Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 




Boek
Met Zen op pad

'Leven met een glimlach' door Jan Kuiper / Uitgeverij Profiel, 2013

Dat gitarist Jan Kuiper ook schreef wist ik niet en dat zijn autobiografische notities 'Leven met een glimlach' al anderhalf jaar geleden werden uitgebracht, wist ik dus evenmin. Kuipers schrijft over de lange, moeizame weg naar ontspanning die hij aflegde. Hoe hij Yoga en Zen ontdekte en welke invloed - lichamelijk en spiritueel - concentratie op zijn leven heeft. Op zijn geest, maar ook heel fysiek: aangeboren afwijkingen ging hij succesvol te lijf met soms spartaans aandoende oefeningen. Hij schrijft ook openhartig en ontroerend over het kankerproces dat zijn echtgenote Trieneke in zijn greep had – eerder dit jaar overleed zij.

Aan de vignetten van de muzikanten met wie hij tourde, onder wie collega-gitaristen Jan Akkerman, Bireli Lagrene en Larry Carlton, anekdotisch van karakter, ligt ook een soort Zenhouding ten grondslag. Want anders kun je toch niet positief op een tournee met basgitarist Anthony Jackson (ex-Buddy Rich, ex-Pat Metheny, ex-Michel Petrucciani, ex-etc.) terugkijken. Die om te beginnen vijfduizend dollar per week eiste, first class vervoer en vijfsterren hotels. Na elk optreden kregen Kuiper en drummer Cornell Rochester 's ochtends bij het ontbijt een lijstje met dingen die niet deugden. Mijnheer wilde perse op een Blue Box-versterker spelen en toen die in Noorwegen onverhoopt niet aanwezig bleek, moest het tuig dan maar in Zweden worden opgehaald, achthonderd kilometer heen en terug met een busje. "Een harde maar zeer effectieve leerschool," zo vat de auteur de ervaring samen.

Labels:

(Eddy Determeyer, 30.9.14) - [print] - [naar boven]





Cd
Sylvie Courvoisier - Mark Feldman Quartet - 'Birdies For Lulu' (Intakt, 2014)

Opname: 27 november 2013

Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Dat moeten pianiste Sylvie Courvoisier en violist Mark Feldman gedacht hebben bij het rekruteren van een nieuwe ritmesectie. Niemand minder dan Scott Colley en Billy Mintz maken nu deel uit van het Sylvie Courvoisier - Mark Feldman Quartet. De nieuwe cd 'Birdies For Lulu' klinkt alsof er iets moet worden rechtgezet. Nu was voorganger 'Hôtel Du Nord' (2011) niet slecht, maar het album bevatte wel een aantal nummers waarin de muzikanten elkaar gaandeweg leken kwijt te raken in plaats van nader tot elkaar te komen.

'Birdies For Lulu' maakt alles goed: het nieuwe materiaal is erg sterk, de band swingt en klinkt boven alles vooral erg hecht. De luisteraar wordt meteen de muziek ingetrokken met het hypernerveuze 'Cards For Capitaine – Part 1', dat klinkt als een soundtrack van een film noir, terwijl het tweede deel van dezelfde suite uitmondt in een prachtig stil klassiek aandoend duet tussen Feldman en Courvoiser. Het zijn de twee uitersten waartussen de composities van het muzikale echtpaar zich bewegen. Die wordt op 'Birds For Lulu' overtuigend van nieuwe impulsen voorzien en het is te hopen dat deze samenwerking meer albums gaat opleveren.

Hoogtepunt is het adembenemende 'Natarajasana', een kalm stuk dat de aandacht moeiteloos weet vast te houden voor meer dan negen minuten. Extra pluspunt zijn de informatieve en rake liner notes van Kevin Whitehead.

Meer horen?
Klik hier om geluidsfragmenten van dit album te beluisteren.

Labels:

(Eric van Rees, 29.9.14) - [print] - [naar boven]





Concert
De eigenaardige brouwsels van Pranas Kentra

dinsdag 23 september 2014, De Smederij, Groningen

Voor de verandering was het tamelijk rustig in De Smederij. Hadden de her en der liggende flyers daar wat mee te maken? Niet minder dan drie nieuwe jazzpodia werden er op aangekondigd – die Groningers weten van gekkigheid ook niet meer wat ze moeten doen. Maar nee, de goegemeente bleek massaal verkast naar café Alto, alwaar het geboortejaar van saxofonist John Coltrane werd gevierd. Goed, het zal best genoeglijk zijn geweest, daar – toen ik er arriveerde was heer Hugo, waard van Alto, reeds doende de tafeltjes en stoeltjes naar binnen te slepen.

Maar voor het betere gitaarwerk moest je toch in De Smederij zijn. Daar liet Pranas Kentra horen hoe spannend muziek kan zijn wanneer je een beetje speels omgaat met structuren en tempi. Want dat was aan de orde. In sommige composities werd er om de twee, drie maten van klimaat gewisseld. Dat het trio deze avond voor het eerst in deze samenstelling optrad, met Mark Haanstra in plaats van de reguliere bassist Tyler Luppi, was voor mijn lekenoren niet te horen. Althans, afgezien van een paar ongemakkelijke overgangen en andere verwaarloosbare misverstanden. "Met Frank Wingold spelen is al geen eenvoudige opgave, maar zijn studenten zijn nog een stuk erger," stelde Haanstra zuchtend vast. De oren van deze lieden zijn een stuk groter dan ze eruit zien, zoveel is wel duidelijk.

De voormalige pupil van Wingold heeft tegenwoordig, aan de muziekacademie en het conservatorium van Kaunas, Litouwen, zelf ook studenten en die zijn, vertelde hij, lang niet allemaal in jazz geïnteresseerd. Jimi Hendrix, dat is pas een gitarist! Vandaar dat hij een stuk schreef, 'Jimi’s Sweets', waarin een windvlaag leek op te steken die 'Mary' zuchtte.

'Billie’s Bounce' was de enige standard. Maar ook dat nummer kreeg een Kentra-behandeling, met onverwachte accenten en dito maatstrepen. Hartstikke fris. Sommige nummers leken lucide dromen en dat was niet zo vreemd, aangezien bijvoorbeeld 'Free' van drummer Stefan Goranov geïnspireerd was op de science fictionroman 'Frost And Fire' van Ray Bradbury.

Trance, rock, free jazz, bluesrock, allemaal elementen die in Kantra's muziek terug te vinden zijn. Daar heeft hij een hoogst persoonlijk mengsel van gebrouwen, dat geconcentreerde beluistering vereist. Want hoewel zijn muziek streng geordend is, met duidelijk afgebakende onderdelen die soms een klassieke suitevorm aannemen, kun je als luisteraar licht op drift raken. Dat het trio ondanks zijn prille bestaan als eenheid optrad, hielp natuurlijk. Soms stond er een complete kerncentrale op die vier vierkante meter. Waar die nanotechnologie al niet toe kan leiden.

Labels:

(Eddy Determeyer, 27.9.14) - [print] - [naar boven]





Lp
Brötzmann / Adasiewicz / Edwards / Noble – 'Mental Shake' (OTOroku, 2014)

Opname: 12 augustus 2013

Met John Edwards op bas en Steve Noble op drums heeft saxofonist Peter Brötzmann een van de meest vruchtbare kleine groepen uit zijn carrière gevonden. De toevoeging van de Amerikaanse vibrafonist Jason Adasiewicz is op papier verbazend, maar werkt in de praktijk wonderwel. Hoewel Brötzmann scheurt en schreeuwt, is het duidelijk dat hij door Adasiewicz' spel uitgedaagd wordt om een meer lyrische kant van zijn muzikale palet te tonen.

Ditzelfde geldt voor de ritmesectie. Edwards en Noble zijn twee van de best op elkaar ingespeelde muzikanten in de jazzwereld, maar hun samenspel is niet zo massief dat er geen ruimte is voor buitenstaanders. De toevoeging van Adasiewicz' akkoorden kleurt Noble's polyritmes, terwijl Edwards' onderaardse bas de stuwende werking van de muziek versterkt.

Met twee plaatvullende opnamen is 'Mental Shake' een typische freejazz-opname, waarin lengte en aandachtsboog incidenteel lijken en bovendien ondergeschikt zijn aan de algehele drang tot musiceren. Toch is het tegendeel waar: zeker naar Brötzmanns maatstaven is 'Mental Shake' een vriendelijke, open en zeer weinig macho plaat. Op kant B wordt even flink gescheurd, maar verder laat de heldentenor van weleer zich ditmaal eerder kennen als een cirkelende derwisj dan als een Teutoonse blaaskapel. Dit maakt dat 'Mental Shake', hoewel niet essentieel, een interessante toevoeging en goede inleiding in het oeuvre van Peter Brötzmann is.

Meer horen?
Klik hier om een uitgebreid fragment van dit album te beluisteren.

Labels:

(Sybren Renema, 27.9.14) - [print] - [naar boven]





Interview
Ingrid Laubrock


"Vaak hoor ik de grote lijnen van een compositie en schrijf ik die neer in woorden. Daarna ga ik het invullen met noten. Occasioneel gebruik ik grafische aanduidingen of instructies, maar alleen als richtingaanwijzers. Ik wil dat muzikanten dingen interpreteren en zo hun eigen persoonlijkheid meebrengen."

Naar aanleiding van een tournee door de Lage Landen had Koen Van Meel een interview met saxofoniste/bandleidster Ingrid Laubrock. Een gesprek over haar muzikale invloeden, ideeën over muziek maken en werkmethoden.

Klik hier voor het volledige interview.

Morgenavond is Ingrid Laubrock's Anti-House live te zien bij JazzCase in Dommelhof, Neerpelt. Klik hier voor meer informatie.

Labels:

(Maarten van de Ven, 24.9.14) - [print] - [naar boven]





Nieuws
Jazz in BREBL


In Nijmegen is een nieuw podium en ontmoetingsplek voor jazz: BREBL. Dat staat voor BRoeien En BLoeien. Het nieuwe podium is gevestigd in het Honigcomplex in Nijmegen-West.

Vanaf 25 september worden daar iedere donderdagavond concerten, workshops, sessies, lezingen en dansavonden gehouden. Daartoe is een speciaal samenwerkingsverband in het leven geroepen door Nijmeegse musici die actief zijn in de jazz en geïmproviseerde muziek: de Nijmeegse Jazzpool. De JIN, Stichting Jazz in Nijmegen, zal er ook concerten gaan organiseren.

De intentie van deze concerten is in steeds wisselende bezettingen nieuwe ideeën uit te proberen, try-outs, spannende ontmoetingen en speelplezier. Niet muzikaal gebonden aan een bepaald jazzidioom, maar vooral afwisselend van ambient jazz tot noise, van traditioneel tot impro, van jazzrock tot technojazz en wereldmuziek.

Aanstaande donderdag opent JazzInBrebl de deuren met een dubbelconcert met Michiel Braam, Pieter Douma & Makki van Engelen en PumpOrgan, een groep die altsaxofonist/basgitarist Dirk Bruinsma samenstelde in het kader van de compositieopdracht van het North Sea Jazz Festival 2011.

Klik hier voor meer informatie over JazzInBrebl.

Labels:

(Maarten van de Ven, 24.9.14) - [print] - [naar boven]





Cd
Tiltan - 'A Road Less Traveled' (Kululush, 2014)


Klavertje vier, dat is de betekenis van Hebreeuws woord Tiltan. Dat is de aandoenlijke opening van deze bijzondere cd. Wat lief gebrabbel van het zoontje van Golek, die ineens 'Tiltan' zegt. En ziedaar, de titel van dit project was geboren. Wijze woorden heet dit openingsstukje. Dat is ook een mooie typering voor gitarist David Golek, een integere muzikant en een maatschappelijk geëngageerde wereldburger met een van origine Israëlische afkomst.

Al direct bij de tweede track 'Wind Sings' hoor je de kwaliteiten van de musici en de zorg en toewijding die Golek en zijn medemusici aan dit project hebben besteed. Golek heeft een bewuste keuze gemaakt om de gitaarlijnen in zijn composities als basis te nemen en daarin ruimte te laten voor de musici. Hij heeft relatief veel uitgeschreven. Dat is een gewaagde keuze: het zou de spanningsboog, die bij het improviseren zo typerend kan zijn, in het geding kunnen laten komen. Zeker bij deze musici, die ieder geweldig kunnen improviseren. Maar de spanningsboog blijft intact. De muzikanten spelen met overgave en dat zorgt samen met de variatie in composities ervoor dat je aandachtig blijft luisteren. Bovendien blijft er genoeg ruimte over om te soleren.

Er is variatie van wat melancholische klankkleuren, zoals het woord al zegt in de track 'Melancholia' en in het nummer 'Black Water Fountain', tot opgewekte klanken in bijvoorbeeld '9 For The Price Of 8', waarin de kwaliteiten van violist Oene van Geel en bayanspeler Oleg Fateev opvallen, met hun mooie soli en presentie. Zo heeft Golek ervoor gezorgd dat alle musici hun sterke kanten kunnen profileren. Klarinettist Natalio Sued soleert sterk in 'Somnambule', een levendig swingend stukje. De toon van Sued valt mooi samen met de vioollijnen van Van Geel en de aanzetjes van Fateev.

De muziek varieert van folk, jazz, klezmer en kamermuziek tot bluesy groovend, zoals in de compositie 'Lev Shel Perach Adom (Darbouka Groove)'. Golek zelf blijft bescheiden; hij laat de composities spreken, maar soleert virtuoos in 'Machar Hatuna', wat zoveel betekent als 'morgen is de bruiloft', een aankondiging van de laatste track ('Wedding Suite'). Een mooi melodisch nummer met prachtige jazzelementen.

'A Road Less Traveled' is een bijzonder fraai album met gevarieerde composities van Golek, die voor zichzelf spreken door hun verschillende stijlkenmerken en klankkleuren, uitgevoerd door sterke musici. Dat zorgt voor een uitgebalanceerd geheel, waarin je hoort dat er met veel inzet en compassie als een team is gewerkt. Golek heeft alle ingrediënten van het leven weten te vatten in zijn composities op een buitengewoon muzikale manier. Een knappe prestatie!

Meer horen?
Klik hier om twee tracks van dit album te beluisteren: 'Ha Derech Habayta (The Way Home)' en 'If You Want Corn, Plant Corn'.

Labels:

(Koen Scherer, 24.9.14) - [print] - [naar boven]





In memoriam
Kenny Wheeler


Op 18 september overleed de in 1930 in Toronto geboren trompettist Kenny Wheeler. Hij was een veelgevraagd eigentijdse jazzmuzikant, die niet schroomde eveneens deel uit te maken van de free-jazzscene.

In 1952 vestigde hij zich in Engeland. In de Londense regionen speelde hij onder meer met de saxofonisten Tony Scott en Tubby Hayes. Na zich geruime tijd opgehouden te hebben in de moderne hardbopsector, richtte hij zich midden jaren zestig tot de meer vrije improvisatie-jazz door verbintenissen aan te gaan met John Stevens' Spontaneous Music Ensemble en het Globe Unity Orchestra onder leiding van pianist Alexander von Schlippenbach.

Halverwege de jaren zeventig maakte hij onder eigen naam opnamen – 'Gnu High' en 'Deer Wan' – voor het prestigieuze ECM-label. In die periode speelde hij in het Anthony Braxton Quartet en de formatie Azimuth. In het begin van de jaren tachtig was hij gedurende vier jaar deelnemer van het Dave Holland Quintet. Ook verschenen er van hem nog enkele albums op ECM en nadien tot en met 2013 nog een dikke handvol op CAM Jazz. Als sideman verscheen hij op talloze platensessies; zo speelde hij bij Anthony Braxton, Steve Coleman, George Adams, Dave Holland, Bill Frisell en Joni Mitchell.

Ondanks dat hij zich vooral manifesteerde in de avant-garde jazzrichting, behield hij een groot gevoel voor harmonische muzikaliteit en produceerde hij afgewogen lyrische jazzsolo's. Daarnaast was hij een zeer getalenteerd componist. Over zijn composities zei hij zelf: "Everything I do has a touch of melancholy and a touch of chaos to it. I write sad songs and then I get the musicians to destroy them." Ook in zijn manier van spelen is dat terug te vinden.

Kenny Wheeler is 84 jaar geworden.

Labels:

(Jacques Los, 23.9.14) - [print] - [naar boven]





Concert / Jazztube
Rudimentaire ratjetoe

Tchip Hopzz, zondagochtend 21 september 2014, Cantina, Groningen

Tchip Hopzz is zo'n bandje dat uit de Groninger underground zijn kopje heeft opgestoken en, zoals een rechtgeaard ondergronds groepje betaamt, slechts 's nachts gedijt. En zo was het toonaangevende plaatselijke muziekhol in de nacht van zaterdag op zondag tot de nok gevuld met jongelui die het met eigen ogen en oren mee wilden maken. Wat heet: zo druk had ik het hier nog niet eerder meegemaakt – het publiek moest in dichtste bolstapeling plaatsnemen en ademhalen werd ineens een luxe.

Tchip Hopzz is een internationale aangelegenheid: de Duitse vocaliste Helene Richter heeft zich omringd met muzikanten uit Kameroen, Nederland, Letland en Denemarken. Zo divers als het personeel is, zo gevarieerd ook is het bronnenmateriaal. We treffen hier een ratjetoe aan van free jazz, singer-songwritergedoe, soundscapes en niet nader gedefinieerde kliekjes. De composities wekken de indruk dat de steigers in een vroeg stadium verwijderd zijn. Een songtekst kan zich bijvoorbeeld beperken tot de mededeling 'Life On The Screen/A Screen Life'. Maar dat rudimentaire materiaal geeft de muzikanten alle gelegenheid lekker loos te gaan. Daarbij is het drumwerk van Lav Kovac zo strak en onverstoorbaar als een locomotief. In een enkel nummer liepen er vijf ritmen onbekommerd door elkaar, maar dat was een uitzondering.

De muzikanten werden uitgelicht door Dimitra, wier lightshow bestond uit een projector die door een groen vel plastic scheen dat door de kunstenares handmatig in beweging werd gehouden. Bovendien had ze twintig centimeter verderop bij wijze van discobal een handspiegel aan het plafond opgehangen die eveneens van tijd tot tijd een zwieper kreeg. Geen wonder dus dat gitarist Jorrit Westerhof, de belangrijkste solist van de groep, met enige regelmaat leviteerde in zijn pogingen een ruimtewandeling te evoceren. Het laatste nummer bleek daadwerkelijk 'A Walk Through The Universe' te heten. Zijn onbesuisde bijdragen resulteerden erin dat zijn brilletje tweemaal het publiek inzeilde. Na elk optreden van Tchip Hopzz, zo vertelde de toonkunstenaar na afloop, moet de bril naar de opticien om de pootjes weer in het gareel te krijgen.

Bekijk de Jazztube!
Klik op de afbeelding linksboven om Tchip Hopzz aan het werk te zien tijdens een eerder optreden in Cantina op 13 december 2013. Je hoort 'Dancing Bird'.

Labels: ,

(Eddy Determeyer, 23.9.14) - [print] - [naar boven]





Cd
Vijay Iyer – 'Mutations' (ECM, 2014)

Opname: september 2013

Vijay Iyer heeft zich de afgelopen jaren ontwikkeld tot een veelzijdig pianist en componist, die op een bijzondere wijze jazz en klassiek vermengd met de Indiase muziek die hij kent vanuit zijn achtergrond. Ook zijn laatste cd 'Mutations' is een goed voorbeeld van het vermengen van meerdere stijlen. In dit geval jazz en klassiek, al heeft dit album meer elementen van wat we voor het gemak aanduiden als klassiek dan van wat we meestal verstaan onder jazz. Dat maakt dit schijfje overigens niet minder interessant, integendeel.

De cd, de eerste van Vijay Iyer overigens bij het gerenommeerde ECM-label van Manfred Eicher, draait vooral om het stuk 'Mutations I – X'. Een stuk dat Vijay Iyer reeds in 2005 componeerde en dat nu pas op cd verschijnt. Het is een stuk voor piano, elektronica en strijkkwartet. In het voorwoord van de cd verwijst Iyer zelf naar de herkomst van het begrip mutaties: "incrementele, stochastische veranderingen in genetisch materiaal" en "deze tien co-existerende entiteiten zijn ofwel genetisch ofwel door een soort van symbiose onderling verbonden". Welnu, dat is te horen. De tien stukken zijn onderling verschillend, maar vormen absoluut een geheel. Soms is de sfeer weerbarstig, bijna dreigend, dan weer liefelijk of intens. De muziek doet soms sterk denken aan die van Michael Nyman, maar is donkerder en afwisselender en heeft af en toe ook zeker invloeden van componisten als Bela Bartók en Dimitri Sjostakovitsj.

Verder bevat 'Mutations' een drietal stukken voor solo piano, waarvan twee ondersteunt door elektronica. 'Spellbound And Sacrosant, Cowrie Shells And The Shimmering Sea', de openingstrack van de cd, dateert reeds van 1995 en staat ook op Iyers eerste album 'Memorophilia'. Het is een zoekend, klassiek aandoend stuk, met een mooie mix tussen de akkoorden en stiltes die de spanning verhogen. Het is een serie aanzetten tot een melodie, maar het blijft abstract. Het stuk is daarmee weliswaar niet erg toegankelijk, maar wel boeiend. 'Vuln, Part 2' daarentegen is melodieuzer, mede door de puls van de elektronica op de achtergrond. Het doet me bij tijd en wijle denken aan iemand als Bugge Wesseltoft, die pianospel eveneens vaak combineert met elektronica. Maar ook Keith Jarrett is nooit ver weg. Het laatste stuk, tevens het laatste op de cd, 'When We’re Gone' is weer veel meer jazz. Beide stukken dateren overigens uit 2013.

Al met al is 'Mutations' een rijk album, dat zijn schoonheid pas ontvouwt na meerdere keren luisteren. Het leent zich tevens prima voor de komende maanden bij de open haard en de kaarsen.

Deze recensie verschijnt ook op
Nieuwe Noten.

Meer horen?
Klik hier om via het submenu 'Music' te luisteren naar 'Mutation VII: Kernel'.

Labels:

(Ben Taffijn, 21.9.14) - [print] - [naar boven]





Concert
Tableau de la troupe veelbelovend

Sessie o.l.v. Diederik Idema, dinsdag 9 september 2014, De Smederij, Groningen

Tableau de la Troupe had de naam kunnen zijn van deze tweede Smederij-sessie van het seizoen 2014-15. Want de eerstejaars studenten van het Prins Claus conservatorium waren in groten getale op komen draven om kunnen en kunsten te vertonen. Normaal gesproken kent toetsenspeler en sessieleider Diederik Idema de namen van alle muzikanten binnen een straal van 150 kilometer van Tuinstraat 2-4 en van de meesten van daarbuiten. Maar nu moest hij zich bij het aankondigen van de solisten toch regelmatig naar de betreffende artiest buigen: "Michael? Ah, Michal – from Poland." Kort en goed: dat belooft wat voor het komende jaar. Want genoemde Michal Nienadowski bijvoorbeeld is een uitzonderlijk vormvaste en zelfbewuste basgitarist, die zijn Jaco kent en niet bang is voor het hoog. En zo klinkt rapper MC Slow Motion, zijn naam ten spijt, als een Eddie Jefferson on speed.

De jongelui kozen wijselijk niet voor een nummer als 'Ah-Leu-Cha', maar opteerden voor een funky bluesje, waardoor iedereen gegarandeerd binnen een half chorus in de groove belandde. Je aandacht werd getrokken door iets dat ritmisch tegen je hand tikte – om te ontdekken dat het je eigen linkerbeen was. Gorgelend zocht altsaxofonist Rafael Lima de stratosfeer op. Zijn fenomenale instrumentbeheersing garandeerde climax na stralende climax. Vanuit het publiek sprongen nu verschillende vocalisten om beurten in het spotlight. Een grote baardige Rus (Fin?) trok de aandacht met een free form scat verhaal, waarin ik de slogan 'Nylons dragen, ook in de zomer' meende te detecteren. Vermoedelijk dus Rus noch Fin, maar gewoon Knoalster.

Van de oudgedienden viel saxofonist Laurens Blinxma op. Voor de gelegenheid had hij zijn vertrouwde alt en sopraan thuisgelaten en een bariton omgegord, waarmee hij het gebodene van een romig vet randje voorzag. Tenorsaxofonist Harry van der Laan blies een vestzaksolo in 'I Can’t Give You Anything But Love', een mooi, goed gearticuleerd Zeer Klein Verhaal. Zangeres Renske de Boer verraste door ook solo's te fluiten – echte improvisaties. Met haar theatrale mogelijkheden zou zij misschien meer torch songs moeten zingen. Doch haar begeleiders hadden dinsdag meer goesting in funky jams. In 'Strasbourg St. Denis' was het zestal een lekker scherp funkbandje, met gitarist Joost van der Beek die afwisselend pijnlijk hoog en uitbundig juichend soleerde. Geschift, die gast en goed ook. Een blues werd finaal uit haar voegen gespeeld, zodat niemand verbaasd was dat ze uiteindelijk als 'All Blues' op haar pootjes terechtkwam. En dit was nog maar het begin.

Labels:

(Eddy Determeyer, 21.9.14) - [print] - [naar boven]





In memoriam
Gerald Wilson


"Maandag 8 september stierf trompettist, componist, orkestleider en docent Gerald Wilson thuis in Los Angeles, twee weken nadat hij een longontsteking had opgelopen. Hij werd 96; ruim driekwart eeuw was hij professioneel muzikant. Met zijn dood hebben we een van de laatste directe links naar de Swing Era verloren. Maar ook een bescheiden man, die nochtans donders goed wist wat hij waard was. Een Mensch."

Eddy Determeyer herdenkt Gerald Wilson, de laatste grote swing-bigbandleider.

Klik hier om zijn in memoriam te lezen.

Labels:

(Eddy Determeyer, 20.9.14) - [print] - [naar boven]





Concert
Massief en heavy

The Ex & Ken Vandermark, zaterdag 30 augustus 2014, Magasin 4, Brussel

20 Jaar Magasin 4, dat moet gevierd worden in stijl. Er zijn volop plannen in die richting, want het feestje dat deze avond begon met The Ex & co zal nog een paar maanden aanhouden. Het publiek tekende present (of anders gezegd: het kot barstte bijna uit z'n voegen), je kon aan een geïmproviseerde cocktailstand zomerse drankjes slurpen (niet zo'n slecht idee bij de tropische temperaturen binnen) en de bands kregen het talrijk opgekomen publiek moeiteloos op hun hand.

Toen de Nederlanders met hun Amerikaanse vriend Ken Vandermark het podium op kwamen, was het voorbereidende werk door het Franse duo Gâtechien al gebeurd. Het publiek, intussen enkele vaten bier verder, zat te smeken om een feestje en de dansbare muziek van The Ex ging er dan ook in als zoete koek. Geholpen door de bekende bandenergie en een uit de kluiten gewassen sound, ging het vanaf 'Double Order' meteen naar een piek die regelmatig opnieuw werd opgezocht. Daarvoor putte de band uit 'Catch My Shoe' (2010) en 'Enormous Door' (2013), al passeerden ook weer een aantal stukken die nog niet op een studioplaat belandden.

Een van die songs was 'Top Of My Lungs', naar goede gewoonte vooraan het podium gezongen door drumster Kat. Net als hun versie van 'Hidegen Fújnak A Szelek' is het doorgaans een soort rustmoment binnen de set, maar dat was deze keer buiten het mengpaneel gerekend. De gitaren vormden een dikke massa waarin de interactie van de gitaristen en het klarinetspel van Vandermark genadeloos verzopen. Helaas was dat wel vaker het geval: door vooral in te zetten op een zware sound en een (veel te) hoog volume, ging de muziek van de band erg massief en heavy klinken, maar het verloor daardoor ook z'n scherpte. Die snijdende, kervende en onstuimig jakkerende gitaarpartijen klonken zo eerder log dan snedig, wat jammer was.

Dat nam natuurlijk niet weg dat de band speelde met die typische bevlogenheid en een resem songs onder de arm die je gewoonweg niet kapot gespeeld krijgt. Van het ingetogen 'Every Sixth Is Cracked' tot een geweldig intense versie van 'Maybe I Was The Pilot': ze werden allemaal overtuigend uitgevoerd, al viel Vandermark zelfs op baritonsax moeilijk te ontwaren in het gitaargeweld. Niet dat 's mans komst veel veranderd had, want de songstructuren werden intact gehouden en zijn rol was doorgaans beperkt tot hier en daar bijkleuren en staccato elementen of gierende uitschieters toevoegen. Sober, maar efficiënt.

Intussen zwansde Arnold de Boer erop los in zijn onbehouwen, maar onweerstaanbaar kromme Frans (de vraag naar wat meer soleil op het podium werd dan weer beantwoord met een protserige lichtshow die ze vermoedelijk niet zagen aankomen) en naaide de band de ene song aan de andere. Hier en daar leek niet alles even strak in elkaar te passen, maar dat kan ook te maken hebben met die loeiende sound, die alle randjes genadeloos wegvijlde. Niet dat het publiek zat te klagen: tot de bruisende versie van 'Four Billion Tulip Bulbs' en bisnummer 'Theme From Konono No. 2' bleef het onthaal bijzonder enthousiast en werd er wild en zweterig gedanst. En terecht. The Ex was een ideale opener voor het maandenlange feest, al is het te hopen dat de volgende bands wel een sound op maat krijgen.

Deze recensie verscheen ook op Enola.be

Labels:

(Guy Peters, 19.9.14) - [print] - [naar boven]





Cd's
Bas Bulteel Trio – 'Coming Home' (W.E.R.F., 2014)
Opname: augustus 2013
Christoph Erbstösser Trio – 'Alma' (W.E.R.F., 2014)
Opname: 2013
Jan de Haas Vibes Quartet – 'Dreams Ago' (W.E.R.F., 2014)
Opname: 2014

Wanneer je 'Dreams Ago' van Jan de Haas beschouwt als een pianotrio waar de vibrafoon van de leider gastvrij onderdak heeft gevonden, hebben we hier met drie van die trio's van doen. Het meest traditioneel is 'Coming Home' van Bas Bulteel. Bulteel past in de lijn Hank Jones-Bill Evans. Qua afwerking is hij misschien wat minder verfijnd dan we van genoemde reuzen gewend zijn, maar met stukken als 'Desert View' en 'Scène 7' heeft hij in ieder geval catchy composities geleverd. Bassist Bart Denolf heeft de neiging op de 1 en de 3 te blijven hangen. Dat kan een aardige spanning opleveren, maar na een tijdje kan dat hoempa-effect ook negatief uitpakken.

Ook Christoph Erbstösser werkt in de traditie, maar dan in de stijl van de jaren zestig, van vlak voor free en rockjazz. Zijn Afrikaanse kompanen, basgitarist Mike Armoogum en drummer Sonny Troupé, zijn zeer aanwezig. Laatstgenoemde strooit met gulle hand funky accenten en Armoogum laat zijn instrument in zijn eigen compositie 'Pran Compt' lustig zingen. 'Pont Mirabeau', een stuk van de leider, bevat kleurige modulaties, bezonken momenten en spectaculaire vergezichten. Van 'TGV', het slotnummer, heb je geen idee dat-ie zo snel gaat, wat ook de bedoeling is van de SNCF.

Jan de Haas heeft evenmin een hekel aan de jazzcanon. Milt Jackson en Bobby Hutcherson zijn eminente voorgangers en in sommige nummers steekt de herinnering aan de combo's van pianist George Shearing de kop op. De stem van Raphaëlle Brochet is op een aantal nummers ingezet om het gebodene subtiel van gearceerde schaduwpartijen te voorzien. In 'Pas d’Homme' heeft bassist Sal La Rocca Dizzy Gillespie's 'Con Alma' naar zijn hand gezet.

Labels: ,

(Eddy Determeyer, 19.9.14) - [print] - [naar boven]





Reportage
Foto-expositie 'Bimhuis 40 years of interaction'


"Deze fotocollage is boeiend en ontroerend. Ik probeer om systematisch te kijken en te registreren wie en wat ik zie. Het is zo veel. Vol verwondering dwalen mijn ogen steeds weer af."

Samen met fotografe Joke Schot bezocht Roland Huguenin de opening van de foto-expositie 'Bimhuis 40 years of interaction' in de Openbare Bibliotheek Amsterdam. Behalve heel veel mooie foto's - waaronder een paar van Draai-fotograaf Cees van de Ven - zag hij ook een solo-optreden van pianist Guus Janssen en een interview met fotograaf Frans Schellekens door journalist/saxofonist Koen Schouten.

Klik hier om zijn verslag te lezen.

Labels:

(Maarten van de Ven, 17.9.14) - [print] - [naar boven]





Cd
Various artists - 'Great Black Music Roots (1927-1962)' (Frémeaux & Associés, 2014)


Dit is een gemiste kans. Op zich biedt de opzet perspectieven: een overzicht van de ontwikkeling van de zwarte muziek vanaf midden-jaren twintig tot begin-jaren zestig. Maar dan niet beperkt tot jazz of blues: ook Afrika, het Caribisch gebied en Zuid-Amerika worden erbij betrokken. Zodat we horen hoe Eric Dolphy, Franco en John Davis in hetzelfde jaar, 1960, actief waren met respectievelijk avant-garde jazz, Congolese rumba's en negentiende-eeuwse spirituals.

Nou en? Inderdaad, nou en. Wat hier nagelaten is, is de lijnen trekken die de punten verbinden. Dit was toch een prachtige gelegenheid geweest om de geschiedenis van de rumba te vertellen. Hoe die muziek ontstond na de afschaffing van de slavernij in Cuba (1886), in de sloppenwijken van Havanna en andere steden. Feestmuziek die gebaseerd was op bestaande Cubaanse, Europese en West-Afrikaanse dansstijlen. Hoe de muziek en de dans in de jaren dertig van de vorige eeuw de Verenigde Staten en Europa veroverden en ook in de Kongo populariteit kregen. Zodat de cirkel weer aardig rond was.

Of anders de niet minder fascinerende ontwikkelingen in Zuid-Afrika. Daar importeerde de blanke elite in de jaren twintig en dertig Amerikaanse en Engelse bigbandswing en close harmony, die vervolgens door lokale zwarte artiesten werden opgepikt en gecoverd. Na 1950, toen het Apartheidsstelsel wettelijke handen en voeten kreeg, begonnen die muzikanten daar een eigen draai aan te geven, wat de geboorte van kwela tot gevolg had.

Dat maakt dit drie-cd album dus allemaal niet duidelijk. En over bigbandswing gesproken: volgens de samenstellers heeft die nooit echt bestaan. Althans, van de 69 tracks is er zegge en schrijve één waarop we een grote swingband, die van pianist Count Basie, horen. Duke Ellington tellen we even niet mee, die is beyond category. Terwijl die muziek de jaren dertig en veertig bepaalde. Sterker: dit was de eerste keer dat Afrikaans-Amerikaanse muziek (en de witte imitaties daarvan) dominant was en een wereldwijde impact had. Pas in de jaren negentig was er, met de populariteit van hiphop en urban, sprake van een vergelijkbare situatie.

Ja, en dan bevat het 38 pagina's tellende inlaytje nog een paar omineuze beweringen. Kornettist Buddy Bolden wordt maar weer eens van stal gehaald als zijnde de uitvinder van de jazz. Terwijl die echt een marginale figuur was: de ware pioniers waren de kornettisten Manuel Perez, Charles Doublet en Freddie Keppard, klarinettist Lorenzo Tio Sr., violist Alcide Frank en slagwerker Jack Laine.

Voorts wordt zangeres Miriam Makeba opgevoerd als degene die de Zuid-Afrikaanse muziek in het westen introduceerde. Heel gek, vóór die tijd floot ik reeds liedjes als 'Tom Hark', 'Shrimpboats', 'Sugarbush' en 'Skokiaan'. (Dus die pionier, dat was ik.)

Labels:

(Eddy Determeyer, 17.9.14) - [print] - [naar boven]





Concert
Humor, drama en lichtvoetigheid bij Oliver's Cinema

zaterdag 6 september 2014, Paradox, Tilburg

Er zullen veel mensen zijn die een eenzijdig beeld van een accordeon hebben. Dat is ze ook niet kwalijk te nemen, want zo heel erg geïntegreerd in de jazz is het instrument niet. We kennen ze vaak alleen van ouderwetse walsen en circusachtige deuntjes. En zo dacht in eerste instantie ook Eric Vloeimans. Hij vond het geluid vroeger kitscherig en weinig diepgang hebben. Maar, zoals hij zelf zegt, smaken en meningen veranderen. Tijdens zijn muzikale omzwervingen in Belgïe kwam hij accordeonist Tuur Florizoone tegen en raakte betoverd door diens prachtige improvisaties. De ontmoeting bleek een schot in de roos. Als duo hebben ze inmiddels een lange reeks zeer succesvolle concerten achter de rug. Later completeerde cellist Jörg Brinkmann het trio.

Brinkmann is een chique muzikant zonder opsmuk die de cello in al zijn glorie naar voren laat komen. Hij bespeelt het als een swingende bas, bestrijkt het als een warme viool en deinst niet terug voor elektronische versterking. Daarnaast is zijn muzikale inhoudelijkheid van een uitzonderlijk niveau. Hij laat Florizoone en Vloeimans samenkomen als een stevig baken en zijn melodieuze overpeinzingen maken de groepsvirtuositeit compleet. Florizoone heeft een intens gevoel voor drama, wat in zijn improvisaties op indringende wijze tot uiting komt. Zonder het te overdrijven is hij uitermate doeltreffend in zijn beschouwingen.

De muziek van Oliver's Cinema is te omschrijven als filmisch, verhalend en lyrisch. En jawel, trompet en accordeon kunnen zeker samen. Door de zwoele, omfloerste klanken van Vloeimans en het feit dat Florizoone een zodanige controle heeft over zijn instrument dat de tonen niet scherp, maar rond en diep zijn. Volgens Vloeimans was de ontmoeting met Florizoone er een als met een broer. En die herkenning is terug te horen in hun samenklanken. Ze begrijpen elkaar. De duetten waren dan ook bijzonder fraai, soms met een komische ondertoon.

Alle drie schreven ze muziek voor dit project met een nogal uiteenlopende thematiek. Zo schreef Florizoone het lichtvoetige 'L’Amour des Moules' voor een documentaire over mosselen en het serieuze 'Kwaheri' naar aanleiding van de 50 jarige dekolonisatie van Congo. Brinkmann schreef naast het gevoelige en melodieuze 'Prince Henri' ook 'Valse au Chocolat', waarin gezamenlijk gefloten werd. Van de hand van Vloeimans was onder meer het Oosters getinte 'Imagening' en het beschouwende 'Hemel', over de bedevaarttrein van Nederland naar Lourdes. Het trio wist het publiek nog eens extra in het hart te raken met het melancholische 'Cinema Paradiso' op muziek van Andrea Morricone, de zoon van de welbekende Ennio.

Het was een goed idee van programmeur Bartho van Straaten om met dit trio het startschot te geven voor een veelbelovend concertseizoen in het Tilburgse Paradox. Oliver's Cinema zorgde voor een vol huis met een superenthousiast publiek. De sfeer was zoals vanouds fantastisch, de interactie met de muzikanten groot en dat leidde weer tot mooie verhalen en hilarische momenten.

Klik hier voor foto's van dit concert door Monique van der Lint.

Op donderdag 2 oktober is Eric Vloeimans' Oliver's Cinema te zien in De Lindenberg, Nijmegen.

Labels:

(Donata van de Ven, 15.9.14) - [print] - [naar boven]





Cd
Manziluna – 'L’Intrigo' (Cantina, 2014)


Sopraan Cinzia Catania die woordloos en unisono meegalmt met de sopraansax van Calogero Genco en, soms, met de gitaar van Fabrizio Brusca, dat zou een unique selling point kunnen zijn voor de groep Manziluna. Maar helaas, al snel wordt de gimmick een irritante, vermoeiende afwijking.

Duidelijk is dat toetsenspeler Joe Zawinul (Syndicate) model heeft gestaan voor de aanpak van de Sicilianen. Doch die laatsten ontberen de stuwkracht en de swing van de Amerikaanse Wener. De rudimentaire wijsjes zijn angstvallig ingestudeerd, maar veel leven komt er niet in. Een echte groep wordt het nergens en zo verdwijnen de solo’s in het losse zand. Jammer, want live is de band tot meer in staat.

Labels:

(Eddy Determeyer, 15.9.14) - [print] - [naar boven]





Festival
ZomerJazzFietsTour 2014 Part 2


"Uitgerekend in het oudste kerkje van de route treedt de meest extreme zangeres op. Française Isabelle Duthoit zingt in het godshuis van Fransum als een angry bird die 's ochtends een handvol bennies in haar voerbakje vond. Ze fluistert, knispert, gilt en gromt en alles on the spur of the moment."

Op vrijdag 30 en zaterdag 31 augustus bezocht Eddy Determeyer in het Groningse Reitdiepdal de 27ste editie van de ZomerJazzFietsTour, inclusief de Proloog. Hij zag er optredens van Maggie Nicols/David Chevallier/Denis Charolles, Xalam, Luc Ex Bouge, Daniele D'Agaro Ultramarine, Marie Guilleray/Eric Boeren 5tet en Manziluna.

Klik hier om zijn festivalverslag te lezen.

Willem Schwertmann maakte foto's van de concerten van Maggie Nicols/David Chevallier/Denis Charolles en Lux Ex Bougie.

Labels:

(Maarten van de Ven, 14.9.14) - [print] - [naar boven]





Cd
LABtrio - 'Fluxus' (OutNote, 2013)

Opname: 4 & 5 augustus 2012

Toen het LABtrio in 2007 voor het eerst samenspeelde, was pianist Bram De Looze, de jongste van het drietal, nog maar zestien. Zes jaar later verscheen een eerste cd en die laat duidelijk horen dat de muzikanten elkaar al langer kennen. Niet dat het spel van de muzikanten zomaar op elkaar wordt afgestemd, want snel valt op dat drummer Lander Gyselinck veruit de energiekste van de drie is. Tot een groot contrast met de eerder lyrische De Looze komt het echter niet. Die heeft immers genoeg poeier in huis om het gat niet te groot te laten worden, waarbij zijn gevoelige en heldere aanslag en frasering mooi aansluiten bij het flexibele en lenige basgeluid van Anneleen Boehme. Bovendien investeert Gyselinck van zijn kant niet zozeer in volume, maar in een fijn geslepen ritmiek, die even genuanceerd als stevig klinkt.

Hoe goed de drie elkaar weten te vinden, demonstreren ze in heel uiteenlopende gedaantes. Het meest voor de hand liggend klinken strak uitgeschreven composities als 'Plan B', 'Anders' en 'X': stukken met haarspeldbochten die een scherp samenspel vereisen, in de geest van Vijay Iyer. Door de soepele tred waarmee de drie muzikanten door de stukken dartelen, wordt de muziek echter nooit louter techniek. Zeker niet wanneer Gyselinck met de handen drumt en zo even een Afrikaans geluid lijkt te injecteren of de drie in 'X' kiest voor een vervaarlijke, gefragmenteerde opbouw. Waar ze op andere stukken wel naar een stevig geluid kunnen opstomen, spelen ze hier een spel van aanzetten en terugschakelen, waardoor het verwachtingspatroon van de luisteraar aardig op de proef gesteld wordt.

Minder opzichtig, maar qua groepsgevoel nog indrukwekkender zijn de stukken waar de motor minder wordt aangezwengeld en de luisteraar nog meer in het ongewisse gelaten wordt. Zo wordt de klassieke ballademelodie van 'Kapotte Sauffage - De Loodgieter' metrisch vrij over de ritmetandem gedrapeerd, waarbij de drie een gelijkwaardige rol toebedeeld krijgen. Nog riskanter klinkt 'Pi', waarin het lijkt wel alsof de motor niet echt op toerental wil komen, maar van echt stilvallen is ook geen sprake. Iets gelijkaardigs is te horen in 'For Those Two Polar Bears'. Ook in deze trage, onherkenbaar geabstraheerde blues dreigt het trio uiteen te vallen. Boehme, Gyselinck en De Looze houden de touwtjes echter net genoeg in handen, met een indrukwekkende controle: zowel individueel als in de dynamiek van de groep.

Wanneer De Looze naar de Fender Rhodes grijpt, ontstaat weer een ander, meer psychedelisch geluid. Zo zweven in de titeltrack sporen van een melodie rond, maar die mag nooit te gemakkelijk haar stempel drukken, wat het geluid meteen de richting van Othin Spake uitstuurt. In 'Maple Syrup' lijkt de groep dan de jaren zeventig op te zoeken, met een wat vage groove, die echter meer als een elastiek werkt en zo opnieuw een los-vast samenspel toelaat.

Een ijzersterk statement is 'Fluxus' nog niet te noemen, daarvoor zijn sommige referenties nog iets te duidelijk hoorbaar. Toch laat de groep hier en daar al horen een eigen weg te willen zoeken: niet als hemelbestormers, maar met een iets fijnzinnigere en eigenlijk ook gewaagdere aanpak. Daarvoor alleen al verdienen ze de nodige aandacht.

Deze recensie verscheen ook op
Kwadratuur.

Meer horen?
Klik hier om drie tracks van dit album te beluisteren: 'Plan B', 'For Those Two Polar Bears' en 'Fluxus'.

Labels:

(Koen Van Meel, 12.9.14) - [print] - [naar boven]





Concert
Lekker hossen en hi-de-hoën

Gallowstreet Brass Band & Broken Brass Ensemble, zondag 31 augustus 2014, Noorderzon, Groningen

Zoiets verzin je niet. Midden in het traditionele New Orleans-nummer 'Fly Away', als het Broken Brass Ensemble het publiek zover heeft gekregen dat het al voorzichtig in de benen en de heupen gaat, vliegt de traumaheli van het Universitair Medisch Centrum Groningen over. Het is al donker, maar de verlichting van het festivalterrein flitst op in de rotorschijf.

Twee brassbands sloten het Noorderzon Festival af, dat in anderhalve week ruim 130.000 bezoekers naar het Noorderplantsoen lokte. De Gallowstreet Brass Band heeft zich laten inspireren door orkesten als Fanfare Ciocarlia, is dus Balkan-georiënteerd. De beat is op de een en de drie, dat host lekker weg. De heren uit de Galgenstraat zijn ook niet vies van een stukkie disco, wat dat betreft speelt de tuba van Peter Keijsers een doorslaggevende, om niet te zeggen dwingende rol. Ook in visueel opzicht steekt hij eruit. Als Jheronimus Bosch vijfhonderd jaar later had geleefd, had hij de muzikant en zijn toeter zeker in zijn atelier genood. Hoe dan ook, de band krijgt het publiek wel aan het dansen. Dansen, dat wil anno 2014 zeggen dat iedereen met zijn c.q. haar handen omhoog staat te wiegen, en dan liefst zo gelijk als zeewier, of een exercitiepeloton.

Zeker zo strak speelt het Broken Brass Ensemble. Maar voor de Friezen lijkt Troy 'Trombone Shorty' Andrews eerder een bron dan de bruiloftsorkesten uit de Balkan. Hier worden meer jazzy solo's gespeeld en de arrangementjes zijn ook inventiever. Dat wil niet zeggen dat deze in vestjes en stropdassen gestoken jongelui géén crowdpleasers zijn. Ook hier is de bas(trommel), gehanteerd door Pieterklaas de Groot, van doorslaggevend belang. Maar BBE schrikt er niet voor terug om stokoude standards als het al genoemde 'Fly Away' en 'St. James Infirmary' in een fris funkfrakje te steken. En dan interpoleren ze ook nog eens Cab Calloways 'Minnie The Moocher' in dat laatste opus, zodat de hi-de-hi-de-ho's uit tienduizend kelen het zwerk ingingen. Gekker moet het niet worden.

Labels:

(Eddy Determeyer, 12.9.14) - [print] - [naar boven]





Cd / Jazztube
Bart Maris & Lode Vercampt - 'Krommekeer' (El Negocito, 2013)

Opname: december 2012 & juli 2013

"Krommekeer, een kleine veldweg in Meerbeke, waar ik opgroeide en nu terugkeerde met Lode om dit materiaal op te nemen: nummers die ik door de jaren bij elkaar sprokkelde, residu van de meest verscheidene projecten. Krommekeer is ook een mooie metafoor voor deze muziek: restanten van een hobbelig parcours van verschillende probeersels en projecten waarvoor ik continu nieuwe nummers bleef schrijven." Aan het woord is trompettist Bart Maris, die samen met cellist Lode Vercampt een intimistisch getinte tour de force heeft vastgelegd voor het Gentse El Negocito. Een label dat flink aan de weg timmert met sterke, vaak verrassende releases - denk aan het debuut van het eigenzinnige pianotrio De Beren Gieren of het onlangs uitgebrachte 1000 + 1 featuring Eugene Chadbourne.

De kracht van het album is er allereerst in gelegen dat beide muzikanten elkaar letterlijk en figuurlijk op de huid zitten, waar de luisteraar dankzij een sterk staaltje mixing en mastering door Pierre Vervloesem at close range getuige van kan zijn. Voorts de composities, die vaak vertrekken vanuit sterke melodische lijnen en worden gedragen door uiterst empathisch samenspel en pakkende solo's, die onderhuids gaan. Elke luisterbeurt verdiept het inzicht en ontsluiert meer schoonheid in de 23 stukken die 'Krommekeer' omvat. Een forte is tevens dat de meeste tracks hun verhaal binnen de drieëneenhalve minuut weten te vertellen, daarmee effectief de verveling buitensluitend. De luisteraar wordt aldus deelgenoot gemaakt van een muzikaal avontuur.

Zelden zal toonzetting zo goed te volgen zijn geweest als bij Bart Maris: we horen zijn vervormingen, zijn circular breathing, zelfs zijn ventielen. Zijn bijtijds adembenemende spel klinkt over de hele cd gefocust en gepassioneerd. Maar ook de cello van Lode Vercampt - van pizzicato tot gestreken en sterk percussief - is welhaast tastbaar, alsof zijn snaren ook binnen ons handbereik komen. Hij weet Maris' trompetlijnen voortreffelijk in te bedden dan wel te versterken - warmbloedig en supplementair - met doeltreffend spel.

"De duoformule is de meest tactiele, met de meest open structuur, daar hou ik wel van. Nummers worden gedissecteerd tot op het skelet, enkel het meest typerende blijft over: een melodie, een ritmisch patroon, een emotie. Deze zijn leidraad voor interactie tussen trompet en cello, een combinatie die niet zo voor de hand ligt, maar een onuitputtelijke rijkdom aan klankkleur en geluidstextuur genereert, die zo anders is door het 'fluistervolume' waarmee dit tot stand komt." Beter kunnen we het niet formuleren; Maris slaat hiermee de spijker volledig op zijn kop.

'Krommekeer' is een intrigerend album, dat zich in je geheugen en gevoel nestelt, om zich daar van tijd tot tijd flink te doen gelden. Essential listening.

Bekijk de Jazztube!
Klik op de afbeelding linksboven om Bart Maris en Lode Vercampt live in actie te zien. De opname is gemaakt in La Resistenza, Gent op 14 april 2014.

Labels: ,

(Maarten van de Ven, 10.9.14) - [print] - [naar boven]





Vooruitblik
40 Jaar Bimhuis


In oktober 2014 bereikt het Amsterdamse Bimhuis de trotse leeftijd van veertig jaar. Dit jubileum gaat gedurende het gehele seizoen gevierd worden met een reeks aan speciale activiteiten en evenementen.

Het Kick-Off Weekend begin oktober is het vijf dagen durende startschot van het jubileumseizoen. Verwacht een greep uit het grote Bimhuisrepertoire met een keur aan talent, belangrijke representanten en spannende projecten. Van 1 tot en met 5 oktober zijn er concerten van onder meer Kaja Draksler, Benjamin Herman & Anton Goudsmit, Peter Evans Quintet, John Engels & Guus Janssen en Joey DeFrancesco.

Het hele seizoen lang blijft het jubileum centraal staan. Al van 6 tot en met 10 oktober biedt het Bimhuis een omvangrijk programma. Pianist Dave Burrell sluit de concertavonden steeds af met een solo-pianoconcert in het Bimhuiscafé. Zeer bijzonder wordt ook het concert van Konrad Koselleck Big Band en Botte Jellema, met een reflectie op de periode waarin het Bimhuis werd opgericht. Ook introduceert het Bimhuis City Links: een nieuwe concertserie waarin steden met broeiende muziekscenes voor het voetlicht komen. De aftrap is 9 en 10 oktober, met Evan Parker als curator van de link Londen-Amsterdam. Een week eerder, 4 oktober, presenteert het Bimhuis Han Bennink en Kaja Draksler in Victoria Nasjional Jazzscene (Oslo).

Gedurende het jubileumjaar vinden vele evenementen plaats, waaronder concertseries, de comeback van het Bimhuislabel met speciale cd-releases van opnames uit het Bimhuisarchief, exposities, een serie lezingen met persoonlijke visies op aspecten van de jazzgeschiedenis door vooraanstaande muzikanten in de Openbare Bibliotheek Amsterdam, Jazz on Film-programma's, een serie videoportretten door het Nederlands Jazzarchief en ontelbare concertopnames van de laatste 40 jaar samengesteld in een uitgebreide discografie. Het Bimhuis serveert zelfs speciale Bimwijn en lokaal gebrouwen jubileum-Bimbier.

Klik hier voor meer informatie.

Labels:

(Maarten van de Ven, 10.9.14) - [print] - [naar boven]





Festival
ZomerJazzFietsTour 2014 Part 1


"Behalve het fietsen ging het natuurlijk om de ieder jaar weer geweldige jazzprogrammering. De ZomerJazzFietsTour is het leukste, maar ook het kwalitatief beste jazzfestival van Nederland. Spannend, maar ook lastig, is het kiezen van de route. Met een beetje stevig doortrappen zijn zes of zeven concerten te bezoeken. Ikzelf had er vijf gepland."

Op zaterdag 31 augustus bezocht Jacques Los in het Groningse Reitdiepdal de 28ste editie van de ZomerJazzFietsTour. Hij zag er optredens van Augusto Forti & Zinc Quartet, Daniel D'Agaro Ultramarine, Francesco Cusa & The Assassins en 1000 & Eugene Chadbourne.

Klik hier om zijn festivalverslag te lezen.

Maarten Jan Rieder maakte een fotoverslag van de ZomerJazzFietsTour, dat je hier kunt bekijken. Klik hier voor foto's van het concert van 1000 & Eugene Chadbourne door Willem Schwertmann.

Labels:

(Maarten van de Ven, 5.9.14) - [print] - [naar boven]





Cd
Lester Bowie - 'The Great Pretender/Steel + Breath' (Jazzwerkstatt, 2014)

Opname: 1982/april 1991

In 1981, ECM released the much acclaimed 'The Great Pretender' by Lester Bowie and his band interpreting gospels in a contemporary and jazzy way, mixing tradition with humor and avant-garde outbursts. Now, Jazzwerkstatt releases a double cd with the same title and with an almost similar concept.

The first cd is fully in the same vein as the ECM album, with a band consisting of Fontella Bass, Martha Bass and David Peaston on vocals, Ari Brown on sax, Art Matthews on piano, Fred Williams on bass, Philip Wilson on drums. The live performance was recorded in Berlin in 1982.

The concept is almost the same: well-known gospel songs and hymns such as 'Jesus Loves Me', 'He's Got The World In His Hand', 'I'm So Grateful', tracks which are also played like you would expect in any church, without trumpet or sax, just piano and vocals. But then you have the other tracks, 'Mother's Mode + Peace', which is a long and jubilant free jazz piece, 'Tobabo, Tobago' with its fun Carribean rhythm, the slow blues 'It's A Mean Old World', and the rock'n'roller 'Let The Good Times Roll', and ending with the hair-raising 'The Great Pretender'. And you're right, this is a quick journey through the history of African American music, reverent, soulful, joyful and fun, and it will be a great addition to the fans of the ECM album.

The second cd is a totally different thing, and you can even wonder why both albums are sold together, because they have absolutely nothing in common, and with absolutely, I mean absolutely. Next to Bowie on trumpet, we have William Parker on bass, and Philip Wilson on drums. The performance was recorded in New York in 1991, to my knowledge the only trio performance of Bowie, next to Kahil El'Zabar's Ritual Trio album 'The Ancestors Are Among Us'.

The cd starts with 'Cool', a bluesy duet with William Parker that will please everybody for its beautiful and sad sound, and great pulse. 'Philadelphia' is a very nervous improvisation on which Bowie's sound is raw and percussive even and soulful and inventive, a real joy to hear for fans of the master. 'Steel And Breath' has Wilson in a star role, thundering away on his kit, with Bowie taking up the challenge for some fantastic dialogues, reminiscent of their duo album.

How record labels present and promote their music is often a mystery, and this is again confirmed here by Jazzwerkstatt (which is for any interested buyer an absolute disaster website to find information), but that should not deter interested fans. If you are a fan of free music, just download the second cd from the usual sites. If you are a fan of Bowie, buy the whole thing.

Deze recensie verscheen eerder op
Free Jazz

Labels:

(Stef Gijssels, 4.9.14) - [print] - [naar boven]





Festival
Jazz Middelheim 2014 Part 4


"De 83-jarige pianist Ahmad Jamal mocht met zijn ritmesectie het festival afsluiten. Van verfijnde, subtiele en interessant avontuurlijke muziek was bij hem geen sprake. Dat hadden we gedurende vier dagen festival al voldoende gehoord. Wel was dit pittige, swingende, dampende concert een geslaagde afsluiting van – wederom – een geslaagd Jazz Middelheim."

Jacques Los bezocht de vierde en laatste dag van het festival Jazz Middelheim. Hij zag concerten van het Carate Urio Orchestra, Vijay Iyer 'Mutations I-X', Stefano Bollani & Enrico Rava en Ahmad Jamal.

Klik hier om zijn festivalverslag te lezen.

Cees van de Ven maakte een fotografisch verslag van de vierde dag van Jazz Middelheim 2014, zondag 17 augustus. Klik hier om zijn foto's te bekijken.

Labels:

(Maarten van de Ven, 1.9.14) - [print] - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.