De Belgische tromboniste Nabou Claerhout is aan een opmars bezig. Sterker nog: ze is een ware sensatie. Ik was dan ook bijzonder benieuwd naar haar debuut, 'You Know', dat ze onlangs uitbracht via Outhere en waarop we haar horen met gitarist Roeland Celis, bassiste Trui Amerlinck en drummer Mathias Vercammen. Waar is die roem op gebaseerd? En vooral: is die terecht?

Vrouwelijke trombonisten zijn er niet zo veel, ze zijn op één hand te tellen. Alleen al dat gegeven maakt Claerhout dus bijzonder, maar vanzelfsprekend is dat niet genoeg. Blijft staan dat het apart is dat een meisje van negen juist naar dit instrument grijpt. Claerhout studeerde in 2018 af, aan Codarts in Rotterdam. Pril dus nog, vandaar dat ze over het album zegt: "If you were to ask me what this album is to me, I would say that it's a snapshot - a snapshot of a time during which I've been trying to find a balance between life as a student and the time that I have always described as 'Later, when I've grown up'." Al te bescheiden wat mij betreft. Met de acht stukken op dit album, ook nog eens allemaal eigen composities, laat ze horen verder te zijn dan ze wellicht zelf denkt.

Direct al in opener 'Black Light' weet ze met haar ongemeen spannende lijnen de luisteraar mee te slepen. En begint het allemaal nog redelijk kalm, al geraken we snel in een stroomversnelling, waar Celis overigens duchtig aan mee helpt. De trombone staat overigens niet in eerste instantie bekend als het solo-instrument bij uitstek. Het titelstuk 'You Know' laat echter horen dat dit volstrekt onterecht is. Een prachtige melodie blaast Claerhout hier. Ook 'Chill' blijkt een bijzonder melodieus stuk, al valt hier ook het ritme op, overigens net als in 'K.I.P.'. Het zijn stukken waarin Celis de uitstekende ritmetandem Amerlinck-Vercammen ondersteunt.

En dan klinkt het prachtige, uit twee delen bestaande 'In The House O.F.', waarbij vooral dat apart staande 'Intro' opvalt. Met wat extra effecten creëert Claerhout hier een prachtig klanklandschap. In het tweede deel krijgt het ritme, een echt jazzritme, weer een plek en neemt zeker ook Celis alle ruimte om te excelleren op zijn gitaar. Op dat intro van 'In the House Of F' na staat er slechts één ballade op dit album, 'Will We Remember You', maar dat is dan ook wel direct een bijzonder meeslepend en spannend stuk.

Na beluistering kunnen we maar één conclusie trekken: de opwinding rondom Nabou Claerhout is volstrekt terecht, van deze dame gaan we nog veel horen.

Op vrijdag 8 juli treedt Nabou op tijdens het North Sea Jazz Festival.

Labels: cd, jazztube, Nabou, north sea jazz

(Ben Taffijn, 29.6.22) - [print] - [naar boven]

De Boy Edgar Prijs, de belangrijkste prijs in Nederland op het gebied van jazz en geïmproviseerde muziek, is dit jaar toegekend aan Ronald Snijders. De fluitist, componist en etnomusicoloog geldt al meer dan 50 jaar als vernieuwer in het jazzveld.

De jury roemt Snijders om zijn veelzijdigheid, bijvoorbeeld door muziekstijlen uit zijn geboorteland Suriname te vermengen met jazz, funk en soul. Aan de prijs is een bedrag van 25.000 euro verbonden.

Uit het juryrapport: "Vanuit een sterke liefde voor zijn wortels, startende bij de muzikale erfenis van zijn vader, heeft Snijders een grote nieuwsgierigheid naar nieuwe ontwikkelingen. De connectie met de jongere musici is voor hem essentieel. Hij is een genereus musicus die ervoor zorgt dat ook andere musici kunnen stralen."

Het delen van kennis en inspiratie centraal staat in het werk van Snijders, aldus de jury. "Al decennialang staat hij te boek als spilfiguur die generaties, culturen, luisteraars en spelers verbindt."

Snijders werd in 2001 ridder in de orde van Oranje-Nassau en kreeg in dat jaar ook de hoogste Surinaamse onderscheiding, ridder in de Ere-Orde van de Gele Ster. Zijn eerste muzikale prijs won hij in 1973, toen hij de persprijs kreeg bij het NOS Jazzconcours in Laren. Daarna speelde hij over de hele wereld.

Op 7 december wordt de Boy Edgarprijs, in de vorm van de de bronzen wisselsculptuur 'John Coltrane' van Jan Wolkers, feestelijk uitgereikt in het Amsterdamse Bimhuis.

Foto: Andy Newcombe

Bekijk de Jazztube
Op 27 juni 2021 vierde het Jazz Orchestra of the Concertgebouw de 70e verjaardag van Ronald Snijders met het programma 'Kaseko Time'! In de Jazztube hieronder zie je 'Bijlmerjazz', het eerste voorbeeld van zijn aanstekelijke mix van Amerikaanse jazz, funk en soul in combinatie met Surinaamse kaseko, kawina en Braziliaanse jazz.

Labels: boy edgar prijs, Ronald Snijders

(Maarten van de Ven, 27.6.22) - [print] - [naar boven]

Komend weekend, 25 en 26 juni, staat het Bimhuis in het teken van de allerlaatste editie van het roemruchte Brokken Festival, zoals altijd weer samengesteld door Corrie van Binsbergen.

Gitariste Corrie van Binsbergen programmeerde en presenteerde dit jaarlijkse festival voor iedereen die zich graag laat verrassen. Een festival dat de oren opent en de blik verruimt. Kenmerkend is de grote variëteit aan stijlen, genres én leeftijden. Jazz, pop en klassiek ontmoeten elkaar, jong talent en outsiders delen het podium met gevestigde namen, hyperenergie wordt afgewisseld met verstilling. "Een feest der verkenning", aldus Van Binsbergen. Iedereen die ooit een Brokken Festival heeft meegemaakt weet dat het mooie en verrassende muziek oplevert in een fijne sfeer.

"In 2008 startte ik De Brokkenfabriek (een leerorkest bestaande uit een pool van muziekstudenten uit allerlei richtingen, met een maandelijks wisselende workshopleider), het eigen platenlabel Brokken Records (voor avontuurlijke eclectische muziek zonder grenzen) en programmeerde ik het eerste Brokken Festival in het Bimhuis (het eindejaarsfestival tussen Kerst en Nieuwjaar met hoogtepunten uit de serie Brokkenmiddagen die ik maandelijks in Zaal 100 organiseerde)."

Na 36 jaar stopt Van Binsbergen als uitvoerend jazzmuzikant en legt ze haar werk als artistiek en zakelijk leider van Stichting Brokken neer. De Boy Edgar Prijswinnaar van 1999 gaat zich focussen op componeren. "Al langer voelde ik dat het tijd is voor verandering van koers. Ik hou sowieso niet van een herhaling van zetten." Haar agenda loopt alweer over, vertelde ze in het NRC: "Alles loopt nu parallel, van festivalregelwerk, het maken van arrangementen, tot opnames, de schoolvoorstellingen van mijn orkeststuk De Liefste Wens op tekst van Toon Tellegen en compositieopdrachten zoals een koorstuk voor de Dag van de Componist."

Maar komende zaterdag en zondag gaat Van Binsbergens haar afscheid - indachtig Stravinsky's motto 'always end with a big bang' - op grootse wijze vieren met een laatste, dubbeldikke editie van haar eigen Brokken Festival.

Op zaterdagavond wordt het Brokken-tijdperk afgesloten met de Giga Grote Brokkenband, met musici van Corrie en de Grote Brokken én Vanbinsbergen Playstation. En met vele gasten uit het roemruchte Brokken-verleden, zoals Hermine Deurloo, Anton Goudsmit, Nora Mulder, Arend Niks, Josse de Pauw, Frédérique Spigt en Ellen Deckwitz.

Zondag is er het laatste optreden van Toon Tellegen & het Wisselend Toonkwintet. Deze formatie komt voort uit de vele literaire concerten die Van Binsbergen gaf met bekende schrijvers en dichters. Schrijver Toon Tellegen draagt hierin voor uit zijn bekende dierenverhalen. Daarna is het tijd voor de nieuwe generatie. Het jonge ensemble High Dive - met in de gelederen onder meer zangeres Pitou en dochter Jasja Offermans op bas - komt voort uit een compositieopdracht die hoornist Morris Kliphuis ontving van het festival November Music. Daarnaast is er ook een kort optreden van Vox Sturnus. In dit akoestisch ensemble met een eclectische mix van folk, jazz en pop staat de stem centraal.

Foto's: Cees van de Ven & Maarten van de Ven

Labels: Brokken Festival, Corrie van Binsbergen, vooruitblik

(Maarten van de Ven, 24.6.22) - [print] - [naar boven]

Concert
De swing dood? Vergeet het maar!
Dennis van Aarssen, zaterdag 11 juni 2022, Theater De Leest, Waalwijk

Recent betoonde ik mij vrij enthousiast over 'How To Live', het tweede album van de Nederlandse zanger Dennis van Aarssen, met name omdat hij zich nadrukkelijk presenteert als crooner, teruggrijpend op muzikale stijlen die inmiddels al enige tijd over hun hoogtepunt heen zijn. Jonge mannen van achtentwintig die Frank Sinatra zien als hun grote held zijn er immers niet zo heel veel. En reeds bij het beluisteren van dit 'How To Live' bedacht ik me: die man moet ik eens live zien. En zo geschiedde, op deze zaterdagavond in een afgeladen theater De Leest in Waalwijk.

Meer nog dan op dat nieuwe album kiest Van Aarssen hier voor de swing, onder andere door op die klassieker van Bing Crosby terug te grijpen, waar hij ook zijn tour naar vernoemde: 'Swinging On A Star'. Leuk gedaan, zeker weten. Iets dat overigens zeker niet voor alle klassiekers geldt die hij hier brengt: met 'Mack The Knife', 'Buona Sera' en 'My Way' slaat hij wat mij betreft de plank om diverse redenen meer dan mis. Maar gelukkig, dat zijn uitzonderingen. Hij brengt mooie versies van Jamie Cullums 'Twenty Something', Dean Martins 'Sway' en 'Lonely Boy' van The Black Keys, ook te vinden op dat laatste album. De sleutel ligt bij Van Aarssen zelf, hoe beter een stuk past bij de persoon die hij is, hoe beter het klinkt. Met Cullum kan hij zich identificeren, dat blijkt uit de wijze waarop hij 'Twenty Something' brengt, met de Sinatra van 'My Way' lukt dat uiteraard totaal niet. Beter gaat het met de Sinatra van 'New York, New York', maar dat stuk voegt te weinig toe.

Het stoort des te meer omdat Van Aarssen het helemaal niet nodig heeft. Hij zou geen enkele cover hoeven te spelen, want zijn eigen stukken staan als een huis. Als geen ander blijkt hij nog echt iets te kunnen toevoegen aan de ouderwetse swing. Daarmee bewijst hij dat deze stijl weliswaar al lang over zijn hoogtepunt heen is, maar dat dat geenszins betekent dat deze muziek niet meer de moeite waard is. Tien jonge mensen op het podium bewijzen dat met een ongelofelijk enthousiasme en een enorme drive. Want dat is toch wel wat je het meest bijblijft van dit optreden: Van Aarssen die je aan de hand meeneemt en het publiek gewoon een heerlijke avond bezorgt.

Een podiumbeest, vol flair en bravoure, maar zonder die vaak zo irritante arrogantie. Integendeel, hier staat een jongen die praat en zingt over het dagelijkse wel en wee, de ellende van de lockdowns; zijn eigen onzekerheden aan het begin van zijn carrière, verklankt in 'I Still Got It'; het vroegere onbegrip tussen hem en zijn broer (het titelstuk van dit tweede album 'How To Live') en de liefde voor zijn vriendin, 'After All This Time'. Juist in die autobiografische stukken, met prachtige teksten en dito arrangementen excelleert Van Aarssen. En tussendoor kletst hij met zijn publiek, zegt zijn moeder en oma gedag, die er wederom bij zijn, en heeft hij het gewoon heerlijk naar zijn zin. Hij mag weer optreden en dat doet hem zichtbaar goed. Iets dat overigens ook voor zijn publiek geldt.

Foto's: Rein Schouten

Labels: concert, Dennis van Aarssen, jun22

(Ben Taffijn, 20.6.22) - [print] - [naar boven]

Drummer Guy Salamon kwam op mijn pad door het winnen van 'On the Records', editie 2018, van de Keep An Eye Foundation. Daar hoort bij dat je een album mag maken, in Salamons geval het in eigen beheer uitgebrachte 'Unfollow The Leader'. Hij was toen net afgestudeerd aan het conservatorium in Amsterdam, iets dat we geenszins hoorden aan dit aantrekkelijke debuut. Inmiddels is het tweede album uit, het bij ZenneZ Records verschenen 'Creatures! Creatures!, waarop we Salamon wederom horen met zijn internationaal octet, dat bestaat uit de trompettisten Alistair Payne en Ian Cleaver, de saxofonisten José Soares en Lucas Martinez, gitarist Teis Semey, pianist Youngwoo Lee en bassist Brodie Jarvie.

Vier blazers levert al snel een geluid op dat in een bigband niet zou misstaan. Dat is ook hier zeker het geval. Sterker nog, in 'Out In The Open' refereert Salamon, na een fijnzinnige opening van drums en gitaar, duidelijk aan de beginjaren van de swing. Een mooi ingetogen eerbetoon aan een voorbije muzikale wereld. Met 'Do The Shmoska Poska Dance' slaat het octet aansluitend totaal andere wegen in. Muziek met een kwinkslag waarin we de invloed van Oost-Europese volksmuziek en dixieland gewaarworden. Ook nu sterk melodieus en meeslepend. En het hoogtepunt is de gitaarsolo van Semey, die de melodie op de schop gooit. Pas met de prachtige ballade 'Dearest You' belanden we bij de hedendaagse jazz en hier moeten vooral de bijdragen van Payne en Soares, op altsax, worden genoemd. Zeker die laatste zet een wonderlijk subtiele solo neer. Al even subtiel klinkt 'Nightfall' en naast de rol van de trompettisten valt hier zonder meer die van Salomon zelf op. Zijn prachtige spel op de bekkens zet hier de toon. Mooi ook hoe het stuk verderop volledig van sfeer verandert door de uitgebreide pianosolo van een fantastisch spelende Lee.

Salamon blijkt daarnaast een voorliefde voor sterk aan volksmuziek verwante ritmes te hebben. 'Do The Shmosa Poska Dance' is niet het enige stuk waarin we dat duidelijk terughoren. Dat geldt ook voor het titelstuk 'Creatures! Creatures!', dat zich verder schatplichtig betoont aan de wereld van het circus en het variété en voor 'Sailor Song', waarin Salamon een wals heeft verwerkt. En zo harmonieus als dit stuk aan het begin klinkt, zo heerlijk chaotisch is het einde. Het is een lijn die Salamon doortrekt in het laatste nummer 'Cluster Punk, The Saga', ook hier klinkt de invloed van volksmuziek door, maar vooral ook die van de rock en de blues, met name in het tweede deel, iets dat ook al op Salamons eerste album te horen was. Een mooie afsluiter van een opvallend afwisselend album. 

Guy Salamon treedt op 10 juli met zijn octet op tijdens het North Sea Jazz Festival.

Labels: cd, Guy Salamon, Keep An Eye Foundation, On the Records

(Ben Taffijn, 18.6.22) - [print] - [naar boven]

Hoe verklank je sneeuw en ijs? Nate Wooley heeft het antwoord. Zo blijkt tijdens het concert als onderdeel van Jazz in Duketown van Nate Wooley & Columbia Icefield. Direct al in het eerste stuk laat Wooley horen hoe je een gletsjer, want dat is dat Columbia Icefield, in klank giet. We horen hem schuiven, knarsen en piepen.

Van de naam van het eerste album, twee jaar geleden verschenen bij Northern Spy, werd het de naam van het kwartet, iets dat we vaker tegenkomen als het niet bij een eenmalig optreden blijft. Een bijzonder kwartet, zeker qua bezetting. Want alledaags is de combinatie natuurlijk niet: Mary Halvorson op gitaar, Susan Alcorn op pedal steel, Ryan Sawyer op drums en Wooley zelf op trompet, gecombineerd met elektronica. En het beste bewijs voor het feit dat het hier niet om een eendagsvlieg gaat, is het feit dat eind volgende maand het vervolg bij Pyroclastic Records verschijnt: 'Ancient Songs Of Burlap Heroes'.

Maar eerst maar even terug naar dit concert van twee sets met vier stukken, in een iets gewijzigde bezetting. Halvorson heeft het simpelweg te druk om met dit kwartet ook nog eens te gaan toeren, maar geen nood; met Ava Mendoza werd een meer dan prima vervanger gevonden. Haar recente album 'New Spells' is daarvan het beste bewijs. Prachtige geluidsculpturen, die zich bewegen tussen dat eerder genoemde gekraak en gekras aan de ene kant en stevige uitbarstingen aan de andere kant: het kenmerkt ook dit concert weer. Maar het mooist zijn de twee verhalen die Wooley met ons deelt en waarin hij teruggrijpt naar zijn jeugd die hij deels doorbracht in de bigband van zijn vader en waar hij het metier van trompettist leerde. Twee mannen uit die band brengt hij hier voor het voetlicht: Lovic Spivacek en Cap'n Jack Chadsey. Met liefde gebrachte verhalen, waarvan het tweede het meest beeldend is. Die over pianist Chadsey, die bij het horen van een plaatsnaam steeds aankwam met "That reminds me of a girl..." en dan aan het vertellen sloeg.

En dan is er natuurlijk nog dat nieuwe album, 'Ancient Songs Of Burlap Heroes'. Met in het naamloze eerste stuk de wind die over de ijsvlakte waait en daarna aansluitend in het tweede stuk 'I Am This Sea That Sings Of Dust' het kraken en schuiven van het ijs waar ik hierboven over sprak, die meesterlijke verklanking van deze imposante gletsjer. Tussendoor klinken Halverson en Alcorn met stemmige akkoorden. Maar het blijft geenszins stemmig, verderop belanden we volop in de hectiek. In 'A Catostrophic Legend' wisselt Wooley die ijsgeluiden op prachtige wijze af met veelal ingetogen klanken van gitaar en pedal steel, verderop in een prachtig duet, en kraakheldere trompetlijnen. Dan slaat iets over de helft de sfeer om en tovert de begeleiding een aantrekkelijk ritme tevoorschijn, een prima voedingsbodem voor Wooley's lange lijnen. En veel meer dan op het eerste album speelt de natuur een rol op dit album. In 'Returning To Drown Myself' zijn de eerste minuten voor het geluid van het water, pas dan horen we sterk gelaagd trompetspel, duidelijk verrijkt met elektronica, iets dat zich doorzet in het titelloze laatste stuk, waarna het water het ook hier overneemt.

Klik hier voor foto's van dit concert door Louis Obbens.

Labels: cd, Columbia Icefield, concert, Jazz in Duketown, jun22, Nate Wooley

(Ben Taffijn, 15.6.22) - [print] - [naar boven]

Émile Parisien is een warme, invoelende en intens spelende Franse sopraansaxofonist die beïnvloed is door stromingen uit klassieke-, jazz- en progressieve tradities. 'Louise' is een album van Parisien met Theo Croker op trompet, Roberto Negro op piano, Manu Codjia op gitaar, Joe Martin op bas en Nasheet Waits op drums. Het album is dit jaar uitgebracht op het ACT-label. Dezelfde formatie is verantwoordelijk voor een gedegen maar relatief korte set op het Paradox-podium.

Parisien opent op sacrale wijze met titeltrack 'Louise' en deze ontrolt zich tot een muzikale ontknoping waarin de solo's zijn weggelegd voor Croker en Codjia, onder toevoeging van contrabas en drums. De groep vervolgt het optreden met het licht avant-gardistische maar swingende 'Jojo'. Het sopraanspel van Parisien is in dit stuk licht ontvlambaar en razendsnel en wordt beantwoord met een bekwame rauwe tegenzet van Croker op trompet.

Wat volgt is een meer abstracte muzikale weg met het driedelige 'Memento'. Donkere baslijnen contrasteren met de mellow tonen uit de sopraansaxofoon en prominent, intens gitaarspel. De suite wordt voortgezet met modern-klassiek pianospel met een majestueuze ritmische cadans, klinkend als een doordenderde locomotief. In het derde deel van de suite wordt doordacht en avontuurlijk trompet gespeeld. Het elastisch pianospel wordt becommentarieerd met speelse sopraanklanken. Waarin ook nu een essentiële rol is weggelegd voor het ritmetandem Joe Martin en de virtuoos acterende drummer Nasheet Waits.

Hierna nadert het hoogtepunt van het concert. Te beginnen met het verlangende, melodische 'Il Giorno Della Civetta'. Gevolgd door de hernieuwde kennismaking met Joe Zawinuls 'Madagascar', waarbij het spel van Parisien herinnert aan het saxofoongeluid van Wayne Shorter uit zijn Weather Report-periode. Kleurrijk en extatisch van aard.

Het concert krijgt een passend slot met 'Prayer By Peace', dat zich deinend en delicaat voortbeweegt onder sprankelende pianoklanken. Ook bij dit nummer wordt regelmatig gegrepen naar een eenstemmig geluid van saxofoon- en trompetklanken.

De formatie heeft logischerwijs voor veel materiaal van het album 'Louise' gekozen en blijft, hoe mooi ook, te dicht bij de oorspronkelijke bron.

Klik hier voor foto's van dit concert door Louis Obbens.

Labels: concert, Emile Parisien, mei22, Nasheet Waits, Theo Croker

(Louis Obbens, 9.6.22) - [print] - [naar boven]

In dit tweede deel van een portret gewijd aan gitarist Marcelo dos Reis aandacht voor twee groepen die allebei recent nieuw werk uitbrachten bij JACC Records. Van Fail Better! verscheen 'The Fall', van Chamber 4 'Dawn To Dusk'. Naast dat we op allebei de trompettist Luis Vicente horen, bestaat Chamber 4, dat hier eerder aan bod kwam met 'Live At Ler Devagar', verder uit de broers Théo en Valentin Ceccaldi op viool respectievelijk cello en Fail Better! uit saxofonist Albert Cirera, bassist José Miguel Pereira en multi-instrumentalist Marco Franco, hier te horen op drums en fluit.

Op 'The Fall' horen we Dos Reis op elektrische gitaar, iets dat helemaal past bij dit vrij hectische album. Zo trekt hij direct in opener 'Ground Floor', samen met Franco en Pereira een muur van geluid op, waar Vicente en Cirera op in kunnen beuken, overigens zonder dat er ook maar iets van een scheurtje in ontstaat. Minder hectisch, maar minstens zo weerbarstig klinkt 'Rise Up'. Het trio Dos Reis-Vicente-Franco serveert hier krachtig stroeve klanken. Na al dat muzikale geweld doet het begin van 'Falling Stars' bepaald weldadig aan, het is alsof we midden in de nacht door het bos lopen. Knap hoe dit kwintet hier vorm aan geeft. Verderop verandert de klankwereld, waarbij zowel het ritmische spel van Franco als de bijzondere techniek van Vicente opvalt. In 'Skyfall' is het stomende ritme opvallend aanwezig, iets waar Dos Reis, Perreira en Franco voor tekenen, terwijl Vicente en Cirera hier graag op variëren.

'Dawn To Dusk' kent een grotere mate van afwisseling. Bij vlagen klinkt het meer ingetogen, wel wat vergelijkbaar met 'Turquoise Dream', die in het eerste deel van deze special aan bod kwam. Natuurlijk met dank aan het feit dat Dos Reis zich hier beperkt tot de akoestische gitaar en de viool en cello van de broers Ceccaldi. Op andere momenten gaat het er echter een stuk dynamischer aan toe, iets wat toch vooral te danken is aan de bijdrage van Vicente. Reeds in opener 'Dawn', dat nog vrij introspectief en bedeesd aanvangt, horen we hem verderop flink knetteren op zijn trompet. Nog wat later valt het krachtige en zeker ook spannende duet op tussen viool en gitaar. 'To' en 'Dusk' zijn dan weer meer ingetogen geluidssculpturen, met in het eerste stuk prachtig ritmisch getokkel van Dos Reis en sputterend spel van Vicente. In 'Dusk' is de geluidswereld dan weer wat harmonieuzer, zeker in het begin. Verderop loopt ook hier het tempo weer op, een effect dat we ook waarnemen in 'Dawn'. De cirkel is rond.

Meer horen?
Beluister de albums 'The Fall' en 'Dawn To Dusk'.

Labels: cd, Marcelo Dos Reis

(Ben Taffijn, 6.6.22) - [print] - [naar boven]

Op 2 november 2018 stierf de trompettist Roy Hargrove, net negenenveertig jaar oud. In de jaren daarvoor was hij uitgegroeid tot een van de beste trompettisten die de hardbop ooit heeft gekend. Met zijn fijnzinnige spel en zijn charismatische voorkomen waren zijn optredens - hij trad hier bijvoorbeeld meerdere keren op tijdens North Sea Jazz - onvergetelijke gebeurtenissen, waarbij hij de luisteraars iedere keer weer wist te boeien. Onlangs verschenen er bij Resonance Recordings onder de titel 'In Harmony' liveopnames uit 2006 en 2007, waarop Hargrove te horen is met pianist Mulgrew Miller, die reeds in 2013 overleed, ook pas zevenenvijftig.

Tijdens de twee optredens speelden de twee musici vrijwel louter standards. Ze zijn hier verdeeld over twee schijven, aangevuld met een mooi boekje waarin bevriende musici herinneringen ophalen aan deze fantastische trompettist. Onverwachte dingen gebeuren hier niet, weerbarstige noten klinken hier niet. Een trompet en een piano, beide spelen hun rol in prachtig samenspel, in harmony zoals de titel reeds aangeeft. Dat klinkt saai, maar dat is het geenszins, want zo fris klinken standards zelden. Wil Cole Porters uit 1929 stammende 'What Is This Thing Called Love?' nogal eens wat belegen klinken, daar hoef je hier niet bang voor te zien. Scherpe en opgewekte noten van Hargrove, mooi bluesy spel van Miller, waarin we grote voorbeelden als Oscar Peterson, McCoy Tyner en Kenny Barron terughoren, maar ook de bues en de gospel. Of neem dat prachtig omfloerste geluid, die breekbare noten in Harry Warrens 'This Is Always', terwijl Miller hier overtuigend de vrije ruimte vult.

'I Remember Clifford' mag in zo'n concert niet ontbreken, Benny Golsons homage aan die andere grote trompettist Clifford Brown. Hargrove brengt het zo fijnzinnig en met gevoel alsof hij het zelf heeft geschreven en hij Brown goed gekend heeft, even vergetend dat Brown al enige tijd dood was toen Hargrove werd geboren. Daarachter zitten twee wat stevigere stukken, 'Triste' en 'Invitation'. Hargrove speelt hier messcherp en kristalhelder, Miller trakteert ons op smeuïge blues. Tot slot van het eerste concert klinkt er een stuk van een andere grote trompettist, Dizzy Gillespie. Een compositie uit 1954, waarop Gillespie bebop met latin vermengde.

Een vrolijk intermezzo op de tweede schijf wordt gevormd door het duidelijk Latijns-Amerikaans getinte 'Fungii Mama' van trompettist Blue Mitchell, ook al zo'n legendarische voorganger van Hargrove. Het nodigt uit tot een dansje. Twee klassiekers van Thelonious Monk volgen na dit stuk: 'Monk's Dream' en 'Ruby My Dear'. Vooral het tweede stuk is zeer de moeite waard. Het uitgebalanceerde pianospel, de tedere lijnen die Hargrove hier blaast, het maakt het tot een van de hoogtepunten van dit album. Voordat het schijfje afsluit met Gillespies 'Ow', als toegift, speelt het duo nog 'Blues For Mr. Hill' van Hargrove zelf. En neem die titel vooral letterlijk, hier regeert de blues in alle toonaarden.

Op vrijdag 8 juli brengen altsaxofonist Justin Robinson, trompettist Giveton Gelin, bassist Ameen Saleem, drummer Evan Sherman en een nog niet bekende pianist een ode aan Roy Hargrove tijdens het North Sea Jazz Festival.

Foto: Cees van de Ven

Labels: cd, Mulgrew Miller, Roy Hargrove

(Ben Taffijn, 3.6.22) - [print] - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.