Arrow Jazz FM maakt doorstart
In maart 2009 verloren Arrow Classic Rock en Arrow Jazz FM hun FM-frequenties. Maar beide zenders maken een doorstart op de kabel én internet. Flux Media Factory BV zal de productie en exploitatie van de radiozenders verzorgen.
Flux Media Factory heeft een akkoord bereikt met de curator over een overname van een deel van de boedel van de failliete bedrijven Crosspoints BV en Rokit BV. Het bedrijf neemt ook een deel van het personeel over. Het businessplan van Flux Media Factory is gebaseerd op het voortzetten van de kabeldistributie van Arrow Classic Rock en Arrow Jazz FM, evenals de uitzending via internet. Ook is het de bedoeling de zenders en het merk Arrow in een brede multimediaomgeving verder te exploiteren, ook internationaal.
Het format zou zich wellicht ook lenen voor het buitenland. "Het behoud van Arrow Classic Rock en Arrow Jazz FM is goed voor de radioluisteraars en muziekliefhebbers. We hebben er de afgelopen tijd hard voor gevochten," zegt eigenaar Ad Ossendrijver. "Op basis van de vele e-mails en sms-berichten die ons de afgelopen maanden hebben bereikt kunnen we concluderen dat de luisteraars de beide Arrow-zenders op FM enorm missen. Gelukkig blijven we nu definitief bestaan op de kabel en internet. De combinatie van ons uitstekende product en kracht van de aandeelhouders, vormt een goede basis voor een crossmediaal en internationaal platform."(Maarten van de Ven, 11.6.09) - [print]
- [naar boven]
Jazzcase in Neerpelt
In België, in Neerpelt (ruim 16.000 inwoners), vlak over de grens onder Eindhoven, is in Cultureel Centrum Dommelhof het jazzpodium JazzCase gevestigd. Sinds 2007 vinden er concerten plaats die georganiseerd worden door Cees van de Ven (tevens fotograaf en redacteur van Draai om je oren).
Tot nu toe hebben onze zuiderburen kennis kunnen nemen van onder meer: Brussels Jazz Orchestra, Philip Catherine, Paul van Kemenade Quintet, Zapp String Quartet, Amina Figarova Sextet, Eric Vloeiman's Gatecrash, en Trio BraamDeJoodeVatcher.
Ook het programma van het komend seizoen ziet er weer avontuurlijk uit. Op 17 september wordt gestart met het befaamde Flat Earth Society, "de wildste, kleurrijkste en minst traditionele jazz big band uit deze en andere stratosferen". Daarna volgen de groepen van onder anderen Wolfert Brederode, Tineke Postma en Corrie van Binsbergen.
Klik hier voor uitgebreide informatie.
(Jacques Los, 11.6.09) - [print]
- [naar boven]
Dutch Impro Academy
Zes musici, bekend van Bik Bent Braam, dOeK en ICP, organiseren eind augustus 2009 de Dutch Impro Academy in het World Music & Dance Centre in Rotterdam. Vanwege de grote belangstelling is de deadline voor aanmelden verschoven naar 15 juni.
Van 23 tot en met 30 augustus biedt deze workshop-achtige opzet belangstellenden een unieke kans om samen te werken en te spelen, of te leren van Cor Fuhler (toetsen), Tristan Honsinger (cello), Peter van Bergen (riet), Wilbert de Joode (bass), Wolter Wierbos (trombone) en Han Bennink (drums).
De Dutch Impro Academy is op zoek naar 50 internationale musici, die hun muzikale ervaring willen uitbreiden, nieuwe collega's willen ontmoeten en genieten van deze ontmoeting. De week wordt afgerond met optredens in het Bimhuis en tijdens de ZomerJazzFietsTour in Groningen.
Bezoek de website om je aan te melden en voor meer informatie.
(Cees van de Ven, 11.6.09) - [print]
- [naar boven]
Oe! Oe! Oe! De driedaagse Mengelberg/Evrard Part 1
zondag 19 april 2009, Vooruit, Gent
Om bijna stipt kwart voor vier mochten we de Balzaal betreden. Radiozender Klara had er haar tenten neergestreken – veel meer dan wat tafels met een microfoon erop leek dat niet (al was het natuurlijk wel meer) – voor de opname van het – zeker naar Klara-maatstaven – immens populaire jazzprogramma 'Neve'. "Misha is er nog niet", klonk het in de wandelgangen. Hij voelde zich moe, en was even gaan rusten in het hotel. Bovendien had hij een trein gemist in Antwerpen. "De vorige keer," vertelde een anonieme bron mij, "was hij ook gaan 'rusten', en toen is hij bijna een uur te laat gekomen op zijn eigen concert, omdat hij in slaap was gevallen." De figuur van Misha Mengelberg, net zoals kompaan Han Bennink een enfant terrible van de Nederlandse jazzscene, is geheel ingekapseld door dergelijke anecdotes.
Al verscheen hij deze keer stipt op tijd – exact op de minuut. Zijn tred mag dan langzaam zijn - hij is net geen 74 - maar binnenin het gebochelde lichaam zit een grotere speelvogel dan u tijdens de middagpauze op de speelplaats van een basisschool mag aantreffen. Zijn entree heeft hij in elk geval niet gemist. Jef Neve kondigde hem nog net aan, terwijl Mengelberg plaats nam naast Lies Steppe: de schone en het beest - ik zal wel niet de enige geweest zijn die de associatie maakte. "Zullen we beginnen met een stukje muziek van u," suggereerde Steppe. Mengelberg zat ondertussen al met de handen omhoog luchtpiano te spelen, bracht langzaam de armen omlaag naar het tafelblad waar hij verder tokkelde, en ging vervolgens toch maar aan de piano verder spelen.
Vraagt Neve na dat eerste stuk: "Wat vindt u van de piano?" Mengelberg lijkt diep na te denken - te lang voor radio in elk geval - en antwoordt dan toch maar: "Mja, die doet wel wat je er van kunt verwachten, ja." Hilariteit alom! Ik was niet graag in de plaats van Steppe en Neve geweest, want dit moet best een zenuwslopende en uitputtende opname geweest zijn. Steppe zou achteraf het interview omschrijven als 'de Misha Mengelberg One Man Show', want de pianist/componist had de hele tijd de controle over de uitzending bij zichzélf gehouden.
Mengelberg zit gedurende de gehele opname in zijn stoel achteruit geleund, met de mond ver weg van de microfoon. Het maakt het voor ons moeilijk om zijn gemompel te begrijpen. Niet alleen het publiek heeft moeite om hem te verstaan, ook voor de mensen van de radio moet het niet vanzelfsprekend zijn om zijn stem op te nemen. De technicus probeert de microfoon toch iets dichter naar Mengelberg toe te schuiven, maar zodra de muzikant dat opmerkt, buigt hij zich naar voren en roept "Oe! Oe! Oe!" Hij laat zich pas opnieuw naar achteren vallen als de technicus weg is, en legt dan uit: "C'est un gorille!"
De man maakte de mythe tot waarheid, maar toonde daarbij vaak een soort vanzelfsprekende zelfrelativering, zodat hij er probleemloos mee weg raakte. Het bleef evenwel vermoeiend om alles te blijven volgen. "Wat denkt u, Misha," probeerde Lies Steppe op het einde van de opname, "zullen we alle muzikanten nog eens vragen, zodat jullie samen een stukje kunnen spelen ter afsluiting?" Maar dat zag Mengelberg niet zitten: "Ach, ik had eerder een solostukje in gedachten." Enfant terrible, inderdaad.
's Avonds keerde Mengelberg terug. Te laat, deze keer. Er was te weinig tijd geweest tussen het aflopen van de opname, het avondeten en de aanvang van het concert. En hij was zijn pillen vergeten, dus was hij nog 'gauw' even naar het hotel getrokken om die te halen. Maar Jean-Yves Evrard zou alvast solo beginnen.
Fascinerend, die twee muzikanten, en ze passen wonderwel bij elkaar. Evrard plukt wat noten op zijn gitaar, rommelt wat met allerhande bakjes, denkt diep na over de volgende noot, slaat met een van pijn verwrongen gezicht een snaar aan, alsof hij dat eigenlijk niet wilde, en alsof elke noot die hij speelde toch niet de goede is. In zijn hoofd zit en heleboel muziek, die er op één of andere manier uit wilt of uit moet, maar dan in flarden en associaties. Soms lijkt het wel alsof de melodie in de stilte zit en hij enkel noten speelt die zich daar ergens tussenin bevinden. Ik weet het niet, het was mij in elk geval een raadsel.
Wanneer Mengelberg opdaagt, wordt er een herkenbare melodie gespeeld, die vervolgens geheel wordt gedeconstrueerd. Flarden duiken her en der verspreid op, soms net niet genoeg om de melodie opnieuw te herkennen, soms abrupt afgebroken net op het moment dat ze herkenbaar wordt.
Het is vaak fascinerend, soms wat saai, maar het blijft steeds uitkijken naar wat komt. En het concert is kort genoeg om die spanningsboog heel strak te houden. Want plots was het gedaan. Zo plots, dat het publiek Vooruit-programmator Wim Wabbes nodig had om ervan op de hoogte gebracht te worden dat er maar één set was, en dat die voorbij was. Maar de volgende twee dagen zouden Mengelberg en Evrard hier opnieuw staan. Ik keek ernaar uit, om te zien wat ze dan weer uit hun mouw gingen schudden. En hoe verschillend het al dan niet ging zijn van wat we deze avond te horen kregen. Het minste wat je ervan kan zeggen, is dat het intrigerend was.
Klik hier voor een fotoverslag van deze dag.
Meer horen?
"Hoe u het ook bekijkt, er is een grote kans dat dit een historische opname is geworden," verklaarde programmator Wim Wabbes na afloop van 'Neve'. Klik hier om het programma te beluisteren (klik op het vakje 'Herbeluister dit programma').
(Bruno Bollaert, 9.6.09) - [print]
- [naar boven]
Maaike den Dunnen op tournee met het European Jazz Orchestra
Van 18 april tot en met 9 mei is zangeres Maaike den Dunnen als enige Nederlandse deelnemer op tournee geweest met het European Jazz Orchestra (EJO), een Europese bigband die jaarlijks opnieuw samengesteld wordt door de jazzproducers van de EBU (European Broadcasting Union). Uit elk Europees land neemt één jazzmuzikant plaats in deze band.
Naast een nieuwe bezetting heeft het EJO ieder jaar een nieuwe dirigent, nieuw repetoire en een nieuwe tournee. Dit jaar ging de tournee door Oost-Europa en stond het EJO onder leiding van de beroemde Duits/Roemeense dirigent Peter Herbolzheimer. Den Dunnen heeft haar ervaringen beschreven in een uitgebreid reisverslag, dat u hier kunt lezen.
Meer weten?
Klik hier voor meer informatie over het European Jazz Orchestra.
Klik hier voor meer informatie over Maaike den Dunnen.
(Maarten van de Ven, 8.6.09) - [print]
- [naar boven]
Volmaakte fusie van Afrikaanse ritmes en pure jazz
Jacques Schwartz-Bart Abyss, vrijdag 22 mei 2009, Bimhuis, Amsterdam
Saxofonist Jacques Schwarz-Bart woont in New York, maar komt oorspronkelijk uit Guadeloupe. In zijn composities zitten veel ritmes uit de Gwoka-volksmuziek (n'goka betekent drums). Er kruipt ook aardig wat soul en een beetje funk doorheen; dat rondt het af tot een soepel geheel. Niet voor niets heeft Schwarz-Bart gewerkt met mensen als Roy Hargrove, Meshell Ndegeocello, D'Angelo en Erykah Badu. Maar vergis je niet, 'Brother Jacques' speelt echt jazz en je hoort in zijn spel duidelijk de invloeden van grote vriend Coltrane.
Schwarz-Bart heeft een prachtig helder geluid en speelt lekker pittig, in your face. Af en toe gieren, heel mooie zuivere flageoletten, maar ook prachtig ingetogen in de ballads. Op zijn cd 'Abyss' staan een paar fraaie voorbeelden daarvan, waaronder een heerlijk dromerige stuk, geïnspireerd op duiken en een serene wereld onder water. Dit was een warme aanvulling op de meerderheid van uptempo stukken die een heerlijk vrolijke toon zetten.
Een van zijn andere inspiratoren is pianist Mario Canonge, die niet op bovengenoemde cd meespeelt, maar wel vanavond op het podium stond. Canonge is echt een jazzpianist, deze avond ook op Fender Rhodes. Hij was indrukwekkend aanwezig, sprankelend maar ook percussief spelend voor een optimale balans met de rest. Mario Canonge speelt veel in Parijs. Ik heb hem eens horen spelen met alleen contrabassist Michel Zenino in de Baiser Salé. Met z'n tweeën hielden ze de zaal drie kwartier totaal geboeid. Bijzonder knap. Hij heeft een heel herkenbare, warme, geïnspireerde sound. Geweldig hem eindelijk weer eens in het Bimhuis te zien. Ook vanavond had Canonge een zeer sterke performance, met een paar fenomenaal opgebouwde solo's. Schwarz-Bart en Canonge vormden de pure jazzelementen in de fusion-stew.
De rode draad was de percussie, met de basisgrooves van Olivier Juste op de Boula en Sonny Troupé solerend op de Markè. Schwarz-Bart vergelijkt de laatste met het spelen op de snaredrum door een jazzdrummer. Dit alles werd fantastisch stuwend ondersteund door Linley Marthe op basgitaar (die nog met Joe Zawinul heeft gespeeld). Opvallend was ook Hervé Samb, zeer energiek in de melodielijnen op akoestische en elektrische gitaar.
Het klonk allemaal zo leuk en relaxed, en het was zo aanstekelijk dat je acuut een vakantie naar de Caribbean wilde boeken. In plaats van je licht-spartaanse fietstrektocht-door-Frankrijk. There's a thought!
(Margretha van den Bergh, 8.6.09) - [print]
- [naar boven]
Baars/Henneman/Mengelberg - 'Sliptong' (Wig, 2009)
Opname: 2008
'Sliptong', de nieuwste cd van Ab Baars (tenorsax, klarinet, shakuhachi), Ig Henneman (altviool) en Misha Mengelberg (piano), is volstrekt authenthiek, uniek, onnavolgbaar en van groot belang voor iedereen die geïnteresseerd is in de ontwikkelingen van jazz anno nu. Alle composities zijn gedrieën geschreven. Daarmee draagt deze voortreffelijk opgenomen cd (Bimhuis, Micha de Kanter, 8 december 2008) dan ook in belangrijke mate hun DNA. Naast Baars' prominente bijdrage wil ik in een adem de substantiële en beeldbepalende inbreng noemen van Ig Henneman en de hier uiterst 'spaakzame' Misha Mengelberg.
Ab Baars speelt zoals hij gebrild is; stevig, recht door zee, markant, maar vooral zichzelf. Ik ken geen ander die ook maar enigszins met hem te vergelijken is. Alleen die constatering maakt hem voor mij een musicus om in je hart te sluiten. Op een avond dat het Bimhuis gesloten was, nodigden Baars en zijn levenspartner Henneman Misha Mengelberg uit voor een etentje en aansluitend een opname van hun gezamelijke improvisaties. Op het menu dat in de kleedkamer van het Bimhuis werd geserveerd stond sliptong. Het werd de titel voor deze cd.
Ongekend en ongehoord is Mengelbergs frisse, avontuurlijke en jeugdige spel hier. Je beluistert de onbevangenheid en onbekommerdheid van het spelen op het podium van een verlaten Bimhuis. Je hoort de rondwarende vibe van deze muziektempel, waar in het nog korte bestaan ervan al zoveel onvergetelijks plaatsvond. Deze opname is een schitterend bewijs van hoe deze avond alles op zijn plek viel. Baars, die al vele jaren deel uitmaakt van het ICP Orkest, speelt hier met een van de grondleggers ervan. En in elke gespeelde noot of interactie hoor je op deze compilatie van 43 minuten van dit creatieve avontuur respect voor deze eminence grise van de avant-garde jazz in Nederland. Anderzijds geeft ook Mengelberg het beste van zichzelf retour. Het resultaat is een hoogtepunt in de catogerie hedendaagse jazz in Nederland.
Meer weten?
Lees hier de liner notes van dit album, geschreven door de Amerikaanse journalist Kevin Whitehead.(Cees van de Ven, 7.6.09) - [print]
- [naar boven]
Respect voor de jazztraditie... of toch niet?
Ben Sluijs Quintet: The Unplayables, maandag 19 januari 2009, Jazzpower, Wilhelmina, Eindhoven
Ben Sluijs (altsax, fluit), Jeroen Van Herzeele (tenorsax), Erik Vermeulen (piano), Manolo Cabras (bas), Marek Patrman (drums): daar moesten de aanwezigen in café Wilhelmina het mee doen vanavond. Het bleek ruimschoots voldoende! Er werd gespeeld in de traditie van de hardbop, maar toch ook weer niet. Er werd gespeeld in het freejazz-idioom, maar toch ook weer niet. Respect voor de harmonische en melodische jazztraditie was er wel, maar ook vaak niet. Spannend, fascinerend en beroerend: dat is wat het was. Het Ben Sluijs/Jeroen Van Herzeele kwartet werd uitgebreid met pianist Erik Vermeulen, die eerder met Sluijs samenspeelde op de cd 'Stones'.
Het was opvallend hoe het kwintet erin slaagde het doorzicht te behouden. Ook in heftige passages bleven het groepsgeluid en de individuele instrumentalisten haarfijn verstaanbaar. Muzikale verrassingen waren er te over, zoals in 'Odd Flute Playing'. En wat een schoonheid viel er te genieten onder zo'n 'onnozel' fluitriffje! In het in medium tempo gespeelde 'Major Step' doseerde Vermeulen doeltreffent tussenpel, terwijl Sluijs en Van Herzeele eerst unisono en later op eigen kompas op impro-avontuur gingen. Geruggensteund door stuwend en inspirerend walking-bass spel in dubbel tempo van Cabras en 'in-de-roos-spel' van Patrman.
Alle composities waren van topkwaliteit en iedereen kon er perfect mee uit de voeten. Er zaten aansprekende melodische stukken bij, niet nafluitbaar vanwege de atonale harmonieën en vlijmscherpe dissonanten. Maar ondanks deze aanstekelijke dwarsliggerij werden hart en ziel geraakt. Het kwartet rond Ben Sluijs en Erik Vermeulen heeft lak aan de structuur en de begaanbaarheid van de weg van het avontuur die zij begingen. Zij zetten de omstandigheden daadkrachtig en overtuigend naar hun hand. Geen kunst met zulke voortreffelijke musici. Vanavond musiceerde men niet op kasseien maar op zoab zonder geluidsreductie, waarbij onderweg veel te genieten viel.
Sluijs, Van Herzeele en Vermeulen waren enerzijds weerbarstig, dwars en onvoorspelbaar en op andere momenten plooibaar, meegaand, coöperatief en welluidend, maar pertinent nooit vrijblijvend. Hun spel was intimistisch, extrovert, maar vooral creatief en indringend. Maar ook de eminente en solide ritmetandem werd op waarde geschat. Dit duo stelde de drie melodie-instrumentalisten immers in staat zich maximaal en uiterst comfortabel te exposeren. In hun ruim toebedeelde soloruimte getuigden ook zij overduidelijk van hun grote muzikale statuur met ideeënrijke improvisaties.
De avond werd besloten met 'Where Is The Joy'. Een wat overbodige, infantiele vraag. Het publiek hoefde na zoveel speelplezier immers niet naar het antwoord te gissen.
Klik hier voor een fotoverslag van dit concert.
(Cees van de Ven, 6.6.09) - [print]
- [naar boven]
Interview Bert van den Brink
In 2007 won pianist, componist, arrangeur, docent en producent Bert van den Brink de VPRO/Boy Edgar Prijs. 'Zijn spel is direct herkenbaar, iets wat alleen de groten in de jazz weten te bereiken. Qua spel herkenbaar, qua stijl onherkenbaar: weinigen kunnen zich muzikaal zo als een kameleon tonen, zonder aan karakter en zeggingskracht in te boeten. Van den Brink soleert niet vanuit een bepaalde stijl, maar vanuit de melodie. Altijd op zoek naar die ene noot die kan worden weggelaten.' Lovende typeringen in het juryrapport ter motivatie van de toekenning van de prijs.
"Ik wil wel mensen raken met mijn muziek, maar ik doe het er niet om. Ik heb geleerd dat wanneer het mij emotioneert, het ook voor anderen emotioneel is. Het moet vanuit de muziek gebeuren. Ik vind ook dat er veel te veel effectbejagmuziek is. Er is te veel show en tamtam om de muziek heen. Ik hou heel erg van de wat oudere klassieke opnames en denk dan: wat is dit universeel, wat is dit waar! Bijna mediamiek. Dat raakt me toch het hardst."
Donata van de Ven had een interview met deze bijzondere pianist. Klik hier om het te lezen.
(Maarten van de Ven, 6.6.09) - [print]
- [naar boven]
De geest van avontuur
Diederik Rijpstra Kwartet, zondag 24 mei 2009, De Badcuyp, Amsterdam
Diederik Rijpstra, Nederlands componist en trompettist, begon op zijn negende met trompetlessen bij Paul Poulissen. Later studeerde hij aan het Conservatorium van Amsterdam. Dit jaar rondde hij zijn studie met een masters degree af. Hij deed veel ervaring op met het Gideon van Gelder Kwartet, pianist Jonathan Batiste en regelmatige optredens met zijn band Quincey. Verder hield hij zich voor een half jaar in Italië bezig met compositieleer en het verder ontwikkelen van zijn eigen mogelijkheden. Onder eigen regie creëert hij diverse ensembles met afwisselende bezetting, waar met name vrije improvisatie en muzikale contrasten op de voorgrond staan. Rijpstra is sowieso door spontaniteit en flexibiliteit gekenmerkt.
Op zoek naar nieuwe muzikale mogelijkheden en uitdagingen trad hij in de Badcuyp aan met een nieuw project: een kwartet met pianist Dimitar Bodurov, bassist Johannes Felscher en drummer Bob Roos. De Bulgaarse Dimitar Bodurov heeft al naam gemaakt voor zichzelf. Zijn samenwerking met zangeres Margriet Sjoerdsma en zijn succes bij de Young Pianist Foundation Jazz Competition, die hij in 2007 won, hebben daar zeker aan bijgedragen. Johannes Felscher is een veelgevraagd bassist, die onder meer speelt in het Amsterdam Jazz Orchestra en het Anne Guus Teerhuis Trio. Met het Jonas Ganzenmüller Kwartet wist hij dit jaar de finale van de eerste editie van de Keep an Eye Jazz Award van het Conservatorium van Amsterdam te bereiken. Bob Roos is op verschillende internationale jazzfestivals te horen, bijvoorbeeld met de Marzio Scholten Group op The Hague Jazz, IJAZZ en het North Sea Jazz Festival.
Voor een kleine groep van nieuwsgierige luisteraars bracht het Diederik Rijpstra Kwartet een fris, onderhoudend en spannend concert met eigen repertoire. Hoewel de muzikanten professioneel op elkaar waren ingespeeld, was de geest van avontuur voortdurend voelbaar. Er werd prachtig geïmproviseerd met een open natuurlijkheid. Mooi ook dat Rijpstra's jarenlange muzikale metgezel saxofonist Floris van der Vlugt tijdens dit concert spontaan een gedeelte meespeelde, tussen zijn andere verplichtingen door. De twee muzikanten, die elkaar goed kennen en harmoniëren, lieten hun individuele artisticiteit de vrije loop en daagden elkaar uit tot een topprestatie.
Ontroerend was het duet van Rijpstra met Bodurov. De ernstige, kalme intonatie van de pianist, die plotseling omsloeg in swingend spel, leidde tot een mooi contrast met het improviserende en energieke spel van de trompettist. Die tegenstelling toonde de authenticiteit en originaliteit van twee muzikanten die elkaar veel te bieden hebben. De hoge mate van interactie gold ook voor de bassist en de drummer, die vanuit hun begeleidende rol steeds uitgenodigd werden om buitengewoon terrein te betreden.
Een impressie overigens, die voor het hele concert en het kwartet gold. Men schrok niet terug van wrijving en vrije geluiden; hier lag de nadruk niet uitsluitend op harmonie. Veel meer was er sprake van een onconventionele brug tussen traditionele en moderne muziek, humor en melancholie, vitaliteit en fijngevoeligheid.
Diederik Rijpstra is nog steeds zoekende naar muzikale formaties en nieuwe uitdagingen. Zijn muzikale indentiteit heeft hij echter al gevonden.
(Sabine Fleig, 5.6.09) - [print]
- [naar boven]
Lees verder in het archief...