Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 




Concert
Klankbiotoop

Carte Blanche Sanne van Hek, zaterdag 2 juni 2012, Bimhuis, Amsterdam

De relatief jonge trompettist Sanne van Hek is qua muzikale stijl lastig in een hokje te plaatsen. Zij speelt zeker geen jazz in de klassieke betekenis van het woord. In de opvatting van Van Hek is er geen plaats voor een vast thema waarin op basis van solo's de individuele virtuositeit wordt getoond. Zij kiest ook niet voor een muzikale vorm met de kortste weg naar commercieel succes.

In haar carte blanche geeft zij vooral als origineel componist acte de présence. Hierin heeft ze gekozen voor het optreden in twee verschillende formaties. De eerste in een sober trioverband met de eigenzinnige multi-instrumentalist Shahzad Ismaily en drummer Onno Govaert. Na de pauze speelt ze in haar octet Network Of Stoppages, waarvan de vernieuwers David Kweksilber (klarinetten) en de Fransman Benoît Delbecq (piano en elektronica) deel uitmaken.

In eerste aanleg lijkt het idee achter de beide formaties identiek te zijn. Het creëren van een atmosfeer of stemming in de vorm van klankpaletten vormt een belangrijke drijfveer.

In een aarzelend begin ontstaan langzaam de contouren van abstracte muziek, waarin onder spaarzame trompetklanken en onverwachte uithalen in de vorm van repetitieve statements het tempo omspeeld wordt. Nadat Shahzad Ismaily zijn gitaar inwisselt voor de basgitaar en hier lichte elektronische randapparatuur aan toevoegt, wint het geheel aanzeggingskracht, door de subtiel aangebrachte muzikale nuances. De sferen die worden opgeroepen door het intens en langdurig aanhoudende basgeluid en de onorthodoxe trompetsound zijn onheilspellend. Dit wordt geaccentueerd door het aanmoedigende slagwerk van Onno Govaert en diens verwoestende uithalen, die de inleiding vormen tot een immense apotheose. Avontuurlijk is de alternatieve bossanova, waarin de muziek klinkt als het wegtikken van de tijd.

In het tweede bedrijf is het totale groepsgeluid breder en diepzinniger en zijn de composities complexer. Binnen de traditionele werkruimte van het octet wordt de elektronica effectief ingezet om het muzikale spectrum te vergroten en te voorzien van verfijnde details. Spaarzaam wordt gesoleerd en de weerbarstige muziek, vol dissonanten en omzwervingen, prikkelt in hoge mate de fantasie. Zo dringen in de eerste van twee lange composities associaties op met drieste donderbuien, het verplaatsen van luchtmassa's, het ontstaan van elektrische velden en bliksemontladingen.

Het laatste stuk heeft alles in zich van een muzikale weerslag van de 24 uurs cyclus van de natuurlijke en sociale omgeving waarin we verkeren. De avontuurlijke, verraderlijke en dierlijke dreiging van de nacht, het ontluiken van de dag, de eentonigheid van het dagelijks menselijk ritueel en het uitsterven van de avond zijn de indringende beelden die hierbij worden opgeroepen.

Klik hier voor foto's van dit concert door Louis Obbens.

Labels:

(Louis Obbens, 28.6.12) - [print] - [naar boven]





Nieuws
Voortbestaan jazzpodium JIN in gevaar


De stichting Jazz & Impro Nijmegen, kortweg JIN, het belangrijkste jazzpodium van Nijmegen, dreigt haar subsidie van de gemeente Nijmegen te verliezen en daarmee te verdwijnen. Komende woensdag zullen hierover vragen worden gesteld in de gemeenteraad in het kader van de behandeling van de cultuurnota van wethouder Beerten.

De JIN heeft zich de laatste vijf jaar ontwikkeld tot een podium voor jazz en improvisatiemuziek dat wezen mag, behorend tot de top tien van Nederland, met ruim 25 concerten per jaar, voornamelijk in de Lindenberg, het 'Huis voor de Kunsten' in Nijmegen. Er is landelijke erkenning voor Stichting JIN door het Fonds Podiumkunsten en in de digitale jazzmedia. Zo schreef de Jazzflits (jaargang 10, nummer 172) op 13 februari 2012 nog: 'Jazz & Impro Nijmegen verdient prijs 'Podium deserving wider recognition'. Een verrassend en uitdagend programma, met speciale aandacht voor talent dat rond Nijmegen en Arnhem ruimschoots voorhanden is.' Ook op Draai om je oren werden de JIN-concerten de afgelopen jaren met enige regelmaat positief besproken.

Het podium JIN is overigens niet een gebouw, maar een organisator van con­cer­ten. Het fysieke podium waarop de JIN haar concerten verzorgt, is in de Lindenberg. "Gezien het imago, de opzet, inrichting en werkwijze van de Lindenberg kan het succes van de JIN niet aan de­ze factoren worden toegeschreven. Het succes is er ondanks dat," aldus JIN-voorzitter Marc Hoogma.

Nu staat de nieuwe vierjarige subsidieperiode van de gemeente Nijmegen weer voor de deur. Ook de JIN moet opnieuw subsidie aanvragen. Toekenning zou voor de hand liggen, gezien de staat van dienst. Het lijkt er echter op dat ondanks alle waardering voor de JIN de gemeente gaat besluiten dat de programmeersubsidie van de JIN vanaf 1 januari 2013 naar de Lindenberg gaat. En zonder deze subsidie kan de JIN niet voortbestaan. Een succesvol initiatief zou daarmee ten einde komen. Wij zouden eraan toe willen voegen: dat kan er nog wel bij in de jazzsector!

Op de
website van de JIN vindt je meer informatie over deze onverkwikkelijke zaak.

Steun de JIN!
De JIN roept haar sympathisanten op vóór woensdag 27 juni vijf uur een e-mail aan de wethouder van Cultuur van de gemeente Nijmegen, Henk Beerten: h.beerten@nijmegen.nl en cc naar de JIN (voorzitter@jinjazz.nl) te sturen. Woensdag komt de cultuurnota in de gemeenteraad en het zou mooi zijn als de overleving van de JIN in dat kader besproken zou kunnen worden, vandaar.

Labels:

(Maarten van de Ven, 25.6.12) - [print] - [naar boven]





Cd
Chick Corea – 'Further Explorations' (Concord, 2012)

Opname: 4-17 mei 2010

Chick Corea, Eddie Gomez en wijlen Paul Motian zijn alle drie op enige wijze verbonden met pianist Bill Evans. Zowel Gomez (bas) als Motian (drums) waren van grote waarde in verschillende incarnaties van het Bill Evans Trio, terwijl Corea's stijl als pianist direct op die van Evans geënt is. Met platen als 'Now He Sings, Now He Sobs' heeft Corea zich bovendien al op jonge leeftijd uitdrukkelijk geplaatst in de traditie van het pianotrio. Dit genre, dat voorheen vooral een incidentele vorm was, is door Evans geperfectioneerd.

Nog altijd worden vrijwel alle pianotrio's getoetst aan de door Evans ontwikkelde stijl van spelen. Deze kenmerkt zich door een grote mate van democratie onder de muzikanten en een klassiek-impressionistisch klankpalet. Ook Corea zal in zijn begintijd, als blanke jazzpianist met klassieke neigingen, ongetwijfeld vaak met Evans vergeleken zijn. Echter, met een staat van dienst als die van Corea is het mogelijk een project als dit tot een goed einde te brengen, zonder van epigonisme beschuldigd te worden. Door ook bebop-klassiekers als 'Hot House' en 'Little Rootie Tootie' toe te voegen, slaagt Corea er bovendien in de traditie die van Evans naar hemzelf loopt in een historisch perspectief te plaatsen. Hierdoor ontstaat een bredere kijk op de muziek van Evans dan wanneer er alleen maar slaafs door hem uitgevoerd repertoire zou zijn gespeeld.

In de uitvoering is 'Further Explorations' eveneens een gul project. Uit 24 live-opnamen van ieder anderhalf uur is de uiteindelijke dubbel-cd samengesteld. Het contrast tussen de robuuste baslijnen van Gomez, de fonkelende pianopartijen van Corea en Motians zachte inkleuringen zorgt ervoor dat de muziek altijd spannend en ongrijpbaar is.

De gestreken partijen van Gomez, die om onbegrijpelijke redenen de laatste jaren vooral met relatief inferieure muzikanten werkt, zijn uiterst imponerend. De wetenschap dat Paul Motian ons ontvallen is, maakt diens bijdragen des te interessanter. Het aanwijzen van een absoluut hoogtepunt is dan ook lastig, maar 'They Say That Falling In Love Is Wonderful', 'Alice In Wonderland' en 'But Beautiful' zijn prima kandidaten.

Meer horen?
Op de
website van Chick Corea kun je een fragment zien waarin de drie muzikanten hun samenwerking en de relatie met Bill Evans bespreken.

Labels:

(Sybren Renema, 25.6.12) - [print] - [naar boven]





Festival
Kleinere editie van Moers Festival ook de moeite waard

Moers Jazz Festival 2012 Part 1, vrijdag 25 t/m maandag 28 mei 2012, diverse locaties, Moers

"Het weer was zeer gunstig voor deze 41e editie van het Moers Festival: 24 tot 25 graden zonder een druppel regen zorgde ervoor, dat de festivaltent tot het laatste concert behoorlijk vol zat. Daarbij moet wel bedacht worden dat dit de tweede keer was dat het festival op de vierde dag geen volledig programma meer bevatte. Dit uiteraard vanwege bezuinigingen bij de subsidiegevers en sponsors. Ik bezocht vrijwel het hele hoofdprogramma en de zogeheten 'morning sessions', waarin individuele musici van de rest van het programma voor spontane improvisaties bijeenkomen."

Onze correspondent ter plaatse, Ken Vos, doet verslag van dit vierdaagse festival in woord en beeld. Op de eerste twee dagen van het Moers Festival, vrijdag 25 mei en zaterdag 26 mei, zag hij optredens van Gunter Hampel European-New York Quintet, Tanya Tagaq, Carla Bley Trio, Juan de Marcos Afro Cuban All Stars, Landfermann & Burgwinkel, Radiation 10, Ingrid Laubrock Anti-House en Jozef Dumoulin Trio.

Klik hier om zijn verslag in woord en beeld te lezen.

Labels:

(Maarten van de Ven, 23.6.12) - [print] - [naar boven]





Concert
Niet voor mietjes

David Kweksilber Big Band, vrijdag 8 juni 2012, RASA, Utrecht

De DKBB, oftewel David Kweksilber Big Band, bestaat sinds 2008. Met een tweemaandelijks concert in het Bimhuis en optredens in het Grand Theater in Groningen, Korzo Den Haag en November Music in Den Bosch heeft het orkest inmiddels een niet geringe reputatie opgebouwd.

Het orkest kent een ongekende bezetting: een ritmesectie met twee percussionisten, vijf trompetten, vijf trombones, één tuba, één fagot, één hobo, zes saxofonisten – die nog dubbelen op klarinet of fluit – en de befaamde klassieke- en improzangeres Claron McFadden. De ambities van leider en rietenblazer David Kweksilber reiken ver. In zijn 25-koppen tellende formatie bevindt zich een keur aan vermaarde muzikanten, die hun sporen verdiend hebben in de werelden van de jazz- en impromuziek en de hedendaags gecomponeerde muziek. De muziek wordt dan ook niet begrensd door één specifiek genre. Het (muzikale) avontuur wordt expliciet opgezocht.

Het repertoire omvatte deze avond composities van onder anderen Hilary Jeffery, Guus Janssen, Yannis Kyriakides, Kweksilber en muziek uit de schatkamer van hoboïst Werner Herbers, die zelf een aardig partijtje meespeelt en dirigeert. Als leider van de Ebony Band ontdekte Herbers talrijke min of meer onbekende componisten, waaronder Robert Graettinger. Van hem werden delen uit 'City Of Glass' uitgevoerd. Laatstgenoemd werk werd in 1948 door Stan Kentons prestigieuze Innovations In Modern Music Ensemble uitgevoerd. Onder het bezielde dirigeren van Herbers en het accurate, felle spel van de uitgebreide kopersectie werd een robuust en klankrijk - Kenton indachtig - monumentaal en compact orkestwerk neergezet.

Ook de overige composities, waarin stijlelementen van zowel geïmproviseerde als hedendaags gecomponeerde muziek waren verwerkt, werden geïnspireerd en accuraat vertolkt. Het orkest herbergt dan ook geroutineerde ensemblemusici – dus uitstekende lezers – en voortreffelijke solisten. In die laatste categorie waren de solo's van de trombonisten Wolter Wierbos en Joost Buis, tenorsaxofonist Peter van Bergen, baritonsaxofonist Rutger van Otterlo, gitarist Wiek Hijmans en pianist Guus Janssen meer dan de moeite waard.

De David Kweksilber Big Band schuwt het experiment niet en beweegt zich zelfverzekerd en doelbewust op het grensvlak van hedendaags gecomponeerde muziek en vrije impro- en jazzmuziek. Het aldus nauwelijks te categoriseren orkest is een must voor moderne, avontuurlijke muziek- en jazzliefhebbers. Zeker niet voor mietjes, want de DKBB kan echt knallen.

Klik hier voor foto's van dit concert door Maarten Jan Rieder.

Labels:

(Jacques Los, 20.6.12) - [print] - [naar boven]



 

Cd / Jazztube
Cactus Truck - 'Brand New For China' (Public Eyesore, 2012)


Cactus Truck op Gent Jazz, zo rond tien uur 's avonds, in een tot de nok gevulde tent. Dat is een spektakel waar we een maandloon veil voor hebben, want het gaat gegarandeerd taferelen teweegbrengen die het middagjournaal van de dag erna zullen kleuren. En misschien ook nog eens dat eeuwige debat over wat nu wél jazz is en wat niet.

Waar leg je immers de grens? Moet het swingen? Moeten er bluesschema's in zitten? Improvisatie? Of spreek je van jazz als er een instrument in zit dat synoniem staat voor jazz? Had Adolphe Sax hierop gerekend? Nooit is de discussie zo zwaar als wanneer jazz aangepakt wordt in zijn meest iconische formaat, die van het saxofoontrio. Met Cactus Truck is er echter een nieuw gezelschap uit de levendige scene van Amsterdam opgestaan, dat je doet inzien dat die hele discussie eigenlijk vooral tijdverlies is. Wat maakt het uit wat het niet is, als het al moeilijk genoeg is om te zeggen wat het wel is?

Zoals gewoonlijk geraak je het snelst vooruit door een paar referentiepunten boven te halen, en dan kom je terecht bij The Thing, Zu en Naked City, maar vooral Last Exit, het kwartet waarmee Peter Brötzmann, Sonny Sharrock, Bill Laswell en Ronald Shannon Jackson de jazzwereld even op zijn kop zetten in de jaren tachtig. Cactus Truck heeft een vergelijkbare furie en bruutheid, een al even radicale en wild op zich heen maaiende muilpeer, die liefhebbers van extreme muziek overstag kan doen gaan. Je moet de band eigenlijk live aan het werk zien — het uitzinnige headbangen van saxofonist John Dikeman is al een attractie op zich — maar 'Brand New For China!' volstaat ook en is eigenlijk een stuk sterker dan verwacht.

De sound is rauw en haast fysiek overdonderend, het samenspel begeesterd van de eerste tot de laatste seconde. Zowel op gitaar als op bas gaat Jasper Stadhouders (broer van de beschaafdere muziek spelende Bram) tekeer met een decibelgeile grilligheid die zowel Sharrock als Terrie Ex en Thurston Moore is: dissonant huilend, zich in distortion wentelend, die snaren geselend en buigend tot ze dreigen te knappen. Het drumwerk van Onno Govaert is al even indrukwekkend: razend met de onvoorspelbaarheid van een Paal Nilssen-Love, nu eens volop inzettend op cimbalen en dan weer met kromgewrongen marsroffels en vette uitbarstingen. Het is een onaflatend heen-en-weer-verkeer dat geen moment rust gunt.

Speerpunt van deze jazzcore blijft natuurlijk Dikeman, die op sopraan-, tenor- en baritonsax zijn duivels ontbindt en het trio gidst door een helletocht van onverminderde waanzin. In het tien minuten durende 'Aporia' leidt het tot een even vermoeiende als gedoseerde oplawaai van explosieve vrije improvisatie en skronknoise, ongemakkelijk zittend tijdens de 'rustige' passages en ronduit smerig beukend tijdens de uitzinnige. Het is een recept dat eigenlijk ook gebruikt wordt voor 'Coitiphobe' en 'Sweet Movie', terwijl 'Search And Restore' en 'Plork' behoren tot hun reeks van 30 seconden durende kabaalsongs. Brötzmann meets the Flying Lüttenbachers, zoiets.

De lp-versie stelt het met vijf tracks, die samen goed zijn voor een krap half uurtje. De cd-versie pleurt er nog een kort bommetje ('La La La La Labia Time!') en een vleziger stuk bij ('The Snotgreen Sea, The Scrotum Tightening Sea'), nog meer koppig kabaal. Het is duidelijk dat hier, ondanks een overduidelijke instrumentbeheersing en geslaagde dynamiek, niet al te veel tijd en energie wordt gestoken in verfijning. Cactus Truck kiest voor de monumentale aanpak, het Grote Gebaar, het Fucking Statement. Nietzsche zou zoveel overmoed geweldig gevonden hebben. Wat het dan weer dubbel geinig maakt dat de oversekste vetzakken die albumtitel bij hun vroegere bandnaam Brand New Vagina haalden. Een welgekomen schop in de jazzkloten.

Deze recensie verscheen eerder op Goddeau.com

Bekijk de Jazztube!
Klik op de afbeelding linksboven om Cactus Truck live aan het werk te zien.

Labels: ,

(Guy Peters, 19.6.12) - [print] - [naar boven]





Festival
Een ontdekking zonder opkomst

Sofie La Digue Quintet, Bert Joris with Guests + Tutu Puoane & Group, zaterdag 2 juni 2012, AngelJaZZ, Kerk Attenhoven, Hoevenen

De derde editie van AngelJaZZ, het jazzfestival te Hoevenen, werd opgedragen ter nagedachtenis van wijlen Angela Baekelmans, zangeres bij Have Some Jazzfun en medewerkster van Muziekmozaïek vzw. Overschot aan ruimte door de beperkte opkomst in de nochtans compacte en ontwijde Onze-Lieve-Vrouwkerk, die vanmiddag omgedoopt werd tot een jazztempel.

Het Sofie La Digue Quintet brengt de verkoelende ruimte meteen in een broeierige sfeer. De zwoele jazzstem van Sofie Dykmans maakt het schaarse publiek nostalgisch en refereert naar de jazzclubs van weleer van de jaren dertig, veertig en vijftig. De communicatie tussen gitaar (Ramsy Irani), zang, contrabas (Frank De Wolf) en drums (Gillis De Meester) doet wegdromen, al lijkt de samenwerking nog pril. Marie-Anne Standaert mag zich in dit kwintet met haar degelijk trompetspel - jazz pur sang - een waardige vervangster noemen van Jon Birdson.

Zelfs in het Portugees klinkt Dykmans heel overtuigend. Kosmopoliet als zij is - ze woonde in New York, New Orleans en Salamanca - inspireert ze de muzikanten in hun samenspel. Alle genres passeren de revue, van jazzstandards tot reggae. De jazzy versie van 'Bongo Bong' van Manu Chao wordt bekoorlijk en getalenteerd overgebracht. Het hoogtepunt van de set is het nummer 'Summertime' van Gershwin: à la Sofie gebracht, roept het koude rillingen op.

Bert Joris with Guests, onder leiding van duizendpoot Joris, getuigt van groot kunnen. Het tilt ineens het concert van vanmiddag naar een ander niveau. Zelfs voor een niet-ingewijde zijn de nummers stuk voor stuk magistraal te noemen. De opener 'Magic Box' is meeslepend vakwerk en een voorbeeld van talent dat ontroert. Onder de guests treft men nog jong geweld dat bulkt van talent: Bram De Looze (Fender Rhodes) en Toni Vitacollona (drums), samen met de gevestigde waarde Nic Thys op contrabas. 'Magone', samengesteld uit yes-momenten, brengt de juiste spanningsvelden bij het spelen met ritmes en is een lust voor het oor in afwerking en originaliteit.

Tutu Puoane & Group, met Ewout Pierreux (piano), Nic Thys (bas) en Lieven Venken (drums), vormt het niet te versmaden slotconcert van dit toch wel memorabel festival. De heerlijke zangstem van Puoane en haar présence brengen cohesie met de muzikanten. Deze jazzdiva beschikt over persoonlijkheid die men niet snel kan vergeten. De blikken tussen Pierreux en Puoane verraden een perfecte harmonie op het podium en daarbuiten. Angelic and gospel sounds in een kerk op AngelJaZZ zorgen voor harmonie in al zijn facetten en dat met een Duvel in de hand. Zingend en met een knipoog neemt Tutu Puoane afscheid van het publiek. Er volgt vanzelfsprekend nog een smakelijk bisnummer en daar bovenop als toemaatje nog een verrassend duet tussen Puoane en Joris. Een unieke ervaring, waarbij deze twee talenten organisch samen zoeken naar een ultiem harmonisch evenwicht.

Jazz Hoevenen. Nooit van gehoord? Mensen, zet het dan nu maar snel in uw agenda voor volgend jaar en op de mentale kaart, om nooit meer te vergeten.

Klik hier voor foto's van dit concert door Cedric Craps.

Labels:

(Jos Demol, 18.6.12) - [print] - [naar boven]





Column Herbert Noord
De dwang van de swing?


"Te constateren valt, dat die jazzopleidingen enerzijds resulteren in een slap aftreksel van wat ooit was en anderzijds in een muziekvorm, die behalve soms de naam niets van doen heeft met een vlag die de lading dekt. Het is soms geïmproviseerde muziek, maar zelfs dat steeds minder. Blijkbaar wordt op die opleidingen onder improviseren iets verstaan, dat het liefst toch gestructureerd dient te zijn en genoteerd op lijntjespapier. Ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat bij veel groepen het idee heeft postgevat, dat ze moeten spelen dat ze improviserend spelen."

Vladimir Boomhakker en Jodocus van de Bijl leggen prof. dr. Wolf von Scherznoten, bijzonder hoogleraar aan de universiteit van Darmstadt, enige knellende thesen voor rond het thema 'jazz en de vergankelijkheid'.

Klik op bovenstaande button om Herbert Noords nieuwe column te lezen.

Labels:

(Maarten van de Ven, 17.6.12) - [print] - [naar boven]





Festival
Kwalitatief hoogstaande muziek op schitterend Abdijplein

International Jazz Festival Middelburg, donderdag 26 t/m zaterdag 28 mei 2012, Abdijplein, Middelburg

"Het International Jazzfestival kent een gratis toegankelijke Jazzparade, diverse bigbands uit de regio en de uitreiking van de Junior Jazz Awards. Op zaterdag is de ongedwongen, relaxte sfeer, de variatie en het hoge - bij vlagen verfijnde - muzikale gehalte zeer de moeite waard. Op zondag ligt de focus meer op de publieksvriendelijke genres binnen het jazzmetier. Naast de accentverschillen tussen de twee centrale festivaldagen zijn er ook interessante paralellen te trekken. Zo zijn er twee fenomenale cross-over ensembles, twee verschillende Hammondspelers, twee meesterlijke trombonisten en twee succesvolle Nederlandse altisten te bewonderen."

De Volkskrant rekende de editie 2012 van het International Jazz Festival Middelburg tot de beste zomerfestivals van Europa. Louis Obbens was ter plekke en zag optredens van Paul van Kemenade International Quintet, Magnus Oström Quartet, Joris Posthumus Quartet, Nik Bärtsch's Ronin, Sven Hammond Soul, The More Socially Relevant Jazz Music Ensemble, Nils Wogram's Nostalgia en Richard Bona's Mandekan Cubano.

Klik hier om zijn verslag in woord en beeld te lezen.

Labels:

(Maarten van de Ven, 17.6.12) - [print] - [naar boven]





Cd
Out Of The Blues – 'Celebrating The Music Of Oliver Nelson' (Soundroots, 2011)

Opname: mei-juni 2011

Orgeljazz-trio's waren vooral in de vijftiger en zestiger jaren zeer populair in de bars en cafés in de VS. De kleine bezetting was vooral voor de horeca-eigenaren financieel aantrekkelijk, terwijl de sound van zo'n trio toch een grotere formatie deed vermoeden. Naast het hammondorgel werd de bezetting gecompleteerd door een drummer en een saxofonist of gitarist. In die jaren timmerden de organisten Jack McDuff, Jimmy McGriff, Hank Marr, Bill Doggett, Charles Earland en Johnny 'Hammond' Smith behoorlijk aan de weg, evenals de saxofonisten Red Holloway, David 'Fathead' Newman, Rusty Bryant, Willis Jackson en Houston Person.

Wellicht komt het door de rigoureuze subsidievermindering dat saxofonist Dick de Graaf, organist Arno Krijger en drummer Pascal Vermeer teruggrijpen op de populaire triobezetting uit vroegere jaren. Of wellicht vonden zij het een uitdaging de de bluesy georiënteerde muziek van componist, arrangeur en saxofonist Oliver Nelson, die overwegend is uitgevoerd door bigbands en grote ensembles, te bewerken voor een kleine bezetting.

Nelsons repertoire, dat ooit verscheen op spraakmakende albums als 'Screamin' The Blues', 'The Blues And The Abstract Truth', 'Straight Ahead' en 'Sound Pieces', heeft door de bewerking van het trio en Laetitia van Krieken (drie nummers) nauwelijks aan kracht ingeboet. De toepassing van het orgel - inclusief de swingende bass pedals - door Krijger in het trio is een adequaat substituut voor het gemis van meerdere blazers. In vergelijking met bovengenoemde albums heeft het trio dan ook nauwelijks in kwaliteit en kracht ingeboet.

De Graafs robuuste tenorsaxgeluid (in drie nummers bespeelt hij de sopraansax) combineert perfect met de volle Hammondbegeleiding. Tel daarbij op de eigentijdse improvisaties van beide instrumentalisten (De Graaf en Krijger) en het accurate, muzikale drumwerk van Vermeer, en de evenaring van het hoge niveau van Oliver Nelsons eigen op Impulse verschenen album 'The Blues And The Abstract Truth' is welhaast een feit.

Evenals zijn vorige cd 'Cry Baby' heeft Dick de Graaf met 'Celebrating The Music Of Olliver Nelson' op het Soundroots-label wederom een sterk en boeiend album afgeleverd.

Meer zien en horen?
Op de
YouTube-pagina van Out Of The Blues zie je het trio in de studio tijdens de opnames van 'Mama Lou', 'Elegy For A Duck' en 'Example 78'.

Labels:

(Jacques Los, 14.6.12) - [print] - [naar boven]





Festival / Jazz op verzoek
ToneJazz Festival geeft succesvol Jazz in Duketown kleur

VPRO ToneJazz Festival met Michiel Stekelenburg Kwartet & Nils Wogram's Nostalgia, vrijdag 25 mei 2012, De Toonzaal, Den Bosch

Het zonnige weer heeft Jazz in Duketown geen windeieren gelegd dit jaar; meer dan 150.000 bezoekers bezochten het grootste gratis jazzfestival van Nederland, dat van 25 tot en met 28 mei plaatsvond in de binnenstad van Den Bosch. Op meer dan tien plekken traden liefst tachtig bands op. Het was ongekend succes, aldus Arjan Maas van de organisatie. Vorig jaar kwamen er 'maar' 125.000 mensen op het jazzfestival af.

Tijdens Jazz in Duketown vond in De Toonzaal de vierde editie plaats van het VPRO Tonejazz Festival. De opzet daarvan is om de meest actuele en bijzondere jazzacts van dit moment te presenteren: veelbelovende musici en eigenzinnige ensembles uit Nederland en Europa, die de randen van de jazz aftasten. Dat zat dit jaar ook weer snor; op 25 mei was ondergetekende getuige van een voortreffelijke opening, met een verrassend sterk concert van de veelbelovende Tilburgse gitarist Michiel Stekelenburg. Met zijn kwartet, waarin Tom Beek (sax), Guus Bakker (bas) en Pascal Vermeer (drums) zich deden gelden als even betrouwbare als stimulerende muzikale partners, bracht hij een gevarieerde set met veel dynamiek. Nils Wogram is al jaren een graag geziene gast in de Toonzaal, en terecht, want er staat geen maat op het kunnen van deze sympathieke Duitse trombonist. Dat toonde hij deze vrijdag ook weer aan met zijn Nostalgia Trio, waarin Florian Ross op Hammond B3 vervangen bleek te zijn door onze 'eigen' Arno Krijger, naast mainstay Dejan Terzic op drums. En dat is bepaald geen achteruitgang; Krijger is een inventieve, vingervlugge en stuwende organist, die zijn instrument naar believen kan laten kreunen en steunen, maar ook lieflijk mooie tonen tevoorschijn kan toveren.

Het Radio 6-programma VPROJazzLive (woensdags van 23.02 tot 01.00 uur) blikt in een vijftal uitzendingen terug op dit uitstekende festival. Aanstaande woensdag 13 juni staat het concert van het Michiel Stekelenburg Kwartet op het programma. Daarna volgen de concertregistraties van het Nostalgia Trio (20 juni), Tin Men & The Telephone (27 juni), The More Socially Relevant Jazz Music Ensemble (5 september) en Roger Hänschel & Bguti Orchestra (12 september). Na afloop blijven de concerten van het Tonejazz Festival als stream terug te beluisteren op de site van VPROJazzLive.

Labels: ,

(Maarten van de Ven, 11.6.12) - [print] - [naar boven]





Bijzonder beweeglijk
Lisa Cay Miller Q, zondag 20 mei 2012, Pianolab Amsterdam-serie, Goethe-Institut, Amsterdam

In de tweemaandelijkse reeks Pianolab-concerten, die worden georganiseerd door de Arnhemse pianist Stevko Busch, komen veel in Nederland nauwelijks te horen pianisten aan bod. Lisa Cay Miller is zo'n pianiste die in korte tijd een flinke reputatie heeft opgebouwd in Noord-Amerika. Miller opereert vanuit Vancouver en is in de eerste plaats componiste. Ze schrijft zowel voor klassieke formaties als voor jazzbezettingen. Evenals haar octet is Q vooral een instrument voor de uitvoering van haar composities. Q is een kwartet of een kwintet. In het Goethe-Institut was het de kleinere band die aantrad. Alle formaties van Miller hebben als ritmesectie contrabassist Steve Smith en drummer Dylan van der Schyff.

Vóór de aanvang van het concert vertelt Miler me dat het vaste vierde lid van het kwartet, celliste Peggy Lee, door haar kind niet mee kon komen voor de tournee door Europa. Haar plaats wordt ingenomen door violist Jesse Zubot, lid van het octet. De stukken komen van de twee albums van Q, 'Q' en 'Waterwall', die in respectievelijk 2006 en 2011 zijn opgenomen voor het label Green Ideas. De composities voor Q zijn vrij kort, maar ook bijzonder beweeglijk, wispelturig haast. Ze lijken vaak in een handomdraai van richting te veranderen. De thema's verschillen daarbij ook nog sterk van karakter. Soms wordt er ingezet met een abstract, ritmisch patroon, dan weer met een meeslepende, zachte melodie of een puntige, luchtige inzet, die voorbode van een stevige duo-improvisatie blijkt te zijn. De stukken kennen een grote variatie aan vormen, maar ook de opbouw en de taakverdeling tussen de musici is telkens weer anders.

Millers muziek kan een open of juist een hermetische indruk maken. Er wordt vaak tegen de jazzconventies aangeleund, maar nergens kan ik Miller op een cliché of iets gemakzuchtigs betrappen. Integendeel, de muziek heeft haast iets onrustigs in de wijze waarop de spanning tussen thema en improvisatie wordt opgezocht. De improvisatorische kwaliteiten van de musici staan buiten kijf, al is de werkwijze van de afzonderlijke musici zeer verschillend. Miller improviseert als een componiste: zeer bedachtzaam, meer op de noten en de ritmische patronen lettend dan op de klank op zich, hoewel ze het binnenwerk van de vleugel niet schuwt. Zubot is een fijnzinnige instrumentalist, die fraaie microtonen en subtiele ritmische variaties in huis heeft. Daartegenover staat het stevige, flegmatieke spel van Smith, die geen noot te veel speelt, maar ook elegant en mooi melodieus soleert. Van der Schyff is een slagwerker met een kleurrijke, lichtvoetige toets. Hij omspeelt de ritmische basispatronen eerder dan dat hij ze accentueert. Kortom, Q speelt kamermuziek van hoog niveau, waarin de instrumenten voortdurend een andere rol krijgen.

Labels:

(Ken Vos, 8.6.12) - [print] - [naar boven]





Cd
Paul van Kemenade – 'Kaisei Nari' (KEMO, 2012)

Opname: september 2011/april 2012

Het prachtig ingetogen gespeelde 'Cherry' - een compositie van pianiste Aki Takase – is de verpletterende opening van Paul van Kemenade's meeste recente cd, 'Kasei Nari'. Hij kan inmiddels gerekend worden tot één van de beste altsaxofonisten van de lage landen. Zijn speelwijze is eigentijds en zeer inventief, zonder de historie – de blues en hardbop – te verloochenen. Daarbij produceert hij een fraai, vol en warm geluid op de altsax.

In een vijftal nummers musiceert hij op deze cd in duo- en triobezetting met twee meesterlijke improvisatoren: de reeds genoemde Aki Takase en 'werelddrummer' – op slechts een snaredrum – Han Bennink. Het levert zeer boeiende, kwalitatieve en intense impro-muziek op.

Evenals op Van Kemenade's vorige cd , 'Close enough', die – mind you – in het Amerikaanse jazztijdschrift DownBeat de hoogste waardering (5 sterren) kreeg, presenteert hij hier diverse bezettingen: zijn vaste groep Three Horns And A Bass en een gelegenheidscombinatie met het renaissance-vocaal ensemble Cappella Pratensis.

In de formatie Three Horns And A Bass worden Van Kemenade's harmonieuze, speelse en ritmische composities haarzuiver en strak uitgevoerd, met sterke collectieve improvisaties. De altsaxofonist soleert wederom magistraal met souplesse en overtuigingskracht.

De afsluiter van de cd – 'Une Couleur Différente' – is een latincompositie van Van Kemenade met Three Horns And A Bass, Cappella Pratensis, flamencogitarist El Periquin en percussionist Serigne Gueye. Een sprankelende, funky solo van Van Kemenade en swingende renaissance-vocalen maken er een feestje van. Het kan niet mis, 'Kaisei Nari' zal de vijf sterren in DownBeat weer halen. Van mij krijgt dit album een 10 met een griffel.

Meer horen?
Op de
site van Paul van Kemenade kun je van deze cd geluidsfragmenten beluisteren, mits je RealPlayer hebt.

Labels:

(Jacques Los, 7.6.12) - [print] - [naar boven]





Cd / Concert
Franz von Chossy Quintet – 'When The World Comes Home' (JazzSick, 2012)

Franz von Chossy Quintet, zaterdag 19 mei 2012, Bimhuis, Amsterdam

Nach zwei erfolgreichen Trio Aufnahmen 'Awakening' und 'Pendulum', präsentiert Franz von Chossy nun mit seinem Quintett eine neue CD mit dem Namen 'When The World Comes Home', eine Suite bestehend aus neun Teilen. Als inspirierende Grundlage, so Von Chossy, diente die musikalische Auseinandersetzung mit der Geschichte Adam und Eva's und deren Vertreibung aus dem Paradies, zugleich verfasste Poetin Abra Bertman ein Gedicht zu Titelstück 'When The World Comes Home' und ist auch Namensgeberin der meisten Stücke.

Schon mit den ersten angeschlagenen Tönen auf dieser CD hört man, mit wem er es hier zu tun hat: die gleichen schönen Melodielinien vogelleicht hingehaucht mit der Stärke einer unendlichen Gefühlstiefe. Kein Zweifel: hier handelt es sich um das authentische Klangbild eines Franz von Chossy. Er ist sich treu geblieben in der Kreation seiner Klangwelten, Kompositionen und Harmonien. Und doch: etwas ist diesmal anders. Den Unterschied macht seine facettenreiche Begleitung aus: mit Jeffrey Bruinsma (Violine), Alex Simu (Klarinette), Jörg Brinkmann (Cello) und Yonga Sun am Schlagzeug. In ihnen hat Von Chossy eine Zusammenarbeit gefunden, die zu anderen Welten führt und der Dialog im Vordergrund steht.

Es ist das feine Nuancieren von Tönen, die vom warmen vollen Klang des Cellos und Violine umrahmt und ergänzt werden. Alex Simus wehmütig sehnsüchtiges Klarinettenspiel fügt sich schön in die Kompositionen. Elemente, die an südosteuropäische Folklore erinnern, sorgen für eine frische Lebendigkeit.

Yonga Sun, präzise wie ein Uhrwerk, fügt sich einerseits geschmeidig begleitend hinein, andererseits durchbricht er frisch selbstbewusst diese melodische Zartheit von außen und gibt den Stücken etwas Erdiges und sogar zum Teil auch eine überraschende Wende. Somit erweckt er die Anziehungskraft der Gegensätze zum Leben. Am schönsten ist dies in 'Perpetual Lights' zu hören.

In der Entwicklung des Quintetts über die Konzerte in De Badcuyp, Zaal 100, De Doelen und Bimhuis entpuppte sich die Besetzung als eine rhythmische und improvisierende Kraftquelle, die Von Chossy in die Unendlichkeit der Melodie und in seinem virtuosem Pianospiel mit viel Temperament folgten und zugleich atemberaubende Soli präsentierten. Eine Tatsache übrigens, die sich wie ein roter Faden durch alle Konzerte zog: ein herzliches Miteinander und selbstlose Spielfreude.

Im Bimhuis, bei der offiziellen CD Präsentation, waren es dann unter anderem auch diese Eingespieltheit und die Balance, die das Konzert so brillant machten: Leidenschaft, Emotion, Zartheit, Nachdenklichkeit und ein Temperament in Form von fliegenden Tönen wechselten sich ab. Zum Einem der Aufbau eines Spannungsbogen der in einer Art musikalischem Vulkan zur Erfüllung führte, zum Anderen die Momente des Zurücknehmens und in sich kehren. Ein Phänomen was in allen Kompositionen zu finden, vor allem aber in 'Steps Of The Sun' und 'Along The River' stark zur Geltung kam. Ein Feingespür für Interaktion welches an diesem Abend als vollkommen bezeichnet werden konnte. Treffend, der Titel 'Balance' als Zugabe.

Diese Suite ist schön geworden und dieser Konzertabend ein musikalisches Paradies, in dem man gerne noch etwas länger geblieben wäre...

Meer horen?
Op de MySpace-pagina van Franz von Chossy kun je twee tracks van bovengenoemd album beluisteren: 'Along The River' en 'Steps Of The Sun'.

Labels: ,

(Sabine Fleig, 6.6.12) - [print] - [naar boven]





Concert
Genialiteit tussen de gekheid

Tobias Delius Quartet, donderdag 26 april 2012, JIN, De Lindenberg, Nijmegen

Hoogstaand vermaak en humor alom, maar wat een grootsheid aan muzikaliteit. Het Tobias Delius Quartet is samengesteld uit drie prettig gestoorde persoonlijkheden, Tobias Delius, Tristan Honsinger en Han Bennink, en een vierde bandlid, Joe Williamson, die met zijn gezond verstand als tegengewicht zelfs op de meest chaotische momenten alles onder controle houdt op zijn zwarte contrabas.

Het kwartet heeft al een lange voorgeschiedenis. Het startte op in 1990, in het begin nog met de Amerikaan Larry Fishkind op tuba, maar het kreeg vaste vorm met de Canadese bassist Joe Williamson. Op het ICP-label bracht dit kwartet al vier cd's uit: 'The Heron' (1997), 'Toby's Mloby' (1999), 'Pelikanismus' (2001) en 'Luftlucht' (2010).

Bennink opent hilarisch met opgerolde broekspijpen. Smijt zijn stokken op de grond, laat ze weer omhoogveren, rolt ze weg over de vloer of maakt met zijn brushes een snor als een konijntje. Maar zijn enthousiasme werkt aanstekelijk op alle bandleden en dwingt hen tot de top. De humor is niet alleen terug te vinden bij Bennink, maar ook bij de slapstickachtige verschijning van Honsinger, die bij extreme concentratie telkens zijn bril laat wegglijden van zijn neus. Het podium is één grote speeltuin van muzikanten, waarin ze zonder blasé vrij musiceren, waarbij ze bewijzen hun kinderlijke fantasie nooit te hebben verloren.

De composities zijn van Delius of Honsinger. De partituren zijn samengesteld uit kleine thema's, gekleefd als een collage aan de binnenzijde van gekleurde kartonnen mappen. Het is een open improvisatie. Elke muzikant kan op elk moment een thema introduceren of stopzetten, wat leidt tot een voortdurend spannend geheel. Als Delius de werken aankondigt van de grijze map, reageert Bennink luidop 'ojee!'. En na elk nummer strooit Honsinger de mappen uit op de grond.

Maar tussen al die gekheid klinkt de genialiteit, wisselend van melancholie, swing, klassiek, naar freebop. Aaneenschakelingen van kleine thema's, waartussen Delius zich beweegt: pretentieloos, vrij, dansend op slappe benen. Vaak gaat hij in duel met Honsinger, waarbij hij zijn volle klank en karakter van zijn tenorsax alle richtingen laat uitgaan. Zijn mimiek met grote oogkasten is soms angstaanjagend. Zelfs woordelijk gaan ze elkaar soms schreeuwend te lijf.

Dit kwartet valt niet alleen op door zijn geniale improvisaties, maar ook door zijn engagement binnen de kunstwereld in het algemeen. De cover arts van de cd's zijn eigenhandig ontworpen door Bennink. Ook zijn outfit vanavond, wit t-shirt met voorop één rode nootkop met een lange vlag, is een eigen design. En ook bij Delius is er engagement terug te vinden in zijn blauwe veters, wat symbool staat voor de slachtoffers van landmijnen en clustermunitie en verwijst naar het werk van Handicap International.

Voor mensen met een afkeer van free jazz en free improvisation is een concert van het Tobias Delius Quartet een aanrader om er juist zin in te krijgen nog meer van dat soort werk te willen beluisteren.

Klik hier voor foto's van dit concert door Cees van de Ven.

Labels:

(Gerda Boel, 2.6.12) - [print] - [naar boven]





Vooruitblik
Jazz Middelheim 2012 brengt iconen en jongeren


In het katern 'Zomerfestivals' van de NRC stond Jazz Middelheim vermeld als één van de betere festivals. Dat is ontegenzeggelijk een feit. Het festival is goed georganiseerd, de programmering is van hoog niveau, de presentatie en entourage is meer dan voortreffelijk, het publiek bestaat uitsluitend uit liefhebbers en de sfeer is uitermate gemoedelijk. Met Ornette Coleman, Abdullah Ibrahim's Ekaya, Toots Thielemans, Avishai Cohen, Jef Neve en tal anderen presenteert Jazz Middelheim dan ook een bijzonder sterk en evenwichtig programma.

Donderdag 16 augustus is Ornette Coleman de headliner. De grote vernieuwer van de jazz staat nog steeds garant voor meeslepende en onvergetelijke concerten en geldt als een bron van inspiratie voor vele muzikanten als The Stooges, MC5, Patti Smith, Lou Reed en Velvet Underground. De voorbije jaren werd hij overladen met prijzen en awards en won zelfs de Pulitzerprijs. Het Kris Defoort Trio opent die dag om 17.30 uur het festival, waarna het gitarenfeest onder de noemer 'Night Of The Jazz Guitars feat. Larry Coryell and special guest Philip Catherine' kan beginnen.

Op vrijdagmiddag openen studenten van het Artesis Conservatorium het programma. Daarna maken Eric Vloeimans & Holland Baroque Society een tijdreis door vier eeuwen muziek en trekken van het hoge noorden naar het warme zuiden. Onderweg komen ze de meest wonderlijke dingen tegen. Of de zeventiende eeuw door de ogen van jazzvirtuoos Vloeimans. Het duo van pianist Stefano Bollani en de Braziliaanse bandolimspeler Hamilton de Holanda maken dartele en speelse muziek vol vrolijke en duizelingwekkende passages. Holanda haalt de bandolim, een soort mandoline, uit zijn keurslijf. In dit duo komen twee virtuozen samen. De avond wordt afgesloten door – en dat hoeft geen betoog – het Toots Thielemans Quartet 'Toots 90'.

Zaterdag 18 augustus staat Paolo Conte bovenaan de affiche. Met zijn zware, doorrookte stem en zijn treurige, vaak melancholieke teksten baadt zijn muziek in nostalgie. De barroom is nooit ver weg, al steek hij zijn liefde voor jazz nooit onder stoelen of banken. Maar of dit alles echt met jazz van doen heeft, is nog maar zeer de vraag. Voorafgaand speelt Zara McFarlane, een van de jongste aanwinsten van Giles Peterson op zijn Brownswood Recordings Label. Vorig jaar bracht ze haar debuut 'Until Tomorrow' uit, vandaag geldt ze als een van de meest beloftevolle figuren binnen de Britse jazzscene. MixTuur bijt de spits af op 18 augustus. Accordeonist, pianist en componist Tuur Florizoone raakte bekend bij het grote publiek met zijn soundtrack voor de film 'Aanrijding in Moskou'. Met MixTuur verzamelt hij zijn muzikale vrienden uit België en Afrika. Hij maakte een compositie geïnspireerd op het verhaal van de bastaardkinderen voor de herdenking van 50 jaar Congolese onafhankelijkheid.

Zondag 19 augustus, wellicht de meest interessante dag van Jazz Middelheim, sluit Abdullah Ibrahim's Ekaya het festival af. De 77-jarige pianist is een van de bekendste vertegenwoordigers van de Zuid-Afrikaanse versie van de jazz, waarin populaire en traditionele Zuid-Afrikaanse muziek en jazz samenkomen. Met zijn zevenkoppige band Ekaya voert hij zijn herkenbare eigen composities uit. Hij versmelt de wereld van jazz met zijn Zuid-Afrika tot een krachtige brok muziek, met aanstekelijke ritmes en een grote poëtische kracht. Nog een topper is bassist en componist Avishai Cohen. Hij brak in de jaren negentig door aan de zijde van pianist Chick Corea. De jongste jaren verwerkt hij meer en meer zijn roots in zijn muziek: de Sefardisch-mediterrane cultuur met het Oost-Europese joodse erfgoed. Samen met zijn ervaringen uit de New Yorkse jazzscene en zijn Israëlische achtergrond heeft hij een brede bagage met een sterke joodse traditie.

Eveneens een naam op de affiche van die dag is Jef Neve 'Sons Of The New World'. Zijn nieuw ambitieus project bevat twaalf composities, gebaseerd op schokkende gebeurtenissen zoals de Pukkelpopramp, de kernramp in Japan en de revolutie in het Midden-Oosten. De spectaculaire en meeslepende pianist brengt concerten die uitgroeien tot avontuurlijke en romantische reizen. Flat Earth Society feat. Ernst Reijseger, de groep onder leiding van Peter Vermeersch, heeft een handelsmerk gemaakt van het feestelijk opblazen van schotten tussen verschillende genres. Een bigband-opera, een stille film of een dramatisch concert: Flat Earth Society (FES) heeft het gedaan. De band blijft vernieuwen, gaat uitdagingen niet uit de weg en nodigt daarom voor de gelegenheid ook zielsverwant cellist Ernst Reijseger uit.

Klik hier voor meer informatie over Jazz Middelheim.

Labels:

(Jacques Los, 1.6.12) - [print] - [naar boven]





Cd
David Golek & Simin Tander - 'Folksongs From Another Land' (Kululush, 2012)


'Folksongs From Another Land' is voortgekomen uit een al langer bestaande muzikale samenwerking tussen vocaliste Simin Tander en gitarist David Golek. Eigen familie-ervaringen en vertellingen met een rijke culturele achtergrond en geschiedenis waren de basis en inspiratiebron. De cd kent voornamelijk eigen composities met uiteraard wereldmuziekinvloeden, maar ook stijlkenmerken uit de jazz met daarin ruimte voor improvisatie. Fraaie melodieën en harmonische structuren uit deze verschillende stijlinvloeden vloeien heel natuurlijk in elkaar over. Tander zingt subtiel en dichtbij, maar tegelijkertijd heel expressief; haar stemgeluid gaat opvallend goed samen in deze kleine bezetting met gitarist Golek.

De twee voelen elkaar goed aan en zitten elkaar nooit in de weg. De cd is samengesteld als een cyclus; alle facetten van het leven komen voorbij, waarbij iedereen zich wel ergens in kan herkenen. Van de onbevangenheid en zorgeloosheid zoals een kind die kan ervaren tot de hardheid van het bestaan, zoals in het nummer 'Troubled Fields'. Het contrast tussen helikoptergeluiden met een schreeuwende wanhopige menigte vanuit een oorlogsgebied, de haast liefdevolle muzikale beschrijving daarvan en - tegelijkertijd - de aanmoediging met een luchtigheid van toon is indrukwekkend!

Beide musici hebben een uitstekende techniek en beschikken over een groot vakmanschap, maar dit alles in dienst van de muziek en creativiteit. 'Folksongs From Another Land' klinkt dan ook erg authentiek, is zelfbewust en integer gemaakt, bijzonder muzikaal en van een ontroerende schoonheid!

Meer horen?
Klik
hier om van dit album de volgende tracks te beluisteren: 'Young Adult', 'The Woods Are Lovely, Dark And Deep' en 'Troubled Fields'. Je vindt ze via het submenu Listen.

Labels:

(Koen Scherer, 1.6.12) - [print] - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.