Cd
Daan Kleijn – 'Trio' (eigen beheer, 2013)
Opname: april 2013
Kleijn houdt het klein, zou het motto van deze cd kunnen zijn. Het trio van gitarist Daan Kleijn – met Tobias Nijboer op bas en Joost van Schaik op drums - is er niet op uit de burger met vlammend vuurwerk te epateren. Het vuur zit hier van binnen, als bij een hardnekkige heidebrand.
Kleijn is een grote balladeer. Zo'n 'Star Crossed Lovers' uit 'Such Sweet Thunder', de Shakespeare Suite van Duke Ellington en Billy Strayhorn, dat hoor je gewoon veel te weinig live. Een schitterende ballad. Het arrangement hier is simpel, maar doeltreffend. Geen noot is overbodig. Dat valt het meest op: Daan Kleijns trefzekere aanslag, de zorgvuldige wijze waarop zijn noten vorm en gewicht krijgen.
Het openingsstuk 'Drie Kleuren' zou kunnen slaan op de drie componenten van het combo. Drie lagen, zo zou je de eenvoudige, maar pakkende compositie ook kunnen karakteriseren. De gitaar, zoals die comfortabel ingebed is in de baslaag en het hoge sissen van de brushes.
Wanneer je Wes Montgomery's oktavenspel terughoort in de vlotte blues 'Charlie', is dat geen kwestie van domme na-aperij. Eerder het gebruiken van een stijlelement dat je nu eenmaal tot je beschikking hebt. De traditie is bij Daan Kleijn in goede handen.
Meer horen?
Klik hier voor geluidsfragmenten van drie tracks van dit album: 'So In Love', 'Drie Kleuren' en 'Charlie'.Labels: cd
(Eddy Determeyer, 5.10.14) - [print]
- [naar boven]
Concert
Old school, new fashion
Grant Stewart Quintet, donderdag 25 september 2014, Bimhuis, Amsterdam
Kan de luisteraar van vandaag nog waardering opbrengen voor muziek met een dwingende melodische opzet en een vast stramien? Of verwijst die naar het archief, in zijn drang naar vernieuwing? Saxofonist Grant Stewart en zijn formatie wekken het rijke geluid van traditionele jazz, bebop, swing en hardbop opnieuw tot leven en plaatsen het terug op de agenda. Het live ervaren van deze stijlen is voor velen waarschijnlijk toch een feest der herkenning, of geeft de kick om real-time te ervaren hoe cool muziek kon klinken in de jonge jaren van je grootouders. Door gedateerde stijlen te verbinden met een vleugje avant-garde, zorgt Stewart voor genoeg innovatie om een avond lang te kunnen boeien.
Stewart en trompettist John Marshall zetten beheerst in met een strak en synchroon gespeeld thema. In zijn eerste lange solo verkent Stewart met een sonore en droge klank de mogelijkheden van de zaal. Met zijn volle geluid blaast de tenorsaxofonist subtiele fraseringen, waarin het thema herkenbaar blijft rondzingen. In zijn eigen compositie 'Here We Go' geeft Marshall een complexe solo met veel chromatiek. Stewart speelt lange ingetogen lijnen. De jonge pianist Leo Lindberg verrast met zijn geraffineerde spel. Het bopidioom, waarin hij parelende loopjes combineert met harmonische wendingen, beheerst hij feilloos.
'Amsterdam After Dark' van George Coleman begint met een fascinerend ritmisch motief op de piano. De groep laat zich horen in strak gearrangeerd ensemblespel. Volume en klank bloeien gaandeweg op in grotere contrasten. Bassist Kenji Rabson speelt een spannende melodieuze solo. Vervolgens doet Marshall een zwaar appel op zijn publiek door als zanger voor te gaan in de old-fashioned song 'Young At Heart'. Er is opluchting als bas en drums vaart maken richting een zinderend uptempo in 'West Wind' van Kenny Dorham.
De tweede set is een warm pleidooi voor de stijlopvattingen van het Grant Stewart Quintet. 'Horace-Scope' is een eerbetoon aan de onlangs overleden Horace Silver. Lindberg speelt tot de verbeelding sprekende motiefjes. Kenny Dorhams 'La Villa' wordt een kat-en-muisspel van trompet, saxofoon en drums. Strak en op het scherp van de snede. 'Warm Valley' van Duke Ellington bevat alle ingrediënten van een ballad: lyrisch en hier vooral ook weemoedig, in de tedere klank van Stewart. De trompet van Marshall knettert in de bluesy benadering van 'Sonny Boy' van Sonny Rollins en in 'Keep Your Sunny Side Up' hangt hij tegen de tonen aan. Uitsmijter is 'Grand Central' van John Coltrane. Hier weerklinkt the real thing. Een tijdcapsule brengt je in een atmosfeer van vijftig jaar geleden (het album 'Cannonball Adderley Quintet In Chicago' uit 1964). Stewart creëert hierin virtuoze grappen, Marshall maakt stijlvolle contrasten.
Het Grant Stewart Quintet vormt een hecht team. Aan het einde van hun Europese tour zijn ze perfect in balans. Stewart heeft het gelijk aan zijn kant door zich sterk te maken voor behoud van tradities. De muziek beweegt zich op gebaande paden en heeft grote overeenkomst met de jazziconen uit ons collectieve geheugen. Zeggingskracht hoeft niet per definitie te leunen op vernieuwingsdrang.
Klik hier om foto's van dit concert te bekijken door Louis Obbens.
Labels: concert
(Unknown, 4.10.14) - [print]
- [naar boven]
Column Herbert Noord
Rauw
"Dikwijls heb ik mij afgevraagd wat er ontbreekt aan de muziek die momenteel als jazz aan het volk wordt verkocht. Wat vormt het voornaamste onderscheid tussen de jazz van pakweg de laatste twintig jaar en jazz vanaf de twintiger jaren tot halverwege de jaren zeventig? Buiten zaken als swing, elektronica en al dat vreselijke vocale gedoe. Eerlijk, ik kon er niet mijn vinger op leggen. Dat er iets aan ontbrak was wel duidelijk, maar wat?"
In zijn nieuwe column gaat Herbert Noord op zoek naar een antwoord op die vraag aan de hand van het boek 'Alleen De Wolken' van historicus Phillipp Blom.
Klik op bovenstaande button om de column te lezen.
Labels: column
(Maarten van de Ven, 4.10.14) - [print]
- [naar boven]
Concert
Cultuurschip Thor brengt gloedvolle jazz
Marnix Busstra Band, donderdag 25 september 2014, Cultuurschip Thor, Zwolle
De Marnix Busstra Band bracht in Zwolle nieuw repertoire voor hun binnenkort op te nemen tweede cd. Geïnspireerd door de sfeervolle en zeer goed klinkende ruimte op cultuurschip Thor van eigenaar pianist/arrangeur Rik Elings werd het publiek getrakteerd op fijnzinnige composities van de bandleider, vertolkt door een frivool spelend viertal jazzmusici. Dit als opmaat in de serie 'Starr Jazz'.
Het was eigenlijk een live-repetitie van de nieuwe stukken, die bijna allemaal zo direct opgenomen hadden kunnen worden. Slechts één nummer, 'Earth Tone' kwam van de cd 'Sync Dreams'. Soms was er bij enkele nummers nog wat onduidelijkheid in de vorm, maar nergens vloog het uit de bocht, je kon als het ware de concentratie van de muzikanten voelen.
Opvallend was de zeer prominente rol van Rembrandt Frerichs op piano, duidelijk in zijn element, met veel fantasie en techniek. De ritmesectie was zowel steady - Arnold Dooyeweerd op bas - als subtiel en groovy - Pieter Bast op drums.
Naast gitaar speelde Busstra ook synthgitaar en bouzouki, mooi in de klankkleur, maar nog wat voorzichtig uitgevoerd. Met onwillekeurig referenties aan het Metheny/Meldau-kwartet. Pas in het laatste nummer zette Busstra zijn natuurlijke bescheidenheid aan de kant met een heftige gitaarsolo, met veel power en effect.
De smaakmaker was echter Frerichs. De pianist voelde zich zichtbaar op zijn gemak, begeleidde subtiel en verrassend en improviseerde klein en minimalistisch, maar ook groots en ritmisch complex.
Een sterke opening van deze nieuwe concertserie, die veel belooft voor de komende concerten.
Klik hier voor foto's van dit concert door Maarten Jan Rieder.
Labels: concert
(Geert Topper, 3.10.14) - [print]
- [naar boven]
Cd
Phronesis – 'Life To Everything' (Edition, 2014)
Opname: 16/17 november 2013
Phronesis was een van de hoogtepunten van het afgelopen Jazz Middelheim-festival. Het trio rond de Deense bassist Jasper Hoiby zette een prachtige, opzwepende show neer om nog lang van na te genieten. Dat nagenieten kan overigens prima met het beluisteren van 'Life To Everything', een cd met liveopnamen uit The Cockpit in Londen. Ook hier schitteren Noiby, drummer Anton Eger uit Zweden en pianist Ivo Neame uit het Verenigd Koninkrijk.
Opvallend aan Phronesis is het geweldige samenspel van de drie heren. Het gaat hierbij duidelijk niet om een klassiek pianotrio, waar de bas en drums er meestal vooral zijn om de pianist te ondersteunen. Hier overheerst niemand, iedereen krijgt de ruimte om te schitteren. Dat het daarmee geen onsamenhangend geheel wordt, is de grote kwaliteit van dit trio.
Een mooi voorbeeld van de werkwijze van Phronesis is het derde nummer van het album, 'Behind Bars'. Hoiby begint met een ritmische bassolo waarin de melodie wordt verkend, maar tegelijkertijd het klinkt het alsof hij het nog niet helemaal zeker weet. Pas als drums en piano er vervolgens bijkomen komt de melodie tot leven, als een bloem die opengaat. En hier is dan het eerste element dat typisch is voor Phronesis: ogenschijnlijk simpele melodieën, die zich direct vastzetten in je hoofd. Die prachtige, vaak bijna klassiek aandoende melodietjes zijn meestal het werk van Neame.
En net als je dan lekker in zo'n melofie zit, wordt het verstoord, met name door de korte, krachtige en soms zelfs wat agressief aandoende drumfills van Eger. Nooit voor lang, de melodie komt weer terug, maar het is net genoeg om het spannend te houden, om de sleur van het mooie te doorbreken. En om die spanning draait het, dat is het andere kenmerk van de muziek van Phronesis. Het constant aftasten van elkaars positie in het geheel. Een gevolg van het feit dat er in dit trio geen allesbepalende leiding is.
Vergelijkbare voorbeelden zijn bijvoorbeeld 'Phraternal', met een melodieuze en rustige inzet, waarbij piano, bas en drums op ingetogen wijze met elkaar vervlochten worden tot één prachtig geheel. Of het nummer 'Wings 2 The Mind', waarin tijdens een geweldige drumsolo piano en bas iedere keer kort het melodietje terugpakken om aan het eind in een overdonderend samenspel te belanden.
Het citaat van Plato op de achterkant van het boekje maakt Phronesis wat mij betreft dus volledig waar: "Music gives a soul to the universe, wings to the mind, flight to the imagination and life to everything." Al met al zeker een van de beste jazzplaten van 2014.
Deze recensie verschijnt ook op Nieuwe Noten.
Meer horen?
Klik hier voor een preview van dit album.Labels: cd
(Ben Taffijn, 3.10.14) - [print]
- [naar boven]
Festival / Fotoverslag
ZomerJazzFietsTour 2014 Part 3
"Ik ken geen jazzfestival waar muziek, publiek en omgeving zo prachtig met elkaar versmelten als op de ZomerJazzFietsTour. Elk element versterkt het andere, wat de Fietstour tot een absoluut uniek muziekevenement maakt. Neem bijvoorbeeld het concert van Joelle Leandre en Vincent Courtois in Aduard. Ze maakten grote indruk met hun verrassende en humorvolle improvisatie op cello en contrabas in de muisstille kerk. Corrie van Binsbergen trakteerde ons met haar zestet op serieuze composities, weliswaar wel verpakt in luchtige verhalen van A.L. Snijders."
Aldus fotograaf Willem Schwertmann, die ook dit jaar weer getuige was van dit bijzondere festival. Naast de hierboven beschreven concerten maakte hij foto's van de concerten van onder meer The Three Al's, Hans Hasebos & Hermine Deurloo, 1000 & Eugene Chadbourne, Luc Ex Bouge en Goudsmit/Bakker/Jäger.
Klik hier om zijn fotoverslag van de ZomerJazzFietsTour 2014 te bekijken.
Ook Maarten Jan Rieder bezocht de ZomerJazzFietsTour. Zijn foto's kun je hier bekijken.
Labels: festival
(Maarten van de Ven, 2.10.14) - [print]
- [naar boven]
Lees verder in het archief...