Cd
Carmen Gomez Inc. - 'Thousand Shades Of Blue' (Sound Liaison, 2014)
Opname: 15 september 2012
Nee, een lachebekje was vocaliste Carmen Gomez toch al nooit. Deze elf liedjes van verlies en verlangen hebben een introspectief, folksy karakter gemeen. Een lolletje is het allemaal niet. Dat geeft dit album een wat somber stempel. Dat mag. Dat moet: Gomez zingt de waarheid. 'You Don’t Know What Love Is' – dat zou je in dit verband als een manifest kunnen beschouwen. Haar mooie doorleefde stem heeft ook iets nasaals en daarmee iets ongrijpbaars, iets ambigus.
Bruce Springsteens 'I’m On Fire' is hier geen kreet, eerder een overpeinzing. Bijna roerloos ook klinkt 'Angels Eyes'. Hier schittert ze met haar fenomenale stembeheersing, haar superieure ademtechniek. Met de titelsong 'Thousand Shades Of Blue' heeft Gomez met succes haar meesterproef afgelegd als singer/songwriter. Het winnaresje van het Nederlands Vocalisten Concours 1994 is een volwassen vrouw geworden, met haar onzekerheden, haar cynisme en haar hoop. Daarbij past haar band haar inmiddels als een handschoen – of, laten we zeggen, als een comfortabel ruimvallend T-shirt.
Meer horen?
Klik hier om het titelnummer van dit album te beluisteren.
Labels: cd
(Eddy Determeyer, 14.7.14) - [print]
- [naar boven]
Concert
Stralend optimisme
Gilad Hekselman Trio, zaterdag 28 juni 2014, Bimhuis, Amsterdam
Gilad Hekselman is een gitarist uit Israël en momenteel woonachtig in New York. Sinds 2004 heeft hij voornamelijk als freelancer het podium gedeeld met onder anderen Chris Potter, Anat Cohen, Avishai Cohen, Ari Hoenig, Jeff "Tain" Watts en Tigran Hamasyan. In 2013 is zijn vierde cd 'This Just In' verschenen. De jonge Israëliër bespeelt een nieuwe semi-hollow gitaar (Victor Baker) met een open elektrisch geluid en veel ruimte voor akoestische nuances. De gitarist is een lyrische verhalenverteller met een warme, zingende, kristalachtige toon. De helderheid van zijn speelstijl en de griezelig nauwkeurige articulatie staan ten dienste van het resultaat.
Zijn trio, bestaande uit de gedreven, gepassioneerd spelende Reuben Rogers op contrabas en de bij vlagen opzwepend spelende Ferenc Nemeth op drums, speelt een compilatie van composities afkomstig van 'This Just In' en 'Hearts Wide Open'. De muziek komt van binnenuit, kent geen directe sensationele uitspattingen, maar is volstrekt oprecht in zijn bedoeling. Hekselman speelt zonder urgentie, hij dartelt over de noten en en streelt de hoge tonen. De gespeelde lijnen zijn vaak kort, altijd stralend en fragiel als een aquarel.
De afwezigheid van de jachtigheid in zijn spel betekent niet dat de muziek emotieloos wordt opgediend. Sentimenten verplaatsen zich van weemoedig naar kwetsbaar, maar kunnen ook krachtig, broeierig en weerbarstig doorklinken. Het trio verkent de grenzen van de compositie en toont de onvervalste nieuwsgierigheid die nodig is bij een creatief improvisatieproces. Ragfijne, snelle, melodische lijnen als het moet en zacht delicaat waar nodig. Bijtijds en op natuurlijke wijze wordt de versnelling of de vertraging gezocht. De spanningsboog wordt verhoogd door de combinatie van dissonante akkoorden met aaneengeregen notenvariaties en het spelen van diverse melodieën in één compositie. De inzet van prachtig solowerk voor de contrabas vergroot de variatie. Nieuwe muzikale vondsten dienen zich live aan en het speelplezier druipt er vanaf.
Klik hier voor een fotoverslag van dit concert door Louis Obbens.
Labels: concert
(Louis Obbens, 9.7.14) - [print]
- [naar boven]
Artikel
Dr. John plays Louis Armstrong: zoek de verschillen
"Doc heeft een mooie selectie Armstrong-nummers op het programma gezet, met daarbij krakers als 'What A Wonderful World' en 'When The Saints Go Marching In', maar ook minder gangbare juweeltjes zoals 'Do You Call That A Buddy' en 'Sweet Hunk O’ Trash'. Om er helemaal zeker van te zijn dat het resultaat zou kloppen, werd veteraan George Avakian (1919) aangetrokken om het album 'Dr. John Meets Louis Armstrong' te produceren. Zestig jaar geleden stond Avakian aan de wieg van de legendarische Armstrong-lp's 'Satch Plays W.C. Handy' en 'Satch Plays Fats'... Als dat geen old skool is weet ik het ook niet meer."
Eddy Determeyer blikt alvast vooruit naar het optreden dat Mac 'Dr. John' Rebennack zal geven op het komende North Sea Jazz Festival. Zaterdag 12 juli brengt de Doc in de Amazon een show rond het oeuvre van zanger/trompettist Louis Armstrong: 'Spirit of Satch'. Met in zijn band onder meer Benjamin Herman (dwarsfluit/saxofoon) en Nicholas Payton (trompet).
Klik hier om het artikel te lezen.
Labels: artikel
(Maarten van de Ven, 8.7.14) - [print]
- [naar boven]
Reportage
Wildeman wint
Northern European Jazz Talent Contest, vrijdag 27 juni 2014, News Cafe/The Club, Groningen
"Maar ik ben bassist," riep Esat Ekincioglu met een mengsel van verontschuldiging en verontwaardiging, toen bekend werd dat hij de winnaar was geworden van het Northern European Jazz Talent Contest. Jury en publiek waren het al snel eens: de tomeloze manier waarop deze wildeman uit de binnenlanden van Turkije zijn contrabas te lijf ging, verhief hem zonder pardon tot primus inter pares. Het solostuk 'Freedom Jazz Dance' werd onder zijn dansende en plukkende vingers een 'Freedom! Jazz! Dance!' De derdejaarsstudent aan het Prins Claus Conservatorium liet zijn instrument uitbundig zingen en galmen, maar benadrukte tegelijkertijd diens percussieve kwaliteiten met ouderwets geslap. "Hij heeft een eigen taal," oordeelde de jury en zodoende overhandigde cultuurwethouder Paul de Rook de prijs, een gigantische (voetbal!)beker plus een cheque van duizend euro aan de beduusde laureaat. Andermaal was de prijs naar een Groninger student gegaan, dus dat moet wel doorgestoken kaart zijn geweest.
Grapje. Maar de competitie was stevig. Het contest tussen afgevaardigden van conservatoria uit Duitsland, Denemarken, Zweden, Estland en Nederland was een residu van het dit jaar gecancelde festival Swingin' Groningen. De Deense drummer Lasse Schjerning leek van alle deelnemers het meeste last te hebben van het ad-hockarakter van de begeleidende groep (met Rob van Kreeveld, Joris Teepe en – voor de overige finalisten – Steve Altenberg op piano, bas en drums, respectievelijk). Hij ging de uitdaging dapper aan, maar tot een echte eenheid kwam het niet. Bij Albin Vesterberg, gitaarstudent uit Stockholm, speelde dat zijn instrument een plek moest zien te vinden naast de elektrische piano. Ze bleven gelukkig uit elkaars vaarwater, maar de meeste indruk maakte de gitarist, die pas sinds kort met de studie bezig is, met een onbegeleide improvisatie over Scandinavische volksliedjes – die dus niet verzandde in introspectief gepriegel of folkloristisch gegalm.
Aanzienlijk vrijmoediger was de opvatting van de uit Hannover afkomstige tenorsaxofonist Max Rademacher. Zijn tempi varieerden van complex tot vrij en zijn ideeën waren navenant overvloedig en overvloeiend. De in Tallinn, Estland studerende fluitist Ilja Gussarov heeft een klassieke achtergrond, maar besloot twee jaar geleden het glibberige pad der improvisatiemuziek te gaan verkennen. Een erfenis van die klassieke tijd was een vrij gespeelde fluitsonate van Francis Poulenc, die de begeleiders grijze haren, casu quo vochtige schedels bezorgde. Maar voor het overige bleef de avontuurlijke en beweeglijke Est dichterbij het idioom van Rahsaan Roland Kirk.
Een en ander speelde zich af in The Club, de (atoomschuil)kelder onder het News Cafe. Vroeger was dat een aller-verschrikkelijkste betonnen galmbak, maar akoestische panelen en gordijnen hebben wonderen bewerkstelligd. Zodoende heeft de ruimte inmiddels een on-Nederlandse, zeg maar New Yorkse uitstraling en akoestiek. Voor mijn geestesoog verschijnen thans jazzcombo's, kamermuziekensembles, stand-up comedians en, nomen est omen, discussiegeroepen over nieuwsfeiten en –achtergronden. Zwaar gedecolleteerde dienstertjes, ook.
Klik hier voor foto's van het Northern European Jazz Talent Contest door René Keijzer.
Labels: reportage
(Eddy Determeyer, 7.7.14) - [print]
- [naar boven]
Vooruitblik
Jazz Middelheim 2014
In België hebben ze het toch aardig voor elkaar. Op zijn minst twee sympathieke en kwalitatieve jazzfestivals. Het eerste is Gent Jazz – hierover hebben we reeds bericht – en het tweede is het relaxte en uitermate subliem geprogrammeerde Jazz Middelheim. Dit zeer aan te raden festival vindt plaats in Park Den Brandt in Antwerpen vanaf 14 tot en met 17 augustus.
Ook nu weer zijn er zeer prominente internationale jazzsterren gecontracteerd. Het gaat dan onder meer om het duo Herbie Hancock & Wayne Shorter, het Dave Douglas Quintet met jonge uitzonderlijke musici als Jon Irabagon, Rudy Royston, Linda Oh en Matt Mitchel, de befaamde pianist Ahmad Jamal, nog een duo: Enrico Rava & Stefano Bollani, zangeres Stacy Kent en bassist Avishai Cohen, die met het project van zijn laatste cd 'Almah' langskomt, inclusief zijn trio en vier strijkers en een hoboïst.
Artist in residence Vijay Iyer zal op drie dagen aantreden. Zijn eerste concert brengt hij met het Vijay Iyer Sextet featuring Steve Lehman, Mark Shim, Harish Raghavan, Tyshawn Sorey & Graham Haynes, vrijdag brengt hij het sociaal bewogen project Vijay Iyer & Mike Ladd 'Holding It Down: The Veterans' Dreams Project' en hij sluit af met een strijkersensemble als Vijay Iyer 'Mutations I-X' featuring HERMESensemble en solo.
Ook het pensioen van festivalpeter Toots Thielemans wordt gevierd: onder de noemer 'The Music of Toots Thielemans' zullen grote namen en muzikale vrienden van Toots hun favoriete nummers uit zijn oeuvre ten gehore brengen. De basis wordt gelegd door zijn vaste ensemble, het trio Karel Boehlee, Hein van de Geyn en Hans van Oosterhout. Ook enkele bijzondere gasten zullen van de partij zijn. Reeds toegezegd hebben Kenny Werner, Bert van den Brink, Bert Joris en Philip Catherine.
Jazz Middelheim geeft ook veel ruimte aan spraakmakende Belgische musici en groepen. Zowel op het hoofdpodium - de grote tent - als de nieuw ingebrachte Club Stage. Om enkele Belgische grootheden te noemen: MikMâäk (een XL-bigband uit de gelederen van het Mâäk-collectief), The Bureau Of Atomic Tourism, Phronesis, Jef Neve '10 jaar Trio' en het Bruno Vansina Orchestra.
Net over de Nederlandse grens achter Roosendaal is dit uiterst interessante en zeer sympathieke jazzfestival te zien en te horen. Het zou voor vele Nederlandse jazzliefhebbers toch een eitje moeten zijn dit te bezoeken.
Voor uitgebreide informatie klik hier.
Labels: nieuws
(Jacques Los, 5.7.14) - [print]
- [naar boven]
Cd
Angles 9 - 'Injuries' (Clean Feed, 2014)
Opname: 15 & 16 december 2013
De negenkoppige versie van Angles die in 2012 nog in Hasselt stond (een concert dat deels door Clean Feed werd uitgebracht als 'In Our Midst'), trok in 2013 ook nog de studio in om daar zijn vijfde album in te blikken. Het was de eerste keer dat het niet op een podium gebeurde. Niet dat het iets afdoet aan de impact van de muziek, want 'Injuries' is vermoedelijk de meest complete en uitbundige Angles totnogtoe.
Van de shock & awe-methode van de band is dan ook nog geen greintje verloren gegaan. Küchens paradepaardje is een 'niets in de handen, niets in de mouwen'-machine, een denderende muziektrein, een negenkoppig balorkest dat recht op het hart mikt met grandioze thema's, pompende ritmes en genoeg drama om een avond toptheater op te luisteren. Angles beschikt over finesse, mysterie en intelligentie, maar is bovenal een gulle band, eentje die regelmatig op het rempedaal gaat staan, maar vooral ook voluit gas durft geven. Voor zoutpilaren is zo'n bonkend hart misschien wat veel van het goede, de rest gaat voor de bijl.
Meer dan tevoren is de spirit van Afrika in de muziek geslopen. De Oost-Europese en Arabisch getinte referenties waren er al, maar de Afrikaanse drive, waar we in Hasselt al even van mochten proeven, legt een nog grotere nadruk op ritmische stuwing. Dat is meteen al dominant in opener 'European Boogie', dat na een vibrafoonintro en een daaruit opduikende drumaanzet uitpakt met een van de meest swingende thema's uit de uit z'n voegen barstende Anglescatalogus. Kleurrijk samenspel, vitale power en vooral die organische schwung.
De muzikanten die Küchen omringen zijn stuk voor stuk kleppers die perfect omkunnen met technische hoogstandjes, maar de strakheid van Angles is er geen van de machinale metronoomperfectie, maar van de schuring. Dit is jazz met bakken soul, vloeiende timing en een wisselwerking waarbij muzikanten inpikken en verder bouwen op elkaars hints alsof er wordt gewerkt met doorgegeven atletenstokjes. Hier is geen plaats voor gladheid. En als dan eens de treurnis wordt opgezocht, zoals in 'Eti', dan is dat met de overtuiging van iemand die het klappen van de zweep kent. Composities bloeien open, vallen uit elkaar en pikken zichzelf op om nog sterker dan tevoren terug te keren.
Er zit ook een onwaarschijnlijke dynamiek in deze plaat. Voor elke minuut filmische grandeur krijg je ook een stuk bonkende, dansende wereldjazz. Zo'n 'Ubabba' werkt al net zo aanstekend als de muziek die The Ex opnam met Getatchew Mekuria, terwijl de denderende grandeur het titelnummer past als soundtrack bij de Spaanse burgeroorlog, vooraleer weer om te slaan in tumultueuze free jazz en een fantastische, ontroerende tweede helft, die geen mens onbewogen kan laten. Rauw, rafelig, fragiel, gekwetst, somber, dromerig en heroïsch in één. Al goed dat het afsluitende 'Compartmentalization' even een lichter geluid laat horen, anders zou je er nog een gebroken hart aan overhouden.
We maakten ons onlangs nog de bedenking dat de woede en de verontwaardiging eigenlijk al te veel naar het achterplan verschoven zijn binnen de jazz. Angles 9 zet dat alweer voor een stukje recht. De methode is bekend, het effect blijft even sterk. Dit is geëngageerde muziek van de gebalde vuist en het bloedend hart, intens persoonlijk en vertrouwend op collectieve macht. Het resultaat is voor de vijfde keer een prachtplaat, die de lat hoog legt voor wie dit jaar nog een statement te maken heeft.
Deze recensie verscheen eerder op Enola.be
Meer horen?
Klik hier voor een album teaser van 'Injuries'.
Labels: cd
(Guy Peters, 4.7.14) - [print]
- [naar boven]
Concert
Wisseling van de wacht
René van Astenrode Kwintet, dinsdag 24 juni 2014, De Smederij, Groningen
Eigen aan een stad met een conservatorium is dat er elk jaar een nieuwe lichting getalenteerde aspirant-musici haar opwachting maakt – en dat tegelijkertijd ook een afgestudeerd roedel op de wereld wordt losgelaten. Van die laatste categorie zongen tenorsaxofonist Sergej Avanesov en bassist Tyler Luppi dinsdag in De Smederij hun Groninger zwanenzang. Die laatste heeft een levendige stijl, fraseert als een blazer en duetteerde in 'Just Friends' - in het jamsessiegedeelte - messcherp met drummer Steve Altenberg. Het duurt altijd even voordat Avanesov op stoom is, maar als het zover is, is daar die mooie volle spijkerharde sound.
Drummer Samuel Arkesiya houden we nog een tijdje in Groningen. Gelukkig, want hij weet van wanten; hij stuwt onbedaarlijk en brengt met accenten en breaks ruimschoots voldoende variatie in zijn spel aan. Een beetje zoals we dat van grote gasten als Art Blakey en Joe Dukes kennen. Zodoende lieten de hoogtepunten in Hank Mobley's barblues 'Uh Huh' niet lang op zich wachten.
De jongelui stonden onder hoede van veteraan-vibrafonist René van Astenrode. Het kwintet had zich bepaald niet suf gerepeteerd: staande de vergadering werden er toonaarden en andere nuttige wetenswaardigheden geregeld ("start with a 'Killer Joe'-groove"). Van Astenrode weet zijn spel met sustain kleur te geven, maar is zich ook zeer bewust van het percussieve karakter van zijn instrument. Met repeterende figuurtjes wist hij de temperatuur in De Smederij richting het smeltpunt op te jagen. (De Smederij is overigens het enige keldertje dat ik ken waar je niet een trap voor af moet.)
De tweede veteraan in dit gezelschap was pianist en sessieleider Diederik Idema. Meteen al in het openingsnummer 'The End Of A Love Affair' wisselde hij stuwende blokakkoorden af met loopjes waarin hij zich harmonisch hip verstapte.
In de jamsessie na het optreden van het Van Astenrode Kwintet werden we aangevallen door een trompettist die van mening bleek dat je 'Blue Monk' best met twee noten kon spelen. Bij navraag bleek de kunstenaar eigenlijk bassist te zijn en dronken. "Best goed dat we dit ook eens meemaken," fluisterde mijn buurvrouw, "want dan hoort iedereen dat het best moeilijk is, muziek maken." Nog meer lol beleefden we aan tenorist Gerben Wasser. Een paar maanden geleden associeerde ik hem qua timing met Dexter Gordon, maar de opbouw van zijn soli verried ook affiniteit met Sonny Rollins. Dat was dus een mooi contrast met Sergej Avanesov, die door Coltrane gekust is. In 'Hot House' hield Wasser een boeiend betoog vol variatie en in 'Take The Coltrane' ging hij helemaal stuk. "Ik ga door tot ik aan de top ben," verklaarde hij na afloop bescheiden. Kijk, die komt er wel.
Labels: concert
(Eddy Determeyer, 2.7.14) - [print]
- [naar boven]
Cd
The Ploctones – 'Ploc' (Challenge, 2013)
The Ploctones hebben met 'Ploc' wederom een plaat geproduceerd die de volledige breedte van de jazzwereld beslaat. Van smerige funk tot gevoelige ballads is alles vertegenwoordigd. Wat hierbij opvalt, is dat de band zich in verhouding tot voorgaande platen comfortabeler voelt in stukken die vooral onder de oppervlakte blijven. Een voorbeeld hiervan is 'Tag You’re It', een compositie met veel uitgeschreven unisono's en kronkelend samenspel tussen saxofoon en gitaar, dat drukkend en intens is, maar nergens woest.
Het daaropvolgende nummer, 'Flare', toont de andere kant van de band, met korte, stekende ritmes, die klinken als een postmoderne Grant Green-opname. Uiteraard is het wachten op een uitbarsting van saxofonist Efraim Trujillo of een krijsende solo van gitarist Anton Goudsmit. Deze zijn in ruime mate vertegenwoordigd, maar vallen meer dan ooit samen met de composities en muzikale structuren. Het is dan ook in het groepsgeluid dat de Ploctones zich het sterkst ontwikkeld hebben.
Spelplezier blijft een ander belangrijk element in het werk van de Ploctones. Dit uit zich in geestige titels, die direct hele werelden oproepen. 'Kriminalpolizei', dat klinkt als de op hol geslagen soundtrack van een crimi, is hiervan een voorbeeld. Ook opener 'I Know That You Know That I Know That You Know...', een stuk dat regelmatig bijna ontspoort in dissonantie, moet met vreugde ontstaan zijn. Deze humor is ook inherent in de composities, waar vaak meerdere stijlen dicht tegen elkaar aan worden geplaatst. Zo blijft 'Ploc' een plaat waarop elke keer iets nieuws gebeurt.
Meer horen?
Hier vind je geluidsfragmenten van dit album. Klik op de titels om ze te beluisteren. Labels: cd
(Sybren Renema, 1.7.14) - [print]
- [naar boven]
Nieuws
Buma Boy Edgarprijs 2014 voor Jeroen van Vliet
Afgelopen vrijdag 27 juni werd tijdens de Jazzdag in Rotterdam door juryvoorzitter Frank Bolder bekendgemaakt dat de Buma Boy Edgarprijs 2014 naar de Tilburgse pianist/componist Jeroen van Vliet gaat. Tijdens de aankondiging gonsde het al door de foyer van het LantarenVenster: zou het nu dan toch eindelijk...? Het was immers niet de vraag of, maar wanneer Van Vliet de prestigieuze prijs zou krijgen.
Jeroen van Vliet staat bekend als de poëet onder de Nederlandse jazzpianisten. Een bescheiden man, wars van egotripperij, die zich de afgelopen jaren heeft ontwikkeld tot een veelzijdig pianist, een alleskunner haast. Als solist of sideman, akoestisch of elektronisch, of het nu gaat om experimenteel geïmproviseerde soundscapes of stevige dansbare grooves. Het succes van zijn projecten is veelal te danken aan zijn eigen inspirerende kracht, uitzonderlijk improvisatietalent en groot lyrisch vermogen.
De Buma Boy Edgarprijs-jury roemt Van Vliet onder meer als onderscheidend musicus, die met een oneindige zucht naar avontuur de kloof tussen genres overbrugt: 'Van Vliet maakt muziek waarin je je verliest. Hij behoort tot de paar grote dichters van de Nederlandse geïmproviseerde muziek. Een warm persoon die zich nooit laat verleiden om in onnodig gecompliceerde vormen te musiceren, maar altijd trouw is aan de mooie klank. Juist deze klank vormt de inhoud, de dimensie, de diepgang. Hierin is Van Vliet ongenadig geloofwaardig.'
Ook merkte de jury op dat de keuze voor Van Vliet zich gaandeweg het juryberaad steeds nadrukkelijker liet voelen, waarna zonder enige twijfel de beslissing unaniem werd genomen. Hierbij gaat de vergelijking met Van Vliets muziek mooi op: 'Van Vliets verschijning en zijn noten schreeuwen niet om aandacht. Maar tegelijkertijd voel je de finesse, persoonlijkheid en onvoorwaardelijke overgave. Sluipend maken zijn verhalen zich van je meester.'
Onderdeel van de prijs is een carte blanche voor de concertavond op 14 december 2014 in het Bimhuis. Dan zal hem ook de prijs zelf, een geldbedrag van € 12.500 en een plastiek van Jan Wolkers, overhandigd worden. De concertavond wordt live uitgezonden op Radio 6. Van Vliet ging deze dag echter niet geheel met lege handen naar huis. Naast de bloemen kreeg hij ook een typisch Rotterdams aandenken overhandigd...
De jury van de Buma Boy Edgarprijs 2014 bestond uit: Frank Bolder, voorzitter (programmeur North Sea Jazz Festival en LantarenVenster Rotterdam), John Thomas, secretaris (directeur Axesjazzpower, Eindhoven), Mijke van Wijk (programmamaker Radio6 Soul&Jazz), Jurre Wieman (hoofd techniek Bimhuis) en Tim Sprangers (freelance jazzjournalist).
Meer weten?
Klik hier voor foto's van de bekendmaking op de Jazzdag door Donata van de Ven.
Klik hier voor een interview met Jeroen van Vliet.
Labels: nieuws
(Donata van de Ven, 1.7.14) - [print]
- [naar boven]
Lees verder in het archief...
