Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 


Matt Wilson als rockdrummer

North Sea Jazz impressies: Matt Wilson Group

Het afsluitende concert in de Rembrandtzaal op de laatste festivaldag van North Sea Jazz 2004 was er eentje met een hoog pretgehalte, zonder dat afbreuk werd gedaan aan waar het uiteindelijk altijd om gaat: de muzikale zeggingskracht.

Matt Wilson had zijn warming-up al gehad als 'dienaar' in het Fred Hersch Trio + 2. Nu kon hij helemaal zijn eigen ding doen. En dat deed hij! Hij bracht jazz weer terug als letterlijk entertainment. Samen met Andrew d’Angelo (altsax & basklarinet), Jeff Lederer (tenor- & sopraansax) en Ben Allison (bas) zette de zich als een rasentertainer betuigende drummer een afwisselend optreden neer met funky, swingende, geestige en blijmoedige composities. Zoals het op marsritme gespeelde 'Choose', waarin allen plotseling a capella een gedicht reciteerden en Wilson zijn solo beëindigde met... jawel: het tegen elkaar slaan van bekkens. Of het humoristisch stotterende thema van het met veel pathos gebrachte 'Getting Friendly', "showing the tender side of the quartet", aldus Wilson. "And very succesful. Elton John phoned last week..." De saxen kringelden hier mooi om de melodie heen. Wilson geneerde zich allerminst voor deze 'smartlap'; daarom werkte het ook. Het uitbundig swingende 'Shoeshebuster' werd doorspekt met chorussen uit het oude big band-tijdperk.

De met verse bloemen opgefleurde drumkit stond symbool voor wat een feestelijk slot van deze Palmetto Records Special zou gaan worden. Wilson is een drummer en componist van formaat en ook verbaal mag hij er zijn. Moeiteloos bespeelde hij muzikaal en verbaal zijn gehoor. Zo verblijdde hij twee dragers van opvallende blouses in het publiek met bloemen in de door hem aangekondigde 'shirt night'-competitie. En voorafgaand aan een nummer waarin de vier muzikanten op getunede bells samen verschillende patronen maakten, riep hij de toehoorders toe: "Everyone meditate". Knap was dat Wilson desondanks nooit zijn muzikale geloofwaardigheid verloor. Maar wat wil je ook als je groep gestut wordt door muzikale kanjers als D'Angelo en Lederer: aanstekelijke blazers met gevoel voor humor en performance. Soms als jagers op zoek naar hun prooi over de bühne lopend, heerlijk schurend, schavend en honkend. Dan elkaar weer ontmoetend in een larmoyant samenspel. Een goed geoliede formatie, waarin gastspeler Allison prima zijn weg vond, hetgeen met deze vaak lastige stukken zeker een bijzondere prestatie genoemd mag worden.

Met 'Schoolboy Thug', een hilarische parodie op het fenomeen heavy metal, sloot de Matt Wilson Group het concert geheel in stijl af met een bierbrassende, over het podium heenschuivende en uiteindelijk stagedivende D'Angelo en een met grote pruik en strak shirt getooide Wilson, die een obligate hardrockdrumsolo weggaf (inclusief gejongleer met stokken). De mooi getimede, rustige toegift die volgde was dan ook op z'n Cruijffs 'logisch', waarop het publiek voldaan glimlachend huiswaarts kon keren.

Klik hier voor een fotoverslag van dit concert.
Deze recensie is de negende en laatste in een reeks concertverslagen van het North Sea Jazz Festival 2004.

Foto & tekstbijdragen: Cees van de Ven

(Anoniem, 24.8.04) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.