Cd
Bram Stadhouders - 'The Ship Comes' (eigen beheer, 2009)
Bram Stadhouders is inmiddels meer dan een jonge, veelbelovende gitarist uit het zuiden des lands. Door middel van projecten met onder meer Jim Black werkt hij zich langzaam naar de top van de afwijkende, want verassende, muziek. Zijn 'The Ship Comes' is een plaat met muziek die maar moeilijk te categoriseren valt. Er zijn invloeden van jazz, flamenco, folk en prog-rock te horen en de muziek lijkt vooral een serie soundscapes te zijn. Het niveau is echter consistent hoog, zodat classificering slechts bijzaak is.
Het meest opvallend zijn de scherpe, goed uitgevoerde solo's van de leider, met net genoeg echo om het ijzig te laten klinken en net te weinig om tot smakeloosheid te vervallen. Ergens doen ze denken aan David Gilmour midden jaren zeventig. Daarnaast vallen het sterke spel van Harry Cherrin en Santiago Botero op. Cherrin op fluit en sax kan niet altijd stralen, omdat dit het atmosferisch effect zou doorbreken, maar wanneer hij de ruimte krijgt, is het resultaat uiterst bevredigend. Botero, wiens gestreken bas af en toe de gitaarpartij ondersteunt, zet de boel goed onder spanning en zorgt voor een aantal van de meer onheilspellende passages.
Het enige waar vragen bij gesteld kunnen worden is de mix. Die is soms zo compact dat het moeilijk is vast te stellen wat er te horen is, op de gitaar na. Daardoor voelt de plaat soms wat massief. Pas na een aantal luistersessies is het soms duidelijk dat iets een saxofoon is en geen computereffect. Dat is jammer, want hoewel dit het geheel ten goede komt, wordt het individu daardoor soms wat tekortgedaan. Toch is dit een uiterst smaakvolle plaat, die iedereen met een voorliefde voor spannende muziek zal waarderen.
Meer horen?
Op last.fm kun je van dit album de track 'The Center Of A Valley With Soft Rain' gratis downloaden.(Sybren Renema, 6.4.11) - [print]
- [naar boven]
Concert
Watch his dancing shoes
Peter Beets Trio, dinsdag 22 maart 2011, Jazz on the Roof, Schunck*, Heerlen
Parelend zweet op het voorhoofd, turbo speed in de vingers, een vrolijke grimas trekkend over de gehele vleugellengte, netjes in het pak gestoken. Oscar Peterson, Chopin en de blues in de roerbakpan: Peter Beets maakt er chocola van. Ontspannen, grappend, maar vooral beklemmend goed stuwt het trio onder Beets' leiding voort. De noten vliegen je om de oren, alleen al van de maat meetikken schiet je in een kramp. Op het puntje van je stoel volg je de escapades van deze wereldpianist. Hij gooit alles erin wat hij te bieden heeft en doet dat met veel humor, overtuiging en wilskracht. Onconventioneel stampt hij de maat luidt mee met zijn glimmende lakschoenen op de hardstenen vloer.
De film 'The Pianist', de ballroom, het Poolse landleven, de ingetogen nouvelle, gecombineerd met de swing, de dubbele swing, de driedubbele swing... Ebke Zonderland, toch ook niet de eerste de beste, komt voorbij met een driedubbele schroef en nog een salto achterwaarts. De rasbegeleider in Beets komt helemaal los van de Hilversumse visschoteljazz en laat het sjoebidoebadaba-gezang ver achter zich. Op een lenteachtige zondagnamiddag heeft hij verzonnen om de diepe en genuanceerde Poolse Chopin maar eens te gaan kruisen met de cotton fields & the blues. "Why not?", dacht hij. Naar blijkt: een gouden greep in het langzaam in kommer en kwel wegkwijnende jazzlandschap. "Een soortement nieuwe insteek in B mineur zogezegd," zou Peter met twinkelende pretoogjes zeggen.
Het toegestroomde pianominnende publiek komt tijdens de cross-over in het Schunck* café geheel aan zijn trekken. Tussendoor legt hij in korte tussentekstjes uit hoe het stuk zoal in elkaar steekt, om vervolgens het publiek in verwondering achter te laten en met zijn maten te gaan surfen in de branding van de jazz. Op de achtergrond dansen de grote kleurrijke ronde figuren van Niki de Saint Phalle mee; ze zijn tijdelijk in Schunck* neergestreken om aan de mensen uit te leggen dat echte vrolijkheid alleen maar voort kan komen uit of in bevrijding; het zelfde vlak waar ook de romantische Chopin en de true-blue feeling elkaar toucheren.
Op complete waanzin of een Poolse landdag draait het bij dit trio niet uit, want ze weten wat ze doen, kennen elkaar door en door en vergeten geen moment dat ze - een voor allen, allen voor een - aan het performen zijn. Vriend en vijand zijn het eens over de energie en kwaliteit van dit concert. Een staande ovatie klinkt door een galmend Glaspaleis, het biertje na afloop smaakt hen goed. De ogenschijnlijk coole Beets komt langzaam tot bedaren. De tot op het bot getergde vleugel heeft de krachtproef doorstaan en kraakt nog minzaam na. Echte Hollandse jongens zijn het (wat heeft dat er nu mee te maken?). Sommige mensen werken keihard, veroveren lachend de wereld en oogsten alle lof, mensen zoals 'ons' rekstokwonder Ebke Zonderland en als 'onze' Edisonwinnaar Peter Beets. Kortom, geheel in de traditie van de roerbakpan gesproken: dit was een leuk en leerzaam concert van een gewone virtuoos. Bluesy, jazzy, Chopy. "Watch his dancing shoes," roept Nat King Cole...
(Jo Dautzenberg, 5.4.11) - [print]
- [naar boven]
Cd
Bachelor Beats - 'One Vision Of The Queen' (Square Cloud Music, 2009)
Bachelor Beats is een initiatief van de altijd onvoorspelbare percussionist Hans Hasebos, die hiermee een nieuwe brug slaat tussen de pop en de jazz. Het project heeft niets van doen met het populariseren van de jazz, veeleer met het muzikaal uitdagend maken van popachtige vormen met behulp van jazztechnieken. Op de website van Bachelor Beats zijn de songteksten te lezen, maar die zijn soms ook geheimzinnig en moeilijk te volgen. Voor de muziek geldt dat zeker niet. Die doet het meeste denken aan avant-rock, zonder gedateerd te klinken. Het sextet wordt gevormd door een combinatie van nieuwe talenten en gevestigde namen. Tot de eerste groep behoren gitarist Jerôme Hol en drummer Salle de Jonge. Basgitarist Pieter Douma, accordeonist/pianist Pieter Jan Cramer, vocaliste Kristina Fuchs en uiteraard de leider hebben hun sporen verdiend in bands die iets met jazz te maken hebben en tegelijk genre-overschrijdend zijn.
Het popdeel van Bachelor Beats bestaat vooral uit het strakke ritme, dat soms funky klinkt. Dat element wordt aangenaam opgewaardeerd met mooi afgemeten en getimed solowerk van Hol, Hasebos (vibrafoon en sopraansax) en Cramer (accordeon). Jerôme Hol is in ieder geval een gitarist om in de gaten houden. De zang van Fuchs is, zoals we van haar gewend zijn, mooi gearticuleerd, en één stuk zet ze zelfs in met jodeleffecten, die toch subtiel klinken. Het album klinkt ondanks de expliciete vormen tegelijk speels en muzikaal integer, verfrissend in deze tijden. Een leuke bijzonderheid van de website van de band is de extra song met zang van Bob Fosko in streaming audio, die niet op de cd is terechtgekomen.
Meer horen?
Op de Myspace-pagina van Bachelor Beats kun je van dit album de volgende tracks beluisteren: 'Mammalmam', 'One Vision Of The Queen' en 'Professor Moriba'.
(Ken Vos, 5.4.11) - [print]
- [naar boven]
Concert
Marshall Allen zit gewoon op een andere planeet
Cinema Soloriens & The Cosmo-Drama, zaterdag 19 maart 2011, 4AD, Diksmuide
Fantastisch toch, dat een figuur als Marshall Allen, een van de laatste nog levende en musicerende space troopers van Sun Ra's legendarische Arkestra, op gezette tijden naar deze contreien afreist om zijn kosmische performance te laten horen. In de klauwende schaduw van de IJzertoren dan nog.
Allen doet het nog steeds doet met multi-instrumentalist/filmmaker James Harrar en gelegenheidspercussionist Eric Thielemans, een van de weinige Belgische muzikanten die vrij genoeg speelt om die muzikanten tegemoet te kunnen treden. De films van Harrar alleen al – een combinatie van Barbarella, Nicolas Roeg en fout uitgedraaide arthouse-kortfilms vol wazige repetitieve shots, rituele mystiek en de obligate blote reet – volstaan om de gemiddelde kijker in hogere sferen te brengen. De muzikale en verbale invulling was zo mogelijk nog geschifter.
Onze muzikale held uit Sun Ra's orkest was dan wel de in 1995 overleden John Gilmore, maar er zijn nog een paar kleurrijke figuren actief. Terwijl trombonist Julian Priester opdook bij Chicago drummer Mike Reed en dronekoningen Sunn O))), is ook Allen een original die op zijn 86e (!) nog erg kwiek zit te spelen. In tegenstelling tot de twintig jaar jongere Arthur Doyle, die een paar weken geleden nog een schrijnende show speelde als een fysiek en mentaal wrak, weet Marshall duidelijk waar hij mee bezig is. Hij zit gewoon op een andere planeet, experimenterend met muziek die uit een eigen traditie lijkt te stammen.
De altsax liet hij bijna de hele show voor wat hij was, om in plaats daarvan te rotzooien met een speelgoedkeyboard en een EWI (een elektronisch blaasinstrument, waarvan de sound gemanipuleerd kan worden tot science fiction-proporties), terwijl partner Harrar het deed met klarinet, bamboefluit, altsax en allerhande speeltjes. Het was een festijn voor de liefhebbers van de vreemdste instrumenten en outsider music. Harrars declamaties bij de beeldensoep leken ook het gevolg van te veel hallucinogene drugs: onsamenhangend geneuzel over de aarde, de planeten en de kosmos.
Thielemans deed zijn best om de platgetreden paden te ontwijken met een rusteloze ondersteuning, die te nergens te dominant was. Eigenlijk was er slechts één echte climax, toen de drie naar het einde van de set steeds intenser gingen spelen en bouwden aan een forse freak-out. Op dat moment kwam ook voorprogramma Dans Dans vanuit de coulissen om de herrie nog uitzinniger te maken. Het maakte het slotkwartier ook overbodig. Gelukkig kreeg je op het scherm te zien wat een losgeslagen evenementen Sun Ra's concerten waren in 1968: happenings vol wild in het rond dansende muzikanten en Nubische schoonheden.
Geen idee of dit naar de normen van deze heren nu een geslaagde performance was of niet. Het was alleszins een belevenis die schipperde tussen 'indrukwekkend' (een paar keer), 'irritant' (idem) en 'ronduit verwarrend' (zowat de hele show). Er staat nog steeds aardse beperking op Allen & co., dus space is nog steeds heel erg the place. Waar het dan allemaal over ging? Alles. En misschien ook niets in het bijzonder. Kan het iemand wat schelen? Far out, maaaan.
Deze recensie verscheen eerder op Goddeau.com
Een paar dagen eerder deed Cinema Soloriens & The Cosmo-Drama het Tilburgse jazzpodium Paradox aan met een even verzengende als intense show, mede dankzij de prima bijdragen van gastgitarist Jasper Stadhouders. Klik hier om te kijken naar een fotografische impressie van deze avond door Cees van de Ven.
(Guy Peters, 4.4.11) - [print]
- [naar boven]
Nieuws
Martijn Vink stopt als drummer bij The Ploctones
Na zes intensieve en zeer succesvolle jaren met The Ploctones gaat drummer Martijn Vink de groep verlaten. Hij gaat zich richten op meerdere andere projecten, waaronder ook diverse mogelijkheden in het buitenland, om zich zo muzikaal nog breder te ontwikkelen. Door de volle agenda van The Ploctones was er tot dit moment weinig ruimte voor deze projecten.
Vink heeft aan de wieg van de groep gestaan en neemt met pijn in het hart afscheid. Samen met de andere bandleden (saxofonist Efraïm Trujillo, gitarist Anton Goudsmit en bassist Jeroen Vierdag) is hij ontzettend trots op de plaats waar The Ploctones nu staan. Alleen al in de afgelopen vier jaar speelde hij met The Ploctones 124 concerten in Nederland en 19 in het buitenland. Vier keer trad hij met het kwartet op voor de nationale tv.
The Ploctones brachten samen met Martijn Vink twee cd's uit, waarvan er inmiddels 8500 zijn verkocht. De drummer is nog wel te horen op de nieuwe, derde cd van The Ploctones, die vanaf 29 april te koop is. Zijn opvolger zal op zaterdag 14 mei gepresenteerd worden tijdens de officiële cd-release party in de Melkweg, Amsterdam.
(Jacques Los, 4.4.11) - [print]
- [naar boven]
Lees verder in het archief...