Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 


Festival
Gent Jazz 2015 zaterdag 11 juli


Na het echec van de totaal geflipte geluidsbalans op de eerste dag tijdens het optreden van bassist Bill Laswell en zijn Marokkaanse vrienden, is de geluidsploeg kennelijk bij zinnen gekomen en wisten ze gedurende de tweede dag van het Gent Jazz Festival het geluid van de diverse groepen voortreffelijk te mixen. Dan blijkt ook dat het luistergenot ertoe bijdraagt om waardering voor de muziek op te brengen.

Op deze tweede dag waren zowel de kwaliteit van de groepen als het geluid in perfecte balans. In het kader van het jaarlijkse coachingproject met studenten van HoGent School of Arts trad de formatie Flikflak op met als coach de Amerikaanse tenorsaxofonist Mark Turner. Zoals het betaamt met en bij gevorderde muziekstudenten werd het avontuur geschuwd en uitsluitend zeer bekwaam een moderne vorm van hardbopmuziek gespeeld. Daarin pasten de beschaafde en secuur gespeelde solo's Turner uitstekend. Geen opwindende muziek dus, maar wel zeer fraai gearrangeerd en goed uitgevoerd, waarbij solistisch pianiste Heleen Andriessen en bassist Nils Vermeulen prominent aanwezig waren. Zanger Jonas Viermans warme stemgeluid was een verrassende toevoeging aan de meerstemmige blazerspartijen en zijn scatvocal in 'Nature Boy' mag zeker genoemd worden.

Na dit openingsoptreden werd het programma gevuld met de grotere namen uit de jazzwereld. Het trio van pianist Vijay Iyer beet de spits af en de bite was meteen raak. Het was direct duidelijk dat hier een ontzettend goed ingespeeld trio een swingende, sublieme set ging neerzetten. Inmiddels zijn er al drie goed ontvangen albums van hen verschenen, 'Historicity', 'Accellerando' en 'Break Stuff'. Iyers percussieve speelwijze, gecombineerd met uiterst virtuoze rechterhand-improvisaties dwingen bewondering af. Gecombineerd met zijn welhaast even virtuoze begeleiders, bassist Stephane Crump en drummer Marcus Gilmore, werd een enerverend en indrukwekkend pianoconcert neergezet, dat zowel krachtige, swingende en vurige, als verstilde en bedachtzame momenten kende.

Het trio van pianist Abdullah Ibrahim (vroeger kenden we hem als Dollar Brand) was van een totaal andere orde. Hoewel Ibrahim in de free-jazz jaren furore maakte met onder anderen Don Cherry, Ornette Coleman, Pharaoh Sanders en Archie Shepp, bekeerde hij zich later tot de islam en oriënteerde zich op de volksmuziek uit zijn geboorteland Zuid-Afrika. Reeds tijdens zijn imposante, impressionistische solo-intro waren die invloeden onmiskenbaar aanwezig. Na die opmaat arriveerden Cleave Guyton (fluit, klarinet) en Noah Jackson (cello, bas) op het podium en was het trio compleet. In eerste en laatste instantie werd in die bezetting zeer melodieuze en harmonieuze, ergo welluidende muziek vertolkt. Het was een combinatie van weemoedige Afrikaanse songs en romantische klassieke muziek. De combinatie piano, fluit en cello leent zich daar natuurlijk uitstekend voor.

Nadat Jackson de cello had verwisseld voor de contrabas creëerde hij een razendsnelle swing, waarop Guyton op piccolo snerpend soleerde. Erg indrukwekkend was dat allemaal niet. Na dit jazzy intermezzo werd de draad weer opgepakt en werd de set voortgezet met hetzelfde stramien: kamermuziek met Afrikaanse invloeden en het romantische, klassieke repertoire. Ook daarna werd de bas weer opgepakt en nu met Guyton op dwarsfluit. Wederom werd zonder Ibrahim een stukje geswingd en geïmproviseerd. Het sluitstuk van de tweede dag was de absolute top tot nu toe en zal hoogstwaarschijnlijk op de derde dag – het festival kent drie echte jazzdagen, daarna wordt het pop-geörienteerd – niet overtroffen worden.

De 77-jarige tenorsaxofonist/fluitist Charles Lloyd overdonderde met een weergaloos optreden. Een optreden gebaseerd op de harmonische tradities van jazz, gecombineerd met de verworven vrijheden van de avant-garde. Alles wat jazz interessant maakt incorporeert Llyod met zijn kwartet in zijn optreden. Het kwartet neemt je mee in de ongekende mogelijkheden die de jazz te bieden heeft: verstilde momenten, melodieuze ballads, gevarieerde en swingende ritmes, interactie, improvisaties, samenspel, intensiteit, collectiviteit, swing, avontuur en gebondenheid.

Bij dit alles rest nog te melden dat Lloyds toonvorming op tenorsaxofoon uitzonderlijk is. Indrukwekkend zijn vooral zijn pianissimo geblazen tonen. Daarnaast bezit hij een prachtig, zangerig geluid. Kenmerk van de 'grote' muzikant (voor blazers) is het bijzondere geluid, en dat heeft Charles Lloyd. Lloyds medemusici, Gerald Clayton, Joe Sanders en Kendrick Scott, zijn eveneens van grote klasse. Pianist Clayton is een aanstormend talent met een groot gevoel voor hedendaagse improvisaties in de geest van Keith Jarrett, Chick Corea en Brad Mehldau. Bassist Sanders en drummer Scott zijn de stuwers, muzikale volgers en ondersteuners van Lloyds vindingrijke en out-of-the-box improvisaties. Laat het Charles Lloyd kwartet volgend jaar maar weer terugkomen.

Cees van de Ven maakte een fotografisch verslag van de tweede dag van Gent Jazz 2015, zaterdag 11 juli. Klik hier om zijn foto's te bekijken.

Labels:

(Jacques Los, 18.7.15) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.