ZomerJazzFietsTour 2004 geslaagd

De 18e aflevering van de ZomerJazzFietsTour was wederom een eclatant succes. Een 1200-tal bezoekers heeft niet alleen van het goede fietsweer – droog, een zonnetje en een stevige Hollandse wind pal mee of tegen – kunnen genieten, maar ook van goede concerten. Ook dit jaar stond de organisatie van de fietstour weer borg voor een verrassende en avontuurlijke programmering. Waar vind je een festival met uitsluitend impro jazz?

Lees

(Jacques Los, 30.8.04) - [print] - [naar boven]

(Erno Mijland, 29.8.04) - [print] - [naar boven]

(Erno Mijland, 29.8.04) - [print] - [naar boven]

(Erno Mijland, 29.8.04) - [print] - [naar boven]

(Erno Mijland, 29.8.04) - [print] - [naar boven]

(Erno Mijland, 29.8.04) - [print] - [naar boven]

(Erno Mijland, 27.8.04) - [print] - [naar boven]

Joost Buis - 'Astronotes' (Data Records, 2004) ****

Het spannende intro van cornettiste Felicity Provan in het eerste nummer ('The Eggs') zet de toon van Joost Buis' cd 'Astronotes'. Met uitzondering van Duke Ellingtons 'Zweet Zursday' zijn al de nummers van de hand van Buis. Het repertoire is een mix van doorwrochten en gedegen composities en specifieke improvisatiemuziek.

Het collectieve samenspel, zowel uitgeschreven als geïmproviseerd, is het belangrijkste aspect van de muziek van Buis. In het merendeel van de nummers is er slechts 1 solist. Zo heeft in het 'klankenonderzoek' 'The Comet's Point Of View' Frans Vermeerssen een formidabele baritonsaxsolo en in het old-timer avantgarde swingnummer 'Spaghetti Canon' heeft Jan-Willem van der Ham alle ruimte om furieus te keer te gaan. De spaghetti wordt zeer heet opgediend. 'Grilkijker 1' is een introverte ballad waarin pianist Cor Fuhler subtiel oosters georiënteerde klanken neerlegt. In de Ellingtoneske ballade 'Nantones' soleert Joost Buis voortreffelijk en met veel egards aan Tricky Sam Nanton. 'Ple4' is een een solofeature voor tenorist Tobias Delius, die ook hier weer bewijst tot de betere saxofonisten te behoren. Naast genoemde solisten wordt het ensemble gecompleteerd door gitarist Paul Pallesen, bassist Wilbert de Joode en percusionisten Alan Purves en Michael Vatcher.

Beïnvloed en geïnspireerd door zowel Duke Ellington als Sun Ra heeft Joost Buis een zeer avontuurlijke en muzikaal hoogstaande cd afgeleverd.

(Jacques Los, 26.8.04) - [print] - [naar boven]

North Sea Jazz impressies: Matt Wilson Group

Het afsluitende concert in de Rembrandtzaal op de laatste festivaldag van North Sea Jazz 2004 was er eentje met een hoog pretgehalte, zonder dat afbreuk werd gedaan aan waar het uiteindelijk altijd om gaat: de muzikale zeggingskracht.

Matt Wilson had zijn warming-up al gehad als 'dienaar' in het Fred Hersch Trio + 2. Nu kon hij helemaal zijn eigen ding doen. En dat deed hij! Hij bracht jazz weer terug als letterlijk entertainment. Samen met Andrew d’Angelo (altsax & basklarinet), Jeff Lederer (tenor- & sopraansax) en Ben Allison (bas) zette de zich als een rasentertainer betuigende drummer een afwisselend optreden neer met funky, swingende, geestige en blijmoedige composities. Zoals het op marsritme gespeelde 'Choose', waarin allen plotseling a capella een gedicht reciteerden en Wilson zijn solo beëindigde met... jawel: het tegen elkaar slaan van bekkens. Of het humoristisch stotterende thema van het met veel pathos gebrachte 'Getting Friendly', "showing the tender side of the quartet", aldus Wilson. "And very succesful. Elton John phoned last week..." De saxen kringelden hier mooi om de melodie heen. Wilson geneerde zich allerminst voor deze 'smartlap'; daarom werkte het ook. Het uitbundig swingende 'Shoeshebuster' werd doorspekt met chorussen uit het oude big band-tijdperk.

De met verse bloemen opgefleurde drumkit stond symbool voor wat een feestelijk slot van deze

(Anoniem, 24.8.04) - [print] - [naar boven]

(Erno Mijland, 23.8.04) - [print] - [naar boven]

Willem Hellbreker over zijn nieuwe cd 'Heart of the Matter'.

Klik hier om deze editie (PDF-formaat) te openen.

(Erno Mijland, 23.8.04) - [print] - [naar boven]

Welke vijf platen neemt pianist Harmen Fraanje mee, als hij naar een onbewoond eiland zou worden verbannen. Het Parool vroeg het hem. Klik hier.

Foto: Cees van de Ven

(Erno Mijland, 20.8.04) - [print] - [naar boven]

North Sea Jazz impressies: Fred Hersch Trio + 2

Op de slotdag van North Sea 2004 presenteerde de gelauwerde pianist Fred Hersch in de Rembrandtzaal een fraaie dwarsdoorsnede uit zijn rijke oeuvre. Net als Ken Vandermark draagt de in Ohio geboren Hersch zijn composities graag op aan personen die hem dierbaar zijn. Zoals het met een prachtige toucher gespeelde 'A Lark' voor Kenny Wheeler, een interessante compositie waarin de flugelhorn van Ralph Alessi en de tenorsax van Tony Malaby prachtig mengen. In 'The Riddle Song' ontvouwt Hersch zijn gedachten in heldere, overtuigende lijnen met een sterke onderliggende logica. Matt Wilson ondersteunt hem perfect met niet te opdringerig, voldoende gevarieerd slagwerk.

'Black Dog Pays A Visit', een door Churchill gebruikt eufemisme voor een depressie, is opgebouwd rond een verstild, mineur thema. Het dompelt de luisteraar als het ware onder in de diepere zieleroerselen van een depressief persoon, wiens gevoelens en gedachten zeer treffend worden verklankt door het kwintet. Dan is er de Coleman-cover 'Forerunner', waarin iedereen elkaar beurtelings afwisselend kort soleert, telkens op een andere wijze en met een ander geluid. Een compositie als springplank voor ideeën en spontane invallen. Don Cherry zou tevreden zijn geweest als hij Alessi hier aan het werk had gehoord...

In het bluesy stuk 'Down Home', opgedragen aan gitarist Bill Frisell, weten de twee blazers de melodie op een voortreffelijke manier over te brengen; ze vullen elkaar aan, maar durven ook plagend te dissoneren. De breed uitwaaierende pianoklanken geven Hersch' spel een ruimtelijk effect. Het cinemascopische 'Out Someplace (Blues For Matthew Shepard)' is opgedragen aan deze Amerikaanse student politicologie uit Laramie, Wyoming, die in 1998 overleed nadat hij was aangevallen omdat hij gay was. Deze gebeurtenis wordt in scherpe klankkleuren uitgebeeld door Hersch & co. Het gedragen pianospel van Hersch en het gebruik van belletjes door Wilson dragen bij aan een macabere, onheilspellende sfeer.

Het dynamische 'Miss B.' is opgedragen aan een wijlen compaan van Hersch: zijn hond Barkley. De pittige drive van Wilson en bassist Drew Gress stuwt de anderen hier tot grote hoogten. De aandacht verslapt even tijdens 'Rain Waltz', dat ondanks een mooi einde niet zo to-the-point is als de rest van het concert. Wellicht speelt na een drietal concerten ook enige luistermoeheid mij parten. Gelukkig zet het slotnummer mijn sensoren weer op scherp; 'The Chase' blijkt een treffend getiteld stuk, waarin de muzikanten het thema elk op verschillende tijdstippen inzetten en elkaar zodoende lekker weten op te jagen. En zo eindigt weer een puik concert in de Palmetto Records Special.

Klik hier voor een fotoverslag van dit concert.
Deze recensie is de achtste in een reeks concertverslagen van het North Sea Jazz Festival 2004.

Foto: Cees van de Ven

(Anoniem, 17.8.04) - [print] - [naar boven]

North Sea Jazz impressies: Ben Allison & Medicine Wheel

Het tweede optreden tijdens de Palmetto Records Special in de Rembrandtzaal op zondag 12 juli werd verzorgd door een van de meest getalenteerde bassisten van de jongere generatie: Ben Allison, die aantrad met zijn working band Medicine Wheel. 'Buzz', de onlangs verschenen vierde cd van deze formatie, toont aan dat Allisons muzikale ontwikkeling nog steeds in volle gang is.

Het knappe van Ben Allison is dat hij Medicine Wheel tegelijkertijd fris eigentijds avontuurlijk én ouderwets vertrouwd kan laten klinken. Met muzikanten die zich niet per se hoeven te laten gelden om een essentiële bijdrage te leveren aan het groepsgeluid; het exposeren van de rijke melodieën en de sterke arrangementen van de composities staat in deze band centraal, niet zozeer het verbluffen door muzikaal-technische vaardigheden. Zo zouden pianist Frank Kimbrough of drummer Michael Sarin met solo's moeiteloos de show kunnen stelen in willekeurig welke setting; in Medicine Wheel verrijken zij de muziek juist door volledig functioneel te spelen. Zo dempte Kimbrough zijn pianosnaren voor een percussief effect in het van Indiase sferen doortrokken 'Mantra'. Sarin strooide effectief met cross-rhythms, maar wist waar nodig ook sfeer te creëren met mallets, zoals in het fijnzinnige 'Respiration'.

Trombonist Clark Gayton, die trompettist Ron Horton in de band heeft vervangen, betoonde zich met zijn soepele, warme koperspel een waardevolle aanvulling; hij mengde in de begeleiding ook uitstekend met saxofonist Michael Blake (zijn compagnon-rietblazer Ted Nash was in de VS achtergebleven). Blake is een sierlijke, elegante speler met een mooi, rond geluid. Zijn simultaansolo op tenor- en sopraansax liet zien dat de avontuurlijke geest van Roland Kirk in Medicine Wheel niet onopgemerkt is gebleven. Leider Allison speelde gedecideerd en met veel precisie. Opvallend was dat hij zich juist in deze context minder nadrukkelijk als bassist deed gelden dan later op de avond als bandlid van de Matt Wilson Group. Het adagium 'minder is meer' indachtig, weet Allison net als illustere voorgangers als Ellington en Basie dat zijn taak met name ligt in het grotere geheel van de band, en dat het niet gaat om een begeleide onemanshow.

Klik hier voor wat foto's van dit concert.
Deze recensie is de zevende in een reeks concertverslagen van het North Sea Jazz Festival 2004.

Foto: Cees van de Ven

(Anoniem, 15.8.04) - [print] - [naar boven]

Terugblik Jazz-Affaire 2004

"Nijmegen, 17 tot en met 23 juli 2004. De Vierdaagse van Nijmegen wordt deze week gelopen. Daarnaast zijn er ook Zomerfeesten in de stad en net als andere jaren is in het Valkhofpark de (Valkhof-)Affaire georganiseerd. Deze plek biedt qua muziek een welkom tegenwicht voor de vele coverbands in de rest van de stad. Het verschil met andere jaren is dat nu een aparte locatie speciaal is toebedeeld aan jazz, improvisatie en moderne klassieke muziek. Het programma is veelbelovend; volgens kenners komt het beste van Nederland op jazzgebied deze week naar de stad."

Ingrid van Kessel kijkt terug op het geslaagde jazzprogramma van de Valkhofaffaire 2004. Klik hier voor een fotografische impressie.

Foto: Cees van de Ven

(Anoniem, 11.8.04) - [print] - [naar boven]

North Sea Jazz impressies: David Berkman Quartet

Op zondag 11 juli stonden in de Rembrandtzaal artiesten van het New Yorkse jazzlabel Palmetto centraal. Dit label, in 1990 opgericht door gitarist Matt Balitsaris (die deze dag ook aanwezig was), geeft de artiesten alle ruimte om hun creatieve visies te realiseren. Palmetto herbergt grote namen als Andrew Hill en Dewey Redman, maar ook nieuwe talenten als Matt Wilson en Ben Allison. Een verklaring voor het succes van het label is volgens Balitsaris "because it makes music that matters to the artist and to the audience".

Het eerste concert van de slotavond van North Sea Jazz editie 2004 was meteen een knock-out! Pianist David Berkman trad aan met zijn American Quartet. De muziek van Berkman is geestig, uitdagend, groovy en sierlijk. De muzikanten van zijn American Quartet, Dick Oatts (sax), Ugonna Okegwo (bas) en Gerald Cleaver (die inviel voor drummer Nasheet Waits), combineren een sterk gevoel voor het groepsgebeuren met een gezonde dosis individualisme. Het kwartet speelde gepassioneerd, steeds het avontuur opzoekend.

Al meteen in het zinnenprikkelende postbop van openingsnummer 'Weird Knock' zette Berkman zijn pianistische visie uiteen met een mooi opgebouwde solo. Opmerkelijk is zijn soepele pianospel, dat gekenmerkt wordt door grote technische vaardigheid en muzikale diepgang. Hij verstaat de kunst een solo à la McCoy Tyner geleidelijk uit te bouwen tot een heuse wall of sounds. Oatts volgde met een messcherpe solo, met veel urgency gespeeld. Hij imponeerde zowel op alt- als op sopraansax met zijn dwingende toon. Oatts is een heerlijke blazer, die het door Berkman al aardig opgeporde vuurtje nog verder deed oplaaien. Zijn zinvolle, logisch opgebouwde improvisaties en fraaie hedendaags saxgeluid pakken je in en voeren je weerloos mee naar waar hij wil. Cleaver wist melodieën vaak fraai te omspelen en zorgde met plotse tempoversnellingen voor veel leven in de brouwerij. De met veel attack spelende bassist Okegwo begeleidde de zaak gedegen. Opvallend was het sterke compositorische basismateriaal, waarmee de muzikanten naar hartelust hun gang konden gaan. De composities kwamen door hun fraaie logische melodievoering weldadig bij je binnen. Een hoogtepunt was het mysterieuze, Ran Blake indachtige 'Slide', dat zich vanuit een ritmisch interessant intro ontwikkelde rond een memorabele hook om gaandeweg steeds meer aan kracht en volume te winnen.

Dit was weer zo'n verrassende muzikale ontmoeting die eens temeer aantoonde waarom een bezoek aan het North Sea Jazz altijd de moeite waard zal blijven. De laatste cd van dit kwartet 'Start Here... Finish There' (natuurlijk ook op Palmetto Records uitgebracht) is een absolute aanrader.

Klik hier voor foto's van dit concert.
Deze recensie is de zesde in een reeks concertverslagen van het North Sea Jazz Festival 2004.

Tekst: Cees & Maarten van de Ven
Foto: Cees van de Ven

(Anoniem, 10.8.04) - [print] - [naar boven]

Dave Holland domineert Down Beat Critics Poll 2004

De Engelse bassist Dave Holland heeft hard toegeslagen bij de prestigieuze Critics Poll van het Amerikaanse jazzmagazine Down Beat. Hij won maar liefst 4 keer, een huzarenstukje dat hij ook al leverde in 2002. Allereerst won hij in de categorie Jazz Artist met een straatlengte voorsprong op Wayne Shorter. Zijn kwintet, waarin drummer Nate Smith in september vorig jaar Billy Kilson kwam vervangen, werd als eerste gekozen bij Acoustic Group. Hun live dubbel-cd 'Extended Play - Live At Birdland' (ECM) werd uitgeroepen tot beste Jazz Album. En op zijn instrument, Acoustic Bass, eindigde de sympathieke Brit met een landslide op de eerste plaats; hij behaalde 320 punten tegen 101 punten voor runner-up Christian McBride. In de categorie Big Band eindigde de relatief jonge Dave Holland Big Band in een nek-aan-nekrace tweede achter de ervaren rotten van de Mingus Big Band.

Foto: Cees van de Ven

(Anoniem, 8.8.04) - [print] - [naar boven]

Contraband - 'The Painter' (Attacca Babel, 2004) ****

Is deze titel synoniem voor Willem van Manen? Best mogelijk, want het koloriet van diens composities en arrangementen is rijk aan variatie, melodie, tempi en stemmingen, gecompleteerd met fraaie accenten van individuele en collectieve improvisaties. Hier wordt geschiedenis gespeeld, want het betreft de allerlaatste cd van de Contraband. Ondanks dit feit wordt er enthousiast, gepassioneerd en in majeur gemusiceerd. De Contraband herbergt vele uitstekende musici, waarvan er enkele ook compositorische bijdragen leveren. Willem van Manen maakt er een coherent muzikale eenheid van. Hij is verantwoordelijk voor de arrangementen van deze fasten your seatbelts-cd.

Enkele willekeurige impressies: In 'Contrast' excelleert trompettist Toon de Gouw met zijn gekende timefeel en no-nonsense directheid. Frans Vermeerssen, ook zo'n basale blazer, speelt een heerlijk maffe solo op tenorsax in 'Just A Second'. Altist Paul van Kemenade, die er altijd helemaal voor gaat, blaast een juichende solo met power, soul en lyriek in 'Spooky'. Humor is er in de fragmentarische, stokkende compositie 'O.J.(Ome Jan) Muziek' van pianist Guus Janssen met een weirde klarinetsolo van Patrick Hagen. Trombonist Hans Sparla speelt met plunger een suspensieve solo in de Van Manen-compositie 'Droom' en ook Vermeerssen doet weer een duit in het zakje! Het collectief voert de droom naar een climax en brengt vervolgens weer rust in het coda. 'Outline' begint als een shuffle en kantelt naar up-tempo swing met ondeugende improspelletjes van de drie trompettisten, 'ontaardt' in een collectieve improvisatie om vervolgens weer terug te keren naar de bladmuziek.

Om kort te gaan: dit is een sprankelende cd. Hier geen cryptische maar heldere, progressieve, hedendaagse big band-taal diep geworteld in de big band-traditie. Willem van Manen, bedankt voor 20 jaar Contraband!

Misschien is deze recensie voor velen een aansporing een laatste kans aan te grijpen om de Contraband in actie te zien. Voor een concertagenda klik hier. Een recensie en een fotopagina van een concert in november 2003 in Eindhoven kun je hier vinden.

Labels: cd

(Anoniem, 3.8.04) - [print] - [naar boven]

North Sea Jazz Festival Cape Town gaat op eigen benen verder

Na vijf succesvolle edities is besloten dat de Zuid-Afrikaanse versie van het North Sea Jazz Festival voortaan onder een andere, nog onbekende, naam door de Zuid-Afrikaanse organisatie esp-Afrika wordt voortgezet. In goed overleg tussen concertorganisator Mojo en esp-Afrika is besloten dat het samenwerkingscontract niet wordt verlengd. De Neder-landse festivalorganisatie kan als gevolg hiervan zich volledig gaan concentreren op de laatste editie van North Sea Jazz in Den Haag in 2005 en de daaropvolgende verhuizing naar Rotterdam in 2006.

Festivaldirecteur Theo van den Hoek: "Het is een spannend avontuur geweest het North Sea Jazz Festival in een ander land te organiseren. De vele ervaringen die we daarbij hebben opgedaan kunnen we goed gebruiken als we in de toekomst ook elders in de wereld vergelijkbare evenementen gaan opzetten." North Sea Jazz Festival Cape Town heeft zich in vijf jaar tijd ontwikkeld tot een succesvol internationaal evenement. Het bezoekersaantal steeg van 14.000 tijdens de eerste editie in 2000 tot 30.000 in 2004.

Tal van grote internationale jazzartiesten hebben afgelopen jaren hun opwachting gemaakt op het Zuid-Afrikaanse festival, onder wie Herbie Hancock, John Scofield, Abbey Lincoln, Roy Hargrove en Angie Stone. Ook een groot aantal Nederlandse artiesten heeft in Kaapstad opgetreden, zoals Michiel Borstlap, Piet Noordijk, New Cool Collective en Eric Vloeimans. Natuurlijk maakte het festival ook veel ruimte vrij voor Afrikaanse artiesten als Youssou N'Dour, Femi Kuti, Miriam Makeba, Hugh Masakela, Abdullah Ibrahim en vele anderen.

Bron: website North Sea Jazz

(Anoniem, 2.8.04) - [print] - [naar boven]

Jamie Cullum: Is de hype terecht?

"Het viel afgelopen weken niet meer te ontwijken: de publiciteit rondom een 24-jarige zanger/pianist wiens laatste cd ('Twentysomething') miljoenen verkoopt. In de weken rond North Sea Jazz werden er zelfs reclamespots op televisie voor ingezet. Uitzonderlijk voor een (halve) jazz-cd. Serieuze jazzliefhebbers hebben doorgaans een grote hekel aan hypes, die immers door de muziekindustrie worden gecreëerd om verkoopcijfers te stimuleren. Alleen makkelijk te beïnvloeden (jonge) en smaakloze consumenten trappen daarin. Een intelligente consument met een kritische eigen smaak wendt al bij de geur van een hype zijn of haar gezicht af en weigert mee te lopen met de massa. Het aantal intelligente en alternatieve consumenten (in mijn omgeving) is overigens zo groot, dat het afkeuren van de hype een nog grotere hype lijkt te zijn dan de hype zelf. Hoe dan ook, een goede muziekrecensent moet oordelen zonder zich te laten meesleuren in de pro- of anti-hype."

Onze recensent van dienst Guus Crommelin in een poging tot een oordeel buiten de hypes om. Klik hier om het hele artikel te lezen.

(Anoniem, 1.8.04) - [print] - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.