Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 




De vampjes van Tineke Postma
maandag 11 mei 2009, USVA Theater, Groningen

Wat is dat toch met jazzmuzikanten die allemaal eigen stukken moeten spelen? Afgezien van het economische aspect – elke keer dat je eigen werk in een openbare gelegenheid uitvoert, krijg je daar royalty's voor: componeren is een vak. En niet elke muzikant is een Ellington of een Monk. Of, om dichter bij huis te blijven, een Mengelberg of een Figarova.

Een goede muzikant componeert ter plekke: improvisaties over thema's of akkoordenschema's zijn immers instant composities. Echt hele grote jongens – en meisjes! – zal het worst wezen of ze op 'Kortjakje' of 'Der Ring Des Nibelungen' improviseren; die hebben voldoende in hun mars en mouwen zitten wat daar op elk gewenst moment uitgeschud kan worden.

Maar evergreens blijven niet voor niets voor altijd groen. Behalve aansprekende melodietjes bevatten die vaak slimme modulaties. Daar hebben zowel interpretatoren als luisteraars baat bij. Die standards bieden de luisteraar houvast en de uitvoerende een uitdaging.

Nu zal ik de laatste zijn die pleit voor al die doodgespeelde Real Book-deuntjes, die je uitentreuren tijdens elke jamsessie hoort. Maar in het pakhuis van het Great American Songbook liggen honderden zelden of nimmer gehoorde pareltjes te verstoffen.

Tja, dat was dus het gevoel dat mij bekroop tijdens het optreden van het Tineke Postma Kwartet. Nu heb ik van Postma ook wel eens interessant eigen werk gehoord, doch daarvan was in het USVA Theater eigenlijk geen sprake. De gespeelde stukken waren in feite niet veel meer dan uitgewalste vampjes. Doodzonde, want de muzikanten hebben stuk voor stuk ruimschoots voldoende in huis. Zo'n pianist als Marc van Roon heeft iets van een barokke romanticus in zich – die zou ik wel eens in 'Polka Dots And Moonbeams' willen horen. Of alleen maar 'Moon Dreams', dat is ook wel voldoende.

Postma heeft de sopraansax ver boven het niveau van het dunne valse gepiep getild waarmee dat lastige instrument vaak geassocieerd wordt. De sopraan heeft nu eenmaal de makke dat Sidney Bechet, de eerste grote jazzsolist, de lat meteen onbereikbaar hoog heeft gelegd. Het meest opmerkelijke aan het groepsconcept was, dat het viertal zo speels met het ritme bezig was. Terwijl de puls onverstoorbaar doorging, leek de band een roedel jonge honden die met de ritmische accenten aan de haal gingen.

Twee dagen later speelde het Tineke Postma Quartet in het SJU Jazzpodium te Utrecht. Klik hier voor een fotoverslag door Maarten Jan Rieder.

(Eddy Determeyer, 18.5.09) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.