Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 




Respect voor de jazztraditie... of toch niet?
Ben Sluijs Quintet: The Unplayables, maandag 19 januari 2009, Jazzpower, Wilhelmina, Eindhoven

Ben Sluijs (altsax, fluit), Jeroen Van Herzeele (tenorsax), Erik Vermeulen (piano), Manolo Cabras (bas), Marek Patrman (drums): daar moesten de aanwezigen in café Wilhelmina het mee doen vanavond. Het bleek ruimschoots voldoende! Er werd gespeeld in de traditie van de hardbop, maar toch ook weer niet. Er werd gespeeld in het freejazz-idioom, maar toch ook weer niet. Respect voor de harmonische en melodische jazztraditie was er wel, maar ook vaak niet. Spannend, fascinerend en beroerend: dat is wat het was. Het Ben Sluijs/Jeroen Van Herzeele kwartet werd uitgebreid met pianist Erik Vermeulen, die eerder met Sluijs samenspeelde op de cd 'Stones'.

Het was opvallend hoe het kwintet erin slaagde het doorzicht te behouden. Ook in heftige passages bleven het groepsgeluid en de individuele instrumentalisten haarfijn verstaanbaar. Muzikale verrassingen waren er te over, zoals in 'Odd Flute Playing'. En wat een schoonheid viel er te genieten onder zo'n 'onnozel' fluitriffje! In het in medium tempo gespeelde 'Major Step' doseerde Vermeulen doeltreffent tussenpel, terwijl Sluijs en Van Herzeele eerst unisono en later op eigen kompas op impro-avontuur gingen. Geruggensteund door stuwend en inspirerend walking-bass spel in dubbel tempo van Cabras en 'in-de-roos-spel' van Patrman.

Alle composities waren van topkwaliteit en iedereen kon er perfect mee uit de voeten. Er zaten aansprekende melodische stukken bij, niet nafluitbaar vanwege de atonale harmonieën en vlijmscherpe dissonanten. Maar ondanks deze aanstekelijke dwarsliggerij werden hart en ziel geraakt. Het kwartet rond Ben Sluijs en Erik Vermeulen heeft lak aan de structuur en de begaanbaarheid van de weg van het avontuur die zij begingen. Zij zetten de omstandigheden daadkrachtig en overtuigend naar hun hand. Geen kunst met zulke voortreffelijke musici. Vanavond musiceerde men niet op kasseien maar op zoab zonder geluidsreductie, waarbij onderweg veel te genieten viel.

Sluijs, Van Herzeele en Vermeulen waren enerzijds weerbarstig, dwars en onvoorspelbaar en op andere momenten plooibaar, meegaand, coöperatief en welluidend, maar pertinent nooit vrijblijvend. Hun spel was intimistisch, extrovert, maar vooral creatief en indringend. Maar ook de eminente en solide ritmetandem werd op waarde geschat. Dit duo stelde de drie melodie-instrumentalisten immers in staat zich maximaal en uiterst comfortabel te exposeren. In hun ruim toebedeelde soloruimte getuigden ook zij overduidelijk van hun grote muzikale statuur met ideeënrijke improvisaties.

De avond werd besloten met 'Where Is The Joy'. Een wat overbodige, infantiele vraag. Het publiek hoefde na zoveel speelplezier immers niet naar het antwoord te gissen.

Klik hier voor een fotoverslag van dit concert.

(Cees van de Ven, 6.6.09) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.