Cd / Dvd / The Jazztube
Roy Haynes - 'A Life In Time' (Dreyfus Jazz, 2008)
Opnamen: 1949-2006
Als je een paar jazzliefhebbers vraagt wie de beste drummers zijn in de jazzgeschiedenis, laten we zeggen van na de oorlog, borrelen een paar namen meteen op. Art Blakey, Kenny Clarke, Max Roach, Elvin Jones, Philly Joe Jones. Pas in tweede instantie, denk ik, komt dan iemand met de naam Roy Haynes. Toch is deze Haynes een instituut in de jazz.
Misschien valt zijn relatief iets mindere status toe te schrijven aan het feit dat hij in mindere mate dan die anderen een eigen stijl liet horen. Roy Haynes werkte met zoveel verschillende musici in zoveel verschillende deelgebieden in de jazz, dat zijn spel minder individuele kenmerken vertoonde; hij paste zich als een kameleon aan aan de mensen met en voor wie hij speelde, van swing tot bebop, van souljazz tot jazzrock tot avantgarde. Maar hij was (ik moet zeggen: is nog altijd) een formidabele slagwerker, niet voor niets in 2004 door het jazzblad Down Beat opgenomen in zijn 'Hall of Fame'.
Een aardige getuigenis van Haynes' veelzijdigheid is vastgelegd in de box 'A Life In Time', met op drie cd's een belangwekkend overzicht van zijn loopbaan. De eerste twee schijfjes behandelen respectievelijk de perioden 1949-1962 en 1962-1998, waarin hij werkte met de absolute top van de jazzmuziek, meestal als sideman, soms als leider. Namen? Ik noem Lester Young, Bud Powell, Charlie Parker, Miles Davis, Sonny Rollins, Sarah Vaughan, Cannonball Adderley, Phineas Newborn, Thelonious Monk, Etta Jones, Eric Dolphy, Stan Getz, Roland Kirk, Jackie McLean, John Coltrane, Andrew Hill, Chick Corea, Alice Coltrane, Michel Petrucciani, Gary Burton, McCoy Tyner.
Op de derde cd is Roy Haynes zelf helemaal alleen de baas: die behandelt de periode van 1970 tot 2006, waarin hij als leider fungeerde van ettelijke samenstellingen onder de naam Hip Ensemble. Ook hier grote namen: Joe Henderson, Pat Metheny, George Adams, Kenny Garrett, Dave Holland, Roy Hargrove, George Cables. Sterke hedendaagse jazz, vooral te omschrijven als postbop. In de box bevindt zich ook een dvd, met muziek en gesproken woord. Roy Haynes, gezeten in een opnamestudio, praat over zijn muziek en over de mensen met wie hij gewerkt heeft, met vooral een aantal aardige anekdotes. Dan is hij te zien met de versie van zijn Hip Ensemble uit 2005, en in een drumsolo uit een eerdere periode, het jaar 1973. Lastig is dat al die stukjes naadloos achter elkaar zijn geplakt, zonder trackscheiding. Maar het is op zich een aardige bonus.
Deze recensie was eerder te lezen in HVT Magazine.
Een voorproefje?
Klik op bovenstaande afbeelding om te kijken naar een negen minuten durende promo voor deze verzamelbox. Roy Haynes vertelt over zijn leven en carrière, en verhaalt over zijn ervaringen met mensen als Charlie Parker, Miles Davis, Sarah Vaughan en John Coltrane.Labels: jazztube
(Anoniem, 7.7.08) - [print]
- [naar boven]
Jazzprofiel
Pascal Vermeer
Deze foto van drummer Pascal Vermeer (Tilburg, 1967) heb ik genomen in maart van dit jaar in Paradox te Tilburg. Vermeer heeft in de jaren tachtig les gehad van onder anderen Steve Clover, de toenmalige beheerder van het jazzpodium Paradox. Hij heeft zichzelf enorm ontwikkeld en is op het moment een veelgevraagde drummer. Hieronder een kleine selectie van zijn deelname in diverse formaties.
Pascal speelde onder anderen met de Afrikaanse trompettist Feya Faku. Hij is actief in de formaties van pianist Michiel Borstlap en de Zwitserse vocaliste Kristina Füchs, en heeft een belangrijke rol in de groep van de nog erg jonge vocaliste Kim Hoorweg (dochter van pianist Erwin Hoorweg, actief in de Houdini's). Met zijn eigen kwintet heeft hij twee juweeltjes van releases opgenomen: 'I Am Not' en 'Changes Of Sides', waarbij ook muziekkompaan Jeroen van Vliet deelgenoot is en waarop de veelzijdigheid van Vermeer naar voren komt: jazz met invloeden uit pop en funk.
Hij is ritmisch sterk, zoals te horen is in de formaties met Borstlap en in de groep met Ben van der Dungen, Jarmo Hoogendijk en Arno Krijger (deze groep heeft helaas maar een beperkt aantal keren kunnen optreden). Daarnaast kan hij, waar ruimte is voor subtiele en creatieve begeleiding, uitstekend lyrisch op klank spelen, wat te horen is op de nieuwste cd van Jeroen van Vliet 'The Poet & Other Tales'.
Pascal heeft net een nieuwe cd geproduceerd, 'Omnipotent', met Hammondspeler Arno Krijger en saxofonist Rolf Delfos. Dit trio (!) speelt onder de naam het Lewinsky Quartet. In maart was de drummer te zien en te horen in het nieuwe kwartet van saxofonist Dick de Graaf in Paradox. Naast Vermeer speelt Jeroen van Vliet piano in die groep en Guus Bakker basgitaar en contrabas. Laatstgenoemde stelde De Graaf overigens voor om in deze bezetting te gaan spelen.
Als je de geheel verschillende formaties bekijkt waarin hij speelt, kun je niet anders dan concluderen dat Pascal Vermeer een echte allround drummer is. Maar naast muzikant is hij ook een uitstekende producer, zoals blijkt uit bovengenoemde cd 'Omnipotent' van het Lewinsky Quartet, een verfrissend klinkende release, waarover Draai om je oren later meer zal berichten.
(Koen Scherer, 7.7.08) - [print]
- [naar boven]
The Jasper Blom Quartet Live!
vrijdag 30 mei 2008, Wilou's Basement, Veldhoven
Met Jasper Blom (tenorsax & manipulators), Jesse van Ruller (gitaar), Frans van der Hoeven (bas) en Juan Serges (drums).
In de intieme ruimte van Wilou's Basement kregen een vijftigtal genodigden een subliem concert geserveerd. Dit optreden was er een in een reeks naar aanleiding van Jasper Bloms nieuwe cd 'Statue Of Liberty', die in de pers lovende kritieken ontving. Vanavond maakte het kwartet van Blom de hooggespannen verwachtingen ook live zonder mankeren waar!
Hoewel de muziek die gespeeld werd bepaald geen 'open deuren-niveau' had, wisten de heren deze toch prettig toegankelijk te communiceren. Jesse van Ruller en Jasper Blom hadden een aardig assortiment aan klankmanipulatoren voor zich uitgestald, maar maakten sporadisch en doelgericht van slechts enkele daarvan gebruik. De diverse unisono's en individuele improvisaties waren van een niveau dat je van Van Ruller en Blom ook kon verwachten. De Portugese jongeling Juan Serges - hij viel in voor Martijn Vink - heeft (nog) geen naam die belletjes doet rinkelen, maar viel beslist niet uit de toon in het gezelschap. Dat kon ook moeilijk met een perfecte coach en loods naast zich in de persoon van bassist Frans van der Hoeven.
Vanwege de kwaliteit van composities en uitvoering ervan waren er geen zwakke momenten in het concert. Fris en gepassioneerd werd er gespeeld, zoals in 'Isaac' of in 'Greek Myth'. Blom vertelde dat laatstgenoemd stuk berust op een melodie die hij eens hoorde in de auto toen hij luisterde naar het programma De Wandelende Tak, met een aan Griekenland gewijde uitzending. Hij 'leende' het thema, boetseerde en verpersoonlijkte het tot een eigen creatie. Een heerlijk groovy stuk van een juichende blijheid. Soms viel het ritme even stil, dan improviseerden Blom en Van Ruller subtiel en interactief, totdat uiteindelijk de ritmetandem zich weer aandiende... en voort ging het weer.
Van der Hoeven viel in de smaak met zijn uitstekende solo-intro van ruim twee spanningsvolle minuten in 'The Least Of Your Worries'. Hij exposeerde vanavond tot ieders genoegen zijn gewaardeerde XXL-bastoon en precieze intonatie. De bassist inspireerde Van Ruller dan ook tot een heerlijk solo. Serges toonde zich een zeer vaardige, attente drummer met veel empathisch vermogen voor de lastige arrangementen van Blom. Het concert werd sterk besloten met 'Statue Of Liberty'. Een kwartet om nauwlettend te volgen!
Klik hier voor een fotoverslag. Hopelijk kunnen wij u binnenkort ook via ons Audiocenter deelgenoot maken van dit smaakmakende concert.
Meer weten?
Klik hier voor een recensie van de cd waaruit in dit concert werd geciteerd en die iedere jazzliefhebber ongetwijfeld al in zijn collectie heeft: 'Statue Of Liberty'.
(Cees van de Ven, 5.7.08) - [print]
- [naar boven]
Chicago Underground Trio - 'Chronicle' (Delmark, 2007)
Opname: 2006
Het Chicago Underground Duo/Trio/Quartet kent twee vaste waarden: Rob Mazurek op cornet en Chad Taylor op percussie. Jeff Parker speelde in vorige configuraties af en toe gitaar en Noel Kupersmith was de bassist van dienst, maar die is nu voor dit trio vervangen door Jason Ajemian. Een echt trompet/bas/drums-trio is het evenmin, want elke muzikant heeft nog een assortiment bijkomende instrumenten, van de eenvoudigste (bamboefluit, mbira of Chinees cimbaal) tot toegepaste elektronica (computer en moogerfooterpedals).
Het album brengt verslag van een transformatie in zes stappen: 'Initiation', 'Resistance', 'Power', 'Crisis', 'Transformation' en 'Transcendence'. En de muziek evolueert ook volgens die stappen. 'Initiation' is een bassolo, op 'Resistance' komt de percussie tegenwerk bieden - eerst gewone percussie, dan marimba, dan elektronica, tot de bas stopt en de percussie tenslotte ook.
'Power' begint licht met arco bas en marimba en kleine percussie, rollend naar een dreigend gedrum, eerst ritmeloos dan sterk ritmisch, met de bas die hard tussenkomt. Zo een solide ondergrond vormend voor ijle gedempte cornetstoten van Mazurek - nu eens rustig, dan weer jagend - evoluerend naar een trage bluesy melodie, die qua trompetstijl het midden houdt tussen Lester Bowie en Don Cherry. Vervolgens gaat het met lichte percussie over in een bijna-slaapliedje, zo broos en lieflijk klinkt het, om dan te sterven in een elektronisch chaotisch gedreun van een vijftal minuten. Je denkt 'nu eindigt dit', maar nee, uit die chaos komt plots een licht dansend melodietje van trompet, arco bas en mbira, de echte finale van dit nummer dat ongeveer een half uur duurt.
De band neemt zijn tijd om de muziek te verkennen, te vervormen, nieuwe invalshoeken te bedenken, maar de structuur is wezenlijk; dit is vrije improvisatie langs vastliggende paden. Dit is avant-garde jazz of experimentele jazz zo je wilt, maar dan wel met soul. Die bezieling hoor je het best in het laatste nummer 'Transcendence', dat met een manisch repetitief ritme alle remmen losgooit, met Mazurek die boven dat hypnotisch gedreun van bas en drum absolute schoonheid uit zijn cornet tovert.
Waarschijnlijk niet naar ieders smaak, maar de manier waarop deze groep nieuwe muzikale paden bewandelt is fantastisch. Mazurek verraste ons al met The Exploding Star Orchestra, maar ook deze is schitterend.
Meer zien en horen?
Deze cd werd opgenomen op 31 juli 2007 in het DankHaus, Chicago's German Cultural Center. Van dit concert maakte regisseur Raymond Salvatore Harmon een registratie, die op dvd is uitgebracht. Klik hier voor de trailer van deze film.
(Stef Gijssels, 4.7.08) - [print]
- [naar boven]
Hamps helse machines
In maart 1956 deed drummer/vibrafonist Lionel Hampton met zijn orkest Nederland aan. "De vlam sloeg in de pan toen een der saxofonisten (vermoedelijk Eddie Chamblee) zich tijdens een gorgelende solo al kronkelend van zijn colbert had bevrijd en liggend op de grond verder scheurde. Het publiek, dat na het nodige vuurwerk van de trompetten en van drummer Peter Badie al aardig op temperatuur was gekomen, ging tot bestorming van het podium over en was daar vervolgens niet meer weg te slaan. Meisjes dansten verdoofd door de beukende backbeat met blote voetjes op gebroken colaflesjes. De orkestleider zag een en andere met genoegen aan en liet de band er nog een tandje bijzetten." Het optreden werd om half drie 's nachts afgebroken door bruusk politie-ingrijpen. 'Hier werd onder het mom van jazz een opzwepingscampagne ontketend, die met muziek niets meer te maken heeft,' schreef het Algemeen Handelsblad.
Onze medewerker Eddy Determeyer schreef een uitgebreid artikel over de populairste jazzmuzikant van de jaren veertig en vijftig, die met zijn uitbundige optredens de geesten rijp maakte voor de daaropvolgende rock 'n' roll-explosie. Lees het hier.
(Maarten van de Ven, 4.7.08) - [print]
- [naar boven]
Quincey - 'Circus' (Maxanter, 2008)
Opname: 2007
Buiten Amsterdam, waar Quincey al drie jaar opereert als het huisorkest van de bar BarCa, is dit kwintet nog niet echt bekend. Maar daar kan met dit (derde) album verandering in komen.
De groep, opgericht in 2001 door studenten aan het Amsterdamse conservatorium, toont een aangenaam stijlgevoel, en drie bandleden leveren zeer verdienstelijke eigen stukken die verschillende stilistische mogelijkheden bieden, van (neo)bop tot impro. Diederik Rijpstra (trompet en bugel), Floris van der Vlugt (saxofoons), Daan Herweg (piano), Lucas Dols (bas) en Jurjen Bakker (drums) spelen een geheel origineel repertoire, dat toch het idee geeft hecht te wortelen in de jazzhistorie.
Rijpstra maakt indruk met zijn haast breekbare emotionele speelwijze in zijn eigen 'Tu'. Geestig is het spel met het tempo in het titelstuk 'Circus', waarin Herweg laat horen dat hij ook goed naar Thelonious Monk geluisterd heeft. Opvallend is verder de uiterst verzorgde (maar natuurlijk overkomende) manier waarop de frontlijnblazers hun collectieven spelen.
Deze recensie was eerder te lezen in HVT Magazine.
Meer zien en horen?
Op hun website kun je dit album beluisteren en bestellen. Ga daarvoor naar 'Discography'.(Anoniem, 1.7.08) - [print]
- [naar boven]
Lees verder in het archief...
