Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 




Concert
Nieuwe kleren voor klassieke keizers
Dick de Graaf & Stefan Lievestro, zondag 19 oktober 2014, Le Petit Théâtre, Groningen

Of Johann Sebastian Bach zijn cantate, zoals uitgevoerd door Dick de Graaf (saxen) en Stefan Lievestro (contrabas), zelf zou hebben herkend, vroeg een bezoeker zich af. Dat is inderdaad de vraag: stukjes die ik veertig jaar geleden geschreven heb, herken ik ook niet altijd. En het duo gaf wel zeer vrijmoedige interpretaties van Bach, Franz Schubert en Béla Bartók. Die melodieën waren slechts vehikels waarop de muzikanten naar hartenlust loos gingen. Of, zoals De Graaf het uitdrukte: "De akkoordjes zijn van onszelf." Ze monteren, met andere woorden, compleet nieuwe systemen op de oude melodieën. Ik moest denken aan de Mezquita, de grote moskee van Córdoba, een van de eerste gebedshuizen die de Moren in Andalusië bouwden. Een schitterend en hoogst fascinerend bouwwerk. Niet alleen werd het opgericht op de fundamenten van een Visigotische kerk, die op haar beurt een Romeinse tempel had vervangen; in de dertiende eeuw werd er een complete Roomse kathedraal binnen in de Mezquita opgetrokken.

Hadden Bach, Schubert en Bartók het ook kunnen waarderen, zoals de Rotterdammers met hun ideeën aan de haal gingen? Dat blijft speculatief, maar eerlijk gezegd denk ik van wel. De nieuwe frakjes waarin hun composities waren gestoken, bleken inventief en krachtig en de meest essentiële noten waren behouden. Bovendien waren ze zelf, Bach voorop, natuurlijk ook improvisatoren van formaat. Wat hier wél gedemonstreerd werd, was dat goede muziek altijd een prima basis is om op te improviseren. Een beetje jazzmuzikant kan ook wel wat met 'Jan Daar Ligt Een Kip In Het Water', maar Jerome Kern of die boerendansjes van Bartók hebben meer te bieden. Zelf hoorde ik soms de historische solo-opnamen van tenorist Coleman Hawkins in het werk van het duo terug. Verrijkt met de canonvormen en het contrapunt van De Graaf en Lievestro. Daardoor ontstonden nieuwe inzichten en onverwachte vergezichten. De klassieke werken werkten als sluizen waardoor de muzikanten naar de open improvisatiezee dreven.

Een enkele keer bleven de heren dichter bij huis. Zoals in 'O Haupt Voll Blut Und Wunden', dat door een aanzwellend koor in de zaal werd meegezongen. Toen daarna Jethro Tulls visie op Bachs 'Bourée' aan de orde kwam, beheerste niemand zich meer. Zelfs de oude vloerdelen, in trilling gebracht door ritmisch tikkende voetjes, gonsden op de maat mee.

Labels:

(Eddy Determeyer, 27.10.14) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.