The Jazztube
Horace Silver Quintet - 'Señor Blues'
Nadat pianist Horace Silver de Jazz Messengers van Art Blakey had verlaten, formeerde hij in 1956 zijn eigen hardbop kwintet. Veel van zijn composities waren gebaseerd op de blues en gospelmuziek, zoals de hit 'The Preacher'. Horace Silver heeft altijd een goede neus gehad voor pittige, catchy en funky composities. Wie kent niet 'Doodlin’', 'Opus De Funk', 'Sister Sadie' en zijn Cape Verdean/Bossa Nova-hit 'Song For My Father'. En dan te bedenken dat we niet eens al zijn composities gehoord hebben. Enkele jaren geleden zei hij in een interview met Down Beat dat hij nog talloze ongehoorde en niet uitgegeven composities in stock had.
Deze opname van Silver dateert van 1959 en is opgenomen in de Singer Concertzaal in Laren. We horen en zien hem in deze Jazztube met het bekende 'Señor Blues' met tenorsaxofonist Junior Cook, trompetist Blue Mitchell, bassist Gene Taylor en drummer Louis Hayes.
Klik op bovenstaande afbeelding om de video te bekijken en te beluisteren.
Meer weten?
Klik hier voor een uitgebreide discografie van Horace Silver.Labels: jazztube
(Cees van de Ven, 5.11.07) - [print]
- [naar boven]
Cocqolumn #10
Een oude jazzvriendschap
"In mijn vrije tijd was ik programmeur van de Utrechtse Jazz Liga, wij organiseerden wekelijks optredens van amateurmuzikanten in een werfkelder, en jaarlijkse jazzconcoursen. Hans de Wild, had ik gelezen, coördineerde de publicatie van concertgegevens van Nederlandse jazzclubs voor het blad Rhythme, in die dagen het enige Nederlandse tijdschrift dat iets aan jazz deed. Op een avond trok ik de stoute schoenen aan, wandelde van de Verbindingsschool naar het Oosterpark, waar Hans en Nel in een bovenhuis woonden, en meldde me bij hem aan als Utrechtse jazzorganisator, goed voor regelmatige levering van agendagegevens. Hans heette me hartelijk welkom, Nel zette koffie, en vanaf dat moment was een leuke vriendschap in de maak."
René de Cocq over een jazzvriendschap in zijn nieuwe column.
(Anoniem, 5.11.07) - [print]
- [naar boven]
Tyft doet niet aan energiebesparing
maandag 22 oktober 2007, Jazzpower, Wilhelmina, Eindhoven
Het optreden van het trio Tyft bij Jazzpower was er zo een waarvan ik al bij de eerste klanken wist dat het goed zat - en dat dat tot het einde zo zou blijven. En inderdaad, de heren wisten mijn verwachting helemaal waar te maken. Ze speelden met een geweldige creatieve energie. Ze waren een hechte eenheid, zelfs op momenten dat ieder een eigen kant op schoot.
Al deden ze weinig voor elkaar onder, de kracht die de muziek aanjoeg en de koppen na uitstapjes weer bij elkaar bracht lag vooral in handen van drummer Jim Black. Met zijn laptop zette hij baslijnen uit en liet hij zwevende klanken rondwaren, om met een paar onverwachte klappen op zijn trommels de koers richting ruige, dampende rock te dwingen. Gitarist Hilmar Jensson plaatste daar gruizige akkoorden tegenover, die hij afwisselde met glasachtige klankwolken en lange slingers van snelle noten.
Saxofonist Andrew D'Angelo volgde hem daarin op de voet, maar schoot soms plotseling de hoogte in, alsof hij in zijn eentje uitdagingen naar de hemel wilde slingeren. Black riep hem weer tot de orde, versnelde het tempo een aantal keren. Dan sprongen de drie van de jazz halsoverkop in de hogedrukpan van rock op volle snelheid. Sloegen dan om in een stilte die de luisteraars verraste, voor ze losbarstten in een enthousiast applaus. Je kon D'Angelo nog na zien hijgen.
Hier werd niet bespaard op energie - Jensson sloeg alweer de eerste akkoorden aan voor het volgende nummer, Black hield grijnzend zijn stokken in de aanslag, en de blazer blikte als bezeten rond. Zo ging het door tot de laatste noot, en toen was het ook gedaan. Geen toegift. Dit was wat ze te zeggen hadden. Daar hoefde niets meer aan toegevoegd te worden.
Klik hier voor een fotoverslag van dit concert.
Deze recensie verscheen eerder in het Eindhovens Dagblad.
(René van Peer, 4.11.07) - [print]
- [naar boven]
Paul Berner - 'Back Porch' (Twister Records, 2007)
Opname: 2006
De combinatie van rietinstrument(en), bas en gitaar is niet nieuw. Al in de jaren vijftig exprimenteerde klarinettist/saxofonist Jimmy Giuffre met dit format, met onder meer een legendarisch optreden op het Newport Jazzfestival van 1958 tot gevolg. De Amerikaanse bassist Paul Berner (levend en werkend in Nederland) brengt dit idee naar de 21e eeuw, met hulp van rietblazer Michael Moore (klarinet, altsaxofoon en klarinetfluit) en de twee gitaristen Ed Verhoeff en Peter Tiehuis.
Het kwartet lijkt in de voorbereidingen van dit project goed naar Giuffre geluisterd te hebben; je hóórt gewoon diens 'The Train And The River' terug in de prachtige subtiele benadering van deze (relatief) jonge musici. Giuffre gebruikte destijds de term 'folk jazz' voor zijn nieuwe muziek; die kan nu zonder bezwaar weer worden toegepast. Berner en de zijnen produceren superieure sfeermuziek, instrumentale ballades met grote zeggingskracht, vooral als Moore op klarinet te horen is. In het bluesy 'Feelin’ Good' is de aanpak iets forser, met altsax en wat fellere gitaar, maar het blijft gemiddeld aangenaam ingetogen.
Deze recensie was eerder te lezen in HVT Magazine.(Anoniem, 3.11.07) - [print]
- [naar boven]
Kort en bondig - Jazz en meer
Beatriz Aguiar Sextet
zondag 21 oktober 2007, Ochten
Dutch First Lady Of Latin Beatriz Aguiar presenteerde met overtuiging haar vocale 'geloofsbrieven' in een concert met passie en soul dat ieders hart en ziel raakte.
Met haar groot empathisch vermogen wist ze al vanaf de eerste noot de toehoorders aan zich te binden. Deze fascinatie zou nog het hele concert voortduren, omdat Anguiars stem de spiegel is van haar ziel.
Jammer genoeg was haar alter ego en ritmische steun en toeverlaat Enrique Firpi er vandaag niet bij.
Klik hier en hier voor fotoverslagen van dit concert.
Meer weten?
De website van Beatriz Aguiar.
Trio-B PLUS!
vrijdag 12 oktober 2007, Jazz at the Crow, Kraaij & Balder, Eindhoven
Het leek er even op of Jimmy Smith hier vanavond was gereïncarneerd in de persoon van Ronald van Driel. En Trio-B PLUS! heeft geen enkele moeite met deze vergelijking, want zij zochten zelf de confrontatie. Het kwartet, met tenorsaxofonist Jeroen Brokkelkamp, gitarist Vincent Koning en drummer Ben Schröder, maakte er een aardig potje van.
Soepel swingende standards als 'Broadway', 'In A Sentimental Mood', 'Puttin’ On The Ritz', 'The Cat', 'Soul Eyes' en Smith's 'Back At The Chickensack' vlogen herkenbaar de oren in. Kortom een aangenaam klinkende reis naar vervlogen tijden.
Klik hier voor een fotoverslag van dit concert
Meer weten?
De website van Ronald van Driel.
(Cees van de Ven, 2.11.07) - [print]
- [naar boven]
Lees verder in het archief...
