Royal Hartigan – 'Blood Drum Spirit' (Innova, 2004) 2 CD
Opname: 1993-1994
Dubbel-cd's zijn tegenwoordig een zeldzaamheid, maar drummer Royal Hartigan komt ermee weg. De Amerikaan verkent met een klein ensemble Arikaanse en Aziatische invloeden, maar de term 'wereldmuziek' is niet van toepassing: jazz blijft de basis.
De meest onregelmatige maatsoorten worden over elkaar heengelegd alsof het niets is, terwijl de rest van de band alle ruimte krijgt voor lange improvisaties (slotstuk 'Eve' klokt op bijna 29 minuten!). De muziek is opgewekt, melodieus en aanstekelijk, waarbij de trio-albums van Aldo Romano met Henri Texier en Louis Sclavis als aanknopingspunt kunnen dienen.
Een drukke boel wordt het nergens, maar je hoort heerlijke, relaxed gespeelde jazz, die je niet koud zal laten. Vooral cd 2 is een juweeltje.
Bezetting: David Bindman (tenorsaxofoon, dwarsfluit), Kevin McNeal (gitaar), Wes Brown (contrabas), Royal Hartigan (drums, percussie).
Meer horen?
Luister hier naar geluidsfragmenten van dit album.(Eric van Rees, 10.5.09) - [print]
- [naar boven]
Interview Eric Vloeimans
Wie Eric Vloeimans wel eens heeft zien en horen spelen, weet hoe groot zijn toewijding voor de trompet is. Soms lijkt het wel alsof hij compleet één wordt en versmeld met zijn instrument. Klankkleur, dynamiek en melodie staan altijd centraal in zijn spel.
"Als je het voor jezelf zo goed mogelijk maakt, zonder je überhaupt om het publiek te bekommeren, dan betekent dat, dat je voor jezelf de beste keuze hebt gemaakt in je composities. Dat betekent dat je voor jezelf zo goed mogelijk trompet speelt, omdat het gewoon heerlijk is om jezelf als een vis in het water te voelen met je eigen instrument. Het betekent ook dat je voor jezelf de beste microfoon hebt gekocht, dat je de beste musici hebt gezocht die jou het beste laten klinken. Maar als zij mij goed laten klinken, laat ik hen ook weer goed klinken. Als die mensen daar dan op dezelfde manier in staan als ik, dan heb je dat energetische veld wat ronddraait en wat overslaat op het publiek."
Donata van de Ven had een interview met deze gedreven trompettist. Klik hier om het te lezen.
Meer weten?
Lees hier onze recensie van Eric Vloeimans' Fugimundi-cd 'Live At Yoshi’s'.
(Maarten van de Ven, 10.5.09) - [print]
- [naar boven]
Improviseren op melodielijnen, gehoor en intuïtie
Lee Konitz & Minsarah, donderdag 29 april 2009, Bimhuis, Amsterdam
Inmiddels is altist Lee Konitz een levende legende. Eén van de laatste oude 'jazzers'. Meer dan zes decennia speelt hij een hoofdrol in de jazzscene. Furore maakte hij met compagnon-tenorist Warne Marsh bij pianist en avant-gardist van het eerste uur Lennie Tristano, in Miles Davis' 'Birth Of The Cool'-band en als stersolist in de band van Stan Kenton. Later speelde hij met onder meer Paul Bley, Martial Solal, Charlie Haden, Jimmy Giuffre, Jim Hall, Sal Mosca en Michel Petrucciani. Zijn plaatopnamen op labels als Verve, Steeple Chase, Soul Note, Evidence, Philology zijn welhaast niet te tellen.
Nu, op 82-jarige leeftijd, liet hij zich omringen door het uiterst gedienstige en subtiele begeleidingstrio Minsarah, bestaande uit pianist Florian Weber, bassist Jeff Denson en drummer Ziv Ravitz. Bescheiden, maar alert en zeer muzikaal lieten deze jonge lieden alle ruimte aan Konitz' avontuurlijke exploraties in een programma van louter standards, uitgevoerd in een eigen hedendaagse kamermuziek-interpretatie, ingezet door Konitz of Weber. Flarden, fragmenten van de oorspronkelijke song. Herkenbaar, uitnodigend om mee te zingen, maar hoe heetten die songs ook alweer?! Het complete American Songbook kwam langs, ook in de improvisaties, met nummers als (met dank aan mijn Haagse jazzvrienden) 'All The Things You Are', 'Just Friends', 'I’ll Remember April' en 'Cherokee'.
Kenmerkend voor Konitz' speelwijze is het improviseren op de melodielijnen en op gehoor en intuïtie. Dat komt meer voor, denk aan Chet Baker, Sonny Rollins en Von Freeman. Het omspelen van de melodische contouren en het ontleden tot op het bot van de song. Bedachtzaam door Konitz aangezet met een warme, softe toon (wisselend met een doek in de beker spelend om – naar alle waarschijnlijkheid - een sound, contrast te creëren). Bij vlagen zeer geïnspireerd, vooral in de prachtig gespeelde ballad 'Polka Dots And Moonbeams', en op andere momenten wat aarzelend en zoekend naar de goede ideeën.
Pianist Weber is van de spaarzame noten. Hij heeft een lichte klassieke aanslag. Zijn begeleiding is zeer passend en subtiel in dit kamermuziekgenre. Bassist Denson is aanwezig en efficiënt, en zijn solo's zijn competent, doch niet bijster spectaculair. Daarentegen is drummer Ravitz van het trio de meest expressieve. Uit het niets zet hij regelmatig een sprankelende groove neer. Met vingers en – veelal - met brushes. Hij is een drummer die stuwt en swingt, en qua volume (gelukkig) niet domineert.
Er werd - een verademing - onversterkt gemusiceerd. Een invoelbaar trio. Een fraai klinkende sax. Een ademloos luisterend publiek. Zen in het Bimhuis. Heerlijk!
Klik hier voor een fotoverslag van dit concert door Fred van Wulften.
(Jacques Los, 9.5.09) - [print]
- [naar boven]
Programma North Sea Jazz 2009 bekend
Vanaf vrijdag 10 juli tot en met zondag 12 juli kunnen de jazzliefhebbers en (vele) niet-jazzliefhebbers weer in Rotterdam terecht om zich te laven aan de sterren van de jazz en evenzovele andere muzieksoorten. Jan Willem Luyken, festival director, is trots het programma voor de 34ste editie in de folder te presenteren. Hij opent met de constatering "in tijden van crises zitten de theaters vol". Welnu, dat zal hem wel lukken. Popi sterren als Jamie Cullum, B.B. King, Duffy, Lang Lang, Dianne Reeves, Randy Crawford en Burt Bacharach met Trijntje Oosterhuis krijgen de tent wel vol. Alhoewel de entreeprijs aan de gepeperde kant is. Gelukkig is de programmering nog niet zo commercieel als het concurrerende The Hague Jazz. In dat festival heeft circa 40% van de optredens helemaal niets met jazz van doen.
Nu dan de Rotterdamse jazzprogrammering. Het getuigt van moed om als 'artist in residence' te kiezen voor John Zorn. Bij insiders en serieuze jazzliefhebbers zeker geen onbekende, maar bij het grote publiek is deze multi-instrumentalist (met altsaxofoon als hoofdinstrument) totaal onbekend. In diverse formaties (zoals Massada Sextet, Bar Kokhba en in trio met Bill Laswell en Milford Graves) treedt hij gedurende alle dagen tweemaal daags op. Voor de fijnproevers een goede kans Zorn in levende lijve mee te maken. Erg interessant zijn ook de 'Japanse' avonden op vrijdag in de Yukon-zaal en zondag in de Missouri zaal. Er zijn dan optredens van de groepen Quasimode, Kyoto Jazz Massive, de inmiddels bekende Soil & Pimp Sessions, Satoh Masahiko & Saifa, Fujii Satoko Ma-Do en Otomo Yoshihide's New Jazz Orchestra.
Overige vermeldenswaardige jazzoptredens zijn onder meer: Hank Jones Trio, Joshua Redman Trio, Chris Potter Underground, Fred Hersch Trio + 2, Cecil Taylor, Lee Konitz met Brad Mehldau, Charlie Haden en Jorge Rossy, Avishai Cohen Aurora Quintet, McCoy Tyner Trio, Roy Haynes Trio en Anthony Braxton met Diamond Curtain Wall Trio.
Natuurlijk ontbreken Nederlandse jazzvedetten niet, met onder anderen Eric Vloeimans, Han Bennink, Benjamin Herman, Yuri Honing en Jasper Blom. Op vrijdag belooft het een feestje te worden met 'Casey's Tenor Madness' in de Missouri-zaal: Cees Schrama op Hammond B3-orgel en de tenoristen Alexander Beets, Boris van der Lek en Hans Dulfer.
Voor uitgebreide informatie klik hier.
(Jacques Los, 7.5.09) - [print]
- [naar boven]
More Michael Moore!
Fragile, maandag 12 januari 2009, Jazzpower, Wilhelmina, Eindhoven
Hij behoort tot dat handjevol jazzmusici, waarvan je nooit genoeg kunt krijgen en die je nooit teleurstellen: Michael Moore is zijn naam. Geboren in Arcata, Californië, USA, maar sinds 1978 geworteld in Nederland. Een bijzonder musicus/componist. Excellent in alle gezelschappen waarin hij speelt en waarop hij nadrukkelijk zijn stempel drukt. Het zijn er nogal wat. De belangrijkste op een rijtje: ICP Orchestra, Guus Janssen Septet, Available Jelly, Sean Bergin's MOB, Trio Clusone, Gerry Hemingway Quintet, Eric Boeren Quartet, Achim Kaufmann Quartet, Frank van Bommel Quintet, Jewels & Binoculars en last but not least Fragile.
Met deze formatie, die verder bestaat uit Harmen Fraanje (piano), Clemens van der Feen (bas) en Michael Vatcher (drums), speelde hij vanavond in café Wilhelmina. Het werd een memorabel concert en misschien dat het door Jazzpower opgenomen concert nog eens op cd verschijnt op Moore's eigen label Ramboy. Fraanje, die wat mij betreft ook behoort tot het eerder genoemde 'handjevol jazzmusici', stak hier in bijzondere vorm. Hoe sterk was het verbond tussen het verrukkelijke klarinetspel van Moore en het fijnzinnige en lyrische pianospel van Fraanje. Om er in een adem het sublieme spel van bassist Van der Feen en percussionist Vatcher aan toe te voegen.
Melodieus en met fraaie toon blies Moore op altsax, klarinet en basklarinet gevarieerde composities. Uitmuntend basismateriaal dat door het kwartet subliem werd uitgewerkt en vormgegeven. Vatcher etaleerde zijn kwaliteit bijvoorbeeld aandoenlijk in Moore's 'Troubadors': simpel, zonder pathos, maar zonneklaar! Fraanje completeerde zijn solo met oorstrelende akkoorden die de lading dekten. En zulke hoogtepunten waren er te over. Zoals de vertolking van het melodieuze 'Paint As You Like'. Een weldaad die helaas maar acht minuten duurde.
Het werd een concert dat niemand van de aanwezigen had willen missen. Daarom is het zaak om er regelmatig op uit te gaan. Dan kan het zo maar gebeuren dat je op het juiste moment op de juiste plaats getuige bent van iets bijzonders, zoals vanavond. Het gevolg van deze ervaring is dat Fragile op 21 januari 2010 te horen zal zijn in JazzCase in Neerpelt België. Na dit concert is er alle aanleiding om Fragile grensoverschrijdend onder de aandacht te brengen. More Michael Moore!
Klik hier voor een fotoverslag van dit concert door Cees van de Ven.
(Cees van de Ven, 7.5.09) - [print]
- [naar boven]
The Jazztube
Duke Ellington - 'Perdido'
Het is een grote ergernis bij concerten: je gaat helemaal op in de muziek, terwijl er voor je iemand langzaam begint te knikkebollen. Na twee nummers is de bewuste persoon verder weggezakt en hoor je een zachtje ronkje, dat aanzwelt in crescendo's en decrescendo's en voor je het weet uitbarst in monumentale tandenknarspartijen, compleet met paukenslagen van gesmak en gesnurk.
Wat te doen? Het is onbeschaamd iemand wakker te porren, maar je wilt het concert ook niet laten verpesten door zo'n ongeïnteresseerde etterbak die blijkbaar niet om de muziek geeft. Alleen de ergernis al verpest de avond.
Zo moet de blazerssectie van Duke Ellington zich ook gevoeld hebben. Tenorist Paul Gonzalves, grotendeels verantwoordelijk voor Ellingtons populairiteit in de late jaren vijftig en zestig, slaapt achtereenvolgens door het openingsstatement van 'Perdido', een klarinetsolo (Jimmy Hamilton), een trompetsolo (Ray Nance), een tenorsaxsolo (wederom Hamilton), weer wat groepswerk, een drumsolo (Sam Woodyard) en de groots aangezette slotakkoorden heen.
Niemand probeert hem wakker te maken. Zijn collega's kijken niet eens verbaasd. Zelfs van ergernis is, behalve bij de altijd chagrijnig kijkende Johnny Hodges, geen spoor te zien. Zou Gonsalves – een hevig drank- en drugsgebruiker, die geweldig speelde als hij nuchter was – dit soms vaker hebben gedaan?
Deze Jazztube betreft een opname gemaakt tijdens een concert in het Falcon Theater te Kopenhagen op 31 januari 1965. Klik op bovenstaande afbeelding om hem te bekijken.Labels: jazztube
(Sybren Renema, 6.5.09) - [print]
- [naar boven]
Dianne Reeves krijgt Edison Jazz Oeuvreprijs 2009
De Amerikaanse zangeres Dianne Reeves is de winnaar van de Edison Jazz Oeuvreprijs 2009. De prestigieuze prijs zal op 18 november aan haar worden uitgereikt in het Muziekcentrum Frits Philips te Eindhoven. De 52-jarige Reeves komt de prijs hoogstpersoonlijk in ontvangst nemen, meldde de organisatie woensdag.
De zangeres uit het Amerikaanse Detroit maakt al ruim dertig jaar albums. Ze groeide op met de muziek van Ella Fitzgerald en Billie Holiday, maar haar voornaamste inspiratiebron is nog altijd Sarah Vaughan. De nicht van toetsenist George Duke heeft vier Grammy's op haar naam staan. Daarmee behoort ze volgens de Edison-jury tot de absolute top van de vocale jazz.(Maarten van de Ven, 6.5.09) - [print]
- [naar boven]
Het geluid van Hank Roberts
Roberts/Ducret/Black, donderdag 23 april 2009, Bimhuis, Amsterdam
Vorig jaar stonden Roberts, Ducret en Black op het Utrecht Jazzfest, nu in het Bimhuis. Cellist en componist Hank Roberts heeft veel gespeeld met Bill Frisell en Tim Berne, maar heeft ook gewerkt met bijvoorbeeld Marilyn Crispell en John Zorn. Zijn band speelde vanavond verschillende werken van hun cd 'Green' (2008). Enkele daarvan zijn Roberts' bewerkingen van Native-American melodieën.
Roberts' composities zijn tegelijk aandoenlijk en krachtig, onheilspellend en melancholisch, platteland en donder, een stuk blik dat door de wind over een leeg erf wordt geblazen, een klapperende schuurdeur, losbarstend onweer en schuilen onder plaatstaal, kaarslicht en praten met de ogen. Het is country, folk, rock en free jazz, het is – gelukkig - niet echt te plaatsen, het is veelomvattend.
Dat past ook bij de achtergrond van de muzikanten. Gitarist Marc Ducret bijvoorbeeld, die ook veel met Tim Berne speelt, heeft ervaring in een breed areaal van muzikale stijlen, van punkrock tot blues. Hij was heel helder in de interactie met Roberts en Black en speelde een paar fantastisch kokende solo's. Roberts zelf afwisselend woest tokkelend op de cello en mooie melodielijnen strijkend, soms begeleid met zang. Hij heeft een warme, soms wat ijle, integere stem, waarmee hij overtuigde en een intieme sfeer creëerde.
En als je dan even een paar mindere goden hebt gehoord, realiseer je je des te meer weer wat een geweldige drummer Jim Black is. Enkele weken geleden was hij ook in het Bimhuis met zijn eigen band (AlasNoAxis). Black speelt lekker open en intuïtief, is origineel en heeft geen fratsen nodig. En hij speelt spannend en strak, waarbij je af en toe de rockinvloeden hoort. Daarnaast is hij meestal - ook deze avond - bezig met elektronica, waarmee hij met soundscaping de muziek heel goed inkleurde, in hechte samenwerking met vooral Ducret.
Er zitten geen grote ego's in deze band. Iedereen luistert echt goed naar elkaar, laat elkaar voldoende ruimte en werkt heel sensitief samen. Daardoor is alles prachtig in balans. Roberts zag de toegevoegde waarde van een extra afsluiting en kwam nog terug met 'Azul' (ook van cd 'Green'), een gevoelig stuk met zang van Roberts. Aan het eind stierven de klanken langzaam weg en hing er even een adembenemende stilte in het Bimhuis, waarna het uitzinnige publiek van zich liet horen.
(Margretha van den Bergh, 6.5.09) - [print]
- [naar boven]
Ferdinand Povel & The Rob Madna Trio - 'Live At Café Hopper' (Daybreak, 2007)
Opname: 2000
De opnamen van een concert door tenorsaxofonist Ferdinand Povel met het trio van pianist Rob Madna (met Marius Beets op bas en Eric Ineke op drums), gemaakt in het Antwerpse jazzcafé Hopper in 2000, waren eigenlijk bestemd voor release in de cd-serie rond Nederlandse jazzpianisten 'En Blanc Et Noir'. Maar ze bleven liggen; er werd destijds gekozen voor opnamen die waren gemaakt in café Upstairs in Hilversum.
Het is mooi dat ze nu toch beschikbaar zijn gekomen, zeker gezien het feit dat Madna in 2003 is overleden en er eigenlijk nooit genoeg opnamen van hem zijn gemaakt. Het gaat hier om een geïnspireerde sessie, die zes flink uitgewerkte stukken opleverde, met naast enkele standards ook twee composities van Rob Madna zelf ('Sleepless City' en 'Choctaw').
Povel klinkt zelfbewust, maar met behoud van zijn mooie toon en elegante frasering, en Madna is niet alleen een haast ideale begeleider, maar solerend vooral ook een mooie stilist. Een goed voorbeeld is zijn ingetogen interpretatie van 'Stella By Starlight'. De ritmetandem van bassist Marius Beets en drummer Eric Ineke zet een betrouwbare basis neer. Als bonus horen we aan het eind nog even 'The Theme', het beroemde afscheidsdeuntje uit de jaren vijftig.
Deze recensie was eerder te lezen in HVT Magazine.(Anoniem, 5.5.09) - [print]
- [naar boven]
Lees verder in het archief...