Cd
Various artists – 'Mardi Gras Parade Music From New Orleans' (GHB, 2011)
De slordige samenstelling van deze collectie van New Orleans-feestmuziek wordt weerspiegeld in de cover van de inlay, waarop drie verschillende lettertypen zijn gebruikt. Op het schijfje zelf variëren de verrichtingen van subliem tot submarginaal. Neem trompettist Lionel Ferbos met de (Belgische) New Orleans Roof Jazzmen. Hier was hij al 93 en hij straalt een aandoenlijke breekbaarheid uit; ongetwijfeld was hij in 2005 reeds ver voorbij zijn oude niveau bij de vooroorlogse bigbands van Fats Pichon en Cap'n John Handy.
Trompettist Don Albert was in 1962 nog goed in vorm, maar het is triest dat hij gedwongen was oubollige dixieland te spelen in plaats van de swingmuziek waarmee hij in de jaren dertig glorieerde. En wat een verspilling van talent hier! In zijn orkestje treffen we onder anderen Louis Cottrell (klarinet), Jeanette Kimball (piano) en Paul Barbarin (drums) aan, stuk voor stuk azen die hier een beetje zitten te niksen.
Gelukkig overheersen de waarlijk feestelijke momenten. Cornettist Doc Evans evoceert de legendarische Buddy Bolden in 'King Bolden On Parade'. In dit nummer komen marsmuziek, ragtime en jazz bij elkaar.
Altijd gedacht dat zanger Sugarboy Crawford de schepper van 'Jockomo' was, een populaire deun van de Black Indians? Vocalist, gitarist en jazzhistoricus Danny Barker was hem minstens tien jaar voor. In 'Choco Mo Feendo Hey' blaast de grote Haywood Henry een vervaarlijk stuk baritonsax.
Maar de mooiste bijdragen komen van trompettist Kid Thomas Valentine. Gedurende de jaren vijftig en zestig trok die zich niets aan van de op gang komende revivalbeweging. Hij bleef rustig zijn relaxte dancehall-favorieten spelen, waarin het van tijd tot tijd overigens vreselijk kon vlammen. Hier is hij met een track onder eigen naam vertegenwoordigd ('One Night Of Sin') en een onder leiding van zijn kompaan Captain John Handy, de beul van de altsax, 'Come To The Mardi Gras'. Een onweerstaanbare uitnodiging, dunkt me.Labels: cd
(Eddy Determeyer, 3.3.12) - [print]
- [naar boven]
Concert
Branievol potentieel, adembenemende schoonheid
De Beren Gieren + Aldo Romano, Louis Sclavis & Henri Texier, maandag 28 februari 2012, Vooruit, Gent
De twee trio's die aantraden, scheelden niet alleen een paar generaties, maar ook hun aanpak was soms sterk verschillend. Nochtans was er ook iets dat hen duidelijk verbond, en dat was een eigen smoelwerk, een unieke identiteit, die ervoor zorgt dat ze nooit verward kunnen worden met andere verbonden. Teerden de jonkies voor een groot stuk op enthousiasme en geestdrift, dan ging het andere trio aan de slag met nonchalante klasse en bakken ervaring.
De Beren Gieren is een naam die al sinds 2009 ronkt in de Vlaamse jazzwereld. Van meet af aan zorgden pianist Fulco Ottervanger, bassist Lieven Van Pee en drummer Simon Segers dan ook voor een frisse wind. Die kwam er niet enkel door een goede verstandhouding (ongetwijfeld aangescherpt door het verbond dat Ottervanger en Segers al gesloten hadden bij Marvelas Something en het Nathan Daems Quintet), maar ook door de eigenzinnige aanpak en eclectische melange van invloeden die de twintigers al aan de dag legden op hun demo-cd uit 2010. In de Vooruit werd het échte debuut 'Wirklich Welt So' voorgesteld, een plaat die een verrassend volwassen en toch bruisende stijl laat horen, waarbij traditie en vernieuwing steevast hand in hand gaan.
Aftrappen gebeurde meteen met het openingstrio van het album, dat een knappe staalkaart biedt van wat de drie in de aanbieding hebben. Opvallend is daarbij dat de band intussen niet enkel synoniem staat voor ongebreidelde energie en een licht-anarchistische kijk op de dingen, want 'Apollinisch' is een eerder statig marcherende brok ingetogenheid, die ook nu een onvermijdelijke climax meekreeg. 'Esje Brons' liet dan weer de andere kant van de medaille horen: gedrevenheid, ongedurigheid en aanstekelijke swing, met krachtige uithalen, motiefjes die blijven hangen en een paar mooie solomomenten.
Bij 'Na Het Afstuderen' viel wel op dat de drie nog niet zo heel lang aan de slag zijn met dit materiaal. Het is een song die knap in elkaar steekt, maar de strakheid die nodig is om het tot een goed einde te brengen, was er nu niet altijd, terwijl de spanning van de studioversie halverwege begon weg te sijpelen, ondanks bevlogen solo's van Ottervanger en Segers. Het dubbelluik 'Jog Life' (stekelig, onvoorspelbaar) en 'Aah Me' (de ingetogenheid van de opener herhaald) moest het ook afleggen tegen de studioversies, die een sterkere focus hebben, maar werden dan weer opgevolgd door de sterke finale van 'Try Time In Front Of The Forefront', waarvan de ritmische weerbarstigheid heel sterk werd uitgevoerd. De verwachtingen waren na het beluisteren van 'Wirklich Welt So' misschien onrealistisch hoog, maar dat er nog veel moois te verwachten valt van De Beren Gieren is een zekerheid. Daarvoor waren de vele knappe momenten voldoende bewijs.
Met rietblazer Louis Sclavis, drummer Aldo Romano en bassist Henri Texier stond er Franse jazz royalty op de planken. Allemaal hebben ze hun sporen verdiend binnen en buiten de creatieve jazz en samen schreven ze ook een intussen legendarisch hoofdstuk binnen de Franse jazz, door de reis die ze midden jaren negentig, in gezelschap van een fotograaf, maakten door Afrika en de muziek waar dit in resulteerde. Het zijn stuk voor stuk virtuozen, maar toch krijg je zelden, tenzij bij de soms duizelingwekkende stunts van Sclavis, het gevoel dat de kerels er een show van wilden maken. Het draaide allemaal om complexloze interactie - tekenend was het feit dat dit trio haast geen oogcontact nodig had om aan hetzelfde zeel te trekken - en een veelheid aan stijlen en sferen.
Terwijl het begon met een weerbarstige compositie, gekenmerkt door een steeds verschuivend ritme en struikelende melodie, werd daarna vaker heil gezocht bij een eerder makkelijk in het gehoor liggende aanpak, waarbij Romano vaak een hypnotiserende fond ontwikkelde, Texier zijn uitgepuurd melodische stijl kon etaleren en Sclavis zijn meeslepende, soms exotische melodielijnen kon uitvoeren. 's Mans spel op de klarinet, basklarinet en sopraansax blijft buiten categorie en maakt zowel indruk tijdens sensueel bedwelmende passages als in de robuuste krachtpatserijen. Zo was er een stuk waarin Sclavis' basklarinet klonk als een bronstige bosaap, wat ook door zijn kompanen op een vette grijns onthaald werd.
Muziek die werd uitgevoerd met een haast nonchalant gemak, maar steeds in het teken van de vriendschappelijke samenhang stond. Daardoor was het vooral Texier die imponeerde, met vaak in het lage register duikende excursies. Hier en daar kreeg je wel het gevoel dat de drie eerder teerden op routine dan frisse begeestering, maar dergelijke bedenkingen werden meteen erna weggewuifd als waren het niet ter zake doende oprispingen. In zijn beste momenten getuigde dit optreden van een soms adembenemende schoonheid en organische virtuositeit van het soort dat je zelden te zien krijgt. De Beren Gieren hebben dat niveau nog niet bereikt, maar als er één jonge band is die er de branie en het potentieel voor heeft, dan zijn zij het wel. Dat belooft.
Cees van de Ven maakte foto's van beide concerten. Klik hier voor foto's van De Beren Gieren en hier voor foto's van Aldo Romano, Louis Sclavis & Henri Texier.
Deze recensie verscheen eerder op Goddeau.com
Labels: concert
(Guy Peters, 3.3.12) - [print]
- [naar boven]
Nieuws
Brussels Jazz Orchestra onderscheiden met Oscar
Het Brussels Jazz Orchestra is trots op de Oscar die de filmmuziek van de Franse stomme film 'The Artist' heeft gewonnen. Dat heeft het Brussels Jazz Orchestra, dat de partijen voor bigband voor zijn rekening nam, maandag bekendgemaakt.
De filmmuziek van 'The Artist' van regisseur Michel Hazanavicius is een compositie van Ludovic Bource, die werd uitgevoerd door het Brussels Jazz Orchestra, het Brussels Philharmonic en pianist Jef Neve. Het Brussels Jazz Orchestra speelt onder meer het nummer 'Peppy And George', dat de tapdansscène van de hoofdpersonages begeleidt.
De Oscar voor Beste Originele Filmmuziek is niet de eerste bekroning van de filmmuziek van 'The Artist'. Eerder werden ook al een European Film Award, een Golden Globe, een BAFTA en een César in de wacht gesleept.
De persverantwoordelijke van het Brussels Jazz Orchestra, Veerle Heyvaert, meldt dat de Oscar alvast voor een grotere naamsbekendheid van het orkest zorgt. "Normaal moeten wij vechten voor aandacht van de media", aldus Heyvaert. "De Oscar is daarvoor echt een geschenk." Manager Koen Maes vertelt dat de internationale erkenningen meer aanvragen voor concerten hebben opgeleverd. Het is evenwel nog afwachten in welke mate daaraan gevolg kan gegeven worden. De impact van de Oscar moet immers nog duidelijk worden.
Labels: nieuws
(Cees van de Ven, 3.3.12) - [print]
- [naar boven]
Lees verder in het archief...
