Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 


Concert / Jazzradio
Muziek op het scherpst van de snede

Han Bennink/Peter Brötzmann, Heather Leigh/Peter Brötzmann, Dave Burrell, vrijdag 23 september 2016, Bimhuis, Amsterdam

Peter Brötzmann behoort natuurlijk zonder enige twijfel tot de belangrijkste Europese saxofonisten van de laatste decennia, zeker als in ogenschouw wordt genomen dat hij een van de grondleggers is van de vrije improvisatie in Duitsland en hiermee mede de unieke eigen stem van de Europese vrije improvisatie heeft vormgegeven. Hetzelfde geldt overigens voor onze eigen Han Bennink, die met Misha Mengelberg en Willem Breuker hetzelfde in Nederland deed. De eerste set van dit uit twee duo-optredens bestaande concert, waarbij we ze samen op het podium zien staan, geeft dan ook al snel het gevoel van een reünie. Uit alles blijkt dat de twee heren een lange geschiedenis delen en elkaars idioom volledig annvoelen. Brötzmann voelt zich dan ook prima thuis bij Benninks stijl van drummen, waarin hij ritmische en swingende patronen vermengt met een meer stroeve, ruwe, maar ook speelse kant. Brötzmann, wiens spel zich kenmerkt door een niet aflatende energie en die, of het nu gaat om uptempo of rustige stukken, altijd een zekere rauwheid houdt in zijn techniek. Getergd, doorleefd, melancholisch: het zijn termen die bij hem passen. Dat Brötzmann afkomstig is uit Wuppertal, het Ruhrgebied van staal en kolen, kleeft onlosmakelijk aan zijn kunstenaarschap en tekent zijn spel en zijn beeldend werk, dat dezer dagen in het Bimhuis eveneens te bezichtigen is.

Het tweede duo-optreden verzorgt Brötzmann met de uit Schotland afkomstige Heather Leigh. Leigh bespeelt een instrument dat we zelden tegenkomen in de jazz en al helemaal niet in het soort jazz dat Brötzmann speelt: de pedal steel. Dat Leigh een achtergrond in de folk heeft, mag dan ook niet verbazen. Het instrument met zijn zangerige klank past over het algemeen prima bij die stijl van muziek. Dat het instrument echter ook prima past in de rauwe vrije improvisatie van Brötzmann, bewijst Leigh in dit optreden. Van zoetgevooisd is hier nauwelijks sprake, integendeel; de muziek heeft regelmatig meer weg van Sonic Youth dan van folk. Opvallend in dit optreden is dan ook hoe goed de sferische klanken van de pedal steel kleuren bij Brötzmanns heftige spel op tenorsax en klarinet.

En dan volgt het solo-optreden van een andere belangwekkende jazzmusicus, Dave Burrell, in het café. Burrell kennen we onder andere van zijn werk met Archie Shepp en Pharoah Sanders. Nu is hij in Amsterdam voor het concert een dag later met Ab Baars en Ig Henneman ter gelegenheid van het 25-jarig jubileum van het WIG-label. Burrell heeft een krachtige, zeer fysieke wijze van spelen en weet op energieke wijze het traditionele jazzrepertoire te verbinden met eigenzinnige improvisaties. Met name in de uptempo stukken is zijn spel onnavolgbaar. Beukend met zijn linkerhand, waarbij hij zijn vingers letterlijk over de toetsen laat rollen, creëert hij een storm van noten, een muur van resonerend geluid. In een tweetal nummers met Baars en Henneman krijgen we tot slot een appetizer van het concert dat ons zaterdag wacht.

Concertfoto's: Harald Balke

De twee duoconcerten plus interviews met Han Bennink en Peter Brötzmann zijn terug te horen via Bimhuis Radio:

Labels: ,

(Ben Taffijn, 30.9.16) - [print] - [naar boven]



Cd
Øystein Blix – 'Conditions' (Losen, 2016)

Opname: 24-26 juni 2015

Op het eerste gezicht doet dit project van trombonist Øystein Blix denken aan het album 'Close Enough' van saxofonist Paul van Kemenade. Waar die laatste het beroemde renaissancekoor Cappella Pratensis gebruikte, heeft Blix het Mimas Mannenkoor van Ursa Lab tot zijn beschikking.

Op het tweede gehoor zijn de verschillen opvallender dan de overeenkomsten. Om te beginnen is het Noorse vierstemmige koor groter en zingt het oorspronkelijk werk van Blix. Pratensis was destijds gewoon een van de vele exotische ingrediënten van de Tilburgse kermis van Van Kemenade. Hier is het koor gelijkwaardig aan de stemmen van de trombone, het slagwerk (van Aleksander Kostopolous) en de elektronica (bediend door gitarist Kristian Svalestad Olstad).

De spreekwoordelijke Noorse introspectie, die al zoveel landschappelijke impro heeft opgeleverd, het ene oor nog niet in of het andere lang en breed weer uit, die razendlekkere romige rommegrot wordt tot op zekere hoogte gerepresenteerd door Labs mannen. Maar zelfs daarvan kun je je afvragen, of ze niet veel liever gewoon stokvis eten, met bunost en een stevige pot Hansa-bier.

Nu is het album sowieso niet als typisch Noors te betitelen. Øystein Blix deed inspiratie voor 'Conditions' op toen hij in Italië verkeerde en daar de omstandigheden meemaakte waaronder zijn Italiaanse collega's moesten werken. Het koor zingt ook Italiaanse teksten (voor zover ik dat kan horen).

De contrasten tussen de koperkleur van de trombone, het ruimtelijke koor (opgenomen in de Kroken Kirke met zijn echo's), het droge drummen en de precies uitgemikte elektronica komen al mooi naar voren in het eerste nummer, 'Salvare L'Italia'. Het is de langste compositie van het album; tegen het eind gaat alles in de keukenmachine, zodat je slechts aan de hand van de sliertjes de oorspronkelijke instrumenten kunt identificeren.

'Sticazzi' begint als een spreekkoor, dat langzaam overgaat in staccato spraak. Bepaald indrukwekkend. Wanneer de overige instrumenten erbij komen blijft alles voortreffelijk gedoseerd en transparant. Geen instrument overheerst. En die Blix zelf is echt een soort hedendaagse Bill Harris.

Foto: Marius Hansen

Klik hier voor geluidsfragmenten van dit album.

Labels:

(Eddy Determeyer, 28.9.16) - [print] - [naar boven]



Jazzradio
Jazz Rules #96-97


In deze uitzending is gitarist Tim Finoulst te gast in de studio. Hij komt zijn eerste trioplaat 'Narrative' voorstellen. Die is onlangs verschenen bij Soul Factory Records, het label van Tutu Puoane en Ewout Pierreux. Tim brengt ook een paar favoriete jazzplaten mee.

'Filigrane' is het nieuwe album van de Waalse pianist Jean-Philippe Collard-Neven, samen met de Brusselse contrabassist Jean-Louis Rassinfosse en het Franse Quator Debussy. Ze werkten er drie jaar aan, in opdracht van het Franse festival Jazz In Marciac. De Franse radio registreerde hun werk en het album is nu ook verschenen. Of waar klassieke muziek en jazz elkaar ontmoeten.

Het Duitse Stephane Plecher Trio bracht een eerste cd uit met trompettist Bert Joris als gastmuzikant: 'Jungfernnballett'. Dirk Roels draait er een paar tracks van.

In #25Miles geeft docent jazzgeschiedenis Frederik Goossens opnieuw uitleg over het leven en werk van Miles Davis. Deze keer vertelt hij over de comeback in de jaren tachtig met het album 'We Want Miles'.

Jazz Rules #97 besteedt aandacht aan de Labelnight van De Werf Records op zaterdag 8 oktober. Dirk Roels heeft een telefonisch interview met Benny Claeysier van De Werf en laat nieuwe muziek horen van SCHNTZL en het Chris Joris Home Project feat. Naima Joris, twee albums die worden voorgesteld op deze avond.

In de laatste aflevering van #25Miles werpt Frederik Goossens een blik op Miles in de eighties: van Miami Vice tot John Lee Hooker.

Verder is er nieuwe muziek te horen van Black Flower, Ivan Paduart & Quentin Dujardin, Jean-Paul Estiévenart en Stephane Plecher Trio feat. Bert Joris.

Klik hier om Jazz Rules #96 te beluisteren.
Klik hier om Jazz Rules #97 te beluisteren.

Labels: ,

(Maarten van de Ven, 28.9.16) - [print] - [naar boven]



Concert
Grootmeesters op toetsen

Alexander von Schlippenbach & Aki Takase, vrijdag 16 september 2016, De Singer, Rijkevorsel

Aki Takase begint met een solo-optreden bestaande uit een collage van stukken van Duke Ellington, met onder andere 'Caravan' en 'Solitude'. Ze speelt het weerbarstig melodieus met abstracte uitweidingen, vol energie en overgave. Ten diepste swingend, maar evengoed soms stug en onnavolgbaar, met veel respect voor de traditie. En ook wel met een theatraal aspect - helemaal in haar eigen stuk 'Cherie' - dwingend en met grote zeggingskracht werkt ze zich door de noten heen.

En dan is het tijd voor de eerste set, waarin we beide pianisten eendrachtig naast elkaar vinden. Takase samen met Alexander von Schlippenbach. Het is een wonderlijk schouwspel, de vier handen langs elkaar heen bewegend, elkaar soms net niet in de weg zittend. Hoogtepunten zijn twee stukken van Takase, 'Steinblock' en 'Dr. Beat'. 'Steinblock' klinkt exact zoals het hoort, als een blok steen. Het is onverbiddelijk staccatospel dat Von Schlippenbach hier laat horen, alsof hij aan het hakken is op dat blok, terwijl Takase hier even heftige akkoorden speelt, met een dramatische ondertoon. Massief als een steenblok. In 'Dr. Beat' neemt Takase het ritme en de melodie voor haar rekening, terwijl Von Schlippenbach aanvult met alleen de rechterhand, spelend in het hoge register. Soms als een schaduw van Takases spel, soms zijn eigen gang gaand, Takases melodie verrijkend. En altijd met grote souplesse en speelsheid.

Na de pauze horen we Von Schlippenbach solo in een combinatie van fragmenten van Thelonious Monk en Eric Dolphy, gecombineerd met improvisaties. Op volstrekt natuurlijke wijze breit Von Schlippenbach de melodieën aan elkaar tot een logisch klinkend geheel. Zo moet het en niet anders, lijkt de gedachte. En hij speelt zoals wellicht niemand anders dat kan, met ragfijn spel, bijna intiem en zeer nauwkeurig. Hier is iedere noot van belang en iedere noot hoort precies daar en nergens anders, totaal vanzelfsprekend. En waar het spel van Takase duidelijk theatrale, heftige elementen heeft, klinkt Von Schlippenbach precies contra: nuchter, ernstig, bijna hoekig.

Ook het tweede moment waarop ze samenspelen is weer de moeite waard en het is prachtig om die twee speelwijzen naast elkaar te horen en te merken hoe ze elkaar beïnvloeden. Dat deze twee mensen, ook als stel reeds zo lang samen, elkaar door en door kennen is hier in iedere noot te horen. Eindigen doen ze met het carnavaleske 'The Bavarian Calypso'. Von Schlippenbach refereert aan een van zijn oudste muzikale herinneringen. Als jongetje van 7, inmiddels 70 jaar geleden, hoorde hij een Beierse zanger; het melodietje heeft hem niet meer losgelaten.

Concertfoto's: Jef Vandebroek

Labels:

(Ben Taffijn, 26.9.16) - [print] - [naar boven]



Cd
Mark Schilders - 'Fabrik' (eigen beheer, 2016)

Opname: 2015

Voor zijn album 'Fabrik' heeft slagwerker Mark Schilders in totaal acht musici opgetrommeld. In wisselende bezettingen presenteert hij ons een tiental stukken, voor het merendeel van eigen hand.

Het hart van het album wordt gevormd door de kwartetbezetting waarmee hij deze zomer speelde op North Sea Jazz. Met bassist Clemens van der Feen, pianist Bram De Looze en gitarist Bert Cools - die Jesse van Ruller verving - gaf hij ons daar reeds inzage in zijn boeiende wereld. De drie nummers die Schilders opnam met dit kwartet kenmerken zich alle drie door een sfeervolle benadering, waarbij Schilders op zoek lijkt te gaan naar de nuance. Klinkt 'Long Gone' nog redelijk dynamisch, 'Black Hole' en 'Hei' zijn verstilde stukken, bijna contemplatief, waarin het dito spel van met name Van Ruller en Van der Feen prima tot zijn recht komt.

Het tweede kwartet dat we op dit album vinden en dat naast Schilders bestaat uit gitarist Alon Albagli, bassist Rick Rosato en Thierry Castel op synthesizer, creëert een andere sfeer. De muziek klinkt hier uitgesprokener, meer op de melodie gericht. Zeker in het uptempo 'Emo', dat bijna dansbaar pittig en meeslepend klinkt, maar ook in 'Efo Nina', dat het karakter heeft van een ballade en waarin we Albagli horen in een verhalende solo.

Opvallend in het werk van Schilders is het gebruik van elektronica. De muziek is er van doordrenkt, maar altijd op geheel natuurlijke wijze. De elektronica klinkt altijd als een logisch onderdeel van Schilders' composities. Composities die, we refereerden er reeds aan, maar al te vaak een grote mate van abstractie in zich herbergen en vaak niet zozeer via ritme en melodie een verhaal vertellen, als wel proberen om een sfeer over te brengen.

Bijzonder zijn ook de nummers waarin Schilders voor een duobezetting heeft gekozen en waarbij hij zelf nogal eens een ander instrument bespeelt dan de drums. Zo hanteert hij de piano en de Wurlitzer in het sprookjesachtige 'Underwhelmed', met Van Ruller naast zich op gitaar en speelt hij zelf gitaar en synthesizer op het hypnotiserende 'Eternal Diner', waarin hij eveneens op synthesizer begeleidt wordt door Castel.

Klik hier om 'Fabrik' te beluisteren.

Labels:

(Ben Taffijn, 25.9.16) - [print] - [naar boven]



Concert
Een muzikaal rariteitenkabinet

Lotz Of Music featuring Claudio Puntin, donderdag 15 september 2016, JazzCase, Dommelhof, Neerpelt

Het is een fijnzinnig klankfestijn dat Lotz Of Music, met ondersteuning van Claudio Puntin, ons hedenavond voorschotelt als openingsconcert van JazzCase, seizoen 2016-17. Mark Alban Lotz, de leider van het gezelschap, ontlokt diep duistere geluiden aan zijn enorme contrabasfluit, cellist Jörg Brinkmann tokkelt een Arabisch aandoende melodie en pianist Albert van Veenendaal en percussionist Alan Purves completeren het geheel door niet direct te definiëren klanken aan hun instrumenten te ontlokken. De toon is gezet, dit wordt een boeiende set.

Met muziek hoofdzakelijk afkomstig van het in 2009 gelanceerd album 'Bite!' verrast deze, hier tot kwintet uitgegroeide, groep ons keer op keer. Het hierboven beschreven fragment uit 'Habibi Brown Fish' getuigt hiervan, maar ook 'Of Royal Haring', waarin klarinettist Claudio Puntin een belangrijke rol speelt en dat hiermee dus behoorlijk afwijkt van de versie op cd. Puntin bespeelt hier de basklarinet en verrijkt zijn spel met een meelopend noisegeluid, zo dominant dat het zijn spel bijna overschaduwt. Het kenmerkt de muziek op meer plaatsen. Als geen ander slaagt dit kwintet erin om geluiden afkomstig van de akoestische instrumenten te vervormen, versterken en van alle soorten verfraaiingen te voorzien. Vaak zodanig dat het originele geluid niet langer te herkennen valt. Voeg daarbij geluiden van heel andere bron - vooral Purves en Van Veenendaal weten van wanten met plakband, opblaasbeestjes, speelgoedfluitjes en wat al niet meer - en je hebt een beeld van Lotz Of Music.

Een tweede kenmerk van deze groep is de breedte aan muzikale stijlen. Grenzen bestaan hier eenvoudigweg niet en de muziek wordt beïnvloed door uiteenlopende muzikale werelden als jazz, blues, niet westerse muziek, avant-garde, musique concrète en folk. Op papier moet dit wel bijna leiden tot een omgekeerde vuilnisbak. Dat dit niet gebeurt is de kracht van deze groep, want ondanks al deze muzikale stijlen klinken de stukken iedere keer weer als een wonderlijke eenheid, mede dankzij de meeslepende en aanstekelijke ritmes.

In 'Quasimodo' wordt een stemmige passage, waarin Lotz op basfluit en Puntin op basklarinet elkaar prachtig aanvullen in het laag, op komische wijze onderbroken door bijna melige, op musique concrète gelijkende interventies van Purves en Van Veenendaal. Tot dit duo het geheel overneemt, maar nu met welhaast dwingend ritmisch spel om vervolgens weer terug te keren naar het stemmige begin, waar we Lotz en Puntin weer tegenkomen, maar nu aangevuld met Purves en Brinkmann.

Ook na de pauze laveert dit kwintet tussen het vrije experiment en de ritmische structuren. Het gebeurt in 'Waiting For Prey' en 'Yumurta' – het Turkse woord voor ei. In het eerste stuk is het met name Puntin die verrast met ritmische, uit de danswereld afkomstig lijkende, door elektronica aangedreven patronen, terwijl in het tweede stuk de partij die Lotz blaast op de basfluit ons overtuigt. Ritmische patronen die je doen swingen op je stoel.

JazzCase bestaat dit jaar 10 jaar, het zal op 2 en 3 juni 2017 nog groots worden gevierd, maar een prima start is reeds gemaakt. Het was jammer dat mede door de warmte de opkomst aan de lage kant was, maar degenen die zich de moeite getroost hebben te komen, kunnen meer dan tevreden terugkijken.

Klik hier voor foto's van dit concert door Cees van de Ven.

Labels:

(Ben Taffijn, 23.9.16) - [print] - [naar boven]



Vooruitblik
Tweede W.E.R.F.-labelnight


In februari 2012 sloegen het Concertgebouw Brugge en jazzpodium De Werf de handen in elkaar voor een eerste W.E.R.F.-labelnight. Deze eerste editie huldigde niet alleen 100 releases op het Brugse label, maar vierde eveneens het tienjarige jubileum van het Concertgebouw. De formule bleek een schot in de roos en een vervolg kon dan ook niet uitblijven.

Op zaterdag 8 oktober draait het W.E.R.F.-label nog steeds op volle toeren en stevent het af op 150 titels. Wat oorspronkelijk startte in 1993 als een eenmalige ondersteuning aan de Brugse pianist Kris Defoort, groeide uit tot het belangrijkste jazzlabel in Vlaanderen. Een blik op de catalogus en de schier oneindige lijst aan jazzmuzikanten die reeds voor het label opnamen, leest als een encyclopedie van de Belgische jazzgeschiedenis van de afgelopen 25 jaar.

Door de jaren heen groeiden heel wat artiesten mee uit tot gevestigde waarden in het circuit. Daarnaast kreeg ook jong ontluikend talent ruime kansen. Voor deze tweede labelnight werd een selectie gemaakt van zowel jonge leeuwen als vertrouwde gezichten. Op het programma staat onder meer Kris Defoort's Diving Poet Society met special guest Veronika Harcsa, SCHNTZL, Trio Grande, Ben Sluijs & Erik Vermeulen, MikMâäk en het Nathalie Loriers Trio.

Tien bands waar je als publiek er zes van kunt bijwonen. Dit alles voor een symbolische 25 euro, waarvoor je gratis een vierdelig cd-album ontvangt met een staalkaart van de artiesten en bands die de voorbije twee decennia op het label verschenen.

Klik hier voor meer informatie en kaartverkoop.

Labels:

(Maarten van de Ven, 22.9.16) - [print] - [naar boven]



Cd
Albert Vila - 'The Unquiet Sky' (Fresh Sound, 2016)

Opname: 4-5 mei 2014

De uit Barcelona afkomstige gitarist Albert Vila, tegenwoordig woonachtig in België, gooit met zijn nieuwe Amerikaanse kwartet hoge ogen. Met pianist Aron Parks, bassist Doug Weiss en drummer Jeff Ballard heeft hij niet de minsten aan zich weten te binden. Vila is dan ook niet zo maar een gitarist, zo laat hij overtuigend horen op 'The Unquiet Sky', een album vol met eigen composities die stuk voor stuk een aangename frisheid uitstralen.

In opener 'Therefore' geeft Vila direct zijn visitekaartje af als leider van dit kwartet door solerend te starten. Als het ware aangevend: dit is mijn project! Vila blijft het gehele verdere album duidelijk aanwezig, wat overigens geenszins betekent dat hij zijn medemuzikanten de ruimte niet geeft. Op het zelfde 'Therefore' horen we namelijk ook Parks in een ritmische solo. De cd verder beluisterend, via 'New Deal', 'Air' en 'Gym Jam', wordt duidelijk dat Vila excelleert in melodieuze, verhalende stukken, waarbij Parks en hij elkaar afwisselen als verteller, terwijl Weiss en Ballard het geheel ondersteunen. Dat doen ze bescheiden en terughoudend in rustigere stukken als 'Air' – met een ingetogen bassolo van Weiss - en 'Minor Tragedy' en stuwend ritmisch in de meer uptempo stukken als 'New Deal', 'Gym Jam' en 'Three Days After'

Uitschieters zijn twee composities redelijk aan het eind van het album. Allereerst het zeer beweeglijke 'Major Issues', waarin Vila excelleert met een paar uitstekende riffs en waarin we Parks horen in een zeer ritmische, kleurrijke solo over het strakke tapijt dat de tandem bas-drums neerlegt. En tot slot is daar als uitsmijter het ruim acht minuten durende 'The Bean', een uitmuntende melodie die alles in zich heeft om een klassieker te worden. Vila klinkt hier ingetogen, intens en poëtisch en Parks laat hier wederom horen het een en ander toe te voegen aan Vila's composities.

Klik hier om vier tracks van dit album te beluisteren: 'Therefore', 'Round Midnight', 'Shape Of My Heart' en Í Loves You Porgy'.

Labels:

(Ben Taffijn, 21.9.16) - [print] - [naar boven]



Nieuws
Subsidie Doek stopt ondanks positief advies


"Onlangs heeft het Fonds Podiumkunsten advies uitgebracht voor de 'Meerjarige activiteitensubsidie 2017-2020'. Improvisatiecollectief Doek kreeg een positief advies. Het fonds roemt de 'veelzijdigheid, grensverleggende houding en avontuurlijke inslag', en door de toetreding van een nieuwe generatie muzikanten 'weet Doek zijn visie op improvisatie over te dragen aan een nieuw en relatief jong publiek, zonder concessies te doen aan de avontuurlijkheid en het experiment.' En: 'Doek neemt als platform en broedplaats een belangrijke plaats in binnen de scene van improvisatiemuziek in Nederland.'

Helaas is momenteel in Nederland het totale budget voor podiumkunsten dermate laag, dat zelfs positieve adviezen niet langer vanzelfsprekend gehonoreerd worden. Ook Doek valt nu buiten de boot. Hiermee komt voor ons een einde aan een periode van 16 jaar structurele subsidie, die ons essentiële ondersteuning bood voor de continuïteit en ontwikkeling van geïmproviseerde muziek in Amsterdam, Nederland en ver daarbuiten.

Doek is een improvisatiecollectief met 8 kernleden als artistieke commissie. Samen vertegenwoordigen zij 3 generaties binnen de (inter)nationale improvisatietop. Als bandleiders zijn zij verantwoordelijk voor zo'n 20 ensembles en groepen. De muzikanten van deze groepen vormen de tweede schil Doek-muzikanten. Daarnaast is Doek steeds op zoek naar nieuwe – soms tijdelijke – allianties met musici, kunstenaars en organisaties. Door deze constante dialoog met de omgeving en grote mate van flexibiliteit kan Doek met relatief weinig middelen een heel grote impact genereren.

De afgelopen 15 jaar hebben ruim 270 muzikanten 1.354 concerten gegeven voor 151.649 luisteraars op uiteenlopende podia en festivals in Nederland en talloze andere landen. Dit heeft eraan bijgedragen dat Nederland momenteel zo'n bloeiende improscene kent en Amsterdam wereldwijd bekendstaat als een van de capitals of improvisation. Met het doorstrepen van de structurele subsidie voor Doek zal de ondersteuning wegvallen die het collectief slagkracht gaf en die continuïteit waarborgde. Dit zal voelbare consequenties hebben voor de improscene in Nederland.

Minister Bussemaker onderkent de problemen die door de bezuinigingen in het gehele culturele veld zijn ontstaan. Onlangs beloofde zij haar uiterste best te zullen doen om nog vóór Prinsjesdag meer geld voor cultuur te vinden. Wij hopen van harte dat zij hierin zal slagen en dat Doeks positieve advies dan alsnog zal worden gehonoreerd. Maar wat de uitkomst ook moge zijn, de muzikanten van Doek zullen zich onverminderd blijven inzetten voor de ontwikkeling, bevordering en verspreiding van improvisatiemuziek."

Bron: Stichting Doek

Labels:

(Maarten van de Ven, 19.9.16) - [print] - [naar boven]



Concert
Modulaties aan de Vaart

Pianolala, zondag 11 september 2016, Stadscafé De Pelikaan, Assen

Als onderdeel van de jaarlijkse Kunst & Klassiek aan de Vaart-manifestatie had Stadscafé De Pelikaan het kwartet van pianist Adolf Robertus geboekt. Terwijl aan de overkant van de weg een tot roeiboot getransformeerde Fiat (of Ford; hij lag ondersteboven) in de Vaart dobberde, liet de groep Pianolala mainstream jazz op de kunstlievenden neerdalen. Hemelbestormende impro noch vlijmende funk waren hier aan de orde. Gewoon smaakvolle vertolkingen van standards die de passanten noodden even op het terras van De Pelikaan neer te strijken.

Adolf Robertus (ex-La Vida, ex-David Livingstone) had altsax en klarinet thuisgelaten. Als pianist is hij vooral in harmonische zin actief. In zijn solo's en zijn begeleidend werk heeft Robertus er een handje van voortdurend vreemde paadjes te inspecteren, om uiteindelijk altijd weer op de rechte route te belanden. Zijn bebop-blokakkoorden in 'Doxy' getuigden van een verfijnd gevoel voor passende modulaties. Ik vond het zelden gehoorde verse van 'Tea For Two' eveneens een traktatie. Twee keer achter elkaar maar liefst. Adolf Robertus kan zijn elektrische piano ook als vibrafoon vermommen en zo kwam Milt Jackson nog even op bezoek in 'Softly, As In A Morning Sunrise'. Het nummer kreeg een strakke, soulvolle uitvoering.

De pianist had zich omringd met kundige vakmensen. Bas (Cees Hormeester) en drums (Gerard Groothuis) bleven bescheiden op de achtergrond en tenorist Hans Bosch speelde even verweerd als zijn instrument eruitziet. Zo kreeg de muziek iets van het tijdloze dat ook de architectuur van de grachtenhuizen hier kenmerkt.

Labels:

(Eddy Determeyer, 19.9.16) - [print] - [naar boven]



Jazz Class-X
Kamasi Washington - 'The Epic' (Brainfeeder, 2015)


"Zeventien composities, samen goed voor 172 (!) minuten, verdeeld over drie schijfjes. Het is zowat de definitie van commerciële zelfmoord. Pas je het dan nog eens toe op jazz, dan lijkt het idee al helemaal van de pot gerukt. Wie heeft daar in deze tijden nog zin in? Of überhaupt tijd voor? En toch lijkt het nu al zeker dat Kamasi Washingtons opus 'The Epic' te boek zal staan als een van de beste dingen die de jazz in 2015 overkomen is."

In deze aflevering van onze serie Jazz Class-X bespreekt Guy Peters de mastodontische debuutplaat van Kamasi Washington, de Californische saxofonist die werd onthaald als de nieuwe John Coltrane. 'The Epic' werd de beste jazzplaat genoemd sinds 'Bitches Brew' van Miles Davis. De hyperbool wordt in de journalistiek nu eenmaal vlot uit de kast gehaald. Toch lijkt de stelling dat we hier te maken hebben met een modern day jazz classic niet overdreven...

Klik hier om de recensie te lezen.

Labels: ,

(Maarten van de Ven, 18.9.16) - [print] - [naar boven]



Concert
Muzikale delta Corea mondt uit in Rivierenhof

Chick Corea feat. Avishai Cohen & Marcus Gilmore, woensdag 7 september 2016, Rivierenhof, Antwerpen

Vele bezoekers waren op deze zwoele woensdagavond toegestroomd in het mooie openluchttheater van Rivierenhof voor het concert van het Chick Corea Trio, aan het begin van hun tour. Het door de zonnige omstandigheden reeds opgewarmde publiek werd nog eens extra verhit bij de uptempo-nummers van dit drietal, maar kwam vervolgens weer op adem tijdens de rustige stukken in een perfect samengestelde, afwisselende setlist met bekende, onbekende en nieuwe composities van pianist Chick Corea en bassist Avishai Cohen.

Opvallend was het constante hoge niveau van de in topvorm verkerende Corea. Hij grossierde in improvisaties en inspireerde in hoge mate zijn medespelers. En al was je bijziend, de expressie en lichaamstaal van elk triolid sprak boekdelen. Corea, Cohen en drummer Marcus Gilmore deden er alles aan om het beste van zichzelf te geven in samenspel, improvisaties en interacties. En het publiek kon daar niet aan ontkomen en stak zijn waardering voor al dat moois niet onder stoelen of banken.

Een ware belevenis, dat was het. Mister Corea, laat de cd van dit trio maar snel komen als het u belieft!

Klik hier voor foto's van dit concert door Cees van de Ven.

Labels:

(Cees van de Ven, 17.9.16) - [print] - [naar boven]



Jazzradio
Jazz Rules #95


In deze aflevering van Jazz Rules veel Belgische jazz met nieuwe releases van Lorenzo Di Maio ('Black Rainbow'), Manolo Cabras Quartet ('Melys In Diotta'), Barbara Wiernik & Nicola Andrioli ('Complicity'), Moker ('Ladder') en Steven Delannoye & Nicola Andrioli ('Dining In The Dark').

Docent jazzgeschiedenis Frederik Goossens vertelt in #25Miles over de liveplaten van Miles Davis uit de jaren zeventig.

We horen de Kleptomatics live op het festival Jazz In 't Park in Gent, het concert van de brassband van onder anderen drummer Yves Peeters en trombonist Peter Delannoye.

Ook is er muziek van het Florian Favre Trio uit Zwitserland. De winnaar van B-Jazz International Contest speelt binnenkort in België.

Klik hier om Jazz Rules #95 te beluisteren.

Labels: ,

(Maarten van de Ven, 17.9.16) - [print] - [naar boven]



Cd
Ryoko Ono & Rogier Smal - Wood Moon' (Jvtlandt/Toztizok Zoundz, 2016)


Van het een komt het ander. Drummer Rogier Smal toog met pianiste Nora Mulder, met wie hij zeer regelmatig samenspeelt, naar Japan. Daar maakte hij kennis met saxofoniste Ryoko Ono en nu ligt er 'Wood Moon', een duo-cd.

Bepaald zachtzinnig gaat het er hier niet aan toe. Ono blaast krachtig en zoekt veelvuldig de hogere regionen van het notenspectrum, met haar zangerige, ietwat springerige stijl van blazen. Smal is, zoals de liefhebbers reeds weten, een creatief slagwerker, die met een uitgebreid arsenaal aan technieken de meest wonderlijke klanken weet te produceren. De beide musici hebben elkaar op dit album dan ook duidelijk gevonden en weten de luisteraar van begin tot eind te boeien. Opvallend is dat dit album geen aanduiding van de diverse nummers, negen in totaal, bevat en dat de stukken dus ook geen titel hebben. Het vormt geen probleem bij deze muziek.

In nummer 4 horen we Ono Japans spreken en scatten, ter afwisseling van haar saxspel, in dialoog met Smals opzwepende slagwerk. Samen creëren ze een energieke combi. In 5 horen we Ono op sopraansax als een oververhitte slangenbezweerder, terwijl Smal hier zorgt voor een ritmische bedding, culminerend in een al te enthousiaste solo, waar de vonken vanaf spatten. Diezelfde sopraansax klinkt in 6 hartverscheurend en klagelijk. Smal zorgt hier vooral op de bekkens voor krachtige markeringspunten. In 8 weeft Ono, middels circulair breathing, een magisch resonerend patroon en laat dat prachtig contrasteren met Smals al even magische en vederlichte spel.

Klik hier om te luisteren naar een track van 'Wood Moon'.

Labels:

(Ben Taffijn, 17.9.16) - [print] - [naar boven]



Vooruitblik
JINJAZZ & Draai om je oren presenteren: De Beren Gieren


Na het succesvolle concert van Ingrid Laubrock's Ubatuba in oktober vorig jaar slaan JINJAZZ Nijmegen en Draai om je oren andermaal de handen ineen! Op woensdag 21 september komt met De Beren Gieren de top van de Belgische en Europese jazz naar Brebl in het Nijmeegse Honigcomplex.

Het Belgisch-Nederlandse pianotrio De Beren Gieren staat bekend om zijn unieke, energieke sound, sprankelende melodieën, complexe structuren en eigenzinnige titels. Pianist Fulco Ottervanger, bassist Lieven van Pee en drummer Simon Segers brengen een mengeling van polyritmische soundscapes, ingewikkelde wendingen en meezingers en kunnen stemmingen plotseling laten omslaan. Kortom, een live-ervaring die je zeker niet mag missen.

Na hun alom geprezen livealbum 'The Detour Fish' (Clean Feed, 2014) met trompettiste Susana Santos Silva en andere samenwerkingen met onder anderen Marc Ribot, Louis Sclavis en Jan Klare, touren De Beren Gieren momenteel door Europa met hun vierde triorelease 'One Mirrors Many' (Clean Feed, 2015). Op dit album voegen ze zelfgemaakte elektronica toe, die hun kenmerkende akoestische piano-bas-drums-sound verrijkt met ongrijpbare nieuwe klanken. Dit caleidoscopische kunstwerk heeft ondertussen al een pak lovende kritieken ontvangen van de nationale en internationale pers.

Kaarten voor dit concert zijn hier te bestellen.

Speciaal voor lezers van Draai om je oren geven we twee vrijkaartjes weg! Geef antwoord op de volgende vraag: Onlangs trad drummer Simon Segers toe tot een succesvolle Belgische popband, die na een rustpauze nieuw leven werd ingeblazen. Om welke groep gaat het? Mail je antwoord naar draaiomjeoren@live.nl.

Labels:

(Maarten van de Ven, 13.9.16) - [print] - [naar boven]



Cd / Jazztube
John Beasley - 'Presents MONK'estra Vol. 1' (Mack Avenue, 2016)


Wie klassieke Monk-composities zó binnenstebuiten kan keren en er vervolgens een dergelijk frisse eclectische muziek van kan maken, is diep in de materie gedoken. Klopt. Pianist en arrangeur John Beasley (55) was in zijn jonge jaren lid van de groep Thelonious van bassist Buell Neidlinger, die de krochten van Monk omspitte. Hij werkte, in Los Angeles, ook met de voormalige Monkman Larry Gales. Beasley ontdekte dat die oude Monk-nummers uit de jaren veertig en vijftig meer te bieden hadden dan de modale muziek waarmee het merendeel van zijn leeftijdgenoten zich onledig hield.

Wellicht niet helemaal toevallig begint de schijf met 'Epistrophy', een van de vroege composities van Thelonious Monk en de eerste die op de plaat terechtkwam. Dat was in 1942, door het orkest van trompettist Cootie Williams, die het als herkenningsmelodie gebruikte. Hier jongleert Beasley met tempi en hobbelende ritmes. Tegen het eindde halveren de trombones en de rieten het tempo nog eens. Toch heeft het nummer iets van de warme sonoriteit van het origineel behouden.

En zo verkent John Beasley het repertoire, alsof hij het labyrint doorkruipt in de buik van het schip waar Edgar Allen Poe's Arthur Gordon Pym als verstekeling zit. Met Beasley ontdekken we dat het van Monk naar Mingus slechts een stap is, met dat shoutende demperwerk.

Zelfs 'Round Midnight' klinkt als nieuw, met een lome rockbeat waarop de melodie drijft, statig als een cruiseschip. Een sprookje in full-color.

Als we dan de toffe bombast van 'Little Rootie Tootie' hebben gehad, glijden we in 'Coming On The Hudson' het water over, de zomerschemering tegemoet. Op het laatst ziet niemand meer of we op een stoomboot zitten of in een heteluchtballon.

Avontuurlijker bigbandjazz ben ik dit jaar nog niet tegengekomen.

In de Jazztube hierboven zie je het MONK'estra live in actie met een uitvoering van 'Little Rootie Tootie'.

Labels:

(Eddy Determeyer, 11.9.16) - [print] - [naar boven]



Jazzradio
Jazz Rules #94


Deze aflevering van Jazz Rules wordt uitgezonden vanaf het vierdaagse festival Jazz in 't Park in Gent. Dirk Roels ontvangt verschillende 'jazzgasten' op het podium en er is ook livemuziek van het trio Steiger en van het duo Filip Verneert & EO Simon.

Peter De Backer is een van de twee auteurs van het huldeboek 'Toots 90', dat vier jaar geleden uitkwam. De Backer komt vertellen over Toots Thielemans, over zijn boek en over hoe enkele internationale grote sterren naar Toots opkeken.

Contrabassist Manolo Cabras heeft een nieuw album met zijn kwartet en stelt dat voor op Jazz in 't Park. Cabras komt uitleg geven bij Jazz Rules over het album 'Melys In Diotta'.

Artistiek leider Mik Torfs van JazzLab Series komt het nieuwe seizoen voorstellen en saxofonist Mattias De Craene, van onder andere Nordmann, doet zijn plannen uit de doeken. Hij start met liefst vier nieuwe projecten.

En in #25Miles behandelt Frederik Goossens 'On The Corner', het laatste studioalbum van Miles Davis uit de jaren zeventig.

Klik hier om Jazz Rules #94 te beluisteren.

Op donderdag 1 september bezocht Cees van de Ven het festival Jazz in 't Park.
Klik hier voor zijn fotoverslag.


Labels: ,

(Maarten van de Ven, 9.9.16) - [print] - [naar boven]



Nieuws
Jazzexpeditie naar Zuid-Afrika


Half september reist een zestienkoppige delegatie jazzmusici en -professionals naar Zuid-Afrika voor het tweede deel van een internationale jazzuitwisseling, die wordt gepresenteerd onder de naam 'Jazzexpeditie'. Dertien Nederlandse jazzmuzikanten vertrekken naar Johannesburg om daar te spelen op onder andere het Joy Of Jazz Festival in Zuid-Afrika, waar zo'n 85.000 bezoekers verwacht worden. Uit meer dan 150 inzendingen is door jazzicoon Cees Schrama, voorzitter van Stichting JazzNL, de selectie gemaakt van musici die mee gaan.

Saxofonist Alexander Beets, bestuurslid van JazzNL, is jaren bezig geweest met het opzetten van de samenwerking met Zuid-Afrika. In mei was het eerste deel van de samenwerking zichtbaar en speelden tien Zuid-Afrikaanse muzikanten op Rabobank Amersfoort Jazz. Het tweede deel bestaat uit een retourticket voor dertien jazzmusici uit Nederland. De jazzexpeditie bestaat uit muzikale uitwisselingen en samenwerkingen in zowel Nederland als Zuid-Afrika, tussen artiesten, maar ook de rechtenorganisaties. Vertegenwoordigers van Sena en Buma Cultuur hebben een intensief programma met ontmoetingen en besprekingen met hun Zuid-Afrikaanse partners.

Op het Joy Of Jazz Festival staan de Nederlandse musici prime time op het podium. Een van de vocalisten die optreedt is Ntjam Rosie, met onder andere Hermine Deurloo, Jasper Somsen en Christian Pabst. Zij brengen het programma 'Dutch Roots'. Daarnaast spelen Deborah J Carter en Paul van Kessel delen uit het succesvolle theaterprogramma 'New York Round Midnight', met artiesten als Ellister van der Molen, Florian Wempe, Efe Erdem en Sebastiaan van Bavel.

Er worden verder concerten gegeven in de vermaarde Orbit Jazz Club en het Afrikan Freedom Station in Johannesburg. Ook geven de artiesten twee workshops aan studenten van de UNISA, de universiteit van Zuid-Afrika. Saxofonist Rolf Delfos is musical director tijdens de expeditie.

Labels:

(Maarten van de Ven, 8.9.16) - [print] - [naar boven]



Cd's
Rema Hasumi - 'Utazata' (Ruweh, 2016)

Opname: december 2013
Sergio Krakowski - 'Pássaros: The Foundation Of The Island' (Ruweh, 2016)
Opname: mei 2015

Het in 2015 door gitarist Todd Neufeld opgerichte Ruweh Records richt zich naar eigen zeggen op musici met een "free musical approach: free in the sense of crossing borders of various realms, free in the sense of deconstructing the existing forms, and free in the sense of open-mindness. We aspire to provide our audience with compelling, meaningful music and quality sound. Het woord 'ruweh' betekent 'voetstappen' in de taal van het in Japan levende Ainu-volk.

De eerste twee albums zijn inmiddels een feit. Tijd dus om te zien of Neufeld zijn mission statement waarmaakt en natuurlijk om te horen hoe hij het er zelf van afbrengt, aangezien hij op beide albums meespeelt. Op het eerste album 'Utazata' is het echter de Japanse pianiste Rema Hasumi die de scepter zwaait. Zij is afkomstig uit Japan, maar woont tegenwoordig in New York, waar ze – en dat hoor je wel vaker – zich bewust werd van haar eigen traditie.

In opener 'Azuma Asobi', een traditioneel gangaku-stuk (een 1300 jaar oude muziek- en dansvorm) zet zij direct de toon, als pianiste, maar tevens ook als zangeres. Opvallend in dit stuk is verder de rol van gasttrombonist Ber Gerstein, die hier een breekbare partij blaast. Beide stemmen, Gersteins trombone en Hasumi's vocale kwaliteiten vallen hier perfect samen. De combinatie van Japanse traditionals en experimentele muziek is overigens een wonderlijke. De barrière van eeuwen wordt hier met gemak geslecht.

In 'Goeika', eveneens een traditional, horen we Hasumi's nadrukkelijke en tegelijkertijd ingetogen pianospel, totdat bassist Thomas Morgan als het ware Hasumi's aanslagen verdiept en van extra kleur voorziet. Wat verderop eveneens door Neufeld wordt gedaan. 'Chikuze Imayou' klinkt al even poëtisch dankzij de stem van Hasumi, het heldere pianospel en het trage slepende tempo, al wordt dit door Neufelds spannende gitaarspel wel genuanceerd.

Naast vier traditionals bevat het album drie improvisaties met hetzelfde ingetogen karakter, alleen ontbreekt in deze stukken het melodieuze element nagenoeg. En hoe creatief en uitdagend die improvisaties ook zijn, dit album moet het vooral hebben van die traditionals in een hedendaags jasje.

Met Sergio Krakowski verruilen we Japan voor Brazilië. Zijn trio, actief sinds 2003, bestaat naast hem uit Vitor Goncalves op piano en Neufeld op gitaar. Krakowski zelf - en dat is nogal bijzonder - speelt pandeiro, een soort tamboerijn. In 'Founding Chart' verschijnt hij bescheiden op de achtergrond, terwijl Goncalves en Neufeld in dialoog met elkaar zijn. We horen zijn belletjes rinkelen en dan wat doffe slagen. Het klinkt ingetogen, maar dan wel met ingehouden passie.

In 'Carrossel De Pássaros' gaat het er onstuimig aan toe en raken we in Braziliaanse sferen. Vooral Goncalves doet zich hier gelden met stevig ritmisch pianospel, ondersteund door Krakowski. Neufelds lange, ijle gitaarlijnen steken hier boeiend bij af. Bijzonder is ook 'Path Of Roses', waarin Neufelds galmende aanslagen beantwoord worden door Krakowski's korte, ritmische patronen, als in een vraag-en-antwoordspel.

De samba 'Choro De Baille' is eveneens niet te versmaden, een van de weinige momenten overigens waarin we Neufeld ritmisch gitaar horen spelen. Naar het einde toe van 'Wayfaring Stranger / Ostinato' horen we Krakowski eindelijk solo in een flitsende performance, tot Goncalves ritmisch bijschakelt, Neufeld volgt en het nummer zich naar een spettende climax spoedt.'

Klik hier om naar een track van het album 'Utazata' te luisteren: 'Wind That Divides The Meadow'.

Labels:

(Ben Taffijn, 8.9.16) - [print] - [naar boven]



Nieuws / Vooruitblik
10 Jaar De Singer


Het opmerkelijke Belgische jazzpodium De Singer bestaat deze herfst 10 jaar. Reden om hier eens wat nader bij stil te staan en aandacht te besteden aan de geweldige programmering voor deze herfst.

Het begon allemaal in een gehuurd zaaltje met concerten van Belgische musici als Jef Neve en Robin Verheyen. De huidige naam kreeg het podium toen een naaiatelier - vandaar De Singer - in 2006 leeg kwam te staan dat verbouwd kon worden tot de huidige, zeer gezellige zaal.

De Singer, weliswaar gelegen in het als stad niet veel voorstellende Rijkevorsel, heeft in die afgelopen 10 jaar een enorme reputatie opgebouwd en trekt naast bezoekers uit België ook de nodige klandizie uit Nederland, Duitsland, Frankrijk en zelfs uit het Verenigd Koninkrijk. Daar zijn de concerten dan ook naar, met als onbetwiste hoogtepunten in de afgelopen jaren Anthony Braxton en de onlangs overleden Toots Thielemans. Weliswaar onderscheidt De Singer zich het meest met jazz, maar het programmeert ook de nodige rock & roots-concerten en Vlaamse stand-up comedians.

Ook de eerste helft van dit seizoen is het jazzprogramma zeker de moeite waard. Het concert van het Sun Ra Arkestra onder leiding van de inmiddels 92-jarige (!) Marshall Allen is inmiddels uitverkocht, maar er komt nog veel meer moois. Liefhebbers van de vrije impro kunnen hun hart ophalen bij het duo-optreden van Alexander von Schlippenbach en Aki Takase op 16 september, bij Joëlle Léandre en Jean-Luc Cappozzo op 23 september en op 8 december bij het illustere trio Kaufmann/Gratkowski/De Joode. Maar ook de optredens van Marc Ribot's Ceramic Dog (24 oktober) en het Omer Avital Quintet (31 oktober) mogen hier niet onvermeld blijven, evenals het soloconcert van Craig Taborn, die op de laatste editie van Jazz Middelheim liet horen tot de allergrootste pianisten van dit moment te behoren. Reden genoeg dus om (weer) eens af te reizen naar De Singer!

Meer weten? Check de website: www.desinger.be.

Labels:

(Ben Taffijn, 7.9.16) - [print] - [naar boven]



Festival
ZomerJazzFietsTour 2016


"Onder vrijwel ideale omstandigheden verreden we de dertigste ZomerJazzFietsTour. Zonnetje, niet te belachelijk warm en wind weliswaar als gebruikelijk consequent tegen, maar mild van karakter. Op de terugweg van Garnwerd naar Groningen had ik het geluk midden in een nogal serieus onweder te belanden. Een twaalf kilometer lange fantastische lightshow en zo veel regen dat ik thuis mijn schoenen in de gootsteen leeg kon gieten."

Eind augustus bezocht bezocht Eddy Determeyer in het Groningse Reitdiepdal de ZomerJazzFietsTour. Hij zag er optredens van KermesZ à L'Est, Paul Stocker & Marula, Greetje Bijma Quintet, Lotte Anker & Kaja Draksler, Robert Morgenthaler/Röllin & Doronzo, Reeds & Deeds, Massot/Floorizoone/Horbaczewski en Jasper van 't Hof.

Klik hier om zijn festivalverslag te lezen.

Drie fotografen reden elk hun eigen ZomerJazzFietsTour-route: bekijk de fotoverslagen van Louis Obbens, Maarten Jan Rieder en Willem Schwertmann.

Labels: ,

(Maarten van de Ven, 5.9.16) - [print] - [naar boven]



Cd
Cherry/Tchicai/Schweizer/Francioli/Favre - 'Musical Monsters' (Intakt, 2016)

Opname: 30 augustus 1980

Het is dankzij pianiste Irène Schweizer dat wij deze concertopnames van augustus 1980 nu als luisteraars ter beschikking hebben. Al die jaren zaten ze in het archief van Niklaus Troxler, de grondlegger en voormalige directeur van het Jazzfestival Willisau. Troxler raakt half jaren zestig bevriend met Schweizer, slagwerker Pierre Favre en bassist Léon Francioli en biedt hen in de jaren daarna een podium. Het concert van een tot kwintet uitgebreide Musical Monsters in augustus 1980 ontlokt dan ook aan een criticus de opmerking dat het hier een "enweiterte 'Haustrio von Willisau'" betreft.

De Deens-Congolese altsaxofonist John Tchicai verblijft in die dagen eveneens in Zürich en samen met de Amerikaanse trompettist Don Cherry completeren zij dit kwintet. Beiden hebben overigens met elkaar gemeen dat ze de jazz op eclectische wijze vermengen met de Afrikaanse roots van deze kunstvorm. Het is een uniek moment, want het speciaal voor dit festival geformeerde kwintet zou daarna nooit meer samenspelen. De vier nummers hebben simpelweg de titel 'Musical Monsters 1 – 4' meegekregen en bestaan stuk voor stuk voor stuk uit delen van originele composities, aangevuld met momenten van improvisatie.

'Musical Monsters 1' bevat een swingende bassolo van Franciolo en een bijna breekbaar duet Schweizer–Cherry, om aansluitend tegen het eind over te stappen op 'Real Kirsten' van Tchicai. 'Nr. 2', met ruimt 20 minuten het langste stuk van de cd, start met een meeslepende solo van Tchicai, afgewisseld met zang, ritmisch en enerverend. Maar het hart van het nummer wordt gevormd door het aanstekelijke Afrikaans aandoende ritmische patroon dat we verderop horen en waarop zowel Cherry als Tchicai enthousiast improviseren. Vermeldenswaard is hier ook de drumsolo van Favre, vol spanning en ingehouden kracht.

Leidend in het derde stuk is 'Xongly' van Pierre Dørge. Schweizer geeft het ritmische patroon van dit nummer op strakke wijze vorm en Cherry blaast hier een zeer swingende solo op rauw melodieuze wijze, die we zo goed van hem kennen. Tchicai voegt zich erbij, kleurrijk contrasterend. Een bijna zwaarmoedige bassolo van Franciolo markeert de overgang naar het vrijgevochten tweede deel. Het vierde stuk is opgebouwd rond 'Pà Tirstag' van Tchicai. Natuurlijk schittert hij hier zelf, onder andere in energiek samenspel met Cherry. En het is wederom Schweizer die op krachtige wijze de ritmesectie aanstuurt en op grootse wijze voor structuur in deze compositie zorgt.

Klik hier om te luisteren naar 'Musical Monsters 1'.

Labels:

(Ben Taffijn, 3.9.16) - [print] - [naar boven]



Jazzradio
Jazz Rules #93


In aflevering #93 blikt Dirk Roels vooruit naar Jazz In 't Park, het vierdaagse gratis jazzfestival dat plaatsvindt van 1 tot en met 4 september in het Zuidpark in Gent. Onder meer Manolo Cabras Quartet, Robin Verheyen & Bram De Looze, Steiger, SCHNTZL, Antoine Pierre Urbex, Paul Van Gyseghem en Filip Verneert & EO Simon Quartet staan daar op de affiche.

Je hoort ook reacties van enkele Belgische muzikanten die op Jazz Middelheim in de Club Stage speelden: Eric Thielemans, Ben Sluijs en Bert Cools leggen uit hoe ze dit ervaren hebben.

En er is een dubbelaflevering van de reeks #25Miles over het leven en werk van Miles Davis. Docent jazzgeschiedenis Frederik Goossens geeft uitleg bij de albums 'Bitches Brew' en 'A Tribute To Jack Johnson'. Verder een track van Hank Mobley als tribute aan de onlangs overleden opnametechnicus Rudy Van Gelder.

Klik hier om Jazz Rules #93 te beluisteren.

Labels: ,

(Maarten van de Ven, 2.9.16) - [print] - [naar boven]



Festival
Jazz Middelheim 2016 Part 3


"Speelde Craig Taborn enige maanden geleden in de Rotterdamse Doelen nog een grotendeels zeer abstracte, atonale set, hier op Jazz Middelheim kiest hij voor het ritme als basis. En dan met name het ritme van de blues, inclusief de meer duistere aspecten. Het regelmatig afwisselend met fluisterzachte momenten en abstracte wendingen. Het ene moment klinkt de piano bijna als een carillon, het andere moment als een regelrechte onweersbui. Het is muziek die ademt en leeft en luisteraars raakt in het hart. "

Ben Taffijn bezocht het festival. In Park Den Brandt zag hij op maandag 15 augustus concerten van Craig Taborn, Dré Pallemaerts 'Seva', Power Trio: Murray, Allen & Carrington, Pharoah Sanders/Joachim Kühn/Zakir Hussain en verschillende formaties rond Ben Sluijs.

Klik hier om zijn festivalverslag te lezen.

Cees van de Ven maakte een fotografisch verslag van de vierde dag van Jazz Middelheim 2016, maandag 15 augustus. Klik hier om zijn foto's te bekijken.

Labels: ,

(Maarten van de Ven, 1.9.16) - [print] - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.