Draai om je oren niet naar North Sea Jazz Festival
Graag hadden wij vanaf deze plaats net zoals de achter ons liggende jaren weer uitgebreid verslag gedaan van North Sea Jazz. Helaas heeft de organisatie van het grootste jazzfestival van de lage landen ons in een korte mail laten weten dat wij dit jaar niet in aanmerking komen voor een accreditatie.
"Vanwege de enorme hoeveelheid aanvragen hebben wij een selectie moeten maken,
gebaseerd op het bereik van het medium en de relevantie voor ons festival.
Helaas hebben wij uw aanvraag moeten afwijzen. We vragen hiervoor uw begrip."
Dat wij dat laatste niet hebben en ons als medium lichtelijk geschoffeerd voelen, moge hierbij duidelijk zijn.(Maarten van de Ven, 8.7.09) - [print]
- [naar boven]
Elegante kamerjazz van een uitgelezen bekoorlijkheid
Soo Cho Quartet featuring Angelo Verploegen, zaterdag 20 juni 2009, De Regentenkamer, Den Haag
De Zuid-Koreaanse pianist, componist en bandleider Soo Cho volgde in Seoul een klassieke opleiding in piano en fluit. Pas later ontdekt ze de jazz. Ze besloot in 2001 om in Nederland te studeren. Vorig jaar voltooide zij haar studie in compositie aan het Koninklijk Conservatorium in Den Haag met een master degree, dit jaar behaalde ze dezelfde graad in jazzpiano aan het Conservatorium in Amsterdam. In Dordrecht organiseerde zij jamsessies en gaf ze regelmatig concerten in het DJS Jazzpodium.
Tijdens haar studie heeft ze haar eigen trio opgezet, waarvoor ze ook de composities schrijft. Opvallend is dat ze zich met expressieve kracht en eigen stijl voornamelijk op dit trio concentreert en zodoende een sterke persoonlijke muzikale karakteristiek heeft kunnen ontwikkelen. Voor haar debuutalbum 'Prayer', dat in maart 2008 verscheen, vroeg ze de alom bekende Angelo Verploegen (trompet en flugelhorn) om deel uit te maken van haar band. Een samenwerking, die prima, ja zelfs briljant uitpakte. Niet voor niets werd dit kwartet in hetzelfde jaar uitgenodigd voor de Young VIP Tour.
De Regentenkamer is een cultureel platform voor cabaret, beeldende kunst en literatuur, waar regelmatig gezellige jazzavonden worden georganiseerd door pianist/programmeur Rembrandt Frerichs. In deze setting is nu het Soo Cho Quartet te horen. Deze keer met Janos Bruneel op bas en Kaspars Kurdeko op drums. Bruneel studeerde cum laude af aan de kunstacademie van Antwerpen. Momenteel is hij bezig met zijn masters degree aan het Koninklijk Conservatorium in Den Haag en in Brussel. Hij treedt regelmatig op met bands als Zanga, Casimir Liberski Trio en AsGuests. Kurdeko studeert aan het Conservatorium van Amsterdam en is onder andere lid van het Emil Bovbjerg Septet.
Al snel wordt duidelijk dat dit optreden een muzikale weergave van stemmingen en indrukken is. Soo Cho heeft de zeldzame gave beelden en emoties in haar composities voelbaar te maken. Er is een soort filosofische muzikaliteit waar te nemen, want elk stuk heeft een ervaring, visie of menselijke stemming als inspiratiebron: 'Dreamer', 'September Moon', 'Chicky Chicky' en 'Empty Carousel', om er enkele te noemen. Deze voornamelijk weemoedige en melancholische composities worden door Cho met intense devotie gespeeld. Bewonderenswaardig is haar virtuositeit, bestaande uit vloeiende en geconcentreerde melodielijnen.
Verploegen weet de muziek van de uiterst gevoelige pianiste te benadrukken. Dit wordt bereikt door het nostalgische en warme geluid van zijn instrument en het gebruik van vele kleine, welklinkende details en het subtiel inzetten van pauzes. Tijdens zijn solo's verplaatst Cho zich in een ingetogen ondersteunende rol. Het lijkt alsof ze een kleine solo voor de flugelhorn speelt, om additionele versieringen aan te brengen en haar respect uit te drukken.
'Prayer' is als een hymne; een beschrijving van een periode van diepe twijfel in Cho's leven en tezelfdertijd een uiting van haar grote respect voor een krachtig en magnifiek instrument: de piano. Grandioos en beklemmend tegelijk. Met 'Suspicion' en 'New Chapter' laat ze een andere kant van zichzelf zien: uptempo, energiek, en snel wisselende ritmes en een voorkeur voor stevige baslijnen.
De hele avond stond in het teken van delicaat, verfijnd en toegewijd samenspel. Bas en drums begeleiden zacht en vullen deze esthetische muziek met modieuze verfijning aan. Er wordt met aandacht naar elkaar geluisterd. Dit concert is niet enkel een muzikaal evenement, maar een optreden dat inzicht geeft in de inspiratiebron, visie en de diepere emoties van componist/pianist Soo Cho en de wijze waarop haar kwartet daar vorm aan geeft.
(Sabine Fleig, 5.7.09) - [print]
- [naar boven]
As If 3 - 'Klinkklaar' (Casco Records, 2009)
Opname: 2008
'Klinkklaar' - volgens de musici Frank van Bommel, Raoul van der Weijde en Wim Janssen niet zonder slag of stoot ontstaan - is ondanks of misschien juist dankzij de aanvankelijk moeizame samenwerking een zeer geslaagde productie geworden.
Allereerst iets over het ontwerp van het klaphoesje. Intrigerend en elegant, zo'n zwart-wit foto van een restaurantinterieur met post-art deco meubilair, maar zonder enig opschrift op de vooromslag zal een dergelijk ontwerp zeker geen impulsaankopen stimuleren. Wel verraadt het net niet strakke interieur van de foto deels de intenties van de band. De titel van het album zegt het al; het streven van de musici was het om helder met de klankkleur te spelen. Dat is zonder meer gelukt.
Pianist Van Bommel mijdt het overbodige in zijn zeer gearticuleerde spel, in dat streven bijgestaan door de smaakcritici contrabassist Van der Weide en drummer Janssen. Het is in opzet kraakheldere muziek, die associaties met Tristano of De Stijl oproept, met ingetogen, onder de oppervlakte borrelende emoties. Het is tegelijk echte jazz, in die zin dat de improvisaties steeds natuurlijk voortkomen uit de thema's, terwijl de swing ook nooit ver weg is. Je kan op twee manieren naar de cd luisteren. Met het verstand op nul naar de met precisie geproduceerde klanken luisteren kan, maar bevredigender is het om de thema's te volgen tot in de improvisaties, die na meerdere keren luisteren telkens nieuwe aanknopingspunten blootgeven.
De titels van enkele stukken verwijzen ook naar enige inspiratiebronnen, zoals Shelly Manne ('Ball Shelly') en Morton Feldman ('M.F.'). In plaats van enkele stukken eruit te lichten, beperk ik me tot de constatering dat deze manier van musiceren verfrissend is in een tijd waarin we het vaak moeten doen met snelle, eendimensionale expressie. De muziek doet me vreemd genoeg verlangen naar de vroege jaren van de avant-garde jazz, toen je elke maand met nieuwe muziekopvattingen werd geconfronteerd. Het laatste korte stuk, 'Asifgnature', vat het mooi samen: beknopte schoonheid voor ontspannen estheten.
Met dank aan informant Jaap de Rijke, die aan Raoul van der Weijde enige ontboezemingen over het project wist te ontlokken.(Ken Vos, 4.7.09) - [print]
- [naar boven]
When you just can do
The Ploctones featuring Harmen Fraanje & Sanne van Hek, vrijdag 24 april 2009, Jazz Impuls, Musis Sacrum, Arnhem
Van achter uit de coulissen horen we het gelach en geklets van de muzikanten. Het gevarieerde publiek dat aanwezig is wordt er nieuwsgierig van. Klaar voor muziek die helemaal van deze tijd is. Vol energie en kracht, en met een vleugje humor.
Het Jazz Impuls-concert wordt door de vier Ploctones geopend. Saxofonist Efraïm Trujillo speelt gepassioneerd in een vloeiend spel met wisselende maatsoorten. Hij weet hoe hij moet omgaan met dynamiek en speelt intrigerend. De jarige Anton Goudsmit speelt hartstochtelijke melodieën tegenover veelzijdige riffs in zijn herkenbare stijl op gitaar. Hij laat verschillende dynamisch improviserende verhaallijnen zien.
Bassist Jeroen Vierdag speelt strak en virtuoos. Drummer Martijn Vink is een uiterst regelmatige muzikant met een ongekende techniek. Hij wisselt stuwende drive moeiteloos af met subtiel raffinement. Beide muzikanten onderbouwen elkaars spel en zijn goed op elkaar ingespeeld. Toch moet de band het hebben van de charme van de frontline Trujillo en Goudsmit.
Bij het tweede nummer komt pianist Harmen Fraanje de band versterken. Dat komt het geheel voor mij ten goede; hij voelt het viertal goed aan en voegt zich moeiteloos in hun muziek, hoewel hij niet geheel tot zijn recht komt in deze samenstelling. Sanne van Hek (op bugel) sluit zich aan bij het vierde nummer, waarin ze jammer genoeg niet geheel overeind blijft. Ze klinkt zacht, voorzichtig en zoekend in haar spel. Het samenspel tussen Trujillo en Van Hek kan mij meer overtuigen.
De kracht van de groep zit in verrassende expressieve uitspattingen, wat goed terug te horen is in het geniale nummer 'Paalangst', met al zijn weirde twists. En het heerlijke slingerende, rockende, opwindende '050', waar je geen genoeg van kunt krijgen. Verschillende stijlen als groovy jazz en funk komen voorbij, zoals in 'Ernesto' en 'Paka Marijat', ook al zo'n feest voor je oren.
De Ploctones zorgen meestal overal voor een overweldigend optreden. Je wordt meegenomen in een opzwepend feestje. Vanavond is dit helaas niet helemaal het geval; de band heeft de bijdrage van gastmuzikanten eigenlijk niet nodig om uit te blinken. Daardoor verliezen de Ploctones voor mij wat aan identiteit, aan hetgeen wat er werkelijk toe doet. Dat neemt niet weg dat hun laatste cd '050' een echte aanrader is voor je verzameling.
Klik hier voor een fotoverslag van dit concert door Maarten van de Ven.
(Josien Lucassen, 3.7.09) - [print]
- [naar boven]
Lees verder in het archief...
