|
Draai om je oren Jazz en meer - Weblog |
|
||
|
| |||
 Johnny Griffin overleden Johnny Griffin, één van de laatste 'tough tenor'-saxofonisten is vrijdag 25 juli jongstleden in het Franse Availles-Limousine overleden. Gedurende de laatste 24 jaar woonde hij naar genoegen op het platteland – hij noemde het 'de hemel' – in Frankrijk. Van daaruit was hij nog regelmatig te vinden op de jazzpodia zowel in Europa als Amerika. De 80 jaar oud geworden meester heeft een meer dan respectabele jazzcarrière achter de rug. Op jeugdige leeftijd speelde hij reeds bij Lionel Hampton. Midden jaren vijftig maakte hij deel uit van de formaties van Art Blakey en Thelonious Monk. In die periode neemt hij een dijk van een plaat op: 'A Blowing Session' op het label Blue Note met fellow saxofonisten John Coltrane en Hank Mobley. Een ander interessant blowing album is 'Blowing In From Chicago' met de saxofonisten Clifford Jordan en John Gilmore. Ook in dezelfde periode opgenomen. In de zestiger jaren leidt hij met tenorist Eddie 'Lockjaw' Davis een 'tough tenor'-kwintet, hetgeen resulteerde in een handvol stomende hardbop playin' platen als: 'Looking At Monk', 'Griff And Lock', 'Blues Up And Down' en – uiteraard - 'Tough Tenors'. Allen door Orrin Keepnews geproduceerd en uitgebracht op het Jazzland-label. In 1963 vertrekt de Griff naar Europa om veelvuldig in Kopenhagen en in de Parijse Blue Note-club te spelen (onder anderen met drummer Pierre Courbois). Hij wordt dan ook een belangrijk solist in de bigband van Kenny Clarke-Francy Boland. In de zeventiger jaren woont hij enkele jaren in Nederland. Hij is dan regelmatig op de - toen nog groot aantal - jazzpodia te vinden. Van Rotterdam tot Doetinchem en van Amsterdam tot Zwolle en Groningen. Wie van de Nederlandse spraakmakende musici heeft hem niet begeleid? Van Rein de Graaff tot Han Bennink, van Jacques Schols tot Wim Overgaauw. Het betekent dan ook dat een groot deel van de Nederlandse jazzliefhebbers Griffin live minimaal één keer, zo niet meerdere keren, heeft meegemaakt. Natuurlijk keert hij regelmatig terug naar de States, niet alleen om concerten te geven maar ook platen op te nemen voor het label Galaxy: 'Return Of The Griffin', 'NYC Underground' en 'Call It Watchawana'. Zijn breed jubelend tenorgeluid is uniek en vooral zijn razendsnelle solo's leveren hem de beschrijving 'the fastest gun in the West' op. Gedurende de laatste decennia matigt hij zijn macho speelwijze enigermate. In een interview uit 1993 verklaart hij: "It’s not like I'm looking to prove anything any more. At this age, what can I prove? I'm concentrating more on the beauty in the music, the humanity." Tot het laatst toe was hij nog on the road, onder andere op het North Sea Jazz Festival in 2007, en schuwde hij confontraties met collega-saxofonisten geenszins, zoals Von Freeman, Dexter Gordon en Joe Lovano. Met de avant-garde jazz heeft hij zich nooit beziggehouden. Hij bleef zijn leven lang trouw aan de straight swingende bluesy hardbopmuziek. Op YouTube zijn daar talrijke voorbeelden van te vinden. Klik bijvoorbeeld hier voor een uptempo blues met pianist Ronnie Matthews, bassist Ray Drummond en drummer Kenny Washington. Let niet op de beeldkwaliteit. (Jacques Los, 28.7.08) - - [naar boven] Lees verder in het archief...
|
Archief
Artikelen Cd-recensies Concertrecensies Colofon Festivalverslagen Interviews Jazz in memoriams
Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken? |
