|
Draai om je oren Jazz en meer - Weblog |
|
||
|
| |||
  Gent Jazz impressies: Fred Hersch Trio + 2 donderdag 9 juli 2009, Bijloke, Gent Liefhebbers hadden er reeds lange tijd reikhalzend naar uitgekeken: de comeback van Fred Hersch. De pianist, die in zijn kenmerkende stijl moeiteloos klassiek, jazz en improvisatiemuziek laat samenvloeien, bezweek vorig jaar zomer bijna aan zijn ziekte (hij is al 20 jaar seropositief), toen hij door oververmoeidheid enkele weken in een coma raakte. Naar verluidt heeft hij zich daarna grotendeels opnieuw piano moeten leren spelen. Het optreden met zijn vaste trio en twee extra blazers tijdens Gent Jazz bewees dat hij nog steeds gerekend kan worden tot een van de beste hedendaagse jazzpianisten, een originator pur sang. Hersch bracht een concert voor fijnproevers. Zijn band bracht veelgelaagde, melodisch rijke thema's en krachtig samenspel, waarbij het geheel duidelijk groter was dan de som der delen. Wat dat betreft opteert Hersch voor eenzelfde aanpak als wijlen grootmeester Andrew Hill; in hun handen wordt een groep als een palet waarmee prachtige vergezichten kunnen worden geschilderd. Belangrijk is het dan wel om de juiste muzikale componenten samen te brengen, die zowel in staat zijn om het groter geheel voor ogen te houden én weten hoe ze dit kunnen uitbouwen met boeiende solistische improvisaties. Geen nood, de vier muzikanten die Hersch meebracht, voldeden in optima forma aan deze hoge eisen. Tussen trompettist Ralph Alessi en saxofonist Tony Malaby ontspon zich vaak een subtiel vraag-en-antwoordspel. Hun lijnen vloeiden in elkaar over of grepen zich unisono ineen. Met name Malaby wist daarbij steeds de juiste toon te raken, vol en immer overtuigend. Bassist John Hébert en drummer Nasheet Waits maakten hun faam als creatief-empathische ritmesectie volledig waar. Waar Hébert voor de verankering en de rust zorgde, omspeelde Waits diens baslijnen vaak met hyperactieve, maar altijd in de muziek vallende drumpatronen. De drummer luisterde ook perfect naar de solisten; elke door hem waargenomen zijweg sloeg hij zonder aarzeling in, steeds perfect aanvullend. De pianist zelf fascineerde het publiek met zijn verfijnd en contemplatief spel, in uiterste concentratie - met de ogen gesloten - gebracht. Zijn solo's, miniatuurbouwwerken met veel variatie in aanslag en cadens, kwamen als golven over je heen. Hersch bewoog zich als een vis in het water door de in stijl en structuur variërende composities en gaf zijn muzikale companen empathisch weerwerk. Op het Bijloke-podium bracht Fred Hersch Trio + 2 een programma dat boeide van het begin tot het eind. Zo hoorden we een opzwepende Swahili-original, een elegant dansant Cuban flavoured stuk en Shorters bijdrage aan het Miles Davis-songbook, 'E.S.P.', waar Hersch vanzelfsprekend een geheel eigen draai aan gaf, en het aan gitarist Bill Frisell opgedragen 'Down Home', een lekker feestelijk stuk met een rootsy inslag. Het lyrische, enigszins mysterieuze 'Fall' kreeg in het arrangement van Hersch, met duidelijke invloeden van klassieke muziek, alle ruimte om tot volle wasdom te komen. Andermaal een compositie van Wayne Shorter, duidelijk een soulmate van de pianist, wiens 'Still Here' niet voor niets was opgedragen aan deze bij leven al legendarische saxofonist. Klik hier voor een fotoverslag van dit concert door Cees van de Ven. (Maarten van de Ven, 26.7.09) - - [naar boven] Lees verder in het archief...
|
Archief
Artikelen Cd-recensies Concertrecensies Colofon Festivalverslagen Interviews Jazz in memoriams
Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken? |
