Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 




Concert
Gelijkspel

Bert van den Brink, zondag 17 april 2011, Beauforthuis, Austerlitz

Op 17 april trok in het Beauforthuis – een kleine, intieme concertzaal in een voormalige kerk in Austerlitz - een wereld aan jazzmuzikanten voorbij, vertolkt door pianist Bert van den Brink. Hij was een van de eersten die 22 jaar geleden deze kleine, intieme concertzaal ontdekte. Tijd voor een terugblik én een feestje. Twee in één. Staan er daarom twee vleugels op het podium?

De Steinway is de gebruikelijke gangmaker. Vandaag heeft zij gezelschap gekregen van een Italiaanse Fazoli. Deze mag er meteen aan geloven als Van den Brink het nieuwe 'Blue Tuesday' aan de toetsen toevertrouwt. Een complexe melodie en een stevigere aanslag dan je van Bert gewend bent. Zou dat door de Fazoli komen? Welke vleugel speelt eigenlijk beter?

Het nummer 'Deepest To Dearest' van zijn allereerste solo-cd laat de pianist ook horen op de Fazoli. Is de stand 1-0? Hoe het ook is, de linkerhand tekent voor een hartstochtelijke en soms ook weemoedige melodie, de rechterhand ondersteunt met akkoorden. Een nummer waarin de karakteristieke klank van Van den Brink al volop te horen is: sterke melodielijnen, geen noot te veel of te weinig. De klank is warm en glanzend, als nootjes die aan een strikje door de ruimte zweven.

Tweeëntwintig jaar memory lane kan natuurlijk niet zonder sterke verhalen. In een een-tweetje met de bevlogen directeur Lidwien Vork herhaalt hij een vaak gevoerde conversatie: "Willen artiesten met naam hier niet spelen? Dat weet je pas als je het eerst geprobeerd hebt." Bijna net zo trots als Lidwien voegt hij toe: "En we hebben ze hier bijna allemaal gehad." De huiselijke, ongedwongen sfeer en de fenomenale akoestiek heeft voor de vele grote namen ruimschoots opgewogen tegen het ontbreken van champagnebars en andere viersterren luxerietjes.

Van den Brink laat De Groten de revue passeren, te beginnen met zangeres Dee Dee Bridgewater. Tot het laatste moment bleef het spannend of ze voor het optreden wel zou kunnen opdagen. Bij de instrumentale versie van 'God Bless The Child' is het alsof Bridgewater zelf op het podium staat. Of neem pianist Clare Fischer. Die had geen flauw idee waar hij ging optreden en kwam binnenlopen in korte broek. De samenwerking beviel beide heren zo goed, dat er een cd uit voortgekomen is. Dan is het tijd voor een kleine blues op de Steinway. "Allemaal ritmes die opschuiven, best lastig om te spelen", aldus Van den Brink. Hij waagt zich er toch aan als eerbetoon aan gitarist Philip Catherine. "Soms ben je iets aan het oefenen dat je maar niet in de vingers krijgt. Van Philip heb ik geleerd dat je er een oefening van kunt maken. Hij verwerkte zo'n uit de land gelopen etude later vaak in een compositie. Zo ontstaan de meest verrassende melodieën." Pianist Brad Mehldau komt ook voorbij. Samen met hem gaf Van den Brink in het Beauforthuis een workshop gaf aan studenten van het conservatorium. "Hoe bedank je zo'n man?" Hij laat het horen door een nummer van Mehldau te verweven met zijn eigen 'Wondering Why'.

Samenspelen met Jesse van Ruller was een idee van Vork. "Heb je nog nooit met Jesse gespeeld? Echt waar niet?" Ook deze samenwerking mondde uit in een cd. Er hoort een strak ritmisch nummer bij, op de Steinway, met flinke roffels en een lieflijke uitsmijter. De lijst met artiesten met wie Van den Brink speelde in Austerlitz is nog niet ten einde. Cor Bakker, Toots Tielemans en Jules Deelder waren er ook nog. En Gino Vanelli. "Van hem heb ik geleerd om groot en breed te spelen." In het eerste nummer was het al te horen. Op de Fazoli speelt Bert nu nog een nummer met grote gebaren en een stevige aanslag. Maar of het er mooier van wordt?

En dan zou je nog bijna vergeten dat Van den Brink ook met zijn eigen trio in het Beauforthuis heeft gespeeld, met Hein van de Geyn op bas en Hans van Oosterhout als drummer. "Van Hans heb ik geleerd om te spelen met ritmes." 'Heaven In Seven', een vrolijke verbastering van 'I’m In Heaven', rolt van de toetsen. Sommigen in het publiek lukt het om nog tot vier mee te tellen, maar dan raken ook zij definitief het spoor bijster. Geen wonder als de noten carnaval der dwazen spelen.

Ergens tussen al deze nummers door is het pauze en krijgen de Fazoli en Steinway even rust. Hoewel, welke vleugel speelt nu het beste? Het publiek denkt er verschillend over. Van den Brink zegt diplomatisch: "De uptempo stukken zijn moeilijker op de Steinway te spelen. En ook al klinkt er in de bastonen van de Fazoli wel wat gedreutel, hij speelt lekker. Er zit een fijn, gewillig mechaniek in." Kortom: "De Fazoli speelt gemakkelijker, de Steinway is meer een uitdaging." Dat is terug te horen als hij hetzelfde nummer op beide instrumenten speelt. Plechtig en gedragen, zo klinkt het op de Steinway. Geluid dat raakt tot in je ziel. Op de Fazoli overheerst optimisme. De muziek klinkt bijna als een mars. Weemoed getransformeerd tot vrolijke overgave.

In het publiek valt een glas om. "Dat was een hoge D," zegt Bert, alsof hij er al die tijd al op had zitten wachten. "Als het een koffiekopje was geweest, was het een bes geweest. Aardewerk klinkt gegarandeerd een grote terts lager." Tertsen, daar draait het om in de toegift. Jazzy lightness met tonen die in het voorjaar huppelen door lichtland.

Al met al een concert waarin Van den Brink op zijn best speelde. En de vleugelwedstrijd? Bert vindt dat ze beide even goed spelen. "Gelijkspel. Het is niet anders."

(Heleen van Tilburg, 16.6.11) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.