Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog


 




Cd
Lee Konitz – 'Live At Birdland' (ECM Records, 2011)
Opname: december 2009

Lee Konitz is – hoezeer dit ook een nostalgisch cliché mag zijn – een van de laatste overlevenden uit de gouden eeuw van de jazz. Maar ook wanneer iedereen met wie hij opgetrokken heeft nog in leven zou zijn, zou de 84-jarige altist met kop en schouders boven het gros uitsteken. Niet alleen is zijn toon uit duizenden te herkennen en - zoals vaak is opgemerkt - een uniek alternatief voor de allesoverheersende invloed van Charlie Parker, maar bovendien is zijn spel elk decennium verder verdiept.

Dat blijkt alleen al uit zijn uitpuilende discografie in talloze samenstellingen, of zijn voorliefde de laatste jaren voor onwaarschijnlijke thema-albums, gewijd aan de muziek van Skrjabin of de impressionisten. Bepaalde elementen heeft Konitz gelukkig behouden, zoals de meanderende, op intuïtie en melodie gebaseerde cool jazz-sound en de enorme vindingrijkheid op met name schijnbaar platgespeelde standards. 'Live At Birdland' is hier een uitmuntend voorbeeld van en kan nu alvast worden beschouwd als een van de meest bevredigende opnamen van het jaar.

De set opent met 'Lover Man', een nummer dat Konitz onder eigen naam al minstens veertien maal heeft opgenomen. De aanwezigheid van meesterpianist Brad Mehldau zorgt ervoor dat deze meest recente uitvoering gelijkenissen vertoont met die op 'Toot Sweet' (1982), waarop de even lyrische Michel Petrucciani piano speelde. Toch is er een groot verschil; Konitz kiest er ditmaal voor om het thema grotendeels te delen met de piano, waardoor het nummer slechts zeer schetsmatige overeenkomsten vertoont met de originele compositie. Pas door het spelen van de beroemde zin 'never had no kissin'/oh, what I've been missin' en variaties daarop, wordt het duidelijk dat het hier om de hartekreet gaat die Billie Holliday in de jaren veertig een hit opleverde. Eenzelfde methode wordt gevolgd in de uitvoering van 'Lullaby For Birdland', een andere bebopklassieker met wortels in de vocale jazz. Hier is het de zinsnede 'high in the sky up above, all because we're in love', die door het duo Konitz/Mehldau als basis voor melodische verkenningen wordt gebruikt.

Elders op de plaat krijgen bassist Charlie Haden en drummer Paul Motian – beiden op hun eigen kracht muzikanten van de hoogste orde – ruimte om hun vindingrijkheid te tonen. Zo is er op 'I Fall In Love Too Easily' een uitgebreide solo voor Haden, die net als alles op dit album geboren is uit de noodzaak de melodie verder te dragen dan de 12, 16 of 32 maten die uitgeschreven zijn. Een buitengewoon aangenaam, subtiel, maar toch imponerend hoogtepunt is er op 'You Stepped Out Of A Dream', waar Motian, zoals we van hem gewend zijn, niet zozeer het ritme aangeeft, als wel eromheen accenten legt, die door Konitz slim worden verwerkt in diens improvisaties.

Dit samenspel tussen sax en drums culmineert in een 15-minuten durende uitvoering van Sonny Rollins' 'Oleo'. Hier wordt het thema en een deel van de improvisatie gespeeld zonder bas en piano, op een manier die mijlenver verwijderd is van het gespierde trading fours tussen sax en drums, zoals Rollins dat zelf ongetwijfeld zou doen. Wanneer Konitz uitgesoleerd is, mag Mehldau nog even los, hetgeen resulteert in een van diens typisch pulserende solo's, waarin melodie en contramelodie uit het niets geboren lijken te worden. Toch is het vooral Konitz zelf die de show steelt, als hoogbejaarde, maar nog altijd extreem vindingrijke muzikant, die uitblinkt in verkenningen die imposant zijn door hun schijnbare eenvoud.

Meer horen?
Selecteer 'Music' op deze ECM-player voor geluidsfragmenten van vijf tracks van deze cd: 'Lullaby Of Birdland', 'Solar', 'I Fall In Love Too Easily', 'You Stepped Out Of A Dream' en 'Oleo'.

(Sybren Renema, 30.6.11) - [print] - [naar boven]





Nieuws
Voortbestaan VPRO/Boy Edgar Prijs uiterst onzeker

Van Herman Schoonderwalt in 1963 tot Ferdinand Povel in 2011: de 44 prijswinnaars van de VPRO/Boy Edgar Prijs in bijna vijftig jaar vormen gezamenlijk een indrukwekkende staalkaart van de Nederlandse jazzgeschiedenis. Van naamgever Boy Edgar, via Piet Noordijk, Theo Loevendie, via Misha Mengelberg, Han Bennink, Willem Breuker en Hans Dulfer naar jongere winnaars als Eric Vloeimans, Benjamin Herman en Anton Goudsmit: voor iedere toekomstige winnaar moet het een enorme eer zijn aan een dergelijk gezelschap toegevoegd te mogen worden.

De vraag is echter of er na de winnaar van 2012, nummer 45 in de rij, ooit nog een volgende winnaar zal komen. Initiatiefnemer en organisator Muziek Centrum Nederland - sinds 1992 samen met de VPRO - dreigt door de huidige bezuinigingen op Cultuur eind 2012 definitief haar deuren te moeten sluiten. Naast alle andere activiteiten dreigt daarmee ook een einde te komen aan deze schitterende traditie, de uitreiking van Nederlands meest prestigieuze jazzprijs.

Naast de VPRO/Boy Edgar Prijs dreigt tegelijkertijd ook de traditioneel op de uitreiking volgende Boy Edgar Tournee langs jazzpodia door heel Nederland te zullen sneuvelen. Eén van de mooiste en best bezochte jazzseries van Nederland komt hiermee dan op treurige wijze tot een einde.

Maar niet alleen het voortbestaan van de VPRO/Boy Edgar Prijs wordt bedreigd; Muziek Centrum Nederland zal tegelijkertijd gedwongen zijn de stekker te trekken uit andere jazzprojecten, zoals Jazz On Stage, Jazz Bizz Nizz, Young VIPS, de North Sea Jazz Compositie-opdracht, NL Realbook, de Jazz & World Meeting, musicXport.nl/jazz, het Jazz Bulletin, het Jazzarchief en de cd-serie met historische jazzopnamen vanuit het Concertgebouw.

(Jacques Los, 27.6.11) - [print] - [naar boven]





Festival
De Coltrane van het knoppeninstrument
Bart Wirtz Quartet, Biondine/Godard/Niggli, Quincey & Django Bates' Belovèd Bird, zaterdag 11 & zondag 12 juni 2011, VPRO ToneJazz Festival, De Toonzaal, Den Bosch

De tweede dag van het VPRO ToneJazz Festival – het kwaliteitsfestival binnen het grote buiten Jazz in Duketown-festival – startte wederom met een Nederlandse groep: het Bart Wirtz Quartet. Het festival had als rode draad iedere avond een nationale en internationale formatie, maar ook – onbedoeld waarschijnlijk – een voorkeur voor altsaxofonisten: Rolf Delfos, Christian Weidner, Floris van der Vlugt (op de zondag) en nu dus Bart Wirtz.

Wirz is een aanstormend jong talent, die zich ook reeds manifesteerde in het magnifieke Artvark Saxofoon Quartet. Hij is een gedegen, bluesy blazer met een warm geluid. Zijn kwartet speelt een aangenaam hedendaagse en melodieuze hardbopjazz. Prettige, sprankelende, frisse bebop, navenant vertolkt door de leider zelf, met behulp van pianist Jasper Soffers, bassist Jeroen Vierdag en drummer Makki van Engelen.

Net als de eerste dag van het festival was het optreden van de internationale groep – Biondini/Godard/Niggli – het hoogtepunt van de avond. Alle drie zijn meester-instrumentalisten. Op de Europese podia zijn ze graag gehoorde gasten, zowel in deze triocombinatie als ieder afzonderlijk in eigen of andere combinaties.

Luciano Biondini is een fenomeen, een wonderaccordeon-man, de Coltrane van het knoppeninstrument. Hij produceert een continue stroom van razendsnelle licks en boeit gedurende het gehele concert met lyrische en heftige, virtuoze passages. Balkaninvloeden, free-jazz passages en improvisaties vormen de kern van het muzikale arsenaal van dit trio. Biondini's maten – bassist/tubaspeler Michel Godard en drummer Lucas Niggli – spelen hoofdzakelijk een uitermate energieke en muzikale begeleidende rol. Ook in hun solo's doen zij niet onder voor het niveau van de accordeon-maestro. Grote klasse, dit trio.

De eerste groep van de laatste avond van dit minifestival was het Nederlandse kwintet Quincey onder leiding van trompettist Diederik Rijpstra. Zeer melodieuze, lyrische, haast filmische muziek werd geconcentreerd en vakkundig uitgevoerd. Mooi gecomponeerde, fraaie muziek, waarin onderbuikgevoelens werden gemeden. Met enkele goed opgebouwde solo's wist altsaxofonist Floris van der Vlugt nog enigszins emoties toe te voegen.

Daarna het slotstuk van het festival; Django Bates' Belovèd Bird. Pianist Bates is evenals Biondini een beest van een instrumentalist. Hij is een combinatie van de vingervlugge en harmonieuze Art Tatum en de free-jazzer Cecil Taylor. Met zijn project Belovèd Bird neemt hij de muziek van Charlie Parker bij de kladden. 'Scrapple From The Apple', 'Now’s The Time', 'Confirmation', noem ze maar, ze kwamen in alle mogelijke en onmogelijke variaties en tempi voorbij. Met bassist Petter Eldh en drummer Peter Bruun werd een Parkerrevival van jewelste gepresenteerd. Een sublieme afsluiting van een even subliem festival.

(Jacques Los, 27.6.11) - [print] - [naar boven]





Nieuws
U Jazz 2011 probeert opheffing SJU jazzpodium ongedaan te maken

Op 23 juni vond in het Utrechtse SJU Jazzpodium een actievergadering plaats om in protest te komen tegen de beslissing van het bestuur van het SJU om het podium op de Varkenmarkt per direct op te heffen. Vorige week was voor velen vrij onverwacht het volgende te lezen op de website van het Utrechtse SJU Jazzpodium:

'Wegens bedrijfseconomische redenen is het SJU Jazzpodium op de Varkensmarkt gesloten. Het bestuur heeft diverse scenario's uitgewerkt, ook met het oog op het belang van de medewerkers, maar ziet geen andere oplossing dan het sluiten van het podium. De stichting SJU blijft bestaan en organiseert vanaf september jazzconcerten op andere locaties, waaronder Vredenburg Leeuwenbergh. "Deze oplossing is de enige manier om de jazzmuziek te behouden voor Utrecht", zegt SJU voorzitter Paul Adriaanse. In nauwe samenwerking met de Muziekpaleis-partners zal met een nieuwe jazzprogrammering een breder publiek worden aangesproken dan tot nu toe in de kleine SJU-kelder mogelijk was.'

De initiatiefnemers van de actiegroep hebben zich verenigd in de belangengroep U Jazz 2011. Deze bestaat onder meer uit enkele bekende Utrechtse jazzmusici, zoals Michael Baird, Tjitze Vogel, Steven Kamperman, Paul Maassen en Marianne Verbrugge. Zij spraken zich, gesteund door de grote groep aanwezigen, waaronder ook de bekende Utrechtse saxofonist Gijs Hendriks, expliciet uit tegen de beslissing van het bestuur. De huidige voorzitter van het SJU bestuur, Paul Adriaanse, werd in de gelegenheid gesteld om de beslissing tot sluiting toe te lichten.

Tijdens de avond werd duidelijk dat er groot verschil in inzicht bestaat tussen het bestuur en de belangengroep in achterliggende oorzaken en interpretatie van de financiële tekorten en onderliggende beweegredenen om tot het rigoureuze besluit van sluiting te komen. De belangengroep verwijt het bestuur onvoldoende te zijn opgekomen voor de belangen van de Utrechtse jazzliefhebbers, musici, workshop- en sessiedeelnemers en niet te hebben gecommuniceerd naar de achterban en Raad van Advies. De belangengroep is van mening dat het bestuur niet tot het uiterste is gegaan bij het zoeken naar mogelijkheden om het SJU Jazzpodium te kunnen behouden.

Op de vraag aan Adriaanse in hoeverre de Utrechtse wethouder voor Cultuur, in aanloop naar de totstandkoming van het Muziekpaleis, betrokken is geweest bij de beslissing tot opheffing van het SJU Jazzpodium, kon of wilde hij geen duidelijk antwoord geven. Dit zorgde voor veel wrevel bij de aanwezigen. Baird sprak het vermoeden uit dat het SJU Jazzpodium in aanloop naar de totstandkoming van het Muziekpaleis "geslachtofferd is".

Enkele moties werden in stemming gebracht. Zo werd het vertrouwen in het huidige bestuur opgezegd, zal er een commissie opgericht worden die de procedurele gang van zaken onder de loep gaat nemen en tevens alle mogelijkheden - ook vanuit de Utrechtse politiek - gaat onderzoeken voor behoud van het Utrechtse jazzpodium.

(Koen Scherer, 26.6.11) - [print] - [naar boven]





Cd-boxen
Coleman Hawkins / Ella Fitzgerald / Buddy Rich / Bud Powell / Gerry Mulligan / Bill Evans - 'Kind Of...' (House of Jazz, 2011)
Opnamen: resp. 1939-60, 1935-58, 1946-59, 1947-58, 1953-60, 1956-72

Van een bevriende platenhandelaar hoorde ik dat deze House of Jazz-serie, afgerond een tientje voor een box met tien cd's, voor geen meter verkoopt. Dat is minder vreemd dan het lijkt.

Net als jullie ben ook ik wel eens in de slag geweest met boxjes met daarin vier cd's voor vijf euro. Die waren dan geproduceerd door Andalusische dwergen in een of andere spelonk en verpakt in doosjes die een maximale belasting van 15 milliNewton kunnen hebben, zodat het kleinood reeds bij de minste aanraking versplintert, waarna je moet constateren dat één van de vier plaatjes in het geheel niet thuis geeft, terwijl twee behept zijn met hardnekkige hangertjes en hikjes en de laatste in plaats van een zeldzame bopsessie een toespraak bevat van Franco (of van Fidel Castro, die kan ik nooit uit elkaar houden).

Welnu, van dat alles is hier geen sprake. De geluidskwaliteit is door de bank genomen voortreffelijk en zelfs de verstokte verzamelaar vindt in elk doosje dingetjes die hij nog niet in de kast had staan. Dat komt omdat er ook spul bij zit dat niet onder de naam van de ster is opgenomen. Zo bevat de Bill Evans-box bijvoorbeeld een sessie van klarinettist Tony Scott en - zeer bijzonder - van altist Lee Konitz, gearrangeerd door Jimmy Giuffre.

Haal dat rekje even leeg, joh.

Meer weten?
Klik hier voor onze recensie van eerdere cd-boxen van het House of Jazz-label.

Labels:

(Eddy Determeyer, 26.6.11) - [print] - [naar boven]





Nieuws
The Hague Jazz in de problemen

De problemen houden aan voor The Hague Jazz na een chaotisch verlopen festival afgelopen weekend. Deurwaarders hebben namens Buma/Stemra een deel van de recette in beslag genomen en de gemeente Den Haag dreigt de subsidie (178.000 euro) terug te eisen als het festival de verplichtingen niet nakomt. Dat laatste is zeer de vraag. De Nederlandse Toonkunstenaarsbond (Ntb) verklaart dat het festival al snel na de eerste editie op de zwarte lijst is geplaatst en dat rekeningen van vorig jaar nog open staan.

Gisteren werd bekend dat Mecc Jazz dit jaar niet plaatsvindt. Het Maastrichtse festival wordt door hetzelfde bedrijf (Clockround Events BV van Ruud Wijkniet) georganiseerd. Jazz Maastricht meldt in een persbericht: "Hoewel de eerste editie van Mecc Jazz Maastricht in oktober 2010 veel enthousiaste reacties opriep bij publiek en pers, was het financiële resultaat dusdanig, dat er besloten is dit festival in 2011 niet te herhalen."

De Ntb hanteert een zogenaamde dringende waarschuwingslijst. Afgelopen vrijdag verscheen in het kwartaalblad de laatste versie van die lijst, waarop ook de naam van The Hague Jazz prijkte. Volgens Anita Verheggen, beleidsmedewerker pop en jazz van het Ntb, verscheen het festival na de eerste editie in 2006 al op de zwarte lijst. "Niet lang daarna kregen wij al van mensen te horen dat ze niet betaald zijn." Het begon al met voorloper Pure Jazz, meent Verheggen. "Dat festival ging failliet, waardoor artiesten duizenden euro's aan gage nooit betaald kregen. Ruud Wijkniet had blijkbaar niks met Pure Jazz te maken, maar wel nog een vordering tegen ze en werkt wel samen met een ex-medewerker."

"Vervolgens ging Stichting The Hague Jazz van start en kregen we weer berichten", resumeert Verheggen. "Vorig jaar werd het festival vanuit Stichting The Hague Jazz georganiseerd. Daar hebben mensen nu een hoop vorderingen op, maar die stichting is leeg en inmiddels wordt het vanuit een BV georganiseerd." Dat betekent volgens Verheggen dat mensen die in 2010 niet betaald zijn, dat geld niet meer terug kunnen krijgen. "De financiën zijn verplaatst, maar daar nemen wij als artiestenbond natuurlijk geen genoegen mee."

Opvallend genoeg heeft Wijkniet alles in het werk gesteld om The Hague Jazz van de zwarte lijst te krijgen. Verheggen schreef in december 2010 een artikel over de achterstallige gages, waarna dagbladen als AD en Telegraaf ook publiceerden. "Naar aanleiding van die publicaties heeft Ruud Wijkniet contact opgenomen, omdat hij van de lijst wilde en hebben we een gesprek gehad." Wijkniet vertelde Verheggen dat alle rekeningen van 2010 (en 2011) voldaan zijn. "Hij claimt dat alles betaald is, maar ik kreeg gisteren nog een telefoontje van een producente die nog geld tegoed heeft en die noemde nog een hele trits van partijen die nog rekeningen hebben open staan. Ik heb hier ook nog een vordering liggen van een bigband uit België van vorig jaar."

Verheggen bevestigt dat de Ntb een lijvig dossier over The Hague Jazz bezit. "We zetten niet zomaar iemand op de lijst. We werken ook samen met verloners en krijgen het hele jaar door klachten uit die hoek." Ze ziet het somber in voor het festival. "Eerlijk gezegd: als Buma nu al beslag legt op de kassa-opbrengst dan is het vertrouwen niet heel groot en heb je een soort Griekse kredietwaardigheid."

De aanloop naar The Hague Jazz was al niet gelukkig. Na vijf jaar in het World Forum Den Haag besloot het festival tot een verhuizing naar het nieuwe Kyocera Stadion van voetbalclub ADO Den Haag en een uitbreiding naar drie dagen. Ook tijdens het festival ging er veel mis. Zo kwam er kritiek van bezoekers op de 'armzalige ambiance' in het stadion. Daarnaast waren er organisatorische missers als lange rijen bij de verkooppunten, rare programmakeuzes en last minute wijzigingen en afgelastingen.

Bron: 3VOOR12

(Maarten van de Ven, 24.6.11) - [print] - [naar boven]





Festival
Weidner imponeert in Berlijns beroemdste avant-garde jazztrio
Kim Hoorweg & The Houdini's & Der Rote Bereich, vrijdag 10 juni 2011, VPRO ToneJazz Festival, De Toonzaal, Den Bosch

Het was alweer de 38ste editie van het sfeervolle jazzfestival in Den Bosch. Sfeervol vanwege de prachtige pleinen, de middeleeuwse smalle straatjes en stegen, en de gezellige kroegen en terrassen. Ook de grotendeels jazzy programmering op de buitenpodia en in de etablissementen draagt bij aan het succes van één van de betere Nederlandse jazzfestivals. Al slenterend van het ene naar het andere podium is een groot aantal bekende vaderlandse jazzmusici en groepen te zien en te horen; onder anderen Fra Fra Sound, Eric Vloeimans, Masha Bijlsma, Benjamin Herman met het Nationaal Jeugd Orkest, Jan Menu Dutch Songbook, de Jazzinvaders, het Soo Cho Quartet featuring Angelo Verploegen en het Ruud Breuls/Simon Rigter Quintet.

Voor de echte kenner en liefhebber was het muziekcentrum De Toonzaal de place to be. Hier vond het festival in het festival plaats: het VPRO Tone Jazz Festival. In innige samenwerking met Toonzaal-programmeur Jeroen Doomernik heeft VPRO's Vera Vingerhoeds een interessant en avontuurlijk festival geprogrammeerd.

In het intieme concertzaaltje van De Toonzaal werd vrijdagavond het driedaagse festival geopend door Kim Hoorweg & The Houdini's. Zangeres Kim Hoorweg, die door haar vader Erwin Hoorweg (pianist van de Houdini's) nogal gestimuleerd is, weet zich aardig in de aandacht te plaatsen, hetgeen niet geheel overeenkomstig is met haar povere vocale capaciteiten. Ze is nog jong. Uitgesloten is niet dat haar stem nog kan rijpen. Wellicht kan ze zich dan, in tegenstelling tot wat nu het geval was, wagen aan het repertoire van haar grote voorbeeld Peggy Lee.

Over de Houdini's in dit Peggy Lee-programma niets dan lof. Het enige instrumentale nummer in de set was dan ook het hoogtepunt. Met zo'n beetje de beste jazzmuzikanten hier te lande – trompettist Angelo Verploegen, trombonist Ilja Reijngoud, altsaxfonist Rolf Delfos en de stuwende ritmesectie met vader Hoorweg, bassist Eric van der Westen en drummer Bram Wijland – is dat niet zo verwonderlijk.

De tweede band van de avond was Der Rote Bereich, het befaamde trio van gitarist Frank Möbus. Sinds kort zonder basklarinettist en medeoprichter van het trio, Rudi Mahall, maar met het jonge talent Christian Weidner op altsaxofoon. Het trio, dat speelse en ingewikkelde staccato composities uitvoert, is inmiddels goed op elkaar ingespeeld en laat vooral veel improvisatieruimte aan altist Weidner. Zijn in- & outside improvisaties en in de free-jazz toegepaste blaas- en embouchuretechnieken doen het dwarse spel en het weerbarstige basklarinetgeluid van zijn voorganger Mahall bijna vergeten. Dat mag een enorme verdienste heten.

Möbus' spaarzame solo's zijn juweeltjes. Hij combineert ritmische variaties met akkoordenpatronen en virtuoze single-note lijnen. Het trio zou aan kracht winnen als Möbus zichzelf meer soloruimte zou gunnen. Desalniettemin is Der Rote Bereich - Berlijns beroemdste avant–garde jazzband - met de stuwende en inventieve drummer Oliver Bernd Steidle een trio van excellente klasse. Aldus, een magnifieke afsluiting van de eerste avond van het festival binnen het festival.

Klik hier voor foto's van het optreden van Kim Hoorweg & The Houdini's en hier voor foto's van het concert van Der Rote Bereich, gemaakt door Cees van de Ven.

(Jacques Los, 22.6.11) - [print] - [naar boven]





Interview / Vooruitblik
Benny Golson op Swingin' Groningen

"Earl Bostic was een van de geweldigste saxofonisten die ik ooit heb gehoord. Dan hebben we het niet over stijl, dan hebben we het over je toeter kennen, in technisch opzicht. Daarin was hij Charlie Parker de baas. This guy was un-real! I'm telling you: un-real. Ik heb ooit een foto gehad, waarop Earl staat te spelen en Charlie Parker met open mond naar hem zit te kijken. Die gast was een duivel op die toeter! Er was niets dat hij niet kon. Hij was al met circular breathing bezig toen wij nog kleine jongens waren. We hadden geen idéé; hoe kon hij zo lang een noot aanhouden zonder adem te halen?!" Tenorsaxofonist Benny Golson over zijn mentor in een interview met Eddy Determeyer.

Naast pianist Horace Silver is het vooral Golson die de hardbop annex souljazz vorm heeft gegeven. Toen er nog slagersjongens bestonden, hoorde je die steevast 'Along Came Betty' of de 'Blues March' fluiten als ze met hun runderlapjes op weg waren naar een tevreden klant. Benny Golson is een van de attracties van het festival Swingin' Groningen, komende vrijdag en zaterdag (24 en 25 juni). Hij speelt er met de bigband van het Prins Claus Conservatorium en met het trio van bassist Joris Teepe. Daarnaast geeft een masterclass op het conservatorium.

Klik hier om het complete interview te lezen.

Meer weten?
Meer informatie over Swingin' Groningen vind je op de website van het festival.

(Maarten van de Ven, 21.6.11) - [print] - [naar boven]





Fotoverslag
Jazzgigs in The Big Apple

Onlangs bezocht onze fotograaf Maarten Jan Rieder The Big Apple. Hij bezocht er een aantal jazzoptredens in cafés, kelders en clubs. Zo zag hij onder meer het Marthy Ehrlich/Ray Anderson Quartet en een speciaal verjaardagsconcert voor saxofonist Roy Nathanson (met onder meer de Jazz Passengers, Marc Ribot en Marthy Ehrlich). Vanzelfsprekend kon hij het niet laten een en ander op de gevoelige plaat vast te leggen.

Hieronder kun je zijn fotoverslagen te bekijken:
  • Klik hier voor het Marthy Ehrlich/Ray Anderson Quartet op 14 mei in het Cornelia Street
       Cafe, New York.
  • Klik hier voor Roy Nathanson's 60th Birthday Celebration op 17 mei in de Jazz
       Standard, New York.

    En klik hier voor Rieders fotografische impressie van het legendarische Greenwich Village, een wijk op het eiland Manhattan in New York, die ook een grote jazzgeschiedenis kent.

    (Maarten van de Ven, 21.6.11) - [print] - [naar boven]





    Cd
    Marcin Wasiliewski Trio - 'Faithful' (ECM Records, 2011)
    Opname: augustus 2010

    Het Marcin Wasiliewski Trio ontstond rond de eeuwwisseling en werd al snel door Tomasz Stanko opgepikt als diens favoriete ritmesectie. Dat is niet verwonderlijk; de drie muzikanten zijn goed op elkaar ingespeeld en hebben een duidelijke stijl van spelen ontwikkeld. Op 'Faithful', hun derde voor ECM en naar verluid hun zesde cd in totaal, wordt deze methode toegepast op eigen composities en stukken van andere muzikanten, zoals Hermeto Pascoal en Paul Bley.

    Helaas is het wel heel duidelijk een methode die schatplichtig is aan het Brad Mehldau Trio, en dan met name dat van enkele jaren terug. Vooral Wasiliewki zelf is soms weinig meer dan een epigoon. Op 'Faithful' (een compositie van Ornette Coleman) en 'Mosaic' zijn de pulserende akkoorden met de linkerhand en de vlugge loopjes in de rechterhand wel heel herkenbaar. Ook de manier waarop Wasiliewski van majeur naar mineur gaat en af en toe een bluesy syncoop speelt in een verder vrij klassiek aandoende passage, zijn eigenlijk typisch Mehldau. Wat Wasiliewski nog het meest onderscheidt, is dat hij de sobere, stille passages wel heel ver oprekt, zodat er ruimte ontstaat om de bas en drums aan het werk te horen. Slawomir Kurkiewicz is een uitstekende bassist met een zwaar geluid, die prima in staat is om af en toe te soleren. Ook drummer Michal Miskiewicz is een prima uitvoerder.

    Dat kan echter niet verbergen dat, hoe mooi de muziek ook is (zoals bijvoorbeeld 'Ballad Of The Sad Young Men'), je met een onbevredigd gevoel achterblijft. Het Marcin Wasiliewski Trio is een uitstekende begeleidingsband, maar mist eigenheid.

    Meer horen?
    Selecteer 'Music' op deze     ECM-player voor geluidsfragmenten van vijf tracks van deze cd: 'An den kleinen Radioapparat', 'Night Train To You', 'Faithful', 'Song For Swirek' en 'Big Foot'.

    Labels:

    (Sybren Renema, 21.6.11) - [print] - [naar boven]





    Concert
    Jonge zwaantjes in Jungle By Night
    vrijdag 10 juni 2011, Simplon, Groningen

    Hoe een lelijk eendje. Want laten we eerlijk zijn: toen Jungle By Night vorig jaar landelijk de aandacht begon te trekken, had ik zo mijn twijfels. Wat er op zekere zenders zo gehypet werd, klonk als een workshoporkestje voor gevorderden, dat in Zaal Beuntjes zijn einduitvoering gaf voor papa's, mama's en vriendinnetjes. Houterig en amechtig en benepen, in ieder geval.

    Edoch ziet! En hoort! Echt een voldongen zwaan is het nog niet. Eerder een soort tussenfase. Maar het geluid is voller en soepeler geworden. De presentatie is zelfbewust en over de spirit bestaan geen misverstanden. Echt opmerkelijke solisten hebben zich nog niet gemeld, maar dat kan een kwestie van tijd zijn. Congaspeler Gino Groeneveld, onthoud die naam (Gino rijmt aardig op Rinus, die dan ook zijn vader is).

    De groep paart een rockattitude aan een pan-Afrikaans eclecticisme, qua muzikale inspiraties. Waarbij de stomende en bedwelmende grote stads-soukous en –highlife van de westelijke kunstgebieden favoriet zijn. Daar geven de negen jonge Amsterdammertjes dan weer hun eigen draai aan.

    'Strakkere choreografie' zie ik in mijn aantekeningen. Ja, dat vonden we vroeger zo mooi, hè, bij die ouwe swing bigbands en die rhythm & bluescombo's, hoe spatgelijk die in snelle kostuums gestoken heren bewogen. Maar nu, een dag later, heb ik mijn twijfels. Misschien moet Jungle By Night dat helemaal niet nastreven. Misschien moeten ze inderdaad maar allemaal op hun eigen hotsknotse wijze blijven springen en schuifelen. Dat doet het publiek immers ook. Wat dat betreft was de actie tijdens het nummer 'Afrocado' zeer geslaagd, toen trombonist Ko Zandvliet het publiek massaal naar links, naar rechts, naar voren en naar achteren liet dansen. Als een groep country line dancers – maar dan niet zo square. Laat die gastjes maar schuiven, met andere woorden.

    (Eddy Determeyer, 18.6.11) - [print] - [naar boven]





    Nieuws / Vooruitblik
    JIN viert jubileum met The Ploctones

    De stichting Jazz & Impro Nijmegen (JIN) bestaat 10 jaar. De JIN is trots op wat ze in die 10 jaar heeft kunnen presenteren: 200 concerten jazz en improvisatie, topmuzikanten uit Nederland en daarbuiten, nieuwe geluiden, aanstormend talent en workshops.

    De afgelopen tien jaar presenteerde JIN een vitaal, spannend en afwisselend programma. Eerst in de Shuffle, nu in de Lindenberg. Met de hulp van veel vrijwilligers, vanzelf gaat het nu eenmaal niet. Met ondersteuning van subsidiegevers als Gemeente Nijmegen, Fonds Podium Kunsten, Provincie Gelderland, De Lindenberg en De Shuffle, want zonder geld gaat het ook niet. Met meer dan 6000 bezoekers, daar doen we het voor!

    Op donderdag 23 juni wordt dit jubileum groots gevierd met een band die als geen ander weet wat feesten is: The Ploctones. Met de jazz-dj's Funk-a-Flex, voor en na het concert. Ook de entreeprijs is feestelijk: een tientje! Meer informatie vind je hier.

    (Maarten van de Ven, 17.6.11) - [print] - [naar boven]



       

    Cd / Dvd / The Jazztube
    Marcus Miller – 'Tutu Revisited' (Dreyfus Jazz, 2011) 2 CD/DVD
    Opname: 22 december 2009

    Bassist Marcus Miller blaast de muziek van Miles Davis' befaamde album 'Tutu' uit 1986 nieuw leven in. Destijds drukte Miller al een behoorlijke stempel op die muziek. Behalve dat een groot deel van de composities van zijn hand waren, bespeelde hij ook een groot aantal instrumenten: keyboards, drums, sopraansax, basklarinet, gitaar en - uiteraard - zijn hoofdinstrument: de basgitaar.

    Dat was 25 jaar terug. Muziek op de grens van de synthesizerpop, funk en jazz. Nu dan 'Tutu Revisited'. Een welkome en frisse herziening van het toenmalige repertoire. Even spraakmakend als toen is de muziek nu natuurlijk niet, maar door de strakke ritmische groove, de prominente rol van Millers virtuoze bassolo's, de meer jazzy benadering en de enthousiaste en geïnspireerde solo's van de blazers en het voortreffelijke keyboardwerk van Frederico Gonzaleza Peña is een subliem funky en groovy album ontstaan. Beslist niet alleen voor basfanaten.

    Millers ontdekking, alt- en sopraansaxofonist Alex Han, is 22 jaar oud en nu al een speler om rekening mee te houden. Zijn toon is lekker fel en zijn solo's passen naadloos in het funky genre. Zijn solo-opbouw, fraseringen en muzikale ideeën getuigen van een uitzonderlijk talent. Een goed voorbeeld is zijn onstuimige solo in 'Aida'.

    Nog zo'n wonderboy is trompettist Christian Scott. Op zijn – ook al – 22-jarige leeftijd debuteerde hij op het Concord-label met het album 'Rewind', dat prompt met een Grammy Award werd genomineerd. Met verve vervult hij – veelvuldig op gestopte trompet - bij Miller de rol van Miles Davis. Het icoon Davis, de grote innovator en inspirator, is wat dat betreft niet te overtreffen, maar wel evenaart Scott Davis' speelwijze. Sterker nog, technisch heeft hij zelfs meer in zijn mars, getuige zijn juichende solo in 'Hannibal'.

    En dan de leider zelf. Luister naar zijn in medium tempo relaxte en virtuoze bassolo in Miles Davis' 'Jean-Pierre' (inmiddels een klassieker), gevolgd door een sterk basintro en later uitgebreide solo in 'Aida'. Drummer Ronald Bruner Jr. is gedurende het gehele concert een constante enorme stuwende en groovende factor.

    De box bevat 2 cd's plus een dvd van het complete concert dat opgenomen is in het Lyon Auditorium op 22 december 2009. Een must, deze hernieuwde kennismaking met 'Tutu'. Op 10 juli speelt Marcus Miller 'Tribute to Miles' met onder anderen Herbie Hancock op het North Sea Jazz Festival. Gaat dat zien en (vooral) horen. Niet te missen!

    Bekijk de Jazztube!
    Klik op de afbeelding linksboven om van deze dvd het nummer 'Tutu' te bekijken en te beluisteren. De geluidskwaliteit is weliswaar niet helemaal optimaal (slechts één kanaal), maar als voorproefje voor de dvd is het zeker niet te versmaden.

    Labels:

    (Jacques Los, 17.6.11) - [print] - [naar boven]





    Concert
    Gelijkspel
    Bert van den Brink, zondag 17 april 2011, Beauforthuis, Austerlitz

    Op 17 april trok in het Beauforthuis – een kleine, intieme concertzaal in een voormalige kerk in Austerlitz - een wereld aan jazzmuzikanten voorbij, vertolkt door pianist Bert van den Brink. Hij was een van de eersten die 22 jaar geleden deze kleine, intieme concertzaal ontdekte. Tijd voor een terugblik én een feestje. Twee in één. Staan er daarom twee vleugels op het podium?

    De Steinway is de gebruikelijke gangmaker. Vandaag heeft zij gezelschap gekregen van een Italiaanse Fazoli. Deze mag er meteen aan geloven als Van den Brink het nieuwe 'Blue Tuesday' aan de toetsen toevertrouwt. Een complexe melodie en een stevigere aanslag dan je van Bert gewend bent. Zou dat door de Fazoli komen? Welke vleugel speelt eigenlijk beter?

    Het nummer 'Deepest To Dearest' van zijn allereerste solo-cd laat de pianist ook horen op de Fazoli. Is de stand 1-0? Hoe het ook is, de linkerhand tekent voor een hartstochtelijke en soms ook weemoedige melodie, de rechterhand ondersteunt met akkoorden. Een nummer waarin de karakteristieke klank van Van den Brink al volop te horen is: sterke melodielijnen, geen noot te veel of te weinig. De klank is warm en glanzend, als nootjes die aan een strikje door de ruimte zweven.

    Tweeëntwintig jaar memory lane kan natuurlijk niet zonder sterke verhalen. In een een-tweetje met de bevlogen directeur Lidwien Vork herhaalt hij een vaak gevoerde conversatie: "Willen artiesten met naam hier niet spelen? Dat weet je pas als je het eerst geprobeerd hebt." Bijna net zo trots als Lidwien voegt hij toe: "En we hebben ze hier bijna allemaal gehad." De huiselijke, ongedwongen sfeer en de fenomenale akoestiek heeft voor de vele grote namen ruimschoots opgewogen tegen het ontbreken van champagnebars en andere viersterren luxerietjes.

    Van den Brink laat De Groten de revue passeren, te beginnen met zangeres Dee Dee Bridgewater. Tot het laatste moment bleef het spannend of ze voor het optreden wel zou kunnen opdagen. Bij de instrumentale versie van 'God Bless The Child' is het alsof Bridgewater zelf op het podium staat. Of neem pianist Clare Fischer. Die had geen flauw idee waar hij ging optreden en kwam binnenlopen in korte broek. De samenwerking beviel beide heren zo goed, dat er een cd uit voortgekomen is. Dan is het tijd voor een kleine blues op de Steinway. "Allemaal ritmes die opschuiven, best lastig om te spelen", aldus Van den Brink. Hij waagt zich er toch aan als eerbetoon aan gitarist Philip Catherine. "Soms ben je iets aan het oefenen dat je maar niet in de vingers krijgt. Van Philip heb ik geleerd dat je er een oefening van kunt maken. Hij verwerkte zo'n uit de land gelopen etude later vaak in een compositie. Zo ontstaan de meest verrassende melodieën." Pianist Brad Mehldau komt ook voorbij. Samen met hem gaf Van den Brink in het Beauforthuis een workshop gaf aan studenten van het conservatorium. "Hoe bedank je zo'n man?" Hij laat het horen door een nummer van Mehldau te verweven met zijn eigen 'Wondering Why'.

    Samenspelen met Jesse van Ruller was een idee van Vork. "Heb je nog nooit met Jesse gespeeld? Echt waar niet?" Ook deze samenwerking mondde uit in een cd. Er hoort een strak ritmisch nummer bij, op de Steinway, met flinke roffels en een lieflijke uitsmijter. De lijst met artiesten met wie Van den Brink speelde in Austerlitz is nog niet ten einde. Cor Bakker, Toots Tielemans en Jules Deelder waren er ook nog. En Gino Vanelli. "Van hem heb ik geleerd om groot en breed te spelen." In het eerste nummer was het al te horen. Op de Fazoli speelt Bert nu nog een nummer met grote gebaren en een stevige aanslag. Maar of het er mooier van wordt?

    En dan zou je nog bijna vergeten dat Van den Brink ook met zijn eigen trio in het Beauforthuis heeft gespeeld, met Hein van de Geyn op bas en Hans van Oosterhout als drummer. "Van Hans heb ik geleerd om te spelen met ritmes." 'Heaven In Seven', een vrolijke verbastering van 'I’m In Heaven', rolt van de toetsen. Sommigen in het publiek lukt het om nog tot vier mee te tellen, maar dan raken ook zij definitief het spoor bijster. Geen wonder als de noten carnaval der dwazen spelen.

    Ergens tussen al deze nummers door is het pauze en krijgen de Fazoli en Steinway even rust. Hoewel, welke vleugel speelt nu het beste? Het publiek denkt er verschillend over. Van den Brink zegt diplomatisch: "De uptempo stukken zijn moeilijker op de Steinway te spelen. En ook al klinkt er in de bastonen van de Fazoli wel wat gedreutel, hij speelt lekker. Er zit een fijn, gewillig mechaniek in." Kortom: "De Fazoli speelt gemakkelijker, de Steinway is meer een uitdaging." Dat is terug te horen als hij hetzelfde nummer op beide instrumenten speelt. Plechtig en gedragen, zo klinkt het op de Steinway. Geluid dat raakt tot in je ziel. Op de Fazoli overheerst optimisme. De muziek klinkt bijna als een mars. Weemoed getransformeerd tot vrolijke overgave.

    In het publiek valt een glas om. "Dat was een hoge D," zegt Bert, alsof hij er al die tijd al op had zitten wachten. "Als het een koffiekopje was geweest, was het een bes geweest. Aardewerk klinkt gegarandeerd een grote terts lager." Tertsen, daar draait het om in de toegift. Jazzy lightness met tonen die in het voorjaar huppelen door lichtland.

    Al met al een concert waarin Van den Brink op zijn best speelde. En de vleugelwedstrijd? Bert vindt dat ze beide even goed spelen. "Gelijkspel. Het is niet anders."

    (Heleen van Tilburg, 16.6.11) - [print] - [naar boven]





    Nieuws / Vooruitblik
    Jubileumjaar Corrie van Binsbergen

    Voor gitariste, componiste en bandleider Corrie van Binsbergen is 2011 een jubileumjaar; ze is 25 jaar aan het 'brokken'. Om dat te vieren gaat ze spelen met de Grote Brokken, haar succesvolle band met twaalf kopstukken uit de Nederlandse jazz-/popscene. Ver voor Kyteman ging vliegen, was deze band met soortgelijk enthousiasme en verregaande cross-over op de podia en festivals te horen. De Brokken brachten drie cd's uit.

    Het is een tijd stil geweest rond de band, maar na drie programma's is het nu tijd voor 'de vierde' van Corrie en de Grote Brokken. Ze gaan in het najaar op tour met 'VIER!', een feestelijk jubileumprogramma met greatest hits en spectaculair nieuw materiaal.

    Corrie en de Grote Brokken treedt aan in dezelfde superbezetting, met onder meer Bob Fosko, Wouter Planteijdt en Beatrice van der Poel. Tevens komt er in september een speciale jubileum-cd-box uit.

    voorlopige speellijst Corrie en de Grote Brokken VIER!

    Voorlopige speellijst
    29/09 De Lindenberg, Nijmegen
    30/09 Paradox, Tilburg
    02/10 De Regentes, Den Haag
    06/10 Bimhuis, Amsterdam
    08/10 Chassé Theater, Breda
    13/10 Lantaren/Venster, Rotterdam
    14/10 De Toonzaal, Den Bosch
    15/10 SJU Jazzpodium, Utrecht
    25/10 Stadsschouwburg, Haarlem

    Klik op de afbeelding hierboven voor een trailer van 'VIER!' met een compilatie van de periode 1996-2006. En     hier vind je een interactieve flyer met muziek, beeld en meer informatie.

    (Jacques Los, 13.6.11) - [print] - [naar boven]





    Cd
    Ketil Bjørnstad & Svante Henryson – 'Night Song' (ECM Records, 2011)
    Opname: januari 2009

    De intieme dialogen tussen cello en piano op dit album zijn het resultaat van een jarenlange passie die romancier/pianist Ketil Bjørnstad voelt voor de muziek van Franz Schubert. Alle stukken hebben daarom een duidelijk romantische inslag en ook de restanten van wat Bjornstad beschrijft als de lineaire melodieën van zijn inspirator zijn terug te horen. Vrijwel overal lijkt het alsof er een zanger en zijn begeleider bezig zijn, hetgeen ook erg Schubertiaans is. Als zodanig is deze muziek als oprecht eerbetoon aan een van de groten van de 19de eeuwse muziek zeer goed geslaagd.

    Waar improvisatie begint en melodie ophoudt is moeilijk te zeggen. De muziek is zeker geen jazz, maar eerder een buitengewoon conservatieve vorm van hedendaagse klassieke muziek. Het grootmeesterschap van beide muzikanten staat buiten kijf, evenals de mate waarin de muziek exemplarisch is voor het betere van de ECM-stal.

    Spanning zit vooral in de manier waarop de linkerhand van de piano de rechter soms opeens van een mineur- of majeurakkoord voorziet, waar je het tegenovergestelde zou verwachten. Veel verrassingen zijn er niet. Wat er wel is, is zeer intiem en goed uitgevoerd samenspel, dat niet hemelbestormend, maar wel degelijk tenhemelschreiend mooi blijkt. De afgrond tussen kitsch en goede smaak wordt hier op puur enthousiasme en liefde voor het materiaal gedicht.

    Als over een paar maanden de blaadjes weer gaan vallen, is dit de muziek voor een heerlijk eenzame donkerte, vol pathos en zelfmedelijden en een waardige opwarmer voor het echte werk: de Winterreise.

    Meer horen?
    Klik     hier om van dit album de track 'Own' te beluisteren.

    (Sybren Renema, 12.6.11) - [print] - [naar boven]




    Concert
    Transformaties uit een hakselaar
    Johnny La Marama, maandag 30 mei 2011, Jazzpower, Eindhoven

    Na 8 jaar en 2 dagen was het wederom de formatie Johnny La Marama die het slotconcert verzorgde van het Jazzpowerseizoen 2010-2011 in Eindhoven. Een seizoen met memorabele concerten. Een bloemlezing:

    Atomic + The Vandermark 5 op het Flux/S festival werd ondanks de slechte
    akoestiek toch een memorabel concert. Go'Head Younes Riad, de ondekkingsreizigers van Eindhovense bodem met Edward Capel en Younes Riad in bloedvorm. Het expressive Trio Kyrill met Black, Kaufmann en Kolli: weergaloos. Hyperactive Kid: maakte hun naam waar. Eric Vloeimans' Gatecrash: niet te missen. Dimami meets Buis: een topformatie. Anti-House met een Ingrid Laubrock en pleine forme. De elektronische improvisatiemuziek van Lumisokea: een boeiende kennismaking. Equilibrium met de wonderlijke stembanden van sirene Sissel Vera Petterson: onweerstaanbaar. Het Michael Formanek Quartet tenslotte: meer van verwacht dan ontvangen. Liefhebbers van avontuurlijke hedendaagse muziek zien in ieder geval weer reikhalzend uit naar wat komen gaat in het nieuwe seizoen.

    Johnny La Marama heeft zich in de afgelopen jaren sterk ontwikkeld en een eigen gezicht gekregen. Het veelbelovende trio uit 2003 heeft zich een stevige plaats verworven in de lijst met prominente avant-garde, jazzrock en meer... formaties. Zij weten met spannende composities en authenticiteit de liefhebbers te boeien. Met volop vrijheid enerzijds versus strak en met precisie uitgevoerd samenspel anderzijds.

    Dit trio houdt er van om gekende klassieke jazzingrediënten als harmonie, melodie en ritme in een hakselaar te gooien, om het resultaat daarvan vervolgens in een andere gedaante er weer uit te laten komen. Bassist Dahlgren bespeelde zijn contrabas geplukt en gestreken, met en zonder attributen, met verve. Ook zijn basgitaar legde hij zijn zin op met krachtig precisiespel.

    Toegankelijk was de compositie 'Andy Summers' van Kalima en opgedragen aan de musicus/componist, die vooral bekend is geworden als de zessnarige elektrische gitarist van The Police. Diens stijl was bepaald door zijn klassieke- en jazzstudie en het spelen in het new age- en rockidioom. Kalima's affiniteit met hem is evident. Kalima's technische bagage in klassieke zin van vingervlugheid werd overduidelijk in 'Rabam'.

    Het gevarieerde repertoire was met gevoel voor verhouding samengesteld. Sterk expressieve, luide stukken werden geplaatst tegenover meer verstilde composities, zoals 'Dataschae' en 'Laurence'. Schaeffer op drums hield de zaak uitstekend en moeiteloos bij elkaar en bleef gedurende het hele concert attent en inspirerend. Hij speelt zonder opsmuk, basic en met een permanente drive, zoals je het graag hoort. Kalima's spel is fris en fantasierijk. Met sobere inzet van effectenklankkastjes. Soms gebruikte hij gepast een snufje wah-wah effect, zoals in het intimistische 'Unendless Nature - Resources Of Asia'.

    De traditional 'Home On The Range' werd door het trio harmonisch en absurdistisch flink onder handen genomen. Dahlgren en Kalima speelden ieder simultaan hun eigen interpretatie. Het schuurde vervaarlijk, maar tot een botsing kwam het nooit. Het bleef perfect samenspel. Als je deze evergreen hier in tone zou willen meezingen, zou dat behoorlijk detoneren. Na deze verfrissende behandeling volgde 'Johnny Is Eugene's Bastard Son', een compositie in uptempo. Extreem, bizar, komisch en vermakelijk. Met intermissies van woordenwisselingen tussen alle drie met abrupte stops en flarden close harmony stuiterde dit stuk naar het einde.

    Nog vermeldenswaard is 'Hanns Hannson', een catchy compositie van Chris Dahlgren, die eindigde met een vocale fade-out. Johnny La Marama kreeg verdiende bijval en daarom volgde als toegift de flag waver 'Rabam'. Een perfect coda van een aansprekend concert.

    Klik     hier voor een fotoverslag van dit concert.

    Meer weten?
    Klik hier voor onze recensie van het concert uit 2003.

    (Cees van de Ven, 11.6.11) - [print] - [naar boven]





    Vooruitblik
    Jazz in Duketown 2011

    Vandaag gaat de 38ste editie van Jazz in Duketown van start. Tot en met maandag 13 juni zal de binnenstad van 's-Hertogenbosch weer bol staan met kwaliteitsjazz en aanverwante stijlen als wereldmuziek, soul en funk. Dit alles gemaakt en/of bedacht op Nederlandse bodem. Daarmee onderscheidt het festival zich van zijn grote broers North Sea Jazz en The Hague Jazz. Wat opvalt is de geheel nieuwe uitstraling van het festival.

    Afgelopen jaar was het reeds zichtbaar. Jazz in Duketown is teruggekeerd naar de roots: de jazz. En met succes. Bezoekers, pers, sponsoren en gemeente reageerden enthousiast. "Dit jaar hebben we de ingeslagen weg verder uitgewerkt tot een heldere visie voor de toekomst", aldus bestuurslid communicatie Marcel Ploegmakers. "We willen een 'eigenwijs' festival zijn en bewijzen dat jazz van deze tijd is. Dit doen we de komende jaren door verrassend en avontuurlijk te programmeren, in te zetten op jazzbelevingen en ruimte te geven aan nieuw talent."

    Vorig jaar bewezen Colin Benders en Eric Vloeimans dat het experiment daarbij niet wordt geschuwd. De twee hadden nog nooit met elkaar gespeeld, maar de openingsact van het festival bleek een groot succes. De samenwerking mondde uit in de realisatie van de cd 'Kytecrash', die in februari 2011 uit kwam. "Een mooie opsteker voor ons festival", aldus Marcel Ploegmakers.

    De organisatie kan in ieder geval bogen op een interessante programmering. Zo vindt tijdens Jazz in Duketown in De Toonzaal de derde editie plaats van het VPRO Tonejazz Festival. De opzet is om de meest actuele en bijzondere jazzacts van dit moment te presenteren: veelbelovende musici en eigenzinnige ensembles uit Nederland en Europa, die de randen van de jazz aftasten. Met achtereenvolgens optredens van Kim Hoorweg & the Houdini's en Der Rote Bereich (10 juni), het Bart Wirtz Quartet en Trio Biondini/Godard/Niggli (11 juni) en Quincey en het Django Bates Trio (12 juni) gaat dat volgens ons wel lukken. Zoals ieder jaar maakte de VPRO-radio opnamen van de concerten in de Toonzaal. Via het programma     VPROJazzLive zijn deze concerten later (ook on demand) te beluisteren.

    Een greep uit de verdere programmering van Jazz in Duketown leert dat er in Den Bosch een hoop te genieten valt de komende dagen: BLenDER, Bongomatik, Carlo de Wijs, Soo Cho Quartet, Denise Jannah, Fra Fra Sound, Hans Dulfer, Izaline Callister & Eric Vloeimans, Jan Menu, Laura Figy & Big Band, Masha Bijlsma Band, Ruben Hein, Ruud Breuls/Simon Rigter Quintet en State Of Monc.

    Jazz in Duketown, van vrijdag 10 juni tot met maandag 13 juni 2011. Klik hier voor het gehele programma en meer informatie.

    (Maarten van de Ven, 10.6.11) - [print] - [naar boven]



       

    Cd / The Jazztube
    Mostly Other People Do The Killing - 'The Coimbra Concert' (Clean Feed, 2011)
    Opname: 28 & 29 mei 2010

    Muziek spelen door te spelen met muziek, dat lijkt zowat het credo van Mostly Other People Do The Killing (MOPDTK), het speels anarchistische kwartet dat zich steeds nadrukkelijker profileert als een zwaargewicht binnen de moderne jazz. Dubbelaar 'The Coimbra Concert', opgenomen tijdens het Jazz ao Centro Festival van 2010 in Portugal, is hun eerste liveplaat na vier studioalbums en biedt een indrukwekkend staaltje van hun baldadige aanval op het sérieux.

    Die goedgemutste, soms carnavaleske aanpak heeft hen in het verleden ook al parten gespeeld, omdat het vaak verward wordt met charlatanerie, met de claim dat ze hovaardige, hoogbegaafde muzikanten zijn die niets kunnen laten wat het is en alle betekenis moeten ondergraven met postmoderne spielereien die het hele zootje op zijn kop zetten, uit elkaar rukken en zonder enige zin voor proportie opnieuw in elkaar kladderen. Dat is echter te kort door de bocht. Je kan zeker spreken van pastiche, want hun metamuziek begint al bij het artwork, met na verwijzingen naar Art Blakey, Ornette Coleman en Roy Haynes nu ook een hilarische persiflage van Keith Jarreth's ECM-klassieker 'The Köln Album' (na 'Kind Of Blue' de succesvolste jazzplaat bij mensen die er slechts eentje in huis hebben). Met parodie of aanvallen ten koste van een ander heeft dit echter niets te maken.

    Het gaat natuurlijk ook verder dan lachen; drummer Kevin Shea, bassist Moppa Elliott, tenorsaxofonist Jon Irabagon en trompettist Peter Evans zijn stuk voor stuk weergaloze muzikanten met een encyclopedische muzikale kennis, die ze ten volle benutten bij MOPDTK, waardoor tijdperken, genres, albums, artiesten en songs op onvoorspelbare manieren door elkaar kunnen worden gegooid. Freebop lijkt het beste label voor hun aanpak, maar er is zoveel meer, gaande van referenties naar de oeroude New Orleans-traditie tot swing, bebop, hardbop, free jazz, vrije improvisatie en alles wat daar eventueel tussen kan zitten. Vooral Peter Evans, die ook een paar zeer experimentele albums op zijn credo heeft, laat hier zijn schier oneindige bereik horen. Acht van de negen songs verschenen eerder op hun albums en klonken daar al amper gecontroleerd, maar in deze livevorm gaat het allemaal nog een stap verder.

    Improvisatie heeft altijd deel uitgemaakt van klassieke jazz, waardoor afwijken van de studio- of oerversie altijd al de normaalste zaak van de wereld was voor een jazzmuzikant, maar deze knapen zetten het boeltje wel heel erg op zijn kop. Thema's worden ontrafeld en/of opgesmukt met eindeloze tierlantijnen, solo's en wendingen die aanleiding geven om eigen of andermans werk te quoteren. Of zoals het verwoord wordt in de tongue-in-cheek liner notes (nog zo'n traditie): "Many other songs and musical elements, by Moppa and otherwise, appear and disappear over the course of each performance. In the interest of space and convenience, they are not listed. In fact, every note and sound on this recording is a reference to some other recording or performance, real or imaginary."

    Een geridiculiseerde bekentenis voor hun intertekstuele aanpak, maar natuurlijk ook een absurde uitvergroting van de centrale premisse die zegt dat échte originaliteit en zuivere improvisatie helemaal niet bestaan. Wie geen expliciete band met voorgangers wil toegeven, zal op z'n minst moeten erkennen dat er vaak wordt teruggevallen op bekende speelstrategieën en trukendozen. De manier waarop MOPDTK daar evenwel een feest van maakt, zorgt ervoor dat 'The Coimbra Concert' soms aanvoelt als een waanzinnige achtbaanrace met gerekte climaxen en hypernerveuze versnellingen, met kinderachtige tics (de elektrospelletjes van Shea) en plagerige haasje-over-sprongen. Er is vernuft en een pak bagage voor nodig om dat een kleine twee uur vol te houden.

    Er wordt op elkaar gejaagd alsof het om afleveringen van Tom & Jerry gaat, er wordt tijdens nummers die verwijzen naar de klassieke 50's jazz uitgepakt met speeltechnieken die pas decennia daarna ingang kregen, er wordt verwezen naar Pink Floyds 'Another Brick In The Wall' én naar Coltrane's 'A Love Supreme', er wordt gerekt tot in het semi-oneindige ('Blue Ball' duurt uiteindelijk langer dan een half uur), er wordt geswingd, gestuiterd, gezwamd en vooral ook gespeeld met een onwaarschijnlijke energie en gulheid. Dit album bewijst waarom MOPDTK de laatste jaren steeds meer opduikt in de eindejaarslijstjes, en dan vooral in de live-categorie.

    'The Coimbra Concert' biedt geen nieuwe inzichten voor wie al vertrouwd was met hun aanpak, die eigenlijk al werd geperfectioneerd op ontdekkingen als 'This Is Our Moosic' (2008) en 'Forty Fort' (2010), maar het laat wel horen wat er kan gebeuren als je vier kanonnen voor wie er bijna geen limiet is (en die zich overduidelijk te pletter amuseren) bij elkaar brengt op een podium: een uit zijn voegen barstend Zottenfeest.

    Deze recensie verscheen eerder op Goddeau.com

    Bekijk de Jazztube!
    Klik op de afbeelding linksboven voor het nummer 'A Night In Tunesia/Philly Part 3', uitgevoerd door MOPDTK tijdens een optreden in The Rotunda, Philadelphia. Het spel van Peter Evans deed een kijker uitroepen: "What the hell is this??! John Coltrumpet?"

    Labels:

    (Guy Peters, 10.6.11) - [print] - [naar boven]





    Concert
    Eenmaal op de rails loopt de trein stevig door
    Monsieur Dubois, cd-presentatie, donderdag 21 mei 2011, De Muziekgieterij, Maastricht

    De Muziekgieterij is een voormalig omroepgebouw, gelegen in een oude volksbuurt in de stad. Van de buitenkant heeft het nog wel de media-allure van de jaren tachtig, een beetje als een futurologische blokkendoos van alluminium. Een schril contrast vormt de oude caravan die dienst doet als entreehokje. De polsbandjes verraden de nieuwe bestemming: muziektempel. Het zijn vooral popbands die hier de boventoon voeren. De concertruimten zijn technisch goed geoutilleerd, eigenlijk een mooie herbestemming van dit voormalige Omroep Limburg-gebouw.

    Vanavond 'Melting Pot': een gezamenlijk concert van de Muziekgieterij en Stichting Jazz Maastricht, waarbij een link 
wordt gelegd tussen jazz, pop en wereldmuziek. 
 Niet gek dus dat ze uitgerekend met deze lekkere en veelbelovende weekendstamper de cross-over serie opstarten. In de zaal een mengeling van jazzfans, popliefhebbers en buurtbewoners.

    Monsieur Dubois is een groep met een eigen geluid: 'danceable hardjazz'. Met deze sound maakt Monsieur Dubois al sinds 1999 zijn opwachting, ook op grote festivals als North Sea en Oerol. Na het debuutalbum 'Ruff' en opvolger 'Soul Integration' presenteert Monsieur Dubois nu de nieuwe cd 'Slow Bombastik'. Van brutale funk en afrobeat tot relaxte en ingetogen jazz, zo vertelt het persbericht.

    'Slow Bombastik' vind ik klasse! Het is een echte eigentijdse jazzhit. Dat voorop. Veel ritme en percussie, een sterk aanwezige elektrische bas, syncopen als een echte funky stuff-band, mooie, soms opzwepende, dan weer melodieuze solo's, psychedelische (retro-)keyboards en Rhodesklanken, dance jazz, een mooi concept. Het beluisteren meer dan de moeite waard, al kan ik me voorstellen dat hier en daar ook het dak eraf gaat en de term 'luisteren' wat stoffig overkomt.

    Monsieur Dubois zet je altijd even op het verkeerde been. De cd klinkt gaaf, spannend en geraffineerd. Ik ben onder de indruk van het titelnummer. Past perfect als leitmotiv in mijn dagelijkse autorit naar de stad. Het klinkt lekker, het werkt aanstekelijk, maar je grijpt er af en toe gewoon naast. Dubois doet dat bewust, vindingrijk en met humor. Je ziet het ook aan de spontane dansers in het publiek; sommigen zoeken de groove tijdens de cd-presentatie. Naarmate het concert vordert, slaagt Monsieur Dubois er uitstekend in om het gehele publiek op de vloer aan de gang te krijgen. De muziek gaat erin als koek. De ritmesectie draait op volle toeren.

    Cross-over is niet alleen een muzikale aangelegenheid. Poppubliek wil, anders dan het jazzminnend publiek, vooral ook vette emotie zien en beleven. Dat is deze avond nog even wennen voor Monsieur Dubois. Live komt het vanavond minder uit de verf; het klinkt soms rommelig en het duurt best even voor de blazerssectie op dreef is. Eenmaal op de rails loopt de trein stevig door. Een beetje vreemd is het wel dat het concert opeens is afgelopen en slechts uit een set van pakweg veertig minuten bestaat. Dat wekt de indruk van een verplicht nummertje. Het publiek vraagt om meer en krijgt dat uiteindelijk ook. De mannen van Monsieur Dubois keren terug op het podium en maken hun vroege aftocht meer dan goed.

    De winst van deze avond, door zo'n 75 mensen bezocht, is dat er werkelijk iets van jazz doorklinkt in de Muziekgieterij en dat Stichting Jazz Maastricht zo een geheel ander publiek bereikt dan normaal in het theater Vrijthof. Ben benieuwd waarmee Monsieur Dubois ons in de toekomst het bos instuurt en hoe de band zich vooral live verder wil gaan ontwikkelen.

    (Jo Dautzenberg, 9.6.11) - [print] - [naar boven]





    Column Herbert Noord
    Weer wat geleerd: "Jazz stoot af"

    "De ondergang begin 2003 van de jazzclub Pompoen aan de hoofdstedelijke Spuistraat en het bij voortduring stranden van alle pogingen om überhaupt een niet gesubsidieerde jazzclub van de grond te krijgen in Amsterdam, gaan enkele diehards er niet van weerhouden het wiel opnieuw uit te vinden. Op het terrein van de voormalige Westergasfabriek wordt gewerkt aan de totstandkoming van een nieuwe jazzclub: Gazz."

    In zijn nieuwe column plaatst een sceptische Herbert Noord een aantal kritische noten bij dit nieuwe initiatief. "Gazz = Gaat Gelemaal Goed."

    Klik op bovenstaande button om zijn column te lezen.

    (Maarten van de Ven, 9.6.11) - [print] - [naar boven]





    Cd
    Iro Haarla - 'Vespers' (ECM Records, 2011)
    Opname: 2010

    Op dit album komen een aantal architecten van de hedendaagse ECM-sound samen met muzikanten van de tweede generatie. Hoewel bandleidster Iro Haarla relatief onbekend is, was zij tot diens dood de partner en een bandlid van drummer Edward Vesala. Veel van Vesala's composities schijnen deels door haar te zijn geschreven en hij inspireerde haar om muzikant te worden. Ergens doet het denken aan de (stukgelopen) relatie tussen Paul en Carla Bley, waarin de liefde ook de ontwikkeling van de muzikant inspireerde en Carla Bley van sigarettenverkoopster in een nachtclub opklom tot gerespecteerd muzikante.

    In deze groep is drummer Jon Christensen ongetwijfeld de meest vooraanstaande muzikant. Hij heeft met ongeveer elke ECM-grootheid gespeeld (Stanko, Garbarek, Weber, Jarrett, etc.) en zijn zorgvuldige, gevoelige spel maakt hem direct herkenbaar, hoewel hij op deze plaat erg dicht tegen Paul Motian aan kruipt. Samen met bassist Ulf Krokfors creëert hij een zacht bedje voor de solisten: Haarla (toetsen, harp), Matthias Eick (trompet) en Trygve Seim (saxen). Die laatste twee zijn een stuk jonger dan Christensen en Haarla, maar niet minder productief. Seim is een goede epigoon van Jan Garbarek en Eick is een prima exemplaar uit de traditie van de late Miles Davis en Enrico Rava.

    Hoewel de muziek daardoor redelijk volgens de verwachtingen verloopt, is zij zeker niet onaardig. De composities zijn pakkend en er is genoeg talent aanwezig voor een sterke solo op zijn tijd, zoals de vurige tenorsax op 'Doxa'. Sowieso is het Seim die de aandacht naar zich toetrekt, met zijn warme, enigszins voze geluid en onverwachte uithalen. Haarla zelf soleert ingetogen, maar broeierig, zoals de beste platen in dit jargon. Wel zou je af en toe willen dat er net iets meer de spanning werd opgezocht. Toch zijn de resultaten opvallend goed, zeker omdat aan het verwachtingspatroon voldaan wordt, zonder dat de muziek een loze invuloefening wordt. Misschien is het meer van hetzelfde, maar het is in ieder geval degelijk.

    Meer horen?
    Op de     Myspace-pagina van Iro Haarla kun je vijf stukken van deze cd beluisteren: 'Doxa', 'Vesper', 'A Port On A Distant Shore', 'Returning Home' en 'The Shimmer Of Falling Stars'.

    (Sybren Renema, 8.6.11) - [print] - [naar boven]





    Nieuws
    Vrije Geluiden wint Jazz Media Award

    Het televisieprogramma Vrije Geluiden (VPRO) is de winnaar van de Jazz Media Award 2011. De prestigieuze award, door een vakjury toegekend, wordt uitgereikt tijdens de Jazzdag op 24 juni te Rotterdam.

    'Vrije Geluiden programmeert met een vakkundige redactie regelmatig jazzuitzendingen en geeft veel Nederlandse jazzmusici de gelegenheid zich optimaal te presenteren. De jury hoopt dat deze erkenning er toe mag leiden, dat dit al jaren bestaande voortreffelijke muziekprogramma nog lang te bekijken en te beluisteren zal zijn,' aldus het juryrapport.

    De prijs, bedoeld voor de inspanningen van een journalist of organisatie om jazz onder de aandacht te brengen van een zo breed mogelijk publiek, bestaat uit een speciaal ontworpen gouden speld met diamant, de Blue Note, en een waardecheque van 1500 euro. De prijs wordt eens per twee jaar uitgereikt. De Jazz Media Award werd eerder uitgereikt aan Amanda Kuyper (2007) en Radio 6 (2009).

    Naast Vrije Geluiden waren dit jaar Vera Vingerhoeds, Bert Vuijsje, Jazzflits en Jazzenzo genomineerd voor de Jazz Media Award.

    De commissie voor de Jazz Media Award 2011 bestaat uit oud-winnaars en vertegenwoordigers uit het jazzwerkveld, waaronder Robert Soomer (Radio 6), Amanda Kuyper (NRC Handelsblad), Sophie Blussé (Muziek Centrum Nederland), Remco van Eijndhoven (Dox Records) en Alexander Beets (JazzNL). De commissie staat onder leiding van jazzicoon Cees Schrama.

    (Jacques Los, 8.6.11) - [print] - [naar boven]





    In memoriam
    Ray Bryant

    De op 24 december 1931 in Philadelphia geboren pianist Ray Bryant is op donderdag 2 juni 2011 overleden.

    In de Blue Note Club in zijn geboorteplaats speelde hij samen met zijn broer, bassist Tommy Bryant, in de huisband. Het waren de 'vette' naoorlogse jazzjaren, de bebop-jaren. Veel talentvolle musici, waaronder Charlie Parker en Miles Davis, deden ook Philadelphia aan en werden steevast door de Bryantbroertjes succesvol begeleid.

    In het midden van de jaren vijftig kwam Ray's doorbraak dankzij de samenwerking met zangeres Carmen McRae en zijn optreden in 1957 op het New Port Jazz Festival met Coleman Hawkins en Roy Eldridge. Voor hem was nu de tijd rijp om naar het jazzmekka, New York, te vertrekken. Hij speelde vanaf dat moment (eind vijftiger jaren) met onder anderen Sonny Rollins, Curtis Fuller, Art Blakey en Dizzy Gillespie.

    De pianist formeerde ook een eigen succesvol trio. Zijn funky composities 'Little Susie' en 'Cubano Chant' werden een commercieel succes. Sindsdien trad hij veelvuldig op met zijn trio en gaf hij veel solorecitals. Ook nam hij tientallen trio- en soloplaten op voor labels als Prestige, Atlantic, EmArcy en Pablo.

    Ray Bryant zal de herinnering ingaan als een zeer vaardig beboppianist, die andere stijlen als gospel, blues, soul en funk ruimschoots in zijn speelwijze toepaste.

    (Jacques Los, 7.6.11) - [print] - [naar boven]





    Concert
    Opwindend avontuur met maestrotrompettist
    Seb's Web & Randy Brecker, zaterdag 21 mei 2011, Paradox, Tilburg

    Drummer, componist en arrangeur Sebastiaan Cornelissen is het kloppende hart van de band Seb's Web. Uiteraard was het voor de band zelf, maar zeker ook voor het publiek een opwindend avontuur om zo close bij de wereldberoemde trompettist Randy Brecker te zijn in de intieme sfeer van het Paradox-podium.

    De band brengt funk en fusion die staat als een huis. Met zijn vet strakke ritmes en tomeloze energie wist Cornelissen vooral de Franse gitarist Marc Guillermont op te zwepen tot mooie lange solo's, die regelmatig aan Mike Stern deden denken. Ook toetsenist Coen Molenaar en bassist Frans Völlink kregen ruimschoots gelegenheid tot soleren. De heerlijke funky lijnen gingen jammer genoeg soms wat verloren in het hard afgestemde geluid.

    Vanaf het tweede nummer kwam Brecker de band aanvullen, een duidelijke extra bij het thematische werk en solistisch helemaal puik. Zoals we van deze maestrotrompettist gewend zijn, toonde hij weinig interactie met het publiek en slechts een enkele aanmoedigende blik richting drummer. Als een leraar maakte hij voortdurend aantekeningen in de partituren.

    Na zo veel spetterende jazzrock was het wel een welkome afwisseling om in de toegift te genieten van de ballad 'Summer Rain', een compositie van de hand van Coen Molenaar.

    Klik hier voor een fotoverslag van dit concert.

    (Monique van der Lint, 7.6.11) - [print] - [naar boven]





    Cd
    Marc Ribot – 'Silent Movies' (Pi Recordings, 2010)
    Opname: 2009-2010

    Gitarist Marc Ribot componeert graag muziek voor films. 'Silent Movies' biedt een overzicht van nieuwe filmmuziek, al gaat het ook om muziek voor films die alleen in het hoofd van de gitarist bestaan. Met een minimum aan overdubs is dit werk bijna vergelijkbaar met een liveconcert in de studio.

    Melodie is in alle stukken de samenbindende factor. Nog altijd geen noot te veel, maar zo kaal als op ander solowerk speelt Ribot hier ook weer niet. Met een droge sound speelt hij ritmisch en harmonisch diverser dan ooit tevoren, wat gecombineerd met sterke melodieën een bijzonder mooie cd oplevert. Veelzijdig ook, want een countrywalsje past evengoed naast een Cubaans muziekje dat uit een krakerige radio lijkt te komen.

    Vaak lijkt het alsof een muzikaal idee een nummer later nog een keer wordt gebruikt, maar dan in een andere context; ritmes worden veranderd, er worden wat noten aan toegevoegd of de sfeer is totaal anders. 'Bateau' is een stuk dat ook wordt gespeeld door Ribots band Ceramic Dog, maar hier veel beter tot zijn recht komt. Heel ver weg zijn de avant-garde wortels van de gitarist trouwens nooit; vaak heeft Ribot de neiging om de melodie te verlaten en vrij te improviseren (op de manier van Derek Bailey), maar hij past dit op deze cd slechts mondjesmaat toe, om vervolgens wel weer netjes bij de melodie uit te komen. Ook de feedback van de elektrische gitaar van 'Natalia In Eb Minor' vormt een breuk met de overwegend sombere, ingetogen muziek op deze cd.

    Meer horen?
    Klik     hier om van deze cd het nummer 'Radio' te beluisteren.

    Labels:

    (Eric van Rees, 3.6.11) - [print] - [naar boven]





    Concert
    Muziek van de toekomst
    Vijay Iyer, Nitin Mitta en Prassana, donderdag 7 april 2011, Bimhuis, Amsterdam

    De blauw velours gordijnen zijn voor de ramen van het Bimhuis geschoven. Een kwartiertje voor het concert gaan ze aan de zijkanten open. Dan druppelen er ook meer bezoekers, voornamelijk westerlingen, binnen voor het concert van de Indiase pianist Vijay Iyer en zijn nieuwe trio met gitarist Prassana en tabla-speler Nitin Mitta. Intrigerende freestyle jazz in oost en west.

    Meteen al in het eerste nummer geeft het trio haar veelzijdige kunnen weg in muziek met een sterke dramatische kracht. Voor mijn geestesoog verschijnen woeste achtervolgingen op kamelen en daarna uitblazen onder een donkere hemel met 1001 sterren. Dan klinkt er een bastoon op de piano. Iyer schetst er wat minimale noten omheen en laat de stilte klinken. In het volgende nummer geeft alleen al het kijken naar zijn vingers - zijn het er 10 of 20? - je het idee van een mierenhoop. Zijn we beland bij de toeterende yellow cabs in New York of de ingedeukte vierwielers in New Delhi?

    Voortdurend wisselen Iyer en Prassana elkaar af in strakke ritmes en harmonieën, die net niet uit elkaar klappen. Ze zijn aan elkaar gewaagd. De gitaar van Prassana lijkt wel uit drie instrumenten te bestaan: één voor de lieflijke en sterk melodische klanken van de klassieke Indiase muziek met al haar subtiliteiten, één voor de strak ritmische klanken en één voor een sound met een bite. Al met al een muzikale waterval met stroomversnellingen en 1001 kansen om te improviseren. Mitta legt er op zijn tabla gedienstig een ritmische bodem onder. Pas aan het einde van de nummers neemt (of krijgt?) hij de ruimte voor een solo. Dan hoor je goed hoe ingenieus hij zijn ritmes in elkaar weeft, met af en toe een droge tik als persoonlijk accent. Die had van mij vaker mogen klinken.

    Iyer is onder andere bekend geworden van het samenspel met altsaxofonist Rudresh Mahanthappa. Ook de andere twee muzikanten, die net als Iyer uit India komen en in het westen hun thuisbasis hebben, hebben in de muziek hun sporen verdiend. Op hun nieuwe cd 'Tirtha' laten ze de klassieke muziek en raga uit hun vaderland samensmelten met de dynamiek van blues, jazz en rock uit hun nieuwe thuislanden. Het resultaat oogst veel roem, onder andere in toonaangevende kranten als de LA Times. 'If you want to know where jazz is headed, Iyer is among the first musicians to hear.'

    De muzikale bevlogenheid van deze vernieuwende muzikanten klinkt niet door alleen in muziek. Prassana vertelt gedreven over zijn Swarnabhoomi Academy of Music. Dit internationale conservatorium in India is de enige plek waar muzikanten vanuit de hele wereld zich kunnen scholen en bekwamen in Indiase muziek. En dat tegen Indiase prijzen.

    Veelzijdigheid is ook Iyer niet vreemd. Hij is niet alleen pianist, componist en didacticus, maar vindt ook nog de tijd om te schrijven. In de Engelse krant The Guardian onthult hij bijvoorbeeld het mysterie van zijn ingenieuze ritmes. Die zijn ontleend aan Fibonacci, een middeleeuwse Italiaan die het Arabisch-Indiase cijfersysteem naar Europa heeft gebracht. Een reeks getallen heeft zijn naam gekregen: 1, 1, 2, 3, 5, 8, 13, 21, enzovoort. Achter deze ogenschijnlijke heel gewone cijfers schuilt een logica: elk nieuw getal is een optelsom van de twee vorige getallen. Als je vervolgens uitrekent hoe de getallen zich tot elkaar verhouden, krijg je uitkomsten die steeds dichter in de buurt komen van de gulden snede.

    Al die net wisselende verhoudingen hebben kunstenaars voor, tijdens en na Fibonacci geïnspireerd tot het maken van werken waar we nu nog van onder de indruk zijn. Enkele roemruchte voorbeelden zijn de piramides in Giza, de gotische middeleeuwse godenhuizen, het werk van Leonardo da Vinci of - dichter bij deze tijd - de huizen van baanbrekende architecten als Le Corbusier. En in jazz? John Coltrane was bekend met de swing van Fibonacci en paste het als een van de eersten toe in jazz. Zo is Iyer op het idee gekomen. Dat Michael Jackson er ook van wist, kun je horen in het intro van 'Billy Jean'. In het Bimhuis speelt Iyer hier een duizelingwekkende cover van. De waarschuwingslichten voor de tram gaan ervan knipperen.

    Zo klinkt er de hele avond muziek waar je je als publiek in wilt onderdompelen. Muziek van 1001 nacht. Freestyle jazz van de toekomst, die hetzelfde oproept als wanneer je door een middeleeuwse kathedraal dwaalt met John Coltrane, of Iyer op je i-phone. Het gelukzalige gevoel dat alles klopt en dat dat eeuwig zo mag blijven.

    (Heleen van Tilburg, 3.6.11) - [print] - [naar boven]





    Vooruitblik / Jazz op verzoek #14 / Terugblik
    I Compani 25 jaar!

    I Compani bestaat dit jaar 25 jaar. Het orkest viert dit met een speciaal feestprogramma, 'Mangiare!', een productie waarin eten centraal staat. Vanavond brengt I Compani het ten gehore in de Schouwburg te Arnhem.

    Het 10-koppige jazzensemble staat bekend om zijn verbindingen met film, theater, gedichten, dans, mode en erotiek. De relatie met film staat ook nu weer centraal. Flitsen, fragmenten, stills uit bekende en minder bekende films zijn te zien. Ook komen er persoonlijke statements in voor: de relatie van de musici met eten. De muziek volgt de smaak en de structuur van het eten. Zo horen we taaie, zure, droge en bittere muziek.

    Op zaterdag 8 januari 2011 maakte VPROJazzLive in het Bimhuis in Amsterdam een rechtstreekse uitzending met het 'Mangiare!'-concert van I Compani. De twee sets van dit optreden zijn in hun geheel online terug te beluisteren op de website van VPROJazzLive. Tevens zijn er een aantal video's te bekijken met hoogtepunten uit het concert, alsook een interview door Vera Vingerhoeds met oprichter/bandleider Bo van de Graaf. Klik hier.

    Eind februari rolde de cd 'Mangiare! - The World Of Food' van de persen. De veertien tracks op het schijfje zijn live opgenomen tijdens het bovengenoemde concert in het Bimhuis en optredens in LUX (Nijmegen, 28 december 2010) en Theater Concordia (Enschede, 5 februari 2011). Je kunt de cd voor € 12,50 bestellen via de website van I Compani. Leuke geste: als cadeautje krijg je er een andere I Compani-cd gratis bij!

    'Mangiare!' is binnenkort nog te zien in Maassluis (Koningshof, 8 juni) en Den Bosch (Verkadefabriek, 29 juni).

    Maarten Jan Rieder maakte een fotoverslag het Bimhuis-concert van I Compani. Klik hier.

    (Maarten van de Ven, 1.6.11) - [print] - [naar boven]





    Lp
    SYCH – 'Lunar Roulette' (Strange Attractors Audio House, 2011)

    SYCH, een acroniem voor Wally Shoup (sax), C. Spencer Yeh (viool, stem), Chris Corsano (drums, percussie) en Bill Horist (elektrische gitaar), is een Amerikaanse supergroep van obscure muzikanten, die samen een niet mis te verstane hoeveelheid bekendere muzikanten in de telefoonklapper hebben staan. Op dit album - het eerste in deze samenstelling - wordt muziek gemaakt op een zeer hoog niveau, die, in tegenstelling tot wat je zou verwachten, vrij subtiel is. Hoewel er af en toe flink wordt uitgehaald, worden de texturen van deze bezetting goed onderzocht, zonder daarbij al te veel naar de geschiedenis te kijken.

    De avant-rock achtergrond van sommige bandleden is duidelijk, hetgeen de improvisaties iets verfrissends geeft. Met name de B-kant beslaande 'Qoph Odyssey' is een interessante en uitgebreide onderzoeking naar hoe de vrije improvisatoren van de 21ste eeuw moeten klinken. Ornette Coleman, Anthony Braxton, Albert Ayler of zelfs de New Yorkse downtown scene zijn ver te zoeken. In plaats daarvan zijn hedendaagse klassieke muziek, Jim O'Rourke en Eugene Chadbourne meer voor de hand liggende ijkpunten in deze muziek, die traag maar medogenloos beweegt en tegelijkertijd ongrijpbaar als water is.

    (Sybren Renema, 1.6.11) - [print] - [naar boven]


    Lees verder in het archief...








    • Menupagina's:




    Cd van het moment:
    Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
    Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





    Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
    Mail de redactie.