Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 


In memoriam / Jazztube
Rudy Van Gelder


In zijn geboorteplaats Jersey City overleed op 25 augustus jongstleden de vermaarde opnametechnicus Rudy Van Gelder. Hij werd 91 jaar.

Rudy Van Gelder werkte aanvankelijk als optometrist. Zijn eerste bandopnamen van bevriende jazzmuzikanten maakte hij in de huiskamer van zijn ouders in Hackensack. Een van hen, saxofonist Gil Melle, introduceerde hem omstreeks 1952 bij Blue Note Records. Het duurde niet lang of Van Gelder was fulltime opnametechnicus, die later ook voor Savoy en Prestige ging werken. Zijn vroege producties werden allemaal op woensdagen opgenomen, omdat dan zijn winkel dicht was.

Kenmerkend voor zijn werk was onder meer de prominente plaats voor de drums (Art Blakey!), die veel présence en galm kregen. Daarentegen waren pianisten niet zelden ontevredenen: doordat Van Gelder - om overspraak tegen te gaan - met plakmicrofoons op het klankbord werkte, was er weinig te horen van specifieke touchers.

Een en ander neemt niet weg dat de duizenden comboproducties van Rudy Van Gelder model stonden voor veel jongere technici en platenproducers. Met zijn ervaring lukte het hem vrijwel altijd, binnen enkele minuten een goede balans en een warm geluid in te stellen.

De laatste jaren hield de oude meester zich bezig met de Blue Note RVG Edition, reissues uit de jaren vijftig en zestig, die door hem getransformeerd werden naar 24-bits stereo.

In de Jazztube hierboven een uitgebreid interview met Rudy Van Gelder, afkomstig de Blue Note-cd/dvd 'Perfect Takes'. Producer Michael Cuscuna spreekt met Van Gelder over de beginjaren van Blue Note, de jazzlegendes waarmee hij werkte en zijn erfenis als 'the greatest jazz recording engineer of all time'.

Labels: ,

(Eddy Determeyer, 31.8.16) - [print] - [naar boven]



Festival
Dropa Disc Festival


"Sound in Motion, organisator van de Oorstof-concerten bezit nu ook een platenlabel, Dropa Disc, waarop opnames zullen verschijnen van concerten. De eerste twee releases zijn inmiddels een feit. Om deze platen luister bij te zetten trakteerden Koen Vandenhoudt en Christel Kumpen, de organisatoren achter Sound in Motion, ons op een gratis event in Bar Paniek in de haven van Antwerpen. Deze kunstenaarsvrijplaats biedt een uitstekend decor voor de vrije klanken waar de deelnemende musici ons op vergasten."

Ben Taffijn bezocht het Dropa Disc Festival annex labelpresentatie. Hij zag er concerten van W. Ravenveer & Bart Sloow, Bolhaerd, Luster, Manuel Mota & Margarida Garcia, Anna Högberg, Elsa Bergman, Lisa Ullén & Anna Lund, Sheldon Siegel with Kris Vanderstraeten & Timo Van Luijk en Cactus Truck.

Klik hier om zijn festivalverslag te lezen.

Mark Rietveld maakte een fotografisch verslag van het Dropa Disc Fest. Klik hier om zijn foto's te bekijken.

Labels:

(Maarten van de Ven, 29.8.16) - [print] - [naar boven]



In memoriam
Toots Thielemans


Mondharmonicaspeler en gitarist Toots Thielemans overleed op 22 augustus 2016 in een ziekenhuis in Brussel, waar hij een maand eerder na een valpartij was opgenomen. Thielemans werd 94 jaar.

Jean Baptiste Frédéric Isidor baron Thielemans werd in de Brusselse volkswijk De Marollen geboren. Zijn ouders dreven daar een café, waar de kleine Jean de clientèle als driejarige vermaakte met walsjes en andere populaire deuntjes die hij uit een kartonnen accordeon wiste te halen. Platen van Louis Armstrong met de Mills Brothers brachten hem in contact met jazzmuziek. Later hoorde hij gitarist Django Reinhardt, die in de oorlogsjaren veel in Brussel werkte, met onder meer de bigband van pianist Stan Brenders. Reinhardt werd het eerste voorbeeld voor de zowel op gitaar als op mondorgel autodidact.

Na de oorlog trok de jonge muzikant naar de Verenigde Staten, waar hij aansluiting kreeg bij de bebopscene. Hij werkte bijna zes jaar in het kwintet van pianist George Shearing ("mijn enige vaste baantje") en zette zichzelf op de kaart toen hij in 1962 zijn eigen compositie 'Bluesette' opnam, dat een wereldhit werd. Vanaf dat moment was Toots Thielemans een graag geziene gast op internationale festivals en op andermans albums, waaronder die van Quincy Jones, Peggy Lee en Paul Simon. Hij verdiende een fortuin met het inspelen van jingles en zijn medewerking aan filmscores.

Thielemans gaf geen les, maar maakte een uitzondering voor Tim Welvaars, die in 1988 naar Brussel toog met een haring en een fles jenever, waar de maestro om had gevraagd. Die laatste leerde hem tonen tien minuten achter elkaar te spelen, om zo het geluid te internaliseren. Dat was het geheim van Toots: hij voelde wat hij speelde – letterlijk.

Foto: Cees van de Ven

Labels:

(Eddy Determeyer, 26.8.16) - [print] - [naar boven]



Cd's
D. Lazro / J. Léandre / G. Lewis - 'Enfances 8 Janv. 1984' (Fou, 2016)

Opname: 8 januari 1984
Léandre / Delbecq / Houle - '14 Rue Paul Fort, Paris' (Leo, 2015)
Opname: 24 november 2013
Joëlle Léandre 10 - 'Can You Hear Me?' (Ayler, 2016)
Opname: 29 januari 2015

De Franse bassiste Joëlle Léandre heeft in de afgelopen decennia een belangrijke stempel gedrukt op de Europese geïmproviseerde muziek. Daarnaast is zij altijd actief gebleven op het allerhoogste niveau in de hedendaags gecomponeerde muziek, getuige samenwerkingen met John Cage en het Ensemble Intercontemporain onder leiding van Pierre Boulez. Tijd dus om aan de hand van drie recente albums eens wat nader in te zoemen op deze grande dame.

De meest recente cd bevat tevens de oudste opnames, uit januari 1984. Een trio met naast Léandre niemand minder dan George Lewis op trombone en Daunik Lazro op altsaxofoon. Het is bijzonder experimentele muziek die dit trio ons hier voorschotelt. We zijn getuigen van een zeer creatief klankproces, waarin speelsheid voorop staat en speelgoed letterlijk een grote rol speelt. Hoogtepunt is het lange 'Enfance 5', een van de tien 'Enfances', tevens de titel van het album. Léandre zingt hier opera! Althans zo klinken haar vocale kwaliteiten die zij naast haar basspel ontplooit. Lewis tovert onderaards gerommel uit zijn trombone en Lazro praat door zijn altsax om aansluitend uit te barsten in een feest van hoge tonen. Maar er zijn ook momenten waarop de stilte louter verbroken wordt door een enkele klank, waarbij niet vast te stellen valt waar die vandaan komt. En o ja, er blaft ook nog een hond, wiens geluid prompt door de musici wordt voortgezet. Het moet een opzienbarende performance geweest zijn op die achtste januari 1984.

De opnames van de tweede trio-cd zijn van recentere datum, november 2013. Gemaakt op 14 Rue Paul Fort in Parijs, meteen ook de titel van de cd. En ook hier bestaat het album uit '14 Rue Paul Fort, Paris' nrs. 1 – 7. Hier horen we naast Léandre pianist Benoit Delbecq en klarinettist Francois Houle. Evengoed volledig geïmproviseerd klinkt deze set minder experimenteel - Léandre zingt niet en het speelgoed ontbreekt eveneens - en meer ingetogen. De instrumentatie draagt hier ook aan bij. De combinatie bas, piano en klarinet leent zich uitstekend voor deze race naar het zachte. Wat overigens niet betekent dat het er soms niet onstuimig aan toe kan gaan. En ondanks dat het ook hier om volledig geïmproviseerde muziek gaat, horen we op dit album ook Léandre's affiniteit en ervaring met hedendaags gecomponeerde muziek terug. De muziek doet ons bij tijd en wijle zeker denken aan hedendaagse kamermuziek. Bijzonder is '14 Rue Paul Fort, Paris 6', waarin vanuit het niets een bezwerende folkachtige melodie opduikt. Het doorbreekt de sfeer van de tot dan toe abstracte muziek.

En dan is er die nieuwe cd van het tentet. Ook hier gaat het om de registratie van een concert, dit keer uit januari 2015. Het verscheen onder de titel 'Can You Hear Me?'. Dit album is tevens het debuut van Léandre als componiste, een nieuwe stap in haar carrière. Het lange titelstuk dat de gehele cd beslaat, begint aarzelend. Met omgevingsgeluid en de eerste aanzetten van de diverse instrumenten. Alsof iedereen in de groep zich voorstelt aan het publiek. Gaandeweg ontstaat er een vorm. Op sommige momenten afgewisseld met creatieve chaos, waarin we onder andere veldopnames van pratende mensen horen. Dit is het universum van Léandre, dat we reeds eerder hoorden, alleen nu gecomponeerd en voor tien musici, die regelmatig in groepen uiteen vallen en zo elkaar aanvullen of juist met elkaar contrasteren. Zo horen we in het tweede deel melodie en chaos tegelijkertijd, een enerverend moment in deze overvolle compositie.

En diende zich bij '14 Rue Paul Fort' reeds de vergelijking met hedendaagse gecomponeerde muziek aan, bij deze live-cd is dat helemaal het geval. En dan niet alleen vanwege het feit dat het hier ook echt om gecomponeerde muziek gaat, maar vooral vanwege de complexiteit en de wijze waarop Léandre de grote diversiteit aan klankkleuren met elkaar vermengt, waarbij zij een subtiele samenhang weet te bereiken tussen een soms bijna serene melodieuze structuur en meer atonale passages. Op 'Can You Hear Me?' toont Léandre zich dan ook schatplichtig aan de grote componisten wiens werk zij heeft uitgevoerd. Dit is een album dat zowel de liefhebbers van avant-garde jazz als die van meer experimentele, abstracte gecomponeerde muziek zal aanspreken.

Labels:

(Ben Taffijn, 25.8.16) - [print] - [naar boven]



Festival
Afrika in het regenseizoen

DraMali, Zitakula & Swingmaster Sem, Noorderzon, zaterdag 20 augustus 2016, Groningen

Deejay Swingmaster Sem laat soulmuziek op zijn publiek los die beurtelings heftig, experimenteel en lijdend van aard is. Terwijl een lid van de stage crew zijn podium periodiek zorgvuldig droog trekt, dansen de die-hard fans spattend in het hemelwater.

Heel grappig. In feite is Noorderzon ooit, eind jaren zestig, begonnen als een sculpturenstaalkaart. Later werd het een muziekfestival, nog weer wat later kwam daar locatietheater bij en tegenwoordig is het een theater- en performancespektakel, dat anderhalve week lang elke dag duizenden bezoekers naar het Groninger Noorderplantsoen lokt.

Maar de muziek is nooit weggegaan. Op vier podia presenteert zich dit jaar een vijftigtal vocalisten en bands in zeer uiteenlopende genres. Singer-songwriter, dance, folk, Ameri- en Africana, rock, soul, blues, punk, jazz en zo'n beetje alles wat je verder nog zou kunnen bedenken.

Deze zaterdag staat het sein op Afrika. Als het Amsterdamse gezelschap Zitakula om kwart voor elf 's avonds de eerste tonen inzet, vallen de eerste druppels. "Er komt een enorme bui aan," concludeert een meisje na een blik op de Buienradar en samen met haar vriendinnen rept ze zich naar een plekje onder een parasol of een boom. Een soort Afrobeat, maar dan wat slomer, is mijn eerste impressie, maar daar moet ik toch van terugkomen. De specifieke sound en de hypnotiserende riffjes van de blazers (twee tenorsaxen en trompet) verwijzen toch eerder naar het nachtclubgeluid van Addis Abeba anno 1970 dan naar Lagos anno 1980.

's Middags had DraMali, de trots van Groningen en Bamako, het spits afgebeten. De groep rond koraspeler, gitarist en zanger Dramane Diarra speelt een meer aardse, bijna rustieke vorm van Africana. Toeters heeft hij niet, maar wel een gitarist, Albert 'Le Grand Bébé' van Holthoorn, die zijn hand niet omdraait voor blazersaccenten. En verder speelt Bébé de typerende cirkelende gitaarfiguurtjes. Samen met de soms hobbelende Malinese ritmen levert dat een pittig soort dansmuziek op. Publieksparticipatie, vindt Dra, kan niet vroeg genoeg beginnen en zo trekt hij een enthousiast rondspringend gastje van een jaar of vijf het podium op, om samen met hem wat onbevangen ritmisch gebrul ten gehore te brengen.

'Blue Moon' zingt Hiske Oosterwijk bij wijze van toegift op een ritme waar reggae sporen in heeft getrokken. Dat mag dus niet baten: niks geen blauwe maan die nacht. Blauw van de kou kun je worden.

Labels: ,

(Eddy Determeyer, 24.8.16) - [print] - [naar boven]



Cd's
Simon Toldam Trio - 'Kig Op 14' (ILK, 2014)

Opname: 27-28 mei 2014
Simon Toldam Trio - 'Kig Op 15' (ILK, 2015)
Opname: 27-28 mei 2014

Op 27 en 28 mei 2014 maakt pianist Simon Toldam met zijn trio opnames in Kopenhagens The Village. Het eerste album met een deel van deze opnames verschijnt in datzelfde jaar onder de naam 'Kig Op 14'. Het tweede deel, 'Kig Op 15', een jaar later. 'Kig op' is Deens, voor het geval u dat nog niet wist - Toldam komt er vandaan - en betekent zoveel als 'Kijk op!'

Toldam, bassist Nils Davidsen en drummer Knut Finsrud zoeken en vinden met hun muziek de balans tussen enerzijds redelijk melodieuze jazz en anderzijds meer avant-gardistische vrije improvisatie. Voor beide geldt echter dat het gebracht wordt met veel passie en zeggingskracht. Toldam is daarbij het type pianist dat zeer weloverwogen en precies zijn spel vormgeeft en er uitstekend in slaagt om met weinig noten de sfeer te bepalen. Luister naar 'Op, Ned, Sol, Mane' op nr. 14 en u weet precies wat we bedoelen. In dit verband mag ook 'Ellington', dat is terug te vinden op nr. 15, niet onvermeld blijven. Het slepende brushesspel van Finsrud, de ondersteunende grepen van Davidsen die je mee doet deinen en het lyrische, maar tegelijkertijd ingetogen spel van Toldam, iedere noot afwegend. Samen is het bijna te veel, te mooi.

En over Finsrud gesproken. Een 'gewoon' ritme drummen kan hij prima, maar zijn passie ligt toch duidelijk bij het wat meer experimentele werk. Wat hij allemaal precies doet in het op nr. 14 terechtgekomen 'Propel – Bladhelikopter' (leuke taal, dat Deens) blijft onduidelijk, maar het maakt wel herrie, lekkere ongestructureerde herrie. Davidsen plukt intussen vrolijk mee. En het onweer dat Toldam aansluitend uit zijn piano tovert, behoort tot de hoogtepunten van deze sessie. 'Propel 15', zo te zien van diezelfde bladhelikopter en te beluisteren op nr. 15, heeft eenzelfde verkennende, experimentele structuur. We horen Toldam hier op overtuigende wijze Finruds speelse slagwerk kopiëren.

In de meer traditionelere stukken - en daar is het merendeel van de stukken onder te scharen - blijkt dit trio een geoliede machine. Toldam, Davidsen en Finsrud zijn uitstekend op elkaar ingespeeld en leveren een doordacht triogeluid. Het komt de zeggingskracht van de nummers, overigens allemaal van de hand van Toldam, beslist ten goede. Veel van de nummers hebben daarbij een opvallend fris, enerverend en speels karakter. Opener 'Hop' op nr. 15 nodigt bijkans uit tot het maken van een dansje. Zwierig bewegen onze drie musici zich door het muzikale materiaal. Voor jazzbegrippen zijn de nummers dan ook tamelijk kort. Op beide albums samen komen maar drie nummers boven de vijf minuten uit. Ook 'So, Et Menneske Kigger Op' (wat zou dat nu weer betekenen?) past met zijn strakke cadans in het rijtje enerverend en dansbaar. En wat te zeggen van het daaropvolgende zeer korte 'Dryp Fra Rummet', met dat aangename minimalistische riedeltje.

Klik hier om een viertal tracks te beluisteren van deze twee albums: 'Luftkalligrafi' en 'Roegsignal' van nr. 14 en 'Propel' en 'Trætop' van nr. 15.

Labels:

(Ben Taffijn, 22.8.16) - [print] - [naar boven]



Festival
Jazz Middelheim 2016 Part 2


De aanwezigheid van Sax Man David Murray kon niet verhinderen dat het tribute-project van zoon Denardo Coleman voor zijn vader Ornette op dag 2 van Jazz Middelheim behoorlijk tegenviel. "Met een band bestaande uit drums, twee bassisten, gitaar en maar liefst vier blazers zou het moeten lukken, maar niets is minder waar. Wat vaak gebeurt met dit soort bands is dat we op zijn best een zwak uittreksel van het origineel te horen krijgen. Dat is ook hier helaas het geval." Maar er viel gelukkig ook weer veel te genieten op deze zaterdag.

Ben Taffijn bezocht het festival. In Park Den Brandt zag hij op de tweede dag concerten van Avishai Cohen's Big Vicious, ICP Orchestra, Ornette Coleman Tribute 'Denardo Vibe', Patti Smith en verschillende formaties rond Eric Thielemans.

Klik hier om zijn festivalverslag te lezen.

Cees van de Ven maakte een fotografisch verslag van de tweede dag van Jazz Middelheim 2016, zaterdag 13 augustus. Klik hier om zijn foto's te bekijken.

Labels: ,

(Maarten van de Ven, 22.8.16) - [print] - [naar boven]



Cd
Per Mathisen – 'Sounds Of 3' (Losen, 2016)

Opname: oktober 2015

Je zou voor de aardigheid het nummer 'Skumringstimen' eens op een bijeenkomst van de Jaco Pastorius Appreciation Society moeten draaien. Zie ze naar elkaar kijken, de onthutste exegeten: maar dit nummer van Jaco kennen we niet! Waar heb je dit vandaan?! Inderdaad, elke moment verwacht je dat Wayne Shorter en Joe Zawinul komen binnenvallen met 'A Remark You Made' of 'Birdland'.

Het zijn twee Noren en een Cubaan die hier in de kist met verkleedspullen zijn gedoken. Per Mathisen (basgitaar en staande bas), Frodo Alnaes (gitaar) en Giraldo Piloto (slagwerk) produceren hechte improvisatiemuziek – al lijkt dat wellicht een contradictie in termen. Maar de kwaliteit van het samenspel verraadt langdurige samenwerking. En elk instrument kan in principe op elk moment elke kant op – waarbij het met argusogen en -oren door de overige twee in de gaten wordt gehouden. De instrumenten zijn ook volstrekt gelijkwaardig.

Zoals gezegd, Mathisen zal thuis wel een speciaal plankje hebben voor zijn Jaco's. De frasering, de wijze waarop hij zijn noten kneedt en knijpt, het resulterende zangerige geluid – dat alles verwijst naar de tovenaar uit Norristown. Mathisen beschikt ook nog eens over een gruwelijke techniek, zodat hij elk loopje zo snel kan spelen of vervormen als de wetten van de gangbare fysica dat toestaan. Bijna verdenk je hem ervan dat hij eropuit is de burgerij eens flink te epateren.

In een enkel nummer ('Maestro H. Sunde') wordt een ECM-waardige transparantie en coloriet bereikt, zonder in weekheid uit te vloeien. Zo klinken fjorden nu eenmaal, kennelijk. 'Travelin’ Man', waarmee het album afsluit, heeft nog het meest een duidelijke (pop)structuur. De leider gebruikt hier een soort vocoder, wat eraan bijdraagt dat het liedje blijft doorzeuren wanneer de plaat al lang en breed weer in zijn doosje zit.

Labels:

(Eddy Determeyer, 21.8.16) - [print] - [naar boven]



Festival
Jazz Middelheim 2016 Part 1


"De 35ste editie van Jazz Middelheim ligt inmiddels achter ons en kan in meerdere opzichten succesvol worden genoemd. Allereerst commercieel. Nooit eerder kwamen er zo veel mensen, 21.000, in de vier dagen dat het festival duurt en drie avonden waren volledig uitverkocht. Maar ook artistiek viel er veel te beleven, al was lang niet alles van de hoogste kwaliteit en vielen een aantal als top-acts aangekondigde optredens zwaar tegen."

Ben Taffijn bezocht het festival. In Park Den Brandt zag hij op de eerste dag concerten van Pascal Schumacher & Friends, Hoera, Marcin Wasilewski Trio, Avishai Cohen Quartet, Book Of Air en Ludovico Einaudi.

Klik hier om zijn festivalverslag te lezen.

Cees van de Ven maakte een fotografisch verslag van de eerste dag van Jazz Middelheim 2016, vrijdag 12 augustus. Klik hier om zijn foto's te bekijken.

Labels: ,

(Maarten van de Ven, 19.8.16) - [print] - [naar boven]



In memoriam
Bobby Hutcherson


In zijn woonplaats Montara, Californië overleed maandag 15 augustus 2016 vibrafonist Bobby Hutcherson. Hij leed al geruime tijd aan longemfyseem en werd 75 jaar.

Robert Hutcherson werd 27 januari 1941 in Los Angeles geboren. Zijn vader (aannemer) en moeder (kapster) waren niet uitzonderlijk muzikaal, maar zijn oudere zuster Peggy zong (als 'Renee Robin') bij het Gerald Wilson Orchestra en werd later Raelette. Ze was ook het vriendinnetje van rietblazer Eric Dolphy. Zijn broer Teddy had op dezelfde middelbare school gezeten als tenorist Dexter Gordon. Gordon en Dolphy behoorden tot de eerste jazzmuzikanten met wie Bobby zou werken.

Als kind had hij korte tijd pianoles gehad, maar pas toen hij op zijn vijftiende een opname van vibrafonist Milt Jackson hoorde sloeg de vlam in de pan. Van Dave Pike kreeg hij les en al snel zat hij in het combo van bassist Herbie Lewis, een schoolkameraadje. Zijn eerste professionele ervaring deed hij op met de saxofonisten Curtis Amy, Charles Lloyd en Billy Mitchell, met wie hij in 1961 in New York verzeild raakte. Daar kreeg Hutcherson aansluiting bij de toenmalige avant-garde ('New Thing'), met name Archie Shepp, Tony Williams, McCoy Tyner en Grachan Moncur III.

Op zijn eerste opnamen als sideman speelde de vibrafonist nog percussief, waarmee hij structuur gaf aan de vrijere opvattingen van Shepp cum suis. Zijn instrument kon ook als een marimba klinken; die klankopvatting heeft hij altijd behouden. Met Williams produceerde hij een soort contemporaine kamerjazz. Op latere opnamen en concerten keerde Hutcherson terug naar de mainstream bop en zijn eerste inspiratie Milt Jackson. "Ik heb nooit geprobeerd om de stijl van Milt Jackson te kopiëren, maar hij heeft me sterk beïnvloed. Het is zijn geest, zijn gevoel."

Nadat hij in 1967 in Central Park was aangehouden met marihuana in zijn bezit keerde Bobby Hutcherson terug naar de westkust, waar hij met tenorsaxofonist Harold Land ging werken. Hun opname 'Ummh' werd in 1970 een popjazzhit.

Voor Blue Note nam hij een groot aantal albums op; later ging Hutcherson voor onder meer Columbia, Landmark en Timeless werken. Hij was ook te zien en te horen in de cultfilm 'Round Midnight' van Bertrand Tavernier.

Bobby Hutcherson was een belangrijke trait d'union tussen Jackson en de jongere garde vibrafonisten, van wie Joe Locke, Warren Wolf en Stefon Harris genoemd kunnen worden.

Foto's: Cees van de Ven

Labels:

(Eddy Determeyer, 17.8.16) - [print] - [naar boven]



Cd
Made To Break - 'Before The Code' (Trost, 2015)

Opname: 11 november 2014

Eind 2014 verraste Made To Break met een overweldigend concert in Antwerpen, in het kader van de Oorstof-serie. Een jaar later ligt er een bij Trost Records uitgebracht album, dat hier iets te lang op de stapel is blijven liggen. Maar niet getreurd, hij is niet aan de aandacht ontsnapt. We waren enthousiast over het concert en zijn dat eveneens over het album. Want ook hier balanceert Made To Break weer op de grens tussen jazz en rock, platgetreden paden mijdend en het avontuur zoekend.

Slechts drie nummers telt het album, alle opgedragen aan filmregisseurs. Het eerste, opgedragen aan Agnes Varda, is getiteld 'Dial The Number'. Het meest opvallende hier is de bijdrage van de Oostenrijkse elektronica-wizard Christof Kurzmann. Reeds aan het begin werkt zijn noise aangenaam verstorend op Ken Vandermarks ruige, uit de band springende tenorsaxsolo. Niet dat Vandermark zich ook maar enigszins laat afleiden. En dan is daar het ritme, een van Made To Break's handelsmerken, van de tandem Tim Daisy (drums) – Jasper Stadhouders (bas). Stadhouders vervangt Devin Hoff en liet reeds in Antwerpen horen zich prima thuis te voelen binnen dit kwartet. Vandermark blaast intussen vrolijk verder, nu alleen wat ritmischer. Maar dan zet Kurzmann zijn schuifjes open en tovert een volledig nieuwe wereld tevoorschijn. Het zoemt, kraakt en stoort alsof we niet meer geheel op de goede golflengte zitten. Als Daisy zich er even later bijvoegt is het feest helemaal compleet. En dan is het ineens nagenoeg stil. We horen slechts wat elektronisch gesputter en Stadhouders die aan een paar snaren plukt. Soms zwelt het gesputter wat aan, lijkt zich zelfs tot een ritme te ontwikkelen, maar iedere keer dooft het weer uit zoals het kwam. En dan is daar ineens Vandermark weer, die zijn sax voor een klarinet heeft ingewisseld, met wederom een springende, alle kanten uitwaaierende solo.

'Off – Picture No. 119' is voor regisseur Joshua Oppenheimer. Het begint - zeker voor deze band - opvallend rustig en harmonieus met een solo van Vandermark. Tot ook hier de ritmesectie aantreedt. Het werkt aanstekelijk op Vandermark en zijn partij krijgt steeds ruigere trekjes. En dan mag Kurzmann weer. Wat een fantasie heeft dit heerschap. Als Vandermark er zich dan ook nog eens mee bemoeit, klinkt het viertal als het verkeer op een drukke kruising waar de stoplichten zijn uitgevallen en iedereen zich al claxonnerend een weg baant. En wat een energie spat eraf van het duet Daisy–Stadhouders even verderop. De vonken vliegen in het rond.

En dan klink 'Window Breaking Hammer', opgedragen aan Rainer Werner Fassbinder. Meest bijzonder in dit nummer zijn Daisy's slagwerk, speels en creatief, en Vandermarks klarinetspel. Ritmisch en perfect in harmonie met Daisy. Tussendoor horen we Stadhouders' groove. Bijzonder is ook de sfeervolle scène waarin Daisy en Stadhouders elkaar aftasten. En als Vandermark, nu op tenorsax, en Kurzmann zich erbij voegen, krijgt het stuk de blues. Een schrijnende blues, met name door het jankende geluid dat Kurzmann aan zijn apparaatjes ontlokt, alsof we in het spookhuis zijn beland. En dan lijkt het klaar. Maar schijn bedriegt, het is weer zo'n onbestemd intermezzo à la Kurzmann. Een intermezzo, want ook nu herpakt het viertal, met een enkele korte onderbreking, het dwingende ritme om zich hiermee naar het einde te bewegen.

Klik hier om het album te beluisteren.

Labels:

(Ben Taffijn, 16.8.16) - [print] - [naar boven]



Scene report
Jazz Middelheim opent intimistisch en sfeervol


Het verschil had niet groter kunnen zijn; waar vorig jaar de openingsdag van Jazz Middelheim werd geplaagd door enorme onweersbuien, daar was het dit jaar in Antwerpen een heerlijke dagje met een aangename temperatuur. De veranderde inrichting van het festivalterrein mag alvast gerust geslaagd worden genoemd, met name de verplaatsing van de kleinere Club Stage weg van de ingang naar de zijkant van het hoofdpodium. Deze ingreep zorgde voor een veel rustiger verloop, waardoor de toehoorders beter en relatief ongestoord konden genieten van de programmering aldaar. Die werd deze dag ingevuld door Granvat, het creatief muziekplatform van de broers Stijn en Bert Cools. Hun muzikale uitingen gaan van uitbundige elektronica (de opzwepende beats en impro van EOP/AAN) tot minimalistische en akoestische soundscapes, zoals te horen viel tijdens het sfeervolle, bedwelmende slotoptreden van de achttien (!) muzikanten van Book Of Air Vvolk.

De 35e editie van Jazz Middelheim startte vrijdag mooi met de verfijnde klanken van de vibes. Pascal Schumacher was wegens verkeersdrukte nog maar net aangekomen op het festivalterrein of hij kon al aantreden met zijn Friends, waarmee hij een afwisselende set ten beste gaf, met hoofdrollen voor de onnavolgbare fluitist Magic Malik en pianist Franz von Chossy. Daarna was het de beurt aan de vingervlugge Poolse pianist Marcin Wasilewski met zijn trio, gevolgd door het eerste optreden van artist in residence Avishai Cohen, de Israëlische trompettist die eerder op de dag al werd geïnterviewd door Ashley Kahn. Deze Amerikaanse muziekhistoricus/journalist/producer opent iedere dag in de Club Stage met een interview met een festivalartiest, een aanrader. Ludovico Einaudi sloot de eerste festivaldag in stijl af met een contemplatieve en intimistische set neo-minimal music. Niet vreemd dat de man veel wordt gevraagd voor filmmuziek, want zijn muziek heeft een sterk beeldend karakter.

Enig klein minpuntje dit jaar is wellicht het lage podium. Hoewel het enerzijds zorgt voor een meer intieme, club-achtige setting, gaat het anderzijds ten koste van het zicht voor de bezoekers op achterste rijen en buiten de tent. Hoewel dat deels gecompenseerd wordt door de uitstekende beeldregie op de twee grote schermen aan weerszijden van het podium.

Klara is er tijdens Jazz Middelheim elke dag live. Je kunt het festival hier volgen in beeld en geluid. Tevens vind je er filmpjes met live-fragmenten en backstage-interviews met de optredende muzikanten door Lies Steppe, Bart Vanhoudt, Karel Van Keymeulen en... the one and only Guy Peters!

Labels: , ,

(Maarten van de Ven, 13.8.16) - [print] - [naar boven]



Cd's
Nico Chientaroli - 'Cada Fuego Es El Primero' (Creative Sources, 2016)

Opname: 23 februari 2015
New Rumours And Other Noises - 'The Moonlight Nightcall' (Casco, 2016)
Opname: 20 januari 2015

Pianist Nico Chientaroli is een gepassioneerd mens, tenminste als we zijn persoonlijkheid mogen aflezen aan de muziek die hij maakt. Een gevaarlijke aanname, zeker waar, maar laten we het erop wagen. Want 'Cada Fuego Es El Primero' is een wonderlijk album met een temperamentvolle, zuidelijke inslag. Een zeer creatief album ook, waarin Chientaroli zijn instrument lang niet altijd op de traditionele wijze inzet. En doet hij dit wel dan ontstaat er menig magisch moment. In 'Fuego Hypnoticó' middels een gestaag regenbuitje op het eind en in 'Orígenes' door een fascinerende afwisseling tussen gespeelde noten en stiltes, waardoor Chientaroli's klanken zich in het hoofd nestelen.

En hoe dwars en atonaal hij in zijn volledig geïmproviseerde stukken ook kan klinken, de weemoedige melodie is nooit ver weg. Beluister 'Fuego Nativo' en u weet wat we bedoelen. Weemoedig mag hier zelfs wel vervangen worden door nostalgisch. Alles ten gevolge van de mate waarin de klassieke pianoliteratuur hierin mee resoneert. In 'Historías De Otras Dimensiones' laat Chientaroli de witte en zwarte toetsen nagenoeg onberoerd en benut hij de binnenzijde van zijn instrument. Inderdaad, die andere dimensie. Het is een wonderlijk universum waar deze heer ons in rondleidt. Of we op de één of andere vreemde machine zijn gestuit.

'Chientaroli maakt ook deel uit van het trio New Rumours And Other Noises, met saxofoniste Ada Rave en bassist Raoul van de Weide. Als trio zo'n naam kiezen schept verwachtingen en als het album als titel dan ook nog eens 'The Moonlight Nightcall' meekrijgt, zijn de verwachtingen helemaal hooggespannen. En ja 'Influences' start rumoerig. Enkele ongerichte basaanslagen en lange uithalen op de tenorsax worden afgewisseld met ploppende geluiden, terwijl we duidelijk horen hoe onze pianist in de binnenzijde van zijn instrument zit te wroeten. En gaat het er aanvankelijk nog redelijk gemoedelijk aan toe, na verloop van tijd kruipt er een heftig element in de muziek. Ferme pianoslagen en dito basgepluk zetten Rave aan tot al even uitzinnige blaasbewegingen. Totdat dit alles samenvalt in wat zo maar kan voldoen aan de beschrijving 'Other Noises', wel zo aardig.

Door het gebruik van de stem maakt het trio het in 'Lonely Beings' nog een fractie interessanter. De performance doet hiermee zijn intrede en zet daarmee het fenomeen jazztrio in een andere licht. En wat jammert hier de tenorsax van Rave heerlijk ongegeneerd! Ook 'Walking Shadows' zit vol rumoer. Zo klinken Rave's capriolen aan het eind nog het meest als een stel hevig claxonnerende automobilisten bij het winnen van de Wereldcup. 'The Silent Bridge' klinkt verstild en Rave's gruizige spel vermengt zich hier mooi met Van der Weide's strijkbewegingen en Chientaroli's piano, die hier meer wegheeft van een klokkenspel.

Na een muzikaal sneeuwballengevecht in 'No Room', duister ingetogen tonen in 'With A Touch Of Fear' en een ingewikkeld staaltje stemkunst in 'Croppy Boy' sluit het trio af met het titelstuk 'The Moonlight Nightcall'. Vreemde klanken worden ons deel. Het is de roep van de maan die hier verklankt wordt, zoveel is wel duidelijk. De heksen hebben zich verzameld op de open plek in het bos, het ritueel kan beginnen, waartoe Chientaroli en Van der Weide een soort van tribale dans inzetten, waar Rave onbedaarlijk op kan swingen.

Klik hier voor audiofragmenten van het album van New Rumours And Other Noises.

Labels:

(Ben Taffijn, 12.8.16) - [print] - [naar boven]



Jazzradio
Jazz Rules #92


In deze laatste uitzending voor de zomerstop presenteert Dirk Roels vanaf het Gent Jazz Festival op de Bijlokesite interviews met onder andere De Beren Gieren en Bram De Looze. De jonge pianist De Looze won de SABAM Jazz Award voor Jong Talent.

Verder is er nieuwe muziek van onder meer Steven Delannoye & Nicola Andrioli, Fabrizio Graceffa, Michiel Stekelenburg 5, Lorenzo Di Maio, LABtrio en Flat Earth Society, wiens voorman Peter Vermeersch (klarinettist, componist en orkestleider) de SABAM Jazz Award voor Gevestigde Waarde in de wacht sleepte.

In de serie #25Miles over trompetlegende Miles Davis vertelt jazzprofessor Frederik Goossens deze keer over het album 'In A Silent Way', dat verscheen in 1969.

Klik hier om Jazz Rules #92 te beluisteren.

Labels: ,

(Maarten van de Ven, 12.8.16) - [print] - [naar boven]



Cd
Florian Wittenburg – 'Eagle Prayer' (Nurnichtnur, 2016)


Van Florian Wittenburgs eerdere werk weten we dat hij als een architect, als een beeldend kunstenaar te werk gaat. Als een minimalist, preciezer gezegd. Dat kenmerkt ook zijn meest recente product, 'Eagle Prayer'. De met veel galm verlengde pianonoten, de echo's en de stiltes zijn evenwaardige bouwstenen.

Wittenburgs composities zijn het resultaat van procesmatige technieken en hebben een ascetisch karakter. 'One White Tree' zou geen gek figuur slaan in een Augustijner klooster. De galm van de gangen wedijvert met de reflecties in de refter. Op de pedalen heeft de componist een grote kloostermop gelegd. Erik Satie zou hier met een gerust hart zijn 'Messe Des Pauvres' celebreren.

Langzaam verschuiven de kleuren, als van een ouderwets lichtorgel – of van een nieuwerwetse batterij led-tuinverlichting. Wittenburgs compositiemethoden zijn niet bepaald orthodox. Voor 'Willow Tree?' fotografeerde hij een wilg in de tuin van zijn ouderlijk huis. De resulterende plaatjes zette hij met behulp van het Metasynth-programma om in geluidsbronnen, die op hun beurt aangestreken wijnglazen aanstuurden. Elders worden melodische flarden gepermuteerd, waarbij telkens een noot van de ene maat naar de vorige overwipt. Ga lekker mediteren, zou ik zeggen.

Klik hier om dit album te beluisteren.

Labels: ,

(Eddy Determeyer, 11.8.16) - [print] - [naar boven]



Cd
Christian Weidner - 'Every Hour Of The Light And Dark' (Pirouet, 2016)

Opname: mei 2015

Altsaxofonist Christian Weidner is niet alleen musicus. Hij wil ons luisteraars ook graag kennis laten maken met zijn gedachtenwereld. De titels van de stukken op zijn vierde cd als bandleider, 'Every Hour Of The Light And Dark', zijn dan ook allerminst toevallig tot stand gekomen. Dat geldt overigens ook voor de titel van het album zelf. Het is een zin uit het gedicht 'Poem Of Perfect Miracles' van Walt Whitman. Weidner zelf zegt over de betekenis van dit album: "I conceive the composition 'Every Hour Of The Light And Dark' as a message of consolation and resolution that rings out from the musical world of the original sketch. It unites the light and the dark. That's also why it's the album title. It reminds me of the timeless truth that everything is a miracle, every stone, every breath, everything strange, everything familiar." Nou, dat mag wel een statement genoemd worden.

Weidner heeft overigens in ieder geval op één terrein de wind mee. Zijn medeleden in dit kwartet kent hij van haver tot gort. Met bassist Henning Sieverts en slagwerker Samuel Rohrer trekt hij reeds jaren op en ook pianist Achim Kaufmann is intussen geen onbekende meer voor hem.

Eerder genoemd statement moet dan ook te horen zijn en dan natuurlijk met name in het titelstuk. Weidner en Kaufmann bouwen in eerste instantie het stuk op. Rustig, ingetogen, met gaandeweg wat accenten van Sieverts en Rohrer. En ja, het nodigt uit tot contemplatie. Vooral het spel van Kaufmann. Ragfijn, tot op de korrel afgewogen. En dan die hoge, ietwat schelle en snijdende toon van Weidner. Dat dit album meerdere ingetogen stukken bevat, zal dan ook niet verbazen.

'Weightless' begint dan ook met bijna dreigend pianospel. Zware aanslagen in het laag en een voorzichtige melodie in het hoog. Als de altsaxofonist bijvalt, is dat met breekbaar spel. Ook 'In Memoriam', waarmee Weidner niet iemand in het bijzonder gedenkt, maar eerder het onderwerp herinnering in zijn algemeenheid als thema neemt, past in dit rijtje. Ook hier weten Weidner en zijn kompanen de emoties perfect te verklanken. Het album bevat gelukkig ook een paar stevige stukken. 'Fuzzy Membership' is gebouwd op een onnadrukkelijk ritmisch patroon van met name Sieverts en Rohrer, maar Kaufmanns stuwende akkoorden vallen hier eveneens op. En 'Fairy Tale Friends' kent een heerlijk losse stuctuur. Weidner draagt dit stuk op aan zijn medemusici. Daarbij past een vrolijk, dansbaar ritme en het nodige muzikale stuntwerk.

Klik hier om samples van dit album te beluisteren.

Foto: Konstantin Kern

Labels:

(Ben Taffijn, 10.8.16) - [print] - [naar boven]



Festival
Gent Jazz 2016 Dag 3


"De derde dag van Gent Jazz 2016 is ook de meest eclectische: het hoofdpodium biedt vandaag flarden wereldmuziek, prog rock, drone, chanson, avant garde punk, ambient en hedendaags klasssiek. En dat onder een stralende zon. Meer heeft een mens niet nodig."

Op zaterdag 9 juli bezocht Maarten Van Meer het Gent Jazz Festival. Op de Bijlokesite zag hij de concerten van Dave Harrington Group, John Cale en Max Richter.

Klik hier om zijn festivalverslag te lezen.

Klik hier voor foto's van dag 3 van Gent Jazz door Cees van de Ven.

Labels: ,

(Maarten van de Ven, 9.8.16) - [print] - [naar boven]



Cd's
Meinrad Kneer Quintet - 'Oneirology' (Jazz Haus Musik, 2015)

Opname: 20-21 oktober 2014
Meinrad Kneer's Phosphoros Ensemble - 'Plays Christian Morgenstern' (Unit, 2015)
Opname: 10 mei & 5 september 2014

Twee recente cd's van bassist Meinrad Kneer bewijzen 's mans talent en veelzijdigheid.

Allereerst is daar de cd met zijn kwintet, 'Oneirology'. Heerlijk swingende jazz met een rafelrandje. In 'Tautology' is het meteen raak en produceert het kwintet een stomende groove, met vette solo's van altsaxofonist Peter van Huffel en trombonist Gerhard Gschlössl. Kneer horen we intussen op de achtergrond samen met slagwerker Andreas Pichler het strakke ritme neerzetten. In 'Himmel & Hölle' zijn het trompettist Sebastian Piskorz en trombonist Gschlössl die op creatieve wijze, elkaar afwisselend, de toon zetten. 'Open Book' begint met een solo van Kneer. Een bijna weemoedige melodie ontvouwt zich. Pichler en iets later de blazers bouwen deze boeiende, eerste verkenning verder uit tot een krachtige ballade. Kneer blijft korte solo's pakken waarin zijn wiegende ritme naar de voorgrond dringt. Ook 'Cherry' is een wonder der melancholie. Viert in het duet tussen Van Huffel en Kneer de melodie hoogtij, in het duet Piskorz–Kneer, waarin de laatste de strijkstok hanteert, zetten de twee andere middelen in om het gewenste resultaat te bereiken. Hier knarst en kraakt het naar hartenlust.

In 'Hau Den Lukas', dat zijn kracht dankt aan de staccato geblazen melodie door de complete blazerssectie, horen we eveneens Pichler solo. Met een perfecte groove die automatisch leidt tot meedeinen. In afsluiter 'Aus Dem Wundersamen Leben Der Salatgurke' (wat een titel!) horen we Kneer andermaal in een solo. Hier klinkt Kneer echter experimenteler en weet hij een zekere spanning te creëren, die bij de rest van de blazers getransformeerd wordt tot een aangename groove.

Op het album waarin het werk van de Duitse dichter Christian Morgenstern centraal staat, bewandelt Kneer een totaal ander pad. Het inspireerde Kneer tot het opzetten van het Phosphoros Ensemble. Kneer kiest er hier niet voor om de gedichten louter te verklanken, maar baseert zich nadrukkelijk ook op de teksten. Het Phosphoros Ensemble bestaat dan ook uit twee vocalisten, naast de verder ongewone bezetting van bas, (bas)klarinet en harp. De muziek klinkt ingetogen en past qua sfeer uitstekend bij de gedichten en ondersteunt deze met een scala aan vreemde klanken en experimentele geluiden. Vooral (bas)klarinettist Frank Gratkowski stuwt het geheel tot grote hoogte.

De twee vocalisten, zangeres Ahmut Kühne en spreekstem Uli Plessmann, buigen zich over de gedichten van de tussen 1871 en 1914 levende Morgenstern. Vaak trekken ze samen op. In 'Die Unmögliche Tatsache' wisselen de instrumentalisten en Kühne, hier in de rol van stemkunstenares, elkaar af in creatieve klankerupties, terwijl Plessmann de tekst reciteert. De ongerichte, atonale klankwereld wordt hier afgewisseld met sterk harmonische, welluidende passages. In 'Nach Norden / West-Östlich' horen we Kneer dan ook in zo'n ritmische solo. Het swingt hier zowaar. In het daaropvolgende 'Das Grosse Lalula' overheerst dan weer het experiment en de atonaliteit. En zo beweegt deze cd zich op heel nadrukkelijke wijze continu tussen twee polen. Vol verrassingen.

Probleem is alleen wel dat een bovengemiddelde kennis van de Duitse taal noodzakelijk is om Morgensterns gedichten goed te kunnen begrijpen. Hier wreekt zich dan ook dat de teksten niet zijn afgedrukt. Een onvergeeflijke omissie bij een album waarop de gesproken taal zo'n belangrijke rol speelt. Jammer, want zowel het Phosphoros Ensemble als Christian Morgenstern verdienen onze volle aandacht.

Labels:

(Ben Taffijn, 6.8.16) - [print] - [naar boven]



Concert
Vermetele vocale vluchten

Linda's Jazz, donderdag 21 juli 2016, Jazzcafé New Orleans, Groningen

Hoe zou het komen dat muzikanten vaak tegen de helft van hun optreden pieken? Terwijl dan juist de vermoeidheid toeslaat, zou je zeggen. Raadselachtig, hoor. Enfin, we konden het deze donderdag weer ervaren met het trio Linda's Jazz. Het snarenduo Winfred Buma (gitaar) - Bert van Erk (contrabas) gaf van meet af aan reeds blijk van een meesterlijke muzikale match, het product van jarenlange samenwerking. Hun DNA-profielen leken allengs gelijkvormiger te worden, zodat je ze tijdens de tweede set eigenlijk al niet meer uit elkaar kon houden. Daar ('Look For A Silver Lining') bereikte het duo een soort Hot Club de France-achtige hechtheid.

Ideaal kortom voor een jazzzangeres. En een jazzzangeres is Linda Molenkamp. Ze zal een liedje niet gauw 'recht' zingen. Eerder zal ze songstructuren gebruiken voor vermetele vluchten. Het zou mij niet verbazen indien ze inderdaad een reïncarnatie van Hanna Reitsch zou blijken te zijn. Ook haar timing verraadt een eigenwijze geest. De liedjes weet ze te vullen met de ervaring van een vrouw die al het nodige heeft meegemaakt. Dat lijkt me ook haar kracht: de songs waar Molenkamp inkruipt worden op die manier evenzovele kleine drama's. En let op: als ze verder werkt aan haar laag kunnen we nog veel moois meemaken. We houden u op de hoogte.

Klik hier voor foto's van dit concert door Willem Schwertmann.

En kijk hier naar een video van 'Look For The Silver Lining', zoals Linda's Jazz dat vertolkte in Jazzcafé New Orleans.

Labels:

(Eddy Determeyer, 5.8.16) - [print] - [naar boven]



Nieuws
Fonds Podiumkunsten snoeit in jazzsubsidies


Vanaf 2017 verstrekt het Fonds Podiumkunsten aan 84 instellingen een meerjarige activiteitensubsidie, die loopt tot en met 2020. Van de 212 aanvragers wordt daarmee 40 procent gehoneerd. Opvallend daarbij is dat jazz er zeer bekaaid vanaf komt. Het FPK in een toelichting op zijn adviezen: 'Slechts drie van de negen aanvragen van jazzensembles hebben een positieve beoordeling gekregen op het criterium ondernemerschap. De continuïteit van hun activiteiten staat onder druk en reflectie hierop is vaak niet aanwezig in de ingediende plannen. Daarnaast is de publieksbenadering van de afgewezen aanvragen vaak onder de maat.'

Stichting Doek, collectief van improviserende musici, verkeert in shock. De aanvraag voor een ton euro per jaar is niet gehonoreerd, terwijl de jazzorganisatie eerder nog een meerjarige subsidie kreeg van 130.200 euro. De stichting laat het slechte nieuws even bezinken, maar zal moeten nadenken over haar voortbestaan. Afgezien van de klap voor Doek, zegt medeoprichter en bassist Wilbert de Joode, zelf recentelijk nog winnaar van de prestigieuze Boy Edgarprijs, dat "het hart uit de jazz en de geïmproviseerde muziek is gerukt. Daar zou ik als commissie niet de verantwoordelijkheid voor willen nemen."

Op de positieve adviezen voor Brokken, de jazzstichting van gitariste Corrie van Binsbergen (151.500 euro), de Instant Composers Pool (164.200 euro) en het Artvark Saxophone Quartet (95.000 euro) na, zijn er in de jazz enkel verliezers te betreuren. Jazzmusici als Martin Fondse, Yuri Honing, Paul van Kemenade en het Jazz Orchestra Of The Concertgebouw staan met lege handen voor hun activiteiten. Net als Doek valt het Jazz Orchestra in de wat sneue categorie die wél waardering krijgt van het fonds, maar toch geen geld. Er was ruim vier ton aangevraagd. "We zijn blij dat het FPK onze verfrissende en levendige visie op bigbandmuziek onderkent en waardering heeft voor de innovatieve formats zoals Culture Clash", reageert artistiek leider Juan Martinez. "Helaas blijkt onze meer generieke en op de jazztraditie gerichte koers minder goed aan te sluiten bij de beleidslijnen van het fonds. Hiermee dreigt Nederland straks, ondanks een rijke jazztraditie, als een van de weinige Europese landen geen internationaal aansprekend jazzensemble te ondersteunen."

Foto's: Cees van de Ven

Labels:

(Maarten van de Ven, 3.8.16) - [print] - [naar boven]



Cd
Rich Halley 5 – 'The Outlier' (Pine Eagle, 2016)

Opname: 21-22 november 2015

Zijn toch al laag getimbreerde kwartet (trombone, tenorsax, contrabas en drums) heeft saxofonist Rich Halley thans uitgebreid met Vinnie Golia op baritonsaxofoon en basklarinet. Er wordt met andere woorden flink wat afgeknord op dit album. Helemaal, wanneer bassist Clyde Reed lage noten gaat strijken. Of wanneer drummer Carson Halley zich beperkt tot tom en bassdrum, zoals in 'Rising From The Plains' en 'The Nuthatches'. Vandaar wellicht, dat de leider hier ook wat meer aandacht aan de hogere registers van de tenor schenkt.

Een aantal nummers staan op naam van het collectief. Zijn, mag je aannemen, ter plekke geïmproviseerd. Hier worden structuren stapje voor stapje ontwikkeld, bewegen de muzikanten zich tastenderwijs door de noten, gelijk blinden die voor het eerst op de Walletjes zijn. Ook in de tweede helft van het door Rich Halley aangeleverde 'Du Fu’s Stew' zijn alle bakens weggehaald. Zo te horen is er sowieso weinig gerepeteerd voor deze sessie. Ik vraag me zelfs af of er iets op papier heeft gestaan. Met dit combo is dat allemaal niet zo noodzakelijk. Want wanneer alles van tevoren was uitgekiend hadden we niet zo'n schitterend ongeluk gehad in 'Reciprocity', met gierende banden en totale chaos en één achterlicht dat in shock knippert.

Klik hier om een track van dit album te horen: 'Recipe For Improvisors'.

Labels:

(Eddy Determeyer, 1.8.16) - [print] - [naar boven]



Vooruitblik
Jazz Middelheim 2016


Vrijdag 12 augustus begint het vierdaagse Jazz Middelheim weer in het Antwerpse Park Den Brandt. Ook dit jaar is de organisatie erin geslaagd om een grote keur aan artiesten naar deze bijzonder aantrekkelijke locatie te halen. Met tegenwoordig twee podia, een hoofdpodium en een klein podium, is er continu muziek te horen met ook dit jaar voor ieder wat wils. En er is genoeg te eten en te drinken, wat de mogelijkheid biedt om tijdens tegenvallende optredens zich even op een andere manier te verpozen.

Trompettist Avishai Cohen is dit jaar artist in residence. Hij verraste nog niet zo heel lang geleden met het bij ECM verschenen 'Into The Silence', in deze kolommen ook besproken. Op Jazz Middelheim komt hij allereerst op vrijdag met een kwartet, waarin we naast broer Yonathan op piano Barak Mori op bas en Nasheet Waits op drums horen. Op zaterdag is het tijd voor het project 'Big Vicious'. In Den Haag meldde hij de pers over dit project: "There is jazz in it, but it's not jazz. There is rock in it, but it's not rock. There is funk in it, but it's not funk." Met twee drummers - Aviv Cohen en Dan Mayo - en gitaristen Yonatan Albalak en Uzi Ramirez zijn de verwachtingen hooggespannen. Op zondag tenslotte treedt Cohen aan met studenten van het conservatorium van Antwerpen.

Ook dit jaar doen een aantal coryfeeën uit de jazz en aanverwante stromingen dit festival aan. Menigeen zal uitkijken naar pianist en componist Ludovico Einaudi, al heeft wat de man doet niet zo bijster veel met 'jazz' te maken. Hetzelfde geldt voor 'An Evening of Words and Music with Patti Smith'. Maar goed, daar is allemaal natuurlijk niets mis mee. Het woord jazz staat hierboven niet voor niets tussen aanhalingstekens. Jazz is een levende muzieksoort en heeft zich nog nooit iets aangetrokken van grenzen. Maar als we dan toch grenzen willen trekken: ook de meer traditionele jazz komt aan bod met optredens van het Power Trio (met saxofonist David Murray, pianiste Geri Allen en drumster Terri Lyne Carrington), het Marcin Wasilewski Trio en natuurlijk met de komst van Pharaoh Sanders. En hier met een andere bezetting dan tijdens North Sea Jazz. Nu met pianist Joachim Kühn en percussionist Zakir Hussain. Sanders speelde zelf in Rotterdam relatief weinig, het optreden werd gedragen door pianist William Henderson en percussionist Trilok Gurtu. Eens kijken of we hem tijdens Jazz Middelheim wat actiever kunnen krijgen. Pianist Craig Taborn mag inmiddels ook wel tot de coryfeeën worden gerekend. Hij zal het in zijn solo-optreden de luisteraars waarschijnlijk niet gemakkelijk gaan maken met zijn onnavolgbaar dwarse noten.

Bijna vanzelfsprekend komt ook dit jaar de Vlaamse jazz ook weer ruimschoots aan bod. Veelal op de kleine Club Stage, maar gelukkig ook regelmatig op het hoofdpodium. Een hoogtepunt zal ongetwijfeld het optreden van STUFF. worden, tenminste als hun flitsende optreden tijdens North Sea Jazz enige voorspellende waarde heeft. Verder is het kleine podium de gehele vrijdag het decor voor het Granvat-label van Bert en Stijn Cools (met het project Hoera kersverse winnaar van Jong Jazztalent Gent 2016), mag drummer Eric Thielemans in allerlei combinaties ditzelfde podium op zaterdag onveilig maken en is de Club Stage op maandag voor saxofonist Ben Sluijs. Bijzonder zou ook wel eens het optreden van Dré Pallemaerts' 'Seva' kunnen worden met naast de drummer zelf Bill Carrothers op piano, Robin Verheyen op de saxen, Nicolas Thys op de bas en Jozef Dumoulin, die met zijn knoppenkastjes het geheel weer extra zal ontregelen.

Ah, was het maar alvast 12 augustus!

Klik hier voor meer informatie over Jazz Middelheim.

Labels: , ,

(Ben Taffijn, 1.8.16) - [print] - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.