest ervoor zorgde dat het bijbehorende concert in Paradox de geschiedenis in zal gaan als een classic...

Meer horen?
Op de website van Eric Vloeimans kun je een drietal geluidsfragmenten van dit album beluisteren: 'Fatima', 'Harry Bo' en 'March Of The Carpenters Ants'. Klik daartoe op de link Cd's.

(Maarten van de Ven, 27.4.09) - [print] - [naar boven]





Night of the Cookers
maandag 16 maart 2009, De Werf, Brugge

Propvol zat De Werf: voor de comfortabele pluchen zeteltjes (waarvan wij er gelukkig nog eentje hadden kunnen bemachtigen) waren nog drie rijen stoelen bij gezet, zoveel mensen waren er toegestroomd om The Cookers aan het werk te zien. Die naam mag dan niet meteen een belletje doen rinkelen, de namen van de leden van het collectief zetten een hele beiaard in gang: Billy Harper en Craig Handy op sax, Eddie Henderson en David Weiss op trompet, George Cables aan de piano, Cecil McBee aan de bas en EJ Strickland op drums. De heren hebben zich voor de gelegenheid verenigd als The Cookers, naar een liveplaat van Freddie Hubbard en Lee Morgan die ze hier moeiteloos overtroffen (de plaat, niet de artiesten).

De omstandigheden zaten nochtans niet mee, want onze vrienden waren 's ochtends om vier uur in Italië vertrokken en hadden een ellendige dag vol vertraagde vluchten en verloren bagage achter de rug. Vooral Weiss, die geacht werd het woord te voeren, kon moeilijk wegsteken dat hij doodop was, maar er werd dan misschien wat meer geleund en gezeten dan gebruikelijk is, eens de instrumenten mochten spreken was er van vermoeidheid nog maar weinig te merken. Dat was zeker mede de verdienste van de ritmesectie: hoewel we een beetje teleurgesteld waren dat de aangekondigde held Billy Hart vervangen werd door de minder bekende EJ Strickland, trok die laatste zich aardig uit de slag aan de zijde van de muzikaal nog steeds zeer wendbare 73-jarige bassist McBee.

Ook Cables kwam duidelijk uit de verf, wat voor een pianist niet altijd evident is in een ensemble met vier blazers, die uiteraard met de meeste pluimen gingen lopen. Weiss maakte van die vier het minste indruk (het zal wel de vermoeidheid geweest zijn), maar de begaafde trompettist Henderson, de rijzige Handy (die ook even zijn dwarsfluit bovenhaalde) en de legendarische Harper waren solo stuk voor stuk indrukwekkend en samen ronduit verpletterend. Harper leverde ook de meeste eigen composities, waaronder het fenomenale 'Capra Black' en 'Priestess', waarin respectievelijk de soul- en gospelinvloeden van de hardbop duidelijk naar voren kwamen.

Dit was een prachtig concert en we hopen dan ook dat we deze heren deze zomer op de Bijloke of in het Middelheimpark nog eens geheel uitgerust aan het werk zullen kunnen zien. Hoe dan ook hoera voor De Werf, die dit ensemble wist te strikken en daarmee zijn relevantie voor het Vlaamse jazzlandschap nog maar eens onderstreepte.

Klik hier voor een fotoverslag van dit concert door Jos L. Knaepen.

Deze recensie verscheen eerder op Focus Knack.

(Tim Vernimmen, 27.4.09) - [print] - [naar boven]





Winnaars Keep an Eye Jazz Award 2009

De Keep an Eye Jazz Award is een ensemblewedstrijd voor jazzstudenten van het Conservatorium van Amsterdam, georganiseerd door de Keep an Eye Foundation in samenwerking met het conservatorium. Het doel is beginnende jazzmusici een handreiking te bieden met als oogmerk het stimuleren van uitzonderlijk jazztalent.

Op donderdag 23 april heeft het ensemble WEIZZ - bestaande uit Etay Waisman (tenorsaxofoon), Charly Roussel (contrabas) en Eddie Jensen (drums) - de finale van de eerste editie van de Keep an Eye Jazz Award gewonnen. Beste solist was Morris Kliphuis (hoorn). Beide finalisten ontvingen de Keep an Eye Jazz Award, een ontwerp van Astri Blokbergen. Daarnaast werd een werkbudget beschikbaar gesteld van 3000 euro voor het ensemble en 1000 euro voor de solist.

De jury van de Keep an Eye Jazz Award bestond uit Ruud van Dijk (hoofd Jazz CvA en voorzitter), Bob Hagen (initiator Jazz Impuls), Fay Claassen (vocaliste), Henk Meutgeert (bandleider/componist/arrangeur), Jan Huydts (pianist) en Koen Schouten (journalist/recensent). Zij prezen de beste solist Morris Kliphuis om zijn goede timing, originaliteit en vele mogelijkheden tot verdere ontwikkeling. Bij de beslissing van het beste ensemble heeft de jury zich door het hart laten leiden. De winnende band WEIZZ werd geroemd om zijn overtuigingskracht, sterk samenspel en volwassenheid.

Alle finalisten spelen op het IJazz festival op 5 en 7 juni 2009 en krijgen een masterclass aangeboden van pianist Joey Calderazzo op 22 mei 2009. Tevens krijgen zij de gelegenheid om een aantal nummers op te nemen in de professionele geluidsstudio van het Conservatorium, met het oog op een professioneel geproduceerde cd. Ensembles die mee hebben gedaan aan de Keep an Eye Jazz Award 2009 zullen ook te horen zijn op het Meer Jazz festival, de Uitmarkt en het Vondelpark Openluchttheater.

(Jacques Los, 27.4.09) - [print] - [naar boven]





Column Jo Dautzenberg
Vakmanschap, ongein en overtuiging

Aan Pierre Courbois werd in 2008 de VPRO/Boy Edgar Prijs toegekend. Een terechte blijk van waardering voor deze geniale drummer, die eerder al de prestigieuze Bird Award kreeg uitgereikt en in 2000 tot Ridder in de Orde van Oranje Nassau werd geslagen. Vijftien jaar geleden stapte Pierre naar de notaris om de stichtingsakte van Stichting Jazz in Arnhem te ondertekenen. Goede redenen dus om Courbois op zondag 17 mei in het zonnetje te zetten met een speciaal concert in Musis Sacrum te Arnhem. Voor de pauze stapt Courbois het podium op met het Waterland Trio, na de pauze wordt het trio uitgebreid tot een sextet.

Jo Dautzenberg zag het Waterland Trio aan het werk op het festival Heerlen Jazzt 2008 en raakte danig onder de indruk van al het schoons wat hij hoorde. "Pierre Courbois, op het eerste oog een wakkere droogkloot vol van zelfspot, maakt de kachel aan met alle wetten. Het is carnaval en midnight tegelijk, de muziek verkent alle hoeken en gaten, braakt noten en lacht. Iedereen is kapitein. Het eind is het begin, de stierenvechter krijgt de kip nooit te pakken, de arena van het Glaspaleis wordt een circuspiste en Pietje Bel knoopt de veters van de toornige hoofdmeester voor de ogen van de klas aan elkaar."

Klik op bovenstaande button om zijn column te lezen.

(Maarten van de Ven, 27.4.09) - [print] - [naar boven]





Amersfoort Jazzfestival 2009

Op 8, 9 en 10 mei 2009 vindt de dertigste editie van het Amersfoort Jazzfestival plaats. Het festival is in die jaren uitgegroeid tot het grootste gratis toegankelijke jazzfestival van Nederland. In totaal zijn meer dan 400 musici gecontracteerd. Naast nationale topartiesten als Hans Dulfer, Boris, Saskia Laroo en Rita Reys zullen ook internationale grootheden als Madeline Bell en artist in residence Ronnie Cuber acte de présence geven. Hoogtepunt is het optreden van Toots Thielemans op zaterdagavond in de Flint. 's Werelds beroemdste mondharmonicaspeler speelde ook al op de eerste editie van het festival.

De opening is dit jaar al op vrijdagavond op de Groenmarkt. Het Trio Peter Beets zal hier met Rita Reys en Ronnie Cuber een optreden geven. Tijdens de opening wordt tevens het Jeugd Cultuur Fonds Amersfoort gepresenteerd, wat cultuurdeelname van kinderen stimuleert. Daarnaast treden vele formaties op in de horeca tijdens de traditionele kroegentocht.

Op zaterdag is er jazz te beluisteren op meer dan tien locaties in de binnenstad van Amersfoort. Van aanstormend talent, zoals het Nationaal Jeugd Jazz Orkest, de vingervlugge Basily Boys en de finale van de Amersfoort Jazz Talent Award tot absolute topacts als het Jazzorchestra Of The Concertgebouw met zangeres Madeline Bell, de Wicked Jazz Sounds Band en Toots Thielemans.

Op zondag is er een duel op twee vleugels tussen de pianisten Peter Beets en Jan Vayne. Deze dag is aankomend talent goed vertegenwoordigd met optredens van de winnaars van het Prinses Christina Concours en het YPF Nationaal Pianoconcours. In het Theater de Lieve Vrouw zal de Eemsaga ten gehore gebracht worden, een muzikale historie van de stad Amersfoort. Ook Dutch Treat en de Bigband On The Move zorgen voor een Amersfoortse noot. De laatstgenoemde band zal op de Hof een concert geven samen met baritonsaxofonist Ronnie Cuber.

Klik hier voor het volledige programma en verdere informatie.

(Jacques Los, 27.4.09) - [print] - [naar boven]





Uitstekende impro-muziek en een ouderwets tenorgeluid
Tobias Delius Quartet, donderdag 16 april 2009, Bimhuis, Amsterdam

Tenorsaxofonist Tobias Delius, die zijn domicilie heeft gevonden in Berlijn – na jaren in Amsterdam te hebben gewoond – was voor enkele dagen hier terug om met zijn internationale kwartet enkele podia aan te doen. De korte tour startte in het Amsterdamse Bimhuis. Drummer Han Bennink meldde het en passant tijdens het concert: "Een jaar lang niet samengespeeld en nu in een rij een viertal optredens! Om een hartaanval te krijgen." De deplorabele podiumsituatie is debet aan het feit dat dit bijzondere kwartet slechts enkele concerten in den lande kan spelen. Een decennium terug was de speellijst zeker drie keer zo lang geweest.

Maar goed, daar waren ze dan toch maar, vier improvisatoren van grote klasse: Delius, Bennink, bassist Joe Williamson en cellist Tristan Honsinger. Twee sets met suite-achtige stukken werden met groot enthousiasme en uiterst geïnspireerd uitgevoerd. De suites, bestaande uit kleine thema's die de basis vormden voor het alerte samenspel en de improvisaties, werden vooral gedomineerd door het onderlinge en soms contrasterende samenspel van Delius en Honsinger. Williamson en Bennink daarentegen produceerden onverwachte en verwachte grooves en verrassende, complexe wisselende ritmische patronen. Vooral Bennink was in vorm. Zijn ritmische accenten en zijn interacties op het thematische materiaal en de improvisaties getuigden van een alert muzikaal inzicht.

In eendrachtige samenwerking met het pluk- en strijkwerk van Williamson en Honsinger en het drummen van Bennink werd een vol geluid geproduceerd en een enorme swing gecreëerd. Daarnaast was er ruimte in de suites voor bedachtzame, rustige en melodieuze fragmenten: erg zwoel en lekker vet geblazen door Delius. Op die momenten moest ik sterk denken aan de enigszins onderschatte stersolist in het orkest van Ellington, Paul Gonsalves. Het is bewonderenswaardig dat Delius een uiterst moderne speelwijze gepaard doet gaan met een heerlijk ouderwets tenorgeluid. Het maakt hem in de impro-scene tot een uniek muzikant.

Tijdens dit concert werden opnames gemaakt voor een in het najaar uit te brengen cd. Houd dat in de gaten en haast u straks naar de platenboer, en beluister dan dit enerverende concert door het Tobias Delius Quartet, dat een topprestatie leverde.

Klik hier voor een fotoverslag van dit concert door Maarten Jan Rieder.

Meer zien?
Een paar dagen na dit concert stond het Tobias Delius Quartet op het Jazzpower-podium in Wilhelmina, Eindhoven, om daar een al even geënspireerd optreden ten beste te geven. Cees van de Ven maakte er een fotografisch verslag van. Klik hier om zijn foto's te bekijken.

(Jacques Los, 25.4.09) - [print] - [naar boven]





Carlo Nardozza Quintet - 'Winterslag' (Prova Records, 2008)

Toen dit kwintet in 2006 het debuutalbum 'Making Choices' uitbracht, was de vaderlandse muziekpers unaniem lovend; dit internationaal gezelschap onder leiding van Genkenaar Carlo Nardozza zou wel eens potten kunnen breken in de toekomst. Daarnaast bouwde de groep zowel in binnen- als buitenland een ijzersterke livereputatie op. De verwachtingen voor hun tweede album waren daardoor hooggespannen. Terecht, zo blijkt, want met 'Winterslag' levert het Carlo Nardozza Quintet een meer dan waardige opvolger af.

De tien stukken (met uitzondering van bonustrack 'Zahir') die trompettist Carlo Nardozza voor 'Winterslag' verzamelde, vormen 'The Dozzy Suite', waarmee de groep in 2005 en 2006 al enkele belangrijke prijzen won, zoals die voor beste compositie op het Tremplin Jazz Concours in Avignon. In deze suite balt Nardozza al zijn muzikale invloeden - gaande van moderne jazz tot Italiaanse volksmuziek - samen tot een kleurrijk geheel. De oorspronkelijke bezetting van het kwintet werd voor deze opname aangevuld met Gwen Cresens op accordeon en bandoneon. Een weldoordachte zet, want deze instrumenten benadrukken niet alleen het volkse maar ook het Italiaanse karakter van de muziek. 'The Dozzy Suite' laat zich beluisteren als een muzikale autobiografie die enkele bepalende elementen uit het leven van Carlo Nardozza belicht.

Het geweldige 'Winterslag' is een eerbetoon aan de multiculturele omgeving waarin hij opgroeide. Het is een opgewekte en gejaagde compositie, die misschien nog het meest van al doet denken aan het oeuvre van John Zorns Masada. Saxofonist Daniël Daemen en gitarist Melle Weijters mogen om de beurt schitteren, iets waar ze elders op deze plaat minder de kans toe krijgen. Het is vooral opvallend dat Weijters gedurende de eerste helft van 'Winterslag' nooit uit het gelid stapt, terwijl zijn gefreak op 'Making Choices' enkele jaren geleden toch een welkome afwisseling was. Gelukkig krijgt hij op 'Emmelia' voldoende ruimte om zijn duivels te ontbinden. Toch is het vooral Nardozza zelf die in dit stuk de show steelt met een duizelingwekkende solo, die afsluit in swingende hardbopstijl.

'Perque' (opgedragen aan zijn moeder, die aan een ernstige ziekte leed) is een trage mars, waarin het hoofdpersonage lijkt rond te dolen in een eindeloze en gortdroge woestijn. Ook het Limburgse mijnwerkersverleden krijgt een plaats op het album. De Italiaanse gastarbeiders die hier werkten, worden op een mooie wijze geëerd met een prachtig thema in 'Birth Of The Italobel', waarin Daemen zich solistisch weet te onderscheiden met enkele glijdende noten op altsax. In 'Going Down For The Black Gold' wordt het afdalen van de mijnwerkers in de schacht op een sublieme manier naar muziek vertaald, tot op het punt waar de arbeiders in de duisternis verdwijnen. Het steeds dieper wegzakken van de lift en het claustrofobische gevoel dat de luisteraar stilaan overmeestert, is een hoogtepunt.

Het duurde enkele jaren vooraleer 'The Dozzy Suite' op cd verscheen, maar na het beluisteren van 'Winterslag' was dat wachten de moeite waard. Vooral op compositorisch vlak is dit een absolute topper voor de Belgische jazzmuziek. De solistische bijdragen en het samenspel zijn eveneens van hoog niveau. Het is duidelijk dat het sterke Carlo Nardozza Quintet nog verder gegroeid is de voorbije jaren. Het etiket van 'beloftevolle band' heeft de groep bij deze dubbeldik onderstreept.

Deze recensie verscheen eerder op Kwadratuur.be

Meer horen?
Op de MySpace-pagina van Carlo Nardozza kun je twee tracks van dit album beluisteren: 'Il Piano A Bretelles' en 'Going Down To The Black Gold'.

(Joachim Ceulemans, 25.4.09) - [print] - [naar boven]





Young VIPs Tournee 2009

Deze elfde editie van de Young VIPs Tournee biedt opnieuw een spectaculair dubbelprogramma met enkele van de meest talentvolle jonge Nederlandse jazzmusici en –groepen: The Black Napkins met Sanne van Hek (trompet), Jasper Stadhouders (gitaar) en Gerri Jäger (drums), en The Blazin' Quartet met Alex Simu (tenorsax en klarinet), Michael Rörby (trombone), Mihail Ivanov (bas) en Srdjan Ivanovic (drums).

De Young VIPs Tournee wordt georganiseerd door Muziek Centrum Nederland in samenwerking met de Vereniging van Jazz- en Improvisatiemuziek Podia. Het is sinds 1997 dé jaarlijkse jazztournee bij uitstek voor 'buitengewoon Nederlands talent met hoogwaardig eigen repertoire'. Met een speciaal dubbelconcert op toonaangevende jazzpodia worden de nieuwste jazzontwikkelingen van eigen bodem gepresenteerd. Traditioneel worden de 'Young VIPs' geselecteerd door de programmeurs van de Vereniging van Jazz en Improvisatiemuziekpodia (VIP). Om het jaar plaatst de winnaar van de (tweejaarlijkse) Dutch Jazz Competition zich automatisch voor deelname.
samenwerking met de Vereniging van Jazz- en Improvisatiemuziek Podia.

Tourschema: USVA - Groningen (16 mei), JazzPodium Drienerlo - Enschede (18 mei), Mahler - Arnhem (19 mei), Jazz in de Unie - Rotterdam (22 mei), Wilhelmina - Eindhoven (25 mei), Bimhuis - Amsterdam (1 juni), Paradox - Tilburg (5 juni), SJU Jazzpodium - Utrecht (6 juni), Schelde Jazz Festival - Terneuzen (7 juni), De Burcht - Leiden (26 november).

Klik hier voor meer informatie.

Meer weten?
Lees onze recensie van het concert van The Black Napkins & Jozef Dumoulin bij Jazz at the Crow in Eindhoven op 14 maart 2008.

(Jacques Los, 25.4.09) - [print] - [naar boven]





Baba Moon: als muziek samen hoort
Baba Sissoko tama-orkest & Aka Moon, donderdag 9 april 2009, Vooruit, Gent

Ergens begin vorig jaar kreeg ik de cd 'Bamako Jazz', uitgebracht door het Bab Sissoko Ensemble op het W.E.R.F.-label, in handen. Ik vond het eigenlijk maar een weinig begeesterend album, ondanks de toch wel uitstekende muzikanten die in de groep een plaatsje hadden gevonden. Veel heeft die cd hier niet opgelegen, en nu ik er opnieuw naar luister, zie ik er eigenlijk nog steeds geen krachtige meerwaarde in. "Ga toch maar naar dat concert," had iemand mij ingefluisterd, "daar krijg je een heel andere Sissoko te horen."

Het Baba Sissoko tama-orkest trad voor een volle Theaterzaal op met Aka Moon. Meer experimenteel genoegen, dacht ik initieel, maar dat kon niet verder van de waarheid zijn. Waar in de W.E.R.F.-opname de Afrikaanse muziek vaak ofwel mondjesmaat ofwel bijna exclusief mocht doorsijpelen in de Belgische jazz, zouden voor deze nieuwe samenwerking de Westerse en Afrikaanse invloeden veel evenwichtiger op elkaar zijn ingesteld. Kortom, Cassol (Aka Moon) en Sissoko mochten aantonen dat een groep veel meer is dan de som van de delen.

Het concert begon offstage. De leden van het tama-orkest traden zingend uit de coulissen, en pas toen Baba Sissoko en de drie Aka Moon'ers het podium betraden, volgde een aarzelend applaus van het publiek. Die aarzeling zou het hele concert blijven, ondanks de meeslepende muziek en de overvloedige communicatie van de groep.
De nadruk voor dit concert lag op het ritme, en even waande ik mij in het begin van de jaren negentig, met de herontdekking van de Afrikaanse muziek zoals van de Senegalees Youssou N'Dour. Niet zo heel veraf overigens, want Mali, waar het tama-orkest van afkomstig is, is een buurland van Senegal.

De ritmes hielden niet op bij het traditionele Afrikaanse verwachtingspatroon, maar gingen vaak complexer aan het phasen, zoals bij minimalistische muziek (Steve Reich is daar sterk in). Phasing is een techniek waarbij twee of meerdere instrumenten een gelijkaardig patroon spelen, in een licht verschillend ritme, waardoor het lijkt alsof ze elkaar achterna hollen. De muziek kwam heel vanzelfsprekend en vloeiend over, en ik heb zelden een mooiere mengeling gehoord van Afrikaanse en Westerse muziek.

Opvallend was ook hoe Fabrizio Cassol de touwtjes sterk in handen hield. De muziek mocht dan wel organisch klinken, de tenorsaxofonist wist welke klemtonen waar en op welke momenten hoorden, en het was mooi om te zien dat de groepsleden hem in die rol vertrouwden. Het was overigens meer begeleiderschap dan leiderschap, waaruit een groot wederzijds respect sprak.

Een staande ovatie voor en na het encore waren het verdiende einde van een boeiend concert. Er wordt overigens opnieuw gewerkt aan een album, waarop men na het concert reeds kon intekenen.

Klik hier voor een fotoverslag van dit concert.

(Bruno Bollaert, 22.4.09) - [print] - [naar boven]





Fugimundi presenteert nieuwe cd in Paradox

Na het met een Edison bekroonde 'Hyper' (Gatecrash) is de nieuwe cd 'Live At Yoshi’s' (Fugimundi) alweer het twaalfde album van Eric Vloeimans bij Challenge Records. Vanavond zal Nederlands beste trompettist met zijn trio Fugimundi verschijnen in het VARA-televisieprogramma 'De Wereld Draait Door'. Onder de neus van Matthijs van Nieuwkerk zal Vloeimans samen met gitarist Anton Goudsmit en pianist Harmen Fraanje 'Live At Yoshi’s' aan het publiek presenteren. Maar de échte presentatie vindt natuurlijk pas een dag later plaats, want morgenavond houdt het trio de cd in een volledig uitverkocht Paradox ten doop.

Op het Tilburgse podium kan Fugimundi putten uit een aantal zeer sterke nieuwe composities, zoals die voor de nieuwe cd live werden vastgelegd in de befaamde jazzclub Yoshi's in Oakland. De Amerikaanse tournee die de groep vorig jaar oktober maakte, heeft Fugimundi gelouterd. Dat bleek eind vorig jaar al, toen het drietal een indrukwekkend concert gaf in Musis Sacrum ter gelegenheid van het 15-jarig jubileum van Stichting Jazz in Arnhem. Fugimundi speelt fris, frank en vrij, en brengt rijke melodieën in een smaakvol divers repertoire. De drie muzikanten zijn volledig ingelogd op elkaar: het vurige en passievolle spel van Goudsmit is een perfecte match voor de meer lyrische aanpak van Vloeimans en Fraanje.

(Maarten van de Ven, 21.4.09) - [print] - [naar boven]





Arve Henriksen – 'Cartography' (ECM Records, 2008)
Opname: 2005-2008

Trompettist Arve Henriksen is een van de recentere voorbeelden van de Scandinavische mist-boven-het-moeras-jazz, waar het ECM-label veel van zijn status aan dankt. Hij heeft onder meer opgetreden met Christian Walumrod en Trygve Seim, en is bezig zijn eigen geluid - een zeer geknepen, ijle trompetklank - verder te ontwikkelen.

Op 'Cartography' is Henriksen, samen met de samples van Jan Bang, de enige muzikant die op elk nummer te horen is. Bang voorziet de trage, zachte klank van de leider van een brede basis, terwijl Henriksen zoekend en ingetogen opereert. Op verschillende nummers zijn zangers, een percussionist, een bassist en een gitarist aanwezig, maar zij worden grotendeels opgenomen in het al aanwezige klanktapijt.

Het resultaat balanceert smaakvol op het randje van new age, elektronische muziek en kamerjazz. Misschien af en toe een beetje té smaakvol; de spoken word van David Sylvian is iets te veel van het goede en door de sampling die de tekst maar moeilijk verstaanbaar maakt, wordt 'Before And Afterlife' na een paar keer ergerlijk.

Betoverend is juist 'Migration', waar Henriksen gruizige dubbelklanken produceert over een ensemble van gitaar, bas, samples en synthesizers. Hier zorgt de gelaagdheid van de muziek voor diepgang, zonder dat de productie geforceerd of pretentieus aandoet. Dit soort stukken, waar ook 'From Birth' en 'Ouija' toe behoren, laten Henriksen van zijn beste kant uitkomen. Dat is belangrijk, want hij heeft, door de opzet van het album, niemand om op terug te vallen.

Meer horen?
Op de MySpace-pagina van Arve Henriksen kun je naar een compilatie van dit album luisteren.

(Sybren Renema, 21.4.09) - [print] - [naar boven]





Rijkelijk gevuld programma Bimhuis in mei

De dagen lengen, de temperatuur stijgt, het jazzseizoen 2008/2009 loopt bijna ten einde, de festivals komen eraan (goede jazzfestivals zoals Amersfoort, Den Bosch, Meervaart, Haarlem, Gent, Middelheim en de klapper North Sea) en de mei-programmering van het Amsterdamse Bimhuis bereikt een hoogtepunt.

Behalve de altijd verrassende VPRO/Boy Edgar Prijsuitreiking – ditmaal aan bassist Ernst Glerum op 11 mei – zijn er van Nederlandse zijde interessante formaties geprogrammeerd: ICP Orchestra, Clazz Ensemble (een kleine bigband met bekende namen als Dick de Graaff, Ilja Reijngoud, Gerard Klein en Joost Kesselaar), het vermaarde jazz/wereldmuziek-trio Barana, aangevuld met Valentin Castrier op draailier en tamboerijnvirtuoos Carlo Rizzo, het bijzondere Elastic Jargon van violist Maurice Horsthuis met als gast Mark Feldman, en het trio van onze 'eigen' Michael Moore met accordeonnist Will Holshauser en drummer Han Bennink.

De rij buitenlandse formaties is lang. Enkele te verwachten hoogtepunten zijn: de solopiano-optredens van Muhal Richard Abrams en Paul Bley (beiden zijn baanbrekende muzikanten uit de wereld van impro-jazz), het sfeervolle kwartet van de Poolse trompettist Tomasz Stanko, die voor ECM talloze succesvolle albums heeft opgenomen, het Terence Blanchard Quintet, het duo Marshall Allen & Han Bennink (Allen speelde jarenlang in het Arkestra, het orkest van Sun Ra, die hij tegenwoordig leidt), Jacques Schwarz-Barts groep Abyss, de groep Led Bib en Wayne Horvitz' Zony Mash & Horns.

Op 27 en 28 mei zijn er in samenwerking met het befaamde Moers Festival twee bijzondere groepen gecontracteerd. Op woensdag 27 mei speelt de achttienkoppige 'steampunk big band' Secret Society van Darcy James Argue, die antieke jazz à la John Philip Souse verenigt met de eigenzinnigheid van hedendaagse bands als Tortoise en TV On The Radio en op donderdag 28 mei verschijnt Mostly Other People Do The Killing, het kwartet van bassist Moppa Elliot.

Klik hier voor uitgebreide informatie.

(Jacques Los, 21.4.09) - [print] - [naar boven]





Akoestisch kwartet in een droom gegoten
Yuri Honing Acoustic Quartet, vrijdag 10 april 2009, Jazz at the Crow, Kraaij & Balder, Eindhoven

Yuri Honing, saxofonist en componist, is een van de meest succesvolle en veelzijdige muzikanten in Nederland. Op het moment is hij veel te horen met Wired Paradise, een electric band met Joost Lijbaart, Mark Haanstra, Frank Möbus en Stef van Es. Met zijn trio, bestaande uit Tony Overwater en Joost Lijbaart, gaf hij tijdens het Amsterdam India Festival een onvergetelijk concert in het Bimhuis met muzikanten uit Rajasthan. Spannend is ook de groep Orient Express, bestaande uit het Yuri Honing Trio en Arabische musici. En niet te vergeten zijn werk met Rima Khcheich, Paul Bley, Gary Peacock, Paul Motian en Charlie Haden.

Het meest actuele project van deze charismatische muzikant is het Acoustic Quartet, dat een droombezetting kent: Wolfert Brederode - piano, Frans van der Hoeven - bas en Joost Lijbaart - drums.

Wolfert Brederode, gekend om zijn melodieuze en lyrische spel, heeft in 2006 met Joost Lijbaart (Agog, Group Of Friends) de prachtige duo-cd 'One' opgenomen, die diep en geconcentreerd luisteren vereist. Verder vormt hij samen met Samuel Rohrer (drums), Mats Eilertsen (bas) en Claudio Puntin (klarinet) een kwartet, waarmee de succesvolle cd 'Currents' bij ECM Records werd opgenomen. Het spel van Frans van der Hoeven, bekend als sideman voor vele nationale en internationale jazz-grootheden (onder anderen Fay Claasen en Jesse van Ruller), is vooral door structurele schoonheid en sterke emoties zonder opsmuk gekenmerkt.

Het Yuri Honing Acoustic Quartet speelde in Eindhoven in een knus buurtcafé met de atmosfeer van een woonkamer. Helaas begon het concert met een kleine technische storing, die zowel de musici als de luisteraars irriteerde. Maar zodra dit was verholpen, begon een muzikale reis door een repertoire van eigen composities, geschreven door Honing en Brederode. Deze spannende reis werd gedragen door de ambivalentie van het kwartet. Het krachtige, expressive en dynamische spel van Yuri Honing in tegenstelling tot de emotionele en harmonische kracht van Wolfert Brederode, die je gerust een magiër van melodieën kan noemen.

Vooral in het tweede deel was de meesterlijke klasse van dit kwartet te horen. De langzame ontplooiing van de muziek, waar tijd en ruimte tussen de noten net zo belangrijk zijn als de noten zelf, was zeer boeiend. Thema's en improvisaties stroomden grenzeloos in elkaar, waarbij de overgang vaak werd onderstreept door Lijbaarts fantasierijke en toch vaak ingetogene gebruik van percussie-instrumenten. Het rustige en kwetsbare basgeluid van Van der Hoeven gaf deze muziek veel diepte en waarachtigheid.

Door de mooie intonatie van het kwartet en de levendige communicatie zonder woorden met elkaar, bleef de luisteraar van het begin tot het einde in de ban van het muzikale spel. Het was ingetogen en geconcentreerd luisteren tot de laatste toon had geklonken. Al met al een concert dat een diepe indruk heeft gemaakt en daarom nog lang in onze herinnering zal blijven.

Klik hier voor een fotoverslag van dit concert door Cees van de Ven.

(Sabine Fleig, 20.4.09) - [print] - [naar boven]



Competitie Tremplin Jazz d'Avignon

Op 6 en 7 augustus 2009 organiseert Tremplin Jazz d'Avignon een jazzconcours voor jonge jazzgroepen. Jonge Europese jazzgroepen - variërend van duo's tot en met sextetten - kunnen hier aan deelnemen. Iedere groep dient minimaal twee eigen composities te spelen.

Aanmelding voor 10 mei via website van Tremlin Jazz d'Avignon.

(Jacques Los, 20.4.09) - [print] - [naar boven]





Dubbel platina voor Gare Du Nord

De Nederlandse band Gare Du Nord heeft met het album 'Sex ’n’ Jazz' de dubbel platinastatus veroverd. Dat meldde platenmaatschappij EMI afgelopen vrijdag.

Gare Du Nord, dat bestaat uit het duo Barend Fransen en Ferdi Lancee, staat met de plaat al 82 weken in de Nederlandse Album Top 100. 'Sex ’n’ Jazz' is daarmee, samen met de Nick & Simon-cd 'Vandaag', het langst genoteerde album in de hitlijst. Het duo ontvangt naast de dubbel platina plaat ook een gouden plaat voor het vorig jaar uitgebrachte album 'Jazz In The City'. Daarvan zijn inmiddels tienduizend exemplaren verkocht.

Een jazzalbum krijgt de status dubbel platina bij veertigduizend verkochte exemplaren. De laatste keer dat een jazzalbum deze status kreeg was drie jaar geleden. Trijntje Oosterhuis ontving toen de onderscheiding met het album 'The Look Of Love'.

Bron: Novum

Meer weten?
Lees hier onze recensie van het concert van Gare Du Nord tijdens de Leidse Jazzweek op 24 januari 2009 in Holiday Inn, Leiden.

(Maarten van de Ven, 20.4.09) - [print] - [naar boven]





The Ploctones - '050' (Challenge Records, 2009)
Opname: 2008

Goudsmit, Vierdag, Trujillo & Vink klonk te veel als een advocatenkantoor, dus heeft de band die onder die naam 'Live Op Het Dak' uitbracht tegenwoordig gewoon de naam The Ploctones. Wel zo makkelijk. En ook dichter bij de waarheid, want een kwartet dat zo rockt, moet een naam met schwung hebben.

Het eerste studioalbum, '050', werd lang verwacht door de fans. De Ploctones zorgen dan ook overal voor vuurwerk met een combinatie van jazz, rock en nog veel meer. De muziek is relevant en van deze tijd, met gevoel voor humor. Veel van de charme is te danken aan de frontline: tenorist Efraïm Trujillo is al geruime tijd een graag geziene muzikant, terwijl gitarist Anton Goudsmit zich ongans tourt met Benjamin Herman, New Cool Collective of een van zijn andere projecten. Zijn gitaargeluid blijft uit duizenden herkenbaar en behoeft geen verdere introductie.

'050' is een gevarieerd album, met het latin-achtige 'Rrrita', het kronkelende 'Paalangst' en het rockende titelnummer, dat iets weg heeft van Yuri Honing's Wired Paradise: kneiterharde saxofoon over een stuwende gitaar en bas.

Meer horen?
Op de MySpace-pagina van Anton Goudsmit kun je van deze cd de volgende tracks beluisteren: 'Rrrita', '050', 'Ernesto', 'The Baron's' en 'Nuggets'. En op de MySpace-pagina van The Ploctones kun je naar een dertien minuten durende compilatie van het album luisteren.

(Sybren Renema, 17.4.09) - [print] - [naar boven]





Eric Ineke 40 jaar in het vak

De loopbaan van Eric Ineke begon in 1968, nu 40 jaar geleden. Eric Ineke's carrière is zonder twijfel een van de meest succesvolle in Nederland. Geen enkele jazzmuzikant heeft in de loop der jaren zoveel mooie kansen gekregen om te spelen met de grootheden uit de nationale en internationale jazz.

Dankzij zijn krachtige drumspel, liefde voor de jazz, openheid, onuitputtelijke energie en zijn bevlogenheid jegens jonge musici is hij na veertig jaar nog steeds één van de meest gevraagde jazzdrummers in Nederland.

Op 10 mei zal in de Singerconcertzaal, Laren, het nieuwste album van The Eric Ineke JazzXpress, 'Xpressions In Time', gepresenteerd worden. Dit is het derde album van deze formatie, met composities en arrangementen van bandleden Marius Beets, Rik Mol en Rob van Bavel in Ineke's gekende hardbop-stijl. Pianist en soulmate Rein de Graaff zal die middag het eerste exemplaar van de cd overhandigen aan Eric Ineke. Aansluitend volgt ter ere van de cd-presentatie een optreden van de JazzXpress in het kader van de JazzImpuls-concertreeks.

De drummer heeft nog een uitdaging in het vooruitzicht. Hij zal namelijk samen met zijn Eric Ineke JazzXpress en acteur/theatermaker Frank Groothof het muzikale sprookje 'Babar' van Francis Poulenc in een jazzbewerking van Marius Beets ten gehore brengen. De première zal plaatsvinden op woensdag 20 mei in het Koorenhuis, Centrum voor Kunst en Cultuur, te Den Haag. Dit speciale project is vier dagen later ook te zien op het Breda Jazzfestival.

(Jacques Los, 17.4.09) - [print] - [naar boven]



Weer geen Jazz in Lighttown

Het Eindhovense festival Jazz in Lighttown gaat dit jaar opnieuw niet door. Of er volgend jaar wel een nieuwe editie komt, is onzeker. De organisatie heeft haar activiteiten opgeschort, omdat de gemeente geen duidelijkheid zou geven of er financiële steun komt voor een gewijzigde opzet. De gemeente wijst in een reactie echter naar de organisatie, die nog geen uitgewerkt plan op tafel zou hebben gelegd.

Jazz in Lighttown is in 2006 voor het laatst gehouden. Sponsors en horeca waren niet tevreden over het festival, dat kampte met afnemende bezoekersaantallen. De gemeente Eindhoven en subsidieverdeler CityDynamiek wilden vanwege gebrek aan draagvlak onder geldschieters en publiek het evenement in de bestaande vorm niet langer subsidiëren. Over een gewijzigde opzet hadden gemeente en organisatie in de afgelopen jaren uiteenlopende ideeën.

"We willen er meer jongeren bij betrekken en denken aan een verbreding in de richting van wereldmuziek", zegt organisatie-voorzitter Hans Brian. Volgens hem zijn deze aanpassingen van de formule aan de gemeente voorgelegd. Hij beticht de gemeente van voortdurend uitstel van besluitvorming. De oorzaak zou zijn dat het gemeentelijk evenementenbeleid op zich laat wachten.

Volgens een gemeentewoordvoerder is met de organisatie nog slechts oriënterend gesproken over een nieuwe opzet. Een concreet plan met een begroting en overzicht van andere financiers heeft tot nu toe ontbroken, stelt de gemeente.

Bron: Eindhovens Dagblad

(Maarten van de Ven, 17.4.09) - [print] - [naar boven]





Interview Aron Raams

Hoeveel jazzgitaristen weten zich op hun debuut-cd omringd met cracks als Jeroen van Vliet, Eric van der Westen en Kaz Lux? Het overkwam de Oosterhoutse gitarist Aron Raams (1979) met zijn in eigen beheer uitgegeven cd 'Unspoken'.

Raams is een echte alleskunner, die zich thuisvoelt in pop, funk, blues en jazz. In zijn composities weerklinken invloeden van Stevie Ray Vaughan, oude jazzhelden als Charlie Parker en Miles Davis, en hedendaagse musici als Kurt Rosenwinkel, Brad Mehldau en John Scofield.

"Vaak wil ik veel te veel doen. Langzaam kom ik nu achter de kunst van het weglaten, less is more! Vaak overdonder ik het publiek ook met te veel nootjes, te veel riedeltjes. Je raakt mensen meer met eenvoudigere melodielijnen."

Donata van de Ven had een interview met deze gepassioneerde gitarist. Klik hier om het te lezen.

Meer weten?
Lees hier onze recensie van Aron Raams cd 'Unspoken'. En hier kun je ons verslag lezen van het concert van het Aron Raams Quartet op vrijdag 6 februari 2009 in Paradox, Tilburg.

(Maarten van de Ven, 16.4.09) - [print] - [naar boven]





Kaja Draksler winnares Deloitte Jazz Award 2009

Pianiste Kaja Draksler heeft woensdag 8 april de Deloitte Jazz Award 2009 gewonnen. Aan de jazzprijs is een geldbedrag verbonden van € 20.000. De twee andere finalisten, bassist Clemens van der Feen en hoornist Morris Kliphuis, kregen beiden een stimulansprijs van € 2.500.

De jury noemde Draksler een uitmuntend instrumentaliste met een gedegen ondergrond. Gebruikmakend van ongebruikelijke maatsoorten wist ze met prikkelende ideeën de ritmesectie mee te nemen in eigen composities en bewerkingen van Chopin en Monk.
De jonge pianiste wordt uitgenodigd om een concert te geven in het Concertgebouw te Amsterdam op vrijdag 28 augustus 2009 en op de Brussels Jazz Marathon 2010.

Kaja Draksler werd in 1987 in het Sloveense Kranj geboren en begon op haar vierde jaar piano te spelen. Ze werd op haar twaalfde toegelaten tot de Secundary Music School in Ljubljana, waar ze in 2005 haar diploma haalde. Ze besloot naar Nederland te komen om haar studie voort te zetten aan het Prins Claus Conservatorium in Groningen. Draksler is sinds 2004 op de Europese podia te horen met uiteenlopende ensembles, waarvoor ze ook componeert en arrangeert.

De Deloitte Jazz Award is de grootste Nederlandse aanmoedigingsprijs voor jazzmusici. De Award is bedoeld voor getalenteerde musici die in Nederland gevestigd zijn, hier al een zekere bekendheid hebben verworven en aan het begin van een internationale carrière staan. De jury bestond uit Benjamin Herman (musicus), Amanda Kuyper (jazzjournalist), Jan Menu (musicus, producer), Jacobien Tamsma (impresario) en Bert Vuijsje (journalist, jazzrecensent).

De Deloitte Jazz Award werd dit jaar voor de achtste maal uitgereikt. Eerdere winnaars waren violist Oene van Geel (2002), klarinettist/baritonsaxofonist David Kweksilber (2003), saxofonist Joris Roelofs (2004), bassist Stefan Lievestro (2005), violist Jeffrey Bruinsma (2006), altsaxofonist Ben van Gelder (2007) en pianist Michal Vaňouček (2008).

Meer weten?
Bezoek de website en de MySpace-pagina van Kaja Draksler.

(Jacques Los, 15.4.09) - [print] - [naar boven]





Column Herbert Noord
De jazzmuzikant als vogelverschrikker

"Uit eigen ervaring weet ik dat jazz de functie van buizerd boven een kolonie spreeuwen kan uitoefenen. Je hoeft er maar één los te laten en alle vogels zijn gevlogen."

Herbert Noord geeft aan welke beweegredenen er zoal kunnen zijn voor een restaurant om zondagmiddagsessies met jazzmuzikanten te gaan programmeren. De belangrijkste? "Bepaald publiek weghouden." Klik op bovenstaande button om zijn column te lezen.

(Maarten van de Ven, 15.4.09) - [print] - [naar boven]





Grote namen en veel variatie op Gent Jazz Festival

Het programma van het Gent Jazz Festival (8-19 juli, Bijlokesite) is zo goed als compleet met namen als Jamie Cullum, George Benson, Jamie Lidell, Joe Jackson, McCoy Tyner Trio featuring Bill Frisell, Brad Mehldau Trio, Rodrigo y Gabriela, Fred Hersch Trio, Randy Weston en een tribute aan Nina Simone met onder anderen Dianne Reeves en Lizz Wright. Eerder reeds werden BB King, Marianne Faithfull en het Richard Galliano All Star Quartet aangekondigd.

Grosso modo focust het Gent Jazz Festival tijdens het eerste festivalweekend op de pure jazz, terwijl de aandacht tijdens het tweede luik naar de fusion verschuift. Er zijn enkele nieuwigheden in het concept. Dit jaar krijgen de finalisten van de Brussels Jazz Orchestra International Composition Contest 2009 een platform tijdens het festival. Het Gent Jazz Festival sloot tevens een structureel partnerschip met de Hogeschool Gent om vanaf dit jaar een podium te bieden aan studenten en alumni op de laatste concertdag. Ook nieuw zijn de gratis toegankelijke jamsessies die elke festivaldag plaatsvinden in de middeleeuwse kelder van het NH Hotel Gent Belfort vanaf elf uur 's avonds.

Vanaf dit jaar vindt de muziekwedstrijd 'Jong Jazztalent Gent', een initiatief van brouwerij Duvel-Moortgat, plaats op de Bijloke tijdens de festivalperiode, en wel in een ook al nieuw festivalcafé vlak naast het festivalterrein, dat dagelijks geopend is vanaf twaalf uur 's middags. Deze concerten blijven gratis toegankelijk. Dezelfde geselecteerde groepen zullen ook een tweede maal optreden op het vertrouwde Gouden Leeuwplein tijdens de Gentse Feesten (18-27 juli). Tijdens de Gentse Feesten werkt het Gent Jazz Festival een speciaal project uit in het Augustijnenklooster. Klassiek pianist Frederik Croene en Timo van Luijk bouwen er samen een installatie van kapotte piano's, die ze als één groot instrument zullen verkennen en bespelen.

Klik hier voor uitgebreide informatie.

(Jacques Los, 14.4.09) - [print] - [naar boven]





Harry Emmery – 'Double Bass' (Dessa Music, 2009)

Een soloalbum uitbrengen blijft een tour de force. Veel jazzmuzikanten hebben het nooit aangedurfd, terwijl anderen zich er eigenlijk op stukgebeten hebben (denk bijvoorbeeld aan Sonny Rollins en zijn onsamenhangende 'The Solo Album'). Bassist Harry Emmery heeft het aangedurfd, wat uitzonderlijk is. De contrabas staat (onterecht!) toch vooral bekend als de hoeksteen van de band, en niet zozeer als zelfstandige stem.

Op 'Double Bass' plukt, klopt, trommelt en groovet Emmery helemaal alleen. Hij laat zijn thumbing techniek horen: een ritmische manier van bas spelen die hijzelf heeft ontwikkeld. Bovendien weet hij het instrument te laten zingen en zoemen in alle registers. Met zijn dikke vibrato, dat nog van echo is voorzien, klinkt het geheel vol en romig.

De stukken die hij speelt zijn vooral van eigen hand en zijn kort, tussen de vijftig seconden en de drieënhalve minuut. Dat is lang genoeg. Wanneer er niemand is om mee te praten, kun je je het beste tot korte zinnen beperken. Helaas duurt het album daardoor maar een halfuur, wat aan de korte kant is. Emmery heeft voldoende ideeën om te blijven boeien, dus het had best iets langer mogen duren. Bovendien mist één aspect van de bas volledig: de gestreken solo. Emmery had daarmee nét die afwisseling kunnen creëren die van een goed album iets onweerstaanbaars maakt.

Hij is echter al zeer ver gekomen. Deze muziek is, op een rustig moment als de avond, zeer onderhoudend, zij het een tikje gesloten.

(Sybren Renema, 12.4.09) - [print] - [naar boven]





Muzikaal eerbetoon voor een gedreven jazzprogrammeur
Paul van der Veen Quintet, maandag 30 maart 2009, Old Quarter, Amsterdam

Oorspronkelijk georganiseerd ter gelegenheid van de 68e verjaardag van jazz-programmeur Paul Lehwald, trad deze maandagavond het Paul van der Veen Quintet op. Maar dit concert betekende eigenlijk veel meer. Want aan de ene kant zien wij met lede ogen aan, dat het aantal oorspronkelijke jazzpodia in Nederland aan het afnemen is, terwijl aan de andere kant het jazzleven enorm aan het opleven is, maar dan in de jazzkroegen van datzelfde Nederland.

En dan is het best terecht dat er een eerbetoon georganiseerd wordt voor één van de vele 'jazzgekken', want dat zijn die jazzprogrammeurs. Mensen als deze Paul Lehwald, maar ook bijvoorbeeld Cees van de Ven van het Eindhovense Jazz at the Crow en vele vele anderen, slagen er jaar in jaar uit in om wekelijks dan wel maandelijks jazzliefhebbers een portie swingende jazz voor te schotelen.

Dit keer dus de gelegenheidsformatie van het Paul van der Veen Quintet, met pianist Berend van den Berg, contrabassist Jacko Schoonderword, drummer Klaas van Donkersgoed, zangeres Simone Honijk en leider/altsaxofonist Paul van der Veen (inderdaad een lid van die muzikale familie).

Het werd één groot feest, met helder aangezette duidelijke saxpartijen, lichtvoetig aangezet melodieus pianospel en een dynamisch voorstuwende Schoonderword en interveniërende Van Donkersgoed. En dat alles ter omlijsting van de enthousiaste zangeres Honijk, die er blijk van gaf alle stijlen en partijen moeiteloos vol overgave te kunnen vertolken.

In de gebruikelijke aansluitende sessie, nam zangeres Deborah Carter regelmatig vocale stukken voor haar rekening en nam een stoet van regelmatig optredende solisten hun kans waar om een muzikale ode uit te brengen aan Paul Lehwald. Niet verwonderlijk dat dit special concert tot half zes 's nachts voortswingde.

Een blijmakende happening die eigenlijk een eerbetoon was voor al die hardwerkende organisatoren (vaak achter de schermen werkend), die ervoor zorgdragen dat live-jazz wekelijks in vele gelegenheden te beleven blijft. Hulde hiervoor!

(Rolf Polak, 12.4.09) - [print] - [naar boven]





Indiaase invloeden in sublieme impro-muziek
Mauger Trio, zondag 29 maart 2009, Bimhuis, Amsterdam

De in Italië geboren, van Indiaase ouders afkomstige altsaxofonist Rudresh Mahanthappa behoort volgens het toonaangevende jazztijdschrift DownBeat sinds de laatste jaren tot de 'rising alto saxophone stars' en is vooral bekend om zijn samenwerking met pianist Vijay Iyer. In 2007 waren beiden nog te zien en te horen op VPRO's festival Jazz op het Dak. Gezamenlijk brachten ze inmiddels meer dan een handvol cd's uit, zowel in kwartet- als in duobezetting. Naast de samenwerking met Iyer leidt Mahanthappa ook enkele eigen ensembles, waaronder Indo-Pak Coaltion, Dakshina Ensemble, MSG, Dual Identity en het collectieve trio Mauger.

Dit trio met de zwaargewichten bassist Mark Dresser en drummer Gerry Hemingway (beiden speelden – om maar wat te noemen – een groot aantal jaren bij Anthony Braxton) sloot een veertiendaagse Europese tournee in het Bimhuis af. Dat het trio al twee weken intensief samenspelen achter de rug had, was onmiskenbaar een pré. Zonder enig spoor van vermoeidheid musiceerde het trio intensief, inventief, geconcentreerd en met passie. In twee adembenemende suite-achtige sets werd een staaltje sublieme impro-muziek ten gehore gebracht. Met als leidraad een handvol compositorische gegevens en toepassing van gevarieerde, wisselende tempi en volume.

Mahanthappa is werkelijk een meester op zijn instrument. Zijn techniek is formidabel en met zijn strakke, volle, warme toon en rapsodische, virtuoze improvisaties behoort hij tot de betere altsaxofonisten. Onmiskenbaar verwerkt hij Indiaase toonladders en blaastechnieken in zijn solo's. Die inspiratie heeft hij opgedaan in zijn samenwerking met de legendarische Indiaase altist Kadri Gopalnath.

Met behulp van door Gerry Hemingway geprogrammeerde samples werd een vol ritmisch geluid gecreëerd. Zowel Hemingway als Dresser musiceerden alert, energiek en zeer inventief. Dresser produceerde op de baby bas middels zijn felle aanslag een stevig vet geluid. Zijn solo's waren virtuoos en origineel en werden met een enorme drive vertolkt. Drummer Hemingway was niet alleen sterk en gevarieerd op de cymbalen, maar wist met onorthodoxe ritmische middelen subtiele en contemplatieve momenten te scheppen.

Niet voor niets wist hun debuutalbum – verschenen in 2008 op het label Clean Feed – vier sterren in DownBeat te vergaren. Helaas was de publieke opkomst matig. Dat betekent dat velen een geweldig concert gemist hebben van drie prominente grootmeesters van de hedendaagse jazzmuziek.

Klik hier voor een fotoverslag van dit concert door Maarten Jan Rieder.

(Jacques Los, 10.4.09) - [print] - [naar boven]





Phaedra Kwant - 'Too Much In Store' (Maxanter Records, 2009)
Opname: 2008

Bassiste Phaedra Kwant (1979) nam eind 2008 haar eerste album op: 'Too Much In Store'. Hiervoor ging zij de studio in met bevriende artiesten, waaronder Suzanne Alt en Stormvogel. Naast basgitaar, fretloze basgitaar en contrabas, verzorgt Kwant ook de vocalen. Want dat is de opzet van 'Too Much In Store'; behalve een geweldige bassiste wil Kwant laten zien ook tekstdichter, componist en zangeres te zijn.

Al deze talenten tegelijk tonen is al moeilijk genoeg, maar Kwant maakt het zichzelf nog een slag moeilijker door een grote rijkweidte aan stijlen tentoon te spreiden. Klassiekers als 'My Romance' en 'Softly As In A Morning Sunrise' worden afgewisseld met funky nummers, zoals 'Captain Pony', een eigen compositie. Het is dan ook niet teveel gezegd dat dit album aan Kwants ambities ten onder gaat; er is een duidelijk kwaliteitsverschil tussen Kwant als zangeres en Kwant als bassiste.

Om met het baswerk te beginnen: Phaedra Kwant blijkt één van de meer funky bassisten die de laatste tijd is opgestaan. Met name op de basgitaar weet ze prima een groove vast te houden, maar ook de contrabas beheerst ze prima. Als zangeres komt Kwant, met name in de ballads, niet in de buurt van haar kwaliteiten als bassiste. Niet alleen hoor je haar steeds ademhalen tussen de fraseringen, maar ook mist haar stem eigenheid en stoort haar duidelijke Nederlandse accent. Hierdoor spreken de gezongen nummers veel minder aan dan de instrumentale.

Ondanks dat is er zeker potentieel; Kwants bas combineert bijvoorbeeld prima met de altsax van Suzanne Alt, die helaas maar twee nummers meespeelt. Ook zijn sommige stukken van haar hand, zoals het eerder genoemde 'Captain Pony' en 'Half An Hour' prima gelukt. Op dit laatste nummer is nog een mooie rol weggelegd voor Robbert Scherpenisse's flugelhorn.

Op haar debuut heeft Kwant zichzelf te veel willen bewijzen. Dat is jammer. Waar 'Too Much In Store' instrumentaal een stevige binnenkomer was geweest, is het met óók nog zang te veel van het goede.

Meer horen?
Op de website-pagina van Phaedra Kwant kun je van deze cd twee nummers in zijn geheel beluisteren: 'Captain Pony' en 'Peace & Silence'.

(Sybren Renema, 8.4.09) - [print] - [naar boven]





Een muzikaal kijkje in Shorters aantekeningenboek
Wayne Shorter Quartet, zaterdag 14 maart 2009, Muziekcentrum Frits Philips, Eindhoven

Van alle nog levende saxofonisten is Wayne Shorter misschien wel de meest invloedrijke. Een hele generatie saxofonisten en componisten die in de jaren '80-'90 opkwam, is beinvloed door zijn veelzijdigheid. Zijn meesterschap in het altissimo-register van de tenor- en sopraansax is een voorbeeld geweest voor bij voorbeeld Chris Potter en Branford Marsalis, en zijn composities zijn een uitgangspunt voor vrijwel elke neo-hardbopper.

Hem wordt vaak verweten dat zijn spel de afgelopen jaren achteruit is gegaan; hij is wisselvallig, oud, en na het uit elkaar gaan van Weather Report - de supergroep die hij samen met Joe Zawinul leidde - zou hij in een vormcrisis zitten. Sinds het begin van dit decennium beleeft Shorter echter een tweede jeugd, in een band met de dertig jaar jongere supermuzikanten Brian Blade (drums), John Patitucci (bas) en Danilo Perez (piano).

Wat het opvallendste is aan Shorter, is dat hij ook op zijn 75ste nog zoekende is. Waar hij urenlang uit een enorm repertoir zou kunnen putten, kiest hij ervoor om steeds nieuwe dingen te proberen. Hierdoor kan het gebeuren dat bijna de halve zaal leegloopt, zoals onlangs op North Sea het geval was. Compromisloos is het woord dat Shorter het beste omschrijft.

In het Eindhovense Muziekcentrum speelde hij één lange set, zonder onderbrekingen en zonder vooropgestelde regels. Er lag wat bladmuziek op de piano en af en toe dook er een flard gecomponeerde muziek op uit de oersoep van geluid. Perez kreeg alle tijd om direct de snaren van zijn vleugel te bespelen, terwijl de bas en drums het ritme eerder impliceerden dan vasthielden. Deze aanpak is het resultaat van onder meer Shorters interesse in klassieke muziek, die al eerder bleek uit een tournee met een kwartet klassieke blazers.

Over dit complexe bouwwerk speelde Shorter vooral korte statements, die hij steeds herhaalde. Twee, drie noten, een interval, meer was het niet. Maar door de plaatsing en de omlijsting was het vaak genoeg. Wanneer Shorter naar een climax toewerkte, volgde de begeleiding hem instinctief. En het was in deze plotse uitbarstingen dat Shorter op zijn best was. Hij hoefde bijna niets te doen voor maximaal effect. Vaak stond hij minutenlang te luisteren en wisselde hij eens van instrument, om het dan ongebruikt weer terug te zetten.

Het meest opvallend was het spelplezier: Shorter gooide zijn mondstuk in de piano om Perez ongevraagd van een cluster te voorzien, gebruikte de hanger voor zijn sax als slagwerkinstrument en trommelde op de piano. Aan het eind van de avond, toen veel hardbopminnend publiek de hoop had opgegeven, speelde Shorter nog wat fragmenten van onder meer 'Yardbird Suite', 'Manteca' en zijn eigen 'Footprints', waarmee de toegift ook gelijk was afgewerkt.

De huidige koers van Wayne Shorter en zijn kwartet zal ongetwijfeld een splijtzwam blijven voor jazzliefhebbers, maar dit heeft meer te maken met het verwachtingspatroon dan met de kwaliteit. Wie een avond 'Juju', 'Speak No Evil' en 'Adam’s Apple' wil, komt bedrogen uit. Dit is muziek die de brug slaat tussen klassiek, jazz en vrije improvisatie. Daar hoort nou eenmaal chaos en onvoorspelbaarheid bij. Dat is wat het zo leuk maakt.

Klik hier voor een fotoverslag van dit concert door Cees van de Ven.

(Sybren Renema, 7.4.09) - [print] - [naar boven]





Deborah Brown - 'For The Love Of Ivie' (DayBreak, 2008)
Opname: 2007

Vocaliste Deborah Brown is één van de vele Amerikaanse jazzmusici die hun grootste faam overzee hebben verworven in plaats van in de Verenigde Staten. Naar eigen zeggen speciaal geïnspireerd door Charlie Parker en Betty Carter, werd Brown professioneel zangeres op twintigjarige leeftijd.

Door haar uitzonderlijke muzikale gaven - ze beschikt over een stem die sterk aan Sarah Vaughan doet denken - reisde ze niet alleen in de Verenigde Staten van kust naar kust, maar maakte ze ook trips naar Japan, het verre Oosten en vele andere landen. Uiteindelijk koos zij voor een nu al meer dan tienjarig verblijf in Europa.

Toch weet haar net uitgekomen album 'For The Love Of Ivie' maar matig te boeien, en dat ondanks een schitterende bezetting met Eric Ineke's JazzXpress en gasten als trombonist Bart van Lier en Benjamin Herman. Het is allemaal vakwerk dat hier tentoon wordt gespreid, maar zelden is er sprake van een homogeen samenspel tussen Brown en haar begeleiders. Het lijkt er regelmatig haast op alsof je naar twee verschillende partijen aan het luisteren bent.

De insteek voor dit nieuwe album is natuurlijk perfect gekozen, want wat is er mooier om een eerbetoon te brengen aan Ivie Anderson, indertijd de vaste zangeres van het Ellington-orkest? Bekende stukken als 'Mood Indigo', 'It Don’t Mean A Thing If It Ain’t Got That Swing', 'I Got It Bad And That Ain’t Good' konden uiteraard niet ontbreken.

Maar of dit album regelmatig uit de platenkast tevoorschijn zal worden getoverd, valt te betwijfelen.

(Rolf Polak, 7.4.09) - [print] - [naar boven]





Audiocenter
Octurn: bezwerend, etherisch, bevreemdend en fantasierijk
donderdag 19 februari 2009, JazzCase, Dommelhof, Neerpelt

"Het hedendaags jazzcollectief Octurn dat ontsproten is uit de Brusselse culturele melting pot staat geboekstaafd als een groep jonge experimenterende musici met een uitgesproken vernieuwingsdrang, constant op zoek naar nieuwe klanken. Op uitnodiging van JazzCase had Productiecentrum Dommelhof dit bonte gezelschap in februari een week lang te gast. Bedoeling van deze muzikale retraite was om in alle rust en afzondering te sleutelen aan hun nieuwe project '7 Eyes'. Met als uitgangspunt het verlangen van Bo Van Der Werf en Jozef Dumoulin om met dit project vrije muzikale werelden te verkennen. Gedurende deze week in exile werd het merendeel van de nummers geschreven en in vorm gegoten, om aan het einde van de week dit work in progress in het laboratorium zelf voor het eerst aan het publiek voor te stellen."

Robert Kinable onderging het concert van Octurn bij JazzCase in Dommelhof. Hij vreesde voor "te zware kost op een doordeweekse donderdagavond", maar constateerde dat het concert een ware belevenis was, "waarbij de muziek als een flow op je afkwam."
Lees hier zijn verslag.

Klik hier voor een uitgebreid fotoverslag van Octurn in residentie in Dommelhof door Cees van de Ven. En hier kun je het fascinerende afsluitende concert bij JazzCase beluisteren. Horen is geloven.

(Maarten van de Ven, 7.4.09) - [print] - [naar boven]





Bud Shank overleden

Altsaxofonist/fluitist Bud Shank is op 2 april overleden. Hij is 82 jaar oud geworden. Tussen 1947 en 2009 verscheen hij op circa 560 platensessies. In de vroege periode waren het opnames van de zogenaamde West Coast Jazz. Vooral op het toenmalige label Pacific Jazz verschenen platen onder eigen naam en als sideman was hij te horen bij onder anderen Howard Rumsey, Bob Cooper, Stan Kenton, Shorty Rogers, Maynard Ferguson, Gerry Mulligan en Barney Kessel.

In de zestiger jaren werd Shank (evenals vele andere 'West Coasters') een geslaagd studiomuzikant. In die tijd maakte hij met onder meer Chet Baker en Sergio Mendes commerciële en bossa-nova platen. Ook maakte hij opnamen in de Hollywood filmstudio's voor films als 'The Thomas Crown Affair' en 'The Summer Of ’42'.

In de jaren zeventig formeerde hij met gitarist Laurindo Almeida de succesvolle groep The L.A. Four. Die groep speelde een repertoire van overwegend latin-georiënteerde muziek en kamerjazz. Na het verlaten van die formatie richtte Shank zich in het bijzonder op de straight-ahead hardbop jazz. De fluit verdween achter slot en grendel. Hij was sindsdien uitsluitend op de altsax te beluisteren. In de jaren tachtig en negentig is hij op talloze platen te horen, op labels als Contemporary, Concord en Candid.

Zijn stijl (zeker later) had meer verwantschap met hardbop dan met de cool sound van bijvoorbeeld Paul Desmond en Lee Konitz. Naast zijn (nog levende) collega Phil Woods behoorde Shanks tot de betere blanke hardbop-altisten.

(Jacques Los, 6.4.09) - [print] - [naar boven]



East of Eastern in Nijmegen

Op maandag 13 april (tweede paasdag) vindt in Nijmegen-Oost voor de zesde maal in successie de jazztafette East of Eastern plaats. Ruim vijftig acts in verschillende muziekstijlen, met de nadruk op jazz, zullen op tweede paasdag vanaf 11.00 uur de revue passeren op twintig verschillende locaties.

Het festival start zoals gebruikelijk met een kinder/jongerenprogramma en een jazz-gospelviering. Vervolgens zijn er de speciaal op jongeren gerichte workshops, een vijftal masterclasses van topmusici en de speciale EaSTERn-concerten. Om 16.00 uur begint de jazztafette die tot ongeveer 22.00 uur duurt. Deelnemende muzikanten zijn onder meer Sydney Ellis, Ronald Douglas, Bart Wirtz, Stormvogel, Narcissus feat. Jozef Dumoulin, Frank Nielander, Phaedra Kwant, Margriet Sjoerdsma, Steam Team en Michiel Borstlap. Het belooft kortom opnieuw een interessante editie van East of Eastern te worden.

Het programma is toegankelijk met een passe-partout van slechts 5 euro. Voor kinderen onder de 12 en 65-plussers is het zelfs helemaal gratis. Voor de EaSTERn-concerten in het Canisiuscollege en de Lutherse Kerk (om 14.00 uur) geldt een toeslag van 5 euro.

Klik hier voor uitgebreide programma-informatie.

(Jacques Los, 5.4.09) - [print] - [naar boven]





Ellery Eskelin & Sylvie Courvoisier - 'Every So Often' (Prime Source, 2008)

Wanneer muzikanten die hun strepen verdiend hebben elkaar opzoeken, kan het resultaat eindigen als een rondje muzikale schouderklopjes. Gelukkig hebben pianiste Sylvie Courvoisier en saxofonist Ellery Eskelin andere dingen in gedachte. Niet dat ze uit zijn op individueel scoren, want het duo klinkt op 'Every So Often' vaak complementair, hoewel zelden echt polyfoon. Beiden hebben hun eigen verhaal te vertellen, waarvan de lijnen elkaar raken, maar nooit samenvallen; de ene laat ruimte voor de andere zonder ergens te vriendelijk te worden. Daarvoor zijn de melodielijnen en het spelen met dynamiek te veel schatplichtig aan de hedendaagse klassieke muziek. Vooral Courvoisier put gretig uit de verworvenheden van deze traditie, zowel qua sound als qua muzikaal materiaal.

De verschillende tracks op de plaat ontwikkelen zich telkens in één grote beweging. Ze zijn organisch opgebouwd, maar voor het herkenbaar over en weer sturen van thema's en motieven is weinig plaats, wel voor samen opbouwen. Toch wordt er nooit gekozen voor opzichtigheid; de muziek blijft haar abstracte karakter trouw, wat de cd heel integer, maar ook wat meer gesloten maakt.

Ellery Eskelin klinkt opvallend 'ouder' dan enkele jaren gleden. Zijn sound is wat holler en heser geworden. Daarmee is zijn souplesse nog niet aangetast, hooguit is zijn geluid wat minder sappig geworden. Bovendien kan hij nog steeds stevig spelen, zoals hij laat horen in het afsluitende 'Processing'. Doorgaans kiest hij echter voor een meer teruggetrokken dynamiek. Als vanouds laat hij een benadering horen waarbij een klassieke toon en onvoorspelbare melodische wendingen centraal staan, zonder dat de muziek ritmisch haakse bochten neemt.

Hierdoor ontstaat er extra ruimte voor Sylvie Courvoisier, die op dit album de motor van de verandering is. Wanneer zij een evolutie in gang zet, kan Eskelin volgen, maar overnemen zit er niet echt in. Dit is echter bezwaarlijk een schande te noemen, naast een pianiste met een gigantische muzikale bagage als Courvoisier. Om haar immense muzikale wereld te demonstreren heeft ze geen behoefte aan zappend eclecticisme. Ze combineert onvoorspelbaarheid en zuivere klankgevoeligheid met regelmatige en melodische passages, waarbij er ruimte is voor vage motiefverwerking en occasioneel ook voor clusters. De beheersing van het instrument en haar eigen verbeelding is bij Courvoisier van die aard dat ze nooit kiest voor het ontketenen van een auditieve orkaan, ook niet wanneer ze de hele tessituur van de piano gebruikt.

Op 'Architectural' is ze actief binnenin de klankkast van de piano, waarbij ze het instrument laat klinken als een harp, een bas of een elektrische gitaar. In de titeltrack lijkt ze dan weer de klankwereld van ontstemde gitaren op te zoeken, terwijl ze bij 'A Distant Place' optimaal het gebruik van verschillende registers uitbuit, waarbij ze twee uiterste partijen gaat overbruggen door het invoegen van een middenstem. De polyfonie die ze zo ontwikkelt vindt naar het einde haar tegenhanger in een knappe, kristalhelder dwarrelende pianopartij. Voor groot, opzichtig spektakel is in deze track geen sprake, wat meteen geldt voor het album als geheel. Dat stadium zijn Courvoisier en Eskelin al jaren voorbij. Wat overblijft is indrukwekkende muzikaliteit, die vooral bij Courvoisier geen grenzen lijkt te kennen.

Deze recensie verscheen eerder in Kwadratuur.be

Meer horen?
Op de MySpace-pagina van Ellery Eskelin kun je van deze cd 'Number 19' beluisteren.

(Koen Van Meel, 5.4.09) - [print] - [naar boven]





Column Jo Dautzenberg
Cross-over to Cultural Capitol

"De euregio: ooit een kikkerpoel van voorbije mijnindustrie, gehuld in sonore perspectiefloosheid. Grijsgrauwe contouren met uitzicht op mijnsteenbergen, goed voor de blues, dodelijk voor de jazz. Weg ermee, dit beeld is niet meer. We bevinden ons op het pad naar een pluriform platform van cultuur, historie, toerisme, kunst en industrie: de hele Euregio als broedplaats en vindplek van de nieuwe tijd, met een schat aan historisch besef. Postmodernisme, jazz in het theater, klassiek in de kroeg, pop in de bus, kunst op straat, alles uitgesmeerd op een kleurrijk palet, de euregio. Middelpunt Maastricht. Euforie druipt van de ramen."

Jo Dautzenberg bezocht Jazz Masters Maastricht, waar hij behalve mooie concerten (van onder anderen Gino Vannelli, Brad Mehldau en Philip Catherine) een mini-Masters symposium bijwoonde rond het thema 'Maastricht Culturele Hoofdstad 2018'. "We schrijven het jaar 2018. Ten overstaan van een vol theater Vrijthof wordt de eregast aangekondigd van de zestiende editie van Jazz Masters Maastricht. Barack Obama, voor de derde keer president van de Verenigde Staten en interim-crisismanager van Europa, wordt vergezeld door onze minister-president Frans Timmermans uit Heerlen."

Klik op bovenstaande button om zijn column te lezen.

(Maarten van de Ven, 5.4.09) - [print] - [naar boven]





Vreemd, maar wel lekker
Marc van Vugt's Bizar Habit Revisited, zaterdag 21 februari 2009, SJU Jazzpodium, Utrecht

Marc van Vugt (gitarist/componist) leerde Mario Pavone (contrabas) en Michael Sarin (drums) kennen als de virtuoze en creatieve ritmesectie van de legendarische altsaxofonist Thomas Chapin, met wie hij van 1996 tot 1998 samenwerkte. Chapin was jarenlang het boegbeeld van het New Yorkse Knitting Factory label. Hij overleed in 1998. In 1996 nam Van Vugt met Chapin en onder anderen Ineke van Doorn de cd 'President For Life' op, en in 1997 speelde hij met hem op het New York Jazzfestival.

Tien jaar later ontmoette de gitarist Pavone en Sarin opnieuw in New York. Daar maakten ze plannen om weer samen te werken. Samen met altsaxofonist Paul van Kemenade, met wie Van Vugt al sinds 1993 speelt, zouden nieuwe stukken van Van Vugt met veel improvisatie worden ontleed en onder handen worden genomen. Grote contrasten zijn te horen bij dit kwartet: enerzijds wat gejaagd, experimenteel, anderzijds vol passie en genot. Een ruimtelijke sfeer met soms terugkerende bijzondere harmonische passages.

In een bescheiden gevuld SJU Jazzpodium begon het viertal de eerste set met 'La Caresse'. Van Kemenade speelde hierin helder met voorzichtige zachte lijnen. Pavone's manier van bassen, waarbij het soms leek alsof hij teveel kracht op zijn snaren zette, zorgde voor een zwaar meeslepend geluid. Sarin vulde aan met experimentele en onregelmatige ritmes, die hij op bekkens speelde. 'Will Bill' riep alertheid op, onder andere door experimentele loopjes en samples van Van Vugt, die hij afwisselde met bedachtzame, gevoelige, zachte gitaarklanken. Het intro van 'Tomes' lardeerde Sarin met een creatieve drumsolo. Er ontstond een snel samenspel met Pavone met veel speelplezier.

Van Vugts spel was klankbewust en kende een goede timing in 'Circus Above'. Voor dit nummer met Spaanse invloeden wisselde hij zijn semi-akoestische gitaar in voor een rood exemplaar, die hij gebruikte om slide te spelen. Van Vugt haalde er een krachtig geluid uit, met lang aangehouden tonen. Het geheel klonk filmisch. Van Kemenade speelde hier sterk afwisselend; onverwachte frisse stukken met lang aanhoudende, dromerige klanken. Hij blies met veel lucht en weinig toon. Ook hier terugkerende harmonische melodielijnen. Sarin bracht het stuk op smaak, door met een bakje over de bekken te wrijven en zijn drumstokken snel maar zacht over elkaar te schuren. Zijn solo in het door Chapin geschreven 'Lift Off!' zat vol onverwachte wendingen, met een sound van drum 'n bass.

Bizar Habit Revisited unisono: opbouwend en experimenteel, geïmproviseerde vrije jazz. Ritmisch sterk ontwikkelde, onverwachte stukken samengebracht. In de intieme SJU-sfeer zorgde de groep voor nieuwsgierig en aansprekend spel, dat direct binnenkwam bij het aanwezige publiek en grote indruk maakte.

Klik hier voor een fotoverslag van dit concert door Maarten van de Ven.

(Josien Lucassen, 3.4.09) - [print] - [naar boven]



Meer publiek in kleine zalen

Na al het treurige nieuws over gehalveerde orkesten en sluitende concertzalen in deze tijd van economische crisis, eindelijk positief nieuws. Het bezoek aan kleine klassieke en jazzpodia is in 2007 met ongeveer 15 procent toegenomen ten opzichte van een jaar eerder. Het aantal concerten steeg met 10 procent.

Dat blijkt uit onderzoek van Muziek Centrum Nederland (MCN), het kennis- en promotiecentrum voor de Nederlandse muziek. Uit de studie blijkt verder dat de podia voor hedendaagse muziek en voor jazz lagere entreeprijzen vragen dan die voor klassieke muziek. Klassieke podia verdienen relatief veel aan de kaartverkoop. Bezoekers van jazz drinken meer; de jazzzalen verdienen namelijk meer aan horeca.

Het gaat hier overigens om heel veel zalen en concerten. In 2007 organiseerden ongeveer 360 instellingen ruim achtduizend concerten. Daar kwamen bijna 800.000 mensen op af.

Bron: Radio 4

(Maarten van de Ven, 3.4.09) - [print] - [naar boven]





The Jazztube
'Makanda' Ken McIntyre - 'Empiricism'

De uiterst obscure saxofonist/fluitist/hoboist/fagottist/klarinettist 'Makanda' Ken McIntyre is misschien nog het meest bekend uit zijn tijd als lid van Charlie Haden's Liberation Music Orchestra en van Cecil Taylors Unit/Structures. Hij was onder meer een voortreffelijke altist, die eigenlijk nooit echt uit de schaduw van Eric Dolphy is gekomen, met wie hij een uitstekend album heeft opgenomen dat dus onterecht 'Looking Ahead' heet (Prestige/New Jazz, 1960). Zijn tijd daarna bracht hij door als docent, maar hij speelde nog in en om New York, tot hij in 2001 op 70-jarige leeftijd overleed.

In deze aflevering van The Jazztube speelt het trio van Ken McIntyre 'Empiricism', een eigen compositie van de rietblazer. Live opgenomen op 8 april 2000 in Sista's Place, in het hart van Brooklyn. McIntyre bewijst hier zijn status als een van de betere jazz-fagottisten. Hij wordt daarbij geassisteerd door bassist Wilbur Morris en percussionist Kenya.

Labels:

(Sybren Renema, 3.4.09) - [print] - [naar boven]





Genomineerden Jazz Media Award bekendgemaakt

Op 8 mei wordt tijdens de Jazzdag in Amersfoort de Jazz Media Award uitgereikt door Amanda Kuyper, winnaar van deze prijs in 2007. Een commissie onder leiding van Lodewijk Bouwens heeft de vijf genomineerden bekend gemaakt: Co de Kloet, Frans van Leeuwen, Radio 6, Jaap Lüdeke en Jeroen de Valk.

De Jazz Media Award wordt toegekend aan fotojournalisten, recensenten, programmamakers, presentatoren, bladen en internetmagazines, televisie of radio. De prijs spreekt de waardering uit voor wat de winnende journalist of medium tot nu toe bereikt heeft. Daarnaast moet de prijs voor andere media een aansporing zijn om over jazz te publiceren of op een andere manier met jazz bezig te zijn. De Jazz Media Award bestaat uit een geldbedrag van 1500 euro en het 'Blue Note'-juweel, gemaakt door juweelkunstenaar Gert Hovius.

Voorzitter Lodewijk Bouwens was aangenaam verrast over de eenstemmigheid van de te nomineren organisaties en instellingen. "Wie zich inzet voor de jazz in Nederland, professioneel of op vrijwillige basis, mag voor die inzet rekenen op erkenning van het jazzpubliek en collega's. En dat is niet meer dan terecht," aldus Bouwens.

Onder de noemer 'artists deserving wider recognition' treden tijdens de Jazzdag 27 artiesten en acts op. Het programma is samengesteld uit een recordaantal van 180 inzendingen door een onafhankelijke programmacommissie onder leiding van Cees Schrama. Het showcaseprogramma gaat op vrijdag 8 mei om 20 uur van start met de eerste presentatie van het Nationaal Jeugd Jazz Orkest. Daarna zullen verschillende jazzacts op vier locaties optredens verzorgen.

Klik hier voor meer informatie.

(Jacques Los, 1.4.09) - [print] - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.