Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 




Concert
The Ambush Party onvoorspelbaar
zaterdag 17 maart 2012, Cantina, Groningen

Er is sinds een paar jaar een nieuwe generatie improvisatiemuzikanten opgestaan, dat is wel duidelijk. Nadat free jazz (lees: piepknor) meer dan twee decennia lang naar het verdomhoekje was verbannen, kan ineens alles weer.

In het jongste nummer van het blad Jazzism stelt saxofonist Yedo Gibson dat zijn generatie veel internationaler is gericht dan haar voorgangers: "De generatie uit de jaren zeventig was naar binnen gekeerd, op Nederland gericht."

Dat vraagt om enige relativering. Er waren destijds behoorlijk wat samenwerkingsverbanden met de respectieve scenes in met name Duitsland, Engeland, België en de Verenigde Staten. Plus Suriname en de Antillen. Het grote verschil met nu is, dat de conservatoria meer en meer studenten van buiten Nederland trekken. Die brengen allemaal hun eigen achtergronden in, waardoor boeiende, om niet te zeggen spannende kruisbestuivingen kunnen ontstaan.

The Ambush Party is daar een mooi voorbeeld van. Tenorist Natalio Sued en drummer Marco Baggiani komen uit Argentinië, cellist Harald Austbo heeft een klassieke achtergrond en Oscar Jan Hoogland (toetsen, gitaar en van alles) zit tot over zijn oren in de impro. Dat betekent niet dat er Latin volksmuziek wordt gespeeld, of cellosuites, of dat er uitsluitend gefreakt wordt. Het betekent gewoon, dat ze - puttend uit die rijkgevulde voorraadkasten en goed naar elkaar luisterend - met een muzikaal verhaal komen dat er eerder niet was. Dat lijkt me wél een groot en significant verschil met de eerste generatie van vrije muzikanten. Destijds was iedereen zó euforisch vanwege die pas ontdekte en verworven vrijheid, dat optredens niet zelden uitliepen op dolle toetertirades, waarbij het klinkend resultaat een soort gekwadrateerde optelsom was van alle ooit zo afzonderlijke stemmen.

Een stuk van The Ambush Party start als een melodische vamp, een onschuldige instrumentale opmerking of een ritmische flard en groeit van daaruit. Als een plant, of als een overheidsdienst. Dat kan dan drie minuten in beslag nemen of een kwartier. Gewoon, zolang de spanningsboog reikt. Niets is voorspelbaar. Wat de naam van het eerst gespeelde stuk was, wil een bezoeker weten. "Weten we niet," antwoordt Marcos Baggiani naar waarheid. "Alles is geïmproviseerd. Heb jij misschien een titel?" 'Retrospective', suggereert de bezoeker. Okay, 'Retrospective'. Hoe het volgende nummer moet heten, willen de muzikanten weten. 'Volkswagen', roept een bezoekster. Waarop Austbo prompt stijgende schakelgeluiden uit zijn cello strijkt.

En zo begint de toegift ('Thirteen More') met een kraakdoos die een aria gilt en eindigt ze in een langzaam, breekbaar bluesduet voor cello en gitaar. Wat ook een soort geruststelling is.

Labels:

(Eddy Determeyer, 29.3.12) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.