Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 


Jazz Art / Festival
Gent Jazz 2015 getekend door Pieter Fannes

"Van Morrison is een oude liefde: 'Astral Weeks' heb ik platgedraaid op een kwetsbare leeftijd, 'The Healing Game' en 'Moondance' zijn verbonden met cruciale momenten uit mijn leven. Maar Van heeft zo'n grillige live-reputatie dat ik er veiligheidshalve van uitging dat de herinnering beter zou zijn dan de realiteit. Niet dus. Wat een stem. Wat een beer van een mens. Met zijn linker neusgat blaast hij Lady Gaga en Tony Bennett van het podium, met een grom tussen zijn tanden doet hij de lucht kolken, een paar keer kreunen en de aarde beeft.

Toen ik deze tekening maakte, had ik Van al een keer of vier, vijf getekend - steeds vanuit dezelfde hoek, want ik mocht enkel schuin voor het podium zitten in de frontstage. Zijn gezicht begon me in de vingers te zitten. Dansen deed Van niet, maar hij had een manier van meebuigen met de muziek die ik echt nog wilde weergeven. Dus heb ik mijn meest versleten penseel genomen en zonder veel nadenken die beweging op het papier gesmeten. Dat is het leuke van dat live-tekenen: hoe ruiger je materiaal en hoe minder je nadenkt, hoe beter het resultaat vaak is."

Met schetsboek en penseel in de aanslag bekeek illustrator Pieter Fannes Gent Jazz 2015. Gezeten op een stoeltje voor het podium, omringd door zijn tekenmateriaal, probeert hij de muziek op papier te vatten. Hij is gefascineerd door muzikanten (hun expressie, hun bewegingen, hun concentratie), door de sfeer die een goed optreden uitstraalt, door de invloed van de muziek op zijn lijnen. Dat leidde andermaal tot een aantal prachtige jazztekeningen.

Klik hier om zijn volledige Gent Jazz-album te bekijken.

Labels: ,

(Maarten van de Ven, 30.7.15) - [print] - [naar boven]



Concert
Grandmasters in rhythm
Dave Holland, Chris Potter, Lionel Loueke & Eric Harland, woensdag 15 juli 2015, Bimhuis, Amsterdam

Direct in 'Blue Sufi' zet Chris Potter de toon. Trommelend op de kleppen van zijn tenorsax introduceert hij wat een overheersend kenmerk van dit concert zal worden: ritme. Het zijn de ritmes van de moeder van alle jazz en het vaderland van gitarist Lionel Loueke: Benin, West-Afrika. Maar het is niet alleen Loueke die met deze ritmes raad weet; Potter, bassist Dave Holland en drummer Eric Harland kunnen er ook prima mee overweg. Het is in 'Walkin' The Walk' dat Holland en Harland elkaar vinden in een zeer ritmisch duet waar het speelplezier van afspat en de chemie tussen deze twee rasartiesten een hoogtepunt bereikt.

De solo's van Potter, eerst op tenorsax en vervolgens op sopraansax, zijn lyrisch en zangerig en met grote souplesse rijgt hij zijn noten aan elkaar, waarbij de lome groove een perfecte onderlegger vormt. In 'Ariza Dance' komen de kwaliteiten van Loueke uitgebreid aan bod. Al slappend haalt hij de wonderlijkste klanken uit zijn gitaar, mede dankzij zijn uitgebreide set effectpedalen. De gitaar klinkt menigmaal meer als een keyboard en een orgel dan als een gitaar.

'Veil Of Tears' heeft een lager tempo, is meer een ballad, maar ook hier is het ritme onmiskenbaar. Het levert een mooie solo op van Holland, die als geen ander de poëzie in zijn basspel kan brengen. Met veel kleur en warmte vertelt hij zijn verhaal. Bijzonder is ook hoe, verderop in het nummer, de klanken van Potters sopraansax perfect samenvallen met de klanken van Loueke's gitaar. 'Summer 15', het nummer dat volgt, heeft dan weer dat typische Afrikaanse ritme. Soepel en behendig beweegt Potter zich er doorheen, ritmisch swingend, vol vuur en tegelijkertijd beheerst en weloverwogen.

In 'Sleepless Nights' is het Harland die zijn kunsten optimaal mag laten horen op zijn vergrote drumstel met twee bassdrums. Loueke helpt door de solo te voorzien van begeleidende grooves, alsof Harland zelf al niet genoeg ritme in zich heeft. Het uitverkochte Bimhuis geniet met volle teugen.

Klik hier voor foto's van het concert door Monique van der Lint.

Labels:

(Ben Taffijn, 29.7.15) - [print] - [naar boven]



Vooruitblik
Jazz Middelheim 2015

Van 13 tot en met 16 augustus is het Antwerpse Park Den Brandt de rustieke plek waar een van de meest sympathieke Europese jazzfestivals plaatsvindt. Het programma omvat een nagenoeg totaal serieuze jazzprogrammering, met uitzondering van de zaterdag. Voor het 'grote publiek' is daarvoor Dr. John gecontracteerd. Onder de noemer 'Spirit of Satch' brengt hij een eerbetoon aan Louis Armstrong. Robin McKelle & The Flytones openen deze festivaldag en laveren door de Amerikaanse traditie van jazz, soul, funk en rhythm & blues. Cécile McLorin Salavant is alomtegenwoordig tijdens deze editie van Jazz Middelheim. Behalve met haar eigen band zal ze ook als gastzangeres te zien en te horen zijn bij Dr. John. Artist in residence pianist Jason Moran doet daarna de 'Fats Waller Dance Party'. Dat wordt dus feest op de zaterdag.

Donderdag 13 augustus, de openingsdag van deze 34e editie van het festival, bestaat uit louter Belgische projecten. LABtrio stelt een project voor met twee muzikanten uit New York, pianist Eric Legnini brengt met 'What'd I Say' een ode aan Ray Charles en het Brussels Jazz Orchestra werkt voor het eerst samen met componist en dirigent Darcy James Argue. Afsluiter van deze dag is TaxiWars, de band rond dEUS-frontman Tom Barman en saxofonist Robin Verheyen.

Dag twee (vrijdag) van Jazz Middelheim staat in het teken van de vijftigste verjaardag van 'A Love Supreme', algemeen beschouwd als een van de grootste albums van de legendarische John Coltrane en een mijlpaal in de jazzgeschiedenis. Sax Supreme van Joe Lovano & Chris Potter is een eerbetoon. Aan hun zijde vinden we Cecil McBee, Lawrence Fields en Jonathan Blake. Archie Shepp komt samen met zijn Attica Blues Big Band en Cécile McLorin Salvant de bewerking van zijn iconische plaat 'Attica Blues' (1972) voorstellen. Jason Moran is ook van de partij met zijn trio, waarvan gitariste Mary Halvorson en trompettist Ron Miles deel uitmaken.

Net zoals voorgaande jaren werkten Jazz Middelheim en het Koninklijk Conservatorium Antwerpen opnieuw samen een Coaching Project uit, waarbij studenten de kans krijgen om met een internationale muzikant samen te werken en het resultaat daarvan exclusief voor te stellen. Ditmaal is dat Gizmo, met de Amerikaanse saxofonist Chris Cheek. Afsluiters op zondag zijn gitarist Bill Frisell en zijn trio met Tony Scherr en Kenny Wollesen. Geen muzikant die de wereld van jazz, roots en rock zo vanzelfsprekend weet te verenigen. Frisell voegt op de slotdag ook Jason Moran en diens echtgenote, zangeres Alicia Hall Moran, aan zijn trio toe. Pianist Steve Kuhn komt met een trio naar Antwerpen waarin hij vergezeld wordt door drummer Joey Baron en bassist Steve Swallow. Het trio Aldo Romano, Henri Texier en Louis Sclavis viert tenslotte de twintigste verjaardag van hun bekendste werk 'Carnet de Routes'.

Dat dus allemaal op het hoofdpodium (Main Stage). De kleinere Club Stage verwelkomt ook een aantal interessante bands, zoals De Beren Gieren & Susana Santos Silva en Jeroen Van Herzeele, die met twee verschillende bands aantreedt.

Klik hier voor meer informatie over het programma van Jazz Middelheim 2015.

Labels: ,

(Jacques Los, 28.7.15) - [print] - [naar boven]



Cd
1000 + 1 ft. Eugene Chadbourne - 'Butterfly Garden' (El Negocito, 2014)
Opname: april 2014

Saxofonist Jan Klare had wat te vieren; zijn tienjarig jubileum als muzikant. Of zoals hij zelf zegt: "Celebrating 10 years of intense and furious playing, releasing 3 great cd's, performing all over Germany and the Benelux." Het resulteerde in een project van vier musici, met naast Klare zelf trompetist Bert Maris, bassist Wilbert de Joode en slagwerker Michael Vatcher. De 1000 met andere woorden. En dan is er nog die 1, die ook alle composities leverde: niemand minder dan de Amerikaanse gitarist Eugene Chadbourne. Acht composities namen ze op, geïnspireerd door evenzoveel vlinders.

'Butterfly Garden' is een afwisselende cd geworden, waarin naast jazz de invloed van Americana, die Chadbourne meebrengt, overduidelijk aanwezig is. Het levert spannende momenten op. In 'California Dogface' rockt Chadbourne op onnavolgbare wijze in een stevig tempo, ondersteund door De Joode en Vatcher. Beide blazers antwoorden de ritmesectie met dwarse partijen. Muziek die zo als soundtrack zou kunnen dienen voor een onvervalste roadmovie. In 'Long Dash Skipper' is het De Joode die middels zijn strijkstok in een bijna magische, grillige baspartij de toon zet. De overige musici laten zich inspireren tot een onbestemd aandoend klankexperiment. Ook in 'Regal Fritter' zijn de roots van Chadbourne duidelijk te horen. Hij hanteert hier de banjo op een manier die duidelijk refereert aan Americana en folk. Klare haakt bij deze snelle, ritmische structuur aan met trillend saxspel en als ook de rest van de band aansluit, leidt het geheel tot een ritmische stroom van klanken.

In 'Silvery Blue' bespeelt Klare de fluit en weet hij tot een prachtige synergie te komen met Maris, die hier de demper op zijn trompet hanteert. De hoge, wat ijle, soepel bewegende noten vinden elkaar op overtuigende wijze en contrasteren gezamenlijk vol spanning met de begeleiding van de ritmesectie. In 'Buckeye' tenslotte betreden we het variététheater. De musici buitelen hier over elkaar heen in een aanstekelijk ritme, de luisteraar meevoerend op een enerverende vlinderjacht.

Klik hier om dit album te beluisteren.

Labels:

(Ben Taffijn, 27.7.15) - [print] - [naar boven]



Festival
Gent Jazz 2015 zondag 12 juli

De Belgen houden er van op de zondag bijtijds de dag te eindigen. Maandag is er immers weer volop werk te doen. Zo begon dan ook de derde dag van het Gent Jazz Festival op de middag aan de vroege kant. Het trio van de Franse trompettist Stéphane Belmondo, inclusief bassist Thomas Bramerie en gitarist Jesse van Ruller, bracht een ode aan Chet Baker. 'Love For Chet', het was maar een titel voor een programma.

Natuurlijk werden er standards gespeeld, maar Chets zoetgevooisde trompetspel werd geenszins geëvenaard. Niet dat dat erg was, want Belmondo heeft een eigen stevige sound en een moderne improvisatiestijl. In ieder geval een minder lyrische speelwijze dan Chet Baker. Hoewel de muziek van het trio een kwalitatief hoog gehalte had, zou het geschikter zijn het te beluisteren in een intieme clubzetting dan de vierduizend stoelen tellende festivaltent.

Voor het trio van pianist Bill Charlap geldt dat overigens niet. Het trio speelde een enthousiasmerende en bruisende pianotrio-set, die ogenblikkelijk reminiscenties opriep aan de vroegere Oscar Peterson-concerten. Charlap had zeker de technische vaardigheden van zijn illustere voorganger en mede dankzij zijn ritmische kompanen, bassist Peter Washington en drummer Kenny Washington, werd een hoofdzakelijk op standards gebaseerd concert geleverd. Vooral voor liefhebbers van technisch mainstream pianospel een belevenis van grote allure.

Het optreden van crooner Tony Bennett en Lady Gaga moest de apotheose zijn van de laatste dag van het jazzgedeelte van het festival. Ongetwijfeld zal dat dan ook voor een groot deel van het publiek zo geweest zijn. In de loop van de middag stroomden complete pelotons nieuw, vooral jong publiek de grote festivaltent binnen om in het bijzonder Lady Gaga te zien, te bewonderen en toe te juichen. Het optreden van good old Tony Bennett - wiens stem behoorlijk aan slijtage onderhevig was - en good lookin' Lady Gaga, die beiden nogal routineus het gouden 'swing and sweet' standard-repertoire vertolkten, werd met enorm enthousiasme ontvangen. Naast een geroutineerd zanger bleek de 89-jarige Bennett ook een charmante entertainer te zijn en wist hij het publiek vanaf het begin voor zich te winnen en mee te laten klappen en swingen. Wellicht dat dit optreden bij een deel van het jonge publiek de interesse in jazzmuziek heeft aangewakkerd. Dat zou niet verkeerd zijn.

Naast het hoofdpodium was er in een hoek van het terrein de Garden Stage opgezet. Op dat podium vonden concerten plaats van gerenommeerde ensembles, waaronder het Yuri Honing Acoustic Quartet, Reijseger/Fraanje/Sylla en het Michel Bisceglia Trio. Het kwartet van Honing en het trio van Harmen Fraanje vielen beide op met geweldige concerten, zeker Main Stage-waardig!

Het was goed toeven op het terrein in Gent met veel 'koek-en-zopie', terrassen en een tent waar je heel veel cd’s kon kopen. Kortom veel te zien, te beleven en te horen op een van de betere Europese jazzfestivals.

Cees van de Ven maakte een fotografisch verslag van de derde dag van Gent Jazz 2015, zondag 12 juli. Klik hier om zijn foto's te bekijken.

Labels:

(Jacques Los, 24.7.15) - [print] - [naar boven]



In memoriam
John Taylor

De Britse pianist John Taylor kreeg op vrijdag 17 juli 2015 een hartaanval tijdens zijn optreden op het Saveurs Jazz Festival in Frankrijk. Een dag later is hij aan de gevolgen daarvan overleden. 72 jaar is hij geworden. Taylor, die in 1942 opgroeide in Manchester, werd een prominent lid van de Britse jazzgeneratie van eind zestiger jaren. Daarvoor speelde hij – hij was autodidact – in Manchester-dansorkesten en vertrok in 1964 naar Londen. In die eerste Londense jaren begeleidde hij vooral zangers en zangeressen, tot hij aansluiting kreeg en speelde met modernisten als de saxofonisten John Surman en Alan Skidmore en trompettist Harry Beckett.

Van 1970 tot 1973 speelde hij bij altist Johnny Dankworth en diens echtgenote, zangeres Cleo Laine. Ook speelde hij in de zeventiger jaren veel en regelmatig met saxofonist Ronnie Scott en leidde hij een sextet met de vermaarde trompettist Kenny Wheeler. Ondertussen was hij ook nog getrouwd en wel met zangeres Norma Winstone. Met haar en Wheeler richtte hij het succesvolle trio Azimuth op. Van toen af aan werd hij een zeer gekend componist en pianist. Zowel zijn composities als pianospel werden gekenmerkt door harmonieuze en romantische invloeden en elementen (haast modern klassiek).

In de loop der tijd werkte hij ook met saxofonist Jan Garbarek, bassist Mislav Vitous en drummer Peter Erskine samen en natuurlijk bezocht hij regelmatig de opnamestudio's. Dat resulteerde in een ongekend groot aantal albums met Azimuth, Harry Beckett, Ian Carr, Graham Collier, John Dankworth, John Eardly, Charlie Haden, Enrico Rava en vele anderen. Maar ook onder eigen naam - solo, trio, sextet - en zelfs met Eric Vloeimans (op 'Bitches And Fairy Tales' en 'Umai', beide uitgebracht door Challenge Records).

Helaas heeft John Taylor zijn volle speelagenda voor de herfst niet kunnen voltooien.

Labels:

(Jacques Los, 22.7.15) - [print] - [naar boven]



Jazzradio
Jazz Rules #45

In de laatste aflevering van dit seizoen veel aandacht voor het Gent Jazz Festival. FlikFlak, het coachingproject van de Hogeschool Gent speelde daar met saxofonist Mark Turner. Jazz Rules was aanwezig bij de generale repetitie. Interviews met o.a. Mark Turner, Artan Buleshkaj en Nils Vermeulen, die bij El Negocito een nieuwe plaat heeft uitgebracht met Jukwaa +. Muziek van onder meer Stéphane Belmondo Trio, Yuri Honing Acoustic Quartet en Vijay Iyer Trio.



Klik hier om de uitzending te beluisteren.

Labels: ,

(Maarten van de Ven, 20.7.15) - [print] - [naar boven]



Cd
Hoera. - 'Pracht' (Granvat, 2013)
Opname: juni 2012

'Pracht', het debuut van Hoera., doet zijn naam alle eer aan. Tenminste, als je houdt van muziek die ademt als de natuur.

In 'Wandelijn' voert componist en gitarist Bert Cools je als luisteraar mee met heldere klanken, terwijl slagwerker en broer Stijn Cools een lome beat slaat en bassist Dries Laheye zorgt voor een dito groove. Ook in 'Avondpracht' wordt de natuur perfect verklankt. Het is de sfeer van een zomeravond. Kopieert Bert Cools hier het gezoem van de muggen in zijn gitaarspel? En horen we in 'Slaapgras' de bellen van de koeien in de wei? Volgens mij in ieder geval wel.

In 'Onderweer' voorziet Bert Cools zijn gitaar van een flinke dosis galm, wat het geluid soms meer op een orgel doet lijken dan op een gitaar. Het geeft het nummer een wat dreigende sfeer, alsof er onweer op komst is. Maar in Stijn Cools' 'Tavijrne' is het in ieder geval goed vertoeven. Op de luie groove van de ritmesectie laat Bert Cools zijn snaren trillen. We heffen het glas op zoveel 'Pracht'.

Tot slot nog hulde voor het visueel artistieke gevoel van deze broers. De cd is verpakt in een origineel formaat - wel lastig voor in de kast, maar goed, een mens kan niet alles willen - en dito artwork van Johan Meuris. Wat overigens ook geldt voor de andere uitgaven van hun eigen label: Granvat.

Klik hier om dit album te beluisteren.

Labels:

(Ben Taffijn, 20.7.15) - [print] - [naar boven]



Festival
Gent Jazz 2015 zaterdag 11 juli

Na het echec van de totaal geflipte geluidsbalans op de eerste dag tijdens het optreden van bassist Bill Laswell en zijn Marokkaanse vrienden, is de geluidsploeg kennelijk bij zinnen gekomen en wisten ze gedurende de tweede dag van het Gent Jazz Festival het geluid van de diverse groepen voortreffelijk te mixen. Dan blijkt ook dat het luistergenot ertoe bijdraagt om waardering voor de muziek op te brengen.

Op deze tweede dag waren zowel de kwaliteit van de groepen als het geluid in perfecte balans. In het kader van het jaarlijkse coachingproject met studenten van HoGent School of Arts trad de formatie Flikflak op met als coach de Amerikaanse tenorsaxofonist Mark Turner. Zoals het betaamt met en bij gevorderde muziekstudenten werd het avontuur geschuwd en uitsluitend zeer bekwaam een moderne vorm van hardbopmuziek gespeeld. Daarin pasten de beschaafde en secuur gespeelde solo's Turner uitstekend. Geen opwindende muziek dus, maar wel zeer fraai gearrangeerd en goed uitgevoerd, waarbij solistisch pianiste Heleen Andriessen en bassist Nils Vermeulen prominent aanwezig waren. Zanger Jonas Viermans warme stemgeluid was een verrassende toevoeging aan de meerstemmige blazerspartijen en zijn scatvocal in 'Nature Boy' mag zeker genoemd worden.

Na dit openingsoptreden werd het programma gevuld met de grotere namen uit de jazzwereld. Het trio van pianist Vijay Iyer beet de spits af en de bite was meteen raak. Het was direct duidelijk dat hier een ontzettend goed ingespeeld trio een swingende, sublieme set ging neerzetten. Inmiddels zijn er al drie goed ontvangen albums van hen verschenen, 'Historicity', 'Accellerando' en 'Break Stuff'. Iyers percussieve speelwijze, gecombineerd met uiterst virtuoze rechterhand-improvisaties dwingen bewondering af. Gecombineerd met zijn welhaast even virtuoze begeleiders, bassist Stephane Crump en drummer Marcus Gilmore, werd een enerverend en indrukwekkend pianoconcert neergezet, dat zowel krachtige, swingende en vurige, als verstilde en bedachtzame momenten kende.

Het trio van pianist Abdullah Ibrahim (vroeger kenden we hem als Dollar Brand) was van een totaal andere orde. Hoewel Ibrahim in de free-jazz jaren furore maakte met onder anderen Don Cherry, Ornette Coleman, Pharaoh Sanders en Archie Shepp, bekeerde hij zich later tot de islam en oriënteerde zich op de volksmuziek uit zijn geboorteland Zuid-Afrika. Reeds tijdens zijn imposante, impressionistische solo-intro waren die invloeden onmiskenbaar aanwezig. Na die opmaat arriveerden Cleave Guyton (fluit, klarinet) en Noah Jackson (cello, bas) op het podium en was het trio compleet. In eerste en laatste instantie werd in die bezetting zeer melodieuze en harmonieuze, ergo welluidende muziek vertolkt. Het was een combinatie van weemoedige Afrikaanse songs en romantische klassieke muziek. De combinatie piano, fluit en cello leent zich daar natuurlijk uitstekend voor.

Nadat Jackson de cello had verwisseld voor de contrabas creëerde hij een razendsnelle swing, waarop Guyton op piccolo snerpend soleerde. Erg indrukwekkend was dat allemaal niet. Na dit jazzy intermezzo werd de draad weer opgepakt en werd de set voortgezet met hetzelfde stramien: kamermuziek met Afrikaanse invloeden en het romantische, klassieke repertoire. Ook daarna werd de bas weer opgepakt en nu met Guyton op dwarsfluit. Wederom werd zonder Ibrahim een stukje geswingd en geïmproviseerd. Het sluitstuk van de tweede dag was de absolute top tot nu toe en zal hoogstwaarschijnlijk op de derde dag – het festival kent drie echte jazzdagen, daarna wordt het pop-geörienteerd – niet overtroffen worden.

De 77-jarige tenorsaxofonist/fluitist Charles Lloyd overdonderde met een weergaloos optreden. Een optreden gebaseerd op de harmonische tradities van jazz, gecombineerd met de verworven vrijheden van de avant-garde. Alles wat jazz interessant maakt incorporeert Llyod met zijn kwartet in zijn optreden. Het kwartet neemt je mee in de ongekende mogelijkheden die de jazz te bieden heeft: verstilde momenten, melodieuze ballads, gevarieerde en swingende ritmes, interactie, improvisaties, samenspel, intensiteit, collectiviteit, swing, avontuur en gebondenheid.

Bij dit alles rest nog te melden dat Lloyds toonvorming op tenorsaxofoon uitzonderlijk is. Indrukwekkend zijn vooral zijn pianissimo geblazen tonen. Daarnaast bezit hij een prachtig, zangerig geluid. Kenmerk van de 'grote' muzikant (voor blazers) is het bijzondere geluid, en dat heeft Charles Lloyd. Lloyds medemusici, Gerald Clayton, Joe Sanders en Kendrick Scott, zijn eveneens van grote klasse. Pianist Clayton is een aanstormend talent met een groot gevoel voor hedendaagse improvisaties in de geest van Keith Jarrett, Chick Corea en Brad Mehldau. Bassist Sanders en drummer Scott zijn de stuwers, muzikale volgers en ondersteuners van Lloyds vindingrijke en out-of-the-box improvisaties. Laat het Charles Lloyd kwartet volgend jaar maar weer terugkomen.

Cees van de Ven maakte een fotografisch verslag van de tweede dag van Gent Jazz 2015, zaterdag 11 juli. Klik hier om zijn foto's te bekijken.

Labels:

(Jacques Los, 18.7.15) - [print] - [naar boven]



Festival
North Sea Jazz 2015

"Menige 'echte' jazzliefhebber haalt tegenwoordig zijn neus op voor het North Sea Jazz Festival. Het zou te druk zijn, te commercieel en veel te veel aandacht besteden aan pop. Waar is de jazz gebleven? Nee, dan vroeger in Den Haag... Welnu, na de drie dagen van deze jubileumeditie is er maar één antwoord mogelijk. De spijtoptanten hebben ongelijk. Want ja, het was druk en er was veel muziek die de jazzliefhebber niet direct met jazz associeert, maar er was ook héél veel te zien en te horen waar de echte jazzliefhebbers voor warm liepen."

Ben Taffijn bezocht het North Sea Jazz Festival. Hij doet verslag van de concerten van Tyshawn Sorey Trio, Vijay Iyer Trio, Nik Bärtsch's Ronin Rhythm Clan, Bugge Wesseltoft, Henrik Schwarz & Dan Berglund, Kris Davis Infrasound, Lee Konitz Quartet, Jack DeJohnette's Made In Chicago, The Bad Plus Joshua Redman, Rudresh Mahanthappa, Reinier Baas vs. Princess Discombobulatrix, Bill Frisell en Oran Etkin.

Klik hier om zijn festivalverslag te lezen.

Louis Obbens maakte fotografische verslagen van North Sea Jazz 2015, die je hier kunt bekijken: vrijdag 10 juli, zaterdag 11 juli en zondag 12 juli.

Labels:

(Maarten van de Ven, 17.7.15) - [print] - [naar boven]



Cd
K Tríó – 'Vindstig' (TryTone, 2015)
Opname: 4 september 2014

In alle opzichten is dit een bijzondere cd. Het begint bij het uiterlijk. Het schijfje wordt geleverd in een stapeltje grafiek, elke afbeelding correspondeert met een liedje en elk nummer is weer gebaseerd op een van de ruim 250 IJslandse woorden voor 'wind'. Dat geheel is geschoven in een nauwsluitend papieren boterhamzakje. Schitterend. Ik zie al precies hoe dit album (eindelijk weer eens in de oorspronkelijke betekenis van het woord) er over vijftig jaar uitziet. Gerepareerd met inmiddels loslatend verbruind tape en bijeengehouden door een inmiddels verbrokkeld elastiekje.

De muziek zal dan precies zo ontregelend klinken. Vooropgesteld dat we dan nog cd's kunnen draaien, wat niet erg waarschijnlijk lijkt. Het K Tríó, opgericht in IJsland, bestrijkt het totale spectrum, van archaïsch jazzbandje tot abstract kamermuziekgezelschap. De songtitels zijn bijgeleverd in een handschrift dat nog een stuk verder gedegenereerd is dan het mijne (respect!). Het eerste nummer, ik noem het maar even bij benadering 'Logn', begint met een soort sinustoon en een (eveneens elektronische?) klok. Vervolgens vermindert de gekte nauwelijks. 'Anderri' is een bedachtzaam duet voor de piano van Kristján Martinsson en de contrabas van Pat Cleaver. De aleatoriek sluipt naar binnen in 'Sronner'. Daarbij valt op dat de muzikanten – drummer Andris Buikis is de derde man – ingespannen naar elkaar luisteren. De wisselende stemmingen – zeg maar de buiige wind – zijn hier zorgvuldig vormgegeven. En zo kunnen we doorgaan; door elk nummer waait inderdaad een andere wind.

Het meest traditioneel klinkt 'Allhoass Under', waarvan de piano dermate door de digitale gehaktmolen is gedraaid dat het lijkt alsof ze twee eeuwen onder de Gullfoss heeft gestaan. Dat neemt dus niet weg dat dit nog het meest weg heeft van een standard. Grappig is 'Heel', waar iemand geniepig op verschillende plekken nootjes uit de ogenschijnlijk vrolijke melodie heeft weggetrokken, zodat de muziek ernstig mankt.

Bij dit alles werkt de band als een ijzersterke unit. Niet verwonderlijk: hij werd al in 2008 opgericht. In het slotnummer, 'Franodsi', krijg je zelfs een visioen van een zesarmige god die simultaan piano speelt, bast en drumt. De trombone van Cleaver en de fluit van Martinsson geven vervolgens reliëf aan het ostinato motiefje. Daarna is het 66 seconden windstil en tot slot keert de bourdontoon van het begin terug. Een gespiegelde wind, gekker moet het niet worden.

Klik hier om het album te beluisteren.

Labels:

(Eddy Determeyer, 16.7.15) - [print] - [naar boven]



Festival
Gent Jazz 2015 vrijdag 10 juli

'Ontdekking, verwondering en... feest', aldus met hoofdletters aangekondigd in het eerste Gent Jazz-festivalkrantje. Echter, een feest werd het niet die eerste dag. Dat lag nog niet eens aan de muziek, maar aan de buiten alle proporties knoerthard versterkte geluidsboxen tijdens het optreden van Bill Laswell presents The Master Musicians of Jajouka featuring Bahir Attar with Material. Vooral de lage tonen van de bas, slagwerk en percussie deed het complete complex van de Bijloke Site – en dat is werkelijk niet gering – trillen op zijn grondvesten. Onbegrijpelijk dat de festivaldirectie niet heeft ingegrepen om de geluidsjongens tot de orde te roepen. Een marteling voor de oren is nog te zacht uitgedrukt voor het gehele Bill Laswell-optreden. Het enige positieve waren de fiere en funky tenorsaxsolo's van Peter Apfelbaum. Ook de geluidsversterking bij de andere optredens was niet optimaal, maar nog wel te doen.

De Belgische formatie Keenroh XL opende het festival. Terwijl de tent in de loop van de middag nog redelijk volliep, moest Keenroh het doen met een paar honderd bezoekers. Dat verdienden ze niet. De formatie bestond uit louter zeer getalenteerde Belgische improvisatoren. Zowel de vrije improvisatie als strak en moderne uitgeschreven arrangementen vormden het bestanddeel van het concept. Solo's van trompettist Bart Maris, saxofonist Thomas Jillings, fluittist Jan Doelman – zonder de anderen te kort te doen – en het perfecte en accurate drummen van Teun Verbruggen vielen op. Nog een opvallend aspect was de warme klankkleur van het ensemble, waartoe instrumenten als basklarinet, baritonsax en euphonium zeer hebben bijgedragen.

Evenals Keenroh XL had Infrasound van de Canadese pianiste Kris Davis een verwant concept: hedendaags gecomponeerde en gearrangeerde jazz met ruimte voor vrije improvisaties. Bijzonder was daarbij ook de bezetting van haar ensemble: vier basklarinetten, gitaar, orgel en de fenomenale drummer Tom Rainey. Ook hier vormde de klankkleur het meest 'in het oor springende' aspect. Zelf ben ik meer van de saxen, maar deze vier basklarinettisten hebben me zeer overtuigd. Komt natuurlijk bij dat de vier mannen (inderdaad... mannen!) niet alleen subliem samenspeelden, maar ook nog eens zeer voortreffelijk soleerden. Al met al contrasteerde het erg verrassend en fraai met het geïnspireerde en helder klinkende funky gitaarspel van Nate Radley en de percussieve pianoklanken van Kris Davis.

Voorafgaand aan het door het geluid verziekte optreden van Bill Laswell betraden vier veteranen van de Amerikaanse avant-garde jazz uit de jaren zestig en zeventig het podium. Toentertijd en nu nog giganten van de free jazz. Vooral drummer Jack DeJohnette, leider van deze formatie Made In Chicago, saxofonist Roscoe Mitchell en pianist Muhal Richard Abrams hebben hun sporen in de free-jazz scene ruimschoots verdiend. Bassist Larry Gray is minder bekend, maar bewees op het Gentse podium terecht bij zijn illustere medemusici te behoren. De groep speelde een zo'n goed als geheel aaneengesloten set, waarvan een groot deel bestond uit meanderende, zoekende en langzaam gespeelde totaalimprovisatie, waarna deze contemplatieve lange intro resulteerde in een explosie van een heftige free-jazz exercitie met een op sopraansax onstuimig solerende Mitchell, met vuur en vlam ondersteund door de razend te keer gaande ritmesectie. En dan te bedenken dat deze freejazzers toch allen de zeventig reeds zijn gepasseerd. Niet voor niets stond er frontaal op het podium een stoel, zodat Mitchell na de felle en langdurige uitbarsting op adem kon komen en zijn rietje kon bijslijpen. In ieder geval zijn deze oldtimers nog lang niet uitgerangeerd en blijkt de free jazz nog volop te leven.

Cees van de Ven maakte een fotografisch verslag van de eerste dag van Gent Jazz 2015, vrijdag 10 juli. Klik hier om zijn foto's te bekijken.

Labels:

(Jacques Los, 15.7.15) - [print] - [naar boven]



Cd
Howard Peach - 'Howard Peach' (El Negocito Records, 2015)
Opname: december 2013

Deze vrij korte cd, die iets meer dan een half uur duurt, valt in twee delen uiteen. In drie nummers klinkt dit trio als een jazztrio, bestaande uit tenorsax, bas en drums, en in de andere drie nummers is sprake van een mix tussen wereldmuziek, hedendaags gecomponeerde muziek en psychedelische pop. Het maakt deze cd tot een zeer afwisselend, wellicht ook wel wat rommelig album, al stoort de diversiteit niet.

Om maar eens met die jazztrio-kant te starten; opener 'Lausanne' is daarvan het hoogtepunt. Chris Speed, op tenorsax, blaast hier lange lijnen met een warme toon. Een toon die mooi contrasteert met het wat Caraïbisch aandoende basspel van Simon Jermyn. Spel dat mede zijn bijzondere kleuring krijgt doordat Jermyn op dit album een elektrische bas bespeelt. Gaandeweg ontwikkelt het trio, met verder op drums Lander Gyselinck, meer dynamiek en laat vooral Jermyn zijn ritmische kant goed horen. 'Sycamore Sea' is het enige nummer op dit album wat de meer experimentele jazzkant laat horen, mede door de solo van Speed, die elementen vanuit de free jazz bevat. Ook de beat die Jermyn en Gyselinck hier produceren mag gerust complex en tegendraads genoemd worden.

De meest bijzondere nummers op dit album zijn echter die nummers die afwijken van het jazzrepertoire. Zo is 'Unfortunate Vivisepulture' duidelijk schatplichtig aan de Indiase muziek. Speed gebruikt hier de circular breathing-techniek om het voor Indiase muziek zo kenmerkende geluid te produceren, terwijl Gyselinck met allerlei attributen in de weer is om achtergrondgeluiden te produceren. Bijzonder hierin is ook de bijdrage van Jermyn, die bestaat uit het produceren van spookachtige mistbanken.

Ook 'Hidden Word' verrast de luisteraar. De tenorsax van Speed klinkt als een misthoorn die regelmatig wordt doorbroken door de krassende bekkens van Gyselinck. En ook hier produceert Jermyn mistflarden. Dit is muziek voor een thriller! Diezelfde wat mystieke sfeer vinden we bij het laatste nummer in dit rijtje: 'Atlantis 1987', waarin de sferische opbouw die Speed en Jermyn kiezen zorgt voor een interessante spanning.

Klik hier om naar een track van dit album te luisteren: 'Unfortunate Vivisepulture'.

Labels:

(Ben Taffijn, 15.7.15) - [print] - [naar boven]



Artikel
Achter de brassbands aan

"De laatste jaren is er sprake van een significante renaissance van de jazzy koperorkesten. Vanuit New Orleans begon Troy 'Trombone Shorty' Andrews zijn zegetocht en in zijn kielzog werken nu tal van orkestjes die elementen van hiphop en urban door hun straatjazz hebben geroerd. Tijd om de zaken eens op een rijtje te zetten."

Eddy Determeyer maakte een muzikale reis naar New Orleans. Hij zag een aantal concerten tijdens het Jazz & Heritage Festival en sprak er met Bruce Boyd Raeburn, zoon van de leider van het meest progressieve jazzorkest van de jaren veertig en curator van het jazzarchief van Tulane University.

Klik hier om het artikel te lezen.

Labels:

(Maarten van de Ven, 14.7.15) - [print] - [naar boven]



Cd
Schlippenbach Trio - 'Features' (Intakt, 2015)
Opname: 11-12 december 2013

Laten we een keer de regels overtreden en deze goede wijn voor de verandering eens wel een krans geven, dat mag wel na 45 jaar! Daarmee doel ik op 'Features', de nieuwe cd van het Schlippenbach Trio. De titel is niet toevallig gekozen, zo schetst het cd-boekje. Dit album is een soort van staalkaart van 45 jaar samenspel van pianist Alexander von Schlippenbach, drummer Paul Lovens en saxofonist Evan Parker. Niet dat de heren van plan zijn te stoppen, gelukkig niet, maar 45 jaar samenspelen verdient natuurlijk wel een feestje, of een krans.

De grote kracht van dit trio ligt in die lange ervaring met elkaar. De heren, alle drie grootmeesters in de vrije improvisatie, zijn - en dat is vanaf de eerst noot duidelijk - volledig toegewijd aan hun gezamenlijke missie: "Nicht stillstehen, weiter an der Musik feilen, an ihren feinen Details arbeiten, an ihrem Fluss, ihrer inneren Kraft, auf dass sich grösste Begeisterung und grösste Klahrheit einstellen." Aldus Bert Noglik in datzelfde cd-boekje.

Wat deze heren kunnen, is dingen laten gebeuren. in 'Feature 7' zit ongeveer evenveel muziek als stilte. De klaterende loopjes van Von Schlippenbach die hij uitgebreid laat na-ijlen. De weinige, maar gerichte slagen van Lovens. En dan Parker, die op tenorsax er bijna voorzichtig bijkomt. Pure poëzie wat hier gebeurt. Ook 'Feature 11' is zo'n wonder van subtiliteit. De ijle, mistige klanken van Parker en het ritselende spel van Lovens op de bekkens vormen een boeiend geheel, waar Von Schlippenbach zijn noten tussen strooit. En natuurlijk laat Parker op gezette tijden horen waar hij met zijn circular breathing-techniek toe in staat is, bijvoorbeeld in 'Feature 3'.

Ook dit album is dus weer een waardige schijf in wat gerust een eindeloze reeks mag worden. Ga zo door heren!

Klik hier voor geluidsfragmenten van dit album.

Labels:

(Ben Taffijn, 11.7.15) - [print] - [naar boven]



Expositie
Jazz Museum Rotterdam

Kunstenaar Kees Okx (1939-2015) woonde op het Franse platteland en schilderde abstracte werken in de vallei achter zijn huis. Zijn schilderijen gaf hij op de natuur geïnspireerde titels, of titels die verwezen naar muziek. Gezeten bij zijn veldezel luisterde hij altijd naar jazz. Via een oude cassetterecorder speelde hij steeds opnieuw een stuk of acht tapejes met albums uit de veertiger en vijftiger jaren.

Naast een barbaarse gruwel was de slavernij ten tijde van de plantages in Amerika ook een inspiratiebron met een overweldigende culturele impact. Slaven uit Afrika brachten blues, timing en swing in de westerse muziek. Rijkdom komt niet uit katoen of tabak, maar uit de spiritualiteit die op de akkers klonk en die nog altijd doorklinkt in de nieuwste hits. Veel hedendaagse (westerse) muziek, vind haar oorsprong in Afrika.

Jazzmuziek wordt vaak ingewikkeld bevonden en ligt moeilijk in de markt. Meestal is het muziek die beweegt en het gemoed prikkelt. Vaak ook is het weerbarstig en ongrijpbaar. Intussen is het wel de basis van veel populaire muziekgenres. Jazz voedt het verlangen naar vrijheid en vernieuwingsdrang.

Curator Wim van Zon raakte in zijn tienerjaren geïnspireerd door jazz en schoof de popmuziek terzijde. Hij werd gevangen door de onafhankelijke geest van deze muziek. Muziek die in het moment staat en ruimte laat voor ideeën en dwarsverbanden die ter plekke kunnen ontstaan. Passie is voor hem de magische kern van inspiratie en energie. Jazz draagt spontaniteit in zich.

Aanvankelijk dacht hij journalist of fotograaf te worden. Na de PA rolde hij echter in de reclame. Daar ontdekte hij de donkere kamer en leerde scherpte en creativiteit te combineren. Tussen 1982 en 1987 was hij actief als fotograaf op het North Sea Jazz Festival. De beeldende kunst trok en zo werd Van Zon uiteindelijk galeriehouder. Hij legt zich toe op fotografie, grafiek, schilder- en beeldhouwkunst, waarin hij zijn passie voor muziek terugvindt. Muziek wordt het thema waarop hij kunst selecteert. Het gevisualiseerde, ongrijpbare moment van interactie, energie of devotie.

Toen het North Sea Jazz Festival in 2006 naar Rotterdam kwam, ging Van Zon de jaarlijkse kunsttentoonstelling op het festival organiseren. Onder de noemer Music Inspired Art exposeert hij sindsdien de jazzfotografie en beeldende kunst in jaarlijks wisselende tentoonstellingen.

De tiende editie van North Sea Jazz in Rotterdam, geeft aanleiding om een pop-up museum in te richten. In het Jazz Museum Rotterdam, een tijdelijk museum, heeft iedereen de kans om te genieten van een museale collectie fotografie en grafische kunst, van wereldberoemde Nederlandse en buitenlandse kunstenaars. De expositie bestaat uit zeven deeltentoonstellingen, met werk van onder anderen William Gottlieb, Francis Wolff, Michael Weintrob, Han Bennink en Ed van der Elsken. Bijzonder en intrigerend zijn de foto's van Susanne Schapowalow (93). Kort na 1945 fotografeerde zij alle Amerikaanse jazzcoryfeeën. Haar herontdekte foto’s waren eerder alleen in Berlijn te zien. Tevens zijn er concerten, lezingen, workshops en filmvoorstellingen.

Het museum fungeert als broedplaats. Kunstenaars ontmoeten elkaar en werken geïnspireerd samen. Het publiek is daar getuige van.

Een bezoek aan Jazz Museum Rotterdam is zeer de moeite waard. Tot en met zondag 19 juli biedt het een niet te missen kans om een unieke en omvangrijke collectie jazz-gerelateerde kunst te zien. Het museum is gevestigd in Fenixloods I aan de Veerlaan 9 in Rotterdam, een oude havenloods die de sfeer ademt van het oude Katendrecht. Het gebouw is herbestemd en ondergaat binnenkort een metamorfose tot moderne appartementen.

Klik hier voor meer informatie over het Jazz Museum Rotterdam.

Labels:

(Unknown, 10.7.15) - [print] - [naar boven]



Jazzradio
Jazz Rules #44

In deze aflevering van Jazz Rules een special rond deel 1 van het Gent Jazz Festival met als studiogast festival-directeur Bertrand Flamang. Hij vertelt je alles wat je moet weten over het jazzgedeelte van dit festival. Uiteraard ook muziek van artiesten die je daar live kunt gaan zien, met onder anderen Michel Bisceglia, Toine Thys Trio, Kris Davis Infrasound, Jack DeJohnette's Made In Chicago, Stéphane Belmondo Trio, Tony Bennett & Lady Gaga.



Klik hier om de uitzending te beluisteren.

Labels: ,

(Maarten van de Ven, 10.7.15) - [print] - [naar boven]



Concert
Tropische hitte past bij dit feestje
The Ex met Fendika, John Butcher, Ken Vandermark & Han Bennink, donderdag 2 juli 2015, Bimhuis, Amsterdam

Met een dubbel-cd - 'The Ex At Bimhuis' - en een heuse feestavond met naast The Ex een aantal gasten waarmee de band of de musici uit de band de afgelopen jaren samenwerkten, werd het feit gevierd dat deze cultband al 25 jaar volop de ruimte krijgt in het Bimhuis. Het verdeelde de avond in drie stukken en sferen, en liet zo zien dat de leden van deze fameuze band op vele muzikale fronten hun medailles hebben verdiend. Natuurlijk komt de stevige rock met zijn wortels in de punk ruimschoots aan bod, maar de musici staan afzonderlijk in de vrije improvisatie eveneens hun mannetje en zijn daarnaast doorgewinterde fans van de Ethiopische muziek, getuige hun samenwerking met Fendika. Kortom, een eclectische avond vol hoogtepunten.

Het begint allemaal met de vrije improvisatie, in een duoset van The Ex-gitarist Andy Moor en de Engelse saxofonist John Butcher. De heren zetten een energieke set neer, met als hoogtepunt het moment dat het geluid dat Butcher met zijn tenorsax produceert meer lijkt alsof hij op een plastic pijp blaast dan op een sax. Een rochelend, ploppend geluid. Moor haalt op hetzelfde moment citerachtige klanken uit zijn gitaar. Het levert een wonderlijke mix op. Moor excelleert verderop door zijn gitaar als percussie-instrument te gebruiken: het trommelen op de hals levert bijzondere, echoënde klanken. En de losse, afgestopte klanken die hij middels fingerpicking produceert, combineren mooi met de hoge, ijle loopjes van Butchers sopraansax.

De tweede improvisatieset is voor gitarist Terrie Hessels - beter bekend als Terrie Ex, slagwerker Han Benink en de uit Chicago afkomstige saxofonist Ken Vandermark. Bennink zet direct de toon van wat een explosieve set zal worden met een energieke solo op de cajon (een nieuw instrument voor hem), verderop overstappend op de snaredrum, de twee enige stukken percussie die hij tegenwoordig bij zich heeft - naast de podiumvloer dan. Als Hessels zich erbij voegt op zijn vijfsnarige bas en Vandermark op klarinet ontstaat een opzwepend en alle kanten opschietend stuk. Verderop in de improvisatie grijpt Vandermark naar zijn baritonsax en blaast een opvallend ritmische solo, waar Bennink enthousiast op inhaakt.

Na de pauze is het de beurt aan The Ex, samen met Ken Vandermark. Allereerst met het kenmerkende punkrock werk wat met veel energie en overtuigingskracht de zaal in wordt geslingerd, later met medewerking van twee muzikanten uit de Ethiopische band Fendika: Endris Hassen op masinko - een soort luit - en Misale Legesse op Afrikaanse percussie. Een hoogtepunt is 'Top Of My Lungs', gezongen door slagwerkster en zangeres Katherina Bornefeld. Bijzonder is hier het duet tussen Vandermark op klarinet en Hassen op masinko en dan vooral de wijze waarop de klankkleuren van beide instrumenten met elkaar mengen. Hulde overigens voor Vandermark, die zo het vijfde lid van The Ex kan worden en de klank van de punkrocknummers menigmaal van scheurende en pompende saxklanken voorziet.

En dan stapt Fendika op het podium en begint het echte feest. Het is absoluut wonderbaarlijk hoe met zo'n beperkte instrumentatie - Afrikaanse percussie en masinko - een zo geweldig, elektrificerend en swingend geluid neergezet kan worden. Ondersteund door zangeres Nardos Tesfaw zijn het vooral danser Melaku Belay en danseres Zenash Tsegaye die hier de show stelen. In steeds andere kostuums wervelen ze over het podium, de meest bizarre ritmische bewegingen uitvoerend. De toeschouwer krijgt al spierpijn bij het ernaar kijken! De muziek is natuurlijk Afrikaans, sterk leunend op ritmische structuren, maar je hoort ook duidelijk Arabische invloeden. En zangeres Tesfaw heeft een bijzondere stem, soms ten hemel schreiend in de treurzangen die zij aanheft.

En tot slot natuurlijk nog een keer allemaal, helaas zonder Butcher en Bennink, maar dat mag de pret niet drukken. Afgesloten wordt er op feestelijk energieke wijze. En na bijna drie uur (!) muziek mogen we de tropische hitte van Amsterdam weer in, maar dat past wel bij dit feestje!

Labels:

(Ben Taffijn, 10.7.15) - [print] - [naar boven]



Cd
Christoph Irniger Trio - 'Octopus' (Intakt, 2015)
Opname: december 2014

De partij die Christoph Irniger blaast op 'Iceland' maakt goed duidelijk met wat voor type tenorsaxofonist we hier van doen hebben. Hij neemt de tijd voor het opbouwen van zijn melodie en trakteert de luisteraar op breekbare en subtiele lijnen. Op de achtergrond horen we drummer Ziv Ravitz en bassist Raffaele Bossard de melodie met gerichte inspanningen ondersteunen. In 'Blue Tip' is de mate van spanning die het trio opbouwt groter. De ritmische compositie neemt gaandeweg complexere vormen aan en krijgt uiteindelijk het karakter van een mars. Maar ook hier is sprake van perfect samenspel ten dienste van de compositie, waarvan de door Irniger staccato geblazen melodie de rode draad vormt.

Irniger zelf zegt over zijn manier van werken: "I try to make the band sound more like a pop band. The form and melody are always on top and everybody is contributing to that."

Een en ander leidt tot een cd vol met mooie luisterliedjes met een dromerig karakter en vaak met een melancholieke ondertoon. Dat wil niet zeggen dat er niet geïmproviseerd wordt of dat er geen solo's op dit album staan. Die zijn er wel, bijvoorbeeld van Bossard in 'Dovescape', maar ze staan altijd in dienst van de compositie.

Ook in 'Dancin’ Structure' horen we dit procedé duidelijk terug. De samenwerking tussen tenorsax en bas is hier maximaal. De twee musici wisselen elkaar af en bouwen zo de structuur van dit nummer, die inderdaad wel iets weg heeft van een langzame dans. Een dans die geen dans zou zijn zonder het slagwerk van Ravitz. Tot slot laten we Irniger zelf nog maar eens aan het woord over dit trio: "Often there's no melody standing on top by itself. The melody is within the chordal and rhythmic movement that all three instruments build."

Klik hier om te kijken naar een documentaire over de opnamesessie van 'Octopus'.

Labels:

(Ben Taffijn, 9.7.15) - [print] - [naar boven]





Jazzradio
Jazz Rules #43

In Gent bestaat al lang een bruisende jazzscene. Maar nu is er ook een jazzprogramma op de universiteitsradio Urgent FM: Jazz Rules. Elke week interviewt Dirk Roels jazzmuzikanten die een nieuwe plaat uitgebracht hebben, een nieuw album gaan opnemen of een concert geven in het Gentse. Daarnaast is er ook aandacht voor grote namen die naar Gent komen. In vorige afleveringen van Jazz Rules kwamen onder meer al Stefano Bollani, Craig Taborn, Nate Wooley, Ralp Alessi, Tineke Postma en Marc Copland aan het woord, naast gevestigde Belgische waarden zoals Nathalie Loriers, Bert Joris, Ivan Paduart, Jeroen Van Herzeele, Jozef Dumoulin en Teun Verbruggen. Maar ook jonge gasten zoals Lander Gyselinck, Nathan Daems, Bram De Looze en Igor Gehenot.

Jazz Rules wordt elke zondagmiddag tussen 15.00 en 16.00 uur uitgezonden via www.urgent.fm. De uitzendingen zullen vanaf nu bij Draai om je oren zijn terug te beluisteren via links naar SoundCloud, die worden verzameld in een nieuwe rubriek en bijbehorende menupagina: Jazzradio.

Dirk Roels is al jaren gepassioneerd door jazz, werkt voor de radio sinds zijn jeugd en was 10 jaar journalist bij de Oost-Vlaamse televisie AVS. Nu werkt hij als perswoordvoerder voor de Stad Gent. "Ik vind dat jazz veel meer aandacht verdient op de radio dan tot nu toe het geval was. Ja, dan kan je twee dingen doen. Er over klagen of er zelf in vliegen. Dus heb ik voor de tweede optie gekozen. En van bij het begin kreeg ik veel positieve respons op mijn initiatief. Muzikanten en organisatoren contacteren me nu zelf. Het is super dat ik op die manier de jazzmuziek kan helpen ondersteunen," aldus Dirk Roels.

Wij haken in bij Jazz Rules #43, waarin Roels een gesprek heeft met Jan Daelman en Thijs Troch van Keenroh. Zij wonnen vorig jaar de Jong Jazztalent-wedstrijd op het Gent Jazz Festival en mogen aanstaande vrijdag het festival openen met het project Keenroh XL. De twee jonge muzikanten geven tekst en uitleg aan Dirk Roels en als sneak preview hoor je ook een nummer van Keenroh XL. Daarnaast ook muziek uit 'Wild Man Dance', de nieuwe plaat van het Charles Lloyd Quartet, die zaterdag op Gent Jazz staan. Ook nieuw werk van The Bad Plus, Joshua Redman en uit de nieuwe plaat van de Gentse groep Laughing Bastards +, met onder meer saxofonist Michel Mast, bassist Nils Vermeulen en drummer Lander Gyselinck.

Klik hier om de uitzending te beluisteren.

Labels: ,

(Maarten van de Ven, 8.7.15) - [print] - [naar boven]



Cd
Various artists - 'Latin Rare Groove Vol. 2' (Music Rough Guides, 2015)

Zoals de mambo van de jaren veertig en vijftig zwaar beïnvloed was door de swing-bigbands, zo gingen jonge latino's in New York in de jaren zestig massaal naar rock en rhythm and blues luisteren. De daaruit voortvloeiende stijl, búgalu (of boogaloo) is op deze verzamel-cd aan de orde. Carlos Hayre ('Mi Chica Se Vuelve Loca') laat nog echo's van Stan Kenton horen, het orkest waar iedereen in de jaren vijftig naar luisterde, maar de popinvloeden zijn op de overige tracks dominant. Bij Ricardo Ray en Bobby Cruz (het aanstekelijke 'El Cencerro Shingaling') is het búgalu wat de klok slaat en de gitarist van Los Belking's – leider Raúl Herrera, neem ik aan – speelt gewoon pop.

Heel erg vintage klinkt de muziek van de in Amsterdam woonachtige Venezolaan Alex Figueroa, wiens Conjunta Papa Upa met het nummer 'Camuri Chico' vertegenwoordigd is. Die song blijkt in 2013 opgenomen te zijn, maar je zou zweren dat dat vijftig jaar eerder was gebeurd. De elektronica lijkt handjeklap overgenomen van The Ventures. Van een soortgelijk laken sneden The New Mastersounds een hip kostuum voor 'The Tin Drum'. Hier wordt een Ramsey Lewis-groove opgevuld met timbales, conga's, clave en de koebel die de naam aan de track heeft gegeven.

Peliroja - beter gezegd: producer en gitarist Jacob Plasse - gebruikt in 'Ciudad De Nadie' heel listig twee baritonsaxen, een voor het solowerk en een als leider van de blazers. Van trombonist Jimmy Bosch, de enige echt bekende naam van dit gemêleerde gezelschap, is een vroeg werkje meegenomen, 'Ha Liegado La Hora', een niet eerder uitgebracht song van de Conjunta Alayon. Eind jaren zeventig, schat ik. De trombonist klinkt hier nog niet erg zeker van zichzelf, een tikje onvolgroeid.

Van de eigentijdse tracks moeten nog 'Tokuta' van Jungle Fire en 'Yo Voy Ganao' van Systema Solar genoemd worden. In die eerste clashen de ritmen heel aangenaam, wat een plezierige spanning oplevert. De samenwerking van baritonsaxofoon en gitaar is knap vormgegeven, zoals het hele nummer goed in elkaar steekt. Solar richt een soort dorpsfeest aan, bijna te overdadig, maar voorbeeldig geproduceerd. En er wordt ook nog een potje gerapt.

Klik hier om te luisteren naar 9 tracks van dit album.

Labels:

(Eddy Determeyer, 7.7.15) - [print] - [naar boven]





Reportage
Jazzdag 2015: twee overvolle dagen jazz in Rotterdam

"Een jaarlijks hoogtepunt in de agenda van de Nederlandse jazzmuzikanten én -liefhebbers, zo mogen de jazzdagen in Rotterdam gerust genoemd worden. Zijn de middagen - met lezingen, panels, discussies en de mogelijkheid tot netwerken - voor de insiders bedoeld, de avonden, bestaande uit een veertigtal showcases van rond een half uur, zijn ook vrij toegankelijk voor publiek. Het was dan ook vrijwel overal aangenaam druk, waar het goede weer zeker aan bijgedragen zal hebben."

Op 26 en 27 juni bezocht Ben Taffijn het netwerkevenement Jazzdag 2015. In LantarenVenster zag hij op vrijdag showcases van het Sebastiaan van Bavel Trio, Træben, het Pieter Bast E.S.P. Quintet en Naked Wolf. Op zaterdag vond de European Jazz Competition 2015 plaats. In dat kader zag hij concerten van het Open Source Trio, het Oistrich Quartet, Elena & The Rom Ensemble, Urgent Detergent en Flash Pig.

Klik hier om zijn verslag te lezen.

Roland Huguenin maakte een uitgebreid fotoverslag van Jazzdag 2015: klik hier om zijn foto's te bekijken.

Labels:

(Maarten van de Ven, 6.7.15) - [print] - [naar boven]



Cd
Simon James Phillips - 'Blage 3' (Mikroton, 2015)

Wat de contemplatievere uitingen binnen de geïmproviseerde muziek betreft, was er de afgelopen jaren een hoofdrol weggelegd voor het Australische trio The Necks. Met hun felgesmaakte albums en concerten creëerden de pleitbezorgers van traagheid en beheersing aandacht voor een wat minder belichte kant van het genre. Het Russische Mikroton Recordings doet nu ook een duit in het zakje met 'Blage 3', een dubbelaar van pianist Simon James Phillips waar men best even de tijd voor neemt.

In 2011 verzamelde de eveneens Australische, maar in Berlijn residerende Phillips vijf ervaren improvisatoren rond zich voor een speciaal project. In een grote dansstudio improviseerde hij met zijn ensemble ongeveer vijf uur onafgebroken, waarbij het publiek vrij kon komen en gaan. Toeschouwers werden pas toegelaten nadat de muzikanten al waren begonnen en werden niet ingelicht over de duur van de performance. Op die manier werd er gespeeld met de tijdsbeleving van de bezoekers, kennelijk een van de centrale thema’s binnen Phillips' muzikale output.

Dat concept kan natuurlijk niet worden vertaald naar een cd met een beperkte tijdsduur, die men bovendien kan opzetten wanneer men wil. Alleen de muziek blijft hier dus over, maar die staat ook sterk op zichzelf. Drummer Tony Buck (daar zijn The Necks weer), trompettiste Liz Allbee (Bogan Ghost), bassist Werner Dafeldecker (Polwechsel), gitarist Arthur Rother en elektronicaman BJ Nilsen zijn dan ook geen onbekenden in het circuit. Samen zorgen ze bijna twee uur lang voor golven van zich traag ontwikkelende muziek, die in eerste instantie doen denken aan bekende voorbeelden uit de minimal music ('Strumming Music' van Charlemagne Palestine is een opvallende referentie), maar die door haar diffuse karakter daar ook net de tegenpool van zijn.

Aanknopingspunten zijn er amper. Een kleine riedel van Phillips blijft soms even hangen, terwijl een ritmische suggestie van Buck voor extra beweging zorgt. Het blijken zeldzame momenten van transparantie, want meestal zijn de individuele bijdragen zó in elkaar gevlochten dat er enkel een gonzen en zoemen overblijft (een heerlijk gonzen en zoemen, welteverstaan).

Het is bijgevolg moeilijk om tot de essentie van deze muziek te komen. De lengte van deze non-stop improvisatie werkt na verloop van tijd ook een beetje verdovend, ondanks de intensiteit van enkele passages. 'Blage 3' kruipt op die manier stiekem toch wat dieper onder de huid dan men na een eerste luisterbeurt zou kunnen vermoeden. Nog een keertje opleggen is het logische gevolg.

(Bij aankoop van de cd ontvangt men overigens een code om de hele performance te downloaden in het kwalitatieve wav-formaat.)

Klik hier voor een preview van dit album.

Labels:

(Joachim Ceulemans, 4.7.15) - [print] - [naar boven]



Interview
Esther van Hees

"Het muzikantenbestaan geeft mij de mogelijkheid om emotioneel door het leven te gaan in een omgeving waarin dat geaccepteerd wordt. Muzikanten zijn gevoelige mensen en als je dan samenspeelt, kun en mag je jezelf kwetsbaar opstellen. Het maakt het leven veel intenser. Muziek is mijn leven, het is geen beroep maar meer een way of life."

Donata van de Ven sprak met de jonge en veelbelovende zangeres Esther van Hees, op weg naar een succesvolle carrière. "Met commercieel zijn heb ik geen problemen. Zolang je jezelf bewust bent van wat je doet en niet te hard toegeeft aan iets waar je het eigenlijk niet mee eens bent."

Lees hier het volledige interview.

Labels:

(Maarten van de Ven, 2.7.15) - [print] - [naar boven]



Dvd / Cd
ICP Orchestra – 'Misha Enzovoort' (ICP, 2015)
ICP Orchestra - 'ICP Live At The Vortex' (ICP, 2015)
Opname: 2 februari 2013

'Misha Enzovoort' is een portret van pianist, componist en orkestleider Misha Mengelberg geworden waar je gerust kwalificaties als 'ontroerend' en 'indringend' voor mag bezigen. In deze documentaire volgt cineast Cherry Duyns Mengelbergs Instant Composers Pool Orchestra bij zijn optredens in de Londense Vortex club en de voorbereidingen daarvoor. Vanwege de ziekte van de hoofdpersoon (dementie) was dat het laatste buitenlandse concert door de voltallige band. Inmiddels heeft het ICP Orkest met pianist Guus Janssen getoerd.

We treffen Mengelberg op de drempel van het Grote Vergeten. Of hij zonder piano zou kunnen leven, vraagt Duyns. "Maybe," aarzelt de aangesprokene, "Ik moet mijn laatste move maken." Als een inmiddels zeer oude schildpad zit hij achter zijn instrument. Zijn spel lijkt overigens niet noemenswaardig incoherenter dan 'normaal'. En zoals hij naar zijn orkest zit te luisteren, daar kun je weinig anders uit concluderen dan dat de muziek nog ongeschonden binnenkomt. Toch was het een jaar of vijf, zes eerder (de film is van 2013) al opgevallen dat Mengelberg ging slippen, dat hij de vorm niet meer in de vingers had. Maar, zegt bassist Ernst Glerum, "het zit nog wel in zijn hoofd, daar ben ik heilig van overtuigd." Zo heeft elk orkestlid zijn mening: Misha heeft altijd van verwarring en gekte gehouden, het is niet aan te geven waar het echt mis ging; hij is altijd een mysterie geweest en dat is niet veranderd. Doch het meest eloquente antwoord geeft rietblazer Ab Baars op de vraag van Cherry Duyns, wat het voor hem betekent binnenkort voor het laatst op het podium te staan met de oprichter van de ICP. Hij staart een tijdje naar buiten, slaat zijn ogen neer en zijn onderlip begint te trillen.

Bij de dvd hoort een cd met liveopnamen uit de Vortex. Nog eenmaal verbazen we ons over de soepele wijze waarop de band zich in en buiten het gareel beweegt. Baldadig rennen de belhamels langs en over het gazon, gooien met steentjes, proberen elkaar pootje te lichten en trappen 'per ongeluk' de mandjes om ('Picnic'). Beweeglijk als water is de solo van tenorist Tobias Delius (in 'No Idea'). Stiekem is een opname uit 1930 toegevoegd, bij wijze van uitsmijter ('Barbaric'). Kun je nagaan, toen was mijnheer Mengelberg nog niet eens geboren!

"Aardige band, ja," mompelt de leider na afloop van het Vortex-optreden. "Heel aardige mensen."

Klik hier om de trailer van deze documentaire te bekijken.

Labels: ,

(Eddy Determeyer, 1.7.15) - [print] - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.