John Surman - 'The Spaces In Between' (ECM Records, 2007)
Opname: 2006

John Surman is er altijd in geslaagd om een perfect evenwicht te vinden om zijn muziek toegankelijk en emotioneel te houden, zonder in het ravijn van goedkope sentimentaliteit te vallen. De toon van zijn sax is uit de duizenden te herkennen, of het nu in een gewoon jazzkwartet is, of in een meer vrije omgeving zoals met Jack DeJohnette, of met elektronische ondersteuning, of met een klassiek strijkkwartet zoals hier.

Op dit album speelt ook Chris Laurence mee, een bassist die thuis is in zowel jazz als klassiek, waardoor het geheel iets uitgebalanceerder is. Zoals de titel al suggereert, is de muziek zeer open, een vredevol maar intense geluidsomgeving creërend. Ik ben geen echte fan van jazz waar ook strings in voorkomen, want ofwel is het té melig, ofwel pretentieus, in de zin van 'zie eens hoe belangrijk ik nu wel ben geworden'. Gelukkig is er niets van dit alles op dit album, de strijkers spelen immers een vooraanstaande rol in de muziek, bouwen die mee op, of bepalen die zelfs volledig, zoals in het titelnummer, dat enkel bestaat uit solo viool en één van de hoogtepunten van de cd is.

De muziek varieert tussen jazz, modern klassiek, barok en romantiek. Er zijn duidelijke verwijzingen naar Bach ('Wayfarers All') en naar Ravel ('Mimosa'), maar toch blijven de composities ook typisch Surman; zo doet de finale van het tweede nummer heel erg denken aan zijn 'Edges Of Illusion' uit de vroege jaren tachtig. Op 'Mimosa' is de muziek ook Arabisch geïnspireerd, zowel in de melodie als in de accentuering van het thema door de violen. Ook de moods variëren gedurende het album: van melancholisch ('Winter Wish') en speels ('Now See!') tot somber ('Leaving The Harrow').

Een prima album, met uitstekend solowerk van Surman, of het nu is op baritonsax, sopraansax of basklarinet. Zijn techniek, de opbouw van zijn solo's, de variatie in zijn spel en de helderheid van zijn toon zijn verbluffend. Surman heeft altijd gezocht naar zijn eigen romantische esthetiek, en die vindt hij hier, voor een groot deel dankzij de strijkers. Dit is geen jazz in de traditionele betekenis, maar het is schitterende muziek.

Labels: cd

(Stef Gijssels, 21.5.09) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.